>Rozejm< ETAP 9

 Dedykacja: Dla miłośniczek wkurzonego Rona... 😋


💢💢💢

                Weszły z powrotem do salonu i Hermiona przez sekundę nie wiedziała co ma zrobić, bo bezpardonowe wpakowanie się Malfoyowi na kolana wykraczało mocno ponad zakres jej wyobraźni. Lecz, gdy tylko Draco ją zauważył, sam wyciągnął do niej rękę w geście oczekiwania. Podeszła i ujęła ją, starając się nie pokazywać, że czuje się tym skrępowana, a później znów usiadła mu na kolanach, oddychając płytko, gdy ponownie owinął ramię wokół jej talii, a drugą dłonią złapał ją za kolano.

- Smoku, jakbyś się potem trochę zmęczył, to wiesz ja chętnie… - wyraźnie już wstawiony Theo Nott, poruszył sugestywnie brwiami, gapiąc się ostentacyjnie na Hermionę.

- Zamknij się Nott, jeśli nie chcesz zaraz oberwać! Już od dzisiejszego popołudnia jesteś na mojej czarnej liście, ty zbereźny idioto! – warknął ze złością Draco.

- Uuu, ciekawe! A czymże ci się nasz drogi Theo tak naraził, co Malfoy? – dociekał Marcus.

- Gapił się obleśnie na cycki Hermiony! – odpowiedziała szybko Tracey Davis, parkając głupkowatym śmiechem.

- A od kiedy to ty jesteś taki zaborczy, co? To już nawet popatrzeć nie można? – zadrwił Flint, również wgapiając się w Hermionę.

- Nie, nie można. I jestem taki od zawsze  – odparł bez zbędnych emocji Malfoy.

- Jakoś o Astorię nigdy, zazdrosny nie byłeś! – znów odezwał się Marcus.

- Bo Greengrass nie była jego żoną, a ja jestem. Masz jeszcze jakieś mądre pytania Flint? Może chciałbyś się dowiedzieć, co zjedliśmy na pierwsze, wspólne, małżeńskie śniadanie? – odezwała się nagle wyraźnie zirytowana Hermiona.

Marcus przez chwilę wyglądał, jakby go uderzyła.
Otworzył usta, wyraźnie zaskoczony jej tonem i chyba w ogóle tym, że odważyła się odezwać.

Hermiona poczuła, jak Malfoy trzęsie się ze śmiechu. Widać, że był szczerze rozbawiony, widząc dość głupią miną Flinta.

- Ale ja chciałem tylko zapytać… - zaczął Marcus.

- Ty to nie powinieneś zostać szefem departamentu do spraw cywilnych, tylko nowym redaktorem „Proroka”! Masz tyle pytań i przemyśleń, że idealnie byś się do tego nadawał! – ciągnęła nie zrażona jego miną Hermiona, a przy stole nastąpił gromki wybuch śmiechu.

- Racja, Malfoy! Flint to się nadaje na takiego upierdliwego dziennikarzynę! – wyjęczał Zabini, nie przestając szyderczo chichotać.

- Ale masz głupią minę, Marco! – dodał Theo, wskazując go palcem i zalewając się łzami.

- Widzisz Flint, tak się złożyło, że od szkoły niewiele się zmieniło i Hermiona nadal ma język ostry, jak nóż księżycowy. Lepiej jej się nie narażaj bez potrzeby! – dodała Pansy z wrednym uśmieszkiem.

- Ale ci się trafiło, Malfoy… – burknął wyraźnie obrażony Marcus, a jego twarz parzyły rumieńce zawstydzenia.

- Prawda, że szczęściarz ze mnie? – odparł Draco i ku przerażeniu Hermiony, uniósł się i delikatnie musnął ustami jej policzek.

Nie zdążyła się nawet spiąć i zaczerwienić, gdy Astoria zerwała się od stołu, szlochając głośno, po czym od razy wybiegła z salonu, mocno zatrzaskując za sobą drzwi.

- Mógłbyś być subtelniejszy! – sarknęła Dafne, mierząc Malfoya rozwścieczonym spojrzeniem.

- Nie, nie mógłbym być! A jej powiedź, że jak nie skończy wciąż ryczeć, to się stąd wyprowadzi! Nikt nie ma zamiaru utonąć w jej łzach! – zawarczał Draco.

- Palant z ciebie, Dracz! – wygarnęła mu Dafne, wstając i kierując się do drzwi.

- On ma rację, Daff. Jeśli Astoria ma zamiar nic tylko płakać, to niech przynajmniej robi to w swoich komnatach, a nie łazi za nami. Nie mamy ochoty tego dłużej oglądać! – wtrąciła się szorstko Milie.

Dafne prychnęła z oburzeniem, po czym również wyszła, zatrzaskując za sobą drzwi.

- I świetny wieczór chuj strzelił! – Zabini popatrzył z niechęcią na Flinta.

- Wybaczcie nam, ale mamy za sobą długi weekend, a jutro dużo na głowie. Widzimy się w ministerstwie – powiedział Draco.

Hermiona pośpiesznie wstała z jego kolan, a on też zaraz się podniósł. Przez krótką chwilę, miała realną ochotę go uściskać za to, że chciał już iść. Marzyła o tym, by się już położyć i zapomnieć o całym tym dniu.
Draco znów splótł ich dłonie i pociągnął ją w stronę wyjścia.

- Musimy to powtórzyć i to szybko! – zawołał Zabini, spychając z kolan Tracy i wstając, by się z nimi pożegnać.

- Jasne stary, na pewno! – Draco, klepnął przyjaciela w ramię.

- Dobranoc, Hermiono Malfoy… - Zabini przytulił ją, nie zważając na to, że Draco wciąż trzyma ją za rękę.

- Do zobaczenia i dzięki za zaproszenie – powiedziała czując, że tak wypada.

- Idę z wami – odezwała się Pansy, podnosząc się ze swojego miejsca.

- Nie zostaniesz? – spytał z niedowierzaniem Blaise, patrząc na nią uważnie, gdy obok niego przechodziła.

- Nie. Dobranoc! – rzuciła obcesowo Pansy.

- Nie wygłupiaj się mała! Zostań! – nalegał Zabini, próbując złapać Parkinson za rękę.

Kobieta wyminęła go, szybko otworzyła drzwi i wyszła na korytarza, a Draco i Hermiona ruszyli zaraz za nią.



💢💢💢


W ciszy zeszli piętro niżej, gdy Draco nagle się zatrzymał.
 Wciąż trzymając dłoń Hermiony, szybko złapał drugą Pansy i przyciągnął ją do siebie, zamykając w uścisku jednym ramieniem.
Parkinson oparła głowę o bark Malfoya i zaszlochała rozpaczliwie.

- Nie płacz, Panss! Nie płacz, bo zaraz tam wrócę i przekrzywię mu nos! – wyszeptał z napięciem Draco.

Hermiona nie mogąc się powstrzymać, stanęła bliżej i wolną dłonią pogłaskała Parkinson po ramieniu. Było jej teraz niewyobrażalnie jej żal…

Nagle Malfoy puścił dłoń Hermiony. Już chciała się odsunąć, sądząc, że najpewniej będzie chciał przytulić, wciąż płaczącą Parkinson, gdy poczuła, że oplata ją w talii, a drugą ręką podobnie obejmuje przyjaciółkę i rusza, prowadząc je obie blisko siebie. Pansy położyła rękę na plecach Malfoya, a Hermiona wiedząc, że tak im się pójdzie wygodnie, zrobiła to samo, przykrywając swoją dłoń, rękę byłej ślizgonki.

- Myślał, że z nim zostanę, po tym jak pół wieczoru ją obmacywał! – zaśmiała się z goryczą Parkinson.

- Wiesz, że to taki beztroski głupek! Zapewne, jutro zrozumie co zrobił i zaraz przyleci cię przepraszać – mówił spokojnie Malfoy.

- Nie! Koniec z tym! Nienawidzę go! – płakała.

- On sam nie wie co ma począć. Dobrze wiesz, że też go dręczy ta cała sytuacja z waszymi rodzicami… – tłumaczył jej Draco.

- Nic mnie to już nie obchodzi. Jutro powiem staremu, że może aranżować mój ślub z Nottem! – jęknęła, ocierając łzy.

- Przestań! Nie możesz wyjść za takiego obleśnego dupka! – oburzyła się Hermiona.

Draco spojrzał na nią kątem oka i roześmiał się lekko.

- Lwica ma rację, nie możesz wyjść za tego debila!

- Lwica? – szepnęła Pansy, przez łzy.

- To przez ten naszyjnik, który mi kupiłaś – wtrąciła szybko Hermiona, posyłając Malfoywi niechętne spojrzenie.

- Och… Jestem pewna. Jak nic! – Pansy mrugnęła porozumiewawczo do Hermiony, a była gryfonka wywróciła oczami i westchnęła ciężko.

- Wejdziesz do nas na drinka? – zapytał Draco, gdy stanęli pod drzwiami ich komnat.

- Nie chcę wam przeszkadzać… - odparła szybko Pansy.

- Nie wygaduj głupot! Chodź! – namawiała Hermiona, ciesząc się, że nie będzie musiała zostać sama z Malfoyem.


💢💢💢


Weszli do środka, a Draco puścił dziewczyny i za pomocą zaklęcia przelewitował z barku na duży stół,  trzy kryształowe szklaneczki.

- Co pijecie? – zagadną.

- Ja whisky! – od razu odpowiedziała Pansy.

- Masz tutaj to dobre, niebieskie coś? – zapytała Hermiona patrząc na barek.

- Błękitny sen – doprecyzował i przywołał do stołu butelkę z tym alkoholem.

- Uuu! Pijesz wynalazki Smoka? Nie boisz się? – zaśmiała się Pansy.

- Wynalazki? – zapytała zdziwiona.

- To taka nalewka, którą sam wymyśliłem – odpowiedział nonszalancko wzruszając ramionami i napełniając jej szklankę.

- Sam wymyślasz nalewki? Ile razy mnie jeszcze zaskoczysz, co? – zaśmiała się Hermiona, podchodząc do stołu.

- Wiele – odpowiedział równie rozbawiony.

- Jak nic, jak nic, jak nic! – zaśpiewała Pansy, szczerząc się wesoło.

- A tobie co? – Draco popatrzył na nią podejrzliwie.

- A jakoś tak poprawiliście mi humor! Dzięki ! – Pansy nie schodził z twarzy szeroki uśmiech.  

Hermiona również się roześmiała, zadowolona, że Parkinson się poprawiło. Wiedziała, że była ona w dużym błędzie spodziewając się czegokolwiek pomiędzy nimi, ale i tak musiała przyznać, że cieszyła się z tego, że okazało się, że była całkiem w porządku.


💢💢💢


                Obudziła się rano z uczuciem, że wczoraj zrobiła coś złego. Łupnięcie w głowie i okropny posmak w ustach, szybko przypomniały jej co to takiego. Upiła się. Upiła się tak mocno, że urwał jej się od tego film…
Co tu się oszukiwać? Schlała się w trzy dupy!

To nic, w końcu od wielu lat tego nie robiła. Teraz zamknie jeszcze na chwilę oczy, nim zaklęcie powie jej, że już czas na poranny obchód po ambulatorium i że musi iść skontrolować eliksiry, które gotują się w lochu. Potem zapewne wróci, by obudzić wreszcie Rona i…

Zaraz, zaraz…
Po pierwsze to łóżko była chyba nieco za miękkie. Po drugie, pościel była jedwabna, a nie bawełniana. Po trzecie, nie leżała wcale na jego skraju, zepchnięta przez rozwalającego się jak zawsze rudzielca. I po ostatnie – czuła czyjś oddech na swojej łopatce, a coś miękkiego łaskotało jej bark. Na dodatek czyjeś ramie mocno obejmowało ją w pasie.
Reasumując – to na pewno nie był Ron!

Po pierwsze on śpi tylko na plecach, po drugie zawsze z rękami za głową, więc nigdy jej nie obejmuje, po trzecie jego włosy są krótkie i dość szorstkie, a po czwarte nigdy nie nosi zegarka na ręku w łóżku…

Hermiona w panice uniosła się i spojrzała przez ramię.
Malfoy zamarudził coś pod nosem i przyciągnął ją bliżej siebie, a ona poczuła jak oddech więźnie jej w gardle.

Co oni do diabła rogatego robili w jednym łóżku?!

Z paniką rozejrzała się dookoła i pierwszym, co zarejestrowała była jej zielona sukienka, która zmięta leżała pod szafą.

- O Boże! – wyszeptała z paraliżującym przerażeniem, które jeszcze wzrosło, gdy pół metra od sukienki, dostrzegła leżącą na ziemi, jasnoniebieską koszulę.

Szybko obmacała samą  siebie i odetchnęła głębiej, rejestrując, że na szczęście wciąż jest w bieliźnie…
Malfoy znów coś zamarudził, ale wreszcie zabrał z niej swoją rękę i przewrócił się na plecy.

Hermiona już zaczęła zsuwać się z łóżka, gdy usłyszała:
- Śpij… Jeszcze wcześnie… 

Rozejrzała się za poszukiwaniem zegarka, ale jedyny który spostrzegła, był ten na jego przegubie.
Czując łupiący ból głowy i suchość w gardle, nie bawiła się w ceregiele tylko sięgnęła po jego dłoń.

- O cholera! – zaklęła, szybko wyskakując z posłania i prawie od razu tego żałując, czując jak wiruje jej w głowie.

Malfoy prychnął niczym niezadowolony kot, ale wreszcie sam przystawił zegarek do twarzy i otworzył oczy.

- O kurwa! – krzyknął, wyplątując się niezgrabnie z pościeli.
Hermiona kątem oka zauważyła, że spał w niebieskich bokserkach i poczuła niewysłowioną ulgę.
Całe szczęście, że ich nie poniosło, choć i tak spanie w jednym łóżku tak blisko siebie, było tak wysoce niewłaściwe, że zebrało jej się nagle na płacz.

- Pośpiesz się! Za pół godziny mamy być w ministerstwie! – warknął Malfoy, doskakując do szafy.

- A prysznic? – jęknęła, łapiąc się za obolałe skronie.

- Zaklęcie czyszczące musi nam dziś wystarczyć! Cholera! Gdzie moja różdżka? – denerwował się.

Hermiona spostrzegła swoją na nocnym stoliku i szybko ją złapała, rzuciła zaklęcie przywołujące i po chwili do sypialni wleciała różdżka Malfoya, która mocno pacnęła go w tył głowy.

- Przepraszam, to niechcący… – powiedziała pośpiesznie.

- Dobra! Ruszaj się, bo stary nas ochrzani, jeśli się dziś spóźnimy! I tak będzie się pieklił, że nie zjedliśmy z nim i resztą śniadania! – gorączkował się Malfoy, szybko wciągając na tyłek spodnie.

Hermiona podeszła do szafy, starając się ignorować silny ból głowy i lekkie mdłości.

- Masz! Wypij! – nakazał jej blondyn, szybko posyłając w jej stronę maleńką fiolkę z jakimś fioletowym płynem.

- Co to?

- Dobry eliksir na kaca. Pij i ruszaj się wreszcie!

Hermiona posłusznie spełniła polecenie, po czym za pomocą kilku zaklęć doprowadziła się do akceptowalnego stanu. Eliksir zadziałał i okropne łupanie w głowie od razu zniknęło.

- Szybciej! Na razie mamy tylko jeden kominek z siecią Fiuu w holu. Na pewno będzie cholerna kolejka! – denerwował się Draco, poprawiając krawat i przywołując swoją teczkę.

Hermiona jednocześnie zakładała szpilki i poprawiała źle zapięty guzik w bluzce.


💢💢💢


- Ale wczoraj przesadziliśmy… - marudziła, gdy prawie wybiegli z komnat i szybkim krokiem skierowali się do holu.

- My? To nie ja zrobiłem dla ciebie striptiz w rytm największego hitu Fatalnych Jędz! – uśmiechnął, się patrząc na nią przez ramię.

- Kłamiesz! – syknęła przez zaciśnięte zęby, czując jak rumieniec upokorzenia bucha jej na twarz.

- Nie! Masz tylko szczęście, że ja mam jeszcze jakieś zasady, bo naprawdę ty ich wczoraj nie miałaś… – zaśmiał się wrednie, łapiąc mocno jej dłoń, zanim weszli do głównego holu.

Hermiona spiorunowała go wzrokiem, ale się nie odezwała. Miała nadzieję, że jeśli faktycznie tak się przed nim wczoraj popisała, to ten incydent zostanie jak najszybciej zapomniany.

Kolejka do Fiuu faktycznie była długa, ale gdy wszyscy ich zobaczyli,  od razu zaczęli schodzić im z drogi.

- Dziękuję! Dziękuję bardzo! – powtarzała zdyszana Hermiona, mijając tych wszystkich ludzi i ledwo nadążając w szpilkach za szybko idącym Draconem.

Miała na sobie ołówkową spódnicę i bladozłotą, jedwabną bluzkę. Zabrała też żakiet i torebkę do kompletu. Malfoy nijak nie skomentował jej stroju, wiec uznała, że może być.
Najbardziej żałowała, że nie zdążyła spiąć włosów. Była pewna, że będą jej przeszkadzały przez cały dzień. Na szczęście po wczorajszym eliksirze wciąż prezentowały się dosyć dobrze.
Malfoy miał dziś na sobie grafitowy garnitur, czarną koszulę i jasny krawat. Wyglądał jak zwykle świetnie i raczej nikt go nie podejrzewał o morderczego kaca.

Draco nie dając jej czasu na nic, puścił jej dłoń, szybko oplótł ją ręką w pasie i wskoczył do kominka.


💢💢💢


Wylądowali w holu ministerstwa, a Hermiona niezgrabnie potknęła się o jego nogę.

- Uważaj lwico! – powiedział,  pomagając jej odzyskać równowagę, mocno przytrzymując ją w talii, a ona odruchowo wczepiła palce w jego ramiona.

- Nie możesz mnie tak porywać, bez ostrzeżenia! – zaśmiała się cicho, opierając się o niego i poprawiając szpilkę, która zsunęła jej się ze stopy.

- Oczywiście, że mogę! – odpowiedział Draco i również się roześmiał.

Hermiona nagle usłyszała gdzieś z boku rozwścieczone syknięcie. Odwróciła się i zobaczyła stojących nieopodal nich Rona i Nevilla.
Jej były chłopak miał zaczerwienione policzki, a jego wzrok ciskał prawdziwe gromy.

Cała krew odpłynęła z jej twarzy, a serce zdudniło głucho.
Ron widział, jak się śmieje do Malfoya…
- O Merlinie… O nie… Proszę nie…! - powtarzała z paniką w myślach.

- Dzień dobry Weasley, panie Longbottom… –  Draco przywitał krótkim skinieniem, po czym od razu znów władczym gestem złapał ją za dłoń.

Hermiona opuściła głowę, nie mogąc na nich spojrzeć. Rumieniec wstydu dosłownie palił jej twarz. Podejrzewała, że Ron wciąż najpewniej zaciskał pięści, a być może nawet jedną z dłoni trzymał w kieszeni, zakleszczoną mocno na różdżce…

- Dzień dobry – odpowiedział cicho Neville, gdy przeszli obok niego.

Hermiona była szczęśliwa, gdy wreszcie podeszli do złotych krat w ścianach. Personel techniczny najwyraźniej zdołał już uruchomić windy.

- Moja żona nigdy nie powinna nosić opuszczonej głowy! – warknął, gdy wciskał przycisk przywołujący windę.

- Jeszcze kilka dni temu, obudziłam się obok niego! Siedem lat…! Nie masz prawa oceniać mnie za to, że nie mogę mu teraz popatrzeć w oczy, po tym co się stało! -  zezłościła się, chcąc wyrwać rękę z jego uścisku.

Draco odwrócił się i spojrzał na nią uważnie, po czym pochylił się i mocniej uścisnął jej dłoń.

- A jak dobrze pójdzie, za kolejne czterdzieści lat, obudzisz się wciąż u mojego boku! Twoje dawne życie nie istnieje, rozumiesz? Koniec! Nie ma go! Teraz nazywasz się Malfoy, a Malfoyowie przed nikim nie uginają głowy!

Hermiona wzięła głębszy oddech, walcząc ze zdradzieckimi łzami. Musiała się opanować. To wszystko, co się działo, było wysoce popieprzone, ale tak było i już. Musiała to przetrwać. Tylko tyle… Aż tyle.


💢💢💢

Winda wreszcie nadjechała i mogli do niej wsiąść, a Draco wreszcie puścił jej rekę.

- Piętro siódme, Departament Sprawiedliwości i Departament Sądownictwa – rzucił na głos.
Kraty się zasunęły i winda ruszyła.

- Masz już jakieś pierwsze pomysły? – zapytała, chcąc przerwać ciężką ciszę.

- Kilka. Omówimy je na spokojnie, wieczorem przy kolacji. Dziś i tak trzeba będzie poświęcić czas głównie na organizację biura.

- Dobrze – zgodziła się krótko.

                Na drugim piętrze winda się otworzyła i do środka weszły trzy czarownice. Hermiona uśmiechnęła się z przymusem do Cho Chang. Wiedziała, że została ona osobistą asystentką Harry’ego. Eloisa Middelton, była teraz zatrudniona w Departamencie do Sprawa Magicznej Edukacji. Trzecią osobą, która wsiadła była Astoria.
Z tego co Hermiona pamiętała, ona została zastępczynią w Departamencie Magicznych Wypadków i Katastrof.

Greengrass od razu po wejściu do windy, zagryzła wargę najwyraźniej próbując z całej siły nie patrzeć na Dracona. Chyba jednak przegrywała sama ze sobą, bo raz po raz rzucała mu krótkie, tęskne spojrzenia.
O dziwo Malfoy w ogóle się nią nie interesował, jakby zupełnie ignorując fakt, że w ogóle była w jego pobliżu.
Naprawdę musiał mieć stalową silną wolę.

Na czwartym piętrze, Eloisa i Cho wysiadły, a oni zostali sami, we trójkę.
Hermiona westchnęła cicho, czując jak to wszystko ją przytłacza.
Przed chwilą zraniła uczucia ukochanego, a teraz stoi w windzie z dwójką zakochanych w sobie ludzi, którzy ze wszystkich sił starają się siebie ignorować. To było takie przykre…

- Skarbie… – usłyszała głos Malfoya.

- Tak? – Astoria odwróciła się do niego z nadzieją w swych pięknych, zielonych oczach.

- Możesz potrzymać mi teczkę? Chcę wyjąć różdżkę, by zawiązać but – Draco wręczył Hermionie swoją teczkę, nadal kompletnie ignorując Astorię.

Hermiona przytrzymała aktówkę, kątem oka widząc, jak panna Greengrass znów przełyka łzy.

Gdy winda otworzyła się na szóstym piętrze, Astoria praktycznie z niej wybiegła.
Hermiona wzięła głębszy oddech. Draco rzucił zaklęcie i spokojnie odebrał od niej swoją aktówkę.

- Zmieniłam zdanie. Nie musisz się trzymać od niej z daleka. Możesz się z nią spotykać, sypiać, cokolwiek! Tylko błagam nie ignoruj jej, bo nie mogę znieść tego, że to przeze mnie! – wyrzuciła z siebie na jednym wydechu.

Malfoy spojrzał na nią ze zmarszczonymi brwiami. Winda dojechała na ich piętro i kraty się rozsunęły. Hermiona ruszyła przed siebie, ale nim zdążyła wyjść, Draco znów złapał ją za dłoń i wciągnął z powrotem do środka.

- Jeśli powiedziałaś to tylko po to, bym ci pozwolił w ramach rewanżu spotykać się z Weasleyem, to chyba postradałaś wszystkie zmysły, sądząc, że to ci się uda! – wycedził przez zaciśnięte zęby, patrząc jej głęboko w oczy.

- Co? Nie! Cholera! Nie chcę widywać się z Ronem! Zraniłam go do żywego! Sam mój widok sprawia mu ból! Mam zamiar go unikać, jak tylko będę mogła, ale ty… Nie unikniesz Astorii! Mieszkacie przecież w jednym domu. Proszę cię… Wystarczy, że ja mam złamane serce! Nie łam go sobie i jej skoro nie musisz! – wyszeptała z determinacją.

- Mój Salazarze, Granger… Jaka ty jesteś głupia! – Draco pokręcił głową, wciąż patrząc jej głęboko w oczy.

Uniósł dłoń, delikatnie ujął jej podbródek i pochylił się nad nią.

- Nic nie złamało mi serca i nie bije ono dla nikogo, bo go porostu nie mam, rozumiesz? Tą informację radzę ci zapamiętać raz na zawsze, lwico! – powiedział z dziwną stalą w spojrzeniu, po czym za pomocą zaklęcia rozsunął kraty i wyszedł z windy, nie oglądając się na nią.


💢💢💢

Witajcie Kochani! 💓

Zgodnie z obietnicą - ślicznie komentujecie, to rozdziały "Rozejmu", nadal pojawiają się w maratonie 😉

To naprawdę dzika historia, sama nie wiem skąd się wzięła i w jakim kierunku pójdzie dalej, ale pisze się dobrze ma już 19 rozdziałów, więc na chwilę obecną zainteresowanych informuję, że to nie koniec publikacji :D

Z WOW też już trochę lepiej - na pewno nie będziecie musieli już długo czekać!

Przypominam też o maratonie 7/7  "Snów Wybranych" od 01.09 💣

venetiia.noks@gmail.com - w razie pytań (ostatnio jakimś cudem część poczty trafiła mi do spamu, więc przepraszam jeśli ktoś nie dostał odpowiedzi).

Ogólnie Pozdrawiam, jak zawsze!

V.

PS. Jutro rozdział może być później, bo jestem na imprezie, ale dodam choćby w nocy, obiecuję! 😝