>Rozejm< ETAP 8

 Dedykacja: Dla miłośników mściwego Malfoya 💑



💢💢💢

                Pansy zaofiarowała jej pomoc przy teleportacji, z czego Hermiona chętnie skorzystała, woląc nie próbować tego na własną rękę.
Ten pałac trochę ją przerażał, choć nie spędziła w nim przecież zbyt wiele czasu. Niemniej, kompletnie nie mogła wyobrazić sobie, że miałby to być od teraz jej dom. Nie czuła się tu ani trochę dobrze.

- Dzięki za towarzystwo na zakupach, Malfoy. Możesz być pewna, że to jeszcze powtórzymy! – zawołała z uśmiechem Tracey, gdy po wejściu do holu, a ona, Milicenta i siostry Greengraas, skręciły w inną stronę.

- Jeszcze raz dziękuję za prezenty! – odpowiedziała szybko Hermiona.

- Spoko i do zobaczenia na kolacji! – pożegnała się Bulstrode.

- Chodź, odprowadzę cię do komnat. Są niedaleko moich, w tym samym skrzydle – Pansy uśmiechnęła się do niej, lecz nim zrobiła kilka kroków zachwiała się i złapała za głowę, wcześniej upuszczając swoje torby.

- Hej, nic ci nie jest? – spytała z niepokojem Hermiona, łapiąc ją za ramię.

- Nie… Nie… To tylko zawrót głowy. Najpewniej od teleportacji łącznej – odpowiedział słabo Parkinson.
Odetchnęła jednak głęboko i szybko pozbierała swoje zakupy, uśmiechając się niepewnie do Hermiony.

- Chyba powinnaś się trochę zdrzemnąć przed kolacją.

- Jasne, drzemka dla urody zawsze się przyda – odpowiedziała już pewniejszym głosem Parkinson.

Odprowadziła Hermionę pod duże białe drzwi.

- To wasze komnaty. Pozdrów Smoka i przypomnij mu o dzisiejszym wieczorze…

- Wieczorze? – spytała.

- Będzie wiedział. Buźka kochana i do zobaczenia! – Pansy pomachała do niej z uśmiechem, po czym ruszyła dalej w głąb korytarza.



💢💢💢


Hermiona odwróciła się i spojrzała na drzwi. Widniała na nich plakietka:

„Państwo D. H. Malfoy”

Znów poczuła gorycz w ustach. Szybko im poszło z przypisaniem jej do tego miejsca.

Zastanowiła się przez chwilę czy nie zapukać, ale wreszcie stwierdziła, że tego nie zrobi. To w sumie podobno były też jej komnaty. Nacisnęła klamkę i weszła do środka.

                Salon był naprawdę duży, a jedną z jego ścian w całości stanowiły wysokie, strzeliste okna o ciężkich, ciemnozłotych kotarach. Wszystkie ściany w pomieszczeniu były beżowe, co pięknie łączyło się z mahoniowymi meblami i miedzianymi detalami. Duży stół liczył dziesięć, pięknie rzeźbionych krzeseł, a dwa fotele w cudnym odcieniu karmelu i stoliczek kawowy do kompletu, były bardzo gustowne. Hermiona nie dostrzegła nigdzie sofy, co nieco ją zmartwiło, ale za to dookoła znajdowało się wiele regałów z książkami – a na ten widok jej serce podskoczyło.

Zamknęła za sobą duże, białe drzwi i stanęła na środku pomieszczenia. Salon miał również misternie zdobiony kominek oraz nieco wyższy szklany stoliczek, na którym stały kryształowe butelki z kolorowymi płynami – najpewniej był to barek z alkoholem.

Hermiona rozejrzała się uważnie jeszcze raz po pomieszczeniu, gdy akurat drzwi po drugiej stronie pokoju otworzyły się i do środka wszedł Draco. Miał na sobie spodnie z szarego dresu i biały t-shirt. Jego stopy znów były bose, a włosy potargane, jakby dopiero co wstał z łóżka.

- Jesteś już. Wspaniale – ziewną i przeciągnął się, a jego koszulka uniosła się ukazując płaski, umięśniony brzuch i ścieżkę jasnych włosów, ciągnąc się od pępka, aż do gumki dresu…

Hermiona przełknęła ślinę i odwróciła wzrok.
Zaczęła nagle żałować, że na dwa tygodnie przed spotkaniem w ministerstwie, które ją tu przygnało, nie znajdowała wieczorami czasu dla Rona. To mogło się na niej zemścić dziwnym, niechcianym napięciem, które nie będzie miało żadnych szans na ujście.

- Spałeś? – rzuciła pierwszym, co jej przyszło na myśl.

- Uhm… Dwie noce na kanapie mnie zabiły. Musiałem dziś wziąć eliksir na ból pleców – poskarżył się, pocierając kark i jeszcze raz ziewając.

- Oczekujesz współczucia ? – spytała z lekką ironią.

- Nie. Po prostu nigdy więcej się tak nie załatwię – burknął i przeczesał palcami swoje i tak już rozmierzwione włosy.

Hermiona westchnęła i wyjęła z torby zegarek i książkę.

- Mam coś dla ciebie.

- Och, żonka o mnie pamiętała! Szczęściarz ze mnie! – zaśmiał się, bez skrępowania podchodząc do niej.

- Nie drażnij się, tylko to bierz! – burknęła, znów uciekając od niego wzrokiem.

- Zegarek? – zapytał, odbierając pierwsze pudełko.

- Tak. Pansy mówiła, że je lubisz.

- To prawda. Dzięki – odpowiedział krótko, po czym otworzył pudełko i przyjrzał się jej wyborowi. Zegarek miał sporą czarną, tarczę z białymi cyframi i wskazówkami oraz brązowy, gustowny, skórzany pasek.

Hermiona uważnie lustrowała jego wyraz twarzy, gdy wyjmował przedmiot z pudełka, a później od razu założył go na swój lewy nadgarstek.

- Jest świetny. Pansy go wybrała? – spytał, unosząc głowę i patrząc Hermionie w oczy.

- Nie. To mnie się spodobał – odpowiedziała szybko.

- Ucałowałbym cię w ramach podziękowań, ale pewnie dałabyś mi za to w twarz – zażartował z bezczelnym uśmieszkiem.

Hermiona prychnęła pod nosem, chcąc okazać swoją pogardę, ale jednocześnie w duchu, marzyła tylko o tym, by się gwałtownie nie zaczerwienić.

- Kupiłam ci jeszcze to… - podała mu książkę kucharską, z uśmiechniętym blond mugolem w białym fartuchu na okładce.

- Serio? – Draco zaśmiał się i odebrał prezent.

- Pansy nie wiedziała, że lubisz gotować… - wtrąciła.

- Bo nie gotuję dla nikogo poza sobą, gdy jestem w apartamencie na weekend – odpowiedział, kartkując szybko księgę.

- No cóż, to twoi przyjaciele nie wiedzą co tracą – uśmiechnęła się.

Draco bez oporów odwzajemnił jej uśmiech.

- Może w kolejny weekend coś nam z niej przygotuję, oczywiście jeśli na to zasłużysz – posłał jej złośliwy uśmieszek.

- Przynajmniej będę miała na co czekać – westchnęła, zbierając resztę toreb.

- A co to? – Malfoy wskazał na złotego lwa na jej szyi.

- Prezent od Pansy. Bardzo się uparła…

- Ładny. Pasuje do ciebie, gryfo… lwico – Draco znów się roześmiał, ale bez złośliwości.

- Dzięki – Hermiona miała nadzieję, że naprawdę się zaraz nie zaczerwieni.

- Za tamtymi drzwiami znajduje się nasza sypialnia, a dalej masz łazienkę. Mamy jeszcze… - Draco spojrzał na zegarek na swoim nadgarstku. – Dwie godziny do kolacji. Odśwież się i przebierz. W szafie masz nowe cichy – odpowiedział, podchodząc do fotela i rozsiadając się wygodnie, chcąc się chyba zaznajomić bliżej z przepisami z książki.  

- Dobrze – odpowiedziała i ruszyła do sypialni, niechętnie rejestrując w głowie, że określił ją słowem „nasza”.

 💢💢💢

                Sypialnia była urządzona w bardzo podobnym stylu co salon. Eleganckie meble, ogromne mahoniowe łoże z bladozłotym baldachimem, kolejne wielkie okno, biurko i jeszcze jeden kominek. Drzwi na lewo od łóżka prowadziły do dużej, wykafelkowanej na biało łazienki.
Była w niej zarówno sporej wielkości wanna, jak i prysznic, umywalka, olbrzymie lustro, a także toaletka, na której stały już stosy kosmetyków. Hermiona odniosła wrażenie, że ostatni mebel został tam wstawiony niedawno i to specjalnie z myślą o niej.

Wróciła do sypialni i otworzyła szafę. Okazało się, że była powiększona za pomocą zaklęcia. Hermiona po krótkim namyśle wybrała zwiewną, jasnożółtą sukienkę na cienkich szelkach, oraz pasujące do tego szpilki. 

Położyła to na łóżku i usiadła obok.
Sama nie wiedziała, co ma teraz zrobić. Czy powinna się rozpłakać? A może zacząć krzyczeć? Albo spróbować uciec... Może przez okno? 

Czy tak już zawsze będzie wyglądał jej świat? Będzie wybierała piękne ubrania i szykowała się na kolację z setką nieznanych jej ludzi, którzy kiedyś nią gardzili, a teraz fałszywie ją podziwiali?

Czy będzie kupowała zegarki dla Mafloya i słuchała, jak obiecuje jej, że znów coś dla niej ugotuje?
To było niemożliwe... Tak cholernie nierealne!
Chciała coś zrobić, ale nie wiedziała co. Nie miała pojęcia.
Pytanie brzmiało - Czy bunt miał sens?
Wiedziała, że nie. Ale czy mogła to po prostu zaakceptować? Tak po prostu...
- A jakie masz wyjście? - spytała samą siebie. 

Westchnęła ciężko i wstała. Zdecydowała, że czas na długą, odprężającą kąpiel. 


💢💢💢

              Woda naprawdę ją zrelaksowała i pomogła trochę osłabić do dziwne napięcie i bolesny węzeł stresu, który kumulował się w jej żołądku bez przerwy od tej pamiętnej soboty w ministerstwie.
Wyszła z wanny i wysuszyła włosy za pomocą zaklęcia. Zauważyła na toaletce kilka eliksirów i użyła tego, który sprawił, że jej loki rozprostowały się trochę i wdzięcznie ułożyły w gładkie, miękkie pukle na jej plecach. Zrobiła też delikatny makijaż i owijając się satynowym szlafrokiem, wróciła do sypialni.

Draco właśnie stał przed szafą i kończył zapinać koszulę. Hermiona z lekkim zawstydzeniem musiała przyznać, że wyglądał bardzo dobrze, w czarnych spodniach, jasnoniebieskiej koszuli i elegancko wypastowanych, czarnych butach. Pan i władca świata…

Upomniała się mentalnie, że ma się przestać na niego gapić i podeszła do łóżka, na którym znalazła ciemnozieloną sukienkę, bez rękawów, wykańczaną koronką na dekolcie.

- A co to? – zdziwiła się.

- Twój strój na dzisiejsze wyjście.

- Nie to wybrałam – burknęła.

- Tamtą sukienkę spaliłem. Była zbyt skąpa – odpowiedział niewinnie.

- Oszalałeś? To była zwykła kiecka! Nie miała w sobie kompletnie nic wyzywającego! – zdenerwowała się.

Draco rzucił jej ostre spojrzenie.

- To ty oszalałaś, jeśli sądzisz, że pozwolę ci się tak ubierać. Już wystarczy, że będą się gapić na twoje nogi – jakby na potwierdzenie swoich słów, przesunął wzrokiem po jej odkrytych nogach. – Nie muszą ci się jeszcze patrzeć na biust! – dokończył i odwrócił wzrok, wyraźnie zirytowany.

- To może w ogóle zacznę chodzić ubrana jak zakonnica, żeby przypadkiem żaden z twoich koleżków nie rzucił mi obleśnego spojrzenia? – warczała, łapiąc za sukienkę.

- Nie. Lubię fakt, że mam ładną żonę. To chyba jedyny plus tego całego bagna. Mają cię podziwiać, ale z daleka. Nie potrzebuję marnowania energii na odpędzanie twoich adoratorów, mam dość innych problemów na głowie!

Hermiona znów prychnęła, ale nie zdobyła się na żadną ripostę. Czy on naprawdę powiedział, że jest ładna? Tak bez udławienia się własnym językiem i dołożenia kilku obraźliwych epitetów w ramach równowagi? No cóż…


💢💢💢


Zgodnie z jego życzeniem założyła zieloną sukienkę i wybrała do niej odpowiednie szpilki.
Draco znów pozwolił sobie na zlustrowanie jej od stóp do głów, bez żadnego skrępowania i Hermiona powoli doszła do wniosku, że chyba będzie się musiała do tego przyzwyczaić.

Zdziwiło ją, że po wyjściu z ich komnat, nie kazała jej złapać się za ramię. Ucieszyła się nawet z tego. Nie chciała go dotykać bez wyraźnej potrzeby.  

- Pansy prosiła, bym przypomniała ci coś o wieczorze – powiedziała, dopiero teraz przypominając sobie prośbę Parkinson.

Draco westchnął ciężko i ku delikatnej rozpaczy Hermiony złapał ją za rękę i splótł ich palce razem, idąc dalej.

- No nic. Chyba się z tego nie wykręcimy. Trudno – ponarzekał, wyprowadzając ją do holu, gdzie natknęli się na kilka innych par, najwyraźniej zmierzających do jadalni.

- Dzień dobry panie Malfoy, pani Malfoy, wygląda pani oszałamiająco!

- Witam państwa! Draconie, twoja żona to prawdziwa piękność!

- Witaj Draco, ty i twoja śliczna żona, wspaniale was dziś zobaczyć!

Te i inne powitania padły w ich kierunku non stop, gdy szli razem, wciąż trzymając się za ręce.
Hermiona czuła się naprawdę niekomfortowo, pod wpływem tych wszystkich oceniających ją i przeszywających na wskroś spojrzeń. Draco natomiast odpowiadał wszystkim z lekkością, uśmiechając się i dziękując za komplementy, zupełnie naturalnie, jakby przez całe swoje życie niczego innego nie robił.

- Od kiedy wszyscy Śmierciozercy są tacy mili dla szlamy…? – wyszeptała, nie mogąc już dłużej słuchać o tym jaka jest piękna.

Rzucił jej krótkie spojrzenie.

- Od kiedy Sun Zi, powiedział im, że jesteś przyszłością ich świata. A od kiedy jesteś moją żoną, muszą się przed tobą płaszczyć, bo to ty masz teraz większą władzę  – odparł z prostotą.

- Ciekawe co zrobią, jeśli się okaże, że Sun Zi się przypadkiem pomylił… A tak w ogóle, to gdzie on jest? Nie było go dziś w ministerstwie…

- Wrócił do Chin. Przyjeżdża do nas tylko jak ma coś ciekawego do powiedzenia.

Otworzyła usta w geście zdziwienia. Tego się nie spodziewała…


💢💢💢


Hermiona witała się ze wszystkim krótkim kiwnięciem głowy i była naprawdę szczęśliwa, gdy wreszcie dotarli na swoje miejsca u szczytu stołu, tuż po prawej stronie od Lucjusza.

- Miło was widzieć. Hermiono, jak ci minął dzień? – zapytał Malfoy senior, sięgając po swój kieliszek z białym winem.

- Dobrze – odpowiedziała zdawkowo.

- Jutro zaczynamy funkcjonowanie naszego nowego ministerstwa! Wprost się nie mogę doczekać! – Lucjusz uśmiechnął się w taki sposób, że ciarki jej od tego przebiegły po krzyżu.

- Chciałem z tobą porozmawiać o jeszcze jednej sprawie, ojcze – wtrącił Draco.

- Dobrze, ale to jutro. Z tego co wiem, to dziś macie plany na wieczór i nie pójdziecie z nami nawet na jednego drinka, czy tak? – Lucjusz przyjrzał się uważnie synowi.

Draco wytrzymał spojrzenie ojca, po czym lekko kiwnął głową i sam sięgnął po kieliszek z winem.

Kolację zjedli słuchając niezobowiązującej rozmowy starszego Malfoya z Anotninem Dołohowem, dotyczących planu odbudowy Pokątnej i oddania w dzierżawę sklepów ich poprzednim właścicielom. Hermiona rejestrowała to wszystko z umiarkowanym zainteresowaniem, kątem oka obserwując siedzącą nieopodal nich, po drugiej stronie stołu Astorię. Kobieta wciąż miała mocno zaczerwienione oczy i wzdychała tęsknie, raz po raz patrząc na Dracona.

Draco zdawał się w ogóle nie zauważać zachowania swojej… Hermiona w sumie sama nie wiedziała czym ta dwójka dla siebie była. Przypuszczała, że po prostu zakochaną w sobie parą. Trochę zdziwiło ją to, że Draco nawet raz nie spojrzał w kierunku ukochanej. Czyżby miał, aż tak silną wolę?

Gdy kolacja się skończyła, Lucjusz wygłosił jeszcze dość długą i przeraźliwie nudną mowę na temat nowego porządku świata.

- Nareszcie skończył – burknął Draco, tak cicho, że tylko Hermiona mogła go usłyszeć.
Uśmiechnęła się pod nosem, w duchu przyznając mu rację.

Draco dopił swoje białe wino i Hermiona zrobiła to samo, naprawdę licząc, że ten podły dzień wreszcie dobiegnie końca. Niestety, przypomniało jej się, że Malfoy coś wspominał o tym, że z czegoś się nie wykręcą…

- Chodź, im szybciej się zacznie, tym szybciej będziemy mogli się wyrwać – powiedział tajemniczo.

Niestety właśnie w tej chwili podszedł do nich Yaxley, najwyraźniej mając jakąś sprawę do Dracona. Malfoy kiwnął jej głową, chcąc dać w ten sposób znać, że ma poczekać, po czym odszedł na chwilę na bok z mężczyzną, najwyraźniej musząc go wysłuchać. W tym czasie jadalnia zdążyła opustoszeć, nie licząc Lucjusza i kilku ludzi, którzy z nim rozmawiali w drugim kącie sali.

Po kilku minutach Draco wrócił i wyciągając do niej swoją dłoń, by pomóc podnieść jej się z miejsca.  Hermiona uchwyciła ją, w duchu rejestrując, że tym razem się nawet nie zawahała. Czyżby zaczynała się tak szybko przyzwyczajać do jego obecności i tych drobnych, szarmanckich gestów, jakimi ją raczył? Niemożliwe…


💢💢💢


Blondyn znów splótł ich palce razem i poprowadził ją przez ciąg korytarzy i krętych schodów. Nie miała pojęcia dokąd idą, ani po co, ale postanowiła go o to nie pytać.
Gdy znaleźli się przed dużymi, dębowymi drzwiami, Draco puścił ją, wyjął różdżkę i machnął nią krótko, a po chwili w jego dłoniach zmaterializowała się butelka białego wina. Podał ją Hermionie bez słowa, po czym machnął znowu i tym razem pojawiła się butelka najlepszej whisky Ogdena.
Złapał whisky w jedną dłoń, schował różdżkę i zapukał do drzwi, po czym od razu znów sięgnął po jej rękę, więc i Hermiona musiała trzymać wino w jednej.

Po chwili drzwi się otworzyły i stanął przed nimi szeroko uśmiechnięty Blaise Zabini.
- Wchodźcie! Co tak długo? Obcałowywaliście się gdzieś po kątach, czy co? – żartował, zapraszając ich do środka i bez słowa odbierając butelki z ich rąk.

- Jasne, przecież dobrze mnie znasz. Wiesz, że uwielbiam takie zabawy! – odpowiedział z wrednym uśmieszkiem Draco, a Hermiona ledwo powstrzymała prychnięcie.
Co za impertynenckie insynuacje!

- Cześć wam! – zawołała na ich widok wyraźnie wesoła Pansy.

Hermiona rozejrzała się po pokoju. Był to również najpewniej salon, o zaokrąglonych ścianach, podobnie jak jej pierwsza komnata, więc chyba też znajdował się w którejś z wież.
Na samym jego środku znajdowała się dużo, biała kanapa, a po jej bokach dwa sporej wielkości fotele, z wysokimi zagłówkami. Na niskim stoliki z fantazyjną podstawą w kształcie miotły i szklanym blacie, stały już przekąski, kieliszki i butelki z alkoholem.

- Małe przyjęcie w gronie przyjaciół na waszą cześć! – oświadczyła Tracey Davis, podchodząc do stolika z miską pełną czekoladowych żab.

- Nie było przyjęcia zaręczynowego i nie mieliście podróży poślubnej, to niech będzie chociaż jakiś wspólny drink za wasze zdrowie! – dodała Milicenta, siedząc już w jednym z foteli.

- Wielkie dzięki! – odpowiedział Draco, ciągnąc za sobą Hermionę na kanapę.

Usiedli obok siebie, a zdaniem Hermiony zdecydowanie za blisko siebie, bowiem stykali się ze sobą na całej długości od ramienia, aż po kolano. Dodatkowo Draco zarzucił rękę na oparcie kanapy tuż, za jej głowę. Naprawdę próbowała się nie spinać i nie zarumienić, ale nie było to proste. Może on miał racje, że zachowywała się trochę jak jakiś podlotek na pierwszej randce? Przecież miała już dwadzieścia siedem lat, czas buzowania hormonów dawno jej minął.

- Czego się napijesz, Malfoy? – spytał Zabini.

- Whisky – odpowiedział Draco.

- Cicho, cholerny dżentelmenie! – zawołała Pansy – To pytanie było do Hermiony! To, że ty chętnie zalewasz się whisky, to wiemy nie od dziś!

Draco zaśmiał się szczerze i z dezaprobatą pokręcił głową.

- Racja. Przepraszam. Czego się napijesz, najdroższa? – zapytał delikatnie przeplatając przez swoje palce jej włosy.

- Poproszę białe wino – odpowiedziała z wymuszonym uśmiechem, po czym pochyliła się nieco bliżej niego. - Zabierz te rękę, albo zaraz połamię ci palce… – wyszeptała, wciąż na pozór się miło uśmiechając.

Malfoy spojrzał jej w oczy, po czym znów się roześmiał, tak że inni zebrani przy stole, mogli dojść do wniosku, że Hermiona opowiedziała mu jakiś żart.

Na szczęście posłuchał jej i położył z powrotem dłoń na oparciu kanapy, zostawiając jej włosy w spokoju.

Po chwili w salonie pojawili się kolejni ludzie. Theo Nott, Dafne Greengrass, Gregory Goyle i Adrian Pucey.

- Siadajcie, siadajcie! – wołał wesoło Blaise, przywołując krzesła i rozstawiając je dookoła stołu.

O ile to możliwe, Draco przysunął się do niej jeszcze bliżej, gdy Dafne zajęła miejsce z jego drugiej strony. Theo Nott też usiadł na kanapie. Milicenta zajmowała jeden fotel, Tracy Davis drugi, a Zabini i reszta mężczyzn rozsiadła się na krzesłach.
Na małym stoliczku było tak niewiele miejsca, że część z gości musiała trzymać swoje drinki w dłoniach.

Hermiona, która siedziała na skraju kanapy, była wdzięczna, gdy Pansy przeniosła swoje krzesło, tak by usiąść zaraz obok niej.

- Przespałaś się trochę? – zagadnęła ją, by jakoś zacząć rozmowę.

- Krócej niż bym chciała. Widzę, że Draconowi spodobał się zegarek? – zauważyła, wskazując na dłoń mężczyzny, którą trzymał na kolanie, zaciśniętą w luźną pięść.

- Chyba tak – odpowiedziała Hermiona, mimowolnie rejestrując układ niebieskich, mocnych żył na dłoni i nadgarstku Malfoya.
Wyglądały intrygująco i sama nie wiedziała skąd takie określenie znalazło się w jej głowie.

Nagle rozległo się pukanie i Blaise wstał, by otworzyć. Gdy to zrobił, w całym pomieszczeniu nagle rozległa się głucha cisza. Do pokoju weszła Astoria Greengrass, a zaraz za nią Marcus Flint, uśmiechający się pod nosem, dziwnie złowieszczo.

- Jak mniemam, twoja sowa nie mogła mnie znaleźć, stąd ten brak zaproszenia, Zabb? – zaczął Flint, wręczając zaskoczonemu Blaisowi butelkę whisky.

- Jak widzisz, mamy ograniczoną liczbę miejsc… – odburknął nachmurzony Zabini.

Hermiona kątem oka spojrzała na Dracona. Znów miał to samo pociemniałe spojrzenie, co w ministerstwie. Patrzył prosto na Astorię, która znów dziwnie kuliła się w sobie pod wpływem jego wzroku...

- Myślę, że jakoś się zorganizujemy – stwierdził butnie Marcus, podchodząc do stolika i wyraźnie spoglądając wyzywająco na Malfoya.

- Jasne, że tak – odpowiedział spokojnie Draco. – Chodź skarbie, usiądziesz mi na kolanach, a Dafne się przesunie i zrobi siostrze miejsce – powiedział i nim Hermiona zdążyła się zorientować co się dzieje, złapał ją w talii, uniósł i posadził sobie na kolanach, jednym ramieniem oplatając ją na wysokości lędźwi, a drugą dłoń swobodnie kładąc na jej odsłoniętym udzie. Siedziała teraz bokiem, obrócona plecami do Dafne i Theo, ale za to przodem do Parkinson.

Pansy i Milicenta zachichotały, a Astoria jęknęła boleśnie, mocno przygryzając wargę i szybko odwracając od nich wzrok.

Hermiona ledwo zdusiła w sobie chęć natychmiastowej ucieczki. Starała się oddychać normalnie i nie pokazywać po sobie jaka cholernie jest spięta. Taka bliskość Malfoya nie była czymś do czego chciała dopuszczać. Źle się czuła. Było jej nieznośnie gorąco i naprawdę niekomfortowo.

Niemniej w zupełności zrozumiała, że zrobił to tylko i wyłącznie po to, by zemścić się na Greengrass za to, że przyszła tu z Flintem. Był najpewniej chorobliwie o nią zazdrosny…
Jak bardzo miał złamane serce, że próbował mścić się w ten sposób?
Spojrzała na jego twarz, która o dziwo znów przypominała teraz tę samą kamienną maskę, jak tuż przed ich ceremonią zaślubin. Zrobiło jej się go autentycznie żal, dlatego położyła swoje ramię na jego barkach i ze wszystkich sił starając się rozluźnić, sięgnęła po swoje wino.

Miała wrażenie, że gdy się poruszyła, to Draco na chwile bardziej się spiął. Czyżby była dla niego za ciężka? Nic jednak nie powiedział, więc Hermiona napiła się i odłożyła kieliszek.
W tym samym czasie Astoria usiadła pomiędzy Dafne i Theo i ewidentnie z całej siły walczyła z sobą, by nie patrzeć w ich stronę.
Blaise oddał Flintowi swoje krzesło, a sam usiadł na podłokietniku fotela zajmowanego przez Tracey Davis.

- Smoku, jesteś potworem…– wyszeptała konspiracyjnie Pansy, tak, że tylko on i Hermiona mogli ją usłyszeć.

- Wiesz to o mnie nie od dziś, Panss – Malfoy wyszczerzył się wrednie.

- Serio, nie masz serca – dodała równie cicho Hermiona.

Draco uniósł głowę i popatrzył jej w oczy.

- Uważaj lwico. To nie jest twój najlepszy czas na to, by mnie prowokować…– wyszeptał, zbliżając swoją twarz do jej.

Hermiona nerwowo przełknęła ślinę i znów się odwróciła po kieliszek z winem, chcąc ukryć swoje zmieszanie. Nagle odniosła wrażenie, że ktoś ją uważnie obserwuje. Nie pomyliła się. Był to Marcus Flint.

Draco chyba też wyłapał to spojrzenie, bo nagle jego uścisk jakby się wzmocnił.

- Chcesz czegoś od mojej żony Flint, czy tylko podziwiasz? – warknął pod nosem.

- Podziwiam, jak dobrze się ze sobą dogadujecie – odparł do razu Marcus.

- Tak, doprawdy świetnie nam idzie, prawda najdroższa? – Draco znów popatrzył jej w oczy.

- Wręcz wybitnie – odpowiedziała, ze sztucznym uśmiechem.

Nie miała zbytniej ochoty grać w tę jego grę, ale Marcus Flint i  to jego wbite w nią, drapieżnie spojrzenie, w ogóle jej się nie podobały. Ten człowiek zaczynał ją na swój sposób przerażać.

Hermiona odwróciła się w stronę Pansy i zobaczyła, jak czarnowłosa spogląda ponuro na to, jak Tracey wstaje z fotela, proponując Zabiniemu to miejsce, a zaraz potem bezpardonowo ładuje mu się na kolana, obejmuje go i zaczyna mu szeptać do ucha, na co Blaise chichocze, jak potłuczony.

Szybko zrozumiała, że Pansy cierpiała na ten widok.  Zapewne pomimo swojej deklaracji, co do gotowości na aranżowane małżeństwo, jednak nie była w stanie poskromić swoich własnych uczuć względem Zabiniego…

Nagle Parkinson zerwała się ze swojego krzesła i rzuciła krótko:

- Idę do łazienki! – po czym szybko odeszła.

Hermiona spojrzała na Dracona.

- Mogłabyś pójść za nią? – wyszeptał tak, by tylko ona mogła usłyszeć.

- Jasne! – Hermiona podniosła się szybko z jego kolan i od razu skierowała się do drzwi, za którymi przed chwilą zniknęła przyjaciółka Malfoya.

Po przejściu przez dość zabałaganioną sypialnie, znalazła Pansy w łazience, bardzo podobnej do tej, jaką mieli w ich komnatach.
Dziewczyna właśnie opłukiwała twarz wodą.

- Wszystko w porządku? – zapytała, zamykając drzwi i podchodząc bliżej.

- Tak… Nie… Kurwa! – Pansy uderzyła dłońmi o białą umywalkę, a delikatny szloch opuścił jej różowe usta.

Hermiona podeszła do niej i położyła jej dłoń na ramieniu.

- Wszystko będzie dobrze… - powiedziała pierwsze, co wpadło jej do głowy.

Parkinson spojrzała na nią przez ramię, po czym uśmiechnęła się słabo.

- Tak. Ale nie u mnie, tylko u was. Zakochasz się w nim, bo to niemożliwe byś tego nie zrobiła. A on zakocha się w tobie, bo jesteś ładna i inteligentna, ale też i dobra. Będziecie jeszcze bardzo szczęśliwi.

Hermiona przecząco pokręciła głową, chcąc dać Parkinson do zrozumienia, że wygaduje głupoty, ale nie zaprzeczyła na głos. To i tak byłoby bez sensu, przegadywać się teraz z nią o coś takiego.

- Ta mała dziwka się o niego stara. Wie, że małżeństwo z nim da jej szansę na wybicie się – mówiła Pansy, wycierając twarz ręcznikiem i sięgając po różdżkę.

- Musisz mnie nauczyć tego zaklęcia – odezwała się Hermiona, widząc jak Parkinson stuka różdżką w powieki, tak samo jak Malfoy zrobił jej to dziś popołudniu w ministerialnej łazience.

- Jest przydatne, gdy ktoś jest taką beksą jak ja – zaśmiała się delikatnie Pansy.

- Malfoy rzucił je na mnie dziś w ministerstwie – przyznała.

- Naprawdę? – Pansy uniosła głowę.

- Tak. Popłakałam się, gdy Ron… - Hermiona żałowała, że sobie o tym przypomniała.

- On jak nic się w tobie zakocha! – zaśmiała się Pansy, obejmując ją ramieniem.

Gdy dotarł do niej sens, tego co powiedziała Parkinson, Hermiona już otwierała usta, by stanowczo zaprzeczyć, ale niestety przerwało im pukanie do drzwi. Po chwili do środka wsunęła się Milicenta.

- Hej Pansik, wszystko ok? Widziałam, co ta czerwonowłosa małpa wyprawia – Bulstrode z dezaprobatą pokręciła głową.

- Pieprze ją! Niech go sobie bierze! Jego też pieprzę! – Pansy wykrzywiła się w paskudnym grymasie, po czym odwróciła się i spojrzała w lustro.

- Lepiej tam wróćmy, zanim Smok przywali Flintowi. Ten pierdolony pozorant, wyraźnie szuka zaczepki. Przed chwilą spytał Dracona, jak się bawił w noc poślubną.

Hermiona poczuła, jak krew zaczyna szybciej krążyć jej w żyłach. Nie miała pojęcia o co chodzi Flintowi, ani dlaczego ma się trzymać od niego z daleka, ale naprawdę coraz mocniej nie znosiła tego obrzydliwego gnojka.

- Co Smok odpowiedział? – zagadnęła Pansy, kątem oka patrząc na Hermionę.

- Że zajebiście – zaśmiała się Milicenta.

Hermiona wzięła głębszy oddech.
Zapewne dla Malfoya ani to pytanie, ani zmyślona odpowiedź nie były niczym przyjemnym. Nic jednak nie mogła na to poradzić. Miała tylko nadzieję, że szybko będzie im dane wrócić wreszcie do swoich komnat.
Gdy uświadomiła sobie, że marzy o tym, by znaleźć się gdzieś sam na sam z Malfoyem, zebrało jej się na gorzki śmiech. Jak nic zaczynała już od tego wszystkiego wariować.


💢💢💢

Cześć 😊

Pewnie wiele z Was jest zdziwione tempem w jakim buduje się tu relacja naszej pary. Dzieje się tak poniekąd dlatego, że to miało być opowiadanie na 10 rozdziałów i trochę ich chciałam szybciej sobą zainteresować. 

Nie wiem czy to Wam pasuje, czy się gryzie - sama miałam wątpliwości, ale w końcu zostałam przy pierwszej wersji.

Rozejm ma już 18 skończonych rozdziałów - nadal nie jestem w połowie, więc chyba jednak się pomyliłam, zakładając, że będzie dużo krótszy od WOW 😜

Co do WOW - coś ruszyło i oby szybko udało się mi to ogarnąć 

Wspominałam już, że Etap 8 - to jeden z moich ulubionych. Nadal to potwierdzam! 💕 Zapewniam jednak, że będzie jeszcze kilka innych - też podobnie przeze mnie lubianych 😊

Wielkie Buźki!

Dzięki za komentarze - będą komentarze, to będą rozdziały! 😊
V.