>Rozejm< ETAP 7

 Dedykacja: Dla miłośników przyjaznej Pansy Parkinson 👧


💢💢💢

                Nie była po mugolskiej stronie Londynu od dobrych sześciu lat. Musiała przyznać, że to było jednocześnie ekscytujące i poniekąd porażające uczucie, gdy widziała te setki ludzi, pędzących przed siebie i nieoglądających się na nikogo.

Popatrzyła na towarzyszące jej dziewczyny. Wszystkie bardzo się zmieniły od czasów szkoły.
Idąca zaraz obok niej Pansy Parkinson, była wysoka i szczupła, choć mogła się poszczycić dość sporym biustem. Jej czarne, lśniące włosy były przycięte, tak że końcówkami sięgały jej obojczyków. Miała na sobie czarny kombinezon z koronkowymi rękawami, do tego bordowe markowe buty i torebkę. Była bardzo elegancką kobietą i Hermiona musiała to przyznać bez zbędnej złośliwości.

Milicenta Bulstrode nadal była wielka. Wysoka, dobrze umięśniona, z mocno zarysowaną szczęką. Swe bure włosy spięła w wysoki kucyk. Miała na sobie czarne jeansy i dopasowany kremowy sweterek, a na nogach płaskie buty.

Tracey Davis była bardzo oryginalna. Czerwone włosy, sięgały jej do połowy łopatek, a mocny makijaż podkreślał figlarne niebieskie oczy. Była ubrana w prostą sukienkę w kolorze głębokiej jak kolor jej włosów czerwieni, a do tego dobrała najwyższe szpilki, jakie Hermiona w życiu widziała.

Siostry Greengrass wyrosły na prawdziwe piękności. Starsza - Dafne była filigranową blondyną o długich, gładkich włosach i ślicznie wykrojonych ustach. Miała na sobie jasnoniebieską sukienkę z eleganckimi złotymi dodatkami.

Ciemnobrązowe włosy Astorii, były spięte w eleganckiego koka. Jej oczy miały przepiękną, zieloną barwę. Dziś były mocno zaczerwienione, a Hermiona poczuła ukłucie prawdziwego żalu, wiedząc, że to poniekąd z jej winy, panna Greengrass wylała ostatnio tak wiele łez.
Astoria ubrana była w ciemnoszarą, wełnianą sukienkę, która ładnie podkreślała jej idealną figurę. Była naprawdę piękna i Hermiona wcale się nie dziwiła Malfoywi, że się w niej zakochał. Pasowali do siebie idealnie.


💢💢💢


Po wyjściu na ulicę, wszystkie dziewczyny założyły swoje płaszcze lub peleryny, bo jak przystało na końcówkę marca, pogoda wciąż była kapryśna. Dziś co prawda nie padało, ale za to wiał przeraźliwie zimny wiatr.

- Musimy koniecznie wejść do jubilera. Zabini ma urodziny za dwa tygodnie. Chcę mu kupić jakiś fajny sygnet. Ubóstwia je! – mówiła z przejęciem Tracey.

Idąca obok Hermiony, Pansy Parkinson wyraźnie skrzywiła się pod nosem.

- Musimy też kupić jakieś prezenty dla nowej pani Malfoy! Pewnie te stare wiedźmy z zamku wyszykowały już dla niej te wszystkie cholerne wazony i kryształy, więc od nas powinna dostać coś mniej dennego – odezwała się Milicenta.

- Nie trzeba, naprawdę! – wtrąciła szybko Hermiona.
Nie wyobrażała sobie, że mogłaby przyjmować prezenty od byłych ślizgonek.

- Trzeba! Tak nam nakazuje dobre wychowanie – wtrąciła Tracey Davis.

- A powiesz nam co lubisz? Może też biżuterię? Albo może chciałabyś jakiś ładny obraz na ścianę do waszych komnat? – zagadała Bulstrode.

- Ja proponuje seksowną bieliznę. Będzie dla Hermiony, ale skorzysta też i… - Tracey chyba w ostatnim momencie ugryzła się w język, kątem oka patrząc na wyraźnie pobladłą Astorię.

- Naprawdę niczego nie potrzebuję! – znów zapewniła je z mocą Hermiona.

- Coś na pewno wpadnie nam w oko! – Pansy uśmiechnęła się do niej.

- A może kupimy już coś dla dziecka? – zagadnęła Milie.

Hermiona automatycznie popatrzyła na nią jak na wariatkę.

- Dla jakiego dziecka? – spytała, podskórnie czując dziwną nerwowość.

- No… twojego… waszego…– Bulstrode uśmiechnęła się szeroko, a Astoria Greengrass głośno i dramatycznie zaszlochała w koronkową chusteczkę.

- Daj spokój Bulstrode! To był dopiero ich pierwszy wspólny weekend, na pewno będą musieli postarać się trochę dłużej… - roześmiała się Pansy, mrugając porozumiewawczo do Hermiony.

- Ale skoro, jak oświadczył wszystkim z dumą Lucjusz, zawiązali małżeństwo, to przecież ona może już być…

- Błagam… Natychmiast skończcie ten temat! – Hermiona uniosła dłoń do twarzy, czując jak żółć napływa jej do ust.
Czy one naprawdę sądziły, że mogłaby mieć dziecko z Malfoyem? Oszalały?
I jeszcze ten przebrzydły Lucjusz,  opowiadający o ich nocy poślubnej przy wszystkich? Co za koszmar! Naprawdę zebrało jej się od tego na wymioty.

- Tak, lepiej porzućmy ten temat i na razie skupmy się na zakupach – wtrąciła Dafne.

Hermiona posłała jej wdzięczne spojrzenie, choć była pewna, że starsza panna Greengrass, nie zrobiła tego dla niej, ale dla swojej młodszej siostry, która ciągle cicho popłakiwała.

- A mówiłam wam, że lepiej jej nie zabierać! – zaburczała Milicenta.
Hermiona przez chwilę była pewna, że mówiła o niej, ale zauważyła, że pozostałe dziewczyny popatrzyły z niechęcią na głęboką rozpacz Astorii.

- Sama chciała iść, to teraz ma za swoje! A my najpierw chodźmy coś zjeść. Smok pożalił mi się, że Malfoy zaspała dziś na śniadanie. Obiecałam mu, że zabierzemy ją na porządny lunch! – Pansy uśmiechnęła się wesoło i znów złapała Hermionę pod ramię, po czym pociągnęła ją w stronę jakiejś restauracji.


💢💢💢

              Knajpka była bardzo przyjemna, a kawa jaką zaserwowano naprawdę pyszna. Hermiona nie była specjalnie głodna, ale za nachalną namową Pansy skusiła się wreszcie na łososia.
Wszystkie dziewczyny również coś zamówiły i po chwili pogrążyły się w zupełnie naturalnej rozmowie, jakby nie rejestrując, że przy stole jest ktoś nowy, a co więcej, ktoś kto jeszcze do niedawna był ich wrogiem.

- Cieszysz się na pracę w ministerstwie? – zagadnęła ją Pansy.

- Nawet tak – przyznała szczerze Hermiona. – A ty? – spytała, bowiem Pansy została szefową departamentu do spraw eksportu towarów luksusowych.

- Tak! Super! Po latach siedzenia na tyłku w zamku, bardzo chętnie się z tego wyrwę. Cieszę się na ten cały rozejm. Dobrze się stało – Pansy wciąż się uśmiechała.

Hermiona spojrzała na siedzącą po drugiej stronie stołu Astorię, która znów wycierała łzy.

- Nie jestem pewna… - wyznała cicho.
Pansy powiodła wzrokiem za jej spojrzeniem i roześmiała się lekko.

- Po zamku chodziły plotki, że oni mieli się niedługo zaręczyć… – wyznała cicho.

- Naprawdę? – Hermiona spojrzała na Parkinson, po czym znów odwróciła wzrok w stronę Astorii.

- Astoria od dziecka za nim szaleje. Ciężko jej będzie się z tym pogodzić, więc na jakiś czas przyzwyczaj się do tego widoku – westchnęła Pansy, sięgając po swój sok pomarańczowy.

- Bardzo mi przykro… - wyszeptała Hermiona, czując dziwny uścisk w gardle.

Parkinson popatrzyła na nią, marszcząc brwi w zamyśleniu.

- Przykro? Dlatego, że padło właśnie na Dracona? Dziewczyno! Nie mogłaś lepiej trafić. To najfajniejszy facet pod słońcem! – Pansy zachichotała.

- Wolałabym, żeby to był ktoś… Nie zaangażowany uczuciowo… - przyznała, samej się sobie dziwiąc, że powiedziała to przed Parkinson.

Pansy parsknęła śmiechem i pochyliła się, bliżej Hermiony.

- Draco i tak by się z nią nie ożenił. Zabroniłabym mu i wzięła go dla siebie. Nie dałabym mu się zmarnować przy tej małej intrygantce – wyszeptała konspiracyjnie.

- Poważnie? – Hermiona popatrzyła z niedowierzaniem na czarnowłosą kobietę, która mówiła o tym z całkowitą swobodą.

- Jasne! Dochodzimy do wieku, gdzie powoli wszyscy musimy wchodzić w aranżowane małżeństwa.

- Mówisz o tym z taką lekkością… - zauważyła, sięgając po swoją filiżankę kawy.

- Bo to jest tak lekkie, niczym oddychanie. Od zawsze wiemy, że tak się kiedyś stanie. Żadnych złudzeń. To dlatego Draco szybko się przyzwyczaił i cię zaakceptował. Był od zawsze gotowy na nieznaną sobie żonę. Wiedział, że tak musiało być i już – wytłumaczyła Pansy.

Hermiona przyjrzała jej się uważnie, zastanawiając się czy była ślizgonka mówi to szczerze. Czy Malfoy naprawdę zaakceptował już ich małżeństwo? I czy serio, odrzuciłby Greengrass, gdyby Pansy go poprosiła? Nie… Hermiona była prawie pewna, że Draco był naprawdę zakochany w Astorii.

- W każdym razie wy byliście pierwsi. Ciekawa jestem kto będzie następny. Coś czuje, że to będę ja i Nott…

- Nott? A nie Zabini? – wypaliła nim zdążyła się ugryźć w język.

Pansy spojrzała na nią lekko zaskoczona, po czym skrzywiła się pod nosem.

- Mój ojciec i matka Zabiniego się nienawidzą. W życiu by się nie zgodzili! – wyjaśniła z goryczą.

- Och! Rozumiem… – Hermiona nie mogła sobie podarować popatrzenia na nią ze współczuciem.
Czyli kolejna nieszczęśliwa para…

- U was bierze się śluby z miłości, prawda? – wtrąciła nagle Dafne.

Hermiona skinęła potakująco. Przez dziesięć lat mieszkania w Azylu Feniksa, miała przyjemność brać udział w kilku ceremoniach zaślubin. Wszyscy małżonkowie byli w sobie bardzo zakochani…

- Owszem. Choć w czasie wojny nie odbywały się zbyt często.

- Żałujesz teraz, że nie hajtnęłaś się z Weasleyem? – zapytała ją Pansy.

Hermiona nerwowo przełknęła ślinę. Czy żałowała? Chyba tak… Zawsze wyobrażała sobie siebie, jako żonę Rona. Nigdy nie było niczego innego. Żadnej alternatywy. Od kiedy miała czternaście lat, nie widziała w swojej przyszłości nikogo poza nim. To było naturalne, że miała zostać kiedyś panią Weasley.

- Teraz to i tak nie ma znaczenia – odpowiedziała jednak na głos.

- W sumie racja – zaśmiała się tubalnie Mille.

- Dobra dziewczyny, kończcie jedzenie i lecimy. Mam ogromną listę zakupów! – popędzała je Tracy.

Hermiona podniosła się z miejsca i wzięła torebkę. Chcąc nie chcąc, musiała skorzystać z karty Malfoya i zapłacić nią za swoje jedzenie. To nic, odda mu jak dostanie pierwszą pensję w ministerstwie…

- Nie wygłupiaj się, ja za nas zapłacę – powstrzymała ją Parkinson, po czym od razy ruszyła do kasy.

Hermiona zdziwiła się, jak bardzo swobodnie wszystkie byłe ślizgonki czuły się w mugolskim świecie. Faktycznie musiały w przeszłości robić takie wypady dosyć często…

- Dziękuję – odezwała się, gdy Pansy wróciła.

- Nie ma za co, Malfoy.

Hermiona skrzywiła się pod nosem, jakby ktoś właśnie wycisnął jej prosto na język całą cytrynę. Nie znosiła tego, że zwracano się do niej teraz tym nazwiskiem.

- Dobra, może lepiej będę mówić ci po imieniu, bo jeszcze ci zostanie taka mina i Smok mnie za to udusi – zażartowała Pansy.


💢💢💢


- Jesteś dla mnie zadziwiająco miła… - wtrąciła mimochodem Hermiona, gdy ramie w ramie wyszły przed restaurację, a reszta dziewczyn została jeszcze w środku, czekając na swoje rachunki.

- Jesteś teraz żoną mojego najlepszego przyjaciela. To jasne, że muszę spróbować cię polubić, inaczej bym mu się naraziła – odpowiedziała Pansy, nonszalancko wzruszając ramionami.

- Wątpię, by go to obeszło…

Pansy przystanęła i popatrzyła na nią.

- Draco ma jedną, bardzo wielką wadę, wiesz? Tylko jedną, ale jak mówię dość poważną… – powiedziała.

- Polemizowałabym, że tylko jedną… – mruknęła pod nosem Hermiona, ale skupiła swój wzrok na Parkinson, ciekawa co też ma jej do przekazania.

- Smok jest bardzo terytorialny. Nie wolno bez jego wiedzy ruszać jego rzeczy, ani bez potrzeby wchodzić mu w drogę, gdy jest zajęty. Widziałaś jak ochrzanił dziś Notta, za to że śmiał na ciebie popatrzeć? Może mu na tobie nie zależeć, ani może cię nawet nie lubić, ale od kiedy jesteś jego to koniec. Nie pozwoli nikomu nawet dłużej oddychać tym samym powietrzem co ty, bo wszystko co należy do niego, jest nienaruszalne.  Nie zamierza się dzielić, bo wysoko ceni sobie swoją własność. Rozumiesz o co mi chodzi?

- Poniekąd – przyznała z westchnieniem Hermiona.

- Jest nawet takie mugolskie powiedzenie na to, coś o psie w ogrodzie…

- Pies ogrodnika – doprecyzowała Hermiona.

- Dokładnie to! Blaise mi to wyjaśniał ostatnio. Malfoy taki właśnie jest. Jesteś jego żoną i wierz mi, nie raz doświadczysz tego, jak będzie zaznaczał swoje terytorium. On już tak ma…

- Świetnie! – skwitowała kwaśno.
Już chyba wolałaby z jego strony obojętność niż jakąś samczą zazdrość w parze z pogardą, jaką do niej najpewniej odczuwał.

- Pierwszy dowód na to, że jesteś teraz ważniejsza od innych to fakt, że zabrał cię do swojej samotni – wyjaśniła Pansy, sięgając do torebki po papierosy.

- Samotni? – powtórzyła głucho Hermiona.

- No tak. Byliście w jego prywatnym apartamencie, prawda?

- Tak.

- No właśnie. To jego azyl. Jedyne miejsce, do którego ucieka, jak chce być z dala od całego bagna wojny i oczywiście od wpływu swojego ojczulka – tłumaczyła spokojnie Pansy.

- Nikogo tam nie zaprasza? – zdziwiła się szczerze Hermiona.

- Blaise i Nott byli tam raz czy dwa, ale na przykład Astoria wielokrotnie wręcz błagała go o to, by ją tam zabrał…

- I nie zrobił tego? – zdziwiła się szczerze.

- A myślisz, że czemu ona tak ryczy? Między innymi właśnie dlatego, że ciebie zabrał tam od razu…

- Pewnie wolał zejść z oczu tych wszystkich ludzi w zamku – wyciągnęła wnioski Hermiona.

Pansy bawiła się niezapalonym papierosem, uważnie lustrując Hermionę.

- Nie patrzysz na niego z nienawiścią i spokojnie pozwalasz mu się dotykać… - powiedziała cicho.

Hermiona nie zrozumiała, więc dała wyraz swojego zaskoczenia, patrząc na kobietę.

Pansy zrobiła krok w jej stronę, wciąż patrząc jej w oczy.

- On cię nie zgwałcił, prawda? – wyszeptała z dziwnym napięciem w głosie.

Hermiona wstrzymała na chwilę oddech.

- Nie – odpowiedziała w końcu.
Sama musiała przyznać, że to nie był gwałt. Pozwoliła mu… Nie opierała się…

Ku jej szczeremu zdziwieniu Pansy podeszła do niej i uścisnęła ją naprawdę mocno.

- Dzięki, że go do tego nie zmusiłaś. Bardzo tego nie chciał… - wyszeptała jej do ucha.

Hermiona odruchowo uniosła ręce i delikatnie poklepała byłą ślizgonkę po plecach.

- Wiem – odszepnęła.

- Teraz to już na pewno muszę zostać twoja przyjaciółką! – Parkinson odsunęła się od niej i potarła błyszczące oczy.

Hermiona uśmiechnęła się lekko. W życiu by się nie spodziewała kiedykolwiek w życiu przeprowadzić podobną rozmowę z tą kobietą.

W tej chwili z restauracji wyszły pozostałe dziewczyny, a Pansy wreszcie wydobyła z torebki zapalniczkę i odpaliła papierosa.
Głośno rozmawiając i się przegadując, wszystkie razem ruszyły w stronę dużej galerii handlowej.


💢💢💢


- A może jakiś instrument? Grasz na czymś? – dopytywała Milicenta, gdy przechadzały się po wielkiej, nowoczesnej galerii handlowej.

- Naprawdę nie chcę prezentów! – chyba po raz setny powtórzyła Hermiona.

- To wejdźmy najpierw do jubilera – zdecydowała Dafne, po czym od razu skręciła do dużego salonu Tiffanyego.

By jakoś zając czas, podeszła do jednej z gablotek, przyglądając się biżuterii. W zasadzie nigdy nie lubiła jej nosić przesadnie dużo. Spojrzała na swoją obrączkę i rodowy pierścień, a także na bransoletkę… W życiu nie miała na sobie tylu świecidełek na raz.

- Hermiono, podejdź tu proszę! – zawołała ja Pansy.

Zbliżyła się do kobiety i z uwagą popatrzyła na to, co jej pokazywała.

- Och! Bardzo ładne – stwierdziła, patrząc na złoty łańcuszek o delikatnym skręcie, oraz na dołączoną do niego przewieszkę ze złotym, majestatycznym lewem.

- Świetnie! Bierzemy!

Nim Hermiona zdążyła zaprotestować, Pansy podała kartę kredytowa ekspedientce, a sama zerwała metkę i stanęła za Hermioną, przekładając jej ręce przez ramiona.

- Nie trzeba! Naprawdę! – zaczęła protestować.

- To mój prezent ślubny dla ciebie. Lew, symbol waleczności i poniekąd symbol twojego domu. Będzie ci przypominał o tym skąd jesteś i że masz w sobie naprawdę dużą siłę – tłumaczyła spokojnie Pansy, jednocześnie zapinając naszyjnik.

- Dziękuję… - Hermiona poczuła łzy napływające pod powieki.
Sama nie wiedziała skąd się tam wzięły. Powinna być raczej niechętna do zbliżania się do Pansy, ale mimo to, coś w jej wnętrzu powiedziało jej, że właśnie znalazła nową przyjaciółkę.

- A teraz chodź. Kupimy zegarek dla Smoka. Wiesz, że je kolekcjonuje? – zagadała Pansy, odbierając paragon od ekspedientki i chowając go wraz z kartą do swojej torebki.

- Nie miałam o tym pojęcia – przyznała Hermiona.

- Zawsze jak będziesz chciała mu zrobić miły prezent, to kup mu zegarek. Ma ich chyba już z dwieście – zaśmiała się Parkinson i pociągnęła ją w stronę kolejnych gablot.

Hermiona za namową Pansy kupiła zegarek, który sama wybrała. Nie miała pojęcia, czy Malfoy się z niego ucieszy, ale przynajmniej nie zarzuci jej, że w ogóle nie skorzystała z jego karty kredytowej.
  

💢💢💢


           Dziewczyny również postarały się kupić dla niej prezenty. Tracy podarowała jej perłowe kolczyki, a Millie również kupiła jej zegarek, dość podobny do tego, który wybrała dla Dracona, tylko, że w damskiej wersji. Jedynie siostry Greengrass wciąż miały problem ze znalezieniem czegoś odpowiedniego, a zapewnienia Hermiony, że niczego nie chce, chyba je wreszcie przekonały.

Pansy, Milie i Dafne poszły oglądać buty, a Tracey zniknęła w sklepie z bielizną. Hermiona usiadła na jednej z ławeczek i odetchnęła lekko.
Niespodziewanie Astoria usiadła obok niej i wyciągnęła w jej stronę kubek z koktajlem owocowym. Sama trzymała w dłoni drugi.

- Dziękuję – powiedziała cicho Hermiona, odbierając napój, choć wcale nie miała zamiaru tego pić.
Jak nic Greengrass dodała tam jakiejś śmiertelnie groźnej trucizny.

- Zabronił mi z tobą rozmawiać, ale… - Astoria westchnęła cicho.

- Możemy porozmawiać. Chciałabym, żebyś wiedziała, że jest mi przykro…
Astoria gwałtownie odwróciła głowę i spojrzała jej w oczy.

- Nie mów tego, Granger! Nie rób z siebie ofiary, bo wcale nią nie jesteś! – warknęła, a do jej oczu znów napłynęły łzy.

- Nie. Nie jestem – przyznała cicho Hermiona i odwróciła wzrok.
Wiedziała, że Astoria ją nienawidzi, ale nic nie mogła na to poradzić. Przecież naprawdę nie miała żadnego wpływu na to, że Sun Zi wskazał akurat Malfoya na jej męża. Gdyby sama mogła wtedy wybrać, to zapewne stałoby się inaczej, choć sama nie wiedziała na kogo by padło…

- Cholerna z ciebie szczęściara! Trafił ci się najlepszy z najlepszych… - Astoria otarła łzy i zaśmiała się gorzko.

Hermiona nie skomentowała tego. Nie czuła tego szczęścia, o którym wszyscy dookoła próbowali ją przekonać. Może nawet przeciwnie. Może gdyby przyszło jej wyjść za jakiegoś skończonego bydlaka, czułaby się lepiej, próbując walczyć i się stawiać. Teraz była rozdarta. Chciała się buntować, ale nie bardzo miała przed czym, skoro Malfoy o nią dbał, a jego przyjaciele chcieli ją zaakceptować i przyjąć do swojego grona. Nie miała pojęcia jak to dalej będzie wyglądało…

- Astoria, Draco cię ostrzegał! – warknęła Pansy, podchodząc do nich.

- Nic jej nie powiedziałam, tylko pogratulowałam cholernego farta! – oburzyła się Greengrass.

- Tak, wszyscy jej go gratulujemy, ale teraz już chodźmy. Na kolację musimy wrócić do rezydencji, bo Lucjusz chce uczcić pierwszy dzień nowego świata – zakpiła Pansy.

Hermiona wstała i wyrzuciła koktajl do kosza. Poszła za Parkinson, ale przystanęła przy szybie księgarni. Wpadła jej w oko duża, promowana na wystawie księga.
Uśmiechnęła się lekko. Ciekawe co on na to powie?

- Po co ci książka kucharska? – zagadnęła ją Pansy, gdy wróciła już z zakupem w ręku.

- To dla Malfoya – odpowiedziała Hermiona.

- A na co jemu ona? Przecież on sam nie ugotuje nawet wody na herbatę! – zaśmiała się Pansy.

Hermiona, aż przystanęła na chwilę. Czy Pansy naprawdę nie wiedziała o tym, że Draco lubił i umiał gotować? To dziwne… Przecież była jego najlepszą przyjaciółką!

- To ma być taki żart – wyjaśniła oględnie, postanawiając nic nie mówić o zdolnościach kulinarnych mężczyzny.

- To się pewnie uśmieje. Dobra, kupmy jeszcze kawę dla naszej ochrony w podziękowaniu i wracajmy – zdecydowała Pansy.

- No, ale Smok dziś poszalał. Jak chodziłyśmy same na zakupy to wysyłał za nami dwóch goryli, a dziś jest ich tam aż pięciu – Milie wskazała na grupkę młodych mężczyzn, stojących nieopodal i rozmawiających między sobą.
Hermiona w życiu by się nie zorientowała, że to nie mugole. Wyglądali zupełnie normalnie.

- Pewnie się boi, że Potter ukradnie mu żonkę – zaśmiała się Tracey.

- Albo, że Weasley po nią wróci – dodała z tubalnym śmiechem Milicenta.

- Po prostu Draco to opiekuńczy mąż, a wy zazdrościcie głupie trzpiotki! – skarciła je Pansy, również się śmiejąc, na co Astoria znów westchnęła spazmatycznie, bliska łez.

Hermiona nie brała udziału w dyskusji, uznając, że i tak nie ma nic ciekawego do powiedzenia. Nie rozumiała jednak dlaczego Malfoy wysyła za nimi ochronę, skoro wojna się przecież skończyła. Nie miała jednak zamiaru go o to pytać.
Z każdym krokiem, jaki robiła w stronę powrotu do zamku, zaczynało się w niej budzić dziwne napięcie, którego nie rozumiała.
Miała tylko nadzieję, że dzisiejszego dnia już nic złego jej nie spotka.


💢💢💢


Tak... Będę Was raczyć "Rozejmem", zanim się ogarnę z WOW 😆
Ma już 16 rozdziałów i z czystym sumieniem stwierdzam, że jest przedziwnym wytworem szalonej wyobraźni 😂

Naprawdę nie pytajcie mnie co i dlaczego się dzieje w tym opowiadaniu, bo ja chyba nie mam na to żadnego wpływu 👅

Fajnie, jeśli ktoś jednak zechce czytać 😋

venetiia.noks@gmail.com - w razie pytań

No i do następnego 😜

V.