>Rozejm< ETAP 6

Dedykacja: Dla miłośniczek dominującego Malfoya... 💖

💢💢💢

- Ty pierdolony śmierciożerco!!! – ryknął Ron, zrywając się tak gwałtownie, że jego krzesło się przewróciło.

Hermiona poczuła, jak zalewa ją fala nieopisanej paniki!
Właśnie otwierała usta, by zareagować, gdy Weasley szybkim ruchem wydobył różdżkę i wycelował nią prosto w Dracona.

- Ron, nie! – krzyknęła w tym samym czasie co Harry i Ginny, ale niestety było już za późno…

Siedzący obok niej Malfoy syknął cicho i złapał się za twarz.

Hermiona wyraźnie poczuła mocne ciepło na swoim nosie i wardze.
Od razu zrozumiała, że Ron najpewniej rzucił w niego jakąś niezbyt udaną klątwą tnącą.
  
Draco zakrył twarz dłońmi i gwałtownie wstał.

- Potter! – ryknął Lucjusz, a Harry, Neville i Kinsgley, szybko doskoczyli do Weasleya i odciągnęli go gdzieś na bok.

Draco odwrócił się, wciąż przyciskając dłonie do twarzy i ruszył szybko, najpewniej w stronę jakiejś  łazienki.

- Idź za nim! – usłyszała natarczywy szept i zorientowała się, że to siedzący obok niej Zabini to powiedział.

Automatycznie wstała ze swojego miejsca.
Czy naprawdę powinna za nim iść?
Chyba tak...

Dopiero po kilku krokach, zorientowała się, że Astoria Greengrass, wciąż zalewając się łzami, też podążyła za Malfoyem.
Jednak, gdy zobaczyła, że Hermiona też za nim idzie, zatrzymała się i z opuszczoną głową wróciła powoli na swoje miejsce.

Hermiona ze wszystkich sił, starała się nie patrzeć na wlepionych w nią spojrzeniami Feniksów, ani Rona, który stał kilka metrów dalej, uspakajany przez Harry’ego, Ginny i Kingsleya.
Usilnie walczyła ze sobą, by się nie rozpłakać.
Sama się w to wpakowała. Powinna znaleźć w sobie siłę na to wszystko…

💢💢💢

Nowo powołany personel techniczny, najpewniej zdążył zająć się już łazienkami, bo były one wyraźnie odnowione. Zielone ściany, nowe sanitaria, kryształowe żyrandole…

Zastała Malfoya, stojącego przed dużym lustrem. Właśnie opłukiwał dłonie ze śladów krwi.
Na jego nosie i dolnej wardze, widniały brzydkie i dość głębokie rozcięcia.

- Jak dobrze, że twój były tak słabo czaruje – powiedział, unosząc głowę i uśmiechając się drwiąco.
Ich spojrzenia spotkały się w lustrze.

- Zaatakował nieuzbrojonego człowieka… - Dopiero gdy wypowiedziała to na głos, dotarło do niej, że od początku to głównie o tym myślała.
Ron i ta jego gorąca krew…

- Przykro ci, że kochasz takiego niehonorowego gnojka? – zakpił.

Hermiona przełknęła łzy. To co powiedział było okrutne, ale bliskie prawdy. Ron zachował się bardzo niehonorowo. Nie pierwszy zresztą raz…

- Pomóc ci z tymi ranami? – spytała ochrypłym głosem, wyjmując z torebki swoją różdżkę.

- Nie obraź się gryfonico, ale dłoń tak ci drży, że chyba podziękuje. Wiem, że umyślnie nie możesz zrobić mi krzywdy, ale kto wie co wyjdzie, jak w dobrych intencjach oderwiesz mi nos? 

Hermiona parsknęła śmiechem, pomimo wciąż płynących łez. Schowała różdżkę i podeszła do niego.
Bez chwili zawahania wyciągnęła swoją dłoń.

Malfoy na chwilę zesztywniał, ale nie opierał się, gdy najpierw delikatnie dotknęła jego nosa, a później przeniosła palce na wargę. Rany zasklepiły się nieomal od razu, a ona zignorowała ten dziwny, chwilowy błysk bólu, który ją przeszył. Starała skoncentrować się tylko na skaleczeniach, usilnie nie patrząc mu w oczy. Po prostu nie mogła…

Poczucie winy paliło ją od środka, niczym szatańska pożoga.

Zabrała rękę, ukryła twarz w dłoniach i załkała głośniej. Nie potrafiła się dłużej opanować. Wiedziała, że Ron od dziś ją znienawidził. Nigdy nie wybaczy jej, że dobrowolnie wyszła za mąż za śmierciożercę. To był koniec. Definitywnie. Już nigdy nie będą razem… Nigdy już nawet go nie dotknie…
Zaszlochała, nie mogąc się opanować.

Znów poczuła jego ręce na swojej talii. Obrócił ją szybkim ruchem, a później, nim zdążyła to w ogóle zarejestrować, uniósł i posadził na blacie, tuż obok umywalki.
Była mu poniekąd za to wdzięczna. Miała wrażenie, że nogi za chwilę odmówią jej posłuszeństwa, więc dobrze, że pomógł jej usiąść…
Odsunął się od niej, a chwilę później w jej dłoni znalazł się miękki materiał.
Dopiero po chwili zorientowała się, że podał jej swoją elegancką, czarną chusteczkę z monogramem…

- Wypłacz się teraz – powiedział cicho. – Nie chcę, żebyś płakała jak wrócimy do stołu.

- Przepraszam… - wyszeptała.

- To nie twoje przeprosiny powinienem teraz usłyszeć.

- Naprawdę zniszczyłam nam życie… - wyszlochała.

- Nie. Tylko od nas zależy czy tak naprawdę będzie. Na razie tylko trochę nam je pokomplikowałaś.

Stał z rękami założonymi na piersi i patrzył na nią ze spokojem w swych stalowych oczach.
Uniosła głowę i spojrzała na jego twarz.

- Dziękuję, że nie sięgnąłeś po różdżkę w odwecie...

- Wiedziałem, że Weasley nie odpuści. Byłem na to gotowy. I tak sądzę, że zareagował nad wyraz łagodnie. Gdyby ktoś poślubił moją ukochaną, to zabiłbym go bez mrugnięcia okiem – wyznał bez ogródek.

Hermiona uśmiechnęła się delikatnie.

- Biedny Marcus Flint – zażartowała, zeskakując z blatu i odwracając się, by przemyć twarz.
Kątem oka zobaczyła w lustrze, że Draco patrzy na nią wyraźnie spięty. Nie zrozumiała dlaczego…
Obmyła twarz zimną wodą i wytarła się w papierowy ręcznik. Mimo to, jej oczy nadal były zaczerwienione. Oczywistym było, że płakała.

- Daj, pomogę ci – odezwał się, wyjmując swoją różdżkę.

Hermiona wstrzymała oddech, gdy podszedł do niej i delikatnie stuknął najpierw w jedną, a później w jej drugą powiekę.
Odwróciła się w stronę lustra. Jej oczy wyglądały zupełnie normalnie. Nie było już na nich śladu po łzach.

- Dziękuję – szepnęła. – Szczerze mówiąc, nie sądziłam, że znasz się na zaklęciach estetycznych.

Draco uśmiechnął się pod nosem.
- Pansy swego czasu lała bardzo dużo łez i tak jakoś weszło mi w nawyk – wyjaśnił ogólnikowo.

Hermiona sięgnęła po swoją torebkę i schowała do niej mokrą chusteczkę Malfoya. Nie miała zamiaru mu jej oddawać, póki nie potraktuje jej serią zaklęć oczyszczających, na które teraz nie miała siły.

- Wracamy? – spytała cicho.

- Jeśli jesteś gotowa.

- Tak – westchnęła i potarła skroń.

- Staraj się nie rozpłakać przy wszystkich, dobrze? – powiedział nadzwyczaj miękko.

- Spróbuję – obiecała.

Draco kiwnął głową i otworzył przed nią drzwi. Hermiona wyszła z łazienki, lecz nim zdążyła zrobić dwa kroki, poczuła jego uścisk na swoim łokciu. Odwrócił ją twarzą do siebie, a ona zdziwiła się, widząc dziwne napięcie na jego twarzy.

- A co do Marcusa Flinta, to masz się zawsze trzymać od niego jak najdalej, rozumiesz? – wyszeptał patrząc jej prosto w oczy.

Szczerze mówiąc nie rozumiała. Niemniej Flint swoim wyglądem i zachowaniem tak ją obrzydzał, że naprawdę nie miała najmniejszej ochoty w ogóle przebywać w jego towarzystwie.

- Rozumiem – odpowiedziała spokojnie.

- To dobrze. Chodźmy – Malfoy znów zaofiarował jej ramię, a ona ujęła je bez zbędnych protestów.

💢💢💢

Gdy szli razem, Hermiona zorientowała się, że coraz mocniej zaczyna docierać do niej, że to będzie tak już zawsze. Zawsze będzie chodziła z nim pod ramię. Zawsze, gdy ktoś ją zapyta o męża, to będzie miał na myśli jego. Zawsze patrząc na Rona czy Astorię, obydwoje będą cierpieć i tęsknić za niespełnioną miłością.
 Zawsze będą już skazani na siebie.
Spojrzała na niego kątem oka. Bardzo chciałaby móc myśleć o nim tylko źle, ale to by oznaczało okłamywanie samej siebie. Był inny niż kiedyś. Wydoroślał. Być może nawet trochę zmądrzał. Był też przystojny. Nawet bardzo. I chyba starał się ze wszystkich sił, być dla niej miłym.
I naprawdę umiał gotować.
Nie zrobił jej też nic złego, chociaż przecież miał taką możliwość nie raz i nie dwa. Mogła trafić o wiele gorzej.
I mogłaby się nauczyć go szanować. Gdyby tylko spróbowała…
I z tą pocieszającą poniekąd myślą, wróciła do stołu, przy którym wciąż ważyły się losy ich nowego świata.

 

💢💢💢

                Hermiona odetchnęła, gdy okazało się, że to wreszcie koniec. Wszystkie departamenty i stanowiska zostały obsadzone. Zadania rozdane. Plany poczynione. Teraz już tylko musieli zacząć działać i nauczyć się ze sobą współpracować. Bardzo chciałaby wierzyć, że to się im uda…

Rona nie było już od momentu, gdy wrócili do stołu. Była pewna, że Harry odesłała go do kwatery głównej. Dobrze. Właściwy ruch.
Czuła się trochę przytłoczona spojrzeniami innych Feniksów, ale nic nie mogła na to poradzić. Wiedziała, ze zapewne myślą o niej teraz jak najgorzej.

- Wyjaśnisz mi, czemu wydałeś moją najlepszą przyjaciółkę za swojego synalka? – zapytał Harry, gdy po oficjalnym pożegnaniu, część zebranych zaczęła się rozchodzić.

Lucjusz, który wciąż siedział po przeciwnej stronie stołu, uśmiechnął się cyniczne.
- A cóż przypieczętuje nasz rozejm bardziej, niż małżeństwo mojej i twojej prawej ręki? – zaśmiał się perfidne.

Harry zacisnął usta w wąską kreskę, wyraźnie zdenerwowany.

- Jak śmiałeś ją do tego zmusić? Ty…

- Nie zmusiłem jej. Sama się zgodziła. Prawda, synowo? – Lucjusz popatrzył na Hermionę z wyraźnym oczekiwaniem.

Poczuła nagły, wewnętrzny, nieprzyjemny skurcz. Prawda była taka, że zmusili ją do tego, szantażując ją życiem Luny i Lavender. Ale ten cały rozejm, taki kruchy, ledwo zawiązany…

- Tak, Harry. Sama się zgodziłam – wyszeptała, starając się, by głos jej się nie załamał, a łzy nie popłynęły.

- Ale… dlaczego? – jęknął boleśnie Potter, najwidoczniej kompletnie jej nie rozumiejąc.

- Bo widzi w tym same korzyści, Potter! – warknął Draco.

- Niemożliwe! Hermiono…

- Daj spokój, Harry… Proszę…

- Właśnie Potter, daj spokój. O nic więcej nie pytaj, tylko zaakceptuj, że tak się stało i już! – rzucił cierpko Draco.

Harry znów zacisnął usta w wąską kreskę, ale nie odezwał się więcej.

- Herm… Dlaczego akurat ty… Tak mi przykro… - Ginny szlochała rozpaczliwie.

- Wszystko jest w porządku, nie płacz, proszę… - Hermiona ostatkiem sił stłumiła własne łzy.

- Lucjusz, ty stary draniu! – usłyszeli nagle gdzieś z tyłu.

Hermiona automatycznie odwróciła głowę i zobaczyła Andromedę Tonks, która stała tuż za jej teściem i mierzyła go nienawistnym wzrokiem.

- Andy… Kopę lat… - Lucjusz uśmiechnął się drwiąco i wstał, patrząc prosto w oczy swojej szwagierki.

- Ty podły śmieciu! Co znów kombinujesz? Mów zaraz! – wypluła pani Tonks, patrząc na niego z czystą pogardą.

Draco również wstał, więc Hermiona zrobiła to samo. Była bardzo ciekawa, jak potoczy się ta rozmowa, zwłaszcza, że przez dziesięć lat mieszkania w jednym domu z Andromedą, szybko zrozumiała, jak twarda i bezpośrednia była to kobieta.

- Zapewniam cię, że zależy mi tylko na pokoju, Andy… - Lucjusz cały czas się uśmiechał.

- Wcześniej niedziela wypadnie w piątek, niż tobie zacznie zależeć na czymkolwiek innym, poza twoim własny tyłkiem! – warknęła. – Jak mogłeś im to zrobić? – zapytała, wskazując na Draco i Hermionę.

- Niby co? – zgrywał się Lucjusz.

- Poślubić ich ze sobą! Zabrać im ich życie dla jakiś własnych, chorych celów! – krzyczała.

- Uspokój się, Andromedo. Dobrze wiesz, że…

- Och zamknij się, ty podły gnomie! – warknęła, po czym wyminęła go obcesowo i stanęła tuż przed Draconem.

- Draco… - zaczęła spokojnie.

- Tak? - Malfoy patrzył na kobietę z dziwnie łagodnym wyrazem twarzy i Hermiona doszła do wniosków, że chyba odczuwał względem niej coś na kształt szacunku.

- Domyślam się, że cię zmusił… Ale dbaj o nią. Hermiona to cudowna kobieta! Nie zrób jej żadnej krzywdy, proszę cię… - Andromeda na krótko spojrzała na nią, a Hermiona znów ledwo stłumiła wzbierający w niej szloch.

- Możesz być spokojna, ciociu. Matka nauczyła mnie, co to szacunek do kobiet.

Andromeda uśmiechnęła się z aprobatą, po czym objęła Dracona i mocno go uściskała. Oderwała się od niego i zaraz przytuliła się do Hermiony.
Zdziwiło ją to. Pani Tonks była zazwyczaj bardziej zdystansowana. Nie ściskały się ze sobą, nawet gdy składały sobie świąteczne życzenia.

- Jesteś jedyną znaną mi osobą, na tyle silną, by przetrwać Malfoyów – wyszeptała jej do ucha.
Hermiona mimowolnie uśmiechnęła się lekko. Kompletnie nie miała pojęcia, jak miałaby, to zrobić. Czuła jednak, że nie ma innego wyjścia. Albo ich przetrwa, albo umrze… Nie było trzeciej opcji.

- Dziękuję, Andromedo… - wyszeptała, ciesząc się, że nadal się nie popłakała.

- Idź już Tonks! Nie potrzebujemy twoich dobrych rad! Nasza rodzina sobie bez nich poradzi! – odezwał się wyraźnie zirytowany Lucjusz.

Andormeda oderwała się od Hermiony i zmierzyła szwagra nienawistnym spojrzeniem.

- Wojna się skończyła, a my chcesz tego czy nie, wciąż pozostajemy rodziną, dlatego oczekuję, że Draco i Hermiona odwiedzą mnie w moim domu z kurtuazyjną wizytą – wyjaśniła.

Lucjusz skrzywił się paskudnie i już otwierał usta, by coś odpowiedzieć, gdy Draco go ubiegł.

- Dziękujemy za zaproszenie, ciociu. Chętnie przyjdziemy, prawda? – zwrócił się bezpośrednio do Hermiony.

- Oczywiście! – zgodziła się natychmiast.

- Widzę, że jednak Cyzia naprawdę dobrze cię wychowała, chłopcze! – Adromeda podeszła i delikatnie pogłaskała Dracona po policzku.

- Mówiłem, już że pora na ciebie, ty stara intrygantko! – zdenerwował się Lucjusz.

- Idę, ale tylko dlatego, że śpieszę się do wnuka, ty wymuskana, arystokratyczna łajzo! – prychnęła, po czym odwróciła się i odeszła.

Hermiona odetchnęła lekko.

- Idź do nich – odezwał się Draco.

- Co? – nie zrozumiała.

- Idź do swoich przyjaciół. Masz pięć minut – poinformował ją, po czym sam odszedł w stronę Zabinego, Notta, Parkinson i jeszcze kilku innych swoich znajomych.

Hermiona niepewnie spojrzała na grupkę ponownie stojącą po drugiej stronie fontanny. Czy naprawdę mogła do nich podejść?
Czy jej nie odrzucą?
Zdecydowała, że musi spróbować.

Ledwo się trochę zbliżyła, a już Ginny wystartowała w jej stronę niczym rakieta i po dwóch sekundach tonęła w ramionach przyjaciółki, która zaszlochała głośno w jej szyję.

- Och Herm! Dlaczego…? Dlaczego to właśnie ty…? – szeptała z goryczą.

- Wszystko jest dobrze, Gin. Nie płacz, naprawdę…

Po chwili poczuła drugą parę ramion, które ją obejmowały – to Harry dołączył do ich uścisku, a później po kolei zrobiły to i inne Feniksy, aż Hermiona nagle zorientowała się, że stoi pośrodku ogromnego węzła, ciasno splecionych ze sobą ludzi.
Nie mogła dłużej wytrzymać, tylko rozpłakała się i z ulgi i z rozpaczy.

Wreszcie jednak wszyscy wypuścili ją ze swoich objęć, po kolei mówiąc jej, jak im przykro, że ją to spotkało. Wiedziała, że naprawdę szczerze jej współczuli…

- Czemu się na to zgodziłaś? Mogłaś zaprotestować! Odesłaliby cię i na nowo… - zaczął mówić Harry.

- Nie. Ten rozejm jest najważniejszy, Harry. Mogli mnie nawet zabić. Byłam na to gotowa – wyjaśniła mu krótko.

- Zawsze byłaś tak nierozsądnie dzielna! – zaśmiał się gorzko, zgarniając ją w swoje ramiona i chowając twarz w jej włosach.

- Opiekuj się Ronem – poprosiła płaczliwie. – Wiesz, że mocno to przeżyje…

- Przeżyje? Boje się, żeby czegoś sobie nie zrobił! – westchnął ciężko, wciąż mocno ją ściskając.

- Miejcie go na oku, proszę… - wyszeptała.

- Herm… Nie mogę się pogodzić… Kochanie… - Harry odsunął się od niej i popatrzył jej głęboko w oczy.
W jego własnych widać było prawdziwy ból i niezrozumienie.

- Wszystko się ułoży – zapewniła, zaczynając czuć się odrobinę niekomfortowo pod intensywnością spojrzenia swojego przyjaciela.
Harry nigdy nie patrzył na nią w ten sposób…

- Sam nie wiem… Hermiono… Myślałem, że może kiedyś… Że my… - powiedział cicho, głaszczą delikatnie jej policzek.

- Możesz wreszcie puścić moją żonę, Potter? – usłyszała za swoimi plecami.

Automatycznie zesztywniała. Czemu on tu za nią przylazł? Nie mógł poczekać na drugim końcu atrium, wraz ze swoimi pobratymcami?

Harry wypuścił ją z objęć i odsunął się trochę, a ona prawie od razu poczuła mocny uścisk na swoim łokciu i już po chwili jej plecy witały się z umięśnionym torsem Dracona, gdy przyciągnął ją gwałtownie do siebie.

- Zejdź mi z oczu Malfoy, bo Hermiona bardzo szybko zostanie wdową! – zawarczał złowrogo Harry.

- Ciekawe czy twój najlepszy przyjaciel wie, że na nią lecisz, ty dwulicowy dupku… – odpowiedział szorstko Draco, po czym odwrócił się i nie puszczając łokcia Hermiony, pociągnął ją za sobą w stronę grupy Śmierciożerców.

 

- To boli… - wyjąkała, gdyż uścisk jego ręki był naprawdę mocny.

Od razu nieco go poluzował, nie puścił jej jednak, tylko nadal szybko szedł.

- Z Potterem też się masz nie zadawać – burknął pod nosem.

- Nie wygaduj bzdur! Harry to przyjaciel! Od lat jest w udanym związku z Parvati Patil i…

- I gapi się na ciebie, jakby chciał cię zaraz przelecieć! Masz się do niego nie zbliżać bez mojej wiedzy,  rozumiesz? – Draco przystanął i przyciągnął ją do siebie tak, by spojrzała mu prosto w oczy.

- Za kogo ty mnie masz, Malfoy, robiąc mi ciągle takie uwagi, co? – wysyczała, coraz bardziej rozeźlona.

- Za kobietę, która pomimo swojej podobno ogromnej inteligencji, w ogóle nie zarejestrowała tego, że jej najlepszy przyjaciel się w niej zakochał! – odpowiedział zimno.

Hermiona nie mogła powstrzymać opadającej szczęki. Malfoy zwariował!

- Życie mi się wali w posadach, a ty sądzisz, że mam teraz w głowie jakieś głupie romanse?

- Nie teraz, tylko nigdy nie masz mieć w głowie żadnych romansów, dotarło? A jak będziesz potrzebowała, żeby ktoś cię porządnie zerżnął, to wiesz gdzie…

- Nie kończ tego zdania, jeśli nie chcesz, bym dała ci w twarz przy tych wszystkich ludziach! – ostrzegła go z pogardą.

Draco posłał jej złośliwy uśmieszek, ale nie odezwał się więcej, tylko pociągnął ją dalej w stronę grupki młodych śmierciożerców.

💢💢💢

- Ale ta hałaśliwa hałastra cię wyściskała, Granger… Ups! Przepraszam! Malfoy… – zarechotał na jej widok Zabini.

- To moi przyjaciele – mruknęła pod nosem.

- Wspominałam wam przecież, że wyli i prawie się wieszali, jak ją od nich w sobotę zabierałam – wtrąciła Parkinson.

Poza nią i Zabinim, w grupie stał też Nott, Goyle, Dafne Greengrass i Tracey Davis.

- No to chyba musimy się przekonać, czy serio jesteś taka zajebista, że aż tak za tobą rozpaczają! – Zabini mrugnął do niej łobuzersko i znów się roześmiał.

- Nott, odwróć wzrok w inną stronę, albo wykuję ci oczy – odezwał się nagle Draco.

- Sorry Smoku, ja tylko… - Theo zawstydził się lekko.

- Ty tylko gapisz się na piersi mojej żony. Powściągnij swe zapędy, jeśli nie chcesz bym ci przyłożył! – ostrzegł go ostro Malfoy.

Parkinson, Davis i Dafne Greengrass gruchnęły głośnym śmiechem, a Hermiona ze wszystkich sił starała się zapanować nad rumieńcami. Czy naprawdę Nott gapił jej się w dekolt? Co za obleśny typek!

- To jak Malfoy, masz ochotę skoczyć dziś z nami na zakupy? – zapytała Dafne.

Hermiona uniosła głowę i spojrzała na blondyna, ciekawa jego odpowiedzi. Czy wybierze się z przyjaciółmi na zakupy, a ją odstawi do zamku?

- To pytanie było do ciebie – wyjaśnił jej Draco, wyraźnie tym ubawiony.

- Och! – wypadło z jej ust, nim zdążyła się powstrzymać. – Na zakupy? Ale gdzie…? - zapytała, mając przed oczami zrujnowaną wojną Pokątną.

- Do mugolskiego Londynu oczywiście. Uwielbiamy się tam szlajać po galeriach handlowych! Chodź! Będzie naprawdę fajnie! – zachęcała ją Pansy.

Hermiona znów popatrzyła na Dracona, niezbyt pewna co ma odpowiedzieć.

- Jeśli masz ochotę, to wybierz się z dziewczynami. Pansy cię dobrze przypilnuje, a ochrona też będzie gdzieś w pobliżu – Draco uśmiechnął się do niej zupełnie zwyczajnie.

- W sumie… Dlaczego nie? – odpowiedziała po krótkim zastanowieniu.

Możliwość przedłużenia powrotu do zamku, wydała jej się nagle dziwnie kusząca i pociągająca.

- Super! Zawołam Millie i ruszamy – zdecydowała Dafne.

Hermiona wzięła głębszy oddech. Czy to naprawdę realne? Czy naprawdę pójdzie na zakupy do świata mugoli w towarzystwie śmierciożerczyń?

Draco sięgnął do wewnętrznej kieszeni swojej marynarki i wyjął z niej coś, co wprawiło Hermionę w kompletny szok. Mugolską, złotą kartę kredytową.

- Proszę najdroższa, kup sobie coś ładnego – powiedział, wręczając jej plastikowy prostokącik.

- Co? – zdołała wydusić z siebie totalnie zaskoczona.

- Co zechcesz. – odpowiedział, chyba nie do końca rozumiejąc jej reakcję. - Karta nie ma limitu. Najlepiej zdaj się na Pansy, ona ma naprawdę świetny gust.

- Jakim cudem masz mugolską kartę kredytową? – spytała, patrząc na złote litery z jego imieniem i nazwiskiem.

- Do takich spraw nie potrzeba cudów. Pin to 0506 – pochylił się i wyszeptał jej go do ucha.  

- Ale kreatywnie… - mruknęła wciąż otrząsając się z zaskoczenia i chowając kartę do torebki.

- To data moich urodzin – wyjaśnił cicho.

- Ach tak… No dobrze… Raczej z niej nie skorzystam, ale dzięki…

- Skorzystasz. Masz sobie kupić wszystko, na co przyjdzie ci ochota. Nie jestem pewien, kto kompletował ci nową garderobę, ale muszę to sprawdzić, bo ta sukienka ma stanowczo za duży dekolt – stwierdził oschle.

Hermiona popatrzyła na niego z niedowierzaniem. Naprawdę nie uważała, żeby jej piersi był choć trochę za bardzo wyeksponowane, więc…

- Dobra, dobra Smoku, skończ marudzić, bo za chwilę zmienisz się we własnego starego! A ty chodź Malfoy, dziewczyny też już idą. – Pansy Parkinson bez żadnego skrępowania złapała ją pod ramię

Hermiona spojrzała na Dafne, Millicentę, Tracey i… Astorię, które stanęły nieopodal.
Poczuła dziwny uścisk w żołądku. Czy aby na pewno dobrze robiła wychodząc gdzieś z nimi? A co jeśli ją porwą i będą torturować, a później zabiją…?

Zdziwiła się widząc, jak Draco nagle je wymija i podchodzi do grupy kobiet. Powiedział coś, czego Hermiona z daleka nie dosłyszała do Astorii i po chwili oboje odeszli na bok.
Wprost nie mogła odwrócić od nich wzroku, zaintrygowana ich rozmową.
Blondyn powiedział coś ostro, a Astoria skuliła się, a w jej oczach znów błysnęły łzy. Malfoy wykonał gest, jakby chciał ją złapać za ramię, ale chyba zrezygnował, bo tylko przeczesał palcami swe jasne włosy. Hermiona miała wrażenie, że był to poniekąd wyraz jego frustracji.
Rzucił jeszcze kilka słów w stronę dziewczyny, po czym odwrócił się i odszedł.

- Uuu Asti chyba znów się zaraz rozryczy. W sumie to od dwóch dni niczego innego nie robi… - powiedziała cicho Pansy.

- Biedna… - wypaliła Hermiona, nim zdążyła się powstrzymać.

Naprawdę żałowała młodszej siostry Greengrass. I gdyby sama mogła o tym zdecydować, to nigdy nie wyszła by za mąż za jej ukochanego, odbierając jej tym samym jej szansę na prawdziwe szczęście.



💢💢💢

Cześć  Moje Drogie Czytelniczki! 😆

Naprawdę wiem - nie na to czekacie....

Ale znów...  - "Rozejm" - ta  pokręcona i totalnie dzika  historia!

Zobaczymy,  co z tego wyniknie.

W każdym razie -  w tej chwili - dajcie znać!

Wasza V.