>Rozejm< ETAP 5

 Dedykacja: Dla wszystkich miłośniczek ministerialnego dramione 💕



💢💢💢

                Ten dzień jednak nie był taki zły.

Oboje zajęli się czytaniem książek, a Malfoy ułożył się  wygodnie fotelu, przerzucając nogi nad jego podłokietnikiem. Musiała przyznać, że trochę rozpraszało ją to, jak jego wciąż bose stopy wisząc w powietrzu, poruszały się w takt jakiegoś tylko jemu znanego rytmu. A on chyba nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że tak się dzieje.
 
               Po drugim drinku, Hermiona poczuła się lekko rozleniwiona. Sama też zrzuciła buty i położyła się wygodnie na kanapie, wracając do ciekawej lektury. Nie miała wątpliwości, że Malfoy też raz na jakiś czas rzucał jej krótkie spojrzenia. No cóż… Może faktycznie daliby radę jakoś się do siebie przyzwyczaić, gdyby tylko tego chcieli?
Ale nie chcieli. A ona zapewne nigdy nie zechce!


💢💢💢


                Gdy minęło południe, Draco nagle odłożył książkę, wstał i skierował się do kuchni.
Hermiona obserwowała kątem oka, jak otwiera lodówkę i wyjmuje z niej jakieś produkty.

- Jadasz mięso? – zapytał, jednocześnie sięgając do szafki i wyjmując z niej garnek.

- Tak – odpowiedziała, szybko znów przenosząc wzrok na tekst, w obawie, że ją przyłapie na wgapianiu się w niego.

- Dobrze – skwitował krótko, po czym zaczął poruszać się po kuchni z prawdziwą wprawą, a Hermiona ze zdziwieniem odkryła, że ani razu jeszcze nie dostrzegła w jego ręku różdżki.
Czyżby gotował bez pomocy magii?

Nie mogła się powstrzymać od tego, by raz na jakiś czas zerkać na niego ukradkiem z ponad książki.

- Może ci jakoś pomóc? – zagadnęła, gdy zobaczyła, jak zarzuca ręcznik na ramię i z zapamiętaniem miesza coś w garnku.
Zapachy, które zaczęły dolatywać do jej nosa, były naprawdę smakowite.

- Znów się boisz, że dodam tam trucizny? – Na jego przystojną twarz wypłynął lekki uśmieszek.

- Nie. Ale sama chętnie spróbuję jej dodać do twojej porcji – odpowiedział, również czując delikatnie rozbawienie.

Draco uniósł głowę i popatrzył na nią uważnie.
Hermiona była pewna, że zaraz rzuci jakąś ciętą ripostą, a później kategorycznie odmówi przyjęcia jej pomocy. Zdziwiła się więc, gdy odpowiedział:

- Chodź gryfonico. Możesz pokroić paprykę, oczywiście jeśli wiesz jak.

- Potrafię to zrobić – odpowiedziała, odkładając książkę i podchodząc do blatu.

„Gryfonico”? Czyżby Malfoy wymyślił jej własny pseudonim? Głupek!

Draco położył przed nią deskę, nóż i trzy czerwone papryki, a sam zajął się mieszaniem czegoś na patelni.
Hermiona nie miała pewności, ale gotował chyba coś z mugolskiej kuchni. Nie zauważyła, żadnych magicznych składników ani przypraw.

- Kto cię nauczył gotować? – spytała, nie mogąc się powstrzymać.

- Serio cię to interesuje, czy starasz się tylko jakoś zagaić rozmowę? – burknął, sięgając do szafki po kolejny garnek.

- I jedno i drugie – przyznała szczerze.

- Lubiłem przygotowywanie eliksirów, więc pomyślałem, że gotowanie to dość podobna sprawa. Ważne są proporcje i kolejność dodawania składników – mówił, a Hermiona postanowiła, że musi oderwać od niego wzrok i skupić się na papryce, jeśli nie chce za chwilę odciąć sobie palca.

Malfoy, który swobodnie opowiadał jej o sobie, był dla niej tak egzotycznym stworzeniem, jak grzeczny chochlik kornwalijski.

- Czyli sam się tego nauczyłeś? – spytała.

- Uhm – odpowiedział, jednocześnie podrzucając mięso, a drugą ręką mieszając sos.

- A co na to twój ojciec? – wypaliła, nim zdążyła ugryźć się w język.
Rzucił jej chłodne spojrzenie.

- Nic mu do tego. Każdy z nas ma swoje życie.

Hermiona chciałaby móc mu zadać więcej pytań. Na przykład to, czy często gotował tak dla Astorii? Czy przyjeżdżała tu ona z nim na weekendy? A może wspólnie wybrali i urządzili to miejsce? W sumie nie zauważyła żadnych damskich bibelotów czy innych rzeczy, poza tymi nowymi, które były najwyraźniej przygotowane dla niej.
Nagle coś sobie uświadomiła.

- Skoro nie wiedzieliście kto zostanie moim… Kogo przyjdzie mi poślubić, to skąd w twojej łazience wzięły się rano ubrania i kosmetyki dla mnie? – zapytała.

- Domyślam się, że przygotowano je w zamku z odpowiednim wyprzedzeniem, a rano dostarczył je tutaj jakiś skrzat. Najpewniej miały trafić właśnie tam, gdzie zabrałby cię twój mąż. Chyba nie sądziłaś, że sam wybierałem dla ciebie jakieś szmaty? – zaśmiał się, jednocześnie soląc gotującą się wodę.

- Strasznie dobrze jesteście zorganizowani – parsknęła.

- Ale nie wystarczająco, by was pokonać, gdy był na to odpowiedni czas – odpowiedział z prostotą, skupiając się na gotowaniu.

Hermiona zamyśliła się głęboko.
Wojna była krwawą jatką, pełną starć, konfliktów, krótkich potyczek, czy w końcu kilkugodzinnych bitew. Ofiar było sporo, choć zwykle większość zaangażowanych w walkę kończyła tylko z poważnymi urazami po straszliwych klątwach.
Gdzie w tym wszystkim był młody Malfoy, gotujący w swojej nowoczesnej kuchni, w samym centrum mugolskiego Londynu?
Ten obraz zupełnie nie pasował jej do strachu, bólu i rozpaczy, jakie pożerały ich świat przez ostatnie dziesięć lat.

- Zaraz zacznie ci parować głowa, od tych chaotycznych przemyśleń – zażartował.
Hermiona otrząsnęła się i spojrzała na niego, starając się odzyskać jasność umysłu.

- Ja tylko…

- Doskonale wiem, co ty tylko. Chcesz wiedzieć, jak to się stało, że zamiast walczyć w imię Śmierciożerców, znajdowałem wolny czas na pichcenie, czy tak?

- Tak. To poniekąd… interesujące… - przyznała.
Draco uniósł głowę z nad parujących garnków i przyjrzał jej się uważnie.

- Nie zdziwiło cię, że nie spotkaliśmy się w ani jednej bitwie przez całą dekadę? – spytał.

- Nie brałam udziału we wszystkich… - przyznała szczerze.

- A ja nie byłem na żadnej. Do walki posyłano tych, których strata była do przyjęcia. Ja miałem ważniejsze misje. Nie ryzykowano moim życiem.  

- Jakie misje? – zainteresowała się.

- Chyba nie sądzisz, że ci to zdradzę? – parsknął.

- Teraz, kiedy już nie ma wojny…

- Nie oszukuj się. Wojna wcale się nie skończyła. Na razie będziemy żyć przez jakiś czas w ułudzie pokoju, ale już na zawsze pozostaną dwie strony barykady.

Hermiona zagryzła wargę i popatrzyła na niego w skupieniu. Nie chciałaby tego przyznać, ale sama miewała już podobne przemyślenia.
Jak po tak wielu latach i tak wielu tragicznych wydarzeniach mieli stworzyć na nowo coś wspólnego? I jak na Merlina, ona i on mieli być przyszłością tego wszystkiego, skoro od zawsze stali po dwóch przeciwnych stronach i nigdy nie załapali do siebie nawet cieniuteńką nitką porozumienia, nie mówiąc już o sympatii? To było dla niej niewyobrażalne.

- Papryka gotowa? – spytał, zaglądając na jej deskę.

- Prawie… - mruknęła patrząc na masakrę, którą poczyniła na biednym warzywie.

Draco uśmiechnął się pod nosem, ewidentnie ubawiony.

- No nic. Dziś zjemy potrawkę bez papryki. A jak znajdę kiedyś czas, to nauczę cię, jak prawidłowo ją pokroić.



💢💢💢



                Nie powiedziała tego na głos, ale naprawdę była mu wdzięczna za to, że kolejną noc spędził na kanapie. Wiedziała, że najpewniej nie miał zamiaru sypiać tak do końca życia dla jej wygody, ale mimo wszystko było jej jakoś lżej z myślą, że nie miał zamiaru jej więcej dotykać.
Oby już nigdy!

Co prawda, przetrwała wczorajszy dzień w jego towarzystwie, nie doskakując do niego po raz drugi z zamiarem uszkodzenia mu twarzy, a nawet tak się złożyło, że zjadła spokojnie dwa posiłki, które dla niej przygotował.
Zdobyła się też na zdawkowe pochwalenie ich smaku, choć szczerze musiała przyznać, że od lat nie jadła niczego lepszego.

Mimo tego wszystkiego i tak nie była w stanie pomyśleć o nim inaczej, jak tylko w negatywnym sensie.
Malfoy był jak antagonista. Zła postać w jej ulubionej bajce.
Wolałaby nie musieć go oglądać nigdy więcej.


💢💢💢


                Gdy w poniedziałek rano, weszła do łazienki, czekały już na nią nowe torby z równie eleganckimi ubraniami, jak dzień wcześniej. Ciemnogranatowa sukienka z dekoltem w kształcie serca oraz buty, żakiet i torebka do kompletu. Wszystko znów idealnie na nią pasowało, ale niestety istniał pewien problem. Nie umiała sama zapiąć do końca suwaka od sukienki.

Zastanawiała się, czemu Malfoy nie oddał jeszcze jej różdżki. Przecież miał to zrobić wczoraj. Kłamliwy drań!


💢💢💢

Zastała go w salonie. Był już ubrany w elegancki jasny garnitur i ciemnoniebieską koszulę, a jego podróżna peleryna wisiała na oparciu fotela.

- Tak się guzdrałaś, że nie masz już czasu zjeść śniadania! – skarcił ją na wejście, po czym znów zlustrował ją swoim oceniającym wzrokiem.

- Miałam problem z sukienką – wyjaśniła z niechęcią.

- Jaki?

- Nie umiem jej zapiąć. Możesz mi oddać w końcu moją różdżkę?

- A tak! Zapomniałem – westchnął, wysuwając jedną z kuchennych szuflad i o dziwo wyjmując z niej dwie różdżki.

Hermiona analizowała to przez chwilę. Czyżby ta druga należała do niego? Po głębszym zastanowieniu doszła do wniosku, że nie widziała, by Malfoy rzucał w tym apartamencie jakiekolwiek inne zaklęcia, poza tym, gdy sprzątał po jej ataku szału. Ciekawe dlaczego?

Patrzyła, jak wkłada swoją różdżkę do kieszeni spodni i podchodzi do niej, by oddać wreszcie  jej własność.
Wyciągnęła dłoń w geście oczekiwania.

Draco podszedł i podał jej różdżkę, jednak nim zdążyła choć zacisnąć na niej palce, płynnym ruchem odwrócił ją do siebie plecami.
Jedną dłoń położył na jej biodrze, a drugą dość wolno, zasunął jej suwak w sukience, w taki sposób, że jego palce przesunęły się delikatnie po jej nagiej skórze i czarnym, koronkowym staniku.

Poczuła, jak oddech więźnie jej w gardle, a ona cała napina się, jakby pod wpływem jakiegoś zaklęcia. Jego dotyk dosłownie ją sparaliżował.
Gorąc buchnął jej na twarz, a ramiona delikatnie zadrżały.
Po sekundzie zreflektowała się, co się stało i odskoczyła od niego, niczym oparzona.

- Co ty do cholery wyprawiasz?! – warknęła, odruchowo pocierając kark, bo to właśnie na nim zakończyły wędrówkę jego palce.
Wiedziała, że jej policzki płoną ze wstydu i oburzenia.

- Oswajam cię ze sobą. Nie możesz wzdrygać się od mojego dotyku przy ludziach, bo to by było żałosne – odpowiedział, nonszalancko wzruszając ramionami.

- Nie rób tego nigdy więcej! – ostrzegła surowo.

- Będę to robił kiedy zechcę – założył ręce na piersi i popatrzył na nią z kpiącym uśmieszkiem.

- Proszę bardzo, jeśli marzysz tylko o tym, bym kiedyś złamała ci za to nos!

Hermiona odwróciła się, chcąc sięgnąć po żakiet i nie musieć na niego dłużej patrzeć.
Niemal od razu tego pożałowała, bo znów poczuła jego dłonie na swoich biodrach, a zaraz później przyciągnął ją do siebie tak, że zderzyła się plecami z jego torsem. Owinął swoje ramiona wokół jej talii i prawie od razu jego gorący oddech owionął jej ucho.  

- Puszczaj! – zażądała, czując jak robi jej się piekielnie gorąco, a zapach jego wody kolońskiej przenika w jej skórę i włosy.

- Dziś zaczyna się pierwszy dzień twojego nowego życia. Im szybciej się przyzwyczaisz, tym będzie dla ciebie lepiej. Ostrzegam cię, że nie jestem zbyt cierpliwym człowiekiem. Nie lubię przemocy i kiedy nie muszę, to jej nie stosuję, ale jeśli nie wolno mi cię kontrolować za pomocą zaklęć, to będę to robił siłą. Chyba, że się grzecznie dostosujesz… - wyszeptał jej prosto do ucha.

Hermiona wiedziała, że musi się opanować i uspokoić oddech, bo zaraz dostanie hiperwentylacji, a nieznośne gorąco dosłownie spali ją od środka.

- Dostosuje się, tylko mnie puść! – Chciała zabrzmieć zdecydowanie, ale niestety jej głos stał się nagle dziwnie ochrypły.

Malfoy zdjął z niej swoje ręce, a ona zrobiła dwa szybkie kroki do przodu.
Odwróciła się i zmierzyła go rozwścieczonym spojrzeniem.
Wtedy właśnie uświadomiła sobie, że nadal trzyma w dłoni swoją różdżkę.
Draco uśmiechnął się do niej bezczelnie i znów założył ręce na piersi, a ona wiedziona jakimś niespodziewanym  impulsem, rzuciła w niego szybko mocne zaklęcie oszałamiające.

Jednak on zamiast paść na ziemie porażony i nieprzytomny, zgiął się w pół i wybuchnął gromkim, szyderczym i paskudnym śmiechem.

- Jedność duszy, gryfonico. Już zapomniałaś? – wychrypiał, wciąż ubawiony.

- Nie zapomniałam! I nie mów do mnie gryfonico! – syczała wściekle.

- Będę mówił kłótliwa żmijo, bo to wiele bardziej do ciebie pasuje! – odparł, uspokajając się wreszcie.

- W ogóle nic do mnie nie mów! – wściekała się, odchodząc od niego, zła i upokorzona własną bezradnością.

Założyła żakiet i dopiero po chwili zarejestrowała, że Malfoy trzyma w rękach pelerynę przeznaczoną dla niej.
Podeszła, chcąc ją wyszarpać z jego łap, ale on rozłożył ją tak, by pomóc jej ją założyć.

Prychnęła pod nosem, kompletnie wyprowadzona z równowagi i szybko wsunęła ręce w rękawy. Już miała mu się wyrwać, gdy płynnym gestem wygarnął jej rozpuszczone włosy z pod kołnierza i położył swoje dłonie na jej ramionach, naciskając je lekko.

- Przestań! – syknęła, odwracając się do niego i piorunując go wzrokiem.
Jego ewidentne rozbawienie wywoływało w niej prawdziwy wulkan gniewu.

- Gdybym nie to, że wiem to na pewno, to bym cię podejrzewał, że wciąż jesteś dziewicą. Taka z ciebie oburzona świętoszka. I ciągle się rumienisz, jak jakiś podlotek  – zadrwił.

Hermiona zdusiła okrzyk skrajnej wściekłości i popatrzyła na niego z całą mocą swojej nienawiści.

- Ja tylko wzdrygam się z obrzydzenia. Wierz mi, że na innych facetów tak nie reaguję! – kłamała jak z nut.

- Pokłóciłbym się z tobą dłużej, gdybyśmy mieli na to czas. A teraz chodź. Nie możemy się spóźnić.

Malfoy zarzucił na siebie swoją pelerynę i podszedł do bufetu, zabierając z niego brązową, skórzaną aktówkę. Wyglądał, jak biznesmen spieszący się na jakieś ważne spotkanie.

- Albo jak polityk – przemknęło jej przez myśl.

Domyślała się, że wybierają się do nowego ministerstwa. Miała tylko nadzieję, że nie rozpłacze się na widok przyjaciół. Ten rozejm musiał się utrzymać. Przynajmniej do czasu, aż ona odkryje, po co połączono ją tak silnym rytuałem i związkiem małżeńskim z Draconem Malfoyem.


💢💢💢

 

             Nie zapytał jej o zgodę, tylko gdy stanęła obok niego na tarasie, znów owinął swoje ręce wokół jej talii i teleportował ich do centrum Londynu, w pobliże czerwonej budki telefonicznej – dawnego wejścia dla interesantów ministerstwa.

- Mam nadzieję, że do jutra podłączą nam już Fiuu do zamku, bo nie będę się tu telepał tak codziennie  – narzekał, gdy wcisnęli się razem do ciasnej budki telefonicznej.

Hermiona się nie odezwała. Każdy krok w stronę spotkania się z przyjaciółmi, wprawiał ją w coraz większą nerwowość.
Bo co im niby miała powiedzieć?
 Że w sobotę wyszła za Malfoya, co wiązało się również z tym, że rzucono na nią bardzo silną, starożytną klątwę, sprawiającą, że był on teraz, jak jej druga połówka?
Nawet w jej myślach brzmiało to jak coś wysoce popieprzonego!

Ron… Na samą myśl o tym co może zrobić, zbierało jej się na płacz. Oby tylko nie dał się ponieść emocjom! Umarłaby, gdyby ktoś go skrzywdził z jej winy.

Gdy tylko budka zatrzymała się w atrium, Hermiona spostrzegła dwie grupy ludzi, stojące od siebie w odpowiedniej odległości.

Bliżej nich stali śmierciożercy z Lucjuszem Malfoyem na czele. Nieco dalej, po drugiej stronie fontanny, spostrzegła Harrye’go, a także rude włosy Ginny, Billa i… Rona.
Serce zabiło jej mocniej.
Tak bardzo chciała, by nic złego się dziś nie wydarzyło!

- Złap mnie pod ramię – usłyszała wyraźne polecenie.
Malfoy zdążył już zdjąć pelerynę i stał teraz obok, oferując jej owo wspomniane wcześniej ramię.

- Czy to naprawdę konieczne? – spytała cicho, samej również pozbywając się peleryny i przewieszając ją tak, by zasłoniła jej obrączkę i pierścionek ze szmaragdem.

- Tak! – spojrzał na nią twardo i już wiedziała, że nie ma wyboru.

Ujęła delikatnie jego ramię, mając nadzieję, że to dziwnie napięcie jakie odczuwała, w końcu osłabnie, bo było jej z tym bardzo niekomfortowo.

Podeszli do Lucjusza i jego ludzi, a Hermiona ledwie zdławiła łzy.
Tak bardzo chciałaby móc stanąć teraz po tej drugiej stronie, wśród swoich przyjaciół...
 
Jej wzrok wciąż uciekał w tamtym kierunku.
Ron wciąż stał odwrócony do niej plecami. Miała jednak pewność, że Bill, Kingsley czy Neville zauważyli już jej przybycie, bo ich spojrzenia się na chwilę spotkały. Była im poniekąd wdzięczna, że chyba taktownie nie powiedzieli innym o tym, że przyszła pod ramię z Draco Malfoyem, bo ani Ron, ani Harrry, ani Ginny jeszcze ani raz na nią nie spojrzeli.

- Witaj, synu i ty droga synowo! – oznajmił z emfazą Lucjusz, gdy tylko ich zauważył.
Wszyscy zgromadzeni obok Śmierciożercy zaczęli się im kłaniać i mamrotać jakieś słowa powitania.

- Witamy wszystkich! – odezwał się oficjalnie Draco i Hermiona uznała, że ona nie musi już nic mówić.

Wciąż trzymała go pod ramię, dlatego wyraźnie wyczuła, gdy nagle zesztywniał.
Spojrzała na jego twarz, nieco zdziwiona i powiodła wzrokiem do miejsca, na które on ewidentnie patrzył.

Nieopodal nich, pod ścianą stała Astoria Greengrass, mocno wczepiona w ramię Marcusa Flinta. Od razu było widać, że unika wzroku Dracona, a za to Flint patrzy na niego wyzywająco, chyba nawet z odrobiną kpiny.

Malfoy miał zaciśnięte szczęki, a w jego wzroku czaiło się coś złowrogiego.
Hermiona odetchnęła lekko. Więc Astoria powiedziała wtedy prawdę. On naprawdę ją kochał…

Nagle poczuła coś na kształt żalu. Była dla niego momentami naprawdę wredna i niesprawiedliwa, w ogóle nie zastanawiając się nad tym, że on też może teraz cierpieć. Też coś bezpowrotnie utracił…

- Jak się pani dziś czuje, pani Malfoy? – ktoś zapytał.
Hermiona usłyszała pytanie, ale je zignorowała, zupełnie nie rejestrując, że zostało skierowane do niej.

- Najdroższa! Odpowiedź na pytanie pani Rosier! – upomniał ją Draco.

Hermiona zreflektowała się i skrzywiła pod nosem.

- Dobrze… – odpowiedział bez przekonania.

- Postarałeś się Smoku! Żoneczka grzeczniutka i ułożona! – zaśmiał się Zabini, a stojąca obok niego Pansy Parkinson uśmiechnęła się do Hermiony, chyba całkiem naturalnie.

- Tak. To był naprawdę fantastyczny weekend, prawda skarbie? – Draco powiedział to nieco za głośno, a Hermiona była pewna, że zrobił to tylko i wyłącznie po to, by Astoria go usłyszała.

- Jasne… – odmruknęła pod nosem, znów odwracając głowę w stronę przyjaciół.

Ginny chyba wreszcie ją dostrzegła, bo pomachała do niej entuzjastycznie. Hermiona już chciała unieść rękę, ale zawahała się chwilę.

- Nie odmachasz przyjaciółce? – zapytał Draco, nieco złośliwie.

- A mogę? – szepnęła.

- Jeśli tylko masz ochotę. Nie jesteś przecież bezwolną kukłą – pochylił się nad nią tak blisko, że poczuła delikatnie muśnięcie jego ust na swoich uchu.  – Możesz się zadawać ze wszystkimi z drugiego obozu, tylko nie z Weasleyem – wyszeptał z dziwnym napięciem w głosie.

Hermiona zignorowała wstrząsający nią dreszcz oraz najpewniej kolejny atak rumieńca i znów spojrzała w stronę Ginny, ale przyjaciółka już do niej nie machała, tylko marszczyła czoło, uważnie lustrując jej dłoń zakleszczoną pod ramieniem Malfoya i to, jak się nad nią pochylał i do niej szeptał.

Odwróciła głowę i przełknęła łzy. Myliła się sądząc, że zawarcie z nim małżeństwa, czy spędzenie całego dnia w jego towarzystwie będą dla niej najgorsze. To właśnie teraz zaczynał się najgorszy dzień jej życia.

Nagle uszu Hermiony dobiegł rozpaczliwy szloch. Obejrzała się i stwierdziła, że to Astoria Greengrass znów zalała się łzami, chowając twarz w dłoniach. Marcus Flint, wyraźnie spanikowany, próbował ją chyba pocieszać.
Kątem oka spojrzała na Malfoya, który uśmiechał się z wyraźnym zadowoleniem.

- Szanowni zebrani! Pora zasiąść do obrad! – zawołał Alex Bott, ojciec Terry’ego, który kiedyś był jednym z głównych koordynatorów prac w ministerstwie magii i doskonale znał się na organizowaniu takich wydarzeń.


💢💢💢


           Długi stół, przy którym ostatnio zasiedli do podpisania rozejmu, został teraz powiększony tak, by wszyscy zabrani przez dwóch nowych ministrów, mogli zająć miejsca po każdej z jego stron.
Z jednej Zakon Feniksa, z drugiej Zakon Rycerzy Walpurgii.

Hermiona starała się nie podnosić wzroku, idąc w tamtą stronę, poniekąd zadowolona, że Malfoy ją tam poprowadził, bowiem wciąż trzymała się jego ramienia.

Lucjusz usiadł na samym środku, dokładnie naprzeciwko Harry’ego Pottera, a Draco miał wyznaczone miejsce po jego prawej stronie, tak się niefortunnie złożyło, że akurat naprzeciwko Rona, który usiadł na lewo od Harry’ego.

Malfoy szarmancko odsunął jej krzesło obok siebie i Hermiona zajęła je, starając się ignorować wbity w nią wzrok byłego chłopaka i Ginny, która siedziała na wprost niej.
Po drugiej stronie Hermiony usiadł Zabini, a obok niego Pansy Parkinson.

- Cześć Herm… - odezwała się cicho rudowłosa.

- Cześć Gin… - odpowiedziała, unosząc głowę i zmuszając się do uśmiechu.

- Chcesz napić się kawy? – zwrócił się do niej Draco.

- Tak, poproszę – odpowiedziała mu szybko, w duchu dziękując, że nie dodał jakiegoś określnika typu „najdroższa”.

Chwilę trwało nim wszyscy zajęli swoje miejsca i podano im napoje.

- Czy oni… Czy oni coś ci zrobili, Mio…?
Usłyszała pytanie.

Ponownie uniosła głowę i napotkała na wbite w nią, niebieskie oczy Rona.
Coś drgnęło w jej wnętrzu i zacisnęło się boleśnie. Użył tego pieszczotliwego zdrobnienia, które od zawsze tak lubiła…
Przypuszczała, że Luna, Lavender i inni jeńcy nie przekazali w Feniksie nic na temat jej ceremonii zaślubin. Być może dziewczętom nawet wymazano to wspomnienie z pamięci.

- Wszystko w porządku, Ron – wyszeptała, starając się zabrzmieć pewnie.

Wiedziała, że Malfoy mimo, że odwrócony bokiem, to nie spuszcza jej z oka, ale na szczęście się nie odezwał, więc odetchnęła lekko.

- Hermiono… Jak się czujesz? -  Harry patrzył na nią z troską i przygnębieniem.

- Dobrze. Nic mi nie jest, Harry. Naprawdę – zapewniła, nieco mocniejszym tonem, nie chcąc pozostawiać im żadnych wątpliwości.

Nagle zauważyła, że Ginny zaciska usta i patrzy z niepokojem w stronę Malfoya. A konkretnie na jego lewą dłoń.
Hermiona przełknęła ślinę i sama na chwilę zatrzymała wzrok na jego obrączce.
Czyżby Ginny już się domyśliła?

Ona sama trzymała dłonie ukryte głęboko pod stołem.
Marzyła teraz tylko o tym, by jakimś cudem stąd zniknąć.
Po prostu zejść z przed oblicza tych wszystkich ludzi, jej przyjaciół i dawnych towarzyszów broni.
Jak ma im teraz spojrzeć w oczy, siedząc po stronie ich przeciwników, a na dodatek posługując się  nazwiskiem ich przywódcy?
To było straszne!

- Witaj ministrze Potter i wy wszyscy, którzy wraz z nim, pomożecie nam stworzyć nowe ministerstwo magii i odbudować na nowo nasz świat! – zaczął pompatycznie Lucjusz.

- Witaj ministrze Malfoy, ty i ci wybrani przez ciebie, którzy obejmą najważniejsze stanowiska w nowym rządzie i pomogą nam naprawić zło, które wyrządziła wojna! – powiedział Harry, a Hermiona zaczęła się zastanawiać, kto mu to napisał.
Jak nic, stawiała na Kingsleya.

- Zacznijmy więc, bo nie ma sensu niepotrzebnie przeciągać tego tematu. Według podpisanej ugody, departament transportu, który należy się nam, obejmie mój zasłużony człowiek, Blaise Zabini! – zawołał Lucjusz, a po stronie Śmierciożerców wybuchły oklaski.

Hermiona zauważyła, że siedząca kilka miejsc dalej Cho Chang, wszystko to zanotowała.
Najpewniej Harry uczynił ją na dzisiejsze zebranie protokolantem.
Dobrze. Cieszyła się, że w ogóle o tym pomyślał.
Po jej stronie stołu, podobne notatki cały czas robił Theodore Nott Junior.

- My w ramach rozejmu, otrzymaliśmy departament magicznych gier i sportów. Chcemy, by jego przewodniczącym został Ronald Weasley! – oświadczył dobitnie Harry, a wszyscy z Zakony Feniksa zaklaskali w dłonie.

- Kolejny nasz departament, to departament magicznego budownictwa. Chcę, by objął go Antonin Dołohow! – zaakcentował mocno Lucjusz.
Kolejne oklaski po jednej stronie stołu.

- Nam przypadł Departament do spraw hodowli i dystrybucji środków magicznych. Chcielibyśmy, by z naszego ramienia objęła go Hermiona Granger! – powiedział pewnie Harry, patrząc prosto na nią.

Hermiona mimowolnie spojrzała przyjacielowi w oczy.
Krew zadudniła jej w uszach, a serce zakuło w rytm braw Feniksów.
Mimo, że sama, dobrowolnie oddała się w ręce wroga, to oni jej nie skreślili. Nadal chcieli ją widzieć w swoich szeregach.
Poczuła łzy napływające jej pod powieki.

- Przykro mi ministrze Potter, ale to niemożliwe – oznajmił z delikatnym uśmiechem Lucjusz. – Tak się składa, że mój syn Draco Malfoy, zostanie szefem departamentu sądownictwa, a jego żona, Hermiona Malfoy obejmie funkcję szefowej departamentu sprawiedliwości.
Śmierciożercy gromko zaklaskali w dłonie.

Jakby na potwierdzenie słów ojca, Draco złapał ją mocno za lewą dłoń, splótł ich palce razem, po czym uniósł je złączone i położył na stole, tak by jej obrączka i pierścień rodowy Malfoyów były dobrze widoczne. A zwłaszcza, by znalazły się w zasięgu wzroku, wyraźnie zszokowanego Ron Wealseya.


💢💢💢

Hej...

Niemoc związana z WOW trwa, za co mocno Was przepraszam.
Za to Rozejm na już 14 rozdziałów, więc tak na pociechę, żebyście o mnie nie zapomnieli 😉

Mam nadzieję, że w góra tydzień WOW ruszy z miejsca. To chyba tylko ten jeden rozdział ze wspomnieniami Theo i Ginny mnie tak mocno nie zadowala... Ale poświęcam temu coraz więcej czasu, więc kiedyś pewnie w końcu zaskoczy 😏

Buziaki i pozdrowienia! 

V.