>Rozejm< ETAP 4

 Dedykacja: Dla wszystkich miłośników ich ostrych starć i długich dialogów 💣😉


💢💢💢

Krótkie wyjaśnienie: Wiem, że dziś miał być 45 rozdział WOW, ale po pierwsze muszę ten rozdział jeszcze raz przemyśleć, bo nie jestem do końca zadowolona, a po drugie moja koleżanka AstiArt ma dziś urodziny i w ramach prezentu poprosiła o kolejny Rozejm - najlepszego Asia! :)

💢💢💢

                Stali tak, w ciszy. Nie patrząc na siebie.
Hermiona, puściła wreszcie jego dłoń i pogrążona we własnych myślach, nawet nie zorientowała się, że ma wbity wzrok w jego bose stopy.

- Tylko mi tu nie mdlej.

Jego głos, przywrócił jej świadomość. Uniosła głowę i popatrzyła na niego.

- Nie wyplączemy się z tego… - wyszeptała z rozpacza.

- Nie.

- Ale… - poczuła ponownie napływające pod powieki łzy.

- Miałaś rację, mówiąc, że tym co nas rozdzieli, będzie śmierć. – Wyglądał, jakby go to nawet trochę bawiło.

Hermiona poczuła, że zaczyna jej się robić ciemno przed oczami, a krew mocno dudni jej w uszach. To było niemożliwe. Nie mogła być do końca życia związana tak silnie z kimś takim jak on. To byłoby… Straszne!

- Hej! Mówiłem, że masz nie mdleć! – poczuła jego rękę na swoim przedramieniu, a później dotarło do niej intensywniej jego ciepło i zapach.

- To sen. To musi być sen. To tylko koszmarny sen… - szeptała desperacko, chwiejąc się na nogach.
Była zmuszona oprzeć się czołem o jego bark, by utrzymać równowagę.

- Też bym chciał w to wierzyć... – westchnął, kładąc dłonie na jej talii i pomagając jej się nie przewrócić.

- Co my teraz zrobimy? – Hermiona uniosła głowę i popatrzyła na niego.

- Nic. Będziemy żyć dalej – Jego ton zabrzmiał nieomal nonszalancko.

Nagle uświadomiła sobie, że stanie tak blisko niego i wgapianie się w te chłodne oczy, jest wysoce niewłaściwe. Od razu zrobiła dwa kroki w tył i odwróciła się do niego plecami. Ukryła twarz w dłoniach, tłumiąc swój szloch.
Nie powinna tak mocno pokazywać przed nim swojej słabości. Jak nic, wykorzysta to kiedyś przeciwko niej.

- Skończ śniadanie – zabrzmiało to niczym rozkaz.

- Nie chcę – odburknęła, przechodząc jednak na drugą stronę blatu, by móc jeszcze napić się kawy.
Była naprawdę roztrzęsiona tym co właśnie odkryła.

- Ja też nie chcę rzucać na ciebie klątwy posłuszeństwa, ale zrobię to, jeśli zajdzie taka potrzeba – oznajmił jej dość cierpko.

Hermiona znów popatrzyła mu w oczy.

- Zaklęcie jedności dusz, jest tak silnie wiążące, że jeśli rzucisz na mnie jeszcze jakiekolwiek inne zaklęcie łączące nas dwoje, to mogę to mocno przypłacić zdrowiem. A jeśli ja zachoruję, to i ty zapewne nie będziesz czuł się dobrze z powodu klątwy... – wyjaśniła sucho.

Draco wciąż patrząc na nią powoli skinął głową.
- Masz racje. W takim wypadku nie pozostaje nam nic innego, jak ustalić pewne zasady – stwierdził rzeczowo.

- Zasady? – spytała z niedowierzaniem. – To śmierciożercy mają w ogóle jakieś zasady?

- Owszem mamy zasady – odpowiedział spokojnie.

- No wprost umieram z ciekawości jakie! – prychnęła, wciąż rozżalona i rozdygotana.

- Na przykład takie, że obcinamy język, jeśli ktoś niepotrzebnie pyskuje, jak wściekła jędza!

Hermiona mimowolnie uniosła kąciki ust. Chyba próbował ją rozbawić.
- Posłuchaj mnie uważnie, Malfoy…

- Masz nie mówić  do mnie po nazwisku! – przypomniał jej.

- Nie mogę tak mówić, nawet gdy jesteśmy sami?

- Nie, bo wtedy nigdy się od tego nie odzwyczaisz. 

- A ty, jak masz zamiar się do mnie zwracać? – spytała nieco prowokacyjnie.

- Przy ludziach „moja droga” lub „najdroższa” – odpowiedział bez zawahania.

-  Godryku! Już mam dreszcze ze wstrętu! – zademonstrowała, jak się wzdryga.

- To określenie będzie najbardziej trafne, bo drogo mnie kosztuje opanowanie się na tyle, by cię jednak nie udusić gołymi rękami! – wygarnął jej i potarł skroń w geście wyraźnego znużenia.

- Nie licz na to, że kiedyś powiem do ciebie „mój drogi”! To uwłaczające mojej godności.

Hermiona wiedziała, że być może brzmi teraz, jak mała, kłótliwa wiedźma, ale wprost nie potrafiła się opanować.
Malfoyowie tym rytuałem zabrali jej resztę życia. Odebrali jej wolności, plany na przyszłość, marzenia, wszystko… Nie mogła się z tym od razu, ot tak pogodzić.

- Masz się do mnie zwracać z szacunkiem. Nie obchodzi mnie, co będziesz mówić, ma to brzmieć, jakbyś mnie szanowała!

- Czyli mam tylko udawać, że cię szanuje?

- Nie oszukujmy się. Żadne z nas nigdy nie odczuje tego naprawdę. Nigdy się nie szanowaliśmy i nigdy nie będziemy! – Draco wyglądał na w pełni przekonanego, o tym co mówił.

- Dobrze. Z wszystkich tych okropności, wolę już zwracać się do ciebie po imieniu. Może się jednak przy tym nie udławię.
 
- Mam paść na kolana w geście podziękowań za twoje cholerne poświecenie? – zripostował.

- Powiesz mi, co miałeś na myśli, mówiąc o jakiś zasadach? – Hermiona usiadła z powrotem na barowym krześle i sięgnęła po widelec.

Mimo wszystko zrozumiała, że jest głodna, a musiała szczerze przyznać, że Malfoy nawet dobrze sobie radził w kuchni. Jedzenie było bardzo smaczne.

- Pierwsza zasada. Trzymasz się z daleka od Weasleya.

Uniosła głowę i spojrzała na niego uważnie. Co to miało znaczyć? Dlaczego akurat to miało być najważniejsze?

- Jak sama wspomniałaś, lepiej nie łączyć Unum et anima una, z innymi zaklęciami wiążącymi, w tym z zaklęciem wierności. A nie mogę sobie pozwolić na skandal, z udziałem mojej żony. Jeśli będziesz trzymała się od niego z daleka, to nie zajdzie obawa, że odwalisz coś nieodpowiedniego – wytłumaczył spokojnie.

Hermiona zacisnęła mocniej ręce na sztućcach.
Jak on śmiał, tak do niej mówić? Jak śmiał jej sugerować, że ma się odpowiednio prowadzić? Cholerny dupek! Miała ochotę podnieść talerz ze swoim śniadaniem, a później cisnąć mu nim prosto w tę zarozumiałą twarz. Opanowała się jednak.
Wojna nauczyła ją między innymi tego, że nie ma co owijać w bawełnę, bo to nikomu nie pomoże. Warto jest mówić wprost o tym co się myśli, bo czas ucieka i nigdy nie wiesz ile ci go jeszcze zostało...

- Dobrze, o ile ty nie będziesz się zbliżał do Astorii Greengrass. Chyba nie chcesz przypadkiem spłodzić gdzieś na boku, jakiegoś bękarta? Twój ojciec pewnie nie byłby tym zachwycony…

Wiedziała, że to był z jej strony bardzo, bardzo celny strzał. Malfoy w sekundę zapłonął wściekłością. Zacisnął szczęki, a jego oczy gwałtownie pociemniały. Widać było, że jest na nią w tej chwili niewyobrażalnie wkurzony. Hermiona była pewna, że zaraz wybuchnie i zbluzga ją od stóp do głów. Nagle jednak jego wzrok złagodniał, a on sam uśmiechnął się nieco przebiegle...

- Nie martw się. Nie mam zamiaru cię zdradzać, skarbie. Wystarczy, że nie będziesz wciąż leżała, jak martwa kłoda, a myślę, że jakoś się dogadamy.

Oburzenie, jakie ją opanowało, na chwilę zabrało jej oddech. Sama nie wiedziała co w nią nagle wstąpiło, ale gwałtownym ruchem zgarnęła swoje śniadanie i dzbanek z kawą na podłogę, a sekundę później już przeskakiwała przez bufet, gotowa na to, by rozorać mu twarz paznokciami, a zaraz potem zabić go, po prostu zabić gołymi rękami.

Malfoy chyba przewidział, co chce zrobić, bo szybko złapał ją za nadgarstki, nim zdążyła sięgnąć pięściami do jego oblicza.
Przeciągnął ją przez blat i przyciągnął mocno do siebie, ale ona w ostatniej chwili zamachnęła się nogą i z całej siły kopnęła go w łydkę.
Syknął i upadł, a jego ręce zakleszczone na jej nadgarstkach, sprawiły, że pociągnął ją za sobą i oboje wylądowali twardo na kolanach, dysząc wściekle.

- Jak śmiesz w ogóle tak do mnie mówić, ty przeklęty draniu?! Puszczaj, bo cię zabiję! – wrzeszczała, próbując uwolnić swoje nadgarstki z jego mocnego uścisku.

- Chyba do reszty postradałaś rozum, że znów doskakujesz do mnie z łapami, ty skończona wariatko! – warczał, potrząsając nią, niczym szmacianą lalką.

Hermiona chciała się mu wyrwać i podnieść, ale Mafloy jej na to nie pozwolił, tylko pchnął ją na ziemię, a zaraz potem, przygwoździł ją do niej całym swoim ciałem.

- Natychmiast zejdź ze mnie ty wstrętna świnio! – wydzierała się, rzucając się i wierzgając.

- Czyli jednak wciąż umiesz być waleczną lwicą, co? A już myślałem, że wojna zmieniła cię w łagodnego Memortka! – zakpił, siadając na niej i unieruchamiając ją swoimi biodrami.

Znów złapał jej oba nadgarstki, jedną ręką i uniósł je nad jej głowę, dociskając mocno do wykafelkowanej podłogi.

Hermiona walczyła ze wszystkich sił, ale to było na nic. Malfoy był o wiele większy i silniejszy. Nie miała szans, by go z siebie zrzucić i jakoś się uwolnić.
Blondyn pochylił się nad nią tak blisko, że ich nosy nieomal się zetknęły.

Nerwowo przełknęła ślinę, na chwilę zaprzestając prób uwolnienia. Patrzenie mu w oczy z takiego bliska, było na swój sposób przerażające.

- Zasada numer dwa Gr… Hermiono. Nigdy więcej mnie nie atakuj, zrozumiałaś? – wyszeptał, a jego oddech otarł się o jej usta.

Dreszcz strachu przebiegł jej po krzyżu. W tej chwili uświadomiła sobie, że Draco Malfoy potrafił być naprawdę demonicznym człowiekiem. Jednocześnie strasznym i fascynującym.

- Dobrze… - wyszeptała, marząc tylko o tym, by jak najszybciej się od niej odsunął.

 Nie miała pojęcia co się z nią działo, ale całe jej ciało było spięte, a wszystkie włoski na jej rękach i karku stały dęba od intensywności jego spojrzenia.
Malfoy patrzył jej w oczy jeszcze przez chwilę, po czym nagle przeniósł wzrok na jej usta, a Hermiona prawie zamarła z przerażenia. Nie! Tylko nie…

Na szczęście nagle oderwał się od niej i gwałtownie wstał.
Wzięła głębszy oddech, próbując jakoś odzyskać równowagę.
Godryku! Ona naprawdę sądziła, że on ją za chwilę pocałuje!
Jak dobrze, że tego nie zrobił! Jak nic, by od tego zwymiotowała… Chyba.

- Zasada numer trzy! Zawsze masz wyglądać i zachowywać się, jak dama, więc z łaski swojej przestań się tarzać po ziemi, jak dzikie zwierzę i wstawaj! – prychnął z pogarda, patrząc na nią z góry.

Podniosła się, ignorując niesamowity galop swojego serca i napięcie w całym jej ciele. Nie wiedziała co przed chwilą się tak właściwie stało, ale miała wrażenie, że to było o wiele bardziej niewłaściwe niż to, co zrobił z nią w nocy.

- Zasada numer cztery. W ministerstwie zawsze trzymasz się blisko mnie. Będziesz współpracowała tylko z tymi ludźmi, których ja ci wskażę. Jasne? – Draco najwyraźniej dążył do szybkiego zapomnienia tego incydentu.

- Mogę chociaż wiedzieć dlaczego? – spytała, poprawiając bluzkę i przechodząc powoli na drugą stronę blatu.

On w tym czasie wyjął z kuchennej szuflady różdżkę i posprzątał rozbitą porcelanę, którą strąciła z blatu, gdy skoczyła na niego niczym nieokiełznana bestia.

- Nie możesz. Masz się tylko stosować – odpowiedział, lewitując potłuczonej skorupy do kosza. 

Hermiona założyła ręce na piersi i przeszła pod okno tarasowe, chcąc jakoś poskładać myśli i odzyskać równowagę. 

- Czyli ja mam zasady, których mam przestrzegać, a ty co masz? - zapytała, siląc się na spokój.

- Ciebie na karku! – odwarknął.

- Czy ty myślisz, że sama się o to prosiłam? Sądzisz, że tego chciałam? – powiodła dłonią dookoła, chcąc mu gestem pokazać, o co jej chodzi.

- Trzeba było się nie zgadzać!

- I trwać w tej wojnie przez kolejne dziesięciolecia? Rozejrzyj się! Naszego świata już nie ma! O co tu jeszcze walczyć, jak prawie nic już nie zostało? – jęknęła.

- Szczerze mówiąc, liczyłem na to, że zawalczysz o swój związek z Weasleyem i dlatego się nie zgodzisz – Malfoy posłał jej nieco cyniczny uśmieszek.

- A dlaczego ty nie zawalczyłeś o swój i wczoraj nie odmówiłeś? – odbiła pytanie.
Jego mina spochmurniała. Znów zacisnął szczękę i szybkim krokiem ruszył w stronę barku z alkoholem.

- Nie byłem w żadnym związku. Nie praktykujemy podobnych rzeczy w naszej społeczności. Związki zaczynają się u nas od zaręczyn – powiedział, nalewając sobie jakiegoś przeźroczystego płynu do szklanki.

- Czyli co? Wcześniej tylko się niezobowiązująco ze sobą zabawiacie? – zadrwiła.
Malfoy spojrzał na nią z dziwnym uśmieszkiem.

- Dokładnie tak!
Hermiona prychnęła z pogardą.
I on śmiał jej mówić coś o zasadach? Co za impertynent!

- Mimo wszystko, też mogłeś wczoraj odmówić. Nie pozwolę ci zwalić całej winy na mnie. Ja nie wiedziałam w co się pakuje. Ty doskonale wiedziałeś, co może się stać, gdy podszedłeś do mnie i złapałeś mnie za rękę!

Draco westchnął i z dezaprobatą pokręcił głową, jakby prosząc jakieś bóstwa o odrobinę więcej cierpliwości.

- Serio myślisz, że miałem na to jakiś wpływ? Nie bądź naiwna, Granger…
Hermiona chrząknęła i posłała mu wymowne spojrzenie.
Skrzywił się pod nosem i wymamrotał coś, co zabrzmiało jak: „cholera!”.

- Masz jeszcze mi do przekazania jakieś zasady? – rzuciła z odrobiną ironii.

- Całe mnóstwo! Napijesz się czegoś? – spytał, wskazując na barek.
Hermiona już chciała odmówić, ze względu na wczesną porę, ale zdecydowała się jednak tego nie robić.

- Tak. Czegoś, co pomoże mi jakoś przetrwać ten dzień! 
Malfoy parsknął, sięgając po jakiś jasnoniebieski alkohol, po czym wlał go do szklanki i podszedł, by jej ją podać.

- Znów trucizna? – zakpiła, odbierając szklankę tak, by przypadkiem nie dotknąć jego ręki.

- Jasne. Będę cię wykańczał bardzo powoli - zażartował, odchodząc. 
  
Hermiona skosztowała i stwierdziła, że choć mocny, alkohol jest też bardzo smaczny. Coś jak połączenie mięty i pomarańczy.

- To co z tymi następnymi zasadami? – spytała, siadając na kanapie. 

- Kolejna mówi o tym, że w Mirum Pars, zawsze masz nosić przy sobie różdżkę.

- O ile mi ją oddasz! 

- Oddam, możesz być tego pewna.

- I oczywiście nie wyjaśnisz mi, dlaczego zawsze mam mieć przy sobie różdżkę, czy tak?

- Dla bezpieczeństwa. Mogę cię zapewnić, że spotkasz tam wielu ludzi, niezadowolonych z tego, że należysz teraz do rodu Malfoyów.

Hermiona poczuła, jak żółć napływa jej do ust. Co on powiedział? Że niby gdzie ona należała?

- Nie powtarzaj tego nigdy więcej, jeśli chcesz bym trzymała się tej zasady, mówiącej o tym, by cię więcej nie atakować! – wyburczała.

Draco parsknął krótkim, ale wydawałoby się jej, że naprawdę szczerym śmiechem, po czym podszedł do dużej komody, stojącej w przedpokoju, w pobliżu drzwi wejściowych. Wyjął z niej coś i wrócił do salonu.

- Masz zawsze chodzić uzbrojona i w miarę możliwości nie ruszać się nigdzie bez eskorty.

- Eskorty? – zdziwiła się.

- Jak każda żona arystokraty, będziesz miała swoją osobistą ochronę. 

-  Nie potrzebuję tego. Bardzo dobrze potrafię obronić się sama.

- To nie podlega dyskusji. I jeszcze zawsze musisz nosić to… – Draco zręcznym ruchem rzucił jej bordowe pudełeczko.
Hermiona złapała je i zacisnęła w dłoni.

- Tylko mi nie mów, że to jest…

- Pierścionek. Powinien być zaręczynowym, ale uznaj to za prezent na rocznicę pierwszego dnia – naigrywał się z niej.

Hermiona otworzyła pudełko i spojrzała na kolejny okazały szmaragd, otoczony plecionką z białego złota.

- Czy wy znacie inne klejnoty, niż szmaragdy? – zakpiła, patrząc jednocześnie na swoją obrączkę i bransoletkę od Lucjusza, której wciąż nie zdjęła.

- Znamy wszystkie klejnoty, jakie są na świecie. Ale szmaragdy to klejnoty rodowe. Muszą być w każdej biżuterii, którą przekazujemy z pokolenia na pokolenie – wyjaśnił spokojnie.

- I rozumiem, że nie mogę odmówić noszenia tego świecidła? – westchnęła i wyjęła pierścionek z pudełka.

- Nie możesz. Następna zasada to taka, że masz mi nigdy nie odmawiać. Niczego – uśmiechnął się jakoś dwuznacznie.

Hermiona spiorunowała go wzrokiem.

- Na to nie licz! – oburzyła się, walcząc z gwałtownym rumieńcem.
By ukryć swoje zmieszanie, wsunęła pierścionek na środkowy palec i przyjrzała mu się uważnie.

Draco uśmiechnął się łobuzersko.

 - Kolejna zasada. Masz stosować się do zaleceń magomedyka.

- Co? A tym razem, co to za bzdura? – zapytała, wyraźnie zdegustowana.

- Raz w miesiącu będziesz przechodziła badania. Jeśli magomedyk coś ci zaleci, na przykład picie jakiś eliksirów, to masz się stosować – poinformował tonem, nieznoszącym sprzeciwu.

- Wszyscy badacie się tak często? – zdziwiła się.

- Nie. Tylko kobiety.

- Nawet nie chce mi się dociekać dlaczego – westchnęła, popijając ze swojej szklanki.

- W tygodniu musimy mieszkać w zamku, ale na weekendy możemy wyjeżdżać. Każdą sobotę, niedzielę i inny wolny dzień, będziemy spędzać tutaj. 

- Ale masz tu tylko jedną sypialnię! – wypaliła, nim się zastanowiła nad tym co mówi.
Draco zaśmiał się cicho, jakby jej uwaga była czymś na pograniczu żartu.

- Myślisz, że w Mirum Pars mam dwie? Nie. Zasady małżeństw rodów czystej krwi, mówią o tym, że osobne sypialnie możemy mieć dopiero, po spłodzeniu pierwszego potomka.

Hermiona rzuciła mu gniewne spojrzenie. Potomka? Jego dziedzica? Naprawdę wolałaby się zabić niż to zrobić.

- Nie będę z tobą sypiać w jednym pokoju! – zaznaczyła dobitnie.

- Będziesz. Ale jak ci się nie podoba, to zawsze możesz spać obok łóżka na podłodze. Mnie tam wszystko jedno.

- Więc wstaw do sypialni dwa osobne łóżka! To chyba nie problem, prawda? – syczała.

- Gdyby ktoś się o tym dowiedział, wtedy byłby to problem. Powiedz mi, Gran… Hermiono – wypluł, jakby to słowo dosłownie sparzyło go w język. – Czy ty naprawdę nie rozumiesz, że jesteśmy na siebie skazani do końca życia? Masz zamiar już na zawsze pozostać moim wrogiem, pomimo tego, że będziemy teraz ciągle przebywali razem? – zapytał spokojnie.

- Nigdy nie zmuszę się do tego, by cię chociaż zaakceptować w swoim pobliżu! – oznajmiła twardo.
Draco  westchnął ciężko i przechylił głowę na oparcie kanapy.

- Dobrze. Skoro się upierasz, to niech ci będzie. – Wyglądał jakby był czymś totalnie wykończony.

- Masz mi coś jeszcze do powiedzenia? – spytała z rezerwą.

- Chcesz jeszcze drinka?
Hermiona spojrzała na swoją prawie pustą szklaneczkę. Kiedy ona to wypiła? Mimo to, skinęła potwierdzająco.

Malfoy zabrał z barku butelkę, podszedł do niej i obficie napełnił jej szkoło, po czym wrócił tam i  sięgnął po ten przeźroczysty alkohol, który sam pił. Hermiona przypuszczała, że jest to po prostu czysta wódka.

- Wiem już, czym nas połączono. Teraz chciałabym się dowiedzieć, dlaczego to zrobiono – oświadczyła pewnym tonem.

Draco usiadł w dużym fotelu nieopodal barku i spojrzał na nią uważnie. Nie odpowiedział od razu, tylko przyglądał jej się przez dłuższą chwilę.

- Słyszałaś co mówił Sun Zi? Jesteśmy przyszłością.

- Słyszałam. Pytam, skąd w ogóle przyszło mu do głowy, że my razem, możemy być czymkolwiek – wyjaśniła spokojnie.

- Jakbym mieszkał w jego głowie, to na pewno bym ci o tym powiedział! – huknął.

- Mam wrażenie, że jednak nie mówisz mi wszystkiego, co wiesz… - Hermiona spojrzała na niego podejrzliwie.

- A powinny mnie obchodzić twoje wrażenia, bo? – zapytał ironicznie.

- Znasz mnie trochę Malfoy… Draco… - zmusiła się do wymówienia jego imienia i stwierdziła, że w sumie nie było to aż takie strasznie.

- Lepiej niż bym sobie tego życzył! – odpowiedział zimno, po czym znów umoczył usta w alkoholu.

- Więc zapewne pamiętasz, że jestem z natury osobą, która lubi wiedzieć wszystko. A już zwłaszcza, jeśli coś bezpośrednio mnie dotyczy – ciągnęła niezrażona.

- Salazar mi świadkiem, że nienawidzę tego w tobie, chyba nawet bardziej, niż całej ciebie – wyznał patrząc jej prosto w oczy.

Hermiona mimowolnie uśmiechnęła się lekko pod nosem. Dobrze było wiedzieć, że ona potrafiła tak samo łatwo go wkurzyć i wyprowadzić z równowagi, jak on ją.

- No więc? – zachęciła.
Draco ni to jękną, ni warknął i z głuchym trzaskiem odłożył szklaneczkę na blat stołu.

- Wiem tylko, że Sun Zi, przewidział, że najmądrzejsza czarownica tego pokolenia i czarodziej rodu czystej krwi, mają się pobrać i razem uratować nasz świat. Tyle mi przekazano – opowiedział oględnie.

- Przewidział? Coś jak przewidzenia w stylu Sybill Trelawney? – zawarczała.

Czy naprawdę ktoś połączył ją nierozerwalnym, czarnomagicznym rytuałem z Draco Malfoyem, dlatego bo zobaczył coś w szklanej kuli czy w filiżance fusów?

- Domyślam się, że chodziło o prawdziwą, magiczną przepowiednie.

- Zawsze chciałam bohatersko uratować świat, ale pomysł, że mam go ratować z tobą ramię w ramię, jest dla mnie kompletnym absurdem! – wyrzuciła z siebie Hermiona.

- Gdybym miał wybór, to też nie wybrałbym ciebie. Zapewniam – wycedził przez zęby.

- Masz jakieś podejrzenia, jak to nasze całe ratowanie świata, ma wyglądać? 

- Mówię ci to po raz drugi. To podobno ty tu jesteś tą mądrą – zadrwił.

- Dobrze. Jak już wymyślę, co będziemy musieli zrobić, to wtedy dam ci znać! – furczała.

- Świetnie. Będę na to czekał z prawdziwą niecierpliwością – Draco błysnął zębami w szyderczym uśmiechu, po czym spokojnie wstał, przeszedł do regału i wyjął jakąś książkę. Wrócił na fotel i od razu zaczął ją czytać.

Hermiona prychnęła pod nosem, założyła ręce na piersi i przeszyła go nienawistnym spojrzeniem. Merlinie! Jakże ona go nie znosiła! Po latach okazał się chyba jeszcze bardziej arogancki, zarozumiały i zbyt pewny siebie, niż w ogóle to zapamiętała. Odnosiła wrażenie, że nic się nie zmienił, a jej zdaniem chyba nawet doszło mu kilka nowych, równie wstrętnych cech.

- Gapisz się na mnie, jakbyś marzyła żebym spłoną pod wpływem twojego spojrzenia niczym feniks – oznajmił, nie odrywając wzroku od książki.

- Tylko oby bez ponownego odradzania się z popiołów! – odgryzła się od razu.

Draco uniósł głowę i popatrzył na nią, jakby sam fakt, że tu jest, był dla niego niewyobrażalną udręką. Ponownie wstał i podszedł do regału, a nagle na jej kolanach wylądowała gruba, zielona księga.

- „Tradycje i zasady rodów czystej krwi” – przeczytała na głos tytuł.

- Należysz teraz do takiego rodu. Musisz to umieć na pamięć.

- Bzdura! Nie mam nic wspólnego z twoim pełnym uprzedzeń i pogardy dla świata rodem czystej krwi!  
- Czytaj. Jestem pewien, że ta lektura cię wciągnie – mówił wyraźnie zmęczonym tonem.

Prychnęła jeszcze raz dla zasady, ale w końcu zdecydowała się otworzyć książkę i choć zerknąć na pierwszą stronę.

Niestety okazało się, że miał rację. Księga była bardzo pochłaniająca i ciekawa.

Cholera! – znów rzuciła mu złowrogie spojrzenie. – Już od teraz wiedziała, że będzie mocno nienawidziła każdą chwilę, w której będzie się okazywało, że Draco Malfoy miał rację.


💢💢💢

Hej 💖

Już kilka z Was zwróciło uwagę, że Granger w tej historii jest dość kłótliwa. Prawda!
Będzie tu dość mocną postacią, a to dlatego, że chcę by była inna od Hermiony z Rubinu czy GJS. Będzie bardzo indywidualna - po dziesięciu latach wojny stanie się mocniej zahartowana, bezpośrednia i odważna. Nie pozwoli się zdominować Malfoyowi i nie ustawi się w roli ofiary. 

Rozumiem, że lubicie kanoniczne Hermiony - widziałam to po reakcjach na tę postać z WOW, ale naprawdę musicie mi uwierzyć, że próbuję wymyślić coś czego jeszcze nie napisałam 😸

Przepraszam, za brak 45 rozdziału WOW, ale naprawdę nie mam coś do niego przekonania - muszę sobie  jeszcze raz przemyśleć dokładnie wspomnienia Theo. Mam nadzieję, że mi się uda jak najszybciej przez to przebrnąć. 😔

Z dobrych wieści - "Sny" od wczoraj są skończone (yupiii! 😊💪) więc maraton 7/7 od 01.09 aktualny 💓

Rozejm ma już 8 rozdziałów, a nie doszłam jeszcze nawet do 1/3 moich pomysłów, więc raczej na pewno zmieni się w duże - pełnoprawne opowiadanie 😎 Będziecie tym zawiedzeni? Mam nadzieję, że nie! 😍


Pozdrowionka!

V.