>Rozejm< ETAP 3

 Dedykacja: Dla wszystkich miłośników racjonalnej Hermiony 👧



💢💢💢

Malfoy odsunął się od niej, ledwo ich stopy spotkały się z ziemią. Hermiona musiała poświęcić chwilę na zaczerpnięcie głębszego oddechu. Jej włosy i suknię potargał nagły powiew lodowatego wiatru.

- Co to za miejsce? – spytała, rozglądając się nieprzytomnie.
Stała właśnie na wielkim, luksusowym tarasie, znajdującym się najwidoczniej gdzieś na sporej wysokości. Dookoła niej piętrzyło się wiele podobnie wysokich budynków i Hermiona szybko zrozumiała, że była to najpewniej biznesowa dzielnica mugolskiego Londynu.

-To Tower Hamlets? – zapytała cicho.

- Owszem – odpowiedział krótko, po czym podszedł do szklanych przesuwnych drzwi, rozsunął je i wszedł do środka.

Postanowiła pójść za nim. Zimny wiatr, dosłownie przeniknął ją na wskroś.



💢💢💢



             Weszła prosto do luksusowego, bardzo nowocześnie i w to w mugolskim stylu, urządzonego salonu. Rozejrzała się po tym interesującym wnętrzu, które mocno kontrastowało z ubranym wciąż w tradycyjne, czarodziejskie szaty Draconem.

Mężczyzna stał przy szklanym stoliku, na który stały różnokolorowe butelki. Hermiona zauważyła, że właśnie nalewał whisky do jednej ze szklanek.

- Napijesz się? – spytał cicho.

- Nie. Malfoy, posłuchaj…

- Draco.

- Co?

- Tak mam na imię. Masz się od dziś zwracać do mnie po imieniu. Chyba, że wolisz mówić: skarbie, kochanie, albo mój drogi… - wykrzywił usta w ironicznym uśmieszku, po czym zdrowo pociągnął ze szklanki.

- Chyba za wiele ode mnie wymagasz. Nie wyobrażaj sobie, że zmuszenie mnie do małżeństwa, zmieni cokolwiek w naszej relacji! – warknęła.
Draco rzucił jej ostre spojrzenie.

- Nie zaczynaj od pyskowania, Granger! – ostrzegł.

- Czyli tobie wolno mówić do mnie po nazwisku? – wysoko uniosła głowę i prowokacyjnie popatrzyła mu w oczy.
Malfoy odstawił szklankę i powoli ruszył w jej stronę.

- Jesteś podobno najmądrzejszą czarownicą tego pokolenia, ale chyba czegoś nie rozumiesz… - dywagował.

Hermiona zacisnęła pięści, gotowa by przyłożyć mu prosto w nos, jeśli podejdzie za blisko.
- Niby czego? – spytała sucho.

- Czarodziejski rytuał ślubny, który dziś zawarliśmy, połączył nas na zawsze. I to w taki sposób, że chcesz czy nie, w końcu zbliżysz się do mnie. Bo należysz teraz do mnie! Od dziś będziemy zawsze blisko siebie i nic tego nie zmieni. A na dodatek nie możemy sobie wzajemnie wyrządzić żadnej krzywdy – wytłumaczył, stając tuż przed nią.

Hermiona nie zawahała się ani chwili, tylko uniosła dłoń i mocno go spoliczkowała.
Jego głowa odskoczyła na bok, a włosy się potargały.
Malfoy odwrócił się powoli w jej stronę, a niebieska żyła zapulsowała na jego skroni.
Patrzyła prosto na niego, nie potrafiąc ukryć swojej satysfkacji. Należało mu się za to, że zaszantażował ją życiem przyjaciółek, by zmusić do tego małżeństwa.

- Krzywdy w magicznym, a nie fizycznym sensie – doprecyzował wyjątkowo spokojnym tonem.

- Nie szkodzi. Mogę cię zabić i bez pomocy magii! – uśmiechnęła się złowrogo.
  
Nie zdążyła pisnąć, gdy Malfoy mocno złapał ją za ramiona, boleśnie wbijając w nie swoje długie palce i szybko przyciągnął ją do siebie.

- Daruje ci to, tylko dlatego, bo zapewne będzie mi się należało, po tym co zaraz ci zrobię… - wyszeptał cicho, patrząc jej w oczy z dziwnym napięciem.  

- Co? – nie zrozumiała.
Malfoy zsunął swoje dłonie na jej łopatki, po czym złapał ją pod pachy i uniósł z łatwością, jakby ważyła niewiele więcej od powietrza. Zrobił to tylko po to, by zaraz obcesowo rzucić ją na duża, obitą czarną skórą kanapę.

- Co ty…? - wyjąkała w szoku, ale on zdążył już zdjąć swoją pelerynę i pozostając w białej koszuli i czarnych spodniach, prawie od razu znalazł się wprost nad nią.

- Malfoy! Nie! Nie dotykaj mnie! – krzyknęła, gdy poczuła jego dłonie na swoich żebrach.
Draco poprawił pozycję i przycisnął ją całym sobą do kanapy.

- Nie szarp się. Naprawdę nie chcę używać za dużo siły… - wyszeptał, sięgając dłonią do ramiączka jej sukienki.

- Zabieraj te śmierdzące łapy! Natychmiast! – zażądała, próbując go odepchnąć.

- Pamiętaj, że obiecałaś mi, że nie będziesz płakać – przypomniał, a jego gorący oddech owionął jej policzek.

- Nie! Nie możesz! Zejdź ze mnie!

Hermiona poczuła, jak całe jej ciało ogarnia fala paniki. Czy on naprawdę mówił poważnie? Czy naprawdę zamierzał ją zaraz zgwałcić?

- Tego wymaga rytuał. Musimy zawiązać małżeństwo jeszcze dzisiejszej nocy. Jeśli będziesz się szarpać, to cię zwiążę, a jeśli to nie pomoże, to cię spetryfikuję… - wytłumaczył, jednocześnie silnym ruchem rozrywając dekolt sukni i obnażając jej biust, ubrany w biały, koronkowy stanik.

- Nie! To niemożliwe! Nie! – krzyczała z desperacją.

Wiedziała, że jest od niej o wiele silniejszy i wiedziała, że go nie pokona. Nie mogła się jednak poddać bez walki. Zaczęła wierzgać nogami, usiłując go kopnąć, albo uderzyć z łokcia lub pięści. Musiała choć spróbować… Musiała się bronić!

Draco znów wyglądał niczym kamienny posąg, a jej żałosne próby wyrwania mu się, nie zrobiły na nim najmniejszego wrażenia.
Złapał jej nadgarstki jedną ręką, po czym umieścił je wysoko nad jej głową, mocno dociskając do kanapy. Pochylił się i przez chwilę z uwagą lustrował jej twarz.

- I tak ci to zrobię. Mogę ci jednak okazać łaskę i przedtem cię uśpić… - wyszeptał, patrząc jej w oczy.

Hermiona desperacko potrząsnęła głową.
Czy on oszalał? Jak uśpić? Przecież to okropne…

- Na pewno jest inne wyjście! Na pewno nie musisz tego robić! – próbowała go przekonać.

- Takie są reguły. Tak to działa w tym świecie. Nie mam innego wyjścia. Petryfikacja, czy eliksir nasenny? – jego głos zabrzmiał, jakby był czymś okrutnie zmęczony.
Hermiona przełknęła łzy.
 
- To już lepiej mnie zabij! – poprosiła płaczliwie.
Draco przyglądał jej się przez chwilę, jakby zastanawiając się czy mówiła poważnie.
Pokręcił przecząco głową, a jego jasne włosy rozsypały się w twórczym nieładzie.

- Nie mogę. Podobno jesteś przyszłością tego świata. Decyduj się szybciej, bo naprawdę chciałbym to już mieć za sobą… - warknął, odrywając się od niej i siadając obok na kanapie.

Ukrył twarz w dłoniach i westchnął ciężko, wyraźnie tym przytłoczony.

- Chcę skorzystać z łazienki! – zażądała.
Przez chwilę była pewna, że mężczyzna zignoruje jej prośbę. Jednak Draco spojrzał na nią przez ramię.

- W korytarzu, pierwsze drzwi po lewej – wskazał.
Hermiona podciągnęła porwany przód sukienki, wstała i pędem rzuciła się w tamtym kierunku.

- I nie licz na to, że uciekniesz. Na cały apartament jest nałożone specjalne zaklęcie. Tylko ja mogę tu kogoś przyprowadzić i tylko ja mogę go stąd wyprowadzić – oznajmił chłodno.
Przygryzła wargę i jęknęła ze zgrozy.

 
💢💢💢

                Łazienka była duża i luksusowa. Ogromna wanna, nowoczesny prysznic. Toaleta, a nawet bidet. Widać było, że Malfoy lubi to, co najlepsze.
Hermiona spojrzała w lustro.
Jej oczy błyszczały, a usta lekko drżały. Podarte ramiączka sukienki zwisały smętnie.
Rozejrzała się dookoła. A gdyby tak znalazła nóż, albo coś równie ostrego? Gdyby tylko zdołała go zranić, to być może odzyskałaby swoją różdżkę, a potem jednak jakoś uciekła.
Na wszelki wypadek, spróbowała się teleportować, ale nie zadziałało.

Co robić? – pytała samą siebie, na skraju rozpaczy.
Może jednak pomysł z jej uśpieniem nie był taki zły? Przynajmniej nie będzie pamiętała. Ale… Przecież to na nic. Będzie dobrze wiedziała, że jej to zrobił. Że wziął ją siłą, wbrew jej woli.
To nie miało sensu.

Malfoy miał rację, mówiąc, że to noc poślubna do końca zawiązuje małżeństwo. Przecież doskonale o tym wiedziała. On musiał jej to zrobić. Naprawdę nie miał innego wyjścia.

Jednak ona nie była na to gotowa. Pozwolenie mu na dotykanie się w ten najbardziej intymny sposób, wykraczało poza granice jej wyobraźni. To był Malfoy. Jej wróg. Nienawidziła go! Nie mogła…!

Nagle dotarło do niej, że on też, zaczynając ten dzień, pewnie nie spodziewał się, że skończą go razem w jego apartamencie, jako małżeństwo. To zapewne i dla niego musiało być poniekąd druzgocące, zwłaszcza jeśli naprawdę kochał Astorię Greengrass.
Czyż nie wspomniał, że jej decyzja zniszczyła mu życie?
Westchnęła cicho.

Widziała w jego oczach gorycz. Nie chciał jej bić, ani do niczego zmuszać. Najwyraźniej brzydził się tym, że będzie musiał ją wykorzystać w tak ohydny sposób. Przypuszczała, że pomimo udziału w wielu bitwach w czasie wojny, Malfoy nie był jednym z tych, którzy lubowali się w gwałtach.

Jej ciałem wstrząsnął drobny dreszcz. Theodore Nott senior, czy Marcus Flint, zapewne nie mieliby takich oporów. Zrobiliby jej to bez chwili zawahania, a już na pewno żaden nie zaproponowałby jej eliksiru nasennego.

Odetchnęła głęboko.
Przecież sama, dobrowolnie się w to wplątała. Zgodziła się na warunki Lucjusza. Miała robić wszystko „czego od niej oczekiwano”. Nie mogła mieć pojęcia, że te oczekiwania obejmą ślub z jakimś czarodziejem. Ślub z Draconem Malfoyem. A później noc poślubną.

Powoli, metodycznie, zdjęła z siebie suknie i bieliznę i weszła pod wielki prysznic.
Pozwoliła gorącej wodzie przyjemnie spływać po swojej skórze. Nie zmniejszało to jednak napięcia. Czuła się, jak ofiara jakiegoś nieśmiesznego żartu. A może to tylko zły sen? Koszmar, który zaraz się skończy?
Zaśmiała się gorzko.
Dlaczego prosił ją, by obiecała, że nie będzie płakała? Na co on liczył?
Że zrobi to bez oporów? Że łatwo się z tym pogodzi?
Nigdy!
Zdusiła w piersi szloch. Nie. Nie będzie płakała.
 
Wiedziała, że płacz nic tu nie pomoże, ani niczego nie zmieni. Pozostawało jej tylko jedno. Przetrwać to, a później szybko znaleźć jakieś wyjście z tej sytuacji. Szukanie wyjścia, było jej specjalnością. To zawsze wychodziło jej najlepiej.

Wytarła się w biały, puszysty ręcznik i rozejrzała po łazience. Z bok na wieszaku, znajdował się czarny, satynowy szlafrok, najpewniej należący do Malfoya.
Owinęła się nim i odetchnęła głębiej. Ten koszmar zaraz powinien się skończyć.


💢💢💢


                Obudziła się późnym porankiem. Na jej poduszce wciąż widniały wilgotne ślady łez. Jednak zgodnie z obietnicą, nie płakała przy nim. Nie płakała, gdy jej to robił.
 
Po kąpieli, po prostu poszła do sypialni i położyła się w łóżku. Czekała. A on zrozumiał.

Wciąż wydawało jej się, że czuje jego oddech na swojej policzku i karku. Dotyk długich palców na swoich biodrach. Nie dotykał jej nigdzie indziej, jakby bojąc się, że sama jego bliskość ją złamie.
W jej uszach wciąż pobrzmiewały jego ledwo słyszalne, ciche jęki.
Pozwoliła mu na to.

Zaciskała mocno powieki i zagryzała zęby, a paznokcie wbijała w swoje dłonie, aż do krwi, nie chcąc wydać z siebie choć minimalnego dźwięku, choć jednego cichego słowa protestu czy drobnego szlochu.
  
To nie było proste. Na szczęście nie trwało specjalnie długo.

Był delikatny, choć jego rozmiar wywoływał dyskomfort.
Leżała odwrócona do niego plecami, a on wziął ją od tyłu, nie mówiąc ani słowa, poza bardzo cichym: „przepraszam”, gdy wreszcie skończył.

O dziwo, nie potrafiła poczuć wtedy do niego żalu czy obrzydzenia, choć zapewne powinna.
Dopiero, gdy wyszedł z sypialni i usłyszała dźwięk lejącej się w łazience wody, dotarło do niej, co tak właściwie się stało. Wtedy pozwoliła sobie na płacz.


💢💢💢


                Nie miała pojęcia, jak dziś spojrzy mu w oczy. Przez chwilę zastanawiała się, czy jednak nie byłoby lepiej, gdyby faktycznie zrobił jej to siłą. Bo choć wszystko w niej krzyczało i się buntowało, nie potrafiła go teraz za to mocniej znienawidzić.
Całą sobą czuła, że nie chciał tego równie mocno, jak ona. Jednak zrobili to, a on ciężar tego aktu, wziął na siebie, stawiając się w świetle jedynego winnego.
Nie czuła się brudna. Nie czuła się wykorzystana.
Była tylko zmęczona i zniechęcona. I wiedziała, że on też taki jest.
Dobrze, że to musiało się stać tylko jeden, jedyny raz.

                Wyraźnie powiedziała w ministerstwie, że zrobi wszystko, by w ich świecie mógł zapanować pokój. Była nawet skłonna dać im się zabić, gdyby to mogło przynieść kres wojnie.
 Dlaczego więc, miałaby teraz go winić za to, że tak jak i ona, robił to, co mu kazano?
Nie potrafiła się na to zdobyć.
Wstała i znów sięgnęła po jego szlafrok. Desperacko potrzebowała kolejnej bardzo gorącej kąpieli.


💢💢💢


                Otworzyła drzwi do łazienki i stanęła jak wryta. Draco stał przed umywalką i najwyraźniej się golił, czymś co przypominało mugolską maszynkę jednorazową.
Miał na sobie tylko czarne spodnie. Jego tors był nagi, a czarny niczym smoła Mroczny Znak, mocno odznaczał się na jego lewym przedramieniu.

Hermiona nerwowo przełknęła ślinę, nie mogąc jednak oderwać wzroku od jego sylwetki.
Chyba z opóźnieniem dotarło do niego, że ona stanęła w progu łazienki, ale wreszcie powoli odwrócił głowę w jej stronę. Ich spojrzenia się spotkały, a jej ciałem wstrząsnął lekki dreszcz. Sama nie wiedziała dlaczego.

- Zaraz kończę – oznajmił cicho i pierwszy odwrócił wzrok.

- Dobrze… - wyszeptała, po czym wyszła i szybko zamknęła drzwi.

Oparła się o ścianę po drugiej stronie korytarza i wzięła kilka oddechów. Coś w jej wnętrzu skręcało się, jakby nagle dopadła ją wysoce stresująca sytuacja.
Tak od dziś będzie wyglądał jej świat? Jej każdy poranek? Czy on już zawsze będzie w pobliżu? Będzie pierwszą osobą, którą będzie oglądała każdego dnia?
Nie miała pojęcia.

Po chwili Malfoy wyszedł z łazienki i spojrzał prosto na nią.

- Na wieszaku masz nowe ubrania. Będę w kuchni – rzucił krótko, odwrócił się i odszedł, pozostawiając za sobą woń drogiej wody kolońskiej.

Hermiona wzięła dwa głębsze oddechy. Sytuacja, jaka miała miejsce w nocy widać chyba wpłynęła na nią w zupełnie inny sposób niż chciałaby to przyznać. Musiała przestać o tym myśleć.


💢💢💢


                Kąpała się długo, pozwalając, by cudownie gorąca woda zmywała z niej całą gorycz i ból. Musiała stawić czoła, temu co los przed nią postawił. Zawsze była silna i waleczna. Ich świat jej teraz potrzebował, wiedziała to aż za dobrze.
Spojrzała na obrączkę na swoim palcu. Symbol zniewolenia u boku znienawidzonego mężczyzny. Nie miała zamiaru tkwić w tym do końca życia. Na pewno wreszcie znajdzie sposób, by się z tego uwolnić. Musiała tylko opracować jakiś plan.

                Ubrania były bardzo eleganckie. Poza drogą bielizną, w torbie znalazła też gustowne, czarne spodnie z podwyższonym stanem i kremowa bluzka z długim rękawem i kokardką przy dekolcie. Do zestawu były dołączone wygodne, kremowe czółenka na średnim obcasie. O dziwo – wszystko, łącznie ze stanikiem, idealnie na nią pasowało.
Znalazła też torbę z jakimiś kosmetykami, dlatego zdobyła się na wysiłek zrobienia delikatnego makijażu. Spróbowała jakoś zamaskować fakt, wylanych nocą w poduszkę łez, choć nie łudziła się, że on o tym nie wiedział.
Za pomocą tej samej spinki, którą miała wczoraj, podpięła w koka swoje loki i westchnęła cicho, przeglądając się w lustrze.
Nie mogła dłużej tego przeciągać. Musiała wreszcie stawić mu czoła.


💢💢💢


                Kuchnia była połączona salonem, a od części wypoczynkowej, oddzielał ją długi bufet, wyłożony czarnym marmurem. Wszystko w tym wnętrzu było eleganckie oraz kosztowne i Hermiona zaczęła się nawet przez chwilę zastanawiać, skąd Malfoy wziął na to pieniądze, skoro prawie dwa lata temu zamknęli im dostępy do ich skrytek w banku Gringotta.
 
                Dopiero po chwili go zauważyła.  Stał przy wyjściu na taras. Miał na sobie czarne jeansy i białą koszulę z podwiniętymi rękawami i rozpiętymi dwoma górnymi guzikami. Jego włosy po prysznicu były w twórczym nieładzie i Hermiona zarejestrowała również to, że był boso.  
W dłoniach trzymał spodeczek z białą filiżanką i wyglądał na świat, wyraźnie pochłoniętym własnymi myślami. Na jego palcu serdecznym lewej ręki, lśniła szeroka obrączka, a na palcu obok tkwił rodowy sygnet.
Mimowolnie porównała go w myślach do Rona. Jej ukochany nigdy nie prezentował się w tak bardzo bezpośrednio męski sposób. Surowy, ale tajemniczy, nieco mroczny, pociągający…
Przełknęła ślinę i potrząsnęła głową.
Malfoy był śmierciożercą. Jej wrogiem. Nienawidziła go ze wszystkich sił.

Draco chyba wreszcie zarejestrował jej obecność, bo odwrócił się w jej stronę. Zmierzył ją oceniającym spojrzeniem od stóp do głów, po czym uśmiechnął się nieco drapieżnie.
Hermiona poczuła się niesamowicie skrępowana jego wzrokiem. Znów naszła ją nagła ochota, by podejść i dać mu w twarz. Nie miał prawa się tak na nią gapić!

- Głodna? – zapytał, podchodząc do bufetu i odkładając filiżankę.

- Nie – odpowiedziała, również tam podchodząc i niepewnie siadając na jednym z wysokich krzeseł, przystawionych po drugiej stronie.

- I tak musisz zjeść. Nie widziałem, żebyś wczoraj coś tknęła – oznajmił cierpko, po czym postawił przed nią wielki talerz z jajkami, bekonem, fasolką oraz kiełbaskami.
Obok położył koszyczek z pieczywem, sztućce, serwetkę i masło, a zaraz później szklankę soku pomarańczowego i duży dzbanek kawy w komplecie z pustą filiżanką.

- Masz tu skrzaty domowe? – zagadnęła, zdziwiona obfitością śniadania.

- Nie. Sam lubię gotować – odburknął, nalewając sobie kolejną filiżankę kawy.
On najwyraźniej zrezygnował ze śniadania.

- Sam to przygotowałeś? – zdziwiła się, sądząc, że być może żartuje.
Draco tylko kiwnął głową. 

- Dodałeś trucizny? – zakpiła, sięgając po sztućce.

- Jakbym śmiał, najdroższa! – zadrwił z cynicznym uśmieszkiem.

Nie dała się sprowokować, tylko bez oporów odkroiła kawałek jajka i wpakowała go sobie do ust. Jeśli naprawdę zamierzał ją otruć i zabić, to droga wolna. Miała to w nosie!

- Powiesz mi teraz, co tak właściwie się wczoraj wydarzyło? – poprosiła, nalewając sobie kawy.
Malfoy parsknął krótkim, szyderczym rechotem.

- Zasnęłaś w trakcie? Nie zauważyłaś, że zostaliśmy małżeństwem?
Hermiona posłała mu zirytowane spojrzenie.

- To niestety zdążyłam zarejestrować. Pytam, co to był za rytuał i dlaczego najpierw Sun Zi kazał mi łapać za dłonie tych wszystkich mężczyzn!

- Nie mam pojęcia co i jak sprawdzał. Powiedziano nam tylko, że jeden z nas będzie musiał cię poślubić. Oczywiście moje życiowe szczęście musiało się wyczerpać akurat w tej jednej, przeklętej chwili – sarknął, wzdychając ciężko.

- Jakbyś nie zauważył, też nie skaczę z radości! – odpyskowała.
Malfoy rzucił jej niechętne spojrzenie.

- A powinnaś. Gdyby to był Flint albo Ress, to najpewniej właśnie leżałabyś w ambulatorium pod okiem uzdrowicieli!

Hermiona odetchnęła lekko. Nie miała pewności, ale podejrzewała, ze Malfoy mógł mieć rację. Zapewne mało który z Śmierciożerców wykazywałby się równą delikatnością.

- Wiesz, jak nas z tego wyplątać? – spytała cicho.
Blondyn spojrzał na nią z ukosa.

- To ty tu podobno jesteś tą najmądrzejszą, ja mam tylko czystą krew – odpowiedział niejednoznacznie.

- Nigdy nie widziałam takiego rytuału zaślubin, ale jestem pewna, że jak się dowiem co to było, to znajdę sposób, żeby to jakoś odwrócić.

- Coś szybko ci się znudziłem, żoneczko! – szydził, znów sięgając po dzbanek, by dolać sobie kawy.

- Domyśla się, że ja tobie też! – Hermiona hardo uniosła głowę i popatrzyła mu prosto w oczy.  

Draco przyglądał jej się przez chwilę z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Jednak coś w jego postawie, powiedziało jej, że najwyraźniej coś go dręczyło.

- Myślę, że to był Unum et anima una* – powiedział wreszcie cicho.

Hermiona spojrzał na niego, po czym wybuchła gromkim śmiechem, prawie spadając przy tym z krzesła.
Śmiała się przez chwilę, czekając, aż Malfoy do niej dołączy, ale zamiast tego mężczyzna wciąż patrzył na nią z całkowitą powagą.

- Żartowałeś, prawda? – spytała, próbując opanować chichot.

- Nie.

- Musiałeś żartować! To starożytny rytuał, zakazany od wieków, nikt nie może…
Urwała widząc jego dziwnie zaciętą minę.

- Przez kogo zakazany? Na razie nie mamy żadnego ministerstwa magii, które by mogło go zakazać… - przypomniał jej.

Hermiona zachłysnęła się powietrzem, czując jak jej ciało paraliżuje strach.
Rytuał jedności dusz,  był związaną z czarnomagiczną praktyką, która łączyła dwójkę czarodziejów w nierozerwalny sposób, pozwalając im, czerpać nawzajem ze swojej magii.


- Może jednak się mylisz? – wyszeptała z rozpaczą. – Przecież zaklęcia do rytuału, zaginęły przed setkami lat…

- A jak myślisz, ile lat ma Sun Zi? – warknął przeciągle.

- To niemożliwe! - Hermiona poczuła, jak łzy napływają jej pod powieki.

- Tak sądzisz? Sprawdźmy!

Malfoy gwałtownym ruchem złapał za kuchenny nóż i jednym, prostym cięciem rozciął sobie lewą dłoń na całej długości.

Hermiona z przerażeniem obserwowała, jak z jego rany zaczyna wypływać krew.
Nagle poczuła, jak w jej lewej dłoni budzi się dziwne ciepło. Uniosła ją i patrzyła, jak złota linia, pojawia się dokładnie w takim samym miejscu, jak skaleczenie na ręce mężczyzny.
Po chwili linia zniknęła.

- Zaklęcie dało ci znać, że coś mnie zraniło… - wyjaśnił, sięgając po różdżkę, najwyraźniej chcąc się uleczyć.

- Zaczekaj! – poprosiła, zeskakując z krzesła.

Kiedyś czytała o Unum et anima una, choć była to klątwa z pogranicza czarnej magii i czarów ochronnych. Wiedziała jednak, jak ona działała. Dlatego podeszła do niego i szybko złapała go za dłoń.
Przyciągnęła ją bliżej do siebie, patrząc uważnie na krwawą linię, po czym powoli przejechała po niej swoim palcem. Jeśli…

Coś zakuło ją w środku, a jej ciało przeszył nagły, krótki przebłysk bólu.
Zaraz potem, rana na dłoni Dracona sam się zasklepiła.
Hermiona jęknęła ze zgrozy.
Nie miała już żadnych wątpliwości. To na pewno było Unum et anima una.


*Unum et anima una. - łac. Jedna dusza.

💢💢💢

Cześć 💓


Rozejm wygrał potyczkę z WOW o zdaje się trzy głosy 💓😍
Niewiele, ale zgodnie z umową... Jest!

Mam nadzieję, że opowiadanie nie skręciło w strony, które Wam się nie podobają.
Niestety tak wyszło, że nasi bohaterowie muszą się troszkę nagadać, nim przejdziemy do innych okoliczności 😆

Małe zmiany w naszym maratonie - "Sny" na razie chwilę odczekają na swoją kolej, a to dlatego, że planuję dla nich osobny maraton.
Od 01 do 07 września - 7 dni 7 rozdziałów, aż do epilogu! 💪

Wena "senna" ostatnio się odezwała i opowiadanie jest prawie skończone, stąd mogę sobie pozwolić na taki ambitny plan 😋
Kto ma ochotę - zapraszam do odświeżenia sobie tego opowiadania, bo będziecie mogli potem czytać je na bieżąco dzień po dniu, aż do finału 💥

Co do obecnie trwającego maratonu - będę publikowała WOW na zmianę z Rozejmem, do czasu aż wena i już zgromadzone zapasy na to pozwolą  😎

Rozejm być może zostanie rozszerzony na ponad 10 etapów - nie wiem jeszcze dokładnie, na razie pojawiło się kilka nowych pomysłów, więc trudno mi stwierdzić ile tego ostatecznie wyjdzie 😌

venetiia.noks@gmail.com - kontakt do mnie w razie pytań. Zapraszam serdecznie!

Zgodnie z zasadami tego maratonu WOW rozdział 45  pojawi się od 1-4 dni 😙

Buziaki!

V. 

PS. Dzięki, że pomimo ogromu publikacji, nadal pamiętacie o tym by komentować. Jesteście najlepsiejsi! 😊😊😊💗💗💗