>Rozejm< ETAP 2

 Dedykacja: Dla Wszystkich miłośniczek stanowczego Dracona 😍
oraz dla Panny Aleksandry - bo to za sprawą jej petycji, dziś pojawia się to opowiadanie :)

💢💢💢

- Nie!!! – rozległ się błagalny, przepełniony bólem wrzask.

Hermiona obejrzała się za siebie, patrząc na to, jak Astoria Greengrass biegnie w ich stronę, zalewając się łzami.
Nim jednak zdążyła do nich dotrzeć, Dafne dogoniła ją i powstrzymała. Hermiona spojrzała w twarz Malfoya. Wyglądał, jakby zastygł w kamieniu. Żadnych emocji. Zupełnie nic.

- Gratuluje ci chłopcze! Ty jesteś wybranym! – Sun Zi, odłożył różdżkę i zaklaskał w dłonie.

Cała sala szybko poszła w jego ślady i w Hermionę uderzyła salwa braw i wiwatów.
Spostrzegła Lucjusza, który odbierał właśnie gratulacje od innych arystokratów, oraz Pansy Parkinson, która uśmiechała się złośliwie do szlochającej w ramię siostry Astorii.
Znów przeniosła swoją uwagę na Malfoya, który o dziwo nadal mocno ściskał jej dłoń.

- Powiesz mi… - Chciała go poprosić, by jej wytłumaczył o co tu chodzi.
Draco drgnął, jakby jej głos wytrącił go z tej posągowej miny.

- Obiecaj, że dziś nie będziesz płakać – powiedział cicho.

- Co? – zdziwiła się szczerze.

- Obiecaj! – warknął, przyciągając jej dłoń tak, że ich łokcie się zderzyły.

- Dobrze… - odparła, mocno zdziwiona tą przedziwną prośbą.

Mistrz Sun Zi uniósł dłonie i w całej sali prawie od razu zapanowała cisza.
- Moi drodzy. Oto mamy już naszych wybranych. Przyszłość naszego świata! Czas na ceremonię! – zawołał.

- Jaką ceremonię? – zapytała Hermiona.

- Zaślubin – odpowiedział cicho Malfoy.

- Słucham?! – wykrzyknęła. – Mowy nie ma! – Chciała wyrwać dłoń z jego uścisku, ale Draco wzmocnił go i jej na to nie pozwolił.

- Puszczaj Malfoy, w tej chwili! – zażądała, szarpiąc się.

- Nie rób tego moja droga, nie trzeba… – wtrącił się mistrz Sun Zi.

- Ale…

- To się musi stać. Takie jest twoje przeznaczenie – staruszek uśmiechnął się do niej pogodnie.

- Absolutnie się na to nie zgodzę! – warczała, nadal próbując wyrwać dłoń z uścisku.

- Ojcze – Draco odwrócił się i wymownie spojrzał na Lucjusza.
Starszy Malfoy skinął głową i szepnął coś do dwóch stojących obok niego młodych mężczyzn.
 
- Nie poślubiłabym cię, nawet gdybyś był ostatnim mężczyzną na ziemi! – denerwowała się Hermiona, chcąc sięgnąć wreszcie po różdżkę i uwolnić się od niego za pomocą zaklęcia.
Draco chyba to zauważył, bo złapał ją za drugi nadgarstek i przyciągnął do siebie tak, że zderzyła się z jego torsem.

- To bezcelowe, Granger. Niepotrzebnie tracisz energię – oznajmił jej cichym, obcesowym tonem.

- Puszczaj, albo mnie popamiętasz! – piekliła się.
Do pomieszczenia właśnie weszło dwóch mężczyzn, niosąc długi, drewniany stół na którym stała dziwna, kamienna misa, nieco podobna do myślodsiewni.

- Wspaniale! Zaraz zaczynamy! – Sun Zi, podniósł się z tronu i podszedł do stołu, zajmując miejsce na pośpiesznie podstawionym mu przez Yaxleya krześle.
Malfoy puścił jednej z jej nadgarstków i pociągnął ją tak, by po chwili razem stanęli po drugiej stronie prowizorycznego ołtarza.

- Mam tego dość! Już mówiłam, że tego nie zrobię! Za nic! – krzyczała.

- Nawet za życie przyjaciółek? – spytał cicho Malfoy i wskazał głową w stronę drzwi.
Hermiona poczuła, jak uginają się pod nią nogi.
Luna i Lavender stały po drugiej stronie pomieszczenia, ubrane w zwiewne zielone szaty. Dwóch, tych samych mężczyzn, którym wydał rozkaz Lucjusz, przytkało im różdżki do szyi.
Dziewczyny wyglądały na naprawdę przerażone. Żadna z nich, nawet nie śmiała się do niej odezwać.

- Ale przecież rozejm… - wyjąkała w szoku.

- Zgodnie z umową, wypuścimy je jutro rano. Oczywiście o ile dożyją jutrzejszego poranka… – Malfoy brzmiał, jakby był tym wszystkim trochę znudzony.

- Nie możecie! – krzyknęła, kompletnie oszołomiona.

- Naprawdę tak sądzisz? Jaka klątwa pierwsza? Crucio? – Draco wyjął swoją różdżkę i spokojnie wycelował nią w Lunę.

- Nie! – wrzasnęła, widząc, jak czerwony pobłysk zaczyna się wydobywać z końca jego różdżki.
Gwałtownie szarpnęła go za przedramię,  sprawiając że promień zaklęcia uderzył w podłogę tuż u stóp Luny, zamiast w nią samą.
Malfoy znów złapał ją za nadgarstek i nacisnął go mocno, przyciskając jej przedramię do swojej klaty.

- Rób co ci każą i się na stawiaj, rozumiesz? – warczał.
Przez cały czas patrzył jej prosto w oczy, a jego wzrok był zimny niczym arktyczne powietrze.

- Tak – odpowiedziała, a cichy szloch wyrwał się jej z piersi.
Draco prychnął pod nosem i przeniósł swoje palce z jej nadgarstka z powrotem na dłoń, znów splatając ich palce razem.
Mistrz Sun Zi, zdążył w tym czasie założyć białą, kapłańską szatę.

- Twój ojciec mówił, że mnie nie skrzywdzicie… - wyszeptała, ledwo hamując łzy.

- I nie krzywdzimy. Zaraz wejdziesz do jednej z najszlachetniejszych rodziny czystej krwi, jaka istnieje. Wielki honor, dla kogoś takiego, jak ty… - oznajmił jej ozięble.

- Wciąż cię nienawidzę, Malfoy. Przez te wszystkie lata, nic się nie zmieniło… - uznała, że musi mu to powiedzieć.

- Zapewniam cię, że ze mną jest dokładnie tak samo - odpowiedział, a kąciki jego ust nie wiedzieć czemu, nagle uniosły się do góry.

- Gotowi? – zapytał Sun Zi, dziwnie podekscytowany.

- Tak.

- Nie! – zaprzeczyła Hermiona.

- Jeszcze chwila, a Lovegood wróci jutro do swojego ojca w drewnianej skrzynce! – ostrzegł ją ponuro.

Hermiona wzięła haust powietrza i powoli kiwnęła głową. To nie miało znaczenia. To małżeństwo nigdy nie będzie ważne. Cokolwiek sprawiło, że mieli je związać, nie będzie się dla niej liczyło. Ucieknie od niego przy pierwszej, nadarzającej się jej okazji.


💢💢💢

- Kto świadczy za pana młodego? – zapytał cicho Sun Zi.

- Ja.
Zdziwiła się, widząc jak Zabini wychodzi z szeregu i podchodzi do nich, by stanąć zaraz za Draconem.

- Kto świadczy za pannę młodą?

- Ja.
Spojrzała przez ramię na idącą w jej stronę Pansy Parkinson. Mogłaby się założyć, że Lucjusz kazał jej to zrobić.

- Wspaniale. Wyjmijcie swoje różdżki – nakazał Sun Zi.
Draco, Blaise i Pansy zrobili to od razu, ale Hermiona zawahała się chwilę.
A gdyby tak rzucić jakieś zaklęcie, a potem spróbować uciec? Przecież wciąż mogła używać magii…

- Drewniana skrzynka! – wycedził przez zaciśnięte zęby Malfoy.
Hermiona westchnęła cicho i wreszcie sięgnęła po różdżkę. Przynajmniej nie musiała teraz trzymać dłoni Malfoya.

- Draconie ty pierwszy. Powtarzaj za mną: Oddaję swoją magię wodzie…

Malfoy pewnie powtórzył te słowa, zanurzając swoją różdżkę w kamiennej misie.
- Niech zaczeka tam na mnie, aż będę mógł ją przyjąć z rąk mojej żony – mówił Sun Zi, a Malfoy bez zająknięcia wyrecytował całą formułkę.

- Teraz ty Hermiono. Powtarzaj: Oddaje swoją magię wodzie. Niech zaczeka tam na mnie, aż będę mogła ją przyjąć z rąk mojego męża.

Hermiona czuła, że ma zupełnie sucho w ustach. Sama myśl o składaniu tak mocno wiążącej, magicznej przysięgi, komuś takiemu jak Malfoy, była jak ziszczenie się jakiegoś koszmaru.

- Mów! – warknął w jej stronę Draco.
Wzięła głęboki oddech i powoli powtórzyła te słowa, jednocześnie zbliżając się do naczynia i wkładając do niego końcówkę swojej różdżki.
Poczuła, jak zimno spływa jej z ramienia wprost do kamiennej misy i dopiero teraz zauważyła, że z końcówki różdżki wydobywa się dziwna, niebieskawa poświata.
Na znak Sun Zi, odsunęła się od misy i znów stanęła u boku Dracona.

- Ja łączę waszą magię w jedność. Łącze wasze dusze. Każde uderzenie waszych serc. Każdy oddech. Każdy kolejny dzień. Życie. Wszystko. Na zawsze! – rzucał zaklęcia mistrz, wymachując skomplikowane wzory różdżką tuż nad misą.

Gdy Sun Zi  skończył, sięgnął po srebrny puchar i podał go Malfoyowi.

- Zaczerpnij wody i powtarza: Ja, Dracon Lucjusz Malfoy, syn rodu czystej krwi, oddajcie ci siebie i swoją magię, Hermiono, która jesteś moim jedynym przeznaczeniem.

Głośny szloch rozdarł ciszę. Hermiona nie musiała nawet odwracać głowy, by zorientować się, że to Astoria Greengrass nadal gorzko rozpaczała.
Malfoy zaczerpnął wody z misy, po czym odwrócił się w jej stronę i powtórzył płynnie cały tekst. Hermiona wstrzymała oddech, drżąc na całym ciele. Nie chciała tu być. Chciała móc uciec. Daleko, bardzo daleko…

Draco przystawił jej puchar do ust. Sięgnęła ręką, chcą go od niego odebrać, ale blondyn przecząco pokręcił głową. Niechętnie rozchyliła wargi i pozwoliła mu się napoić.
Woda był bardzo zimna, ale z każdym łykiem, po jej ciele rozchodziło się dziwne, łaskoczące ciepło.
 
- Teraz ty Hermiono. Zaczerpnij wody i powtarzaj: Ja, Hermiona Jean Granger, najmądrzejsza czarownica tego pokolenia, oddaje ci siebie i swoją magię, Draconie, który jesteś moim jedyny, przeznaczeniem.
 
                Hermiona nie przypominała sobie, żeby kiedykolwiek w życiu musiała wypowiedzieć coś gorszego. Jednak mimo wszystko skupiła się na tym by wyrecytować to szybko i bez zawahania, tak by nikt nie kazał jej przypadkiem powtarzać. Przystawiła puchar do ust mężczyzny, dosłownie ostatkiem sił, powstrzymując się przed tym, by chlusnąć mu tą wodą prosto w twarz.
Na szczęście Malfoy wypił szybko, co mu kazano i znów stanął do niej bokiem.

- Schowajcie różdżki i ponownie połączcie swoje dłonie.
Ledwie Hermiona zdążyła wsunąć różdżkę za dekolt, a Malfoy już, szarpnął jej dłoń, prawie miażdżąc ją w swoim uścisku.

- Teraz pan, panie Zabini.
Blaise stanął za nimi i przytknął do ich splecionych rąk swoją różdżkę.

- Zaświadczam za Dracona, że będzie dobrym mężem i wspaniałym ojcem. Będzie zawsze chronił swoją rodzinę i nigdy nie pozwoli ich skrzywdzić.
Bladozłota iskra spłynęła z jego różdżki, powodując w dłoni Hermiony dziwne ciepło. Domyśliła się, że Malfoy poczuł to samo.
Nie miała pojęcia, dlaczego Zabini wypowiedział te słowa, skoro Sun Zi wcale mu nie kazał.

- Doskonale. Panno Parkinson?
Pansy zajęła miejsce Zabiniego i także przytknęła różdżkę do ich dłoni.

- Zaświadczam za Hermionę, że będzie dobrą żoną. Cierpliwą i oddaną. Będzie wspaniałą matką, która zrobi wszystko, by ochronić tych, których pokocha.
Hermiona poczuła dziwny dreszcz na plecach, gdy zaklęcie ponownie przeniknęło przez jej skórę. Nie sądziła, że Parkinson ma o niej, aż tak przychylne zdanie. Czyżby jej słowa były szczere?

- Bardzo dobrze… - mruczał Sun Zi. – Czas na obrączki.
Zabini pochylił się nad Malfoyem i podał mu szeroką, złotą obrączkę, wysadzaną małymi szmaragdami.
Sun Zi znów nic nie powiedział, ale Malfoy popatrzył jej prosto w oczy i odezwał się sam.

- Żono, przyjmij tę obrączkę, jako dowód na to, że od dziś należymy do siebie.
Mocno trzymając jej dłoń, wsunął obrączkę na jej serdeczny palec, a Hermiona musiała zdobyć się na naprawdę ogromny wysiłek, by nie wyrwać się z jego uścisku, a zaraz potem nie kopnąć go z całej siły i nie uciec, gdzie pieprz rośnie.
Poczuła klepnięcie w ramię. To Pansy podawała jej równie szeroką, ale zupełnie gładką, złotą obrączkę.

- Musisz coś powiedzieć! – szepnęła jej do ucha.
Hermiona miała w tej chwili wiele do powiedzenia. Wiedziała jednak, że to na nic. Ta ceremonia musi się jak najszybciej skończy, a potem ona będzie musiała znaleźć sposób na to, by się jakoś z tego wyplątać.

- Mężu, przyjmij tę obrączkę, jako dowód na to, że tym co nas rozdzieli, będzie śmierć – powiedziała z mocą. Twoja! – poprzysięgła mściwie w myślach.

Malfoy uśmiechnął się pod nosem, jakby to co powiedziała, szczerze go rozbawiło.
Hermiona wcisnęła mu obrączkę na palce z taką siłą, by mieć pewność, że go to zaboli. Niestety, mężczyzna nawet nie jęknął w ramach protestu.

- Zbliżcie do mnie swoje dłonie – nakazał Sun Zi.
Teraz sam mistrz przyłożył do nich swoją różdżkę i wyszeptał coś, a dwa promienie zaklęć, jeden zielony, a drugi czerwony, oplotły ich ręce i wniknęły w skórę.

- Wy dwoje, jesteście naszą przyszłością. Ratunkiem dla naszego świata. Ogłaszam, że od tej chwili tworzycie jedność!

W sali znów wybuchła wrzawa i oklaski, a Hermiona miał ochotę zapytać ich wszystkich skąd ta radość. Jak zmuszanie dwójki ludzi do ślubu, mogło kogokolwiek cieszyć? To było kompletnie nielogiczne!
- Draconie, możesz po raz pierwszy, ucałować żonę – poinformował ich Sun Zi.

- Co?! – zawołała z oburzeniem.
Nie miała zamiaru pozwolić mu się całować!
Nim jednak zdążyła ponownie zaprotestować, Malfoy przeniósł palce na jej nadgarstek, szybko przyciągnął ją bliżej i mocno objął w talii.
Uniosła głowę, chcą go ostrzec, że ma się nawet nie ważyć, a wtedy on pochylił się i wycisnął jej na ustach krótki, suchy i szorstki pocałunek.

Oderwał się od niej, uśmiechając się bezczelnie, a Hermiona miała wrażenie, że zaraz rozpadnie się na kawałki od tłumionej wściekłości. Nienawidziła go teraz chyba najmocniej, jak się tylko dało.
Nie miała pojęcia po co cały ten cyrk, ale była pewna, że tak tego nie zostawi.

- Brawa dla państwa Malfoy! – wykrzyknął Sun Zi, a cała sala natychmiast znów wybuchał mnóstwem głośnych braw i okrzyków.


💢💢💢


Pansy wyminęła Hermionę i rzuciła się na szyję Draconowi, co najpewniej miało być odebrane jako gratulacje.
Stanęła z boku, niezbyt pewna, co ma teraz zrobić, gdy Zabini pojawił się przed nią i przygarnął ją ramieniem, tak że uderzyła nosem w jego tors.

- Gratuluję ci Granger…. Malfoy. Bądź dla niego łaskawa. Też wcale tego nie chciał. Widać tak jednak musiało się stać… - powiedział jej do ucha.

Hermiona odsunęła się od niego i miała zamiar go ochrzanić, ale Zabini uśmiechnął się do niej szczerze i jakoś nagle zabrakło jej argumentów.
Po chwili poczuła dłoń na swoim ramieniu. Odwróciła się do Lucjusza.

- Gratuluje Hermiono, witaj w rodzinie – powiedział arystokrata, również przyciągając ją do uścisku.

- Mówiliście, że mnie nie skrzywdzicie… - jęknęła, odsuwając się stanowczo.

- Jesteś teraz żoną jednego z najpotężniejszych ludzi świata, skąd pomysł, że to dla ciebie jakaś krzywda? – zapytał rozbawiony.

- Bo my się nienawidzimy! Nie zniesiemy swojego towarzystwa i… i…

- Nauczycie się. To przyjdzie z czasem. Jestem dumny, że trafiło akurat na mojego syna i ty też powinnaś się z tego cieszyć. Wierz mi, że na pewno będzie lepszym mężem niż taki Marcus Flint – Lucjusz uśmiechnął się nieco złośliwie.

- Ale po co to wszystko?

- Bo tak chciała magia – odparł nonszalancko Lucjusz, po czym wyjął z kieszeni swojej spodni podłużne pudełko.

- Jak to magia? – dopytywała.

- Po prostu. A oto prezent od teścia dla synowej. Dostaniesz oczywiście o wiele więcej klejnotów, to tylko taki symbol…
Już otwierała usta, by zaprotestować, ale Lucjusz akurat wyjął z pudełka piękną, wysadzaną szmaragdami i diamentami, złotą bransoletkę i bez sekundy zawahania, założył ją na jej lewy nadgarstek.

Nagle poczuła powiew oddechu na uchu, a zaraz później duże dłonie zamknęły się na jej talii.
Już miała krzyknąć, by zabierał od niej te przeklęte łapy, gdy znów odezwał się Lucjusz.

- Gratuluję ci synu. Od początku wiedziałem, że to będziesz ty – przyznał z uśmiechem.

- Dziękuję, ojcze – Draco przesunął się tak, że teraz stał obok niej, ale jedną ręką, wciąż mocno ją obejmował.

- To chore! Jak możesz mu gratulować, czegoś takiego? – warczała Hermiona.
Lucjusz niezrażony jej atakiem, zdjął z palca wielki, złoty sygnet z herbem rodowym.

- Od dziś jest twój. Teraz ty jesteś głową rodziny – Malfoy senior podał synowi pierścień.

- Dziękuję. Obiecuję, że cię nie zawiodę – zapewnił Draco.
Hermiona prychnęła z niesmakiem, po czym spojrzała złowrogo na Lucjusza.

- Macie wypuścić moje przyjaciółki, zgodnie z umową! – przypomniała mu.

- Nie martw się. Wyjadą stąd jutro całe i zdrowe! – zapewnił ją Malfoy senior, teatralnie kładąc dłoń na piersi.

- Świetnie! A teraz chcę już wrócić do swojej komnaty. Mam tego dość! – narzekała.

- Najpierw musimy przyjąć gratulacje, a potem rozpocznie się uroczysta kolacja – poinformował ją chłodno Draco.

- Nie mam zamiaru brać dłużej udziału w tej szopce!
Draco popatrzył jej w oczy, a później gwałtownym ruchem złapał ją za przedramię i przyciągnął do siebie tak, że o mały włos zawadziłaby czołem o jego szczękę.

- Wiesz ile jest zaklęć, którymi mogę nakazać ci posłuszeństwo, jako mojej żonie? – wycedził przez zaciśnięte zęby.

- Tylko spróbuj, mała, wredna fretko, a dowiesz się, dlaczego nazywają mnie najmądrzejszą czarownicą tego pokolenia! – wysyczała ostrzegawczo.

- I właśnie dlatego, że nią jesteś, to stoisz tu gdzie stoisz. Pogódź się z tym, że od dzisiaj nosi nazwisko Malfoy. Uprzedzam cię jednak, że masz mnie szanować, jako swojego męża, albo gorzko pożałujesz!

Draco odepchnął od siebie jej dłoń i skrzywił się z niesmakiem. Hermiona już otwierała usta, by mu odpyskować, gdy Goyle senior, odwrócił jej uwagę, chcąc jej złożyć swoje mocno nieszczere gratulacje.



💢💢💢

Całe to przedstawienie z życzeniami trwało już z dobre dwie godziny. Hermiona nie miała pojęcia dlaczego wszyscy czuli się w obowiązku, żeby uścisnąć jej dłoń i wydukać kilka fałszywie pochlebnych słów. Kto tego od nich oczekiwał?
Stojący obok niej Draco, przyjmował to wszystko ze stoickim spokojem, kulturalnie dziękując za miłe powinszowania. Hermiona dziwiła się mu, że nie rusza go fakt, że właśnie poślubił kogoś, kogo szczerze nienawidził. Ja to bardzo obrzydzało. Wprost nie mogła znieść tej myśli.
 
                Nagle tuż przed nią pojawiła się wciąż zalana łzami Astoria Greengrass. Hermiona już miała zamiar się odezwać, gdy niespodziewanie, Greengrass rozszlochała się głośnie i rzuciła się jej na szyję.

- Ty dziwko… Dlaczego on… - załkała jej do ucha, opierając się na niej całym swoim ciężarem.

- Puszczaj, Greengrass! – zażądała Hermiona, próbując ją odepchnąć.

- On mnie kocha, wiesz? Kocha! Będzie spał obok ciebie, ale śnił o mnie… - szeptała gorączkowo Astoria.

- Wcześniej go zabiję, niż pozwolę mu się obok mnie położyć! – warknęła Hermiona, zrzucając z swojej szyi, ramiona kobiety.

- Przyjdzie taki dzień, że mi go oddasz… - Astoria otarła łzy i popatrzyła jej prosto w oczy.

- Możesz go sobie wziąć już dziś! – oznajmiła jej z mocą Hermiona.

- Dość tego! Dziękujemy Astorio. Pora żebyś sobie poszła – głos Malfoya był jak smagnięcie batem.

- Kochany… - Astoria wyciągnęła do niego ręce, najpewniej również chcąc się mu rzucić na szyję.
Draco powstrzymał ją, łapiąc za oba jej nadgarstki.

- Nott! – rzucił ostro w przestrzeń, a pół sekundy później Theodore zjawił się obok nich i łapiąc Astorię w pasie, odciągnął ją w stronę wyjścia.

- Draco! Kocham cię! Pamiętaj! Kocham! – zaczęła się wydzierać kobieta.

- Co za desperatka! – Hermiona z dezaprobatą pokręciła głową.

- Zważaj na słowa – ostrzegł ją cicho Malfoy.

- Ach tak! Wielka miłość… - Hermiona uśmiechnęła się do niego cynicznie.

Draco zrobił krok w jej stronę i patrząc jej w oczy, pochylił się lekko.
- Nie większa niż twoja i Weasleya. Jak myślisz? Co poczuje, gdy się dowie, że wyszłaś za mąż? – spytał drwiąco.

Hermiona otworzyła usta, a jej ciałem wstrząsną dreszcz. To było straszne! W ogóle nie pomyślała o tym, jak Ron i Harry na to wszystko zareagują. Co im powie? Jak wyjaśni? A co jeśli ta sytuacja sprawi, że kruchy rozejm się rozpadnie? Co jeśli Harry wykona jakiś nieodpowiedni ruch, sądząc, że Malfoyowie jakoś ją skrzywdzili?
Nie!
Wytrzymała siłę spojrzenia Malfoya i odpowiedziała:

- Ron wiedział, że w imię pokoju, jestem gotowa na wszystko! – wyznała z goryczą.
Draco prychnął i pochylił się jeszcze mocniej, tak że jego oddech owionął jej skroń.

- Właśnie dlatego, że jesteś taką idiotką, teraz tu jesteśmy. Zawsze musisz się rzucać we wszystko całą sobą? Musisz wciąż walczyć w imię większego dobra? Właśnie dziś zniszczyłaś nam obojgu życie! Moje gratulacje, bohaterko!

Gdy to mówił, widać było, że jest na nią wyraźnie wściekły.
Po raz ostatni spojrzał jej krótko w oczy, po czym odwrócił się do kolejnej osoby, która chciała mu złożyć życzenia.

Hermiona odetchnęła płytko.
O co miał do niej pretensję? O to, że zgodziła się na warunki rozejmu? Przecież nie miała z tą całą żałosną ceremonią niczego wspólnego! To oni to wszystko wymyślili! Ona musi się tylko jeszcze dowiedzieć, dlaczego…


💢💢💢

Kolacja była bardzo wytworna, a toasty wznoszone za parę młodą, nieszczere i populistyczne. Hermiona czuła, że migrena jest już blisko. Nigdy nie spodziewałaby się, że w jeden krótki dzień, jej życie zostanie kompletnie przewrócone do góry nogami. Siedzący obok niej Malfoy był dziwnie spokojny. Jadł z apetytem, ale podobnie jak ona, nie tknął żadnego alkoholu, choć wybór mocnych trunków był naprawdę ogromny.
 
Ludzie przy stole byli za to coraz mocniej wstawieni i powoli zaczynały się pojawiać pijackie okrzyki i pierwsze sprzeczki. Hermiona odetchnęła z ulgą, gdy Draco wreszcie wstał.

- Ja i moja żona, dziękujemy wszystkim za udział w kolacji. Jesteśmy pewni, że jeszcze nie raz spotkamy się z wami przy podobnie doniosłych okazjach!

- Brawo państwo młodzi! – ryknął ktoś bełkotliwie i przy wielkim stole znów rozległy się oklaski.

Draco wyciągnął do niej swoją dłoń, oferując jej pomoc w podniesieniu się z miejsca. Hermiona nie miała zamiaru go łapać, ale wiedziała, że jeśli tego nie zrobi, to mężczyzna podniesie ją siłą. Nie chciała kolejnej awantury przy tych wszystkich ludziach. Marzyła już tylko o tym, by znaleźć się w swojej komnacie i zasnąć.

Podała mu dłoń i pozwoliła się poprowadzić w stronę wyjścia.
Żegnała ich kolejna salwa braw, a Hermiona zastanowiła się, czy tych wszystkich ludzi nie rozbolały dziś ręce. Czemu ciągle klaskali jak potłuczeni?

Wyszli razem na korytarz. Malfoy wciąż trzymając jej dłoń, gwałtownym ruchem odwrócił ją do siebie i nim zdążyła zaprotestować, wyjął za jej dekoltu różdżkę.

- Oddawaj! – zażądała ze wściekłością.

- Oddam ci ją jutro – oznajmił tonem ucinającym dyskusję, po czym nadal trzymając jej dłoń, pociągnął ją za sobą.

- Moja komnata jest w wieży – poinformowała, widząc, że mijają schody.

- Nie. Nasze komnaty są  w lewym skrzydle. Dziś jednak tu nie zostajemy.
 
- Malfoy! – zdenerwowała się, zła, że ciągnie ją za sobą, niczym szmacianą lalkę.

- Zamknij się! – to nie zabrzmiało, jak prośba.
Hermiona zacisnęła zęby i postanowiła, że nawrzeszczy na niego, gdy się wreszcie gdzieś zatrzymają.


💢💢💢

Wyszli razem do pogrążonego w mroku ogrodu, a ona szybko zorientowała się, że Draco prowadzi ją w to samo miejsce, w którym dziś popołudniu pojawiła się wraz z Pansy.
Ledwo tam dotarli, blondyn znów przyciągnął ją do siebie i objął tak mocno, że była zmuszona wtulić twarz w jego bark.
Ciszę nocy rozdarł głuchy trzask teleportacji.


💢💢💢

Cześć! 

I jak Wam się podoba? :) Na specjalne życzenie - według zamówienia!
Przyznaję się, że to przez ceremonię z oddawaniem magii wodzie, w ogóle powstało to opowiadanie. No cóż, czasem tak mam, że coś mnie mocno "kopnie" :)
Od razu Was zapytam co chcecie jako kolejne, żeby obyło się bez petycji.
Sny -  rozdział 24
WOW - rozdział 45
Rozejm - etap 3

Piszcie w komentarzach :)

Duże buzaki!

Wasza V.