>Rozejm< ETAP 10

 Dedykacja: Dla miłośniczek uroczych gestów w stylu dramione 💟



💢💢💢

                Nowa organizacja ministerstwa magii, zakładała, że departamenty sprawiedliwości i sądownictwa zasiedlą razem siódme piętro. Wszystkie biura w korytarzu na lewo od windy miała zajmować Hermiona i jej współpracownicy, na prawo zaś miał pracować Malfoy i ci, którzy będą mu podlegali.

Hermiona nie bardzo wiedziała, dlaczego Lucjusz wyznaczył akurat ją do kierowania departamentem sprawiedliwości, ale poniekąd ucieszyła się na te pracę. Będzie bezpośrednio współpracowała z nowo powołanym Wizengamotem, a także oczywiście z całym ministerstwem, sprawdzając czy nowe ustawy są zgodne z prawem i nowym dekretem, jaki podpisali obaj ministrowie. Wiedziała, że czeka ją ogrom pracy, ale to naprawdę ją cieszyło. Bo miało pozwolić jej choć trochę oderwać myśli od jej fatalnej sytuacji życiowej i uczuciowej…


💢💢💢


Stanęła przez drzwiami z ciemnego drewna, na których widniał złocony napis:

Przewodnicząca Departamentu Sprawiedliwości Hermiona Jean Malfoy.

Przełknęła ślinę i westchnęła cicho. Nienawidziła tego nazwiska… Myśl o tym, że być może pozostanie już przy nim na zawsze, była jej gorzka niczym opium.

Weszła do środka, a siedząca za stojącym na lewo biurkiem, nieco krępa blondynka natychmiast zerwała się z miejsca.

- Dzień dobry pani Malfoy! Nazywam się Claudia Stopler i zostałam mianowana na pani asystentkę! – wypaliła na jednym oddechu.

- Dzień dobry, Claudio – przywitała się Hermiona, podchodząc i wyciągając rękę do dziewczyny. – Skoro mamy razem pracować, to mówmy sobie po imieniu – zaproponowała.

Claudia uśmiechnęła się i kiwnęła lekko głową.

- Twój zastępca zaraz przyjdzie. A pan Bott prosił bym ci przekazała, że jeśli chcesz jakiś zmian w swoim gabinecie, to mamy mu dać znać, a personel techniczny zaraz się zjawi – tłumaczyła pośpiesznie Claudia.

Hermiona jeszcze raz rozejrzała się po poczekalni. Poza biurkiem Claudii, w kącie stał stoliczek na którym widniał magiczny ekspres do kawy i kilka filiżanek, a także coś co wyglądało na dystrybutor z wodą. Dalej było kilka szaf i półek, a pod przeciwległą ścianą stała ciemnoczerwona kanapa i stoliczek, na którym w stał kwiat w donicy. Na prosto od wejścia widniały drugie drzwi. Wejście do jej gabinetu.
Podeszła i otworzyła je.

Gabinet był dość duży, a centralną jego część stanowiło duże biurko z ciemnego drewna. Tuż za nim było magiczne okno, a przy białych ścianach stały półki i regały wypełnione książkami i dokumentami. Na biurku znajdowała się drewniana plakietka.

Przewodnicząca H.J. Malfoy

Hermiona pokręciła głową. Ile razy dziennie, będą jej przypominać o tym kim teraz jest? Okrążyła biurko chcąc usiąść,  gdy nagle jej wzrok spoczął na drewnianej ramce.
Uniosła zdjęcie i omal nie jęknęła ze zgrozy.
Uśmiechnięty Draco pomachał do niej ze swojej miotły i mrugnął łobuzersko.
Wyglądał naprawdę świetnie.

Odstawiła zdjęcie i westchnęła ciężko. Nie miała pojęcia, kto chciał by nie zapominała o tym, że teraz ma męża, ale nie miała siły z tym walczyć.

- Napije się pani… Napijesz się kawy? – spytała Claudia, zaglądając do jej gabinetu.

- Chętnie. Biała bez cukru – poprosiła.

Otworzyła biurko i wyjęła z niego pierwszą teczkę. Postanowiła na początek zaznajomić się z tym, na czym poprzednie ministerstwo zakończyło swoje prace.

Po chwili rozległo się pukanie do drzwi gabinetu.

- Proszę – zawołała.

- Dzień dobry, pani Malfoy! – do środka wszedł Steven Bletchley, syn jednego z wysoko postawionych przyjaciół Lucjusza.

- Dzień dobry – przywitała się, wstając zza biurka.

Steven pośpieszył do niej z wyciągniętą dłonią i mocno uścisnął jej rękę na powitanie.

- Jeśli mamy ze sobą współpracować, to proszę mówmy sobie po imieniu – rzuciła z delikatnym uśmiechem.

- Ja… tak, oczywiście! – Steven odpowiedział podobnym uśmiechem.

Hermiona wiedziała, że jest rok młodszy od niej. Był przystojnym szatynem o łagodnych, brązowych oczach i mocno zarysowanej szczęce.

- Usiądź proszę – Hermiona wskazała mu jedno z dwóch krzeseł przed swoim biurkiem. - Pracy będzie dużo, bo z tego co widzę, na razie mamy tu tylko jeden wielki chaos – kontynuowała.

- Nie martw się, poradzimy sobie! – zapewnił z zapałem w oczach.

- Też tak myślę. Na początek przebrnij proszę przez sprawy swojego poprzednika, ja zrobię to samo, a jutro spotkamy się i to omówimy – zaproponowała, siadając za biurkiem.

- Już się robi, szefowo! – zawołał radośnie Steven.

- Świetnie. Zacznijmy od razu.

Steven szybko kiwnął głową i od razu skierował się do wyjścia.
Hermiona odetchnęła lekko. Przynajmniej zapowiadało się na to, że będzie jej się jako-tako współpracowało z tym mężczyzną.  

- Twoja kawa – Claudia, weszła do gabinetu niosąc jej filiżankę.

- Dzięki.

Rozległo się pukanie do głównych drzwi gabinetu i Claudia pobiegła otworzyć.

- Kwiaty dla pani Malfoy! – poinformował ubrany w niebieski uniform pracownik działu technicznego.

Hermiona spojrzała na wielki bukiet białych narcyzów w szklanym wazonie.

- Dziękuję! – zawołała za dostawcą, gdy Claudia wniosła kwiaty do jej gabinetu.

- Jest bilecik – Claudia wyjęła go, podeszła i podała jej.

„Miłego, pierwszego dnia w nowej rzeczywistości
życzy oddany teść:
L.A. Malfoy
Minister Magii”

Przeczytała i o mały włos nie wybuchła głośnym śmiechem.

- Oddany teść! Też coś! – prychnęła z pogardą.

Claudia ustawiła kwiaty na komodzie stojącej pod ściana, a Hermiona znów zagłębiła się w tekst.
Kolejne pukanie.

Asystentka znów poszła otworzyć, a do środka weszło dwóch mężczyzn niosąc za sobą dwa wazony z kwiatami. Jeden był mniejszy, a znajdowały się w nim piękne, polne maki. Na bileciku wetkniętym w bukiet widniał symbol Feniksa.

Drugi bukiet był większy i wyraźnie była to jakaś magiczna odmiana kwiatów o dziwnie intensywnych kolorach.

Mężczyźni za wskazaniem Claudii odstawili wazony na komodzie, a Hermiona podziękowała im, wstała i podeszła, by odczytać bileciki.

Pierwszy wzięła ten ze znakiem Feniksa.

„Miłego pierwszego dnia w pracy, kochana Hermiono!
Twój oddany przyjaciel
Harry”.

Uśmiechnęła się delikatnie i spojrzała jeszcze raz na polne kwiaty. Tak, Harry wiedział, że je uwielbiała. To było bardzo miłe, że o niej pomyślał.

Treść drugiego bileciku szczerze ją zdziwiła.

„Na nowy początek, nowej pracy, dla szanownej pani Malfoy z ukłonami i wyrazami oddania!
Marcus Flint
Przewodniczący departamentu d.s cywilnych”.

Spojrzała niepewnie na bukiet, jakby spodziewając się, że zaraz wyskoczy z niego na nią jakiś Bogin. Sięgnęła po różdżkę i szybko rzuciła kilka zaklęć sprawdzających. Na szczęście okazało się, że kwiaty nie były dotknięte żadną magią.

Kolejne pukanie do drzwi.

- Ale masz powodzenie! – zaśmiała się Claudia, idąc otworzyć.

Hermiona mimowolnie westchnęła z zachwytu na widok ogromnego kosza, pełnego czerwonych róż. Był naprawdę prześliczny.
Pracownicy techniczni ustawili go z boku jej biurka, a Claudia zaśmiała się i podała jej bilecik.
W tym czasie kolejny mężczyzna w niebieskim uniformie podszedł do niej z białą paczką.

- To dla pani, pani Malfoy.

- Dziękuję bardzo, proszę położyć na biurku – odpowiedziała, otwierając kopertę z bilecikiem.

„Miłego pierwszego dnia pracy, najdroższa!
Twój wierny i oddany mąż
Draco”.

Hermiona sama nie wiedziała, czy bardziej chce jej się śmiać, płakać, krzyczeć czy piszczeć… Chyba wszystkiego po trochu.
Nie mogła nie zauważyć, że napisał „wierny”. Wyraźnie dał jej do zrozumienia, że nie zamierza skorzystać z jej przyzwolenia na potajemne romansowanie z Astorią. Podpisał się też samym imieniem, tak nieoficjalnie, zwyczajnie…

- W życiu nie widziałam piękniejszych kwiatów! – westchnęła tęsknie Claudia, patrząc na kosz.

- Tak. Ja też nie – przyznała Hermiona.

- To od twojego męża? – zapytała.

- Tak – odpowiedziała Hermiona, podchodząc do biurka i patrząc na białą paczkę.

- Szczęściara z ciebie! – Claudia spojrzała na nią z delikatną zazdrością.

- Wszyscy mi to mówią – burknęła pod nosem i rozpakowała biały karton.

W środku znalazła brązową, skórzaną teczkę. Była bardzo elegancka. Na złotej plakietce przyczepionej do jej środka widniał napis.

„Przewodnicząca Departamentu Sprawiedliwości - H.J. Malfoy”.

Mimowolnie uśmiechnęła się pod nosem. Tu akurat musiała mu oddać, że ten prezent był bardzo trafiony. Teczka z pewnością jej się przyda, bo inaczej musiałaby za każdym razem pomniejszać dokumenty i upychać je w swojej torebce. Tak będzie wygodniej.

- Mamy jakąś ozdobną papeterię? Wypada mi wysłać oficjalne podziękowania za kwiaty – zwróciła się do swojej asystentki Hermiona.

- Oczywiście! Zaraz się tym zajmę. Do kogo mają pójść? – spytała, szybko przywołując ze swojego biurka notes i ołówek.

- Do panów ministrów Pottera i Malfoya, do pana Flinta z departamentu cywilnego i do… mojego męża – odpowiedziała, czując jak przy ostatnim słowie nieco załamał jej się głos.

Pierwszy raz go tak nazwała i go to zrobiła, dotarło do niej z całą mocną, że to prawda. Cholera!

- Jak podpisać te kartki? – zapytała Claudia.

- Przynieś je do mnie, sama je podpiszę.

- Chcesz w ramach rewanżu coś dołączyć? Może alkohol? Poprzedni szef departamentu trzymał całe zapasy eleganckiej whisky w szafie – odpowiedziała Claudia.

- Naprawdę? To świetnie. Dołączymy whisky – Hermiona ucieszyła się, że będzie miała taką możliwość.
Same podziękowania to jednak trochę za mało.

Wróciła do przeglądania tekstów, a Claudia po kilku minutach położyła jej na biurku kilka białych ozdobnych karteczek i małe koperty.

„Serdecznie dziękuje za pamięć i przepiękne kwiaty, które umiliły mi pierwszy dzień mojej nowej pracy. Również życzę powodzenia i miłego dnia!” – głosił napis.

- Może być? – spytała z niepokojem Stopler.

- Tak, jest świetnie –  przyznała sięgając po pióro.

„Twoja oddana przyjaciółka Hermiona” – podpisała kartkę dla Harry’ego.

„Z poważaniem: Hermiona Malfoy” – ręka jej zadrżała przy nazwisku, ale uznała, ze tak trzeba, adresując kartkę do Flinta.

„Z wyrazami szacunku, od synowej Hermiony” – zagościło na karteczce dla Lucjusza.
Niech stary pryk się ucieszy i pomyśli, że już ją złamał, że już ma ją w garści.

Największy problem miała z ostatnią kartką. Bo cóż miała mu napisać? Że też będzie wierną żoną? A jakie miała inne wyjście?
W końcu po długim namyśle, naskrobała po prostu:

„Hermiona” – krótko i tyle.
Westchnęła cicho i spakowała karteczki do kopert, po czym zawołała Claudie i kazała jej to rozesłać.

- Ministerialne przesyłki wewnętrzne mają zostać już dziś uruchomione, ale lepiej przekaże te whisky przez personel techniczny, tak na wszelki wypadek – zaproponowała jej asystentka.

- Dobrze, dzięki – odpowiedziała, popijając zimną kawę i na nowo zaglądając w dokumenty.


💢💢💢

Praca tak ją pochłonęła, że nagłe pukanie do drzwi sprawiło, że podskoczyła na swoim krześle.

- Pierwsza przesyłka ministerialna do ciebie – powiedziała z uśmiechem Claudia, wskazując na krążący po poczekalni biały samolocik.

- Proś do środka – zażartowała.

Samolocik podleciał do jej biurka, pozwolił jej się złapać i rozłożyć pergamin.

„Wspólny lunch w mugolskim Londynie? Spotkajmy się o 12 w atrium.
Pansy”.

Hermiona uśmiechnęła się pod nosem. Czemu nie? Będzie miała okazję zapytać Parkinson, jak poradziła sobie z kacem po wczorajszej popijawie.

Szybko sięgnęła po kartkę i naskrobała odpowiedz.

„Chętnie. Do zobaczenia.
Hermiona.”

- Daj, odeślę – Claudia, szybko odebrała pergamin i wróciła do poczekalni, zatrzaskując za sobą drzwi.

Hermiona dopiero po chwili uświadomiła sobie, że nie wie, czy Draco nie będzie miał do niej o to pretensji. A co jeśli to on chciał pójść z nią na lunch?

Sięgnęła po kolejną karteczkę i naskrobała.

„Pójdę dziś na lunch z Pansy.
H.”


Zawołała asystentkę i poprosiła o wysłanie liściku.
Nie dłużej niż po pięciu minutach przyszła odpowiedź.

„Szczęściara z Ciebie, że masz dziś czas na lunch. Mnie papiery przywaliły po samą szyję.
Jeśli to nie kłopot, to podeślij mi przez kogoś do gabinetu coś na wynos, bo zapewne nie będę miał czasu wyjść.
Baw się dobrze, lwico.
D.

PS. Uprzedzając twoje pytanie – cokolwiek zjadliwego!”

Hermiona mimowolnie się uśmiechnęła. Skąd wiedział, że zaraz chciała wysłać wiadomość z zapytaniem o to, na co mógłby mieć ochotę? Chyba naprawdę trochę ją znał…

- Claudio o dwunastej wychodzę na lunch i nie będzie mnie około godziny, jeśli możesz to skorzystaj ze swojej przerwy w tym samym czasie – poprosiła Hermiona.

- Jasne! – przytaknęła jej asystentka.


💢💢💢

Za pięć dwunasta, Hermiona poskładała przeglądane papiery i rozmasowała obolały kark. Nie było tak tragicznie. Była pewna, że upora się z tym wszystkim w góra tydzień.
Wstała, założyła żakiet, zabrała swoją torebkę i płaszczyk.

- Miłej przerwy – rzuciła do Claudii, przechodząc przez przedsionek.

- Wzajemnie! – odpowiedziała szybko Stopler.

Hermiona wyszła ze swojego biura, ale od razu przystanęła widząc jakiegoś młodego faceta, siedzącego obok drzwi na plastikowym krzesełku.

- Pan do mnie? – zapytała zdziwiona.

Mężczyzna natychmiast poderwał się na baczność i skłonił nisko.

- Dzień dobry, pani Malfoy, nazywał się Sebastian Pucey i jestem pani prywatnym ochroniarzem w gmachu ministerstwa – przedstawił się szybko.

- Doprawdy? – spytała, starając się nie okazywać irytacji. – Pucey, tak? – spytała.

- Tak, Pucey. Zapewne zna pani mojego kuzyna, Adriana…

- Znam. Powiedz mi, Sebastianie, masz zamiar tak siedzieć na tym krześle pod drzwiami codziennie przez osiem godzin?

- Takie mam rozkazy. Mam również panią odprowadzać, jeśli gdzieś będzie musiała się pani udać na terenie ministerstwa. Poza nim, będzie panią przejmowała wzmocniona ochrona.

Hermiona potarła skroń i westchnęła ciężko.

- Ja naprawdę zwariuję – burknęła. – Dobra, Pucey. Chodź. Idę teraz na lunch do mugolskiego Londynu, ale jak wrócę to pogadamy.

Hermiona ruszyła do windy, a jej ochroniarz dziarsko podreptał zaraz za nią.
Starała się nie okazywać mu swojej irytacji, doskonale wiedząc, że to nie jego wina, ale niestety nie miała teraz pod ręką Dracona, by móc się na nim wyżyć.

Gdy winda nadjechała, a kraty się rozsunęła, oczom Hermiony ukazała się…

- Ginny! – zawołała ze szczerą radością.

- Cześć Herm… Wpadłam, bo pomyślałam, że może wybierzemy się razem na lunch? – Ginny uściskała ją przyjaźnie i uśmiechnęła się serdecznie.

- Jasne… Tylko, że już się umówiłam… - Hermiona nerwowo przygryzła wargę.

- Czyżby z Malfoyem? Może mogłabym dołączyć? – Ginny uśmiechnęła się blado.

- Nie, nie z nim… ale jasne, chodźmy! – Hermiona złapała rudowłosą pod ramię i razem weszły do windy.

- A ten to kto? – spytała Gin, uważnie lustrując Sebastiana.

- Uwierzysz mi, jak ci powiem, że mój ochroniarz? – zapytała Hermiona, mimowolnie chichocząc.

- Serio? Malfoy to powinien wynająć ochronę dla siebie. Ron, jak nic się czai tylko na to, by go zabić… - westchnęła ciężko.

Hermiona poczuła gorycz napływająca jej do ust. Miała naprawdę ogromną nadzieję na to, że Draco i Ron już się ze sobą nie skonfrontują. Bardzo tego nie chciała.

 

💢💢💢

Pansy już czekała na nią w atrium, w pobliżu czerwonej budki telefonicznej.

- Hej, nie będziesz miała nic przeciwko temu, że Ginny pójdzie z nami? – zapytała z niepokojem Hermiona, gdy podeszły bliżej.

- Nie, spoko. Cześć Weasley – Pansy wyciągnęła dłoń w stronę Ginny.

Ruda przez chwilę lustrowała jej dłoń, w końcu jednak zrobiła krok w przód i uścisnęła rękę byłej ślizgonki.

- Cześć Parkinson – odpowiedziała nieco niepewnie.

- Super – Hermiona odetchnęła. – Wiesz może gdzie pójdziemy? – zwróciła się do Pansy, gdy we trzy wcisnęły się do czerwonej budki.

- Niedaleko jest świetna, włoska knajpka. Jedzenie będzie wam smakowało, zapewniam – odpowiedziała czarnowłosa.

- Kurde, teraz sobie uświadomiła, że nie mam przecież mugolskich pieniędzy – Ginny zrobiła wielkie oczy.

- Nie szkodzi. Ja zapłacę – rzuciła od razu Hermiona, w duchu dziękując sobie, że po pierwsze nie oddała karty Malfoyowi, a po drugie, że przełożyła ją z drugiej torebki, do tej, którą zabrała dziś ze sobą.

- Oddam ci później… - burknęła Gin, krzywiąc się nieco.

- Nie oburzaj się Weasley, na to, że Hermiona jest teraz bogata. Nie miała na to żadnego wpływu – powiedziała oschle Parkinson.

- Nie oburzam się – nieudolnie skłamała Ginny.

Na szczęście dotarły już na powierzchnie i wyszły na wietrzny i deszczowy Londyn.
Pansy szybko poprowadziła je do wcześniej wspomnianej restauracji, a Hermiona poczuła się naprawdę dobrze, gdy do jej nosa doleciał pyszny zapach pomidorów, ziół i innych przypraw.

- Polecam wam makarony. Mają je tu naprawdę świetne – odezwała się Pansy, gdy zajęły już miejsca, a kelner podał im menu.

- Nie mam pojęcia, co to w ogóle jest – Ginny niepewnie przeglądała kartę.

- Zdaj się na mnie i weź lasagne. Nie pożałujesz – zachęciła Pansy.

Hermiona przeglądała swoje menu jeszcze chwilę.

- Byłaś tu może kiedyś z Malfoyem? – zwróciła się do Pansy, patrząc jak Ginny nalewa im wody do szklanek.

- Ze Smokiem? Raz czy dwa… A czemu pytasz? – zaciekawiła się Parkinson.

- Poprosił mnie o podesłanie mu czegoś do jedzenia i nie wiem, co…

Ginny zakrztusiła się wodą i rzuciła Hermione na wpół zdziwione, na wpół oburzone spojrzenie.
Pansy jednak zignorowała ten jawny wybuch emocji.

- Weź mu makaron z krewetkami. Uwielbia go. I koniecznie jakiś deser. To straszny łakomczuch – odpowiedziała swobodnie Pansy.

- Dobrze.
 Hermiona złożyła podwójne zamówienie na wyżej wspominany makaron, chcąc skosztować, czy Malfoy ma słuszność w uwielbianiu tego dnia. Na deser wybrała dla niego Tiramisu.

- Świat się kończy… - wymruczała ponuro Ginny.

- Dlatego, że żona zorganizuje mężowi lunch? – spytała prowokacyjnie Pansy.

- Dlatego, że mężem Hermiony, jest ten blady dupek, który latami ją poniewierał! – zawarczała panna Weasley.

- A teraz ją szanuje i mu na niej zależy. Ludzie się zmieniają. Dorastają. Mamy go ukrzyżować, bo kiedyś był wrednym szczeniakiem? Ma całe życie płacić za swoje  dziecięce wybryki?

- Tak! Hermiona powinna go tylko i wyłącznie nienawidzić…

- Wiem dobrze, co powinnam robić, Ginny. Rozumiem, że to dla ciebie szok, jak zapewne dla nas wszystkich. Ale stało się i już. Zostałam żoną Malfoya i naprawdę nie sprawi mi radości, jak skona z głodu w swoim gabinecie – powiedziała twardo Hermiona.

Pansy zachichotała i poklepała ją przyjacielsko po dłoni.

- Nie rozumiem, jak się możesz z tym tak łatwo godzić! – wytknęła jej Ruda.

- A co twoim zdaniem mam zrobić? Zamknąć się w komnacie i płakać? Myślisz, że mi pasuje ta sytuacja? Myślisz, ze nie zmieniłabym jej gdybym mogła? Na Merlina, Ginny! Nie miej do mnie pretensji o to, że nie popadłam w depresję ani, że nie powiesiłam się na żyrandolu! Nic już nie poradzę. Niczego nie zmienię, choćbym nie wiem jak tego pragnęła! – denerwowała się Hermiona.

- Są rozwody… Zostaw go! Odejdź!

- Jasne, że są rozwody, ale nie takie, które uwolnią mnie od Malfoya! – wyrzuciła z goryczą.

- I masz zamiar trwać w tym pseudo małżeństwie na zawsze? – spytała z niedowierzaniem Ginny.

- Nie mam innego wyjścia – odpowiedziała cicho Hermiona,

- Zawsze byłaś taka racjonalna! Przyjmowałaś wszystko, co los postawił na twojej drodze. Ale tego nie możesz zrobić! Tu nie możesz się tak łatwo poddać! Musisz go zostawić! Uciec, od niego! No po prostu musisz! – Ginny sięgnęła po jej dłoń i uścisnęła ją mocno, a jej oczy były błyszczące od łez.

- Wiesz co, Weasley? Nie obraź się, ale czy ty przypadkiem nie jesteś trochę zazdrosna? – wtrąciła się Pansy.

Hermiona spojrzała na nią zdziwiona, nie bardzo rozumiejąc.

- Nie mam pojęcia o czym mówisz! – zapłoniła się gwałtownie Ruda.

- Jeszcze w Hogwarcie na ostatnim roku przed wojną, mocno strzelałaś oczami za Draconem. Wszyscy o tym wiedzieli. Może tobie po prostu tak do końca nie przeszło? – Pansy uśmiechnęła się złośliwie i napiła się wody.

- Jak śmiesz! – Ginny, aż podskoczyła na swoim miejscu.

Hermiona spojrzała na nią, starając się ukryć szok. Merlinie! Ginny uganiała się za Malfoyem? Niemożliwe!
Ale z drugiej stronie jej gwałtowna reakcja i czerwone rumieńce były nieco dziwne…

- Ja tylko pytam – Pansy nonszalancko wzruszyła ramionami.

- Nienawidzę go! Tego… Jego… - Ginny, aż się opluła z emocji.

- Skończmy ten temat. Proszę! – Hermiona uniosła dłoń i ucisnęła nasadę nosa.
Jak nic, eliksir na kaca przestawał działać, a ból głowy wracał.

- Dobrze. Lepiej pogadajmy o twojej nowej pracy. Weasley, jak ci się podoba w dziale Magii Eksperymentalnej? – zagadnęła Pansy.

- Szkoda, że muszę pracować tam z Ressem, ale ujdzie – odpowiedziała ponuro Ginny, nadal mocno zarumieniona.

Hermiona kątem oka spojrzała na przyjaciółkę, która zaczęła opowiadać o organizacji jej departamentu. Zastanowiła się chwilę…

Gdy po Bitwie o Hogwart, Harry przez krótki czas próbował zainteresować sobą Ginny, ona była temu bardzo niechętna. Hermiona zawsze sądziła, że to dlatego, że po prostu przestała go kochać.
Nagle jednak dotarło do niej, że Ruda nie wdawała się w dłuższe relacje z żadnym z mężczyzn z Zakonu. Miała kilka krótkich przygód, ale nigdy nic poważnego…
Za to na dwudzieste urodziny zrobiła sobie tatuaż na łopatce… W kształcie smoka.
Hermiona była przekonana, jak zapewne wszyscy, że był to ukłon w stronę pracy jej brata z tymi fascynującymi zwierzętami. Teraz jednak nabrała wątpliwości. I wiedziała, że zapewne długo się ich nie pozbędzie.


💢💢💢

Hejka! 

Dziś późno, bo dopiero co wkroczyłam do domu z imprezy - ale obiecałam, więc jest! 😉

Trochę przejściowy - w kolejnym będzie więcej dramione - zapewniam 😋

Super komentujecie - więc po prostu nie mogę Wam odmawiać kolejnych części 💕😜

V.