[WOW] Rozdział 40 - "Ciemne strony przeszłości"

Dedykacja: Dla Magdy, Very i Żanci - jak zwykle w czołówce :)
oraz dla Gokax, Paliny, Justyny i Eve - dzięki za wasze komentarze :)


◈◈◈

Zaczynamy odliczanie: 10 rozdziałów do końca :)

◈◈◈

                Oliver Wood leżał nieprzytomny pod stołem, a z jego ust sączyła się krew.
Profesor Slughorn oraz pani Sprout, jako pierwsi znaleźli się przy nim, a Hermiona i Neville też szybko podbiegli do stołu nauczycielskiego.
- Co się stało? – zapytała profesor Sinistra, również nagle pojawiając się tuż obok.
- Chyba sam przed chwilą wypił jakąś truciznę – wybuchnął spanikowany Horacy.
- Neville, wezwij szybko panią Pomfrey! – poprosiła Hermiona.
Sama od razu rzuciła diagnozujące, a Slughorn opanował się na tyle, by przywołać kilka antidotów ze swojego gabinetu. Z pomocą Hermiony wlał je do gardła byłego gryfona i wspólnie obserwowali, jak Wood oddycha z ulgą.
- Biedak! Bardzo się obwiniał o to, co spotkało wczoraj pannę Bones… – wyszeptała profesor Sporut.
- Chyba należałoby go przenieść do skrzydła szpitalnego? – zaproponowała Aurora Sinistra.
- Owszem, tak chyba będzie najlepiej! – zgodził się mistrz eliksirów.
 Profesor Sprout szybko wyczarowała magiczne nosze.
- Nie gapić się! Tu nie ma nic do oglądania! – skarciła uczniów Prefekt Naczelna, patrząc, jak nauczyciele wynoszą nieprzytomnego Wooda przez ich prywatne wyjście.
- Panno Granger, proszę niezwłocznie przekazać wszystko pani dyrektor! – poprosił ją Horacy i sam pośpiesznie ruszył za resztą.
Hermiona przeszła szybko przez wielką salę, jedynie kątem oka rejestrując zaniepokojony wzrok Dracona. Chciałaby móc mu przekazać, że wszystko ok, ale nie miała teraz takiej możliwości. Postanowiła jednak, że wkrótce będzie musiała coś wymyślić, by jakoś ułatwić im komunikację.


◈◈◈
               
                Profesor McGonagall była dość zdenerwowana faktem, że jeden z jej nauczycieli w poczuciu winy odegrał scenę z harakiri na samym środku Wielkiej Sali. Hermiona wcale się jej nie dziwiła. Pamiętała, jakim męstwem wykazywał się Oliver w czasie Wielkiej Bitwy. Co go teraz popchnęło do tak radykalnych czynów? To było poniekąd dziwne. Przeczuwała, że za tym mogło się kryć coś więcej, ale powoli dochodziła do wniosku, że nie zdoła rozwiązać wszystkich tajemnic. Za dużo tego miała na głowie
                Okazało się, że życiu Wooda na szczęście nic nie zagrażało. Musiał poleżeć tylko kilka dni w skrzydle szpitalnym. Hermiona odetchnęła z ulgą, słysząc te wieści. Na początku roku, zakładała, że jej śledztwo może doprowadzić do komplikacji, a nawet jakiś przykrych zdarzeń, ale nigdy nie przypuszczała, że wydarzy się, aż tak wiele tragedii. Wiedziała, że Ginny nie chciałaby, by jej przyjaciółka skończyła tę całą akcję z kimś na sumieniu. Sądziła jednak, że te wszystkie zawirowania i przeszkody, jakie stanęły na jej drodze, mogły oznaczać tylko jedno. Ten, kto doprowadził do tragedii Ginny, bardzo nie chciał, by Hermiona odkryła prawdę. Dlatego tym bardziej musiała odnaleźć sprawców i dopilnować, by ich srogo ukarano.

◈◈◈

                Lekcje przebiegły dość nudno, a Hermiona więcej swojej energii poświęcała na układaniu w głowie planu działania i… Rozmyślaniu o Malfoyu, zamiast na prawdziwą naukę.
Jej śledztwo właśnie miało wejść w decydującą fazę. Zgromadziła już dość poszlak, by powoli układać w swojej głowie scenariusz tego co się wydarzyło. Wszystko wskazywało na to, że wreszcie dotrze do prawdy i dokona obiecanej zemsty. Miała nadzieje, że już wkrótce dostanie rejestry aurorów, a dzisiejsza rozmowa z Draconem, pozwoli jej dołożyć kilka puzzli do jej układanki pod tytułem: „Romans Ginny i Notta”.


◈◈◈

Po skończonych lekcjach, Hermiona zjadła obiad w towarzystwie przyjaciół, choć atmosfera przy stole nadal była ciężka i ponura. Parvati ostentacyjnie ignorowała wszelkie próby nawiązania z nią rozmowy przez Deana, a Neville wciąż wyglądał na pogrążonego we własnych myślach. Hermiona nie wiedziała, jak okazać im swoje współczucie. Sama też nie czuła się dobrze, ale miała pewność, że tylko działanie, pomoże jej pozbyć się czarnych myśli. Działanie i… Być może kilka godzin w towarzystwie jej chłopaka, które mieli dziś razem spędzić.

◈◈◈

Wyszła z wielkiej sali, rozglądając się za swoim nowym podopiecznym. Nagle poczuła uścisk na ramieniu. Odwróciła się z uśmiechem, żałując, że w tym miejscu nie będzie mogła go pocałować. Zdziwiła się jednak, widząc, że stoi przed nią Dean.
- Hej, możemy chwile pogadać? – zapytał z niepewnym uśmiechem.
- Jasne! – Hermiona przeszła kilka kroków w bok, nie chcąc tarasować wejścia do jadalni.
- Chciałem zapytać, dlaczego zdecydowałaś się odesłać Parkinson? Bo jeśli to miało związek, z tym co wczoraj o mnie powiedziała…
- To nie miało z tym związku, choć przyznam szczerze, że trochę się rozczarowałam! – Hermiona, spojrzała na niego z lekką przyganą.
- Wiem… Przepraszam! To samo tak wyszło… - tłumaczył się Dean.
Hermiona miała ochotę się roześmiać. Czy ona też przypadkiem nie powtarzała, że cała sprawa z Malfoyem, też „sama tak wyszła”. Jasne…!
- Pansy została odesłana, bo jej proces resocjalizacji został zakończony. Jeśli chcesz, możesz teraz pomagać Seamusowi z Tracey. Widzę, że nieustannie sprawia mu problemy.
- Wolałbym pomóc Parvati, przy Nottcie! Oni za bardzo…
- Tak? – zainteresowała się Hermiona.
- Za dużo ze sobą gadają! – burczał Thomas.
- Serio? Sypiałeś z Parkinson, a teraz przeszkadza ci, że Parvati często rozmawia ze swoim podopiecznym? Nie bądź hipokrytą, Dean! – posłała mu złośliwy uśmieszek.
- To nie tak! - gryfon, zaczerwienił się ogniście.
Hermiona położyła mu dłoń na ramieniu.
- Parvati i Notta nie łączy nic romantycznego. A ty, zamiast kombinować, po prostu idź do niej i z nią szczerze pogadaj! – poradziła.
- Ale kiedy ona nie chce…- jęknął, wyraźnie przybity.
- To znajdź sposób, by jednak zechciała cię wysłuchać. Parvati, to świetna dziewczyna. Radzę ci nie zmarnować takiej szansy! – uśmiechnęła się do niego przyjacielsko.
Dean pochylił się i uściskał ją mocno.
- Dzięki Herm! Jesteś najlepsza!
- Nie ma sprawy. Powodzenia! – Hermiona poklepała go po plecach i oderwała się od niego.

◈◈◈

- Długo mam jeszcze na ciebie czekać, Granger?
Usłyszała wredne warknięcie. Odwróciła się i prawie parsknęła śmiechem. Draco patrzył na nią i na Deana z rządzą mordu w oczach.
- Coś ci nie pasuje, Malfoy? – zdenerwował się Thomas.
- Nie mam zamiaru siedzieć na tym szlabanie przez całe popołudnie! – wściekał się blondyn.
- Jak będziesz się tak unosił, Malfoy, to z przyjemnością ci go przedłużę i na całą noc! – obiecała Hermiona, uśmiechając się złośliwie.
Draco prychnął, wyraźnie obrażony i założył ręce na piersi.
- Chcesz żebym ci z nim pomógł? – zaproponował Dean, mierząc ślizgona wrogim spojrzeniem.
- Dam sobie radę sama, ale dzięki! – zaśmiała się Hermiona.
- W razie czego, daj znać!
Dean odwrócił się i wszedł z powrotem do wielkiej sali, a Hermiona powoli podeszła do Dracona. Spojrzała na zamknięte drzwi wielkiej sali i uśmiechnęła się do niego przekornie.
- Znów zaciskasz szczęki… Czyżby coś ci nie pasowało? – zagadnęła.
- Wszystko jest w absolutnym porządku! - odburknął.
- W takim razie, idziemy panie Malfoy! Czas na pana szlaban – zaśmiała się, odwróciła na pięcie i pierwsza weszła po schodach.


◈◈◈

                W ciszy weszli na sam szczyt wieży astronomicznej. Draco był chyba trochę zdziwiony, miejscem, w które go przyprowadziła, ale Hermiona dobrze wiedziała co robi. Zamknęła za nimi drzwi klasy i powoli podeszła do stojącego na jej środku ślizgona.

- Będziesz miał za zadanie uporządkować wszystkie stare mapy nieba, w kolejności alfabetycznej, według nazw konstelacji – wytłumaczyła mu, wskazując na kilka koszy z pozawijanymi pergaminami.
- Serio? – zdziwił się szczerze.
- Nie! – roześmiała się.

Wyjęła różdżkę i rzuciła na klasę zaklęcie zamykające, po czym przeszła na taras, na którym zwykle uczniowie obserwowali gwiazdy.
Draco wszedł tam akurat w momencie, gdy Hermiona kończyła rzucać zaklęcia cieplne. Wyczarowane dwa fotele i stolik stały już na swoim miejscu.
- Takie szlabany, to ja rozumiem – mruknął, zadowolony.
Uśmiechnęła się i podeszła do niego.
- Widzę, że minął ci szczękościsk? – stwierdziła, delikatnie muskając palcami jego podbródek.
- Jeśli jeszcze raz zobaczę, że cię dotyka, to on już nigdy nie zazna szczękościsku, bo wybije mu wszystkie zęby! – syknął, chwytając ją w tali i przyciągając do siebie.
Hermiona zaśmiała się w jego usta, nim pozwoliła mu się pocałować.

- Zapomniała ci podziękować za obronę mojego honoru… Wiesz, że złamałeś mu wtedy nos? – zapytała, rozbawiona.
Chyba w pierwszej chwili nie zrozumiał o co chodzi, jednak chyba wreszcie do niego dotarło, bo tylko uśmiechnął się sardonicznie.
- Miał szczęście, że szedł wtedy z Finniganem. Inaczej leżałby teraz martwy, gdzieś głęboko pod ziemią w zakazanym lesie!
Hermiona ze śmiechem pokręciła głową. Nie powiedziała tego na głos, ale trochę imponowało jej, że był o nią aż tak bardzo zazdrosny.

Draco wyjął różdżkę i ku jej zdziwieniu, machnął nią w stronę stolika, na którym pojawiło się to samo wino, które jej kiedyś podarował i dwa kieliszki, oraz popielniczka i paczka markowych papierosów. Ponownie machnął różdżką, a zamiast dwóch foteli, pojawi się jeden, dość sporych rozmiarów, który rozłożył się w wygodne legowisko.
- Nie wolno ci używać różdżki na szlabanach! – przypomniała mu ze śmiechem.
- A tobie więcej ściskać się z Thomasem! Ani w ogóle z nikim!
Złapał ją za rękę i pociągnął w stronę fotela. Obydwoje zdjęli górną część uczniowski szat. Draco usiadł pierwszy, a Hermiona usadowiła się pomiędzy jego nogami, tak, że mogła wygodnie oprzeć się o jego tors.
Westchnęła cicho i przymknęła oczy. Blondyn za pomocą zaklęcia napełnił ich kieliszki, po czym podał jej jeden.
- Chyba nie powinniśmy…
- Przestań. To ma być mój najlepszy szlaban! – powiedział i sam sięgnął po drugi kieliszek
.
Napili się odrobinę wina i odstawili lampki.
Draco oparł się wygodnie i delikatnym gestem ułożył ją tak, że jej głowa leżała teraz na jego ramieniu. Objął ją mocno jednocześnie, rozkoszując się zapachem jej włosów.
- Opowiedz mi wszystko – poprosiła cicho.
- Spróbuję… - opowiedział z drobnym zawahaniem.
- Zacznij od samego początku – poradziła, delikatnie bawiąc się końcówką jego zielonego krawata.
Przypomniała sobie teraz krawat znaleziony pod poduszką Ginny i uśmiechnęła się smutno. Nigdy nie sądziła, że obie będą miały tak blisko do czynienia ze ślizgonami.
- Już w czasie naszego szóstego roku, wszyscy, najwyżsi rangą Śmierciożercy, mieszkali w naszej rodowej rezydencji  – opowiadał cicho.
- Przypuszczaliśmy, że Voldemort chciał ich wszystkich mieć stale pod ręką – przyznała.
Draco wzdrygnął się lekko na dźwięk tego imienia.
- Dom był pełen szumowin, z których każdy cieszył się tym, że odniosłem porażkę.
- Musiało być nieprzyjemnie...
Nie chciała zmuszać go do tego, by opowiedział jej o klątwie obdzierającej ze skóry. Podejrzewała, że to zapewne był dla niego bardzo przykry temat.
- Lekko nie było – potwierdził cicho.
- Co dalej?
- Bardzo chciałem wrócić do szkoły na siódmy rok. Uwolnić się choć na trochę od tego syfu. Nie wiedziałem jednak, czy będzie mi wolno…
- To było niesamowite, jak Czarny Pan podporządkował sobie wtedy ministerstwo. Byłam w szczerym szoku, że tak łatwo mu się to udało.
- Tak. Wszystko szło po jego myśli. Dlatego od września wróciłem do szkoły, a wraz ze mną Snape i Carrowowie, którzy już planowali, jak pognębić każdego, kto nie był i ślizgonem.
- Mieliście za zadanie obserwować Ginny? – dociekała.
- Oczywiście. Ją, Longbottoma, Lovegood i wszystkich innych, jakoś powiązanych z Potterem.
- Wypełnialiście to zdanie?
- Ja nie. Miałem wtedy inne sprawy na głowie… Ale Nott, Zabini, Ress, Crabbe, Goyle i prawie wszyscy ślizgoni, którzy byli w jakiś korelacjach ze śmierciożercami…
- A jakie ty miałeś zadania? – nie mogła sobie podarować tego pytania.
Miała wrażenie, że Draco cały odrętwiał.
- Bellatrix miała wobec mnie swoje własne plany – wyszeptał z goryczą.
- Och! – wyrwało się z piersi Hermiony.
Nienawidziła wspominać Bellatrix. Ta kobieta była dla niej równie przerażająca, jak sam Voldemort.
- Ciotka chciała, bym został przywódcą armii Czarnego Pana. Jego prawą ręką, zamiast mojego ojca, albo Severusa. Mawiała, że płynie we mnie krew Blacków, szlachetniejsza od krwi Malfoyów… - mówił cicho, z dziwnym napięciem w głosie.
- Czyli ty nie brałeś udziału w szlabanach innych uczniów w zeszłym roku?
- Byłem w sumie na dwóch… W tym na jednym szlabanie grupy puchonek – Hermiona odniosła wrażenie, że Draco uśmiechnął się sam do siebie.
- Puchonek? – zapytała, zaciekawiona.
- Zdziwiłaś się, gdy poprosiłem cię o Bones, jako opiekunkę, prawda? – zapytał.
- Tak… Ale ona mi potem wyjaśniła dlaczego, to właśnie ją wybrałeś.
- Przypuszczałem, że to zrobi. To wtedy, na tamtym szlabanie, to zobaczyłem. Całowała się z Hanną Abbott, za jednym z regałów w bibliotece.
- Naprawdę? – Hermiona uniosła się i popatrzyła mu w oczy, kompletnie zaskoczona.
- Tak. One były parą.
- To straszne! Przecież Susan widziała na własne oczy jej śmierć! – jęknęła Hermiona, chowając twarz w dłoniach.
Po tak traumatycznym przeżyciu, Susan spotkało teraz kolejne naprawdę ogromne nieszczęście. Biedna! Hermiona bardzo bolała nad nieszczęśliwym losem puchonki.
- Ona, wciąż bardzo to przeżywała… Starała się jednak zachowywać normalnie. Wiedziała, że Abbott nie chciałaby, żeby zbyt długo cierpiała.
- A drugi szlaban, na którym byłeś? – zapytała chcąc zmienić temat, bo czuła, że znów zbiera jej się na płacz.
- To był szlaban Zabiniego i Notta.
- Co?! – wykrzyknęła zdziwiona Hermiona.
- Dokładnie to. Dostali go od Snape’a, jakoś w styczniu. Pobili się po treningu Qudditcha.
- Serio? Jak to możliwe? – Hermiona, potrząsnęła głową z niedowierzaniem i sięgnęła po swoje wino.
Tego się kompletnie nie spodziewała!
- Dopiero wtedy dotarło do mnie, że coś się dzieje. Przez cały semestr byłem tak zajęty, że nie zwracałem uwagi na szkolne problemy…
- Wiadomo o co dokładnie się pobili?
Draco milczał przez chwilę i sięgnął po swój kieliszek wina.
- Podejrzewam, że właśnie o Ginny Weasley.
Hermiona znów oderwała się od niego, siadając tak, by mogła widzieć jego twarz i popatrzeć mu w oczy.
- Mówisz poważnie? – wyszeptała.
- Powiem ci wszystko co wiem, ale część z tego to tylko moje domysły… - przyznał szczerze.
- Dobrze!
- Jeszcze w szóstej klasie, dziewczyny w Slytherinie plotkowały o tym, że Zabini za często ogląda się za Weasleyówną. On oficjalnie zaprzeczał, ale sam widziałem, jak czasem się na nią gapił. Pewnie robił to częściej, gdy odbywały się spotkania w tym całym waszym klubie Slughorna.
- Być może tak było… - zgodziła się.
- Na siódmym roku, Pansy zwróciła mu uwagę, że Weasley zerwała z Potterem. Niby nic go to wtedy nie obeszło, ale zaraz potem Blaise zaczął samemu się zgłaszać do pilnowania jej na wszystkich szlabanach.
- Czyli, że naprawdę mu się podobała? – zastanawiała się na głos Hermiona.
- Chyba tak – przyznał cicho.
- I co było dalej?
- Nie znam szczegółów, ale Astoria Greengrass twierdziła, że Dafne jej kiedyś mówiła, że Weasley wprost nienawidziła Zabiniego i kompletnie go ignorowała.
- To prawda – stwierdziła Hermiona, dobrze pamiętając wpisy o „czarnym diable”, w dzienniku Ginny.
- Greengrass, mówiła też, że podobno Blaise wpadł na pomysł, by poprosić Theodora o pomoc. Miał on zbliżyć się do Weasley, a potem opowiedzieć Zabiniemu, co ona lubi, co jej imponuje, jak ją podejść i inne takie głupoty.
Hermiona uśmiechnęła się smutno. Czyli Zabini naprawdę coś czuł do Ginny… To było na swój sposób nawet romantyczne. Jak więc mógł ją potem sam skrzywdzić? A może to jednak nie był on?
- I Theo mu pomógł? – dopytywała.
- Najwidoczniej nie tak, jakby Zabb tego oczekiwał. To też tylko moje przypuszczenie, ale… Być może Nott sam poczuł do niej coś więcej? Nigdy z nim o tym nie gadałem… - przyznał szczerze.

Hermiona westchnęła ciężko i szybkim ruchem nawinęła na dłoń jego krawat, po czym szarpnęła go tam mocno, że Draco aż jęknął.
- I dlaczego wtedy, w łazience prefektów, próbowałeś mi wmówić, że nic o tym nie wiesz, a żaden szanujący się ślizgon, by się z nią nie zadał, co? – warknęła, wprost do jego ucha.
Złapał za jej nadgarstek, zmuszając ją do poluzowania uścisku.
- Bo gdybyś, to szybko to rozwiązała, to najpewniej zaraz potem byś wyjechała… – wymruczał, czułym gestem przyciągając do siebie jej głowę i muskając jej usta.
- Przecież właśnie tego wtedy chciałeś! – przypomniałam mu.
- Chciałem i nie chciałem jednocześnie… – wyznał.

Hermiona zaśmiała się lekko i pocałowała go delikatnie. Nie mogła się o to na niego złościć, choć wiedziała, że gdyby powiedział jej to już wtedy, jej śledztwo mogłoby się teraz znajdować w zupełnie innym miejscu.
Całowali się przez chwilę, ale wiedziała, że powinni przestać, nim znów pojawi się to nieprzejednane pragnienie. Musieli najpierw skończyć tę rozmowę. Niechętnie oderwała się od niego i znów położyła głowę na jego ramieniu.
- Opowiedz mi teraz o utracie pamięci przez Notta – poprosiła.
- Skąd o tym wiesz? – zdziwił się.
- Mam swoje źródła. Kiedy to się stało?
- O ile się nie mylę, to na jakiś tydzień przed śmiercią siostry Weasleya. Jego matka wezwała mnie do ich rezydencji. Jacyś ludzie znaleźli go rannego, gdzieś na ulicy w Londynie, chyba tej samej, która prowadzi do „Dziurawego Kotła”.
- Dlaczego nie poinformowaliście o tym ministerstwa? – dociekała.
- Bo sądziliśmy, że to wpłynie na zaproponowaną mu ugodę. Nikt nie wiedział, co się dokładnie stało.
- Nie zorientowałeś się, że nie pamiętał o Ginny? – drążyła.
- Nie pamiętał o wielu rzeczach. Był bardzo rozbity i zagubiony… Wiele dni przeleżał w łóżku, półprzytomny.
- I nie chciałeś mu pomóc? Przecież on podobno do dziś ma masę problemów po tej klątwie! – denerwowała się.
- Niby jak mógłbym mu pomóc? Pilnowałem na ile mogłem, by miał święty spokój!
- A eliksir antyobliviate?
- Co? – zapytał, zdziwiony.
- Eliksir, który odwraca skutki obliviate. Zresztą są też odpowiednie zaklęcia. Trudne, ale możliwe do rzucenia. Sama tak odczarowałam rodziców.
- Nie uważałem, że było mu to do czegoś potrzebne. Jeśli naprawdę coś do niej czuł, to chyba dobrze, że tego nie pamięta, skoro ona teraz i tak nie żyje… – przyznał cicho.
Hermiona z niedowierzaniem pokręciła głową.
- Naprawdę nie wiedziałeś? Nie domyśliłeś się tego, że on był z nią na poważnie? – zadając to pytanie, patrzyła mu w oczy, chcąc wiedzieć, czy jej nie okłamie.
- Sadziłem, że to był tylko taki krótki, głupiutki szkolny romans…
- Czyli nie wiedziałeś, nic o tym, że Ginny była z nim w ciąży?  
Szczęka Draco z łoskotem opadła, a zaraz potem blondyn przytknął dłoń do otwartych ust w wyraźnym szoku.
Hermiona uśmiechnęła się lekko, czując falę ulgi. Chyba nie mogłaby mu wybaczyć, gdyby okazało się, że jednak o tym wiedział.
Mogła mu zaufać i wprowadzić go w swoje śledztwo. Razem na pewno dają radę to szybciej rozwiązać.


◈◈◈

Cześć!
Jak mówiłam - odliczanie rozpoczęte :) Ostatnie 10 rozdziałów i żegnamy WOW.
Muszę jednak ostrzec, że nie będą one dodawane teraz zbyt regularnie, ponieważ mam teraz w planach najpierw wyjazd służbowy, a potem urlop :) Rozdziały już napisane jadą ze mną, a w wolnych chwilach mam zamiar pisać dalej, ale naprawdę nie wiem, jak to wyjdzie - wszystko zależy od weny i wi-fi w hotelach :D

W razie pytań: venetiia.noks@gmail.com

Często dostaje pytania o "Sny" - kolejny rozdział już prawie na ukończeniu, więc pewnie pojawi się jako przerywnik pomiędzy rozdziałami WOW - taką mam nadzieję :D
Zaczęłam też pisać jedną miniaturkę - będzie dość długa, więc nie wiem kiedy skończę, ale będzie mroczna i 18+ :)
Wielkie Pozdrowionka - jak zwykle!

Venetiia.