[WOW] Rozdział 33 - "Zdemaskowane sekrety"

Dedykacja:
Dla dziewczyn, które zawsze starają się być pierwsze w komentarzach :)
Dla Etannin - za to, że wpadasz tu regularnie :)
oraz dla Panny Margotki - również dziękuję za regularne komentarze! :)


◈◈◈

Chciałam Was podręczyć dłużej, ale nie mam serca... :D


◈◈◈

Na niezbyt grubym, złotym łańcuszku, znajdowała się przewieszka. Rubinowa róża, o przepięknych refleksach, na brzegu której umieszczony był zrobiony ze szmaragdu, zielony liść. Naszyjnik był wprost zachwycający. W pudełeczku nie było żadnej kartki, ale wcale nie musiało jej być. Zapięła łańcuszek i ułożyła się na poduszkach, nie mogąc się pozbyć uśmiechu ze swoich ust.
- Ja chyba naprawdę niedługo zwariuję… - wyszeptała, gładząc delikatnie przewieszkę palcami.
Rubin i szmaragd razem? Chyba nie sądził, że się nie domyśli! Zresztą, ta błyskotka zapewne kosztowała fortunę.Nie wiedziała czy ma zacząć się śmiać, czy może wreszcie popłakać trochę nad tym, co się z nią działo. Już wyleczenie jej ręki było pięknym prezentem z jego strony, ale to… Teraz tak bardzo chciała wierzyć, że to nie była tylko obsesja! Czy on mógł czuć do niej coś realnego? Prawdziwego? Coś innego, niż pożądanie? Zakryła oczy dłonią i westchnęła ciężko. Naprawdę nie powinna tego pragnąć, bo to było pokręcone, szalone, złe i wbrew logice! Ale tak… Marzyła, by to była prawda! W sumie sama nadal, czasem w to nie wierzyła. Kiedy i jak to się stało, że zaczęła nagle darzyć go uczuciami, tak skrajnymi od nienawiści, jaka od zawsze pomiędzy nimi istniała? To było tak nierealne, że czasem zastanawiała się, czy to po prostu nie jest tylko jakiś pokręcony sen? W ledwie cztery miesiące, przeszła z głębokich, wieloletnich animozji, do czegoś, co sama przed sobą, starała się jeszcze nie nazywać miłością…To chyba naprawdę była magia i coraz bardziej się bała, w którą stronę ją ona zaprowadzi.



◈◈◈

W tym roku na świętach w szkole zostało wyjątkowo wielu ślizgonów. Może to z powodu tego, że ich rodzice odsiadywali wyroki w Azkabanie? A może dlatego, że nie chcieli wracać do nowych, znacznie skromniejszych domów, po tym, jak ministerstwo podobierało niektórym ich piękne rezydencje? Jednak dzięki temu, że prawie wszyscy zostali, Draco mógł spędzić czas w gronie znajomych, śmiejąc się i zajadając pysznościami. Wszyscy opiekunowie wyjechali z zamku, więc mogli pozwolić sobie na urządzenie świąteczno-zakrapianej imprezy w pokoju wspólnym. Było gwarno i wesoło, a Draco siedząc wygodnie na kanapie i wpatrując się w płonący w kominku ogień, poczuł się wreszcie naprawdę odprężony.
Od rana nie mógł pozbyć się z ust delikatnego uśmiechu, który rósł za każdym razem, gdy przypomniał sobie, o tym co ona mu podarowała. Cudowny prezent...
Popijał whisky, jak wszyscy i powoli czuł, jak alkohol zaczyna szumieć mu w głowie. Wiedział, że wkrótce będzie musiał przystopować, jeśli jutro miał być w formie, w czasie wizyty u swojej matki.
Miał nadzieję, że naszyjnik ze szmaragdami, który jej kupił w prezencie, trochę poprawi jej nastrój, po tym, jak powie jej o śmierci ojca… To właśnie wybierając ten prezent z katalogu najlepszego, magicznego jubilera, natrafił na zdjęcie rubinowej róży. Do teraz nie wiedział, co go pokusiło… Po prostu od razu zamarzył o tym, by zobaczyć ten naszyjnik na szyi Hermiony.
Na pomysł z uleczeniem jej ręki wpadł zaraz po tym, jak zauważył, że ona czasem, nawet nieświadomie, odwraca dłoń tak, by nie było widać blizny. Od początku podejrzewał, gdzie znajdzie właściwe antyzaklęcie. Tak, jak przypuszczał, ciotka Bella skorzystała z rodzinnej księgi czarnomagicznych klątw. Hermiona nigdy nie miałaby szans na zalezienie sposobu na pozbycie się tej szpecącej szramy. Miał nadzieję, że choć trochę ją ucieszył tym, że to zrobił…

- O czym tak rozmyślasz? – zagadnęła Pansy, siadając tuż obok niego, tak blisko, że ich uda się zetknęły.
- O tym, że to dziwne święta – skłamał, uśmiechając się lekko.
- Taaaak! Święta bez balu w waszym dworze, są naprawdę takie puste! - zaśmiała się, kładąc mu dłoń na ramieniu.
Odruchowo wzdrygnął się od tego. Zupełnie nie rozumiał, dlaczego każdy dotyk wciąż tak go niepokoił… Jedynie przy Hermionie to było coś innego. Gdy ona go dotykała, nigdy nie czuł strachu czy niepewności. A tylko i wyłącznie silne pożądanie.
- Znów się zamyśliłeś! – skarciła go z uśmiechem Pansy.
- Przepraszam. Mam tak dziś przez cały dzień! - Draco napił się whisky, by zamaskować swoje zmieszanie.
- Myślę, że jesteś za bardzo spięty… - Pansy, powoli przesunęła swoją dłoń z jego ramienia, prosto na kark.
- Ostatnie tygodnie nie były specjalnie przyjemne – burknął.
- Dlatego tym bardziej nie rozumiem, czemu sam sobie odmawiasz przyjemności, skoro masz ją na wyciągnięcie ręki… - pochyliła się i delikatnie musnęła ustami jego ucho.
Draco zamknął oczy i westchnął cicho. Naprawdę od dłuższego czasu nie był specjalnie szczęśliwy. Brakowało mu bliskości, towarzystwa, ciepła... Skoro Pansy sama tego chciała…? Przecież wiedziała, że to będzie z jego strony tylko zwykłe zaspokojenie popędu. Najwyraźniej godziła się na to! Żadnych głębszych uczuć. Tylko zwykły seks. Ale czy naprawdę mógł? Sytuacja pomiędzy nim i Hermioną była taka nie jasna… Czy miał na co jeszcze czekać? A jeśli nie?Parkinson załapał go za dłoń i splotła razem ich palce.
- Chodź… - wyszeptała, wstając i ciągnąć go za sobą.
Draco zawahał się przez chwilę. W końcu jednak powoli podniósł się z kanapy i pozwolił jej poprowadzić się w stronę własnego dormintorium. Wiedział, że to być może będzie błąd. Jednak popełnił ich już bardzo wiele w swoim życiu. Jeden więcej mu chyba nie zaszkodzi.



◈◈◈

Świąteczna kolacja była pyszna. Stworek naprawdę robił co mógł, by zadowolić gości swojego pana. Harry uśmiechał się lekko, rozlewając wino do kieliszków, a Hermiona starała się z zainteresowaniem słuchać opowieści Rona o szkoleniu aurorskim. Zdecydowali się dziś spędzić ten dzień tylko we troje. Jutro zaś mieli pojechać do Nory, gdzie spotkają się z całą resztą rodziny Weasleyów na świątecznym obiedzie. Hermiona spodziewała się, że to będzie raczej bardzo ponure wydarzenie…

- Jeszcze jedna butelka? – zapytała Potter, wstając i sięgając do kredensu.
Hermiona zachichotała. Trochę kręciło jej się już w głowie, ale przecież wzięła ze sobą eliksir na kaca. Dobrze było się trochę odprężyć.
- Strasznie szkoda, że będziesz musiała wrócić do szkoły! – Ron sięgnął po jej dłoń i uścisnął ją lekko.
- To jeszcze tylko jeden semestr – odpowiedziała z uśmiechem.
- To i tak długo! – marudził Ron.
- Przestań! Przecież was też ciągle nie ma teraz w domu – roześmiała się.
- No ale fajnie by było, gdyby zamieszkał z nami wreszcie ktoś, kto dopilnuje, by Ron nie roznosił swoich skarpetek po całym domu – zażartował Harry.
- Jak tylko rok szkolny się skończy, to wrócę tu i zrobię z wami porządek! – obiecała z czułym uśmiechem.
- Super! A teraz sorry, ale muszę skoczyć na chwilę do łazienki! – Ron wstał nieco chwiejnie od stołu i wyszedł z kuchni.

Hermiona wstała i podeszła do blatu, na którym stały dzbanki z różnymi sokami.
- Chyba całkiem dobrze wam tu razem? – uśmiechnęła się do Harry’ego.
Harry popatrzył na nią dziwnie przenikliwie, a jego uśmiech przygasł.
- Dostałaś ładny naszyjnik na święta, Hermiono…
Odwróciła się w jego stronę nieco zdziwiona. Ciekawe dlaczego akurat teraz poruszył ten temat?
- Dzięki, to od rodziców… - skłamała.
Potter również wstał i powoli podszedł do blatu ze swoją szklanką.
- To Stworek był u twoich rodziców, by odebrać twój prezent. Pomyślałem, że tak będzie im łatwiej, jeśli zechcą ci coś przekazać… - Harry stanął tuż obok i przyjrzał się przyjaciółce.
- Naprawdę? Dziękuję ci bardzo! Jesteś taki kochany! – Hermiona uśmiechnęła się do niego rozpromieniona.
- Nie zaglądałem do środka, ale widziałem, że to była to tylko płaska koperta…
Hermiona poczuła nieprzyjemny dreszcz.
- Może po prostu powiesz mi o co ci chodzi, dobrze? – poprosiła.
- Chcę tylko wiedzieć, czy jesteś pewna, że wiesz, co robisz? – szepnął, kładąc jej dłoń na ramieniu.
- Ale ja…
- Kingsley osobiście nas prosił, byśmy sprawdzili zamówienia świąteczne wszystkich skazańców ze Slytherinu. Wyroki zabraniają im kupowania czegoś nielegalnego.
Hermiona poczuła, jak ogarnia ją fala paniki. I niby co miała mu teraz powiedzieć? Harry patrzył na nią uważnie.
- Nie musisz się o mnie martwić. Jestem dorosła… - wyszeptała.
- Wiem. Mimo to, będę to robił. Straciłem już Ginny… Nie wybaczyłbym sobie… - Harry zamknął oczy i westchnął ciężko.
- Przestań! Nic mi się nie stanie!
- Od kiedy to trwa? – zapytał cicho.
- Od jakiegoś czasu… - odpowiedziała ogólnikowo.
- To coś poważnego?
Teraz już wcale nie wiedziała co ma odpowiedzieć. Że to tylko fantastyczny seks i nic więcej? Nie… Wiedziała, że to nie byłaby do końca prawda.
- Nie wiem…– odpowiedziała zgodnie z tym co czuła.
- Dlaczego właśnie on? – jęknął boleśnie Potter.
- Tak wyszło. Nie planowałam tego - Hermiona przełknęła łzy.
Nie chciała zawieść swoich przyjaciół, ale już nic nie mogła na to poradzić. Wdała się w całą tą relację z Malfoyem w pełni świadomie. I wcale nie chciała tego żałować.
- Pozostaje się cieszyć, że Ron wolał sprawdzić czy Greengrass, nie zamówiła sobie przypadkiem na święta jakiejś seksownej bielizny – Potter uśmiechnął się dość cierpko pod nosem.
- Nie mów mu, proszę! Ja…- Hermiona wiedziała, że Ron by jej tego nigdy nie wybaczył.
Harry prychnął.
- Myślisz, że marzy mi się odwiedzanie przyjaciela w Azkabanie? W życiu mu nie powiem!
- Nikt nie może się o tym dowiedzieć! – podkreśliła.
- Musisz jednak wiedzieć, ze Kingsley też zaczyna się martwić. To dlatego opowiedział mi o historii z eliksirem rozpuszczonej skóry i tym, że ktoś kupił ci antidotum. Sprawdziliśmy to. Kosztowało równo dwanaście tysięcy galeonów. Dokładnie tyle zniknęło ze skrytki Malfoya… Wiem też o tym, co załatwiłaś dla niego na drugi dzień świąt.
Hermiona poczuła, jak wzruszenie łapie ją za gardło. Nie chciała jednak rozpłakać się przed Harrym, dlatego postanowiła się opanować.
- On mi nic nie zrobi, Harry. On…
- Nie zaufam mu, choćby na kolanach przysięgał, że cię nie unieszczęśliwi! – przerwał jej dość szorstko przyjaciel.
- Nie musisz. Ważne, że ja mu ufam – odpowiedziała, twardo patrząc mu w oczy.
- Jeśli cię skrzywdzi, to go zabiję – Harry prawie nie otwierał ust, gdy o tym mówił.
- Jeśli to zrobi, to sama go zabiję – Hermiona uśmiechnęła się delikatnie.
- Hej! Co w tak się modlicie nad tymi sokami? Przecież mamy wino! – Ron wkroczył chwiejnie do kuchni, roześmiał się głupkowato i zdrowo pociągnął ze swojego kieliszka.
Hermiona odetchnęła i zmusiła się do uśmiechu. Była wprost przerażona tym, że Harry odkrył jej tajemnicę. Na dwudziestu aurorów na kursie, zamówienie Malfoya musiało wpaść akurat w ręce Pottera! To się nazywa mieć pecha… Jednak i tak całe szczęście, że to nie był Ron! Hermiona znów napiła się wina, ale to przyjemnie odprężenie, które czuła przed rozmową z przyjacielem, gdzieś bezpowrotnie odleciało. Nie chciała teraz tego analizować, ale wiedziała, że po powrocie do szkoły, będzie czekało ją kilka ważnych decyzji.



◈◈◈

Leżał na plecach, bez koszuli. Miał rozpuszczone włosy i zamknięte oczy. Drobne pocałunki subtelnie łaskotały jego klatę. Były delikatne niczym muśnięcia skrzydeł motyla, ale i tak każdy wywoływał w nim to samo nielubiane napięcie. Nie potrafił się odprężyć i skupić na swojej przyjemności. Wszystko było nie tak… Jej zapach był za intensywny, włosy za krótkie i za cienkie, a usta zbyt powolne. Nie czuł tego żaru, a samo pożądanie budziło się bardzo powoli.
- Odpręż się skarbie… - wyszeptała, czułe całując jego ucho.
Wiedział, że nie może leżeć nieruchomo niczym mumia, dlatego przytrzymał jej głowę i pocałował ją namiętnie. To też nie było to. Przerwał pocałunek i westchnął cicho. Musiał przestać je porównywać. Natychmiast!
Pansy nieśpiesznie całowała jego szyję, a Draco nie otwierając oczu, sięgnął na jej plecy w poszukiwaniu zapięcia od stanika. Nie chciał nawet wiedzieć, jakiego był koloru. Rozpiął go, po omacku, zsunął z jej ramion i rzucił na podłogę. Sięgnął dłonią i dotknął obnażonej piersi. Parkinson zamruczała, niczym zadowolony kot, a on spiął się jeszcze bardziej.
To nie była ta pierś, którą chciał pieścić. Była za mała i źle leżała w jego dłoni. I choć dotykał jej przecież już wielokrotnie, teraz wydała mu się taka obca, niewłaściwa… Znów westchnął cicho. To wszystko stawało się coraz bardziej popieprzone! Pansy zsunęła się niżej i rozpięła jego spodnie. Musnęła go delikatnie dłonią przez materiał bokserek i złapała za brzeg jego jeansów, by móc je zsunąć.
- Nie.
Draco usiadł gwałtownie i złapał ją za nadgarstki.Parkinson spojrzała na niego z mieszaniną bólu i zaskoczenia. Wiedział, że ją zrani, ale nie miał innego wyjścia…
- Przepraszam cię, ale nie mogę… - wyszeptał, delikatnie odsuwając od siebie jej ręce.
- Oczywiście, że możesz! – warknęła, obcesowo łapiąc go za krocze.
- Nie! – Draco stanowczo odepchnął od siebie jej dłoń i pośpiesznie wstał z łóżka.
Pansy usiadła na jego skraju, ubrana jedynie w pończochy i czarną spódnicę, z rozpaczą patrząc, jak on zapina swoje spodnie i podnosi z ziemi koszulę.
- Na co ty liczysz? – wyszeptała, a pierwsze łzy spłynęły jej po policzkach.
- Pansy… Przepraszam! To nie powinno było się w ogóle stać… - Sam nie wiedział jakich słów użyć, by nie czuć się tak podle z jej powodu.
- I zamierzasz żyć do końca życia w celibacie, skoro nie możesz się pieprzyć z dziewczyną, którą kochasz? – zadrwiła.
- Nie chcę o tym rozmawiać. Lepiej będzie jeśli już pójdziesz… - Draco podniósł jej stanik i chciał jej go oddać.
Pansy mimo oczu pełnych łez, syknęła niczym rozwścieczona żmija i wyrwała go z jego ręki.
- To może skombinujemy trochę eliksiru wielosokowego? Mogę się nawet zmienić w tę małą, brudną szlamę, jeśli tym sprawię ci radość! – załkała, patrząc na niego ze złością i rozpaczą.
Draco zacisnął szczęki.
- Wyjdź! – wycedził przez zęby.
- Czy ty nie rozumiesz, że ona nie jest dla ciebie? I nigdy nie będzie! Należycie do dwóch różnych światów! – krzyczała.
- To nie twój problem! A teraz się wynoś! – Draco gwałtownym ruchem otworzył drzwi do dormitorium.
Pansy pozbierała z podłogi resztę swoich rzeczy. Podeszła do wyjścia, ale w progu przystanęła i popatrzyła mu prosto w oczy.
- Jeśli zamiast nocy ze mną, wolisz leżeć i marzyć o niej, to proszę bardzo! Nie zapomnij sobie przy okazji uświadomić, że ona tę właśnie noc, spędza w łóżku Weasleya! – Pansy zaśmiała się ironicznie, po czym, pomimo łez błyszczących na jej twarzy,  wyszła z dumnie uniesioną głową.
Draco z hukiem zatrzasnął za nią drzwi. Oparł się o nie i odchylił głowę, uderzając nią kilka razy o drewno. Nie mógł uwierzyć, że to się działo… Dlaczego właśnie jego musiało spotkać coś tak beznadziejnego? Czy za mało było cierpień w jego życiu? Westchnął ciężko i postanowił pójść wziąć prysznic. Świadomość tego, że Hermiona spędzała święta z wciąż zakochanym w niej po uszy Weasleyem, była gorzka niczym opium. Musiał jednak nad sobą zapanować. Musiał i już.



◈◈◈

Przewracała się w pachnącej kwiatami pościeli. Wino sprawiło, że zasnęła na kilka godzin, ale teraz przebudziła się i pomimo tego, że była dopiero trzecia w nocy, nie mogła zmrużyć oka. Wszystko ją denerwowała. Nie wiedziała czy jest jej za zimno czy za ciepło, albo czy jej poduszka jest za wygodna, czy wręcz przeciwnie. To było irytujące, jakby coś siedziało pod jej skórą i nieustannie ją drażniło.
Wreszcie wstała, w ciemności szukając swoich kapci. Założyła szlafrok i postanowiła zejść do kuchni po szklankę soku.Dom przy Grimmauld Palce, po remoncie jaki zafundował mu Harry, stał się przyjemny i nowoczesny. Cicho zeszła po schodach, nie chcąc przypadkiem obudzić chłopaków, którzy mieli swoje pokoje na pierwszym piętrze. Jej był na drugim. Poważnie rozważała zamieszkanie na stałe razem z nimi, zaraz po skończeniu szkoły. W sumie, jakie miała inne wyjście? Rodzice raczej nie byliby zachwyceni, gdyby ponownie pojawiła się w ich progu.Stanęła przy tym samym blacie, przy którym odbyła tą krępującą rozmowę z Harrym. Nawet nie chciała sobie wyobrażać, co jej przyjaciel poczuł, gdy zobaczył rubinową różę na jej szyi. Dobrze udawał przed Ronem, przez cały dzień, że wszystko jest w porządku.Właśnie kończyła napełniać szklankę, gdy poczuła czyjąś dłoń na swoim ramieniu. Pisnęła, podskoczyła w miejscu i rozlała sok na blat.
- Spokojnie Miona, to tylko ja – zaśmiał się Ron.
- Dlaczego się tak skradasz?! – skarciła go, sięgając po ścierkę, by wytrzeć rozlany napój.
- Na szkoleniu aurorskim mamy to w zadaniach. Fajnie, że mu się udało bezszelestnie podejść! – cieszył się rudzielec.
- No faktycznie! Moje gratulacje! – Hermiona uśmiechnęła się dosyć cierpko pod nosem.
- Dobrze, że cię tu spotkałem… - Ron delikatnym gestem odgarnął jej włosy z ramienia.
Hermiona poczuła, jak przebiegł ją dreszcz. Co on…
- Herm… Proszę… - wyszeptał pochylając się nad nią.
Hermiona uwięziona pomiędzy blatem, a jego ciałem nie miała gdzie uciec.
Ron zachęcony brakiem jej reakcji, położył dłonie na jej talii i pochylił się, łącząc ich usta w namiętnym pocałunku.



◈◈◈

Ha!
Tego się pewnie nie spodziewaliście? Mam przynajmniej taką nadzieję.
Podejrzewam, że Pansy zyskała teraz małe grono wrogów... Cóż... Bywa... To jeszcze nie koniec jej wątku! :)
Dziękuję za Wasze komentarze i odwiedziny!
W razie pytań: venetiia.noks@gmail.com

Całuski!

Zaproszenie!

Przy okazji chciałabym Was Serdecznie Zaprosić na bloga naszej kochanej Vera Verto i jej koleżanki Vivianny Avis!
Dziewczyny wracają po latach do blogsfery, by opublikować dla nas tłumaczenie - podobno bardzo ciekawego dramione - "Legenda dwunastu listów" :)
Wszystkim głodnym nowych, dobrych historii o naszej ulubionej parze, szczerze polecam zajrzeć!

PS. Byłoby miło, gdybyście zostawiły komentarze dla dziewczyn na zachętę! :) 

Kliknij i zobacz koniecznie!