[WOW] Rozdział 28 - "Spalony plan"

Dedykacja:
Dla Pauliny - za refleks pod poprzednim rozdziałem
oraz  dla Ewelki007 - Podziękujcie jej tłumnie, bo to Ona namówiła mnie na dodanie dziś rozdziału :)



◈◈◈



(Uwaga - scena 18+ - Poprzeczka znów ciut w górę)

                Czuła jego ciało tak blisko, tak mocno! Jego zapach wypełniał prawie każdą komórkę jej ciała, a każdy jego pocałunek, budził w niej tak gorące pragnienie, że dosłownie drżała od tego. Płynnym ruchem wsunął jedną dłoń pod jej chabrowy sweterek i od razu dotarł do piersi. Porażona pożądaniem mocno stęknęła prosto w jego usta. Jego dłoń zakradła się pod jej stanik, a Draco, dość obcesowo złapał sutek w dwa palce i zaczął uciskać go rytmicznie. Oderwała się od niego, nie mogąc powstrzymać się od coraz głośniejszych pojękiwań. Doskonale wiedział, jak sprawić, by jej ciało aż śpiewało w oczekiwaniu na rozkosz.
Zabrał rękę z jej piersi i powoli przesunął nią po jej ciele, jednocześnie namiętnie całują i przygryzając jej ucho. Była pewna, że za chwilę przestanie oddychać, albo do reszty postrada zmysły. Dotarł swoją dłonią do brzegu jej spódnicy i bez chwili wahania wsunął ją pod nią, a Hermiona wcisnęła się mocniej w drzwi, w obawie, że za chwilę straci władzę w nogach.
Dotknął jej koronkowych majtek i zamruczał coś bliżej nieokreślonego do jej ucha, a ona poczuła, jakby od jego dotyku w jej najczulszym miejscu, po całym jej ciele przebiegła najprawdziwsza błyskawica, przecinająca ją na wskroś.
Nie dał jej ani chwili na uspokojenie emocji, tylko bezceremonialnie wsunął palce pod materiał i przejechał nimi po jej łechtaczce.
Hermiona krzyknęła. Zamknęła oczy, a całe jej ciałem wstrząsnął dreszcz. Mogłaby przysiąc, że widzi teraz najprawdziwsze gwiazdy.
Draco bez zahamowani ssał skórę na jej szyi i coraz mocniej pieścił ją palcami, a ona desperacko zaciskała oczy i swoje dłonie na jego ramionach, mając prawie pewność, że wkrótce rozpadnie się na milion kawałków z rozkoszy.
- Co by się stało, gdyby nas tu teraz przyłapali…? - wyszeptał namiętnie do jej ucha.
Krzyknęła znowu, niezdolna do wyartykułowania choćby słowa. Jego ociekający pożądaniem głos, rozgrzewał ją prawie tak, jak jego dłoń pomiędzy jej udami.
Jednocześnie nacisnął mocniej na jej łechtaczkę i przygryzł płatek ucha, a Hermiona zawyła. Podniecenie i napięcie stawały się kompletnie nie do zniesienia.
- No dalej! Powiedz mi, co, by się stało, gdyby twój chłopak zobaczył cię teraz… Taką wyuzdaną… Rozgrzaną, gdy dotyka cię inny…
Szeptał z pasją, przyśpieszając ruchy i zwiększając nacisk swych palców.


◈◈◈

                Hermiona nie oddychała. A przynajmniej wydawało jej się, że tego nie robi. Nie potrafiła zarejestrować w swym umyśle zbyt wiele. Właściwie, to potrafiła teraz tylko czuć…
- Może zdejmę zaklęcie wyciszające? Wtedy będziesz musiała bardzo mocno się  pilnować, by być cicho. Nie mogą cię przecież usłyszeć…
- Nie…! – wyjęczała, z całej siły wbijając swoje paznokcie w jego ramiona.
Draco zabrał rękę, pochylił się i szybkim ruchem zsunął z niej majtki. Złapał ją za ramię i odwrócił gwałtownie w stronę drzwi, a jego dłoń niemal od razu znów zawędrowała pod jej spódnice.
Hermiona zaszlochała, opierając się rękami i czołem o zimne drewno. Co on jej do diabła robił?
Poczuła, jak wsuwa w jej wnętrze dwa palce i znów krzyknęła. To już nie był Malfoy, tylko jakiś najprawdziwszy demon, który chciał jej śmierci. Chciał ją zabić z rozkoszy.

◈◈◈

Była niewyobrażalnie gorąca i mokra. Wszystkie jego wykłady o opanowaniu, jakie prawił sam sobie od ich pierwszego razu, wzięły teraz w łeb. Pieprzył ją swoimi palcami, chciwie wsłuchując się w każdy jej jęk. Chciał ją ukarać. Chciał, by męczyło ją to nieznośne napięcie, bez możliwości jego spełnienia. Planował doprowadzić ją na skraj orgazmu, najpierw swoją dłonią, później ustami, a na końcu swoim kutasem. I dopilnować, by ani razu nie doświadczyła ekstazy. Planował to zrobić, by pokazać jej, jak wyglądają konsekwencje tego, że umieściła go w roli swojego kochanka. Zwykłego kolesia, który miał tylko i wyłącznie dostarczać jej rozrywki, w chwilach, gdy jej chłopak był daleko.
Prawda była banalnie prosta. Ona zdradzała z nim Weasleya.  Zbierało mu się na gorzki śmiech, za każdym razem, gdy o tym pomyślał.
Nie miał wątpliwości, że ten rudy skurwiel wciąż był w niej kompletnie zabujany. Wyraźnie było widać, że wciąż kochał ją do nieprzytomności. Nienawidził go za to chyba jeszcze bardziej.
Chciał móc wierzyć, że ona nie odwzajemniała tych uczuć. Czy gdyby było inaczej, to wtedy oddawałaby mu się bez reszty, tak jak w tej chwili? Czy pozwalałby mu na to wszystko tak ochoczo, gdyby miała możliwość robienia tego z tym idiotą? Chciał sądzić, że nie!  A właściwie, to pocieszał się w ten sposób… Tak bardzo pragnął mieć rację.
Mimo wszystko, coś ją nadal trzymało przy tej durnej, piegowatej miernocie. I świadomość tego go niszczyła. Wzbudzała w nim nienawiść tak wielką, że miał ochotę zrobić naprawdę coś złego.

                Dlatego wyznaczył dziś pannie Granger karę. Będzie dręczył jej ciało do granic i nie pozwoli ani razu ulżyć jej napięciu. Niech pozna, jak to być do czegoś wykorzystaną…
Jęczała perwersyjnie, poruszając biodrami w rytm tego, jak jego palce ją posuwały. Wiedział, że jest zachwycona. Za każdym razem musiał wyczuć dobry moment, by przerwać te słodkie tortury. Znów była blisko. Nie miał co do tego wątpliwości. Dlatego zwolnił swoje ruchy, ignorując jej jęk protestu. Musiał się mocno pilnować, by nie przekroczyć granicy. Jej spięte w oczekiwaniu ciało nie ułatwiało mu sprawy. Była taka chętna, tak bardzo podniecona… Chciał dać się ponieść i znów patrzeć w jej oczy, gdy będzie dochodziła z nim w sobie. Musiał się jednak opanować. To nie tak miało wyglądać.
- Błagam… - wyjęczała, przyśpieszając ruchy bioder, by móc osiągnąć upragniony koniec, gdy po raz kolejny zwolnił tuż u progu jej orgazmu.
Westchnął głośno i wyjął palce z jej gorącego wnętrza. Zaraz później przycisnął ją swoimi biodrami do drzwi i sięgnął obiema dłońmi pod jej sweter. Znów odsunął stanik i mocno ścisnął jej sutki.
- O co mnie błagasz? Powiedź…- zapytał, nie przerywając dręczenia jej piersi.
Ku jego zdziwieniu, Granger gwałtownym ruchem strzepnęła z siebie jego ręce i odwróciła się do niego, od razu mocno łapiąc go prosto za krocze.
- Weź mnie! – wyjęczała, pocierając go desperacko i patrząc na niego tym płomiennym wzorkiem.
- Cholera! – warknął, czując jak wszystkie jego postanowienia gdzieś odlatują.

Hermiona dysząc wściekle, rozpięła szybko jego spodnie i wsunęła w nie dłoń, zaciskając swoje palce na jego przyrodzeniu.
Teraz to pod jego powiekami zabłysnęły gwiazdy. Ta mała wiedźma nie dawała mu żadnych szans!
Warknął ponownie, po czym złapał ją za ramię i odwrócił znów twarzą do drzwi. Obiecał sobie, że będzie powolny i znów zatrzyma się tuż przed osiągnięciem przez nią spełnienia.
Podciągnął do góry jej spódnicę i szybko opuścił swoje spodnie. Nie miał czasu na nic innego. Wszedł w nią mocnym pchnięciem i zacisnął zęby, próbując zdusić własny jęk, a zamiast tego ciesząc się jej okrzykiem czystej ekstazy.
Złapał ją mocno za biodra i zaczął rytmicznie rżnąć. 

Hermiona jęczała, warczała, szlochała i szeptała jakieś niezrozumiałe słowa, a on wiedział, że to jeszcze tylko chwila.
Gdy jej wnętrze zaczęło się lekko zaciskać, prawie natychmiast spowolnił swoje ruchy.
Jęknęła z udręki, zaciskając dłonie, które trzymała oparte na drzwiach w pięści. Wiedział, że mu się udało. Była tak blisko, a on znów odmówił jej tego, czego tak mocno pragnęła...
Złapał za tył jej swetra i pociągnął ją w górę, zmuszając, by się wyprostowała.
Ta pozycja nie była ani trochę wygodna, ale i tak wciąż był w niej, a ona ledwo łapała oddech.
- Co… - chciała go zapytać, ale nie zdążyła, ponieważ znów jedną dłonią znów odszukał pod swetrem jej pierś. Przygryzł zębami jej ucho i delikatnie pomasował jej sutek, a ona zawyła bez opamiętania.
Chciał jej powiedzieć coś zbereźnego, albo zadać jakieś perwersyjne pytanie, ale jego czuły słuch wyłapał kroki na korytarzu.

                Hermiona pisnęła cicho i szarpnęła się w jego ramionach, najpewniej też rejestrując, że właśnie ktoś się zbliżał. Nie pozwolił jej się wyrwać. Zamiast tego, szybko wyszeptał zaklęcie gaszące pochodnię. Najwyraźniej ci dwaj idioci, nie mieli zamiaru dłużej sprawdzać lochów i już wracali… Na składzik nadal było rzucone zaklęcie wyciszające, ale światło na pewno by zauważyli.


◈◈◈

- Ciekawe od kiedy Hermiona boi się szczurów? – usłyszeli głos Weasleya.
- Nie mam pojęcia – odpowiedział Potter.
- A ja myślę, że to…

Jęknęła cicho, próbując zabrać jego dłoń z pod swojego swetra.
- Czyżbyś nie chciała tego robić, gdy twój chłopak jest tuż za drzwiami? – wyszeptał jej wprost do ucha.
- Puść… - poprosiła słabo.
- Naprawdę tego chcesz? – prowokował, na nowo zaczynając pieścić jej pierś.
Nie chciała. Pojękiwała cicho, lekko poruszając biodrami, czując czubek jego penisa miedzy swoimi rozgrzanymi udami. Uwielbiała sposób, w jaki jego wielka dłoń maltretowała jej brodawkę. Był w tym taki dobry… Doskonale wiedział, gdzie była granica pomiędzy bólem, a rozkoszą.
- Pytam czy naprawdę, mam przestać ci to robić? – Otoczył palcem jej sutek i przygryzł delikatnie jej szyję, tuż poniżej ucha.
- Nie… Proszę… Och! Nie!

Przeniósł dłoń na jej plecy i zmusił ją, by ponownie oparła się o drzwi, po czym jednym pchnięciem wszedł w nią bardzo mocno. Hermiona znów krzyknęła i wygięła biodra ku niemu, niezdolna do niczego innego, poza głośnym pojękiwaniem.
Świadomość, że jest w niej tak głęboko była perwersyjna. Nie mogła się powstrzymać, przed dzikim poruszaniem biodrami, chcą wreszcie osiągnąć to, na co czekała, od chwili, gdy przyszła za nim do tej starej graciarni.

◈◈◈

                Jakaś resztka jego świadomości rejestrowała, że Potter i Weasley o czymś gadali, a ich powolne kroki odbijały się echem od ścian korytarza. W tym samym czasie Hermiona Granger szarpała się dziko, chcąc doprowadzić jego i siebie do oszałamiającego orgazmu i to jak najszybciej. Czy naprawdę mógł jej znów tego odmówić? Czy skoro była skłonna pieprzyć się z nim, pomimo tego, że Weasley był tuż za drzwiami, mógł nadal ją karać? Przecież była tu z nim, a nie tam z innym... Była teraz jego. Oddawała mu się i sama brała go w zamian. Nie. Nie mógł jej już dłużej dręczyć.
Zintensyfikował ruchy swoich bioder, a ona coraz głośniej piszczała i wiła się, próbując wychodzić naprzeciw każdego jego pchnięcia.
Kochał ją taką. Dziką, szaloną, pożądliwą i podnieconą… Kochał ją całą!
To była ostatnia myśl, nim poczuł, jak jej wnętrze zaczyna dziko pulsować. Zacisnął szczękę, chcą wytrzymać chwile dłużej. Spotęgować jej i swoją rozkosz. Jednak musiał się wreszcie poddać, a już zwłaszcza po tym, jak Hermiona rzucając się spazmatycznie wyjęczała:
- O kurwa, Draco!  O tak…!
To wystarczyło. Nie był wstanie zdusić w sobie głośnego westchnienia spełnienia i ulgi. Wiedział, że kiedyś będzie przeklinał tę chwilę. Teraz jednak mógł jej jedynie doświadczać. Tylko to był w stanie zrobić.

(Koniec sceny 18+)

◈◈◈

Opierała się czołem o drzwi, cicho szepcząc jak jej cudownie. Za każdym razem była pewna, że nie da się tego zrobić lepiej i za każdym razem przegrałaby zakład z samą sobą. On naprawdę potrafił robić z jej ciałem rzeczy, które jej się nawet nie śniły.
Wiedziała, że dręczył ją dziś tak długo w oczekiwaniu na spełnienie w ramach jakiejś zemsty czy kary. Była prawie pewna, że to wszystko spowodowane było jego zazdrością o nią. Uśmiechnęła się delikatnie pod nosem. Ona naprawdę była jego obsesją. Czuła to wyraźnie. To fantastycznie…!

Szepnęła zaklęcie zapalające na pochodnie i poprawiła swoją spódnicę, stanik oraz sweterek. Draco w tym czasie zapiął spodnie, wygładził koszulę i za pomocą zaklęcia związał na nowo włosy. Miała ochotę roześmiać się na głos, gdy uświadomiła sobie, że zrobili to praktycznie w ubraniach. Doprawdy zachowywali się trochę, jak dzikie, niewyżyte zwierzęta.
Schyliła się, by podnieść i założyć na siebie majtki. Wyraźnie czuła gorące nasienie, spływające powoli na jej uda. Mogłaby rzucić na siebie zaklęcie czyszczące, ale nie miała zamiaru tego zrobić. Wolała wziąć prysznic, a teraz jeszcze przez chwilę czuć tę świadomość, że on znów był w niej.
Draco skończył doprowadzać się do porządku.
 Hermiona stwierdziła, że to odpowiednia chwila, by powiedzieć mu prawdę. Nie było potrzeby, by dłużej katował się tą chorą zazdrością.
Nim jednak zdążyła otworzyć usta, on podszedł i pocałował ją mocno i zachłannie.
To był krótki, wręcz brutalny pocałunek, ale cholernie jej się podobał…
Blondyn oderwał się od niej i głęboko popatrzył jej w oczy.
- Teraz możesz iść i pozdrowić ode mnie swojego chłopaka… - wyszeptał.
Nim zdążyła jakoś zareagować, Malfoy rzucił na siebie zaklęcie niewidzialności, a zaraz potem kliknął zamek w drzwiach, a te zgrzytnęły cicho, gdy je otworzył i wyszedł.

◈◈◈

Znów oparła się o stare drewno, biorąc kilka głębszych oddechów. Nie bardzo potrafiła teraz zebrać myśli. Odkrycie, że Malfoy był zdolny praktycznie do wszystkiego, by móc ją mieć, było wręcz euforyczne. Czy naprawdę myślał o niej, w czasie, gdy był w łóżku z innymi kobietami? Czy naprawdę, zdaniem Pansy, była jedną osobą jaka jeszcze powstrzymywała go jeszcze przed autodestrukcją? Jeśli tak na to spojrzeć… Przecież on robił wszystko, by móc ją ochronić. Każde jedno jego działanie, miało na celu jej dobro. Nawet fakt, że na początku roku, tak usilnie chciał, by wyjechała ze szkoły mógł o tym świadczyć. Zapewne bał się, że jej śledztwo, może w końcu doprowadzić ją do jakiejś tragedii. Była prawie pewna, że musiał bardzo długo walczyć ze wszelkimi pozytywnymi uczuciami względem niej, jakie się u niego pojawiły. Musiało mu być cholernie trudno, a ona zapewne mu tego wcale nie ułatwiała…
To co powiedziała mu na początku roku szkolnego – to o tym, że trzyma jego życie w garści, było teraz jeszcze bardziej wymowne.
Uśmiechnęła się znowu. Była próżna, ale… Tak! Podobało jej się, że tak mocno, wręcz obsesyjnie jej pragnął. Czuła się przez to dobrze, seksownie, tak cholernie kobieco…
Jednak gorzkie myśli też się pojawiły. Czy mogłaby mu dać w zamian coś, poza częstym i przyjemnym seksem? Nie sądziła… Ale… Nie była też pewna. Może gdyby mu zaufała? Albo spróbowała?
Westchnęła ciężko i potrząsnęła głową. To nie był właściwy czas na rozmyślanie o tym. Pora wziąć się w garść i wrócić na górę. Miała nadzieję, że jednak nie spotka nigdzie Rona i Harry’ego. Naprawdę nie miała ochoty patrzeć w przyjaciołom w oczy w czasie, gdy jej bielizna była przemoczona połączeniem oznak spełnienia jej i Malfoya.
Wiedziała, że jej romans z Księciem Slytherinu, byłby dla Rona porównywalny do końca świata. Wolała niepotrzebnie nie przysparzać mu trosk, skoro sama jeszcze nie wiedziała, co tak dokładnie z tego wyniknie.

◈◈◈

W niedzielny poranek, Tracey Davis została znaleziona pod bramą Hogwartu. Była głodna, wyziębiona i przerażona, ale zdaniem pani Pomfrey nie odniosła żadnych poważnych obrażeń. Jednak, gdy Hermiona poszła do skrzydła szpitalnego, sprawdzić jak stan chorej, Davis na jej widok zaczęła drzeć się jak opętana i błagać pielęgniarkę, by Hermiona się do niej nie zbliżała.
Nie wiedziała co sługusy Malfoya zrobiły Tracey, ale mogła mieć pewność, że od teraz, ślizgonka nigdy więcej nie odważy się jej zaatakować, a nawet na nią krzywo spojrzeć. Poniekąd, cieszyło ją to. Uznała, że to będzie wystarczająca kara. Nie było potrzeby, by odsyłać Davis do Azkabanu. Zresztą Hermiona, była pewna, że to nie Tracey była pomysłodawczynią całego zamachu. Najpewniej zgodziła się tylko na zdobycie trucizny i podesłanie Skrzata Domowego do jej kwater. Ktoś inny dokładnie to zaplanował…
Przynajmniej rozwiązała już tę tajemnice z podmienionymi perfumami. Jeden problem z głowy. Pół tuzina kolejnych czekało jeszcze na rozwiązanie.


◈◈◈

Tydzień później w sobotni poranek Hermiona obudziła się zmęczona i zniechęcona. Coś mówiło jej, że dziś lepiej zostać w łóżku. Za oknem panowała zamieć śnieżna, a zawodzenie wiatru było głośne i ponure. Najchętniej zakopałaby się głębiej pod kołdrę. Poniekąd cieszyła się, że Zabini pozostawał jeszcze w skrzydle szpitalnym i nie musiała martwić się o to, czy będzie chciał iść dziś do wioski. Mogła sobie to odpuścić i pojawić się tam dopiero na popołudniowym porządkowaniu Wrzeszczącej Chaty. Kto by pomyślał, że ten stary dom będzie aż taką ruiną. Będą tam sprzątać chyba do samej wiosny! 

Przeciągnęła się i przejechała palcami po swojej szyi. Wczoraj, gdy wracała z kolacji, Malfoy wciągnął ją do pustej klasy i naznaczył jej szyję namiętną malinką. Całowali się i obmacywali tylko przez kilka chwil, doskonale wiedząc, że nie mogą sobie pozwolić na nic więcej. Ale i tak było super…
Może dziś, jak skończą sprzątanie, znów uda im się gdzieś spotkać? Było jej wszystko jedno. Nawet stara graciarnia byłaby dobra. Po prostu pragnęła być z nim znowu… Musiała szczerze przyznać, że czekała już na ten moment! 

Zastanawiała się czy iść na śniadanie, czy zamiast tego nie poleżeć sobie jeszcze wygodnie w ciepłej pościeli. Uznała, że jednak musi skończyć z tym lenistwem. Wstała i ostentacyjnie ziewając, za pomocą zaklęcia, wreszcie usunęła malinkę z szyi i poszła wziąć bardzo gorący prysznic.

Była prawie gotowa do wyjścia ze swojego dormitorium, gdy usłyszała ciche stukanie w okno. Zauważyła niewielką, brązową i mocno przemoczoną sowę. Podeszła szybko, by wpuścić to biedne stworzenie do środka.
- Kto cię przysłała w taką pogodę, maleńka? – zapytała, odbierając od sówki list.

Spojrzała na kopertę podpisaną jej imieniem i nazwiskiem. Nie znała tego pisma. Zaintrygowana otworzyła i przeczytała krótki list.
Miała mieszane uczucia. Z jednej strony rozumiała, o co mogło chodzić. Z drugiej, naprawdę nie miała ochoty na wychodzenie w taką śnieżycę. Trudno. Nie powinna odmawiać.
Sięgnęła po pióro i pergamin. Widziała, że sowa wyraźnie czeka na jej odpowiedź. Odpisała i szybko przywiązała list do nóżki nieszczęsnego ptaka. 

- Nie martw się, nie musisz lecieć daleko – powiedziała, podchodząc do okna i wypuszczając sówkę w wirujące płatki śniegu. 

Wzdrygnęła się lekko od zimna i zamknęła szklane drzwi. 

No cóż… W sumie ta rozmowa, mogła okazać się bardzo ciekawa. Wszystko wkrótce się miało wyjaśnić.


◈◈◈

Hej :)

Wiem, wiem... Natalia M. i Wolf_foxy, chciały załatwić, by rozdział był gdzieś za dwa tygodnie :P Ale Ewelka007 przekonała mnie, żeby dodać go dla Was już dziś - ma dar przekonywania :D

Z nowości - policzyłam dziś bardzo dokładnie ile rozdziałów zostało mi do napisania (11), oraz ile razem będzie rozdziałów (przypuszczalnie jednak 50) - tak więc nieostatecznie, ale z dużą dawką prawdopodobieństwa - będzie to najdłuższe z moich opowiadań :)

Jeszcze jedno info - niczego nie obiecuję, ale wpadłam na kolejny  - na razie bardzo surowy, pomysł na dramione - takie lekkie, zabawne, zapewne sporo krótsze od WOW:D
Czy je napiszę?
Zobaczę, jak mi pójdzie finisz tego opowiadania i później skończenie "Snów", ale kto wie...
Napisałam dziś już prolog tak dla rozrywki własnej :)

Wszelkie pytania: venetiia.noks@gmail.com

Pozdrawiam Serdecznie! 

V.