[WOW] Rozdział 25 - "Obłęd i obsesja"

Dedykacja: Dla Natali 6059 - Za refleks 😉
dla Chiary - Dziękuję za wszystkie wiadomości 😉
oraz dla genezis - Ściskam Cię mocniuteńko! ❤️ 😉


◈◈◈

Rozdział tak szybko, bo od piątku do później niedzieli nie miałabym kiedy :D

◈◈◈

(18+ - ostrzegam o wzroście ostrości 🔥😊)

Całowanie jej było jak spadanie – leciał w dół, gdzieś głęboko, ale tym razem nie bał się końca tej drogi. Od dzisiejszego popołudnia, od chwili, gdy to ona pierwsza go pocałowała, w starej auli po zajęciach, czuł w całym sobie to silne napięcie. Musiał się zgodzić na spotkanie w pokoju życzeń, z cichą nadzieją, że znajdzie tam dla niego upust.
Śmierć Grega, wstrząsnęła nim bardziej, niż chciałby to przyznać, ale wiedział, że ona miała rację. Musiał wziąć się w garść. Czuł, że tę skrawki jej zainteresowania, w jakiś sposób mu pomagają.
To, jak go teraz całowała było naprawdę fantastyczne. Była namiętna, zaangażowana, taka pełna pasji… Nie mógł nasycić się jej słodkim smakiem, ale bardzo chciał pójść o krok dalej…
Położył ręce na jej udach, delikatnie sunąc palcami po cieniutkiej koronce, jaką była wykończona góra jej pończoch. Panna Granger była seksowna i wyuzdana i to były kolejne z długiej listy powodów, dla których nie chciał z niej zrezygnować. Obawiał się, że ta namiętność w końcu doprowadzi go do upadku i to takiego, kończącego się kompletnym rozbicie na samym dnie, ale mimo to nie mógł przestać. Nie chciał i nie potrafił.

◈◈◈

Przeniósł dłonie na jej talię, a potem dalej na gładkie plecy, przesuwając palcami po jej nagiej skórze. Hermiona znów wplotła palce w jego włosy, a on praktycznie zamruczał z przyjemności. Uwielbiał, gdy to robiła! Złapał za brzeg jej bluzki, chcąc sprawdzić, czy pozwoli mu na więcej, a ona bez oporów, uniosła ręce, pomagając mu zdjąć z siebie tę niepotrzebną szmatkę.
Otworzył oczy i jęknął głośno ze zgrozy. Salazarze! Ona miała na sobie czerwony stanik! Czyżby planowała go dziś zabić?
Niemal od razu złożył gorący pocałunek pomiędzy jej piersiami, a Hermiona jęknęła z zadowolenia i sięgnęła do zapięcia jego koszuli. Jej zwinne palce, szybko się z tym uporały i już chwilę później, dotykała jego klaty, delikatnie gładząc napięte mięśnie. Pomogła mu do końca zdjąć koszule i natychmiast odrzuciła ją gdzieś daleko za siebie.
Było mu naprawdę wspaniale, ale z lekkim przerażeniem odkrył, że dziś również może nie wytrzymać zbyt długo. Z innymi dziewczynami, mógł to robić godzinami, ale ona była tak niesamowita, że nie miał na to szans.
Zamknął oczy i pomyślał życzenie, a tuż przed kominkiem pojawiła się ogromna skóra z jakiegoś puszystego zwierzęcia. Draco mocno złapał ją za biodra i bez problemu uniósł się, wciąż trzymając ją mocno w objęciach. Przeszedł na to wspaniałe legowisko, wprost wymarzone do takich igraszek. To było o wiele lepsze niż łóżko.
Hermiona westchnęła cicho, gdy jej skóra zetknęła się z mięciutką powierzchnią. Ogień wesoło trzaskający w kominku rzucał cudowne refleksy na jej twarz i przez to wydawała mu się jeszcze piękniejsza.

◈◈◈

Chciał ją pieścić, dotykać, całować, smakować… Bał się jednak, że w pewnym momencie rozkosz tego doznania go poniesie i dojdzie, nim w ogóle zdąży się do końca rozebrać. Górowanie nad nią było czymś tak obsesyjnie doskonałym, że nie potrafił przestać cicho pojękiwać. Planował poznać każdy fragment jej ciała. Miał ochotę zbadać je swoimi dłońmi, a zaraz później swoimi ustami…
Czerwony stanik, jej rozrzucone włosy, zamknięte oczy i rozkoszne jęki wydobywające się z jej ust… Pragnął ją zerżnąć. Wejść w nią mocno i szybko doprowadzić samego siebie do słodkiego końca.
Musiał zagryźć zęby, by się przed tym powstrzymać. Znów zaczął obsypywać pocałunkami jej szyję, jedną dłonią masując jej udo, a drugą wplatając w jej włosy, pilnując, by nie odchyliła głowy. Hermiona jęczała coraz głośniej, a on czuł coraz większy dyskomfort. Penis boleśnie uciskał jego jeansy. Mimo to, chciał, by to ona je rozpięła…
Powoli schodził ustami w dół, całując jej dekolt. Czerwony stanik… idealnie wyjęty z jego fantazji. Ta mała wiedźma była jego klątwą i tragedią… ale jednocześnie marzeniem, celem i spełnieniem. Wszystkim, co w jego życiu miało jeszcze znaczenie.
Zaklęcie znów zadziałało, a stanik zniknął.
Hermiona ni to westchnęła, ni to zaśmiała się cicho. Nie dał jej jednak czasu na głębsze refleksje na temat bielizny, tylko mocno zassał jej sutkę. Pieścił ją językiem i obracał w swych ustach, a ona coraz mocniej wiła się pod nim z rozkoszy. Miała piękne piersi. Kształtne i idealnie duże. Pieścił raz jedną, raz drugą z ogromnym zapamiętaniem, a jej jęki tylko go mocniej nakręcały.
Po omacku sięgnął do zapięcia jej spódnicy, chcąc wreszcie dotrzeć do celu. Zamierzał pieścić ją i kochać swoimi ustami, tak długo, aż nie osiągnęłaby przynajmniej dwóch orgazmów…
Gdy tylko zsunął z niej to wdzianko, przeniósł dłonie na jej gładkie uda, by pozbyć się i tych cholernie wyuzdanych pończoch. Prawie natychmiast znów pochylił się nad nią, a palcami delikatnie dotknął jej wilgotnych, czerwonych fig. W tym momencie w Hermionę, wstąpiło prawdziwe zwierzę.
Mocnych ruchem, przewróciła go na plecy i usiadła na nim okrakiem.
Spojrzał jej w oczy i westchnął z zachwytu. To jak go w tej chwili dominowała, było perwersyjnie i pod każdym względem idealne. Nie potrafił już w ogóle opanować swoich coraz głośniejszych jęków. Hermiona nie kazała mu czekać, tylko zsunęła się nieco niżej, bez chwili wahania sięgając do zapięcia jego spodni.
Zamknął oczy i oddał jej się we władanie, przekonany, że cokolwiek z nim zrobi, będzie to cudowne. Ona taka była. Doskonała i piękna. I teraz była z nim. A wkrótce, choć przez chwilę, będzie tylko jego.

◈◈◈

Przeklęte spodnie stawiały opór, ale w końcu się z nimi uporała. Draco znów miał na sobie czarne bokserki, co tylko spotęgowała i tak ogromny już żar, między jej udami. Pragnęła go desperacko i namiętnie. Był tak świetnie zbudowany! Całe jego ciało było zachwycające! Zeszła z niego na chwilę, starając się jak najszybciej pozbyć się tej cholernej bielizny. Draco podniósł biodra i pomógł jej w tym. Prawie natychmiast, znów na nim usiadła, chcąc być jak najbliżej…
Jego penis był naprawdę okazały. I prężył się dumnie, tuż przy jej mocno mokrych majtkach. Miała ochotę dokładnie poznać jego ciało. Dotknąć go. Spróbować… Niestety wiedziała, że nie ma na to żadnych szans. Była tak cholernie podniecona, że tylko on w środku niej, mógł sprawić, że choć trochę ulży temu napięciu. Wstała i szybko zdjęła swoje majtki. Miał zamknięte oczy i lekko otwarte usta, z których wydobywało się seksowne pojękiwanie. Strasznie ją to rozgrzewało! Znów usiadła na nim okrakiem i złapała w dłoń jego członka. Poruszyła nią kilka razy w górę i w dół, a później uniosła się na tyle, by znaleźć się tuż nad nim. To miała znów się stać… Znów miała stworzyć jedność z Draco Malfoyem. Czuła, że kolejne spełnienie jest naprawdę blisko…

◈◈◈

Opadała na niego powoli. Cal po calu. Zagryzał zęby, prawie pewien, że za chwilę je sobie pokruszy. Wsuwanie w się w obłędnie ciasne, gorące i mokre wnętrze tej czarownicy, było jego zgubą. Nie wyobrażał sobie, by kiedykolwiek we wszechświecie, mogłoby być mu lepiej. Była ideałem, pod każdym jednym względem. Namiętna, spontaniczna, cudowna…
Patrzył na jej naznaczoną najczystszą rozkoszą twarz, gdy powoli osuwała się na niego i w myślach przysięgał sobie, że to nie ostatni raz. Hermiona Granger, była jego przeznaczeniem. Jedyną kobietą, która była w stanie wprawić go w taki stan, tylko samą mimiką twarzy.

◈◈◈

Był naprawdę duży i niesamowicie twardy. Poruszała się powoli, w górę i w dół, rozkoszując się każdym jego centymetrem, każdym cichym jękiem i tym, jak idealnie mocno wbijał swoje długie palce w jej talię. Sam też delikatnie poruszał biodrami, by móc jej wyjść naprzeciw.
Uchyliła lekko powieki i prawie straciła oddech, patrząc na jego wykrzywioną ekstazą twarz. Kochał się z nią, całym sobą. Oddawał jej się i pozwolił dyktować, w jakim tempie go posiądzie. Czuła tę moc, czuła tę władzę. To była jej chwila triumfu. To była prawdziwie czysta magia.
Mężczyzna leżący pod nią, należał do niej. Nie miała co do tego żadnych wątpliwości.
Unosiła się coraz szybciej, z każdym ruchem, przyjmując go w sobie coraz głębiej. Ta pozycja była rewelacyjna!  Czuła, że jest już coraz bliżej słodkiego końca, gdy nagle Draco uniósł się, złapał ją za ramiona i szybkim ruchem obrócił na plecy, niemal od razu ponownie w nią wchodząc. Instynktownie objęła go udami i skrzyżowała swoje łydki na jego lędźwiach. Zamruczała głośno z entuzjazmu, czując go tak blisko. Drapała jego plecy, bez świadomości, że najpewniej zostawi mu na nich sporo śladów. Nie myślała. Tylko doświadczała tego. Mocno. Całą sobą.
Poczuła, jak on zaczyna delikatnie drżeć w jej ramionach, dlatego ponownie otworzyła oczy, akurat w momencie, gdy on zrobił to samo…
Gdyby nie wiedziała, że jest to praktycznie niemożliwe, to przysięgłaby, że w tamtej chwili przeskoczyła pomiędzy nimi najprawdziwsza iskra.
Przewidywała, że to zaraz się stanie... Napięcie rosnące z każdą sekundą i ta ogromna gorąca fala… Draco spiął się i jęknął głośno, znów zamykając oczy. Poczuła wyraźnie, jak w niej dochodzi. I wtedy jej ciało jakby na komendę, również zaczęło wyginać się w cudownych spazmach spełnienia. Starała się złapać oddech i zebrać myśli, ale nie była w stanie tego zrobić. Było jej na to zbyt wspaniale i bała się, że już nigdy nie będzie potrafiła żyć bez takich doznań.

(Koniec sceny 18+)

◈◈◈

Draco zsunął się z niej i położył obok. Nadal ciężko oddychał, spocony i zaczerwieniony. Hermiona od początku miała względem niego jeszcze jeden plan, dlatego przysunęła się i ułożyła głowę na jego ramieniu. Malfoy spiął się lekko, czując, jak go obejmuje, ale nie odepchnął jej, tylko przytulił do siebie, powoli zaczynając miarowo oddychać.
- A teraz śpi… - wyszeptała mu delikatnie do ucha.
- Co? – zapytał lekko zdziwiony, czując jak całe jego ciało niczym na jej rozkaz, powoli się rozluźnia.
- Zaśnij… Spokojnie… Śpi…
- Nie… Ja… - nie zdążył nic więcej powiedzieć, odpływając w objęcia snu.

◈◈◈

            Uśmiechnęła się sama do siebie, zadowolona, że formuła zaklęcia zadziałała, choć nie miała w ręku różdżki. Podejrzewała, że to dopiero co przeżyty orgazm, wyzwolił w niej takie pokłady magii, że to wystarczyło. Bardzo chciała, by zasnął dziś bez pomocy eliksiru nasennego. Wyplątała się delikatnie z jego ramion i podeszła do kanapy, by zabrać różdżkę, swoje rzeczy i ledwo napoczętą butelkę wina. Ubrała się za pomocą zaklęcia, z uśmiechem obiecując sobie, że na kolejny swój stanik rzuci czar antyznikania.
Rzuciła też jeszcze zaklęcie na ogień w kominku, tak by płonął cały czas i wyczarowała koc, którym okryła nagiego mężczyznę. Nie mogła z nim zostać, bo desperacko potrzebowała teraz uporządkować swoje myśli. Spojrzała na niego ostatni raz, złapała w dłoń swoje szpilki, by nie stukać nimi na korytarzu i rzuciła na siebie zaklęcie kameleona, po czym cicho wyszła z Pokoju Życzeń.

◈◈◈

Wydmuchała kłąb siwego dymu i popatrzyła na migoczące na niebie gwiazdy. W powietrzu czuć było mrozem, najpewniej powoli zbliżał się sezon opadów śniegu. Mogła rzucić na siebie zaklęcie ogrzewające, ale zamiast tego przetransmutowała krzesło w wygodny fotel i przywołała z szafy ciepły koc. Chciała jeszcze posiedzieć chwilę na swoim pięknym tarasie i pomyśleć o tym wszystkim na spokojnie. Znów to zrobiła… naprawdę… I było to jeszcze lepsze niż za pierwszym razem. Choć nie sądziła, że to w ogóle możliwe. Te wszystkie przeżycia i emocje były tak silne, że nawet nie zdawała sobie sprawy, że mogą takie być. Jednak nie żałowała. Ani trochę. Czuła się zrelaksowana, a jej myśli od dawna nie były tak spokojne. Nie było chaosu. Nie było napięcia. Nie było strachu. Było tylko te słodkie uczucie satysfakcji i spełnienia.
Znów zaciągnęła się papierosem i przywołała z salonu lampkę wina. Miała nadzieję, że Malfoy nie miał nic przeciwko temu, że je ze sobą zabrała. Było naprawdę znakomite.
Napiła się odrobinę i oparła głowę o wezgłowie fotela. Ciekawa była, co on poczuje, gdy rano obudzi się sam. Czy domyśli się, że uśpiła go za pomocą zaklęcia? Nie wiedziała, skąd się w niej wzięła, ta nagła troska o dobry sen, swojego wroga… Uśmiechnęła się lekko. Chyba pora zmienić definicję. Malfoy nie był już jej największym wrogiem. Teraz był jej najlepszym kochankiem. I musiała uczciwie przyznać, że podoba jej się ta jego nowa rola. Szczerze miała nadzieję, że to jeszcze nie koniec…
Cała ta sytuacja była niemożliwa, ale i tak się działa. Wiedziała, że to co się między nimi zawiązało, powoli zaczyna przekraczać zwykłe dążenie do cudownego seksu. Tu chodziło o coś więcej. Na pewno poniekąd o zrozumienie…
On wiedział, że ślizgoni zaczynają się buntować i konspirować za jego plecami, a ona, że ta konspiracja wcale nie wzięła się tylko z nagłej chęci zdetronizowania Dracona. Wyraźnie czuła, że ktoś z tych podstępnych gadów, ukrywał coś ważnego. Coś, czego ona musiała się dowiedzieć. Razem mieli większe szanse, na odkrycie o co chodziło. Ta współpraca mogła im się opłacić.
Nie miała też jednak żadnych wątpliwości, że Draco nie mówił jej wszystkiego. Jasne było to, że nie powinna w żadnym wypadku, zaufać mu tak do końca.
Przez chwilę, była nawet skłonna podejrzewać, że specjalnie wymyślił całą historię z pożądaniem do jakiejś tajemniczej dziewczyny, dopilnował, żeby o niej usłyszała, a teraz powoli próbować ją przekonać swoimi czynami, że chodziło właśnie o nią.
Sam jej powiedział, że nikt, nigdy się nie dowie, kim ta dziewczyna jest, ale dziś…
Ona wyraźnie widziała to w jego twarzy.
Parkinson mówiła, że nawet będąc z nią w łóżku, wciąż myślał o tej drugiej. Hermiona nie miała wątpliwości, że dziś był tam z nią i tylko z nią. Ani jedna jego myśl, nie była poświęcona innej dziewczynie. Oddawał się jej cały. Zupełnie bez reszty…
Uśmiechnęła się lekko. Wydawał się taki szczery, naturalny i prawdziwy. Ale nie mogła zapominać, że to był przecież świetny manipulator i najpewniej dobry aktor. Czy mogła mieć pewność, że to o niej śnił po nocach? Nie…
Mimo wszystko nie zamierzała rezygnować, z tego co teraz się działo. Bo to było na swój sposób właściwe i dawało jej choć chwilowe poczucie, że istnieje jeszcze jakieś życie poza traumą, wojną i rozpaczą.

◈◈◈

Czwartek przebiegł bez zakłóceń. Co prawda, nie zamieniła z nim ani jednego słowa, ale na zajęciach zauważyła, że wygląda lepiej niż w ostatnich dniach. Najwyraźniej dłuższy sen, dobrze mu zrobił. Cieszyło ją to. 

Po skończonych lekcjach i smacznym obiedzie, Hermiona wróciła do swojego dormitorium z nadzieją, że uda jej się trochę odespać poprzednią noc. Zdecydowanie zbyt długo siedziała na tarasie, poddając się różnym rozmyślaniom.
Odłożyła torbę i zdjęła górną część szaty. Właśnie miała iść do sypialni, gdy usłyszała głośne stukanie w okno. Zdziwiła się, widząc za nim dużą, czarną sowę. Poznała ją. To ta sama, która przyniosła jej wtedy liścik od Malfoya… Czyżby należała do niego?
Podeszła do okna i wpuściła ptaka do środka, dopiero teraz zauważając, że dźwigał on, dość sporą, białą paczkę.
Pogłaskała ptaszysko w ramach podziękowań, a sowa pozwoliła jej na to, siedząc dostojnie i bez ruchu, a zaraz potem wyleciała przez wciąż otwarte okno.
Hermiona otworzyła paczkę, w myślach zastanawiając się, czy Malfoy przypadkiem nie wysłał jej jakiejś bomby. Okazało się jednak, że to były… Jej staniki. Oba czarne i koronkowe. Ten, który zabrał jej w starym składziku eliksirów i ten, który miała na sobie w dniu balu w Komnacie Tajemnicy. Brakowało tylko tego czerwonego, który przywłaszczył sobie poprzedniej nocy. Oprócz tego, w kartonie była również, taka sama butelka czerwonego wina, jak ta, którą wczoraj zabrała z Pokoju Życzeń oraz mała, biała karteczka.

„Nie spałem tak długo, od przeszło dwóch lat
Dzięki.”

Uśmiechnęła się sama do siebie. Cieszyła się, że porządnie się wyspał oraz, że oddał jej bieliznę, a przynajmniej jej część. Musiała też przyznać, że cieszyła się z tego, że nie zamierzał jej teraz ignorować czy unikać. Wyglądało na to, że ich relacja miała szansę na osiągnięcie jakiejś stabilizacji. Wiedziała, że to nic trwałego, ani nic co mogłoby skończyć się czymś poważny, ale i tak jej to nie przeszkadzało. Godziła się na taki układ i miała nadzieję, że nie będzie tego nigdy żałować.

◈◈◈

- Hermiona, zrobię ci Magic-Quiz z tygodnika „Czarownica”, mówiący o tym, jaki powinien być twój wymarzony mężczyzna! – nalegała Parvati w czasie kolacji.
- Jestem pewna, że taki nie istnieje… – Hermiona uśmiechnęła się i dolała sobie soku z dyni.
- Ależ na pewno tak! Zaraz się tego dowiemy! Pierwsze pytanie. Jak przystojny powinien być twój wymarzony facet w skali od 1 do 10?
Hermiona parsknęła śmiechem pod nosem.
- Obłędnie przystojny! – odpowiedziała rozbawiona, prawie machinalnie unosząc głowę i patrząc na stół Slytherinu.
Draco jadł kolację, jednocześnie rozmawiając o czymś z Nottem.
- Drugie. Jak bogaty powinien być twój wymarzony facet w skali od 1 do 10?

Hermiona wiedziała, że nie powinna, ale wprost nie mogła oderwać od niego wzroku. Draco chyba wyczuł, że ktoś się na niego gapił, bo odwrócił się i popatrzył jej prosto w oczy. Pod wpływem jego spojrzenia, znów zrobiło jej się gorąco. On uśmiechnął się dwuznacznie, a ona szybko opuściła głowę.
Co on z nią wyprawiał? Jak to w ogóle było możliwe, że wystarczyło, że on na nią spojrzał, a ona już odczuwała nawrót pożądania?!

- Nie musi być bogaty. Wystarczy, że będzie normalny.
Odwróciła się w stronę Parvati i zmusiła się do uśmiechu, starając się jakoś poskromić własne emocje.
- W sumie racja. Zresztą nie istnieją bogaci przystojniacy, którzy byliby do tego jeszcze normalni! Głupi ten quiz! – przyznała Patil, zamykając gazetę.
- Nie martw się. Jestem pewna, że ty w końcu trafisz na tego idealnego! – pocieszyła ją Hermiona, wstając od stołu.
- Mam taką nadzieję! – Parvati uśmiechnęła się do niej i wróciła do jedzenia swojej kolacji.

◈◈◈

Hermiona uznała, że pójdzie jeszcze do biblioteki, by sprawdzić jedno zagadnienie do zadania z starożytnych run. Właśnie weszła na odpowiednie piętro, gdy zorientowała się, że ktoś za nią idzie.
Spojrzała przez ramię i od razu przystanęła, nieco zdziwiona. To było interesujące. Ciekawe, o co tym razem mogło chodzić?

◈◈◈

No i jak? :D
Mam nadzieję, że tym razem było gorąco, zamiast słodko :)

Przepraszam, jeśli przez weekend mogę być chwilowo niedostępna w odpowiedziach pod postami czy na mailu. 

Na fb pewna dziewczyna napisała mi, że zapewne wiele osób wyśmiewa się z pisania opowiadań typu dramione - Nigdy nie pozwólcie sobie wmówić podobnych bzdur! Jeśli to miałoby Was powstrzymać od pisania jakiegokolwiek opowiadania ff - to naprawdę pamiętajcie o jednym:
Pisanie ma sprawiać Wam przyjemność, a w drugiej kolejności, być może dawać radość innym, którzy będą mogli zapoznać się bliżej z Waszą wyobraźnią! :)
Szczerze i z serca zachęcam, żeby każdy kto kiedyś myślał lub planował, spróbował swoich sił w pisaniu - czy to ff, czy autorskich opowiadań - żeby się nie poddawał, tylko zaczął działać już dziś!
Ja ze swej strony obiecuje na pewno wpaść i skomentować taką historię :) - I mam nadzieję, że czytelniczki tego bloga, chętnie pójdą w moje ślady.

Linki jak coś możecie wrzucać do komentarzy :)

Całusy i miłego weekendu!

V.