[WOW] Rozdział 24 - "Dobra własna rada"

Dedykacja: Dla Ellany - bo była ostatnio pierwsza
oraz dla Madzik - Rozdział specjalnie za Twoją namową :)

◈◈◈

Uwaga... gdzieś mi się rozsypało trochę cukru ;) 

◈◈◈

„Gdybym miał mieć jakieś zwierzątko, to bym wybrał Puszka Pigmejskiego”.

                Hermiona kilkukrotnie czytała to zdanie, dopiero teraz uświadamiając sobie, że zapomniała o tak prostej, banalnej, ale jakże ważnej rzeczy – o zapytaniu państwa Weasley, co się stało z puffkiem Ginny! Czy uciekając, zabrała go ze sobą? Czy może on sam uciekł? Albo umarł? Jak mogła pominąć tak istotną sprawę?! Czuła się jak kompletna kretynka!
Przypuszczała jednak, że na jej brak zainteresowania tym tematem, mogło mieć wpływ to, że Krzywołap zginął w czasie wojny. Od tamtej chwili, wolała nie myśleć za dużo o domowych pupilach, bo zaraz zbierało jej się na płacz.
Spojrzała ponownie na ankietę i doszła do wniosku, że Nott nie zakończył swojej prowokacji na tym akapicie. Wręcz przeciwnie, bo dalej pisał:

„Chciałbym, by mój puszek był fioletowy i miał na imię Harold”.
Puszek Ginny był przecież fioletowy i miał na imię Arnold! 

„Karmiłbym mojego puszka przysmakami dla sów, bo wydaje mi się, że one bardzo je lubią”.

                Przypomniała sobie pudełko przysmaków dla sów, jakie znalazła w pokoju przyjaciółki w Norze. Przecież Ginny nie miała sowy! Erol dawno zdechł, Percy zabrał swoją sowę, gdy wyprowadził się z domu, a Hedwiga też nie żyła. Hermiona początkowo założyła, że Ginny trzymała te łakocie dla Świstoświnki, ale przecież ta mała sówka cały okres wojny spędziła w domu Billa i Fleur.
Niestety nie pamiętała, czy Arnold lubił jadać przysmaki dla sów? Być może…
Wciąż tylko nie rozumiała dlaczego Nott to wszystko napisał. Przecież doskonale wiedział, że była najlepszą przyjaciółką Ginny. Czyżby chciał ją w jakiś sposób sprowokować? Zmusić do reakcji? To było intrygujące!
Musiała rozwiązać tę zagadkę i to jak najszybciej! Nabrała już jednak pewności, że Ginny i Notta rzeczywiście coś musiało łączyć. Inaczej przecież nie wiedziałby o Arnoldzie.
Postanowiła, że jednak nie da mu tej satysfakcji. Nie zareaguje na te prowokację. Przynajmniej nie od razu...

◈◈◈

Siedziała nad tym całe popołudnie, robiąc sobie tylko małą przerwę, na wyjście na szybką kolację. Jako, że opuściła dziś obiad była wściekle głodna. Zauważyła, że Malfoya nie było przy stole Slytherinu. Założyła, że najpewniej nie zdążył jeszcze wrócić. 

Po kolacji znów usiadła do notatek, raz po raz analizując każde słowo Notta i starając się ułożyć w swojej głowie jakiś plan. Musiała się dowiedzieć, czy on i Ginny mieli ze sobą jakąś styczność w ubiegłym roku szkolnym. Może jakiś wspólny szlaban?
Chyba powinna przeszukać kartoteki Filcha. Wiedziała, że ten stary charłak skrupulatnie zapisywał wszystkie możliwe wyznaczone uczniom kary. Uwielbiał to.

Nagle z zamyślenia, wyrwało ją ciche stukanie. Dobiegało z salonu. Odruchowo spojrzała na zegarek. Była już prawie dziesiąta. Skonsternowana wyszła sprawdzić co to. Okazało się, że duża czarna sowa siedziała na poręczy na tarasie i wyraźnie czekała, aż Hermiona wyjdzie, by odebrać od niej list. Nie znała tego ptaszyska. Ciekawe, kto mógł do niej pisać o takiej porze?
Odebrała kopertę, żałując trochę, że sama nie ma teraz przysmaku dla sów. Ptak jednak natychmiast odleciał, nie czekając na żadne podziękowanie czy nagrodę.
Zdziwiła się widząc elegancką, drogą papeterię. Otworzyła list, niemal od razu rozpoznając jego pismo.

„Wróciłem już do zamku. 

Greg umarł dwie godziny temu.

Jeszcze raz dzięki.

D.”

Poczuła dziwny skurcz w sercu. Draco musiał czuć się teraz naprawdę paskudnie, ale przynajmniej miał okazję zobaczyć się z przyjacielem i się z nim pożegnać. Bardzo mu współczuła…
Dobrze, że udało mu się dojechać na czas do Goyla. Pewnie miałby wyrzuty sumienia, gdyby nie zdążył.
Zawsze przypuszczała, że pomimo tego, że Vincent i Gregory byli powszechnie uważani za sługusów Dracona, to tak naprawdę łączyła ich prawdziwa przyjaźń. Przecież przez tyle lat, przez większą część roku, spędzali ze sobą każdy dzień.
A ostatnie dwa lata zapewne były ciężkie. Wtedy wsparcie przyjaciół wiele znaczyło... Wojna zebrała gęste żniwo ofiar i wszyscy mocno to odczuli.
Crabbe, Goyle oraz Malfoy,  niby byli tymi złymi, ale przecież to nie odbierało im prawa do uczuć. Hermiona wiedziała, że Draco na pewno przeżyje śmierć Goyla. Jednak nic nie mogła na to poradzić...
Westchnęła i włożyła liścik z powrotem do koperty. Kusiło ją, żeby coś mu odpisać, albo może posłać fiolkę eliksiru nasennego. Czuła jednak, że to by za mocno wykroczyło poza to, jak widziała i planowała ich przyszłą relację. Niemniej, jeśli będzie mogła to zrobić, albo znajdzie na to jakiś sposób, to na pewno spróbuje go pocieszyć...

◈◈◈

-  „Ja, gdybym miała mieć zwierzątko, to chciałabym mieć Smoka” – przeczytała na głos Hermiona, ledwo kryjąc swoje rozbawienie.
- Pokrewna dusza Hagrida – zaśmiał się Neville, który doskonale znał historie o Norbercie.
- Ale jesteś świadoma Davis, że prawdziwe Smoki są sporo większe od Malfoya? – zapytała ją Hermiona, nadal starając się zdusić w sobie chęć roześmiania się na cały głos.
Tracey zaczerwieniła się wściekle i rzuciła Gryfonce pełne nienawiści spojrzenie. Granger jednak na to nie zareagowała.
- Ress. Bogin, to nie jest zwierzę! – Hermiona pomachała jego pergaminem.
- Nie? – zdziwił się David.
- Nie. Napiszesz mi to opracowanie jeszcze raz i tym razem skorzystaj z książki o Fantastycznych Zwierzętach, albo z jakiejś publikacji z Mugoloznastwa o niemagicznych stworzeniach - poradziła.
- Hermiona, już trochę późno… - wtrącił łagodnie Neville, wymownie wskazując jej na zegarek.
- Racja. Dziękuję wam za dzisiaj. W sobotę widzimy się w czasie sprzątania we Wrzeszczącej Chacie. Na wszelki wypadek wejdziemy tam od strony Hogsmeade. Możecie tam przyjść bezpośrednio po wizycie w wiosce, jeśli tak się dogadacie z opiekunami – poinformowała ich.

Ślizgoni mruczeli pod nosami, wyraźnie niezadowoleni, ale Hermiona już do tego przywykła. Też wolałaby móc się lenić całą sobotę, ale misja to misja. Te spotkania miały ich przecież czegoś nauczyć.
- Malfoy, zostań na chwilę – poprosiła.
Wczoraj nie miała okazji z nim pogadać, a patrząc na jego minę i ogólną posturę, podejrzewała, że nie czuł się najlepiej.

◈◈◈

Draco nie wyglądał na zachwyconego, słysząc jej prośbę, ale odłożył spakowaną torbę na ławkę i czekał, aż reszta jego kolegów i opiekunów opuści aulę. Gdy drzwi się za nimi zamknęły, podszedł bliżej i stanął tuż naprzeciwko opartej o biurko Hermiony. Sam przysiadł na jednej z ławek w pierwszym rzędzie i spojrzał na nią z oczekiwaniem.
- Jak się trzymasz? – spytała cicho, niechętnie uświadamiając sobie, że jej ciało znów reaguje na jego bliskość falą dziwnego ciepła.
- Mogłoby być lepiej… – przyznał szczerze.
- Dobrze sypiasz? – dociekała.
- Tylko po eliksirze - skrzywił się nieco, najpewniej przekonany, że niepotrzebnie się przed nią wywnętrza.
- Wiesz, że on uzależnia? 

Wzruszył ramionami, jakby to co powiedziała nie zrobiło na nim żadnego wrażenia. Widać było, że dziś nie miał ochoty na żadne cięte riposty, kłótnie czy też przegadywanie się. Był ponury i przygnębiony.
Hermiona zrobiła krok w jego stronę.
- To na pewno cholernie trudne… Ale musisz przez to przejść. Przetrwać to i wziąć się w garść.
- Niczego nie muszę! –  Uniósł głowę i popatrzył jej w oczy.
- Posłuchaj… - Kierowana jakimś instynktem, podeszła bliżej i położyła mu rękę na ramieniu. 

Draco niemal od razu, położył jej ręce na plecach i przyciągnął ją bliżej siebie. Jako, że siedział, a ona stała, tym razem, to Hermiona nad nim górowała. Przez chwilę tylko wciąż patrzyli na siebie w ciszy.
Ku jej zaskoczeniu, Draco jej nie pocałował, tylko opuścił głowę i oparł się czołem o jej ramię. Zamknął oczy i westchnął ciężko.Hermiona położyła jedną dłoń na jego plecach, a drugą delikatnie pogładziła jego włosy, które dziś znów były spięte czarnym rzemykiem.

- Dobrze, że mogłeś przy nim być.
- On… mówił… majaczył… Mówił, ze widzi Vincenta. Że on na niego czeka i pora, by do niego dołączył… – Powiedział to wszystko bardzo cicho, ale Hermiona i tak czuła, że cierpiał. Mimowolnie objęła go mocniej. Bardzo chciała żeby poczuł się choć odrobinę lepiej.
- To musiało naprawdę być okropne…- wyszeptała, głaszcząc go delikatnie.
- Było.
- Kiedyś to minie – zapewniła, schrypniętym głosem.

Draco oderwał się od niej i uniósł głowę, znów patrząc jej w oczy.
Kompletnie nie miała pojęcia co nią kierowało, ale chciała tego. Dlatego pochyliła się lekko i pierwsza go pocałowała. Delikatnie, łagodnie, czule…

◈◈◈

                Od razu odwzajemnił pocałunek, wsuwając dłonie pod jej bluzkę i subtelnie pieszcząc jej plecy. Hermiona poczuła, jak uczucie gorąca znów wzrasta i się potęguje, dlatego pocałowała go mocniej, żarliwiej, tak by wiedział, że chciała tego naprawdę i chciała tego więcej.
Przerwał pocałunek i wstał, prawie natychmiast znów całując zachłannie jej usta i przytulając ją, jakby się bał, że zaraz mu gdzieś zniknie.
Czuła, że jej świadomość coraz mocniej odlatuje w nieznanym kierunku, ale dotarło do niej, że tym razem nie może tego zrobić. Nie w tej auli, w której będą się potem widywać dwa razy w tygodniu. To byłoby zbyt krępujące. Zresztą za dziesięć minut była umówiona z Oliverem Woodem na comiesięczne konsultacje w sprawie Gryffindoru…
Draco uniósł dłoń i delikatnie musnął przez bluzkę jej pierś, a Hermiona zadrżała.
Ostatkiem zebrała w sobie siły, by się od niego odsunąć.
Spojrzał na nią zdziwiony, ale sam też ją puścił i niemal natychmiast zrobił dwa kroki w tył .

- Przepraszam… ja… nie…- próbowała wyregulować oddech.
- Rozumiem. Pójdę już – Draco od razu ruszył w stronę swojej ławki, by móc zabrać torbę i wyjść.
- Nie! – wykrzyknęła.
Zatrzymał się i spojrzał na nią nieco zdezorientowany.
Nie bardzo wiedziała co ma mu powiedzieć, ani jak to zrobić, ale wiedziała, że nie chce pozwolić mu odejść z przeświadczeniem, że go odepchnęła.
- Musimy pogadać dłużej… ale mam zaraz spotkanie i…- Nieco plątała się w wyjaśnieniach.

Draco uśmiechnął się pod nosem.
- I co dalej? – Chyba postanowił nie ułatwiać jej sprawy.
Wyraźnie czuła, jak rumieńce powoli wypływają na jej twarz, pod wpływem jego spojrzenia.
- Może spotkamy się później…? - zaproponowała, mając nadzieję, że jej za to nie wyśmieje.
- Gdzie?
- Może… w Pokoju Życzeń? – bała się, że przez złe wspomnienia Malfoy odmówi, ale nie miała innego pomysłu. Nie mogła go przecież zaprosić do siebie, bo to byłoby już zupełnie jednoznaczne.
- O której? – zapytał, a po jego ustach wciąż błąkał się nieco kpiący uśmieszek.
- O dziewiątej? – zaproponowała.
- Przyjdę – odpowiedział krótko, po czym zabrał swoją torbę i nie odwracając się po raz drugi w jej kierunku, po prostu wyszedł.

◈◈◈

                Hermiona odetchnęła głęboko i poprawiła swoją bluzkę. Czy ona naprawdę przed chwilą zaproponowała Malfoyowi spotkanie na seks? Merlinie! To było tak koszmarnie żenujące, że aż nie dowierzała, że naprawdę to zrobiła. Jak nic, weźmie ją za ostatnią desperatkę, albo jakąś napaloną latawicę…
Co on w sobie miał, że aż tak bardzo ją pociągał? To było tak wysoce niewłaściwe! Jednak i tak wiedziała, że tam pójdzie. Na samą myśl już czuła w całym ciele przyjemne dreszcze i to rozkoszne ciepło kumulujące się w dole jej podbrzusza. A zresztą, skoro oficjalnie mieli tylko ze sobą rozmawiać, miała nadzieję, że Malfoy być może zdradzi jej jakąś ciekawą informację.

◈◈◈

Stała przed swoją szafą od dobrych dwudziestu minut i nie miała najmniejszego pomysłu na to, co powinna na siebie założyć. Naprawdę nie chciała wyjść przed nim na jakąś wyuzdaną nimfomankę, ale też nie planowała ubrać się skromnie niczym zakonnica. Sama nie wiedziała, co pchnęło ją do tak desperackich kroków, jak nocna randka z Malfoyem w Pokoju Życzeń, ale musiała uczciwie przed samą sobą przyznać, że nie chodziło jej tylko o śledztwo czy o zdobycie jakichkolwiek informacji. Nie. Chciała znów to przeżyć. Chciała znów to poczuć. I chciała żeby, to on jej to dał…
Trochę się wstydziła i lekko rumieniła, gdy tylko o tym pomyślała, ale i tak nie mogła się okłamywać. Chciała z nim dziś znów uprawiać seks.
Sięgnęła do szuflady po komplet czerwonej bielizny. Uśmiechnęła się sama do siebie, zapinając stanik, w duchu zastanawiając się, czy ten również jej ukradnie. Jak tak dalej pójdzie, to nie będzie miała co na siebie założyć. Kilkukrotnie już się zastanawiała, po co mu jej bielizna i dochodziła do wniosku, że to chyba było pewnego rodzaju trofeum. Dowód na to, że ją miał…
Postanowiła założyć zwykłą, czarną spódnicę przed kolano i ciemnozieloną, satynową bluzkę. Podejrzewała, że Malfoy, jak każdy ślizgon, lubił zielony kolor.
Znów zachciało jej się histerycznie śmiać. Czy naprawdę ubierała się tak, by mu się spodobać? Po co? Przecież to miał być tylko seks bez zobowiązań!

- Idiotko! Tylko się w nim przypadkiem beznadziejnie nie zakochaj… - przypomniała samej sobie, sięgając po błyszczyk do ust.
Wiedziała, że już wdanie się z nim w gorący romans, było kompletnym szaleństwem, ale pokochanie go, oznaczałoby jej koniec.


◈◈◈

Stał oparty o ścianę na korytarzu na siódmym piętrze. Hermiona starała się nie pokazać po sobie, jak mocno jest spięta, ale i niecierpliwa. Wyglądał jak zwykle świetnie w białej koszuli i czarnych jeansach. A ona już sobie wyobrażała, jak ją z niego zerwie…

- Cześć – przywitała się, by jakoś zacząć rozmowę.
Draco powoli, nieśpiesznie zlustrował ją całą. Od czubków jej czarnych szpilek, aż do końcówek wyprostowanych zaklęciem włosów. Czuła się jednocześnie nieco skrępowana, ale i lekko podniecona intensywnością jego spojrzenia.
- Cześć – odpowiedział cicho.
- Wchodzimy? – zapytała, uśmiechając się delikatnie.
- Jasne…

Hermiona podeszła do ściany i z całej siły starała się sobie wyobrazić wystrój pokoju, bardzo się przy tym pilnując, by przypadkiem nie wyobrazić sobie łóżka… To byłoby już naprawdę jednoznaczne i wysoce krępujące.
Na szczęście pokój spełnił jej życzenie. Gdy weszli, w środku zastali bordową, skórzaną kanapę, przed którą stał niewielki stoliczek z ciemnego drewna, oraz kominek, w którym wesoło płonął ogień. Nie wiedziała czemu, ale Draco na widok tego wystroju, zatrzymał się na chwilę, wyraźnie skonsternowany. Czyżby serio się spodziewał, że Hermiona od razu wyczaruje im łóżko? 

◈◈◈

- Siadaj – zachęciła, zajmując miejsce w jednym z rogów kanapy.
Draco usiadł dokładnie na drugim jej końcu, jakby bojąc się, że przypadkiem jej dotknie.
- To o czym chciałaś rozmawiać, Granger? – zapytał, wpatrując się w płomienie.
- O wielu sprawach… - odpowiedziała, starając się szybko skupić się na tyle, by podać mu chociaż jedną
- Jakich?
- Może napijemy się herbaty? Albo wina? – zapytała, wyjmując swoją różdżkę.

Draco uśmiechnął się lekko i wyjął swoją. Machnął nią krótko, a na stole pojawiła się butelka drogiego wina i jedna, elegancka lampka, oraz butelka whisky Ogdena i kryształowa szklaneczka.
- Ale jak…? – Hermiona szczerze się zdziwiła.
- Nie myślałaś chyba, że pozwoliłem ci, skonfiskować mój cały alkohol? – zaszydził.
- Szczerze mówiąc, to tak właśnie myślałam !
- Twoje niedoczekanie, Granger! – zaśmiał się, sięgając po butelkę wina i napełniając kieliszek.
- Chyba muszę zrobić ci ponowne przeszukanie – zażartowała.
- Możesz spróbować. Ręczę, że nic nie znajdziesz – zapewnił, podając jej lampkę.
- Dzięki. Musisz znać jakieś świetne zaklęcie ukrywające, bo sprawdziłam wszystkie.

Draco nie odpowiedział, tylko napełnił swoją szklankę whisky.
- Teraz powiesz mi o jakich sprawach chcesz pogadać? – zapytał, opierając się wygodnie o kanapę i patrząc na nią z wyraźnym oczekiwaniem.
Hermiona zacisnęła mocniej palce na nóżce kieliszka.
- Co z pogrzebem Grega? – zapytała.
- Nic. Nie życzył go sobie. Został skremowany, a jego prochy oddali dalszej rodzinie, która chyba umieści je w jakimś rodzinnym grobowcu, gdzieś w Szkocji… - Draco starał się zachować neutralny ton głos, ale Hermiona widziała, że nie jest mu łatwo o tym mówić.
- Dlaczego zmarł? Z tego co czytałam w raporcie, zaraz po wojnie, poza chorobą psychiczną, nie stwierdzono u niego żadnych poważnych obrażeń.
- Magomedycy uważają, że jego organizm po prostu się poddał… – Malfoy skrzywił się lekko i zdrowo pociągnął ze swojej szklaneczki.
- To była naprawdę koszmarna wojna – mruknęła, mimowolnie się wzdrygając.
- Wole zbyt często tego nie wspominać – przyznał, opierając się o kanapę i zamykając oczy.
- Wiesz, kto zatruł moje perfumy? - Zdecydowała się zadać to pytanie, ciekawa jego reakcji.
Draco odwrócił głowę w jej stronę, otworzył oczy i uśmiechnął się cynicznie.
- Oczywiście, że wiem!
- Kto…? – Ona również bardzo chciała to wiedzieć.
- Nie sądziłaś chyba, że ci to powiem?
- Nie. Ale skoro wiedziałeś, że ktoś ma zamiar to zrobić, to dlaczego później pomogłeś mi wyzdrowieć? – Przyglądała mu się uważnie, czekając na odpowiedź.
- Nie masz dowodów na to, że to byłem ja.
- Nie mam dowodów, ale mam pewność, że to byłeś ty! – odparła wprost.

Draco westchnął cicho i odłożył szklankę na stolik.
- Nie wiedziałem, że ten ktoś to planuje. Dowiedziałem się dopiero po fakcie.
- Ślizgoni odważyli się zrobić coś za twoimi plecami? Niemożliwe! – Nie mogła sobie podarować tej kpiącej nuty w głosie.
- Więcej tego nie zrobią, zapewniam! - Draco wyglądał na nieco poirytowanego.
- A Zabini? Przecież dobrze wiesz, że chce się mnie pozbyć.
- Zabini jest za głupi, na wymyślenie dobrego planu.
- Zapewne Higgs mu w tym pomoże… – Hermiona, znów napiła się wina.
- Higgs, to taki sam kretyn. I marny z niego czarodziej. Nie stanowi poważnego zagrożenia.

Spojrzała na niego nieco skonsternowana. Czyżby mówił jej prawdę? Terence był przecież profesorem! Jak w takim wypadku, mógł być słabym czarodziejem?
Dopiero w tej chwili, Hermiona uświadomiła sobie, że Higgs nigdy nie rzucał zaklęć w klasie. Tłumaczył im, jak one działają i jaki efekt mają przynieść, ale sam nigdy tego nie demonstrował…

- On nie znosi cię za to, że wygryzłeś go kiedyś z drużyny? – zapytała.
- Poniekąd. Ale bardziej za to, że mu nie pomogłem, kiedy o to poprosił. – Draco znów sięgnął po swoją whisky, napił się i ponownie popatrzył w stronę płonącego w kominku ognia.
- A czego potrzebował? – Hermiona była szczerze zainteresowana tą sprawą.
- Pieniędzy. A czegóż innego ludzie mogą ode mnie chcieć? – Zabrzmiało to dość gorzko.
- Ale po co…?
- Jego ojciec roztrwonił cały majątek, zanim Higgs skończył szkołę. Potrzebował kasy na przetrwanie.
- I dostał ją od Zabiniego. - Bardziej stwierdziła, niż zapytała.
- Tak. I dlatego robi teraz z nim interesy. Higgs ma różne szemrane dojścia do dziwnych eliksirów i innych substancji. - Draco z niesmakiem pokręcił głową.
- Serio?
- Mówię ci to tylko dlatego, byś na niego uważała. Sam się czasem zastanawiam, czy nie warto donieść o jego przekrętach Starej Kocicy i raz na zawsze pozbyć się go ze szkoły.

Hermiona zastanowiła się przez chwilę. Mieliby donieść na Higgsa? Kuszące… Ale nie. Jeszcze nie. McGonagall, jak nic natychmiast wywaliłaby go ze szkoły. A skoro kombinował z Zabinim i znał podejrzanych ludzi, to najpewniej mógł wiedzieć coś przydatnego. Nie. To nie był jeszcze właściwy czas na pozbycie się go z Hogwartu. Jednak dobrze było wiedzieć, że miała taką możliwość.

- Spokojnie Granger, bo zaraz zacznie ci parować głowa! – zakpił, widząc, jak głęboko się zamyśliła.
Hermiona zaśmiała się, w duchu przyznając mu rację.
- Przepraszam. Po prostu tak mam, że zawsze wszystko od razu analizuję.
- Żadna nowość! – uśmiechnął się ironicznie.
- Nic na to nie poradzę! – Ona również się do niego uśmiechnęła, czując jak napięcie pomiędzy nimi znów powoli rośnie.
- Masz do mnie jeszcze jakieś pytania? – Malfoy popatrzył na nią uważnie.
- Wiesz, kto zepchnął mnie z pomnika Salazara? 

Malfoy nie był zaskoczony tym pytanie, więc uznała, że zapewne od razu się domyślił, co naprawdę się wydarzyło.
- Nie, ale wkrótce się tego dowiem.
- Po co ci ta wiedza? – zapytała, odkładając swoje wino i odwracając się w jego stronę, by móc spojrzeć mu w oczy.
Draco wykrzywił usta w szyderczym uśmieszku.
- Dobrze wiesz! Bo tylko mnie wolno cię zabić!
Hermiona parsknęła śmiechem.
- Serio? Taki banał? Za to ty dobrze wiesz, że wcale nie zamierzasz mnie zabić! – wytknęła, nadal patrząc mu głęboko w oczy.
- Nie. Nie zamierzam… - wyszeptał, przybliżając się do niej.
- Ciekawe, kiedy zmieniłeś zdanie…? – Hermiona niesiona jakimś wewnętrznym pragnieniem, również pochyliła się w jego stronę.

Nie odpowiedział, ale to nie miało już żadnego znaczenia.
Nim minęły dwie sekundy, ona siedziała mu okrakiem na kolanach i desperacko oddawała jego namiętne pocałunki.

◈◈◈

I jak moment na przerwanie? Fajny? :)
Dziękuję - Za To Że Jesteście! I Że Jesteście Wspaniali! :* :* :*
W razie pytań - venetiia.noks@gmail.com

Na dziś tyle! 

Ściskam! :)