Jego Prawdziwa Twarz - Epilog

Betowała: Anna M.

Dedykacja: Dla Wszystkich Kobietek - w dniu naszego święta :)

~_~_~

          Hermiona nerwowo wygięła palce, czując, jak  rumieńce zawstydzenia wypływają jej na twarz. Malfoy wpatrywał się w nią, trwając w dziwnym napięciu jakby chcąc samym wzrokiem, przekonać ją, by najlepiej natychmiast uciekła, gdzie pieprz rośnie.

– Jak to, co tu robi? Ratuje ci życie, idioto! – syknęła Astoria, podchodząc i łapiąc go za ramię.

Blondyn zerknął  na nią z  niechęcią, po czym zwrócił się ku Ivanowi.  Rosjanin od razu opuścił głowę, nie mogąc znieść jego karcącego spojrzenia. Draco wyszarpał rękę z uścisku Greengrass i ponownie pochylił się w stronę Hermiony, na tyle, na ile pozwolili mu jego strażnicy.

– Niczego im nie mów! Zabieraj się stąd i jak najszybciej wyjedź. Nie masz pojęcia co,  się teraz dzieje w ministerstwie! Właśnie zaczęła się nowa wojna o wpływy i władzę. Zniszczą cię, jeśli staniesz po mojej stronie.

– Przecież nic nie mogą…

– Nie darują ci tego. Nawet jeśli nie zrobią ci fizycznej krzywdy, to po czymś takim nie będziesz miała żadnej przyszłości i nigdzie nie zaznasz spokoju. Zniszczą ci reputację. Przykleją łatkę dziwki, która sypia z kim popadnie, by czerpać z tego korzyść. Nie po to darowałem ci życie, byś teraz tak skończyła. Ostrzegam cię! Nie zmarnuj swojej ostatniej szansy. Wynoś się stąd, Granger! 

– Jeśli cię uwolnią, to im na to nie pozwolisz. Nic mi nie zrobią. – Hermiona miała nadzieję, że zabrzmiało to pewnie. Naprawdę chciałaby móc w to uwierzyć.

Draco już otworzył usta, by coś jej odpowiedzieć, gdy znów odezwała się Astoria.

– Myślisz, że pozwolimy ci się tak głupio poświęcić? A co z nami? Pomyślałeś o tym choć przez chwilę? Jeśli pozwolimy im cię skazać, to nie tylko twoje życie się skończy! Będziemy walczyć

o ciebie, ty skończony bałwanie, nawet wbrew tobie! I to z całych sił! – warczała.

– Paniczu, ja…– Ivan chciał się wtrącić, ale strażnik wreszcie stracił cierpliwość.

– Dość tych pogaduszek! – zarządził, ciągnąc oskarżonego w stronę pokoju przesłuchań.

– Po prostu powiedz im prawdę! Błagam cię! – zawołała za nim Astoria.

Draco odwrócił się przez ramię  i znów spojrzał Hermionie prosto w oczy. Granger kiwnęła głową, chcąc mu przekazać, że mimo wszystko jest gotowa go ratować. Blondyn uśmiechnął się lekko, jakby z dezaprobatą. I wtedy Hermiona zrozumiała. Decyzja zapadła.

~_~_~

– Więc teraz będziesz składał zeznania? – zapytał Theo Nott.

– Niby przed kim? Żaden z was nie należy do Wizengamotu.  – Draco potarł nadgarstki, ciesząc się, że wreszcie zdjęto mu kajdanki.

– Ze względu na postawione ci zarzuty, cały Wizengamot został czasowo rozwiązany – wtrącił  Zabini senior.

– Taką decyzję może podjąć tylko Rada Narodowa. Nie macie nowego Ministra Magii, więc nie możecie jej powołać.  – Draco uśmiechnął się cynicznie pod nosem. Zawsze uwielbiał udowadniać tym wyniosłym arystokratom, jak bardzo są niedouczeni.

– To co twoim zdaniem powinniśmy teraz zrobić? – wściekł się Macnair.

– Zgodnie z przepisami, powinniście wstrzymać wszystkie sprawy karne do czasu wyboru Ministra i powołania nowego Sądu Najwyższego.

– Świetnie! – Theodor klasnął w dłonie.  – W takim razie będziesz gnił w Azkabanie, aż sprawa się rozwiąże!

Draco roześmiał się, udając szczere rozbawienie. 

– Przykro mi, Nott , ale jak sam wiesz, nie macie żadnych dowodów przeciwko mnie. Wasze zarzuty to tylko śmieszne mrzonki.

– Przecież jeszcze dziś rano nie zaprzeczyłeś, że to właśnie ty zabiłeś swojego ojca! – krzyknął Nott senior.

– Ale też nigdy tego nie potwierdziłem. Spójrzcie prawdzie w oczy, nic na mnie nie macie. Za to właśnie okazało się, że ja mam świadka, który potwierdzi, że ja nie mogłem zabić Lucjusza.

Pozostali mężczyźni zgromadzeni w pokoju popatrzyli na siebie niepewnie.

 – Czyli twierdzisz, że Granger mówiła prawdę? – dopytywał Blaise Zabini.

– Tak. Wczorajszą noc spędziłem u niej - przyznał, choć wciąż nie był pewien, czy to słuszna decyzja.

– Serio bzyknąłeś szlamę, Malfoy? – zarechotał złośliwie Theo.
I to był błąd.

Draco gwałtownie doskoczył do niego i przeciągnął go przez blat biurka rzucając mężczyznę na podłogę.  Nim ktoś go zdążył powstrzymać, twarz  Notta przypominała krwawą miazgę.

– Nie. Waż . Się. Nigdy. Więcej. Tego. Powtarzać. Kanalio! – grzmiał Draco, gdy strażnicy wreszcie go obezwładnili.

– Widzieliście to! Zaatakował mojego syna! To morderca! Kryminalista! – darł się Nott senior, w czasie gdy Marcus i Blaise pomagali Theodorowi stanąć na nogi, a dwóch strażników na powrót zakuwało Dracona w kajdanki.

– Uspokójcie się wszyscy! – poprosił Zabini senior, najwyraźniej zdruzgotany tym, jak szybki i bezwzględny był Malfoy.

– Co teraz zrobimy? – zapytał Macnair.

– Ja wam powiem co teraz zrobicie – odezwał się szorstko Draco.  – Wypuścicie mnie stąd i to jak najszybciej. Równie szybko zamkniecie sprawę morderstwa Lucjusza. Oddacie mi wszystkie dokumenty, jakie dotyczyły rodu Malfoyów, również te z archiwów. Nigdy nie wysuniecie żadnych roszczeń co do mojego majątku.  Przywrócicie wszystkie prawa Astorii Greengrass, łącznie z tytułem szlacheckim. Hermionie Granger ma nie spaść z głowy ani jeden włos, za to, że  poświadczyła na moją korzyść.  I nikt z was nigdy nie wspomni publicznie o tym, co zawierały jej zeznania. Zadbacie też, by pod jej adresem nie padły żadne oszczerstwa i pomówienia. I na sam koniec, ostrzegam was, lepiej zostawcie  mnie w spokoju. Raz na zawsze. Nie będziecie się ze mną kontaktować, ani tym bardziej szukać sposobu, na pozbycie się mnie z magicznego świata. Ułatwię wam to i wkrótce sam zniknę. Jeśli jednak, choć jeden z was,  złamie którąś  z zasad, przysięgam, że wrócę i przygotuję taką zemstę, po której będziecie na kolanach błagać mnie o śmierć. Czy wszystko jest jasne?

Mężczyźni patrzyli na niego z czystym przerażeniem. Nie mieli cienia wątpliwości, że mówił poważnie.

– Chyba nie mamy wyboru… – stwierdził  cicho Zabini.

– Nie, nie macie. – Potwierdził  krótko Draco.

– Co mamy powiedzieć ludziom? Będą pytać, dlaczego zniknąłeś – wtrącił Marcus.

– Powiecie im, że śmierć starego Malfoya tak mną wstrząsnęła, że postanowiłem wyjechać. Możecie też wymyślić inną, równie żałosną bajeczkę.Wszystko mi jedno. Radzę wam tylko uważać. Żaden z was nie ma zadatków na dyktatora  w takim stopniu, w jakim miał je Lucjusz. Jeśli któryś z was lekkomyślnie sięgnie po władzę, skończy się to krwawą wojną. Lepiej się z sobą dogadajcie. To moja ostatnia sugestia.

Draco wyciągnął ręce w stronę stojącego obok strażnika, gestem nakazując  mu natychmiastowe zdjęcie kajdanek.

Zdezorientowany mężczyzna popatrzył niepewnie na Zabiniego seniora. Ten w odpowiedzi jedynie skinął głową.

Strażnik zdjął kajdanki i od razu  się cofnął.

– Nie muszę wam chyba mówić, że ta sprawa, jak najszybciej powinna zniknąć z wszystkich akt? – Draco uśmiechnął się złośliwie.

– Oczywiście. – Zabini  senior wyjął z biurka różdżkę blondyna i podał Marcusowi, by ten ją przekazał.

– Skąd mamy pewność, że naprawdę znikniesz i nie wrócisz, by nam zaszkodzić? – spytał Macnair, gdy Draco ruszył do wyjścia.

– Nie macie innego wyboru, jak tylko mocno liczyć na to, że faktycznie tak się stanie.  – Draco posłał im ostatni podły uśmieszek, po czym opuścił gabinet, głośno zatrzaskując za sobą drzwi.

~_~_~

          Hermiona i Astoria  aż podskoczyły z radości, widząc, że Malfoy wyszedł z pokoju bez strażników i kajdanek. To mogło oznaczać tylko jedno - wszystko dobrze się skończyło.

– Powinienem ochrzanić całą  waszą trójkę za nieposłuszeństwo – zaczął obcesowo.

– Paniczu… – Ivan skłonił się nisko.

–  A ciebie szczególnie, Grishko! – Draco wyglądał na zirytowanego, lecz mimo to podszedł i ku zdziwieniu Hermiony, objął Rosjanina i poklepał go przyjacielsko po plecach.

– Dziękuję, że to zrobiłeś. Ciągle nie wiem, czy ja bym potrafił… – szepnął i wygiął usta w delikatnym uśmiechu.

Ivan w odpowiedzi skinął tylko głową.

Astoria cała we łzach  rzuciła się, by uściskać przyjaciela.

– Nigdy więcej nie waż się tak bezmyślnie poddawać! – poprosiła go, ocierając oczy.

– Ty też.  – Draco wskazał na Ivana, a przyjaciółka roześmiała się cicho i również popatrzyła na ukochanego. – Chodźmy wreszcie do domu, to był długi dzień – zaproponowała , obejmując blondyna ramieniem, a drugą dłoń wyciągając w stronę Ivana.

– Cieszę się, że wszystko dobrze się skończyło – wtrąciła nerwowo Hermiona.

Draco spojrzał w jej stronę, jakby dopiero teraz ponownie uświadamiając sobie jej obecność.

– Tak, ja też  – odezwał  się po dłuższej chwili, znów przeszywając ją swym wzrokiem.

– Ja… ja już pójdę. Życzę wam wszystkim powodzenia. Do widzenia – wydusiła , szybko odwracając się na pięcie i odchodząc. Uciekła, wyraźnie czując, że nie jest w stanie pożegnać się z nim po raz kolejny. To byłoby dla niej zbyt trudne. Zwłaszcza po tym, co się pomiędzy nimi wydarzyło.

Jednak idąc przed siebie, cały czas cicho liczyła, na to, że może on ją jakoś zatrzyma. Zwoła lub za nią pójdzie. Tak się jednak nie stało. To naprawdę był koniec. Tym razem Draco Malfoy  definitywnie zniknie z jej życia.

Uniosła głowę i przyśpieszyła. Miała zamiar zacząć wszystko raz jeszcze. Oto ta chwila. Nowy początek.

~_~_~

– Idź za nią, idioto! – warknęła Astoria, popychając przyjaciela, który wciąż zamyślony gapił się w pusty korytarz, którym przed chwilą odeszła Hermiona.

– I co niby mam jej powiedzieć? – zapytał bardziej sam siebie.

– No nie wierzę, że ty, najbardziej elokwentny i pyskaty mężczyzna magicznego świata, tego  nie wiesz! No rusz się! – Greengrass znów go szturchnęła.

Draco wahał się jeszcze przez kilka sekund, lecz wreszcie podjął decyzję. Przecież nie miał niczego do stracenia. A może wręcz przeciwnie?

~_~_~

         Wyszła z magicznej budki telefonicznej w samym centrum Londynu. Pogoda, jak na późną jesień przystało, była oczywiście paskudna. Mimo iż ledwo zapadł wieczór, było już zupełnie ciemno. Hermiona chciała poszukać w kieszeni płaszcza swojej różdżki, by dyskretnie rzucić zaklęcie ogrzewające, lecz  po chwili zrezygnowała z tego pomysłu. Deszcz w dziwny sposób przynosił jej ukojenie. Szła, mijając ludzi, ale nie widząc ich twarzy. Usiłowała poukładać sobie w głowie  kolejny plan działania, lecz nie potrafiła się na tym wystarczająco skoncentrować. Wszystko było takie pogmatwane…

– Granger!

Drgnęła, ale się nie zatrzymała, biorąc pod uwagę, że to, co słyszała, mogło być tylko wytworem jej wyobraźni. Tak bardzo chciała, by za nią pobiegł, by jeszcze ten jeden raz spróbował ją zatrzymać… Wątpiła jednak, by było to możliwe.

– Granger, zaczekaj!

Stanęła jak wryta. Tym razem była pewna, że się nie przesłyszała. Odwróciła się  i ledwie zdążyła wziąć głębszy oddech, gdy mężczyzna pojawił się tuż przed nią.

– Coś się stało? – zapytała, starając się nie okazywać zdenerwowania.

– Dokąd idziesz?

– Ja… Sama nie wiem… Chyba pójdę się napić czegoś ciepłego, ten deszcz jest okropny… – dukała, wyraźnie zawstydzona i zdezorientowana. Co miała mu powiedzieć? Jak zareagować? Znów stał tak blisko niej i patrzył jej w oczy. Czego jeszcze mógł chcieć?

– To może pójdziemy na kawę? – zaproponował, wskazując szyld kawiarni znajdującej się po drugiej stronie ulicy.

– My? – zdziwiła się.

– Tak. My. Razem.

– Ja… – Hermiona zastanowiła się chwilę nad odpowiedzią. Czy faktycznie mogła jeszcze raz cofnąć słowa pożegnania i znów pozwolić Draco wkroczyć w swoje życie? Który to raz…?

– Obiecuję, że dziś wyjątkowo w twoim towarzystwie nie będę pił niczego mocniejszego niż kawa. – Patrzył na nią przekornie  z nutą rozbawienia, a to spowodowało, że od razu zrobiło

jej się cieplej na sercu. Coś jej mówiło, że nie powinna  się zgodzić. Jednak wiedziała też, że nie będzie w stanie znów się z nim żegnać. Nie po raz kolejny.

– Cóż... dobrze, chodźmy – odpowiedziała z delikatnym uśmiechem.

Jej odpowiedź wyraźnie go zadowoliła, więc powoli ruszyli w stronę kawiarni.

Gdy tak szła obok niego i słuchała, jak jeszcze raz opowiada o wszystkim, co się dziś wydarzyło, doszła do wniosku, że naprawdę nie była w stanie się mu oprzeć. Pragnienie, by ponownie zobaczyć jego prawdziwe oblicze, było zbyt silne. Zdominowało wszystkie plany, jakie miała. Ten jeden obraz. Tych kilka sekund, które tak  mocno wryły się jej w pamięć  i serce, że chyba nie potrafiłaby pogodzić się z tym, że sama  dobrowolnie z tego zrezygnowała. Jeśli tylko pojawiła się nadzieja, że zobaczy ponownie Jego Prawdziwą Twarz, to musiała ją wykorzystać. Nie wiedziała, dlaczego , ale coś mówiło jej, że wkrótce się przekona, iż Draco jest zupełnie innym człowiekiem i to nie tylko w tym fizycznym aspekcie.

Koniec.

Ciekawi jak wygląda prawdziwa twarz Draco? :D

Pokażę Wam w wersji pdf :D

~_~_~

          Wiem, że to zakończenie mogło Was trochę rozczarować, jednak ja tak właśnie to widzę - wspólny początek czegoś, a co to będzie - to już pozostawiam waszej wyobraźni i interpretacji :)
Dziękuję za Wszystkie komentarze i odwiedziny pod tą historią. Dzięki za waszą cierpliwość i motywację, jaką od Was dostałam.
          Szczególne podziękowania dla mojej cudownej bety Anki - bez jej pomocy, to opowiadanie na pewno, by nie powstało. Dzięki Aniu - życzę każdej autorce takiej bety jak Ty! :*
Ciesze się, że udało się nam wspólnie dobrnąć do końca. Mam nadzieję, że nie ostatni raz :)
Buziaki i pozdrowienia!

W razie pytań cały czas możecie się ze mną skontaktować: venetiia.noks@gmail.com lub poprzez fb:https://www.facebook.com/venetiia.noks

Wasza Venetiia

PS. Mam nadzieję, że uda mi się sprawić, by wersja wersja PDF była dla Was prezentem na nadchodzące Święta :)