Przyrzeczona - LXIV

Dedykacja: Dla Klaudii z okazji urodzin! 💜😘

Betowała: Neska 💚




💍💍💍


Harry udał się na górę po list, a Hermiona starała się przełknąć niesmak tego, w jakiej sytuacji przyłapała swojego przyjaciela. Naprawdę nie była pewna, co powinna z tym zrobić. Ginny przecież zasługiwała na to, żeby poznać prawdę…

Jednak teraz mieli inne problemy na głowie. Musiała się przekonać, czy jej teoria była w ogóle realna.

- Nie denerwuj się - Draco położył jej dłonie na ramionach i pomasował je lekko, i z czułością.

Odwróciła się przodem do niego i wtuliła twarz, w jego miło pachnące szaty, ciesząc się tym, jak owinął ręce wokół jej ciała, przytulając ją do siebie.

- Nie chcę przeżywać takich dramatów - wyszeptała. - Mamy dość na głowie, by przechodzić przez problemy, kolejny raz z powodu głupich decyzji innych osób.

Draco oparł swój podbródek na jej skroni i westchnął cicho.

- I tak nie mogłabyś tego nie zrobić. Za dobrze cię znam. Sumienie, by ci nie pozwoliło przejść nad tym wszystkim bez interwencji.

Zaśmiała się gorzko i odchyliła głowę.

- Nigdy bym nie pomyślała, że Draco Malfoy tak dobrze zna mój charakter - zażartowała.

Blondyn nie podzielił jej rozbawienia, tylko spojrzał jej głęboko w oczy.

- Znam cię o wiele lepiej, niż mogłabyś się tego spodziewać. - To zabrzmiało niczym wyznanie i wprawiło jej ciało w słodki dreszcz, dlatego uniosła się lekko na palcach, by móc sięgnąć jego ust.

Nie wahał się, by oddać jej pocałunek. Hermiona zatraciła się w tym całą sobą - przyjemność, ciepło, bliskość… Stanie w ramionach ukochanej osoby i oddawanie jej pocałunków. Czy mogło być coś lepszego?

Nagle do jej uszu dobiegł odgłos dziwnie brzmiący, jak dławienie się z obrzydzenia.

Obydwoje szybko oderwali się od siebie i spojrzeli w stronę drzwi, w których stał Ron. Miał minę, jakby za chwilę naprawdę zamierzał zwymiotować, prosto - na przeżarty przez bahanki - stary dywan Blacków.

- Co ty tu robisz? - zapytała go Hermiona, mimo wszystko nie odsuwając się ani o milimetr od Dracona.

- Mieszkam! - wycedził przez zaciśnięte zęby Ron. - A co wy dwoje tu robicie?

- Nie twoja sprawa łasico! - syknął wrogo Draco.

Hermiona wyplątała się wreszcie z jego ramion, rzucając mu ostrzegawcze spojrzenie. Nie przyszli tu, by wszczynać kolejną kłótnie. Potrzebowała tylko zerknąć na list Harry’ego, by przekonać się, czy miała rację.

Na szczęście Potter właśnie zjawił się z powrotem w salonie, o dziwo w towarzystwie Shacklebolta.

- Kingsley! - ucieszyła się na jego widok Hermiona.

- Przypadkiem zjawiłem się tu dosłownie na chwilę, by sprawdzić jak miewają się chłopcy, a Harry powiedział mi, że tu jesteś, bo wpadłaś na jakiś nowy trop? - Auror podszedł, by ją przytulić na powitanie, po czym obdarował Draco męskim uściskiem dłoni.

- Wpadłaś na jakiś trop, czy twój pożal się Merlinie - chłopak-fretka - podsunął ci coś, co może wyprowadzić nas na manowce? - wymamrotał wrogo Ron.

Hermiona postanowiła to zignorować, doskonale wiedząc, że poczucie wartości Ronalda leciało na łeb, gdy ktoś go nie zauważał.

Draco również się nie odezwał, zaciskając tylko pięści i wyraźnie starając się powstrzymać chęć na przeklęcie Weasleya.

- Mam dla ciebie ten list - wtrącił Harry, podchodząc do Hermiony i podając jej kartkę papieru.

Szybko zagłębiła się w tekst, zastanawiając się czy dobrze zapamiętała to, co w nim było. Prawie uśmiechnęła się sama do siebie, gdy zobaczyła ten akapit:

“Ma dopiero rok, a już śmiga na tej dziecinnej miotełce, i jaki z siebie zadowolony! Zresztą sam zobacz, dołączyłam zdjęcie. Miotła unosi się zaledwie na dwie stopy, ale już o mało co nie zabił kota…” - odczytała na głos.


W pokoju zapanowała cisza, a oczy trzech mężczyzn były przez cały czas skupione na niej.

- Wyjaśnisz nam, jakie to ma znaczenie? - poprosił ją Kingsley.

- Dusza Czarnego Pana jest bardzo krucha - wytłumaczyła. - Każda zbrodnia jakiej dokona, może oderwać od niej kolejny fragment i ukryć go w pierwszy artefakcie jaki napotka. Tak, jak w przypadku zabójstwa Lily Potter, jego dusza niespodziewanie się rozczepiła i jej cząstka zamieszkała w ciele Harry’ego.

Jej przyjaciel, obrazowo się wzdrygnął na samo wspomnienie o tej sytuacji. Był widocznie niezadowolony z tego, że Hermiona o tym przypomniała.

- Tak i dlatego mamy prawo przypuszczać, że poza swoim wężem, ma jeszcze jeden horkruks, który stworzył wbrew swojej woli - dopowiedział Kingsley.

- Naprawdę chcecie mówić o tym wszystkim przy nim? - Ron pogardliwie wskazał na Dracona.

- Draco o wszystkim wie - wyjaśniła cierpko Hermiona. - I od wielu tygodni pomaga mi w moich badaniach, dostarczając najstarsze księgi zawierające informacje o horkruksach.

Ron chyba chciał coś odpowiedzieć, ale Kingsley uciszył go stanowczym ruchem ręki.

- Powiesz mi, jaki związek ma przeczytany fragment starego listu Lily, z tym o czym teraz mówisz? - poprosił.

- Założenie Dumbledore’a, że cząstka duszy Voldemorta przez dokonanie zbrodni na Lily, oderwała się od jego ciała i wczepiła w Harry’ego było poprawne. Jednak zanim zaatakował on matkę Harry’ego, chwilę wcześniej zabił też jego ojca – Hermiona, mówiąc to, ze współczuciem popatrzyła na swojego przyjaciela.

- Sugerujesz, że ta zbrodnia też rozczepiła duszę Czarnego Pana? - zapytał Draco, patrząc na nią z powagą.

- Nie wiem, ale zakładam, że to możliwe - odpowiedziała mu Hermiona. - A jeśli zgodnie z zapisem w jednej z ksiąg, ten fragment również wczepił się w pierwszą żywą istotę, jaka była wtedy w pobliżu, skoro nie mógł to być Harry, zakładam, że mógł to być kot Potterów, o którym Lily wspomniała w tym liście - Hermiona pomachała kartką, którą wciąż trzymała.

- To interesująca teoria - przyznał Kingsley. - Ale jeśli to prawda, to jesteśmy straceni. Jeśli to naprawdę był jakiś kot, możemy nie dać rady go nigdy odnaleźć - Kingsley wyglądał na zgnębionego.

- Dlatego dobrze, że jest tu z nami Draco - Hermiona z czułością uścisnęła dłoń narzeczonego. - Jest doskonałym legilimentą. Jeśli Harry - chociaż raz w swoim dzieciństwie - wszedł w interakcję z tym kotem, to musiało się zapisać w jego pamięci - wyjaśniła.

- Chcesz, żeby Malfoy przejrzał moje myśli? - zapytał Harry z niedowierzaniem.

- Tak - przyznała bez ogródek. - Nie możemy tracić czasu, a skoro już tu ze mną jest, może to zrobić.

- Ale ja nie pamiętam żadnego, przeklętego kota! - wrzasnął spanikowany Potter.

- To nie ma znaczenia. Jeśli go spotkałeś, to wspomnienie o tym i tak jest ukryte gdzieś w twojej głowie - Draco brzmiał na zniecierpliwionego tym, że musi tłumaczyć oczywiste rzeczy.

- Myślę, że to może się udać - Shacklebolt wyglądał na coraz mocniej podekscytowanego.

- Nie traćmy czasu - Hermiona podeszła do starego sekretarzyka i zabrała stojące przy nim krzesło, po czym postawiła je na przeciwko kanapy, wskazując Draco jego miejsce.

Harry opadł na stary mebel, wyraźnie spięty i zdenerwowany, a Ron oznajmił im, że zostaje w pokoju, by wspierać przyjaciela. Hermiona zacisnęła lekko kciuki, patrząc jak Draco zajmuje miejsce naprzeciwko Pottera. Miała nadzieję, że to naprawdę może im się udać.

💍💍💍

  

Kingsley zaciskał usta, a Hermiona przechadzała się nerwowo dookoła, obserwując grymas na twarzy Harry’ego. Wiedziała, że pomimo swoich najszczerszych chęci, nigdy nie nauczył się dobrze oklumencji, ale i tak najwyraźniej próbował się teraz bronić przed ingerencją w jego myśli i wspomnienia.


Ron przez cały czas marszczył się wrogo, jakby właśnie ktoś z premedytacją, zamierzał skrzywdzić jego najlepszego przyjaciela. Hermiona ostrożnie obserwowała, jak zaciska palce na swojej ukrytej w rękawie różdżce. Ona też trzymała na podorędziu swoją. Nigdy nie pozwoliłaby, żeby Ron zaatakował.


- Przestań! - wydyszał zbolałym tonem Harry.


- To myśli, które sam próbujesz przede mną nieudolnie ukryć - warknął złowrogo Draco. - Nie tego szukam, choć za to powinienem dać ci w twarz.


- To nie twoja sprawa! - wydusił Potter.


- Mylisz się Potter - Draco wyglądał na rozeźlonego. - I wiedz, że uważam, że jesteś naprawdę obrzydliwym palantem. Jednak teraz nie pora na roztrząsanie tego. Nie przywołuj obrazów, których nie chcesz bym zobaczył, tylko spróbuj skoncentrować się na czymkolwiek, co pamiętasz ze wczesnego dzieciństwa.


- Niczego nie pamiętam! - Harry dyszał niczym po przebiegnięciu maratonu.


- Te wspomnienia mimo to, gdzieś tam są - pocieszała go Hermiona. - Po prostu musisz pozwolić Draco spenetrować swój umysł i je odzyskać.


- Naprawdę nie mogę uwierzyć, że tak bardzo ufasz temu śmierciożercy! Nie widzisz, że specjalnie robi mu krzywdę? - wypluł z siebie z Ron, patrząc na nią z pogardą.


Hermiona odruchowo zrobiła kilka szybkich kroków w jego stronę, chcąc wepchnąć mu te słowa z powrotem do ust, swoją różdżką lub siłą - jednak gdy przechodziła obok niego - Draco mocno złapał ją za dłoń i przyciągnął do siebie, sadzając ją sobie na kolanach.


- Nie denerwuj się tym księżniczko, nie warto - powiedział, delikatnie gładząc jej ramiona. - Nie muszę wchodzić w jego myśli, by wiedzieć że jest o nas wściekle zazdrosny.


Ron zaczerwienił się ogniście i otworzył usta, najpewniej zamierzając coś odpowiedzieć, ale Kingsley uciszył go groźnym spojrzeniem.


- Wcale nie musisz tu być, Weasley - warknął Shacklebolt. - Zostałeś, bo podobno zamierzasz wspierać Harry’ego. Jeśli jednak jeszcze raz się wtrącisz, sam wykopie cię za drzwi!


Ron zacisnął wargi, wyraźnie urażony, ale jednak nie odważył się powiedzieć nic więcej. Kingsley przyjaźnił się z jego rodzicami i Weasley doskonale wiedział, że jeśli poskarży się Molly na jego zachowanie, matka da mu do wiwatu.


Hermiona ucałowała szybko policzek narzeczonego, po czym wstała z jego kolan, by Draco i Harry mogli podjąć kolejną próbę odkrycia istotnych dla nich informacji.


Wreszcie - po kilku minutach - wyraz twarzy Harry’ego wyraźnie się rozluźnił. Draco natomiast był bardzo skoncentrowany. Hermiona wiedziała, że wreszcie dotarł do wspomnień, które mogły im pomóc - choć trochę - w określeniu wyglądu ostatniego, nieznajomego im horkruksa.


W końcu Potter sapnął z widoczną ulgą i opuścił głowę, za to Draco westchnął ciężko i mocno zacisnął powieki.


Hermiona złapała za pióro i pergamin, i szybko podeszła do narzeczonego. Musiał im przekazać każdy szczegół, jaki zauważył. Wszystko mogło mieć znaczenie.


- Widziałeś go? Możesz go opisać? - ponaglała Hermiona.

- Mogę i wy też możecie - odpowiedział Draco, otwierając oczy i podnosząc się z krzesła. - Wprost nie mogę uwierzyć, że to przez cały czas, był ten sam pieprzony kot!

- Naprawdę go znamy? Niby skąd? - ekscytowała się Hermiona.

- Stąd, że łaził za nami po całym Hogwarcie, szpiegując na zlecenie swojego popieprzonego właściciela - warknął Draco, nerwowo przeczesując włosy palcami.

Harry parsknął krótko śmiechem.

- Nie możesz być poważny - nie dowierzał. - Serio myślisz, że to pani Norris? To ona była kotem moich rodziców?

- Na to wygląda - westchnął ponuro Draco.

- Mówimy o starej, wyleniałej kocicy Filcha? Czy to ona jest ostatnim horkruksem? - wtrącił się Ron.

- Nie dowiemy się tego, póki jej nie zgładzimy - stwierdził rzeczowo Kingsley.

- Niekoniecznie. Jest zaklęcie, którym możemy sprawdzić czy nosi w sobie cząstkę duszy kogoś innego - wyjaśniła Hermiona.

- Ten kot był tak wredny dla wszystkich, że wcale bym się nie zdziwił, gdyby naprawdę był opętany - parsknął Ron.

Hermiona z niepokojem spojrzała na Harry’ego, który nagle się spiął. On również nosił w sobie część duszy Voldemorta, nie sprawiało to jednak, że był podły czy niezrównoważony.

Draco nagle syknął cicho pod nosem i złapał się za lewe przedramię. Zimny dreszcz przeszył ciało Hermiony. Czyżby właśnie został wezwany?

- Muszę iść - oznajmił, szybko wstając.

- Tak, pora wracać do domu - odpowiedziała, od razu podchodząc do kominka.

- Zbierzemy wszystkie informacje i spróbujemy ustalić, kiedy będzie najlepiej wybrać się do Hogwartu i sprawdzić tę teorię - zdecydował Kingsley. - Damy ci znać.

- Świetnie - odpowiedziała, łapiąc za proszek Fiuu. - Do zobaczenia - pożegnała się ze wszystkimi, a Draco tylko skinął im głową.

Po chwili wylądowali w holu Dworu Malfoyów, a Draco objął ją szybko i cmoknął w usta.

- Wzywa mnie.

- Wiem - odparła drżąc lekko. - Błagam, uważaj na siebie!

Draco pocałował ją raz jeszcze, po czym złapał kolejną porcję proszku Fiuu i przeniósł się do gabinetu ojca, bowiem tylko jego kominek miał bezpośrednie połączenie z Palais Noir.

💍💍💍  


Okazało się, że Lucjusz nadal był w gabinecie, wyraźnie oczekując na przybycie syna, tak by mogli się razem przenieść do głównej siedziby Czarnego Pana.

- Nie musiałeś na mnie czekać - powitał go Draco.

- Musiałem. Od teraz nigdy nie chodzisz tam sam - oznajmił twardo. - Nie wiadomo, co twoja szalona ciotka albo jej pieprzony sługus Dolohov, mogą jeszcze wymyślić.

Draco wiedział, że to nie najlepsza pora, by kłócić się z ojcem, dlatego nic mu nie odpowiedział, tylko cierpliwie czekał, aż Lucjusz pierwszy zniknie w zielonych płomieniach, tak by mógł do niego dołączyć.

To był straszny dzień. Okazało się, że jeden z popleczników Lorda, odnalazł przypadkiem kryjówkę mugolskich rodziców Denisa i Colina Creevey. Voldemort kazał ich torturować, licząc na to, że zdradzą mu jakieś tajemnice Zakonu Feniksa. Biedni ludzie, byli naprawdę przerażeni i wkrótce okazało się, że tak naprawdę nie mieli o niczym pojęcia. Draco cieszył się, że Blaise najwyraźniej nie został wezwany na ten pokaz. 

Długo nie mógł pozbyć się dławiącego uczucia strachu, co by się stało, gdyby to byli rodzice Hermiony. Jak miałby brać udział w czymś takim, bez zdemaskowania?

- Wracaj prosto do domu - nakazał mu zimno Lucjusz, gdy tylko ciała więźniów zostały wyniesione z sali tronowej.

- A ty? - Draco spojrzał na niego zdziwiony.

- Muszę o czymś porozmawiać z Nevianim - wyjaśnił. - Idź do domu, bo pewnie twoja matka i narzeczona odchodzą tam od zmysłów.

Draco skinął lekko w potwierdzeniu, po czym wyszedł za innymi śmierciożercami z sali tronowej, do holu, w którym znajdował się kominek.

Właśnie miał wejść w zielone płomienie, gdy ktoś zawołał:

- Hej, Malfoy!

Odwrócił się przez ramię i skrzywił z niesmakiem.

- Czego chcesz? - zapytał z pogardą.

- Zamienić z tobą kilka słów - Nott rozejrzał się nerwowo dookoła.

- Nie mamy sobie nic do powiedzenia - odparł cierpko Draco.

- Myślę, że zmienisz zdanie, gdy usłyszysz, co mam ci do przekazania - Theodore spojrzał na niego twardo i Draco wiedział, że lepiej będzie nie wszczynać tu i teraz kłótni.

- W takim razie chodźmy - burknął i pierwszy wskoczył w płomienie, doskonale wiedząc, że Nott pójdzie za nim prosto do rezydencji.

Gdy obaj wylądowali w gabinecie Lucjusza, Draco podszedł prosto do barku. Potrzebował kilku łyków ognistej, by ukoić nerwy po tym, czego był dziś świadkiem.

- Whisky? - zaproponował, patrząc na Theo przez ramię.

- Może być, dziękuję - odparł Nott, siadając na jednym ze stojących przed biurkiem krzeseł.

Draco podał mu kryształową szklankę, po czym zdrowo napił się ze swojej.

- Podobno miałeś mi coś do powiedzenia, w takim razie zamieniam się w słuch - burknął blondyn, cały czas świadom spoczywającej w rękawie jego szaty różdżki - tak na wszelki wypadek.

- Wiesz, że mój ojciec przyjaźni się z Dolohovem?

- Bardziej, że mu się podlizuje dla lepszych koneksji - Draco uśmiechnął się złośliwie.

Theodore wyraźnie się spiął, nie zaprzeczył jednak temu stwierdzeniu.

- Słyszałem ich wczorajszą rozmowę - wyjawił. - Planują skrzywdzić kogoś ci bliskiego, byś w ten sposób zapłacił im za śmierć Rowla i upokorzenie Bellatrix na oczach wszystkich, gdy naszyjnik okazał się nie zrobić krzywdy Hermionie.

Draco prychnął z pogardą.

- Mogą spróbować. Hermiona i moja matka są chronione wszelkimi sposobami, jakie istnieją. Nie wychodzą same z domu, a tutaj chronią je nieprzekraczalne bariery.

- I tak uznałem, że powinieneś o tym wiedzieć. Są naprawdę zdeterminowani, by zrobić wszystko, co mogą, aby jakoś wyrządzić ci krzywdę - Theodore szybko dopił swoją whisky, po czym wstał.

- Dlaczego to robisz? - Draco przyjrzał mu się uważnie. - Dlaczego nam pomagasz, pomimo tego, że szczerze mnie nienawidzisz?

Thedore zacisnął na chwilę usta.

- Nie nienawidzę ciebie, tylko tego, jak dobre jest twoje życie.

- Serio? - Draco pokręcił głową z niedowierzaniem.

- Od zawsze miałeś matkę, która cię kocha, ojca który zrobiłby dla ciebie wszystko, prawdziwego przyjaciela w osobie Zabiniego i adoracje najlepszych dziewczyn - wymieniał. - A żeby tego było mało, udało ci się rozkochać w sobie dziewczynę, którą sam wybrałeś, pomimo tego, że kiedyś cię nienawidziła - Nott uśmiechnął się cierpko.

- I zawsze robiłeś wszystko, by rzucić mi kłody pod nogi, bo mi tego zazdrościłeś? - dopytywał Malfoy.

- Tak - przyznał szczerze Theodore. - Jednak uważam, że to niesprawiedliwe, żeby Granger cierpiała za coś, na co nie miała wpływu. Nie zasłużyła na to. Bez niej Potter już dawno byłby martwy, a my już zupełnie moglibyśmy pogrzebać nadzieję na normalne życie.

Nott powoli podszedł do kominka.

- Słuszne wnioski - mruknął pod nosem Draco, również kończąc swoją whisky.

- Samotność zmusza do myślenia - zażartował Theo. - Od kiedy zerwałeś ze mną wszelkie relacje, nie został mi nawet jeden przyjaciel.

- Myślę, że powoli możemy spróbować to zmienić - zaoferował Draco.

- Mam nadzieję, że tak - Theodore posłał mu mały uśmiech, po czym wskoczył w zielone płomienie i zniknął.

Draco westchnął ciężko i postanowił wysłać sowę do Zabiniego. Musiał przekazać kumplowi, czego dowiedział się od Notta i spróbować wymyślić, jak jeszcze bardziej wzmocnić ochronę jego rodziny.


💍💍💍


21 luty 1999



Hermiona szukała wszystkiego, czego mogła dowiedzieć się o sposobach na wykrycie w czymś lub kimś horkruksa. Właśnie przeszukiwała półki w górnej części biblioteki, w dziale z księgami o czarnomagicznych artefaktach, gdy nagle poczuła, za sobą czyjąś obecność.

Nie zdążyła nawet krzyknąć, gdy długie palce zakryły jej usta, a twardy tors przycisnął się do jej pleców.

- Wiesz, że widok ciebie w bibliotece, tak bardzo zaangażowanej w poszukiwanie książek, to jeden z najseksowniejszych obrazów? - zapytał, mrucząc jej do ucha.

Jęknęła w jego dłoń, czując jak ciepło zaczyna przepływać przez całe jej ciało. Draco przesunął powoli swoje palce na jej gardło, całując ją tuż za uchem, w miejscu, które zawsze wprawiało ją w słodki dreszcz.

Prawie bez udziału świadomości, wygięła biodra do tyłu, by móc się o niego sugestywnie ocierać. Od ich pierwszego razu, kochali się prawie co noc i zdążyła już naprawdę pokochać uprawianie z nim seksu, a sama myśl o zrobieniu tego poza łóżkiem, rozpalała ją do granic.

- I na dodatek masz na sobie tę krótką spódniczkę - szeptał, powoli sunąc dłonią po jej nagim udzie. - Jakbyś tylko czekała na to, aż ktoś cię znajdzie pomiędzy tymi półkami i odkryje, że pod fasadą grzecznej uczennicy, kryje się w wyuzdana uwodzicielka.

Hermiona znów jęknęła. Uwielbiała to, co sam jego głos wyprawiał z jej ciałem. W łóżku zawsze go prosiła, by mówił do niej, kiedy wbijał ją w materac, dając jej przy tym niesamowitą rozkosz.

- Miałem wczoraj okropny dzień - wyznał. - I nie mówię tu o tym, że musiałem oglądać cię nagą w wyobraźni twojego przyjaciela, który podglądał cię za każdym razem, gdy brałaś prysznic, mieszkając z nim w tym namiocie.

- Serio? - wykrztusiła, nadal się o niego ocierając. - Zabiję go za to!

- Musiałabyś ustawić się w kolejce, kochanie - wymruczał w skórę jej szyi, powoli wsuwając dłoń pod jej spódnicę i delikatnie dotykając jej koronkowych majtek.

- Draco proszę… - wyszeptała, opierając dłonie na półce przed sobą i mocniej przyciskając swoje pośladki do jego bioder.

- O co mnie prosisz księżniczko? - zapytał, przesuwając palcami przez sam środek jej już wilgotnej kobiecości.

- Wiesz o co - wykrztusiła, rozsuwając dla niego bardziej nogi. Potrzebowała, by wziął ją tu i teraz, tak by złagodzić to nieznośne napięcie, które wciąż w niej narastało.

Wreszcie odsunął na bok jej majtki i dotknął jej bezpośrednio tam, gdzie go najbardziej potrzebowała. Zacisnęła jeszcze mocniej ręce na półce, wiła się i wydawała ciche jęki i miauknięcia, poruszając biodrami tak, by mocniej ocierać się o jego palce.

Była zszokowana tym, jak szybko znalazła się na skraju pierwszego orgazmu. Zatrzymała swoje ruchy i patrząc błagalnie przez ramię, dała mu zna, czego naprawdę chce - osiągnąć szczyt rozkoszy z nim w sobie.

Draco od razu zrozumiał, o co jej chodziło, Hermiona odwróciła głowę i ledwo zdusiła głośny jęk, słysząc jak rozpinał pasek od spodni. Desperacko potrzebowała poczuć, jak bierze ją w tej pozycji - mocno i głęboko.

Szybkim ruchem zsunął z niej majtki, a ona zrzuciła je z siebie do końca i na nowo, szeroko rozłożyła dla niego nogi. Poczuła twardą główkę jego penisa przy swoim gorącym wejściu, akurat w tym samym momencie, gdy drzwi z biblioteki głośno skrzypnęły.

Miała ochotę płakać z frustracji słysząc jak Lucjusz wchodzi do pomieszczenia, rozmawiając o czymś głośno ze swoim towarzyszem. Dopiero po chwili zorientowała się, że był to Snape.

Właśnie miała schylić się, by podnieść majtki, gdy poczuła jak Draco wchodzi w nią jednym, mocnym pchnięciem. Głośno krzyk, który chciał wyrwać się z jej gardła został szybko zduszony, gdy Draco znów zatkał jej usta swoją dłonią.

- Musisz być cicho księżniczko - wyszeptał jej do ucha. - Nie chcesz chyba, żeby nas tu nakryli, prawda? Co, by o tobie pomyśleli? Odkryliby, że wcale nie jesteś taką grzeczną dziewczynką, jak wszyscy o tobie myślą. 

Hermiona miała wrażenie, że jeszcze jedno jego słowo pozwoli jej osiągnąć orgazm. Draco zaczął się powoli poruszać, ostrożnie i tak cicho, jak tylko się dało, aby stojący na dole mężczyźni nie usłyszeli, co właśnie z nią wyprawiał.

To była najbardziej erotyczna sytuacja, jaką Hermiona w ogóle mogła sobie wyobrazić, więc nie była zdziwiona tym, jak szybkie i intensywne było jej szczytowanie. Wbiła paznokcie w drewnianą półkę, drżąc na całym ciele, w czasie gdy Draco zaklął cicho pod nosem, przyśpieszając by móc sięgnąć po własny orgazm.

Nie miała pojęcia o czym Snape i Lucjusz dyskutują, słysząc tylko głuchy dźwięk uderzeń własnego serca i szeptane słowa o tym, jak wspaniale Draco się teraz czuje. Wreszcie wbił się w nią naprawdę mocno i zamarł, a Hermiona poczuła, jak jego penis w niej pulsuje.

Draco wysunął się z niej i wyszeptał bezróżdżkowe zaklęcie oczyszczające. Słyszała, jak zapina swoje spodnie, więc sama sięgnęła po swoje majtki. To był naprawdę świetny seks, choć zrobili to praktycznie wciąż prawie w pełni ubrani.

Odwróciła się przodem do niego, a Malfoy szybko wciągnął ją w swoje ramiona i namiętnie pocałował.

- Nie masz pojęcia, ile razy fantazjowałem o bzykaniu się z tobą w bibliotece - wymruczał prosto w jej usta.

Zachichotała cicho. Była ciekawa czy miał podobne myśli jak jeszcze byli razem w szkole, ale postanowiła go o to teraz nie pytać. Wiedziała, że jest mocno zarumieniona i naprawdę nie miała pojęcia jak spojrzy przy dzisiejszej kolacji w oczy Lucjuszowi, wiedząc, że pieprzyła się z jego synem w środku dnia, ledwo kilka metrów od niego.

- Nie możemy tam teraz zejść, bo wszystkiego się domyślą - wymamrotała, tuląc się do niego i rozkoszując tym, jak przeczesywał palcami jej loki.

- Masz rację - odszepnął, ciągnąc ją do stojącego pod jedną ze ścian fotela.

Usiadł na nim i posadził ją na swoich kolanach, przytulając się mocno. Siedzieli tak w ciszy, odpoczywając po intensywnych zajęciach przez około kwadrans, nim Lucjusz i Severus wreszcie wyszli z biblioteki.

- Muszę pójść się przebrać, bo za pół godziny, mam zjeść podwieczorek z twoją mamą - wyjawiła.

- Przyjmujecie dziś jakichś gości? - zapytał, pomagając jej wstać ze swoich kolan.

- Nie, ale przyszły jakieś próbki tkanin czy obrusów i twoja mama chciała, bym rzuciła na to okiem - Hermiona westchnęła zrezygnowana.

Draco nic nie odpowiedział, ale po zaciśniętej linii jego szczęki, było widać, że nie lubi niczego, związanego z tematem planowania ślubu. Czasu uciekał i Hermiona, naprawdę nie wiedziała co zrobi, jeśli faktycznie przyjdzie im się pobrać. Za nic nie chciała, by Draco zrobił to wbrew sobie. Za bardzo jej na nim zależało…

Właśnie przechodzili razem przez hol, gdy z kominka wyłoniła się zdenerwowana Ginny.

- Och! Cześć - przywitała ją zaskoczona Hermiona. - Nie spodziewałam się ciebie dzisiaj!

- Przepraszam, jeśli wam przeszkadzam - odpowiedziała szybko ruda, patrząc na splecione dłonie Draco i Hermiony. - Ale czy jest może u was Blaise?

- Nie. Od wczoraj czekam na wiadomość od niego, bo jeszcze nic nie odpisał na moją sowę - przyznał Draco, od razu nieco się spinając.

Ginny przełknęła łzy.

- Wyszedł z domu dziś wczesnym rankiem i jeszcze nie wrócił - wyszeptała. - Bardzo się o niego boję.

Hermiona spojrzała, jak zdenerwowanie Draco szybko rośnie. Coś było naprawdę nie tak i miała tylko nadzieję, że nie były to kolejne kłopoty na ich horyzoncie.

💍💍💍

Nadal jest niedziela, więc "Przyrzeczona" na czas 😆 Za mną naprawdę ciężki tydzień i cieszę się, że udało mi się napisać ten rozdział. Zostało ich jeszcze 5 oraz epilog 😜
Buziaki i miłego tygodnia dla Wszystkich! 

Venetiia.