Przyrzeczona - LXII

Dedykacja: Dla karolkikrejzolki z okazji urodzin z najlepszymi życzeniami! 🎁

Oraz dla Neski - bo pierwszy raz nie czyta pierwsza rozdziału 💚  😁

💍💍💍

17 luty 1999

Jezioro było zamarznięte. Warstwa lodu była gruba, a tuż nad jej taflą panowała zamieć śnieżna. Nie przeszkadzało to jednak, by mężczyzna szedł dalej. Ciężki dźwięk jego okutych żelazem butów, odbijał się od zamarzniętej powierzchni, jednak nie powodował w niej żadnych pęknięć.

Sukcesem było, że w ogóle zdołał wejść na lód, choć porywisty, ostry wiatr, chwilami miotał nim niczym szmacianą marionetką. Śnieg wpadał mu do ust i oczu, a chłód przenikał go do samych kości. Wiedział jednak, że nie może się poddać. Jego twarz wyrażała pełną determinację.

Zatrzymał się na środku po czym uniósł nogę i z całej siły tupnął nią w lodową pokrywę. Lód zazgrzytnął głucho, ale mimo to nie pęknął. Kolejny powiew wiatru przesunął jego postać o kilka metrów w kierunku brzegu. To była niespotykana siła - i po wyrazie jego twarzy, można było uznać, że nigdy wcześniej się z taką nie zetknął.

Ponownie uniósł nogę i z całej siły spróbował przebić się nią przez lód. Kolejne zgrzytnięcie i ledwie jedno, malutkie pęknięcie.

Uśmiechnął się sam do siebie. W takim razie jeszcze raz…

Lecz, gdy tym razem uniósł nogę wiatr zerwał się z taką siłą, że stracił równowagę i został powalony na plecy. Wiedział już, że w tym momencie przegrał.

Niewidzialna siła przeciągnęła go po lodowej tafli, po czym obcesowo wyrzuciła go na brzeg, niczym stary but.

To był koniec.

Zamrugał, a jego oddech wciąż parował od zimna. W blond włosach topiły się płatki śniegu.

Hermiona dyszała, ale stała stabilnie, jedynie z lekko zaróżowionymi policzkami. Jej oczy błyszczały, a włosy wyglądały na niczym naelektryzowane od nadmiaru magii. Była jednak zupełnie w porządku, w przeciwieństwie do niego.

Lucjusz odgarnął włosy z twarzy i odruchowo potarł zmarznięte ramiona. Mały, cyniczny uśmieszek wypłynął na jego wąskie usta.

- Gratuluję ci Hermiono i nie ukrywam, że jestem pod sporym wrażeniem.

- Dziękuję - odpowiedziała, zdobywając się na niepewny uśmiech. To była trudna próba i bardzo się cieszyła, że jakimś cudem jej podołała.

- Pora na następnym etap sprawdzianu - Lucjusz wstał, poprawiając mankiety swojej szaty.

- Jaki? - spytała ostrożnie.

- Czas odmrozić jezioro i pozwolić twoim myślom swobodnie płynąc z prądem.

Hermiona wzięła drżący oddech.

- Mam stosować oklumencję, bez śladu tego, że to właśnie robię, prawda?

Lucjusz znów uśmiechnął się lekko.

- I pomyśleć, że nie wierzyłem Draco, jak mówił mi, że nie zna bardziej genialnej czarownicy od ciebie.

Hermiona nie mogła powstrzymać małego uśmiechu. Podobało jej się to, że jej narzeczony miał o niej takie zdanie, a co więcej nie bał się przedstawić go nawet własnemu ojcu, który przez lata w pełni gardził nią z powodu jej pochodzenia.

- Nadal nie wiem czy będę potrafiła to zrobić. Uczono mnie, jak ukrywać myśli, a nie jak je selekcjonować i trzymać za barierą tak, by nikt się o tym nie dowiedział - Hermiona czuła się spięta i zdenerwowana. Czas uciekał, a ona najbardziej na świecie bała się tego, że jeśli zawiedzie, to komuś stanie się przez to straszna krzywda.

- Jesteś bardzo dobra w oklumencji, więc w końcu poradzisz sobie i z tym - głos Lucjusza brzmiał rzeczowo, a nie tak jakby tylko próbował ją pocieszyć.

- Miejmy nadzieję - westchnęła ciężko. - Chciałam cię przy okazji poprosić, byś jednak spróbował namówić Narcyzę, by tam z nami nie poszła. To zupełnie niepotrzebne ryzyko…

Lucjusz parsknął cichym śmiechem.

- Naprawdę myślisz, że ktokolwiek zdołałby ją przed tym powstrzymać?

- Sądzę, że ty mógłbyś to zrobić - upierała się.

- Czy spróbujesz namówić Draco, by też został w domu? - spytał, patrząc na nią uważnie.

- Mogłabym, choć wiem, że nie mam za bardzo na co liczyć - Hermiona skrzywiła się z rozdrażnieniem.

- Jestem pewien, że absolutnie nie masz na to szans - Lucjusz posłał jej złośliwy uśmieszek. - I podobnie jest z Narcyzą. Jeśli jest coś, czego być może jeszcze nie wiesz o moim synu, to jest to fakt, że swoją upartość niestety odziedziczył po matce.

Teraz to Hermiona zaczęła się śmiać. W sumie nie sposób się było z tym nie zgodzić.

- Spróbujmy jeszcze raz. Swobodne myśli, im bardziej błahe tym lepiej - polecił, kierując na nią swoją różdżkę.

Hermiona znów wzięła głęboki oddech, po czym skupiła się na wykonaniu tego zadania. W sobotę nie mogła nikogo zawieść. Musiała się postarać najmocniej jak potrafiła, by zapewnić bezpieczeństwo swojej nowej rodzinie.


💍💍💍

18 luty 1999

Przyglądała mu się uważnie. Zacięta mina i to spojrzenie, sugerujące, że swoimi myślami zapewne błądził gdzieś daleko. Niemniej doceniała, że postanowił przyjść tu razem z nią. Miała nadzieję, że i jemu dostarczy to nieco rozrywki i poprawi ten ponury nastrój.


- Powinni się pojawić za mniej niż minutę - oświadczył jej, spoglądając krótko na zegarek na swoim nadgarstku.

- Nie mogę się doczekać - odpowiedziała z bladym uśmiechem, czując, jak jej puls przyśpiesza.

Jeszcze raz rozejrzała się dookoła. Rodziny innych zawodników, ich partnerzy, współmałżonkowie i przyjaciele również wykazywali oznaki zniecierpliwienia. Wszyscy patrzyli prosto na płytę boiska, w miejsce gdzie miał wkrótce wylądować świstoklik.

- Miło, że postanowiłeś mi towarzyszyć - Hermiona uśmiechnęła się do Zabba przyjacielsko.

- Draco, by mi nie darował, gdybym puścił cię gdzieś samą - odparł z małym uśmieszkiem. Zaraz potem jednak spoważniał - A poza tym, Ginny miała wrócić do dworu już dziś po południu - burknął pod nosem.

Hermiona współczująco położyła mu dłoń na ramieniu.

- Wiesz o tym, że ona nie chciała cię rozmyślnie skrzywdzić, prawda?

Blaise w odpowiedzi skinął szybko głową.

- Wiem, że wasza sytuacja jest trudna i staram się ją zrozumieć…

- Dzięki Herm, ale jakoś dam sobie radę. Zresztą jeśli ktoś potrafi mnie zrozumieć, to z pewnością jest to Draco - Zabini uśmiechnął się smutno, a Hermiona poczuła mały dreszcz. Zabini przecież był zadurzony, a być może nawet zakochany w Ginny na długo, nim to wszystko się zaczęło.

Chciała mu coś odpowiedzieć, ale właśnie w tej chwili błysnęło światło i na środku boiska pojawiła się cała drużyna Srok z Montrose oraz personel odpowiedzialny za ich trening. Hermiona szybko zlokalizowała blond włosy swojego narzeczonego. Stojące w pobliżu dziewczyny i żony graczy, rzuciły się do przodu, by jak najszybciej móc ich uściskać.

- Idź do niego! - ponaglił ją Blaise i ona też, niemal automatycznie ruszyła przed siebie.

Draco szybko zauważył, że zmierzała w jego stronę. Widziała, jak porzucił swoją torbę i sam zrobił kilka szybkich kroków do przodu, nim zachęcająco otworzył ramiona. A ona w nie wpadła, jakby to było najbezpieczniejsze miejsce na ziemi. I w sumie dla niej dokładnie tak było.

Czuła, jak zatapia nos w jej rozpuszczonych lokach i bierze głęboki oddech, jakby wprost nie mógł nacieszyć się jej zapachem. Miała gęsią skórkę na całym ciele, a serce waliło jej w piersi z siłą stada galopujących centaurów. Uwielbiała to jak się czuła, gdy znajdowała się tak blisko niego.

- Cześć księżniczko - wyszeptał jej wprost do ucha.

- Cześć najlepszy szukający w lidze Quidditcha - powiedziała, odsuwając się na tyle, by móc spojrzeć mu w oczy i obdarzyć go czułym uśmiechem.

Draco roześmiał się, wyraźnie rozbawiony tym, jak go nazwała. Wspięła się lekko na palcach, chcą go przywitać, jak należy, a i on chyba natychmiast pojął jej zamiar, bo pochylił się nad nią, by wygodniej im było odpowiednio pocałować się na powitanie.

Lecz nim to się stało, szczupła dłoń o długich palcach i pomalowanych na czerwono paznokciach, zacisnęła się nagle na ramieniu blondyna.

- Draconie! Chciałam się jeszcze raz z tobą pożegnać - zaszczebiotał słodki głosik.

Draco obejrzał się przez ramię, a dziewczyn przeszła by móc znaleźć się tuż przed nimi. Hermiona chciała go puścić, by stanąć naprzeciwko intruza, który im przerwał, ale Draco tylko wzmocnił swój uścisk na jej talii.

- W takim razie do widzenia Jennifer - rzucił dość oschle.

- Czy to ta twoja narzeczona? - dziewczyna spojrzała na Hermionę uważnie, a Granger wreszcie rozpoznała, że jest to ta sama flądra, która przyszła przedwczoraj wieczorem do jego pokoju hotelowego. Kim u diabła była i czego od niego chciała?

- Nie. Stoję tutaj i obściskuje na oczach wszystkich zupełnie obcą dziewczynę - odpowiedział Draco zgryźliwe.

Jennifer otworzyła usta, najwyraźniej chcąc coś odpowiedzieć, gdy Hermiona postanowiła, że czas się wtrącić.

- Hermiona Gr… Dagworth-Granger, narzeczona Draco - przedstawiła się, wyciągając rękę.

Dziewczyna skrzywiła się pod nosem, ale uścisnęła jej dłoń.

Hermiona ledwo zdołała się odwrócić, gdy Draco pochylił się i pocałował ją mocno z zaskoczenia. Niemniej od razu zareagowała, z przyjemnością oddając jego słodki pocałunek. Trzy dni rozłąki, to było stanowczo zbyt długo.

Dopiero, gdy oderwali się od siebie obydwoje z identycznymi uśmiechami, zorientowali się, że Jennifer wcale nie odeszła, tylko nadal stała i głupio się na nich gapiła.

- Chcesz czegoś jeszcze? - Draco rzucił Jennifer ostre spojrzenie.

- Czyli to nie jest ściema, że kochasz swoją narzeczoną? - zapytała trochę bezczelnie szatynka.

Hermiona poczuła, jak Draco na sekundę się spiął. Powoli odwrócił głowę w stronę Jennifer, a jego spojrzenie było prawie śmiercionośne.

- Potrzebujesz to kurwa na piśmie, że nie chcesz się wreszcie odczepić? - zapytał tak zimno, że Hermiona ledwo powstrzymała się przed wzdrygnięciem w jego ramionach.

- Nie - odpowiedziała Jennifer, krzywiąc się trochę. - Wiadomość otrzymana i zapamiętana Malfoy. Choć przyznam szczerze, że liczyłam na to, że wzorem innych chłopaków masz w dupie to z kim jesteś zaręczony.

- Chyba już ustaliliśmy, że tak nie jest, prawda? - Hermiona pytająco uniósł jedną brew, wyraźnie wyczuwając, że Draco był pełen irytacji. Jeszcze moment, a chyba naprawdę mógłby przekląć czymś tę głupią ślicznotkę.

- Jasne. W takim razie trzymaj się Smoku i powodzenia dla was obojga - Jennifer delikatnie pomachała do nich samymi palcami, po czym odeszła, postukując swoimi wysokimi obcasami.

- Kto to był? - Hermiona nie mogła nie zapytać.

- Jennifer Jonson-Brinkett, córka drugiego trenera - Draco westchnął ponuro.

- Urocza - Hermiona zachichotała.

- Taa, jeśli porównasz ją do przeklętej harpii - odpowiedział Malfoy.

Hermiona znów się roześmiała. Nie mogła udawać, że nie cieszyło ją to, że Draco odrzucił zaloty tej dziewczyny. Nadzieja w jej sercu z każdym dniem zajmowała coraz więcej miejsca. Przecież rytuał Przekazania Iskry Magii mówił coś o bratnich duszach. Jeśli Draco naprawdę go na nią rzucił, czy wtedy wszystko nie byłoby jasne…?

- Hej Smoku! I jak było? Wyłapałeś wszystkie znicze? - Blaise wreszcie do nich dołączył i przywitał przyjaciela mocnym klepnięciem w ramię

- A jak myślisz? - Draco posłał mu zarozumiały uśmieszek.

- Jeśli z tęsknoty za swoją narzeczoną nie byłeś wystarczająco skupiony, to zapewne tłuczki cię trochę sponiewierały - Zabb uśmiechnął się wrednie.

- Nie sil się na dowcip, bo wyraźnie nie masz do tego humoru - Draco nadal się uśmiechał, ale Hermiona wiedziała, że on też zauważył, jak bardzo Blaise był ponury i spięty.

- Wracajmy do dworu, bo twoi rodzice mają czekać na nas z kolacją - poinformowała Hermiona, mocno wtulając się w bok blondyna.

Blaise szybki zaklęciem przywołał sportową torbę Dracona, po czym razem we trójkę udali się do punktu teleportacji, by móc jak najszybciej z powrotem przenieść się do dworu.

Długo musieli namawiać Zabiniego, by zgodził się dołączyć do nich na rodzinnej kolacji. Wszyscy wiedzieli, że nie był on specjalnie w nastroju do konfrontacji z Ginny i lepiej było, by nie wracał do swojego domu, aż nie było pewności, że ruda nie wejdzie mu już dziś w drogę.

Początkowo atmosfera skupiła się na wysłuchiwaniu opowiadania Draco o tym, jak przebiegało zgrupowanie. Hermiona cieszyła się, słuchając z uwagą, jak z entuzjazmem opowiadał o wszystkich treningach, planach szkoleniowych i jego relacjach z kolegami z drużyny. Cudownie było go oglądać, gdy jego oczy tak bardzo błyszczały pasją i ekscytacją.

Tym bardziej obawiała się tego, że będą musieli zepsuć jego nastrój informacją o wizycie w pałacu Voldemorta, która miała mieć miejsce już pojutrze.

Dopiero przy deserze, Lucjusz postanowił wreszcie poruszyć ten temat.

- Widząc w jak dobrym jesteś nastroju, wnioskuję że Blaise i Hermiona jeszcze ci nie powiedzieli? - zaczął ostrożnie.

- O czym? - zapytał, patrząc na tę dwójkę z wyraźnym zaskoczeniem.

Hermiona ledwo powstrzymała się przed odwróceniem od niego wzroku. Obawiała się jednak, że mógłby pomyśleć, że to z powodu strachu. Bała się - nie mogła temu zaprzeczyć, ale nie o siebie, tylko o niego, Lucjusza, Narcyzę i Zabiniego, który stanowczo zapowiedział, że również w niedzielę będzie w Czarnym Pałacu, nawet jeśli Voldemort wcale nie będzie oczekiwał tam jego obecności.

- Musisz wiedzieć, że próbowałem temu zapobiec… - Lucjusz był wyraźnie spięty.

- Opracowujemy już plan, by mieć pewność, że to wszystko dobrze się skończy - wyjaśniła spokojnie Narcyza, choć siedząca obok niej Hermiona, wyraźnie widziała, jak mocno drżały jej dłonie.

- Możecie wreszcie przejść do sedna? - poprosił Draco, odstawiając swój puchar z winem i po kolei przyglądając się każdej osobie obecnej przy stole.

- Czarny Pan chce mnie zobaczyć - zaczęła wyjaśniać Hermiona.

- Wiedzieliśmy o tym od dawna - stwierdził rzeczowo Draco, skupiając swój wzrok na ojcu. - Czy coś w tej kwestii się nagle zmieniło?

- To ma się wydarzyć już pojutrze. Nagle zażądał abyśmy już w najbliższą sobotę przyprowadzili do niego Hermionę - odpowiedziała zamiast męża Narcyza.

- Co? - Draco wyglądał, jakby za chwilę miało zrobić mu się słabo albo niedobrze.

- Dał nam tak bardzo krótki termin, byśmy nie mieli czasu na jakieś niespodziewane ruchy, jak na przykład sfingowanie wypadku…- dodał Blaise, patrząc ze współczuciem na przyjaciela.

- Chyba nie będzie tak źle. Twój ojciec mówi, że moja oklumencja pozowana, radzi sobie całkiem dobrze - Hermiona zmusiła się do uśmiechnięcia się do niego pocieszająco.

Draco w odpowiedzi jedynie sztywno skinął głową, po czym natychmiast wstał.

- Przepraszam was, ale jestem już zmęczony. Dzięki za kolację - wyrzucił z siebie martwym głosem, po czym odsunął swoje krzesło tak gwałtownie, że to aż się przewróciło.

Draco nie zwrócił na to najmniejszej uwagi, tylko w kilku szybkich krokach znalazł się przy drzwiach i pędem wypadł z jadalni.

Wszyscy podskoczyli przy stole, gdy gdzieś z głębi korytarza nagle rozległ się dźwięk tłuczonej porcelany.

- Mam nadzieję, że to nie była ta waza, która była prezentem od cesarzowej Chin dla twojej praparaciotki - mruknęła cicho Narcyza.

Hermiona, Blaise i Lucjusz w tym samym czasie wstali od stołu - każdy zapewne z zamiarem pójścia za Draconem i spróbowania jakoś go pocieszyć.

- Ja to załatwię. I tak muszę z nim porozmawiać i ustalić kilka szczegółów - Lucjusz nie czekał na ich zgodę, tylko równie pośpiesznie wyszedł.

- W takim razie, ja będę zbierał się do domu - Blaise lekko skrzywił się pod nosem.

- Zawsze możesz tu zostać - zaproponowała Narcyza. - Twój pokoj cały czas jest w tym samym miejscu - dodała z zachęcającym uśmiechem.

- Dziękuję ci bardzo, ale lepiej wrócę do domu. Zresztą Draco raczej i tak, nie będzie mnie dziś potrzebował - Blaise wymownie mrugnął do Hermiony.

Starała się wytrzymać jego spojrzenie i ten prowokacyjny uśmieszek i naprawdę nie zarumienić się na dwuznaczność jego słów. Miała tylko nadzieję, że Draco nie opowiedział mu jeszcze o ich chwili sam na sam w starej chatce na drzewie.

- Życzę wam dobrej nocy - Blaise podszedł, by ucałować obie panie na do widzenia, po czym ruszył do holu, by móc skorzystać tam z kominka.

- Jeśli nie jesteś jeszcze bardzo zmęczona, to może mogłybyśmy przejrzeć suknie, które przysłała dziś Loredana i zdecydować się na najodpowiedniejszą z nich na sobotę? - zaproponowała Narcyza.

- Dobrze - zgodziła się bez entuzjazmu Hermiona. Nie wiedziała, jak długo Lucjusz miał zamiar rozmawiać z synem, ale i ona nie zamierzała zrezygnować dziś z kolejnej rozmowy z narzeczonym. Musiała spróbować go uspokoić. Jego spokój i opanowanie były jej bardzo potrzebne, by i ona mogła w miarę normalnie przetrwać nadchodzące wydarzenia.


💍💍💍

Nie zdążył nawet wyszukać w indeksie pierwszej z ksiąg, jakie przyszły mu na myśl, gdy Lucjusz pojawił się w bibliotece.

- Nie mam nastroju na prawienie mi kazań - burknął ponuro. - To była stara i brzydka waza i nikt nie będzie za nią tęsknił!

- Naprawdę myślisz, że przyszedłem tu zrugać cię z powodu tego wybuchu złości? - Lucjusz podszedł bliżej syna.

- Po cokolwiek przyszedłeś, nie mam na to czasu! - Draco rzucił ojcu wściekłe spojrzenie. - Powinieneś był mnie tu ściągnąć ze zgrupowania, gdy tylko się o tym dowiedziałeś!

- Ten wyjazd był dla ciebie ważny…

- Nic nie jest dla mnie ważniejsze niż Hermiona! - krzyknął, waląc z całej siły pięściami w katedrę, na której leżał indeks ksiąg.

- To właśnie ona poprosiła nas byśmy nic ci nie mówili - przyznał Lucjusz.

Draco zacisnął szczękę i opuścił głowę. Mógł się tego od razu domyślić. Jak zwykle dbała o wszystkich, tylko nie o siebie.

- Ona też cię kocha - Lucjusz uśmiechnął się do syna.

Draco rzucił mu ostre spojrzenie.

- Nie wygaduj bzdur! - warknął, po czym złapał za pióro, by móc wyszukać ksiąg, których potrzebował. Przecież miał tak cholernie mało czasu!

- Od dwóch dni większość wolnego czasu, spędzam w jej myślach. Doskonale stosuje oklumencję, ale dość łatwo przekazuje swoje emocje. Puls zawsze jej skacze, a policzki różowieją, za każdym razem, gdy musi wypuścić poza bariery jakąś myśl dotyczącą twojej osoby.

- To jeszcze nic nie znaczy - sarknął Draco.

- Myśl co chcesz - odparł spokojnie Lucjusz. - Ja swoje wiem. I sądze, że to nasz klucz do wszystkiego. Musicie obydwoje przed Czarnym Panem pokazać, jak bardzo wam na sobie nawzajem zależy.

Draco uniósł głowę i spojrzał ojcu w oczy.

- Czy Czarny Pan nie miał myśleć, że tylko ją wykorzystujemy, by przyciągnąć ją na swoją stronę?

- Tak, ale fakt, że udało ci się ją w sobie rozkochać, będzie wielką zaletą - tłumaczył Malfoy senior. - A twoje zaangażowanie powinno bardziej przypominać obsesję. Zaborczość. Pragnienie całkowitego jej posiadania i oznaczenia jako swojej własności.

- Chcesz bym wyszedł na władczego dupka, który chce ją zdominować? - spytał Draco.

- Tak. Masz pokazać, że chcesz ją posiadać i nigdy nikomu jej nie oddać - sprecyzował Lucjusz. - Wiem, że nie wypada mi o tym mówić, ani na to naciskać, ale gdybyś zabrał ją do swojego łóżka…

- Ojcze! - krzyknął Draco.

- Odebranie dziewictwa czarownicy na zawsze pozostawia ślad w jej magii. Nie wiemy jak głęboko Czarny Pan zagłębi się w myśli i uczucia Hermiony, ale…

- Nie będziemy o tym rozmawiać! - Draco odrzucił pióro i gwałtownie ruszył do wyjścia z biblioteki.

- Synu posłuchaj - Lucjusz złapał go za ramię. - Nie potrzebujemy prowokować problemów. Hermiona jest racjonalna i zapewne, gdybyś jej wyjaśnił sytuację… - Starszy Malfoy nagle przerwał, po czym jego oczy rozszerzyły się w szoku. - Już to zrobiłeś prawda? Już się z nią przespałeś?

Draco chciał od razu zaprzeczyć, ale głos nagle utknął mu gdzieś w krtani.

Malfoy senior uśmiechnął się w pełni zadowolony.

- To doskonale! To nam tak wiele ułatwi!

- Dobranoc ojcze! - urwał szybko Draco, po czym strącił dłoń Lucjusza ze swojego barku i wypadł z biblioteki, niczym użądlony jakąś klątwą.

To była rozmowa z kalibru tych, której każdy dorastający człowiek ze wszystkich sił pragnął by uniknąć, choć rodzice czasem niestety usilnie z tego nie rezygnowali.

💍💍💍 


Po prysznicu założyła na siebie krótką, zieloną, satynową koszulkę i spodenki do kompletu. Szlafrok z tego samego materiału jedynie zarzuciła na ramiona, nawet go nie zawiązując. Zastanawiała się czy powinna zapukać, ale stwierdziła, że tego nie zrobi. Po prostu złapała za klamkę i weszła do jego sypialni, starając się pokonać jakiekolwiek oznaki skrępowania.

Draco był już w swoim łóżku, choć lampka na stoliku nocnym wciąż się paliła. Nie spał, tylko leżał na plecach z rękami założonymi za głową. Gdy podeszła do niego bliżej, na chwilę uniósł głowę i spojrzał jej prosto w oczy. Po chwili uniósł zachęcająco jedwabną kołdrę, a Hermiona bez słowa, wsunęła się obok niego. Draco uniósł rękę, by mogła ułożyć się na jego ramieniu.

- Nie powinnaś była tego przede mną ukrywać - mruknął, wtulając swój policzek w jej skroń.

- Mam wrażenie, że sam od czasu do czasu coś przede mną ukrywasz - odpowiedziała, doskonale wiedząc, że rozmowa o tym co oznaczał rytuał przekazania iskry magii, wciąż była przed nimi. Nie chciała jednak powodować teraz niepotrzebnych napięć zwłaszcza, gdy spotkanie z Voldemortem było tak blisko.

Draco lekko się spiął, ale nie zamierzała tego komentować, ani wykorzystywać. Zamiast tego wtuliła się w niego mocniej i zamknęła oczy. Teraz, gdy wrócił miała wreszcie szansę na spokojny sen i noc pozbawioną koszmarów. Bardzo tego potrzebowała.

💍💍💍 


Gdy rano rozchyliła powieki, za oknem leniwie wstawał świt. Draco spał tuż za jej plecami, przytulając ją mocno do swojego umięśnionego torsu. Jej teoria okazała się prawdziwa. Gdy on spał w pobliżu, dziwne sny o nim jej nie nawiedzały. Z tego co wyczytała w książce o magicznych rytuałach, mogła je miewać tylko wtedy, gdy on był daleko. Jak widać, wszystko się zgadzało.

Zachodziło pytanie dlaczego to zrobił? Przecież wtedy, w marcu nic ich nie łączyło. I skąd mógł wiedzieć, że są sobie przeznaczeni i rytuał pomiędzy nimi zadziała? To było niesamowicie intrygujące i rodziło w jej głowie niezliczoną ilość pytań.

Draco nagle jęknął cicho, wtulając twarz w jej włosy, a Hermiona wyraźnie poczuła, jak jego erekcja wbija się prosto pomiędzy jej pośladki. Gorąca fala przebiegła po całym jej ciele i odruchowo szarpnęła w tył biodrami, by móc się przycisnąć do niego mocniej.

Ten ruch wyrwał z jego gardła kolejny cichy jęk.

Poczuła jego oddech na swojej szyi i usłyszała jak wyszeptał jakieś zaklęcie. Po sekundzie w jej ustach pojawił się odświeżający smak mięty. Bezróżdżkowe zaklęcie odświeżające. Była mu naprawdę wdzięczna za tę zapobiegliwość. Odwróciła się w jego ramionach, by wreszcie móc otrzymać swój upragniony, poranny pocałunek.

To było powolne, wręcz leniwe, ale rozpalało ją prawie do czerwoności. Jego umięśnione ciało tak blisko niej, zapach, dotyk i te czułe, słodkie pocałunki…

Jęknęła głośno, gdy zamknął w dłoni jej pierś i potarł opuszką swojego kciuka przez satynowy materiał jej sutek, który w odpowiedzi natychmiast się naprężył i stwardniał.

Jęki wyrywały się z jej ust już bez skrępowania, gdy Draco pieścił upojnie jej ciało swoim dotykiem, pocałunkami i cicho szeptanymi słowami o tym jaka jest piękna, gorąca i idealna…

Gdy jego długie palce zakradły się wreszcie pod materiał jej piżamki, miała ochotę krzyczeć z przyjemności. Czuła jak mocno wilgotna staje się jej kobiecość, po ledwie kilku jego pieszczotach.

Całował ją tuż za uchem w miejscu, które było niesamowicie wrażliwe, a jednocześnie jego palce zataczały leniwe kręgi wprost na jej łechtaczce. Jej biodra mimowolnie wyrywały się do góry, chcąc być jeszcze bliżej tej obezwładniającej przyjemności, którą jej właśnie dawał.

Poczuła jego usta na swoim uchu.

- Powiedź mi, że tego chcesz - poprosił lekko zdyszany i wyraźnie podniecony.

- Tak! Chcę tego! Proszę Draco… - wyjęczała ochryple.

Najwyraźniej to mu wystarczyło. Obrócił ją tak, że leżała na plecach tuż pod nim, ale nie śpieszył się, widocznie chcąc zadbać najpierw o jej przyjemność.

Całował jej szyję i ssał punkt, w którym można było wyczuć jej przyśpieszony puls. Zdjął z niej koszulkę i pomrukując z wyraźnym zachwytem, zajął się masowaniem jej piersi i lizaniem napiętych sutków, czym doprowadzał ją niemal do szaleństwa.

Prawie z desperacją pomogła mu zerwać z siebie dolną część swojej piżamy, marząc już tylko o tym, by móc znów poczuć go w sobie, tak jak za tym pierwszym, magicznym razem.

Jednak Draco nadal znacząc jej skórę namiętnymi pocałunkami, posuwał się coraz niżej jej ciała, aż wreszcie ułożył się wygodnie pomiędzy jej szeroko rozłożonymi nogami.

Spięła się trochę. Oczywiście o tym też czytała i wiedziała, że wielu kobietom sprawiało to nieziemską rozkosz, jednak nie była pewna, czy czuła się komfortowo z tym, że on…

- O Merlinie! - krzyknęła, gdy poczuła jego język dokładnie na środku swojej rozgrzanej kobiecości.

- Cii kochanie… - wyszeptał, tuż nad jej cipką. - Zrelaksuj się - dodał, gładząc uspokajająco jej biodra.

Jej zamglony umysł postanowił, że warto go w tej chwili posłuchać.

Naprawdę nie trwało długo, nim krzyczała z największej rozkoszy, jakiej w życiu doświadczyła. Wiła się pod nim i prawie szlochała, czując jak to niesamowite doświadczenie sprawia, że rozpada się na małe kawałki i znów składa w całość - bardziej kompletna niż kiedykolwiek przedtem. A nim Draco, wyznaczając kolejną ścieżkę pocałunków, wspiął się po jej ciele, by móc zatopić się w niej i poszukać własnego spełnienia - Hermiona miała już pewność, że są ze sobą związani bratnimi duszami.

💍💍💍 


Po zajęciach wczesnego poranka miał genialny humor. Hermiona prężąca się pod nim niczym zachwycony kociak, taka gorąca, zaangażowana i wykrzykująca chyba bez udziału świadomości to, jak jest jej z nim wspaniale, sprawiła, że jego morderczy i nieco wisielczy nastrój nieco się poprawił.

Plan ojca mógł się udać. Wiedział, że nie będzie musiał specjalnie udawać swojej zaborczości i obsesji na punkcie swojej narzeczonej, bo to przecież od dawna w nim dominowało. Niemniej po tym wspólnym początku dnia, był prawie pewien, że i ona mogłaby to udawać, albo nawet…

Nie chciał jeszcze zbyt mocno dopuszczać takich myśli, ale jego nadzieja rosła z każdą chwilą.

Właśnie miał zamiar zapukać do gabinetu ojca, by sprawdzić czy tam był, gdy nagle drzwi same się otworzyły.

Sparaliżowało go na chwilę, gdy zobaczył kto przed nim stanął.

- Co ty tu kurwa robisz? - wypluł z siebie z pogardą. - Nie masz prawa wstępu do dworu!

Theodore otworzył usta najwyraźniej chcąc coś mu odpowiedzieć, gdy nagle tuż za nim pojawiła się… Jego własna matka.

- Uspokój się Draco, Theodore przyszedł tu do mnie - oznajmiła z chłodem.

- Jak to do ciebie? - Draco wręcz niedowierzał. - Dobrze wiesz, że zabroniłem mu tu wstępu po tym, co próbował zrobić Hermionie! - pieklił się blondyn, zaciskając dłonie w pięści.

- Pamiętam o tym, ale to była naprawdę wyjątkowa sytuacja - powiedziała Narcyza uspokajająco. - Zresztą Theodore i tak już wychodził.

Nott zmierzył Draco pogardliwym spojrzenie, po czym bez słowa wyminął go i szybko odszedł.

- Możesz mi teraz wyjaśnić co on tu robił i to z samego rana? - Draco nie potrafił nawet na chwilę poluzować zacisku swych pięści, czując wielką chęć, by pójść za Nottem i spuścić mu zasłużony od dawna łomot.

- Miał mi coś do przekazania - oznajmiła spokojnie Narcyza. - Nie musisz się jednak martwić, dobrze wiesz, że nigdy więcej nie pozwoliłabym mu zbliżyć się do Hermiony.

- On nie ma prawa w ogóle się tu pokazywać! - wykrzyknął rozwścieczony.

- I więcej się nie pokaże. A teraz wybacz, ale mam coś do załatwienia. - Jego matka również go wyminęła i szybko odeszła.

Draco z napięciem patrzył, jak zniknęła szybko w drugim końcu korytarza. Coś tu się kroiło. I czuł całym sobą, że było to również coś, co zapewne ani trochę, by mu się nie spodobało.


💍💍💍

Hej 😎

Miałam zmieścić w tym rozdziale, jeszcze początek wizyty u Voldemorta, ale już ani wena, ani czas nie dały rady 😁  Mam nadzieję, że mimo to, rozdział się Wam spodobał 💖

Miłej majówki i do następnej publikacji!

Wielkie buźki! 💋