Przyrzeczona - Rozdział LXI

Dedykacja: Dla Polci91 z okazji urodzin! Sto lat Kochana! 💋💖😉

Betowała: Neska 💝

💍💍💍

Ogień w kominku wesoło trzaskał, rzucając długie cienie światła na podłogi, ścianę i ich nagie ciała. Leżeli przytuleni. Ciasno, blisko, ale cisza jaka pomiędzy nimi panowała z każdą chwilą sprawiała, że czuł się coraz mniej pewnie.

Myśli galopowały w jego głowie. Wiedział, że tak wielka utrata samokontroli była tym, czego od początku trwania ich układu obawiał się najbardziej. Zrobił to. Wziął ją i odebrał jej dziewictwo na starej, drewnianej podłodze swojego domku na drzewie, w którym bawił się w dzieciństwie.

Jak w ogóle mógł do tego dopuścić?

Palce Hermiony przesunęły się delikatnie po wilgotnej skórze jego torsu. Po tym, jak skończyli w pierwszym przypływie odzyskanej świadomości, transmutował swoją koszulkę w cienki koc, którym nakrył ich oboje, jednak Hermiona szybko dopilnowała, by byli nim okryci tylko od pasa w dół, pieszcząc i dotykając jego wciąż rozgrzanej skóry, i opierając głowę na jego klatce piersiowej.

- Pomimo twojej oklumencji, dosłownie słyszę, jak wirują twoje myśli - zamruczała, wtulając się w niego mocniej.

- A czy ty o tym nie myślisz? - zapytał cicho.

- Nie. Jest mi zbyt błogo, bym miała ochotę to teraz roztrząsać i analizować każdy szczegół. - Jej głos brzmiał nieco warkliwie.

- To nie tak - próbował zaprzeczyć. - Po prostu nie chciałem w ten… - Sam nie wiedział, co powinien powiedzieć. Że nie chciał tego z nią zrobić? Salazarze! Oczywiście, że tego chciał! Chciał tego od tak dawna, że już nawet sam nie był pewien, kiedy to się tak naprawdę zaczęło.

- Wiem - Hermiona uniosła się trochę i spojrzała mu w oczy. - Wiem, że nie chciałeś mnie skrzywdzić ani wykorzystać. Wiem też, że chciałeś bym tego nie pożałowała i przysięgam, że nie żałuję. To było dla mnie naprawdę wyjątkowe przeżycie i dziękuję ci za nie.

Nie miał pojęcia, co ma jej odpowiedzieć, dlatego uniósł się lekko i musnął ustami jej usta - w ten sposób samemu dziękując jej za to, co właśnie mu powiedziała. Uspokoiło go to. Zwłaszcza jego sumienie.

Całowali się z coraz większą namiętnością, czując jak ich ciała na nowo ulegają rozgrzaniu. Draco jednak postanowił to przerwać. Hermiona, dopiero co przeżyła swój pierwszy raz. Naprawdę nie powinien na nią naciskać… Z tego co wiedział, to nie powinien tego robić przynajmniej przez kilka następnych dni.

W sumie dobrze się złożyło, że jutro z samego rana miał wyjechać na zgrupowanie, bowiem nie był pewien, jak długo mógł się opierać, gdy ona całowała go z tak widocznym pożądaniem.

Delikatnie zabrał swoje ręce z jej nagiej piersi oraz biodra i przeniósł je na jej twarz, ujmując ją czułym gestem, nim wreszcie oderwał od niej swoje usta.

- Deszcz wciąż przybiera na sile - musiał odchrząknąć, by jego głos zabrzmiał bardziej pewnie. - Myślę, że powinniśmy jednak wezwać skrzaty, by nas stąd przetransportowały. Zapewne już i tak przegapiliśmy lunch…

- Słusznie - Hermiona uśmiechnęła się do niego czule, w ogóle nie zrażona tym, że im przerwał. Doskonale wiedziała, że on też wciąż jej pożądał, ale pewnie od razu zrozumiała jego obawy.

Draco bezróżdżkowo rzucił na nich zaklęcie czyszczące, po czym - tylko ukradkiem na siebie zerkając - obydwoje sięgnęli po swoje ubrania.

Strzałka i Śmiałek przenieśli ich do dworu bez zadawania pytań, każdego do jego własnej sypialni.

💍💍💍

  

Stojąc pod prysznicem, Draco naprawdę starał się przeanalizować w swojej głowie wszystko to, do czego pomiędzy nimi doszło w ostatnim czasie.

Od początku powtarzał sobie, że nigdy nie zrobi niczego, czego Granger by od niego nie chciała. Jednak obiektywnie patrząc to ona częściej była stroną inicjującą wszelkie ich momenty bliskości. Czy naprawdę naciskał na nią zbyt mocno? Nie, nie sądził, żeby tak było.

Zresztą miał wrażenie, że Hermiona postawiła na szczerość w ich wzajemnych kontaktach, ufał więc, że powiedziałaby mu albo jakoś pokazała, gdyby posunął się o krok za daleko. Jedynym rozsądnym wyjściem dla niego było czekanie na to, co ona postanowi zrobić dalej z ich relacją… I nie rzucanie się na nią, by wycałować z niej duszę albo też zaznać tak obezwładniającej przyjemności, jak ta, która miała miejsce dzisiejszego przedpołudnia.

Wiedział, że nie popisał się specjalnie wytrzymałością, ale sam fakt, że wszedł w jej obłędnie ciasne i gorące wnętrze, praktycznie sprawił, że był gotowy. Nie chodziło nawet o to, że od czasów Philipy nie był z żadną inną dziewczyną, ale o fakt, że jedna z jego najczęściej powtarzanych fantazji właśnie się zrealizowała. Prawdę mówiąc, ledwo nie doszedł w swoje bokserki na sam dźwięk tego, jak Hermiona namiętnie wymówiła jego imię i tego, jak słodko go prosiła.

Postanowił, że musi się uspokoić i pomyśleć, jak spędzić z nią resztę dnia. Wiedział, że będą musieli zjeść później kolację z rodzicami, ale może wcześniej mogliby posiedzieć trochę tylko razem? Może mógłby jakoś pomóc Hermionie w jej badaniach w bibliotece?

Nim jednak zdołał się ubrać i iść jej poszukać, w jego pokoju pojawił się Śmiałek. Poinformował go, że Blaise przyszedł z nim pogadać i czeka na niego na dole.

Draco ledwo zdusił jęk irytacji, doskonale wiedząc, że nie może zostawić przyjaciela w potrzebie, zwłaszcza nie teraz, gdy był tak rozbity swoją sytuacją. Miał tylko nadzieję, że będzie mógł jeszcze później spędzić trochę czasu z Hermioną nim przyjdzie mu ją zostawić na całe trzy dni.

💍💍💍  


Wzięła prysznic i łyknęła nieco eliksiru przeciwbólowego. Nie żeby jakoś mocno cierpiała, jednak ból i napięcie w udach, i pomiędzy nimi sprawiały jej mały dyskomfort. To było dziwne, ale i ekscytujące, gdy uświadomiła sobie, że właśnie przeżyła swój pierwszy raz. Pierwszy raz z mężczyzną, którego kochała.

Draco był taki delikatny i cudowny. Wiedziała, że chciał zaproponować jej coś bardziej romantycznego od starej chatki na drzewie, ale osobiście bardzo podobał jej się klimat tego miejsca. Płonący kominek, bębniący o dach i szyby deszcz, i on… Wiedział jak sprawić jej przyjemność i być dla niej odpowiednio czuły, a jednocześnie był tak bardzo otwarty w swoich własnych emocjach i doznaniach, że jej serce drżało od tego doznania. To było naprawdę tak dobre, jak zawsze o tym marzyła.

Usiadła w fotelu przed kominkiem we własnej komnacie i sięgnęła po kolejną z serii książek o horkruksach, którą udało jej się znaleźć w czeluściach biblioteki Malfoyów. Wciąż nie miała pojęcia, co mogło być przedmiotem, w którym Czarny Pan – chcący, bądź co bardziej prawdopodobne - niechcący, umieścił kolejną cząstkę swojej duszy.

Nie zdążyła jednak mocniej zagłębić się w lekturę, gdy w jej pokoju pojawiła się Strzałka, oznajmiając jej, że Ginny czeka na nią na dole.

Hermiona westchnęła cicho. Dobrze, że przyjaciółka najwyraźniej wyrwała się choć na chwilę spod opiekuńczych skrzydeł Molly w Norze. Odseparowanie od siebie nowej pary narzeczonych nie mogło przecież potrwać zbyt długo, jeśli nie chcieli wpaść w kłopoty.

Właśnie wychodziła ze swojej sypialni, gdy Draco przechodził obok jej drzwi. Widząc ją zatrzymał się w pół kroku i nieco spięty spojrzał jej prosto w oczy.

- Hej… - przywitała się, zdobywając się na niezręczny uśmiech.

- Hej - odpowiedział w podobnym tonie. - Czy wszystko w porządku? - spytał, przesuwając wzrokiem po jej ciele.

- W jak najlepszym - odpowiedziała, uśmiechając się pewniej. - A u ciebie?

- Nigdy nie było lepiej - Draco odwzajemnił jej uśmiech w taki sposób, że znów zmiękły jej od tego kolana. Ledwo powstrzymała się przed złapaniem go i wciągnięciem do swojej sypialni, by znów mógł rozgrzać ją do czerwoności.

- Gdzieś się wybierasz? - zapytała.

- Blaise czeka na mnie na dole - Draco skrzywił się lekko pod nosem.

Hermiona poczuła, jak ogarnia ją fala paniki.

- Ginny też jest na dole - wyszeptała ze zgrozą.

- Cholera! - warknął, po czym rzucił się w stronę wyjścia z korytarza, a Hermiona od razu pobiegła za nim.

Scena, jaką zastali nie była dokładnie tym, czego się spodziewali. Blaise stał oparty o ścianę, z rękami wzdłuż ciała i ciasno zaciśniętymi pięściami, a Ginny szarpała jego koszulę, szlochając histerycznie.

Krzyczała, ale przez jej urwany oddech i gorzki płacz, nie można było dokładnie zrozumieć wszystkich jej słów.

Draco dotarł do nich pierwszy.

- Wystarczy tego Weasley! - syknął, łapiąc mocno Ginny za ramię i odciągając ją od Zabiniego.

Hermiona, która dotarła na dół zaraz za nim, złapała przyjaciółkę w objęcia, pozwalając jej wypłakiwać się w swoją bluzkę.

- Zabierz ją stąd - nakazał sucho Draco, a Hermiona nie zamierzała się sprzeczać, tylko stanowczo pociągnęła Ginny w stronę schodów, by mogły od razu wrócić na górę do jej pokoju.

- Czy wszystko jest w porządku? - Blondyn niepewnie podszedł do Zabba i położył mu dłoń na ramieniu.

- Przepraszam - sapnął ciężko Blaise. - Gdybym wiedział, że tu jest, to bym się nie pojawił.

- Nie uprzedziła o swojej wizycie - wyjaśnił Draco. - Pójdziemy do salonu? Może odrobina whisky?

- Nie chciałem zawracać ci głowy - Blaise wreszcie otworzył oczy i uśmiechnął się nieco krzywo. - Planowałem tylko podrzucić ci to, o czym gadaliśmy nim cała ta po zaręczynowa afera się rozkręciła - Zabini podał mu niewielką paczuszkę.

- Dzięki, że mimo wszystko o tym pamiętałeś - Draco poklepał go po ramieniu. - A teraz chodź, jeden drink, bo muszę jutro wcześnie wstać.

- W porządku - Blaise powoli ruszył za przyjacielem do salonu.

💍💍💍  


Ginny płakała, chowając twarz w poduszkę. Hermiona leżała tuż za nią na swoim łóżku, głaszcząc jej włosy i szepcząc uspokajające słowa. Z tego, co zrozumiała z urwanych szlochów Ginny, Blaise nie odezwał się do niej ani słowem, a nawet na nią nie spojrzał.

Nie przyjął przeprosin.

Nie odpowiedział na słowa pretensji.

Nie zareagował, gdy usiłowała go dotknąć.

Nie dziwiła się temu specjalnie. Zabini pewnie zaskoczony obecnością Ginny w tym domu, nie wiedział, jak zareagować, gdy Ruda dosłownie się na niego rzuciła. Hermiona mogła sobie tylko spróbować wyobrazić, jak wiele musiało go to kosztować, skoro i on nie słynął ze specjalnie łagodnego temperamentu.

- On mnie nienawidzi - Ginny szlochała gorzko.

- Wcale nie. Po prostu nie wie, co powinien ci powiedzieć.

- Nie chce mnie już, wiem o tym - Ciałem rudej wstrząsały spazmy. - Zerwie zaręczyny i odda mnie w ręce Dolohova!

- Blaise nigdy by tego nie zrobił Gin - Hermiona gładziła jej ramię, naprawdę nie wiedząc, jak jeszcze mogłaby spróbować uspokoić przyjaciółkę.

- Harry był wczoraj wieczorem w Norze - wyznała szeptem. - Ale nawet nie wszedł na górę, by się ze mną zobaczyć…

- Może się spieszył - Hermiona cieszyła się, że Ginny leży do niej plecami i nie widzi prawdziwego wyrazu jej twarzy. Mogła się założyć, że Potter dąsał się -podobnie jak kiedyś Ronald - z powodu fałszywych zaręczyn swojej dziewczyny.

- Sama nie wiem, zachowanie którego z nich boli mnie bardziej i to jest w tym wszystkim najgorsze.

Rozpacz Ginny była przejmująca i dołująca, ale Hermiona naprawdę nie wiedziała, jak ma jej pomóc. Nie próbowała nawet porównywać ich sytuacji. Ona naprawdę rzadko myślała o Ronie i ich relacji, gdy dochodziło do jej zaręczyn z Draconem. Nigdy nie bała się, że go straci… Czy od samego początku jej nie zależało? Być może właśnie tak było. Przecież prawdę mówiąc, jeszcze przed zaręczynami poświęcała Draco wiele ze swoich myśli…

- Alma wysłała mi sowę, mówiącą o tym, że najdalej za dwa dni muszę wrócić do ich domu - Ginny otarła świeżą falę łez. - Nie wiem, jak to ma wyglądać, skoro on najwyraźniej nie chce mnie widzieć.

- Wszystko się ułoży - zapewniała ją Hermiona, choć wiedziała, że brzmiało to trochę niczym pusty frazes. Pozostawało jej tylko mieć nadzieję, że naprawdę tak właśnie się stanie.

💍💍💍

  

Odprawiła Ginny dopiero po kolacji, którą zjadły razem w jej pokoju. Hermiona wysłała wcześniej Strzałkę, by przeprosiła w jej imieniu resztę rodziny, ale nie mogła wyrzucić stąd przyjaciółki, uprzednio nie upewniając się, że Ruda w ogóle coś zjadła.

Starała się być wspierająca i pełna zrozumienia, ale mimo wszystko było jej przykro, że nie spędziła tego ostatniego popołudnia przed wyjazdem wraz z Draco. Uspokoiła się jednak trochę, gdy Strzałka przekazała jej, że Blaise był obecny na kolacji z rodzicami Malfoya, tak więc blondyn najpewniej też musiał spędzić swoje popołudnie w towarzystwie potrzebującego pocieszenia przyjaciela.

Poprosiła, by Strzałka dała jej znać, gdy Draco wreszcie wróci do swojej komnaty. Miała nadzieję, że nie wziąłby tego, jako narzucanie mu się, ale musiała pójść się z nim pożegnać. Wiedziała, że wyjeżdżał jutro bardzo wcześnie rano, więc musiała zrobić to teraz.

Prawie już zasypiała z książką na kolanach, gdy jej skrzatka pojawiła się, by ją poinformować, że panicz Draco wreszcie wrócił do pokoju. Wstała, poprawiła swoje włosy i bluzkę nim ruszyła do drzwi.

Otwarła je, chcąc wyjść, akurat w momencie, gdy Draco unosił rękę, by zapukać. Spojrzeli na siebie, obydwoje skonsternowani, po czym zgodnie gruchnęli śmiechem.

- Chciałam pójść do ciebie, by się pożegnać - przyznała.

- Też chciałem to zrobić – odpowiedział, uśmiechając się ciepło.

Hermiona przesunęła się, by wpuścić go do swojego pokoju. Czuła, jak na wspomnienie ich dzisiejszych zajęć jej twarz zaczyna się nieco nagrzewać, cieszyła się jednak, że nie było pomiędzy nimi dystansu ani niezręczności. Najwyraźniej obydwoje postanowili podejść do tej sytuacji dojrzale.

- Jak tam Blaise? - zapytała siadając na stojącej przed kominkiem kanapie.

- Szczerze mówiąc, nie najlepiej - Draco westchnął i usiadł obok niej.

- Ginny przepłakała całą wizytę - przyznała ze znużeniem.

Draco zacisnął usta, ale nie skomentował tego. Hermiona wyraźnie czuła, jak jego niechęć do Ginny wciąż rosła. Nie chciała, by tak się stało, ale stawanie w obronie przyjaciółki, nie miało teraz specjalnie sensu, a mogłoby tylko pogorszyć ich relacje.

- Cieszysz się na zgrupowanie? - spytała, delikatnie kładąc dłoń na jego ramieniu. Draco wciąż miał na siebie kaszmirowy sweter i czarne spodnie.

- Trochę - przyznał z małym uśmiechem. - Choć wolałbym, by ten wyjazd odbył się, gdy sytuacja byłaby trochę bardziej stabilna.

Hermiona nie była do końca pewna czy miał na myśli sprawę Ginny i Zabba, czy może chodziło mu także o nich.

- To twoja wielka szansa - powiedziała, mając nadzieję, że jej uśmiech wyda mu się naturalny. Nie chciała, by fakt, że będzie za nim tęskniła, gdy wyjedzie jakoś zepsuł mu radość z jego pierwszego zetknięcia się z profesjonalną grą dla drużyny.

- Będziesz miała oko na sytuację, prawda? - poprosił cicho.

- Obiecuję - Hermiona przysunęła się bliżej, opierając podbródek na jego ramieniu i chłonąc całą sobą jego cudownie kojący zapach.

- Mam coś dla ciebie - Draco sięgnął do kieszeni spodni i wyjął z niej niewielką, kwadratową paczuszkę.

Hermiona była zaintrygowana. Cóż takiego Draco znów mógł jej podarować? Zdziwiła się, gdy spostrzegła, że było to kolejne lusterko. Tym razem malutkie, kieszonkowe.

- Och… Czy to…?

- Dwukierunkowe lusterko - wyjaśnił krótko. - Ja i Blaise dostaliśmy je od naszych matek przed naszym trzecim rokiem w Hogwarcie. Zabb postanowił, że pożyczy nam swoje na czas mojego wyjazdu - Draco ponownie się uśmiechnął.

- To bardzo miło z jego strony! - Hermiona poczuła przyjemne ciepło w okolicy serca, na myśl o tym, że zarówno Blaise, jak i Draco godzili się na to, by to ona miała bezpośredni kontakt z Malfoyem, zamiast jego najlepszego przyjaciela.

- Treningi i omawianie strategii mają trwać cały dzień, ale wieczorami będziemy mogli chwilę porozmawiać - zapewnił.

- Cieszę się - powiedziała to całkowicie szczerze.

Spojrzeli sobie w oczy, po czym prawie w tym samym czasie pochylili się, by znów móc skosztować rozkoszy, jaką dawały ich połączone w żarliwym pocałunku usta.

Hermiona naprawdę nie miała pojęcia, jak to się stało, że kilka chwil później siedziała okrakiem na jego kolanach, a ich pocałunki były gwałtowne i desperackie tak bardzo, jakby znów myśleli tylko o tym, by zerwać z siebie nawzajem swoje ubrania.

Wiedziała jednak, że to byłoby niemożliwe. Draco za niespełna kilka godzin miał wziąć udział w morderczym treningu, a ona mimo eliksiru była jednak nieco obolała.

- Muszę rano bardzo wcześnie wstać - narzekał, gdy wreszcie na chwilę się od siebie oderwali, by zaczerpnąć oddechu.

- Wiem o tym - Hermiona usiłowała powstrzymać swój grymas. - Ale może…

- Tak? - Draco spojrzał jej w oczy, a jej ciało wypełniło się ciepłem. Patrzył na nią tak, że prawie rozpływała się w głębi jego oczu.

- Może zostaniesz? Tylko… - Nerwowo przygryzła wargę.

Jednak jego kciuk szybko uwolnił jej usta spod nacisku zębów, po czym złożył na nich kolejny, delikatny pocałunek.

- Chciałbym zasnąć obok ciebie - wyznał, jakby z głębi swego serca.

Hermiona poczuła ukłucie w oczach. To było wszystko, czego pragnęła od niego usłyszeć w tej chwili.

- Też bym tego chciała - przyznała absolutnie pewna tego, co mówi.

Draco uśmiechnął się lekko, po czym znów ją pocałował.

Zgodnie - jakby to było naturalne lub zaplanowane, wreszcie oderwali się od siebie, a Hermiona wstała z jego kolan.

Po zapewnieniu się, że zobaczą się za góra dwa kwadranse, poszła do swojej łazienki, by wziąć prysznic.

Czekała już w łóżku nim Draco wrócił do jej pokoju, ubrany tylko w satynowe spodnie od piżamy. Wymienili się tylko życzenia dobrej nocy, po czym wtulili się w swoje ramiona i błogo zasnęli po tym pełnym emocji dniu.


💍💍💍

16 luty 1999

Gdy Hermiona obudziła się rano, Dracona już nie było. Ze smutnym uśmiechem przesunęła ręką w miejscu, gdzie spał dzisiejszej nocy. Uwielbiała to, jak naturalna była ich relacja. Nigdy nie miała podobnej łatwości w kontaktach z Ronem.

Pamiętała, jak jej mama powtarzała jej zawsze, że kiedy pozna tego wyjątkowego mężczyznę w swoim życiu, będzie o tym od razu wiedziała. I wiedziała. Była tego pewna.

Dzień bez niego, był dziwnie bezbarwny. Spędziła poranek na czytaniu ciekawej książki, a popołudnie w towarzystwie Narcyzy, która z pewną dozą niepokoju, oznajmiła jej, że do zaplanowanej daty ślubu zostało im ledwie półtora miesiąca. Musieli zacząć przynajmniej coś na poważnie organizować, w razie gdyby nic nie stanęło im do tego czasu na przeszkodzie.

Hermiona bardzo się tego obawiała. Wiedziała wszystko o magicznych ślubach i idących w ślad za nimi wiązaniach. A co, jeśli Draco kiedyś zechciałby od niej odejść, a ona nie byłaby zdolna do tego, by mu na to pozwolić z powodu swojego uczucia? Nie chciałaby przeżywać podobnej sytuacji.

Ginny przysłała tylko sowę z informacją, że za dwa dni wraca do domu Zabinich, a Draco odezwał się do niej wieczorem poprzez dwukierunkowe lusterko. Wymienili między sobą kilka uwag o minionym dniu, a Hermiona cieszyła się z tego, z jakim entuzjazmem jej narzeczony opowiadał o trenowaniu razem ze swoją drużyną. Nie było wątpliwości, że był tym zachwycony.

Kładąc się do łóżka, zastanawiała się, dlaczego nagle było jej tak źle spać bez jego opiekuńczych ramion wokół jej ciała.


Podłoga była zimna. Ten chłód przenikał ją do samej kości. Ból w ramieniu był okropny, ale jej ciało było jakby zdrętwiałe.

Złowrogi śmiech zabrzmiał gdzieś w jej uszach, a strach przeszył jej ciało tak bardzo, że aż zadrżała.

Wiedziała, co zaraz usłyszy.

- Crucio! Crucio! Crucio!

Umierała. Jeszcze chwila i koniec. Umrze na tej zimnej podłodze. Sama. Bezbronna.

Odwróciła głowę i spojrzała wprost w przecudne, choć chłodne oczy. Tak bardzo zimne, ale tak niesamowicie znajome. Ciepło wlało się w jej serce.

Jego wargi lekko się rozchyliły, a ona znów wiedziała, jakie słowa zaraz padną.

- Je te transmets ma magie. Prends-le et continue. Reconstruisez-vous et vivez. Une étincelle de ma magie. Wytrzymaj Hermiono… To zaraz się skończy… Wytrzymaj kochanie…


Usiadła gwałtownie na łóżku, a głos Draco nadal brzmiał w jej głowie, jakby dopiero co naprawdę jej to powiedział. Najszybciej jak mogła, rzuciła się do swojego stolika nocnego, gdzie w szufladzie zawsze trzymała pióro i pergamin. Musiała spróbować jak najwierniej zapisać słowa, które jej się przyśniły. Nie miała wątpliwości, że to musiało coś znaczyć!

Z emocji nie mogła już zasnąć, a rano dosłownie pochłonęła śniadanie, nim pognała do biblioteki w poszukiwaniu odpowiedzi. Była pewna, że czytała już kiedyś te słowa w jakiejś książce o rytuałach wiązania. Nie miała pojęcia skąd to wzięło się w jej śnie, ale wreszcie doszła do pewnych wniosków.

Draco śnił jej się prawie co noc od kiedy tylko wyzdrowiała pod opieką Fleur w Muszelce, zaraz po tym jak udało im się uciec z dworu Malfoyów. Kładła to na karb koszmarów i traumy, spowodowanych torturami Bellatrix. Jednak te sny były tak przejmujące, że Hermiona postanowiła wynaleźć własne zaklęcie, które umożliwiało ich analizę.

Jednak, gdy tylko wróciła do Hogwartu sny nagle się skończyły i nie powróciły do niej, aż do czasu, gdy wyjechała do Włoch, z dala od Draco.

Czy to było możliwe, że śniła o tym za każdym razem, gdy nie spędzali nocy pod tym samym dachem? To było prawie tak, jakby jej magia szukała go we snach. Tak, jakby potrzebowała jego zapewnień o tym, że już jest bezpieczna, a kolejna klątwa Bellatrix jej nie dosięgnie.

Gdy tylko znalazła się w bibliotece, podeszła prosto do magicznego indeksu i wpisała w nim to, co zapamiętała ze swojego snu.

- Je te transmets ma magie…- mruczała, kreśląc litery w wielkiej księdze i z niecierpliwością patrzyła, jak litery znikają. Wreszcie jednak pojawiła się odpowiedź.


Cevill M. Bouquett – “Magiczne rytuały i wiązania dusz” Paryż 1817. I wydanie angielskie. Sekcja: Tajniki Starej Magii. Regał LXI. Przedział M. Rząd 31. (PB od 05.01.1998).


Hermiona nauczona już dobrze korzystania z księgozbiorów Malfoyów, wiedziała, że ostatni wpis oznaczał, że książka jest “poza biblioteką”. Zdenerwowało ją, że nie mogła po prostu pójść i po nią sięgnąć.


- Śmiałku? - zawołała niepewnie. Nigdy jeszcze nie wzywała do siebie skrzata Dracona i nie miała pojęcia, czy jej posłucha. Jednak nie dalej niż po dwóch sekundach, mąż Strzałki stawił się tuż przed nią, kłaniając się nisko.

- Panienka mnie wzywała? - zapytał z uprzejmym uśmiechem.

- Tak, przepraszam jeśli w czymś ci przeszkodziłam…

- Śmiałek nie ma specjalnie nic do roboty, gdy panicza Dracona nie ma w domu - poskarżył się nieco ponuro skrzat.

Hermiona uśmiechnęła się do niego pocieszająco, w głowie kalkulując jak dobrze to rozegrać.

- Posłuchaj… Czy mógłbyś sprawdzić, czy w pokoju Draco nie została pewna książka? Jest mi niezwykle potrzebna, a jestem pewna, że nie miałby nic przeciwko temu, bym ją na chwilę pożyczyła.

Skrzat przyglądał jej się przez dłuższy moment, jakby próbując przeanalizować jej słowa. Wreszcie jednak skinął usłużnie.

- Jakiej książki Śmiałek ma poszukać?

Hermiona szybko podała mu tytuł i mimowolnie zacisnęła kciuki, gdy zniknął z cichym pyknięciem. Miała nadzieję, że ta książka naprawdę była w pokoju Dracona, a nie została wypożyczona gdzieś poza dwór. W głowie kotłowało jej się od myśli. Przypomniała sobie o drugiej iskrze magii, którą magomedyk wykrył w jej ciele w czasie badania. Co to wszystko mogło oznaczać…?

Śmiałek po chwili pojawił się z powrotem, a Hermiona prawie podskoczyła w miejscu, widząc, że trzymał w dłoni starą, dużą księgę. Podziękowała mu szybko, po czym opadła na kanapę, nie mogąc się doczekać tego, aż zrozumie o co w tym wszystkim chodziło.

💍💍💍  


Przygryzła opuszkę palca wpatrując się w zamkniętą książkę. Głowa bolała ją od nadmiaru wrażeń i emocji, i naprawdę sama nie wiedziała, co miała tak dokładnie pomyśleć o tym, co właśnie przeczytała. Czy to mogła być prawda? Nie miała pojęcia, jednak zbyt wiele rzeczy na raz zaczynało układać się w całość. Postanowiła, że musiał to jeszcze raz zbadać i przeanalizować nim skonfrontuje Draco ze swoimi odkryciami.


Tęskniła za nim. Minęło dopiero półtora dnia, a ona już czuła się sfrustrowana i smutna z powodu braku jego obecności. Miała nadzieję, że pozostały czas ich rozstania szybko przeleci i będzie znów mogła w pełni nacieszyć się jego towarzystwem. I nie tylko tym.


Spojrzała w stronę leżącego na jej szafce nocnej dwukierunkowego lusterka. Czy powinna do niego zadzwonić? Spojrzała na zegarek. Było już późno. Draco po dniu pełnym morderczego treningu mógł już zapewne położyć się spać.


Po chwili jej wzrok jednak padł na aksamitne, czerwone pudełko. Była dziś tak zajęta przeprowadzaniem swoich badań w bibliotece, że nawet nie skorzystała ze Zwierciadła Woli, by podejrzeć, co słychać u jej rodziców.


A gdyby tak…?


Szybko podeszła do pudełka i wydobyła z niego lusterko. Nie musiała nawet nad tym myśleć - doskonale wiedziała, kogo w tej chwili najbardziej chce zobaczyć.


Obraz formował się przez kilka sekund, ale gdy już się pojawił, Hermiona uśmiechnęła się sama do siebie. Draco właśnie najwyraźniej skończył brać prysznic, bowiem wyszedł z łazienki w samych spodniach od piżamy i z nagim torsem. Małym ręcznikiem, przerzuconym przez ramiona, wciąż wycierał wilgotne włosy.


Hermiona obserwowała, jak przechodzi przez pokój hotelowy w stronę drzwi. Wstrzymała oddech, gdy blondyn je otworzył, a tuż za nimi zastał piękną, wysoką szatynkę, uśmiechającą się do niego zalotnie.


Poczuła, jak wszystko w niej dosłownie zamiera. Co ta dziewczyna robiła przed drzwiami jego pokoju o tak późnej porze, na dodatek ubrana w gustowną, choć bardzo krótką sukienkę? Niestety nie dane jej było się o tym dowiedzieć, bowiem obraz w zwierciadle właśnie się skończył.


Poczuła, jak ciepło piecze jej policzki, a serce tłucze się mocno w klatce piersiowej. Wiedziała, że Draco nie oglądał się za innymi dziewczynami, ale co zrobi, skoro ta ślicznotka najwyraźniej sama chciała wpakować się do jego pokoju?


Szybko podeszła do swojej szafki i złapała za dwukierunkowe lusterko. Planowała wypowiedzieć zaklęcie i wezwać go na rozmowę. Jeśli ta idiotka wciąż tam była, to najpewniej w ten sposób mogłaby ją odstraszyć.


Nerwowo zacisnęła palce na szkiełku. A co jeśli Draco teraz nie odbierze? Na samą myśl ścierpła jej skóra.


Nadal zawahała się co zrobić, gdy nagle lusterko w jej dłoniach zabłysło, a w kwadratowym odbiciu pojawiła się twarz Draco. Nadal miał wilgotne włosy, ale ubrany był już w biały t-shirt i najwyraźniej leżał już w swoim łóżku.

- Cześć - przywitał się z uroczym uśmiechem, a Hermiona poczuła, jak wszystko się w niej rozpływał. Zadzwonił do niej! Najwyraźniej nie wpuścił do swojego pokoju tej zdziry, tylko ją odprawił, wskoczył do łóżka i postanowił podobnie, jak wczoraj zadzwonić do niej przed snem, by opowiedzieć jej o swoim dniu!

- Hej… - odpowiedziała, uśmiechając się promiennie, przeszęśliwa. - Jak ci minął dzień?

- Intensywnie - przyznał, ledwo maskując ziewnięcie.

- Trener wam nie odpuszcza? - spytała, samej układając się wygodnie na swoim łóżku i patrząc na niego, w głębi siebie zastanawiając się jak mogła być przyrzeczona komuś tak wyjątkowemu.

- Stara się wycisnąć z nas to, co najlepsze. Przynajmniej sam tak mówi - Draco uśmiechnął się nieco krzywo.

- To jeszcze tylko jeden dzień - powiedziała pocieszająco.

- Tak, nie mogę się już doczekać mojego powrotu do domu.

- Ja też nie mogę się tego doczekać - wyznała, starając się nie zarumienić. Jednak błysk w oku Draco był wystarczającą nagrodą za jej szczere wyznanie.

Malfoy wyraźnie chciał ją jeszcze o coś zapytać, ale nagle na środku jej pokoju zmaterializowała się Strzałka. Hermiona szybko uniosła dłoń, nakazując jej milczenie, bowiem przeczuwała, że ta nagła wizyta o takiej porze nie zwiastowała niczego dobrego.

- Widać, że jesteś bardzo zmęczony, więc nie przedłużając, życzę ci słodkich snów i jutro udanego dnia - Hermiona zmusiła się do uśmiechu.

- Ja tobie też księżniczko - Draco pomachał do lusterka i uśmiechnął się zalotnie.

- Dobranoc - Hermiona cmoknęła w dłoń i posłała mu całusa, zanim przerwała połączenie i wepchnęła lusterko pod poduszkę, szybko zeskakując z łóżka i podchodząc do wyraźnie zdenerwowanej Strzałki.

- Co się stało?

- Bardzo przepraszam panienko Hermiono, ale pan Lucjusz właśnie wrócił z wizyty u Czarnego Pana i potrzebuje panienki pomocy - W wielkich oczach skrzatki błyszczały łzy.

Hermiona od razu wyciągnęła do niej swoją dłoń, a Strzałka bezzwłocznie przeniosła ją do brzoskwiniowego salonu.

Lucjusz siedział na kanapie. Jego łuk brwiowy był strzaskany, a z nosa i ust leciała mu krew.

- Jesteś! - Narcyza, aż sapnęła z ulgi na jej widok. - Pojawił się w takim stanie przed pięcioma minutami.

Hermiona o nic więcej nie pytała, wykonując szybko diagnostykę. Na szczęście Lucjusz nie miał żadnych, poważnych urazów wewnętrznych, ale ewidentnie ktoś potraktował go dziś małą dawką cruciatusa.

- Co takiego się stało? - Narcyza usiadła przy boku męża i chwyciła go mocno za dłoń, wyraźnie niespokojna.

- To nic. Tylko mała kara - Lucjusz skrzywił się pod nosem.

- Kara? Niby za co? - zapytała Hermiona, nie mogąc się powstrzymać.

- Za to, że powiedziałem, że przyprowadzenie do niego Hermiony w najbliższą sobotę, to nie jest najlepszy pomysł.

Narcyza jęknęła ze zgrozy, przykładając dłoń do ust, a Hermiona zdusiła zimny dreszcz, który przeszedł jej wzdłuż kręgosłupa.

- Wiedzieliśmy, że będę musiała tam kiedyś pójść - powiedziała spokojnie. - Poradzę sobie.

- Myśleliśmy z Draco, że będziemy mieli trochę więcej czasu, by cię na to przygotować - przyznał Malfoy senior.

- Nie sądzę, byśmy zdołali przewidzieć każdą ewentualność - Hermiona uśmiechnęła się do niego pocieszająco. - Możesz mi jednak wytłumaczyć na co mam zwracać szczególną uwagę, tylko proszę… Nie mówcie nic Draco, aż pojutrze nie wróci ze zgrupowania.

Zarówno Lucjusz, jak i Narcyza skinęli jej zgodnie głowami. Nie było potrzeby stresować blondyna, w czasie gdy cieszył się ze swoich pierwszych treningów z profesjonalną drużyną. Na stres i nerwy z powodu tej sytuacji, i tak wszyscy będą mieli wystarczająco dużo czasu.

💍💍💍

Kochani! 

Jak zwykle w niedzielę, nie mogło zabraknąć kolejnego rozdziału "Przyrzeczonej" 😜 Wiem, że niektóre osoby czekają na więcej hot scen i obiecuję, że będą, ale na razie fabuła też musi pójść trochę do przodu. 

Korzystając z okazji chciałabym również prosić Was o pomoc. Od kilku ładnych miesięcy walczę na wattpadzie z osobą, która dodała tam moje opowiadanie "Gdy jesteśmy sami..." bez mojej wiedzy i zgody. Jak, że wszelkie moje prośby i wiadomości są ignorowane, za namową wspaniałej Vera Verto, postanowiłyśmy zwołać akcje zgłaszania tego opowiadania do usunięcia. Gdy tylko się to uda, historia będzie wracała na wattpada w nowej, ulepszonej i zabetowanej wersji już na moim, autorskim koncie. 

Jeśli ktoś ma ochotę nam pomóc, niech zastosuje się do poniższych instrukcji: 

Trzeba wejść w ten link: 

 
KLIK!

Dać opcję 'Zgłoś to dzieło' (na komputerze), albo trzy kropeczki w prawym górnym rogu ekranu (na telefonie). 

Następnie trzeba wybrać opcję 'This story should be rated Mature', a w okienku 'Why should this story be rated mature?' dodać następujący komentarz:

The story contains numerous explicit sex scenes (In expecially in chapter 20, 25 and few others) but is not rated Mature. The readers are mostly underage, what is visible in the comments. Please take this story down.

Oczywiście możecie dodać też coś od siebie (podkreślając fakt, że to historia, która powinna być oznaczona jako Dla Dorosłych).
Jeśli macie jakieś problemy, albo potrzebujecie pomocy - piszcie do mnie śmiało! 💜

Z góry bardzo dziękuję za wszelką pomoc!

Venetiia Noks