Przyrzeczona - Rozdział LX

Dedykacja - Dla AlephinX z okazji urodzin 💚

Betowała Neska 💝



💍💍💍



Była zmuszona odprowadzić ciotkę Muriel na górę, jako że wszyscy z rodziny Weasleyów właśnie zajmowali się czymś innym. Nie przeszkadzało jej to specjalnie, zwłaszcza, że stara dama nabrała do niej nowego szacunku, gdy została poinformowana, iż Hermiona będzie łączyć się z synem starożytnego i czystokrwistego rodu Malfoyów.

Ucieszyła się jednak, gdy wreszcie uwolniła się od rozmownej starszej pani i mogła wrócić na przyjęcie, gdzie - jak wiedziała - zaraz miał rozpocząć się ostatni taniec. Z tego, co przekazała im Ginny, druga choreografia podobała się im o wiele bardziej niż pierwsza i świetnie się z Zabinim bawili przy treningach do niej, doprowadzając tym Baryszkowa do szału.

Gdy weszła do sali, nowa para narzeczonych znajdowała się już na parkiecie, dlatego - mimo najszczerszych chęci - nie przecisnęła się w stronę Dracona, który stał na drugim końcu sali. Postanowiła poczekać, aż występ się skończy.

Nagle poczuła coś, jakby nacisk różdżki, centralnie pomiędzy jej łopatkami. Wzdrygnęła się lekko i obejrzała przez ramię.

- Cały wieczór przede mną uciekasz… - usłyszała szept, a zapach whisky dotarł do jej nosa.

- Ron! - warknęła. - Odsuń się ode mnie w tej chwili! A jeśli to, co czuję na moich plecach to twoja różdżka, to przysięgam, że gorzko tego pożałujesz! - mówiła cicho, mając nadzieję, że nikt z gości, obserwujących taniec pożegnalny nie zauważy tej sytuacji. To mogłoby wywołać niezły skandal.

- Odłożę ją, jeśli zgodzisz się ze mną pogadać. Jeśli nie, to spetryfikuje cię i stąd wyniosę - zagroził, a Hermiona zorientowała się, że wypił dziś o kilka głębszych za dużo.

- Oszalałeś? - rzuciła mu ostre spojrzenie przez ramię. - Od kiedy to celujesz z różdżki do przyjaciół i grozisz im porwaniem?

- Od wtedy, gdy cały wieczór spędzają w ramionach sprzedajnych węży - syczał. - Wyjdź ze mną, jeśli nie chcesz skandalu. Nawet stąd mogę spróbować trafić fretkę w tą nadętą twarz kolejną Sectumsemprą…

Hermiona wiedziała, że Ron był w takim stanie, że wcale nie żartował. Odetchnęła płytko i skierowała się w stronę wyjścia na taras. Naprawdę nie chciała psuć tego wieczoru, przeklinaniem na oczach trzystu gości swojego byłego chłopaka, ale była skłonna to zrobić, jeśli Ronald nie zamierzał szybko oprzytomnieć.

Otworzyła drzwi prowadzące na taras i puściła go przodem, ledwo hamując się przed wyciągnięciem różdżki i uderzeniem go jakąś paskudną klątwą prosto w plecy. Wiedziała jednak, że to właśnie byłby ten początek dramatu, który pogrzebałby dobre wrażenie, jakie zrobiło to przyjęcie.

- Czego chcesz? - warknęła, stając na przeciwko Rona i ze złością zakładając ręce na piersi.

- Porozmawiać - powiedział hardo. - Unikasz mnie!

- Nie zauważyłeś, że byłam dziś raczej zajęta? - zapytała cierpko. - Pomagałam twojej siostrze przejść przez to wszystko od samego początku, a ty w zamian straszysz, że mnie spetryfikujesz?

- Doskonale wiesz, że bym tego nie zrobił - Ron wyciągnął do niej dłoń, chcąc najpewniej dotknąć jej policzka, ale Hermiona szybko ją odtrąciła.

- Groziłeś, że przeklniesz Draco! - warczała, rozzłoszczona do granic.

- Draco? Nazywasz go teraz po imieniu, prawda? A może jesteś tak głupia, jak inne jego wielbicielki i nabierasz się na jego czułe słówka, nazywając go potem swoim boskim smokiem? Co? - szydził Ron.

- To nie twoja sprawa! Jeśli o tym chciałeś rozmawiać, to równie dobrze możemy sobie darować! - Hermiona chciała odejść, ale Ron mocno złapał ją za nadgarstek.

- Miona, wysłuchaj mnie! - W oczach Weasleya błysnęła determinacja. - Ja wiem, że wszystko się posypało, ale przecież było nam razem tak dobrze!

- Ron… - Głos jej się lekko załamał. Widziała w wyrazie jego twarzy, co zamierzał jej powiedzieć i naprawdę wcale nie chciała tego usłyszeć.

- Nadal cię kocham! Przecież doskonale o tym wiesz. To tylko mała niedogodność, pomyłka lub błąd! Misję Zakonu były stresujące, a Lav sama tego chciała… - Tłumaczył nieco chaotycznie.

- Ron! Ona jest z tobą w ciąży! Cokolwiek sądziłeś o nas, naszym zerwaniu i ewentualnym powrocie do siebie, to dawno nieaktualne, bowiem wkrótce zostaniesz ojcem! - Hermiona patrzyła mu prosto w oczy, mając nadzieję, że Weasley dokładnie zrozumie i przyjmie do siebie każde jej słowo.

- Skarbie! - rzucił się do przodu i mocno złapał ją za ramiona. - To naprawdę nic dla mnie nie znaczyło! Ona wcale nie musi go urodzić… Albo może nam później oddać to dziecko i wychowamy je wspólnie. Mogę też tylko czasami je widywać, jeśli ty nie chcesz, by istniało w twoim życiu…

- Postradałeś zmysły Ron? Kompletnie ci odbiło? Nie mogę słuchać tego, co ty wygadujesz! - Hermiona naprawdę szczerze nie dowierzała w to, co słyszy.

- Oszalałem Miona! Oszalałem lata temu i to na twoim punkcie! - Ron nagle złapał ją mocno za kark i przycisnął szorstko swoje usta do jej.

Trwało to tylko sekundę, ale Hermiona poczuła się jakby uderzył w nią grom. Wstręt, obrzydzenie i czysta pogarda przeszyły każdy skrawek jej ciała.

Ile miała w sobie siły, odepchnęła go od siebie, a zaraz później wymierzyła mu tak siarczysty policzek, że jego głowa automatycznie odskoczyła w bok.

- Jak śmiesz?! - wykrzyczała rozwścieczona. - Zrób to jeszcze raz, a przysięgam, że przeklnę cię w zapomnienie!

Ron spojrzał na nią z niedowierzaniem, trzymając się za mocno zaczerwienioną twarz.

- Miona… Ja…

- Nigdy więcej nie waż się mnie dotykać bez mojej zgody Ronaldzie Weasley albo przysięgam, że tak cię urządzę, że rodzona matka cię nie rozpozna! - zawołała, po czym odwróciła się, mając zamiar szybko odejść.

Przystanęła jednak w pół kroku, widząc Draco stojącego nieopodal i obserwującego całą tę scenę. Patrzył na Rona z zaciętym wyrazem twarzy, najwyraźniej ledwo powstrzymując swoje emocje. Napięta linia szczęki i zaciśnięte pięści mówiły jednak o tym, jak wiele go to kosztowało.

- Draco… - sapnęła, nie bardzo wiedząc, co konkretnie ma mu teraz powiedzieć.

Malfoy wreszcie przeniósł swoje spojrzenie na nią, a wyraz jego twarzy od razu złagodniał.

- Czy wszystko w porządku? - zapytał spokojnie.

- Teraz już tak - odpowiedziała, podchodząc do niego. Miała ochotę rzucić mu się w ramiona, ale zamiast tego tylko ujęła jego dłoń, splatając ich palce razem.

- Hermiona! - Ron brzmiał, jakby był kompletnie zdruzgotany takim obrotem sytuacji.

Ostatni raz obejrzała się na niego przez ramię.

- To koniec Ron - wyszeptała. - Nie odzywaj się do mnie więcej, dopóki nie dojrzejesz do normalnej rozmowy.

Nie mówiąc nic więcej, pociągnęła za sobą Draco z powrotem do sali balowej, by mogli wrócić do swoich obowiązków, bowiem ostatnia część przyjęcia - pokaz magicznych lampionów, za chwilę miała się rozpocząć.

Nim jednak zdołali wyjść, Draco przystanął i również odwrócił się przez ramię, patrząc na Weasleya.

- Jeśli dowiem się, że jeszcze raz dotkniesz Hermiony bez jej wyraźnej zgody, twoi rodzice nigdy się nie dowiedzą, co się stało z twoimi bezwartościowymi zwłokami. - Powiedział to tak naturalnie i spokojnie, jakby właśnie wyjaśniał Weasleyowi najbardziej oczywistą rzecz na świecie.

Zanim Ron zdążył coś odpowiedzieć, teraz to Draco pociągnął Hermionę z powrotem do środka, by mogli wziąć udział w zakończeniu imprezy.


💍💍💍


Ginny i Blaise byli wyraźnie zmęczeni, więc posiedzenie wraz z grupą przyjaciół, która wręczyła im wspólny prezent - ziarna krzaka róż, którego pąki raz na dekadę miały zakwitnąć diamentami - trwało dość krótko - nim wszyscy zaczęli rozchodzić się do swoich pokoi.

Hermiona dopilnowała, by goście, którzy nie nocowali w rezydencji trafili do sieci Fiuu, po czym poszła jeszcze sprawdzić jak wygląda sprzątanie sali balowej. Narcyza i Alma również tego pilnowały, więc życzyła im tylko dobrej nocy, mając nadzieję, że zastanie już Draco w ich komnatach.

Była zmęczona i coraz bardziej obawiała się, że tej nocy również nie zdoła osiągnąć swego celu, uwiedzenia narzeczonego… Zwłaszcza, że nie odzywał się do niej za bardzo od momentu, gdy zobaczył, jak Ron ją pocałował. Miała tylko nadzieję, że nie jest na nią zły ani że nie czuje jakiegoś obrzydzenia przez całą tę sytuację. Naprawdę nie chciała, by to coś między nimi popsuło.

Ucieszyła się, gdy po wejściu do ich pokoju, odkryła, że Draco już tam był. Zdjął marynarkę i pozbył się swojej muszki. Siedział w niszy okiennej, wyglądając na wciąż widoczne w oddali liczne lampiony i popijał coś, co wyglądało na wysokogatunkową ognistą.

- Wreszcie koniec? - spytał, uśmiechając się do niej lekko.

Hermiona ze zmęczeniem pokiwała głową, po czym podeszła i usiadła obok niego. Wyjęła whisky z jego dłoni i wzięła mały łyk, ciesząc się jej palącym smakiem.

- To był faktycznie długi dzień – mruknęła, opierając się plecami o szybę i rozmasowując kark.

- Prawda – Draco uważnie ją obserwował.

- Wszystko w porządku? - zapytała, patrząc na niego.

- To chyba ja powinienem zapytać o to ciebie - odpowiedział, nadal nie odrywając od niej swojego spojrzenia.

- Dziękuje ci za to, że się w to bardziej nie wtrąciłeś - wyszeptała cicho.

Draco milczał przez kilka sekund, po czym odwrócił wzrok z powrotem w stronę okna.

- Powinienem był go tam zabić.

Nie powiedział nic więcej tylko to, ale Hermiona wiedziała, jak wiele emocji w nim teraz było. Zapewne chęć by wyjść z komnaty, odszukać Rona i porządnie go sprać była jedną z tych dominujących.

- Widziałeś, że sama sobie z nim poradziłam - Hermiona była mu wdzięczna, że pozwolił jej samodzielnie rozprawić się z Ronem i zakończyć to bez klątw i rozlewu krwi. Znała swojego byłego chłopaka na tyle, by wiedzieć, że po czymś takim, więcej się do niej nie zbliży.

- Zawsze musiałaś radzić sobie sama - Draco ponownie skierował na nią swoje oczy. - Czy byli z tobą, gdy odbierałaś pamięć swoim rodzicom?

- Nie - wyszeptała tak cicho, że jej usta ledwo się poruszyły.

Nie. Wtedy tłumaczyła to sobie tym, że nie chciała ich obarczać tym wszystkim, przez co sama przechodziła. Przecież i tak nie byliby jej w stanie pomóc ani nie spróbowaliby wykonać za nią tego zaklęcia. Nie pomogli też w planowaniu wyprawy po horkruksy. Pamięta zdziwienie Harry’ego, gdy dowiedział się, że pomyślała o wszystkim - od zabrania namiotu, aż po załatwienie mugolskich pieniędzy.

- Jeśli chciałabyś pogadać o tym, co ci powiedział… - Ton Draco był ostrożny, było widać, że nie chciał na nią specjalnie naciskać.

Hermiona ponownie przechyliła szklankę, wlewając bursztynowy płyn do ust. Draco wyciągnął rękę, a stojąca na barku w kącie pokoju whisky, przyfrunęła prosto do niego w kolejnym pokazie doskonałej magii bezróżdżkowej. Bez pytania napełnił jej szkło, po czym sam zdrowo pociągnął prosto z butelki.

- Powiedział, że Lavender wcale nie musi urodzić tego dziecka - Hermiona prychnęła z niesmakiem, wciąż nie potrafiąc uwierzyć, że Ron - ten sam Ron, który pochodził z wielodzietnej, szczęśliwej rodziny, mógł choćby pomyśleć o tym, by przerwać ciążę swojej narzeczonej.

- Liczył, że chętniej wrócisz do niego, jeśli jednak nie będzie miał dziecka? - spytał cicho.

- Nie wiem - Hermiona potarła skroń, czując jak whisky i zmęczenie zaczynają dominować jej ciało. - Nie mam pojęcia, co sobie wyobrażał, ale nie chcę z nim nawet rozmawiać, póki nie pójdzie po rozum do głowy.

- Powodzenia z tym, jeśli chodzi o Weasleya - Draco nie krył swojej pogardy.

Hermiona nie miała nawet siły czy ochoty zaprotestować. Jakoś nie była dziś w nastroju na obronę Rona.

- Żal mi Lav - przyznała szczerze. - Mam nadzieję, że jej nie zrani swoim zachowaniem.

- Raczej na pewno już udało mu się to zrobić.

Hermiona poczuła się, jakby ktoś wrzucił jej właśnie na barki dorosłego Hipogryfa. Ciężar ostatnich dni zaczął ją dosłownie przygniatać. Zamrugała szybko, by pozbyć się uczucia kłucia w oczach. Nie zamierzała płakać, a już zwłaszcza nie przez Rona. Była po prostu bardzo zmęczona i chyba nieco sfrustrowana tym, że nie może spędzać z Draco czasu tak, jakby tego chciała.

- Jest już dawno po północy - zauważył Draco.

- Owszem - zgodziła się, patrząc na niego nieco zaskoczona, że akurat o tym wspomniał.

- Szczęśliwych walentynek - Malfoy posłał jej mały uśmiech.

- Och tak! Zupełnie zapomniałam! - Hermiona zerwała się z miejsca. - Mam coś dla ciebie - powiedziała, starając się nie zarumienić.

Miała nadzieję, że nie zaskoczyła go bardzo tym, że kupiła mu prezent z tej okazji. W końcu był przecież formalnie jej narzeczonym.

- Nie musiałaś… - zaczął coś mówić, ale Hermiona już przywołała za pomocą różdżki sporej wielkości paczkę.

- Załatwiłam to z twoim trenerem. Chciałam mieć pewność, że będzie gotowe przed twoim pierwszym zgrupowaniem - tłumaczyła, wyginając nieco nerwowo palce.

Draco rozdarł papier i znalazł pod nim torbę sportową z logiem Srok z Montrose.

- Zaczarowałam ją zaklęciem zmniejszająco-zwiększającym oraz lokalizacyjnym. Ma wbudowany system antykradzieżowy i wyściełana jest skórą wsiąkiewki więc…

- Dziękuję, to naprawdę wspaniały i przemyślany prezent - Draco uśmiechnął się do niej tak ciepło, że poczuła to prawie w swoim sercu. Był jeszcze przystojniejszy, gdy miał taki zadowolony wyraz twarzy.

- Nie ma za co. Mam nadzieję, że się przyda - Hermiona odwzajemniła jego uśmiech.

Przymknęła na chwilę oczy, ponownie rozmasowując napięcie w karku. Nagle jednak coś wylądowało na jej kolanach, sprawiając, że podskoczyła zaskoczona.

- Mam nadzieję, że mój prezent również ci się przyda - Draco obserwował ją uważnie.

Hermiona posłała mu mały uśmiech, nie bardzo wiedząc, co mogłaby powiedzieć tak by nie brzmieć na wzruszoną i poruszoną tym, że podarował jej prezent na walentynki.

Spojrzała na sporych rozmiarów czerwone, aksamitne pudełko i powoli je otworzyła. W środku znajdowało się wspaniałe lusterko z uchwytem w srebrnej oprawie. Wyglądało na naprawdę wyjątkowe i bardzo drogie, patrząc na misterny wzór i kamienie szlachetne, którymi było inkrustowane.

- Och! Jakie piękne! - zachwyciła się, unosząc je powoli, tak by móc w nie spojrzeć. Od razu zauważyła, jak bardzo była zmęczona, ale na szczęście lustro nie było magiczne, by mogło to jakoś skomentować.

Draco odłożył torbę i przysunął się do niej tak blisko, że ich ramiona się zetknęły. Hermiona spojrzała na niego, szukając właściwych słów podziękowań, gdy to on odezwał się pierwszy.

- To nie jest zwykłe zwierciadło. Nazywa się “Speculum voluntatis”, ale bywa też nazywane…

- Zwierciadłem woli! - Hermiona, aż sapnęła z niedowierzaniem. - Czytałam o tym kiedyś! Są bardzo rzadkie i niesamowicie drogie! Nie mogę tego przyjąć!

Chciała odłożyć zwierciadło do pudełka, czując jak dłoń zaczyna jej drżeć. Jednak Draco złapał ją za nadgarstek, by ją przed tym powstrzymać.

- To prezent - szepnął cicho. - Wiem, jak bardzo tęsknisz za rodzicami. Lustro pokaże ci ich i co dokładnie teraz robią przez dziesięć sekund, każdego dnia.

Hermiona poczuła, jak łzy napływają jej do oczu. To był naprawdę wspaniały prezent. Wiedziała, że jej rodzice zapewne nie mają rzuconych barier przeciwko magii zwierciadła, więc naprawdę będzie mogła ich podejrzeć.

- Co mam zrobić? - zapytała ponownie spoglądając w zwierciadło.

- Pomyśl o tym, co chcesz zobaczyć, a potem powiedz: “Pokaż mi” - polecił.

Pomyślała o swoich rodzicach. Biorąc pod uwagę strefę czasową, w Brisbane powinien być właśnie poranek.

- Pokaż mi - wyszeptała, a lusterko od razu zabłysło jasno niebieską poświatą.

Obraz formował się powoli, ale gdy już się pokazał, Hermiona nie potrafiła powstrzymać szlochu. Draco objął ją ramieniem i przytulił jej skroń do swojego policzka, gdy razem patrzyli na to, jak Jane Granger szykuje śniadanie dla swojego męża.

Kobieta wrzuciła na jego talerz puszyste naleśniki i ozdobiła je jagodami, a ojciec Hermiony uśmiechnął się do niej z czułością, chyba zadając jej jakieś pytanie. Zaraz potem obraz się skończył.

Hermiona odłożyła zwierciadło i ukryła twarz w szyi Draco, płacząc cicho z radości i rozpaczy jednocześnie.

- Odzyskasz ich, gdy tylko ta wojna się skończy - wyszeptał w jej skórę, mocno ją do siebie przytulając.

- Tak się cieszę, że są cali i zdrowi - wyznała. - A tata najwyraźniej nadal kocha naleśniki z jagodami mojej mamy - Hermiona parsknęła cichym śmiechem, odsuwając się trochę, by otrzeć łzy.

- Wszystko będzie dobrze - Draco wyraźnie usiłował ją pocieszyć.

Nie mogła uwierzyć w to, jak wiele dla niej zrobił w czasie tych kilkunastu tygodni, gdy byli razem. I najwyraźniej, robił to wszystko nie tylko z poczucia jakiegoś obowiązku wobec niej, skoro już wybrał ją jako swoją przyrzeczoną narzeczoną.

Powody, dla których jak sam twierdził wskazał na nią, dziś nie wydawały jej się już tak prawdziwe, jak wtedy gdy analizowała każde jedno jego słowo na ten temat. Miała przeczucie… Albo nadzieję… To było dla niego coś więcej. Zdecydowanie więcej.

Wychyliła się lekko i zetknęła ich usta ze sobą. Draco zareagował od razu, pogłębiając ich pocałunek. Delikatnie położył dłoń na jej karku i pocałował ją namiętnie. To było to samo miejsce, w którym dziś trzymał ją Ron, ale te dwa pocałunki nie mogły się bardziej różnić od siebie. Ten z Draco był wyjątkowy.

Sama nie wiedziała kiedy znalazła się na jego kolanach, w czasie gdy on, opierając się plecami o szybę, całował ją namiętnie i coraz bardziej gorąco.

Zamruczała z aprobatą, gdy przeniósł swoje usta na jej szyję. Wplątała palce w jego włosy i myślała już tylko o tym, jak ta noc mogłaby się skończyć. Mieli czas. Byli sami. Czy to miało się dziś wydarzyć?

Bardzo tego pragnęła. Każdą cząstką siebie pożądała Draco i tego, by być z nim jak najbliżej. To był on. To jemu chciała się oddać.

Blondyn przeniósł swoje usta na jej dekolt, błądząc dłońmi po jej plecach. Hermiona miała nadzieję, że zaraz sięgnie po zamek sukienki, który musnął już kilka raz palcami. Nie chciała go naciskać, ale naprawdę pragnęła by posunęli się dalej.

Jego pocałunki rozpalały ją do stanu szatańskiej pożogi, a napięcie w dole brzucha kumulowało się z każdą chwilą.

Uświadomiła sobie, że Draco muska palcami ramiączko jej sukienki i sama tak poruszyła barkiem, by umożliwić mu jego zsunięcie. Nieomal bez udziału świadomości wypchnęła piersi do przodu, mając nadzieję, że jego usta zawędrują również i tam. Nie mogła się doczekać…

Poczuła jego dłoń na swojej wciąż ubranej piersi. Pieszczota była delikatna, ale Hermiona prawie załkała z rozkoszy i potrzeby. Powoli dekolt jej sukienki został obniżony, a jego palce zakradały się coraz głębiej, rozpalając ją i doprowadzając prawie na skraj obłędu.

Oderwała się na chwilę od kolejnego namiętnego pocałunku, by zebrać w sobie odwagę aby poprosić go, by zabrał ją do łóżka, gdy nagle na korytarzu rozległ się przeraźliwy krzyk wzywający pomocy.

Hermiona w sekundę zeskoczyła z kolan Draco i wydobyła swoją różdżkę. Blondyn prawie natychmiast poszedł w jej ślady i razem rzucili się do drzwi, by móc sprawdzić co tak strasznego się wydarzyło.

Ginny opierała się o jedną ze ścian dysząc i płacząc.

- Na Merlina! Co się stało?! - Hermiona podbiegła do niej jako pierwsza, ale na korytarzu było słychać już dźwięk otwieranych drzwi i dudnienie kroków. Zawodzenie rudej, jak nic usłyszał cały dom.

- To Blaise, on… on… - Ginny dramatycznie szlochała.

- Co z nim! - Draco wyglądał na kompletnie wyprowadzonego z równowagi. - Mów zaraz!

- On nic nie powiedział - Ginny nadal płakała. - Tylko wskoczył na miotłę i odleciał w tę ciemną noc.

- Co takiego? - Hermiona obejrzała się przez ramię na wyraźnie zdruzgotaną Almę. - Dlaczego mój syn miałby wsiąść na miotłę w środku nocy i ot tak sobie gdzieś polecieć?

- Ja… On… - Ginny, aż cała się trzęsła z emocji.

Hermiona podeszła bliżej i objęła przyjaciółkę, w duchu domyślając się, że sytuacja musiała być o wiele poważniejsza niż zwykłe wyjście Blaise’a bez słowa na nocną przejażdżkę na miotle.

- Lepiej polecę go poszukać - zdecydował od razu Draco.

- Ja z tobą! - odezwał się Graham, stojący nieopodal. Po chwili zgłosiło jeszcze kilku innych mężczyzn.

- Uważaj na siebie - poprosiła Hermiona, gdy Draco wyjął różdżkę, by przywołać swoją miotłę.

- Nie martw się. Znajdę tego głupka i szybko tu wrócimy - Draco posłał jej mały, choć napięty uśmiech, po czym przesunął palcami po jej ramieniu i szybko odszedł w stronę wyjścia z korytarza.

- Chodź, pójdziemy się przebrać - zaproponowała Hermiona, trzymając rozdygotaną Ginny blisko siebie.

- Jeśli mojemu synowi coś się przez ciebie stanie… - zaczęła mówić jadowicie Alma, ale na szczęście Narcyza szybko znalazła się przy niej i uciszyła ją, kładąc jej dłoń na ramieniu i szepcząc przyjaciółce coś do ucha.

Hermiona nie oglądała się jednak na nie, prowadząc Ginny z powrotem do jej komnaty. Pomimo zmęczenia i nie było co ukrywać - irytacji, że kolejny dramat tej pary, przerwał jej i Draco, wepchnęła przyjaciółkę pod prysznic i przywołała dla niej piżamę. Wiedziała, że jedynie duża dawka eliksiru nasennego sprawi, że Gin trochę się uspokoi i prześpi to wszystko.

Ruda wreszcie przestała płakać, ale wydawała się kompletnie otępiała. Hermiona pomogła jej wyjść z łazienki i za pomocą zaklęcia wysuszyła jej włosy.

- Poszliśmy do łóżka - wyszeptała Ginny. - Ja i Blaise.

Hermiona spojrzała na rozrzuconą na wielkim łożu pościel i poczuła, jak zazdrość rozpala ją od środka. Przecież Ginny i Blaise dopiero co się zaręczyli!

- Ale gdy to już prawie miało się stać - kontynuowała rudowłosa. - Pomyślałam, że to ostatnia bariera, która dzieli mnie od utraty Harry’ego na zawsze. I rozpłakałam się…

- Wtedy Blaise wyszedł? - zapytała cicho Hermiona.

- Nie wiem czy zdążył choć zapiąć koszulę - Ginny załkała na nowo, ukrywając twarz w dłoniach. - To wszystko moja wina. A co jeśli coś mu się stanie? Nigdy sobie tego nie wybaczę!

- Nic mu nie będzie. Draco szybko go znajdzie - próbowała ją pocieszyć.

- Kocham Harry’ego… - wyszeptała z bólem Ginny. - Ale teraz umieram ze strachu o Zabiniego. On… Naprawdę sama nie wiem, co do niego czuję… - wyszlochała przez nową falę łez.

- Już dobrze - Hermiona objęła ją i przytuliła do siebie ramieniem, w tym samym czasie wyjmując różdżkę, by móc przywołać fiolkę z eliksirem. Ginny koniecznie musiała przespać ten dramat.

Na szczęście ruda nie oponowała i przełknęła posłusznie miksturę.

Hermiona odczekała, aż zaśnie, po czym nakryła ją kołdrą i ustawiła zaklęciem alarm, by móc mieć pewność, że da jej on znać, gdy Ginny się obudzi.

💍💍💍

  

Wreszcie mogła udać się z powrotem do swojej komnaty, by wreszcie pozbyć się swojej sukni i się wykąpać. Gdy zdejmowała ją z siebie z goryczą uświadomiła sobie, że nie na to dziś liczyła. Intensywność ostatnich tygodni naprawdę dała się jej w kość i była szczerze tym sfrustrowana. A na dodatek Draco miał pojutrze wyjechać na trzydniowe zgrupowanie… Chyba będzie musiała odłożyć swoje wszelkie plany dotyczące ich relacji w czasie.

Po kąpieli i przebraniu się w wygodnie spodnie, bluzkę i sweter, Hermiona postanowiła zejść do głównego salonu, by sprawdzić jak miewa się Alma, która ustanowiła tam centrum dowodzenia. Za sprawą Nevianiego, do pomocy w poszukiwania Zabba włączono też prywatną agencję magicznej ochrony oraz wszystkich innych ochotników z gości i służby rezydencji.

Eleonora Davis, kilka kuzynek Almy z Włoch, Narcyza oraz Molly wraz ze swoimi synowymi, rozlokowało się po największym salonie. Na szczęście Rona i Lavender nigdzie nie było. Służba zadbała o ciepłą herbatę, kawę i jakieś przekąski.

- Jak ona się czuje? - spytała Narcyza, gdy Hermiona po krótkim powitaniu podeszła, by móc usiąść obok niej na kanapie.

- Jest zdruzgotana - mruknęła w odpowiedzi z wdzięcznym uśmiechem przyjmując od Narcyzy filiżankę z aromatyczną herbatą. Czuła się w tej chwili naprawdę wykończona.

- Lucjusz załatwia przez Fiuu na piętrze szybsze świstokliki dla wszystkich. Nie ma potrzeby by reszta gości brała udział w tym dramacie, więc kto nie jest tu niezbędny, zostanie szybko odesłany do domu - wyjaśniła jej Lady Malfoy.

- Dobry pomysł - zgodziła się Hermiona, wiedząc, że jeśli ten skandal dotrze do uszu Voldemorta, to może to zrodzić wiele niepotrzebnych problemów.

- Martwisz się o Draco, prawda? - Narcyza uważnie ją obserwowała.

- Bardzo - przyznała Hermiona. - Nie spał od wielu godzin, a na zewnątrz jest teraz tak zimno.

- Nic mu nie będzie - wyszeptała Narcyza, ale Hermiona nie była pewna czy próbuje tym pocieszyć ją, czy samą siebie.

- Też chciałabym móc już wrócić do domu - przyznała, popijając herbatę i mając nadzieję, że matka Malfoya nie ma nic przeciwko temu, że nazywa ich dwór swoim domem.

- Lucjusz ma mieć dla nas świstoklik aktywowany hasłem, byśmy mogli wracać, gdy tylko sytuacja się uspokoi - zapewniła ją Narcyza.

- To świetnie - Hermiona zmusiła się do uśmiechu, odłożyła filiżankę i opadła plecami na oparcie kanapy na chwilę zamykając oczy. To był zdecydowanie najdłuższy dzień w jej życiu.

Alma podeszła, by porozmawiać z Narcyzą o możliwych skutkach tego, co będzie gdy reszta towarzystwa dowie się o ucieczce Blaise’a. Hermiona doszła do wniosku, że nie chce o tym słuchać, dlatego postanowiła wyjść na zewnątrz i zaczerpnąć trochę świeżego powietrza.

Owinęła się mocniej swetrem i wyszła na skąpany pierwszym blaskiem świtu taras. Było chłodno, a mgła unosiła się nad krajobrazem toskańskiej natury, która powoli budziła się do życia.

Hermiona zobaczyła na niebie ciemny punkt, który zbliżał się do niej z coraz większą szybkością. Wstrzymała na chwilę oddech, mając nadzieję, że to Draco… Wkrótce jednak zrozumiała, że to nie on, rozpoznając kształt sylwetki.

Graham zgrabnie wylądował tuż obok niej, zeskakując z miotły i odgarniając sprzed oczu zmierzwione włosy.

- I jak tam? - zapytała, patrząc na jego napięty wyraz twarzy.

- Ani śladu - mruknął ponuro Montague. - Wpadłem tylko przebrać się w suche ciuchy bowiem wleciałem w deszczową chmurę, a zaklęcia suszące i cieplne nie zadziałały na tej wysokości.

- Jasne. Chcesz coś gorącego do picia, nim wrócisz? - zapytała uprzejmie.

- Filiżanka herbaty byłaby boska, dzięki - Graham posłał jej blady uśmiech.

- Załatwione. Leć na górę, a potem zejdź prosto do salonu - poradziła, również próbując się uśmiechnąć, choć zmartwienie i zmęczenie prawie ścinało ją z nóg.

- Nie łam się Granger - Monatgue położył jej dłoń na ramieniu. - Wszystko będzie dobrze.

- Obyś miał rację - Hermiona westchnęła ciężko.

Nagle smuga srebrzystego światła śmignęła tuż obok nich. Hermiona musiała kilka razy mrugnąć, by upewnić się, że nie ma przypadkiem omamów.

Srebrzysta wydra patrzyła na nich z powagą. Była podobna do jej patronusa, ale jednak nieco inna - większa i dziwnie… dostojna?

Mamy trop! Lecimy w stronę Rzymu. Zamelduj się, jak polecisz naszym śladem Montague - oznajmił patronus głosem Draco, po czym rozwiał się w powietrzu, jakby zdmuchnął go wiatr.

- Wreszcie jest chociaż jakiś ślad - Graham wyglądał, jakby mu ulżyło.

Hermiona wgapiała się w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą najwyraźniej stał patronus Draco.

- Czy to była wydra? - zapytała, chcąc się upewnić, czy jej zmęczony umysł nie mógł przypadkiem płatać jej figli.

- Owszem - Montague spojrzał na nią zdziwiony. - Nie wiedziałaś, że patronusem Draco jest wydra?

- Nie - przyznała słabo, jednocześnie przypominając sobie, jak Draco w szkole odmówił jego wyczarowania. Dlaczego, skoro umiał go tak doskonale przywołać? Powód mógł być tylko jeden… Nie chciał, by ktoś go zobaczył. Nawet teraz zapewne nie spodziewał się, że ktoś będzie przy Grahamie, gdy wiadomość dotrze.

- Czy wiesz od kiedy umie rzucać to zaklęcie? - spytała z napięciem.

- Na pewno widziałem, że rzucał je w czasie Bitwy o Hogwart, gdy dementorzy czaili się na skraju Zakazanego Lasu - przypomniał sobie Graham.

Hermiona poczuła, jak jej ciało przecina mały dreszcz. Pamiętała co Harry opowiadał o patronusie Tonks i Lupina… Czy to mogło mieć znaczenie? Na pewno czytała o parach, które miały takiego samego lub podobnego gatunku patronusa, jak na przykład Potterowie - jeleń i łania.

- Idę, bo zamarzam - Graham wzdrygnął się z zimna.

- Jasne. Herbata będzie czekać w salonie - Hermiona zmusiła się do uśmiechu, po czym wróciła do środka, by dać znać reszcie o informacjach, jakie przekazał im patronus Draco.

W głowie jej wirowało od pytań i domysłów. Wiedziała, że będzie musiała zbadać w rodzinnej bibliotece Malfoyów, temat posiadania przez pary takich samych patronusów. Była niezwykle ciekawa czy jej podejrzenia, co do tego mogły być poprawne. Jeśli tak… Byłaby najszczęśliwszą dziewczyną na ziemi, bo to oznaczałoby, że Draco Malfoy odwzajemnia jej uczucia.

💍💍💍

  

Dopiero przed południem nadeszła kolejna wiadomość - tym razem nadesłana sową. Draco, Terence, Neviani i jeszcze kilka innych osób, namierzyło Blaise’a w Rzymie, w jednym z hoteli należących do jakichś jego włoskich znajomych.

Na szczęście okazało się, że nic mu nie jest, ale Draco zdecydował się zostać tam z przyjacielem jako jego wsparcie. Hermiona to zrozumiała, choć Narcyza kręciła nosem, mamrocząc coś o pozostawieniu narzeczonej samej w walentynki.

Hermiona nie miała jednak mu tego za złe. Wiedziała, że Blaise był dla niego jak brat, którego nigdy nie miał i naprawdę nie sądziła, by blondyn mógł postąpić inaczej, gdy przyjaciel tak bardzo potrzebował jego wsparcia. Miała jednak tylko nadzieję, że zdoła się z nim zobaczyć, nim będzie musiał stawić się na zgrupowaniu swojej drużyny Quidditcha.

Molly zdecydowała, że Ginny powinna na kilka dni wrócić z nimi do domu. Pomysł nie spotkał się z oporem ze strony Almy, choć Lucjusz poradził im, by nie trwało to długo ze względu na szpiegów Czarnego Pana. Wszyscy zgodzili się, że dobrze będzie wymyślić przykrywkę pilnych, rodzinnych interesów, które Blaise miał do załatwienia w Rzymie i dlatego tam pojechał.

Hermiona mocno uściskała Ginny, prosząc ją by skontaktowała się z nią w razie potrzeby i to jak najszybciej. Ruda jedynie kiwnęła głową w otępieniu, nim świstoklik jej i jej rodziny aktywował się w drodze powrotnej do Nory.

Ona, Lucjusz i Narcyza po pożegnaniu Almy, która wielokrotnie zapewniała przyjaciółkę, że może spokojnie wrócić do domu, również przenieśli się z powrotem do dworu. Gdy Hermiona, po czułym powitaniu jej przez Strzałkę, wreszcie znalazła się w swojej sypialni, prawie załkała z ulgi opadając na swoje wielkie, wygodne łóżku. Naprawdę była wreszcie w domu.

💍💍💍  


15 luty 1999

Przespała połowę dnia i całą noc, ale nikt nie zamierzał jej w tym przeszkadzać. Gdy wreszcie wstała i wzięła długi prysznic, Strzałka poinformowała ją, że Lady Malfoy udała się do domu Nevianich, bowiem Alma i jej mąż już zdołali tam wrócić z Włoch.

Hermiona zjadła więc śniadanie w swoich komnatach i postanowiła przejść się trochę, by zaczerpnąć świeżego powietrza i oczyścić głowę przed planowanymi badaniami w bibliotece. Miała jeszcze tyle do sprawdzenia. Horkuksy, kwestia patronusów, badania nad jej własnym zaklęciem…

Spacerowała po zamarzniętym ogrodzie, choć nigdzie nie było już śniegu. Zimno miło szczypało ją w policzki, choć ciężkie chmury zwiastowały, że wkrótce mógł zacząć padać deszcz. Przeszła się w stronę jeziora, przy którym wielokrotnie z Draco rano biegali. Tęskniła trochę za ich wspólnymi treningami i miała nadzieję, że jeśli on znajdzie czas pomiędzy swoimi zobowiązaniami związanymi z Quidditchem, wtedy jeszcze do tego wrócą.

Szła pogrążona we własnych myślach, gdy nagle usłyszała za sobą świst powietrza, a zaraz później coś uderzyło ją w plecy, szarpnęło i ziemia nagle zaczęła osuwać jej się spod stóp.

Pisnęła głośno, łapiąc się w panice wszystkiego co możliwe. Jej palce zaczepiły o ciepłą szatę, a śmiech rozbrzmiał prosto w jej uchu. Otworzyła oczy i uświadomiła sobie, że znajduje się około trzech metrów nad ziemią, siedząc bokiem na miotle, a Draco przyciska ją mocno do siebie, wyraźnie rozbawiony jej paniką i zaskoczeniem.

- Głupku! - sarknęła, uderzając go dłonią w pierś. - Nie wolno tak wciągać na miotły niczego niespodziewających się ludzi! - rugała go, mimo wszystko się uśmiechając, szczęśliwa, że znów go widzi.

- Sprawdzałem tylko czy masz na tyle czujności, by obronić się przed porwaniem - Draco przyciągnął ją mocniej do siebie. - Ale widzę, że łatwiej cię porwać niż złapać rogatego ślimaka - zażartował.

- Zamyśliłam się! - Hermiona próbowała się jakoś wybronić, ale Draco w odpowiedzi tylko się roześmiał i wzniósł miotłę nieco wyżej.

Hermiona szybko wtuliła się w niego jeszcze mocniej, przerażona tym, jak wysoko nad ziemią się znajdowali. Nie chciała jednak z tego rezygnować. Każda chwila jej bliskość z nim była dla niej prawdziwym przeżyciem.

- Nie masz jeszcze dość latania na miotle? - zapytała, gdy powoli lecieli nad terenami posiadłości.

- Miałem trochę potrenować przed jutrem, ale potem zobaczyłem ciebie i moje plany się posypały - Draco wciąż był ewidentnie rozbawiony.

- Kiedy wróciłeś? - zapytała, ale przez szum wiatru Draco chyba tego nie usłyszał.

Było naprawdę zimno, a po chwili z nieba zaczęły sączyć się krople lodowatego deszczu. Ucieszyła się więc, gdy zobaczyła, że blondyn kieruje ich w stronę starego domku na drzewie - tego samego, w którym kiedyś ukryli Rona.

Wylądowali sprawnie na drewnianym podeście, a zimny powiew wiatru rozwiał ich ubrania. Zapowiadało się na niezłą nawałnicę, więc szybko weszli do środka.

- Przepraszam, nie powinienem był cię zabierać tak daleko od domu - Draco uśmiechnął się do niej pokornie. - Nie przewidziałem, że rozpada się tak szybko.

- Nic nie szkodzi - Hermiona uśmiechnęła się do niego, po czym skierowała różdżkę na palenisko kominka i wysłała tam kilka wiecznych płomieni, by mogli się trochę rozgrzać.

- Wezwiemy tu skrzaty, by przeniosły nas do dworu - zaproponował Draco.

- Nie ma potrzeby. Możemy po prostu przeczekać deszcz - Hermiona uśmiechnęła się do niego, po czym zdjęła z siebie górną szatę i transmutowała jeden z koców w wygodny materac w pobliżu kominka.

- Jak wolisz - mruknął Malfoy, śledząc uważnie każdy jej ruch.

- Siadaj i opowiadaj - Hermiona zachęcająco poklepała miejsce obok siebie, samej zrzucając buty i transumutując kolejny koc, w wygodną poduszkę.

Draco zdjął własne szaty i usiadł obok niej twarzą w stronę ognia, a Hermiona położyła się wygodnie, obserwując go ukradkiem.

- Wróciłem do domu dziś rano. Blaise też jest już w swojej rezydencji. Nie najlepiej się czuje po tym, co wydarzyło się z Ginny. Myśli, że to wszystko przez to, że zbyt mocno ją naciskał - wytłumaczył Draco, samemu transmutując sobie poduszkę i kładąc się na materacu obok Hermiony z cichym westchnieniem ulgi.

- Nie sądzę, by to była prawda - Hermiona odwróciła twarz w jego stronę. - Najpewniej obydwoje dali ponieść się urokowi chwili, ale Ginny potem zwątpiła.

- Dobry moment sobie wybrała - burknął Draco. - Blaise mówił, że oni już prawie…

- Tak - potwierdziła Hermiona. - Jednak do niczego ostatecznie nie doszło.

- Przykro mi, że on musi przez to przechodzić - przyznał blondyn.

- Wiem, mnie też. Obydwojga mi ich żal - Hermiona patrzyła na stary, drewniany sufit.

- A ty jak się masz? - Draco pochylił się nad nią tak, że teraz w jej polu widzenia pojawiły się jego piękne oczy.

- Nieźle - przyznała z drobnym uśmiechem. - A teraz, gdy też wróciłeś do domu, to już naprawdę dobrze - wyznała, sięgając dłonią, by móc odgarnąć mu kilka zmierzwionych kosmyków włosów z czoła.

Draco pochylił się ostrożnie nim musnął jej usta delikatnym pocałunkiem. Zawsze robił to tak, jakby chciał pozwolić jej znaleźć od tego drogę ucieczki. Hermiona jednak nie zamierzała uciekać. Nie kiedy chciała od niego więcej. Kiedy chciała wszystkiego.

Złapała go za kark i pogłębiła pocałunek, rozchylając usta i zapraszając jego język do namiętnej zabawy. Sposób w jaki Draco się nad nią pochylał, budził znów w niej ten sam żar, a ciepło i napięcie powoli kumulowało się w dole jej podbrzusza. Tego właśnie chciała.

Całowali się namiętnie, dotykając swoich twarzy, włosów i ramion czułymi gestami, ale Hermiona była zdeterminowana, by otrzymać od niego więcej, dlatego szarpnęła za jego czarny, kaszmirowy sweter, chcąc go z niego zdjąć.

Nie opierał się. Pod spodem miał tylko zwykły biały t-shirt. Hermiona zamruczała z aprobatą, przesuwając palcami po jego odkrytych bicepsach i chłonąc całą sobą cudowny zapach jego wody kolońskiej.

Sama lekko się uniosła i zdjęła z siebie swój biały sweterek. Pod spodem miała zwykły, biały, satynowy podkoszulek na cienkich ramiączkach. Oczy Draco zapłonęły, gdy zobaczył dolinę pomiędzy jej piersiami. Nie zwlekał ze złożeniem tam kolejnego, namiętnego pocałunku.

Jej skóra mrowiła i płonęła, a ona poczuła jak jej oddech przyspiesza. Jego usta i palce na jej ciele, dawały wrażenie, jakby jego dotyk za każdym razem przekazywał jej iskrę magii. To było gorące i obezwładniające, i błagała w swoich myślach wszystkie bóstwa, by nikt i nic nie kazał im teraz przestać.

Deszcz głucho dudnił o dach, a oni całowali się nadal - ciesząc się każdą chwilą tego najmocniej jak mogli. Zawahała się tylko przez sekundę, nim sięgnęła do koszulki Draco. Chciała go dotykać, pieścić i całować każdy fragment jego alabastrowej skóry. Miała zamiar go naznaczyć jako swojego.

Pozwolił jej zdjąć z niego koszulkę, ale gdy sięgnęła do paska jego spodni, przytrzymał jej rękę.

- Hermiono… - zaczął łagodnie, choć jego wzrok nadal płoną pożądanie. - Nie powinniśmy tego robić…

- Co? - spytała, podnosząc się na łokciach i patrząc na niego z determinacją. - Nie chcesz? - wyszeptała, mając nadzieję, że nie rozpłacze się z powodu jego odrzucenia.

Draco pochylił się, całując ją gwałtownie, a ona jęknęła z rozkoszy, gdy poczuła nagą skórę jego torsu przyciśniętą do jej ciała. Spore, twarde wybrzuszenie w jego spodniach otarło się o jej udo, potęgując jeszcze jej pragnienie. Wyraźnie jej pragnął. O co więc chodziło?

- Nie mam wystarczającej samokontroli - wyszeptał w jej usta, odrywając się na chwilę. - By przestać… Więc to ty musisz mnie powstrzymać.

- Nie chcę cię powstrzymywać - zapewniła od razu, mocniej przyciągając go do siebie.

- Ale… - Draco się zająkał. - Jeśli nic się nie zmieniło i ty nadal…

- Draco, wiem czego chcę - powiedziała to głośno i wyraźnie, po czym znów pocałowała go intensywnie, tak by podkreślić moc swoich słów.

Blondyn oderwał się od niej z krótkim sapnięciem.

- Nie tak. Nie tutaj… - wydyszał, ale nie powstrzymał jej, gdy tym razem ponownie sięgnęła do jego rozporka. - Możemy wyjść wieczorem na kolację, a potem…

- Chcę tego teraz - powiedziała bez ogródek, wsuwając dłoń w jego rozpięte spodnie i ocierając nią o jego nabrzmiałą męskość.

Draco jęknął głośno, odrzucając głowę w tył. Blask ognia w kominku przyjemnie tańczył po jego bladej skórze, a wyraz przyjemności na jego twarzy był najpiękniejszym widokiem, jaki Hermiona w życiu miała okazję oglądać.

Dotknęła go nieco mocniej, ale tym razem Draco wyszarpał jej dłoń ze swoich spodni i dosłownie rzucił się na nią, łącząc na nowo ich usta w żarliwym pocałunku.

Hermiona wiedziała, że złamała tym jego ostatni skrawek oporu i już wkrótce dostanie to, czego chce i to, na co tak bardzo czekała. Na samą myśl o tym jej majtki zwilgotniały, a zapach potu i podniecenia pokrył ich ciała.

Draco całował jej szyję, kąsał punkt pulsu i skubał ustami jej gardło. Później przeniósł się w dół i nim Hermiona zdołała dobrze to zarejestrować, odsunął jej koszulkę wraz z białym, koronkowym stanikiem jaki miała pod spodem i wciągnął do ust jej sutek, by móc ssać go z zapałem.

Zaczęła jęczeć, a jej oddech był coraz bardziej urywany. Nigdy nie przeżywała podobnych doznań, ale już teraz wiedziała, że chciałby to powtarzać raz za razem. Z nim.

Szarpnął za ramiączka podkoszulka i zsunął go z jej ciała, by móc na dobre zająć się pieszczotami jej piersi. Wplątała palce w jego włosy i wyginała się pod nim, kompletnie pochłonięta swoją żądzą. Teraz rozumiała, dlaczego nigdy nie chciała posunąć się do tego z Ronem.

To był Draco. To na niego czekała. Należała do niego, a on należał do niej. Niezaprzeczalnie.

Powoli, krok po kroku pozbywali się swoich ubrań. Hermiona sama usiadła, by móc zdjąć swoje spodnie i zrzucić podkoszulek oraz stanik. Draco również pozbył się swoich spodni i skarpetek, nim w samych czarnych bokserkach, które nie ukrywały tego, jak bardzo był podniecony, z powrotem położył się na niej, całując ją i pieszcząc jej skórę swoim dotykiem.

Czuła jego usta na swojej skórze. Jęczała, gdy ssał wyraźnie wrażliwe miejsce pod jej uchem, a jej myśli zawirowały w ferworze barw i blasków, gdy jego palce wreszcie otarły się o jej majtki.

- Zrelaksuj się - poprosił szeptem wprost do jej ucha nim dotknął jej tam po raz drugi.

Jego wargi znów znalazły twarde jak skała sutki, a palce powoli - bez presji - zakradły się pod koronkowy materiał jej białych fig, by móc pieścić ją tam, gdzie najbardziej pieszczona chciała być w tej chwili - w samym centrum jej kobiecości.

Nie krępowała się tym, jak głośne jęki uciekały z jej ust. To było dla niej wspaniałe doznanie i nie zamierzała niczego z tego ukrywać. Czuła, jak napięcie w jej podbrzuszu, coraz bardziej się kumuluje, a dotyk i nacisk palców Draco na jej łechtaczce sprawnie prowadzi ją tam, gdzie jeszcze nigdy nie dotarła.

Czytała o tym oczywiście nie raz i nie dwa, ale sama myśl, że jej pierwszy raz będzie się łączył z tym, że ktoś najpierw zadba o jej potrzeby prawie sprawił, że zachciało jej się płakać. Draco się nie śpieszył. Najwyraźniej nie zamierzał po prostu wepchnąć się w nią w poszukiwaniu własnej rozkoszy. Robił za to wszystko, by to ona ją odczuwała.

I tak było. Była w tym całą sobą. Napięcie wzrastało i wzrastało, aż wreszcie wybuchło w całym jej ciele z oszałamiającą falą ciepła i dreszczy, rozprzestrzeniając się po wszystkich jej kończynach. Czuła pulsowanie i o wiele więcej wypływającej z niej wilgoci, która pokryła jego palce i jej majtki.

Dyszała w jego usta, kompletnie zaskoczona tym, jak bardzo wstrząsającym doznaniem okazał się orgazm. To było wyjątkowe i wreszcie zaczęła rozumieć, dlaczego ludzie tak chętnie do tego dążyli.

- Wszystko w porządku? - zapytał patrząc jej w oczy. Wciąż widziała, jak bardzo jej w tej chwili pożądał, ale była tam też troska i chyba nieco niepewności.

- Mój krzyk powinien powiedzieć ci wszystko o tym, jak bardzo było to w porządku - wyszeptała, uśmiechając się do niego i łapiąc go za kark, by móc znów go pocałować.

Pomimo chwilowego rozluźnienia, nadal pragnęła go całą sobą i miała nadzieję, że TO zaraz się stanie.

- Nie musimy… - Draco znów przytrzymał jej dłoń, gdy sięgnęła do gumki jego bokserek.

- Mówiłam ci, że tego chcę - Hermiona odważnie spojrzała mu w oczy, mając nadzieję, że dostrzeże tam jej determinację.

- Nie chcę byś kiedyś tego pożałowała - wyznał nieco żałośnie, jakby wstydząc się tego, że w ogóle miał takie myśli.

Hermiona odważnym ruchem potarła jego męskość przez materiał bielizny, wyrywając mu tym z gardła kolejny jęk. Był naprawdę bardzo podniecony.

- Nigdy nie mogłabym tego żałować - zapewniła. - Chcę tego bardziej niż czegokolwiek innego. Proszę Draco…

To był ostateczny cios, który go złamał. Blondyn szybkim ruchem pozbawił ją wreszcie majtek, a zaraz później zgrabnie wyplątał się ze swoich bokserek.

Hermiona szeroko rozłożyła dla niego nogi, gładząc dłońmi napiętą linie jego ramion i barków. Sama też usiłowała się rozluźnić, choć nie było to łatwe, gdy wiedziała, że zaraz dozna bólu.

Poczuła gorącą główkę jego penisa przy swoim rozgrzanym wnętrzu i nie mogła oderwać wzroku od wyrazu jego twarzy. Draco miał zamknięte oczy i mocno zaciśniętą szczękę. Wraz z tym, jak powoli zaczął się w nią wsuwać, jego usta zaczęły się rozchylać.

Wreszcie pchnął mocno biodrami.

Hermiona zacisnęła palce na jego ramionach, gdy poczuła pieczenie i rozdarcie, ale piękny, głęboki, gardłowy jęk, jaki opuścił jego pierś, sprawił, że jej ból się rozproszył. Nie mogła uwierzyć, że ten wspaniały mężczyzna był teraz z nią. W niej.

- Salazarze… - jęknął ponownie. - Jesteś taka gorąca i ciasna.

Hermiona delikatnie poruszyła biodrami, chcąc zmusić go, by nie zatrzymywał się dłużej. Stało się. Nie była już dziewicą. Oddała mu się całą sobą i chciała, by i on czerpał z tego jak największą satysfakcję.

Draco wreszcie zaczął się w niej poruszać. Na początku powoli, jednak z każdym szarpnięciem bioder, zagłębiając się w niej coraz mocniej.

Skłamałaby, gdyby powiedziała, że to nie bolało. Wiedziała jednak, że tak miało być tylko przy pierwszym razie, a z czułym i zaangażowanym partnerem wkrótce seks mógł stać się dla niej źródłem niewyczerpanej przyjemności.

- Hermiona… - Draco jęknął, zanurzając się w niej głęboko. - Gdzie mam…

- Piję eliksir - wyszeptała, wiedząc o co miał zamiar zapytać.

Piła go już będąc z Ronem, spodziewając się, że w końcu pójdą ze sobą do łóżka. Teraz cieszyła się, że tego z nim nie zrobiła. Jej pierwszy raz z wyjątkowym mężczyzną był wszystkim, o czym kiedykolwiek w tej kwestii marzyła.

Draco skinął szybko głową, po czym szarpnął się jeszcze kilka razy, nim opadł na nią, chowając twarz w jej szyi, drżąc i cicho jęcząc. Poczuła ciepło rozlewające się w jej wnętrzu, a pełen satysfakcji uśmiech wypłynął na jej twarz, gdy głaskała jego pokryte potem plecy.

Było po wszystkim. Zrobili to. I Hermiona była w tej chwili absolutnie pewna, że to nie mogło wydarzyć się pomiędzy nimi tylko jeden raz.

💍💍💍

Nie będę specjalnie przedłużać - napiszę Wam tylko Wesołych Świąt Kochani! I do zobaczenia przy kolejnej publikacji 😘😋