Odwet - Epilog

 Dedykacja: Dla wszystkich, którym się podobało 😋

Betowała Neska 💚

📛📛📛

Pół roku koszmaru. Sześć miesięcy, w których każdego dnia prosił wszystkie bóstwa o jakichkolwiek, kiedykolwiek słyszał, by wybudziły go z tego, przeklętego snu, który był zbyt okropny, by mógł być tym, co naprawdę go w życiu spotkało.

Rozwód był naprawdę paskudny, a Giselle w swojej zajadłości, miała najpewniej nadzieję puścić go na koniec w jednej skarpetce i to najlepiej dziurawej. I mimo że sąd, przyznał mu rację, że ona jako żona niczego do małżeństwa nie wniosła, to i tak na odchodne zabrała połowę tego, co mu zostało, po karach nałożonych przez Ministerstwo Magii za nieścisłości w fakturach w jego sklepach.

Z biznesowego magnata i wiodącego w kraju sprzedawcy sprzętu do Quidditcha, w ledwo pół roku skończył z jednym niezbyt rentownym sklepem i znów mieszkając w Norze z rodzicami.

Dopiero teraz dotarło do niego, jak wielkie znaczenie w rozwoju wszystkich jego firm, miały rady Hermiony. Mimo, że to magiczne prawo było jej największą pasją, specjalnie dla niego, przeczytała kilka książek biznesowych i zaplanowała całą strategię rozwoju. Jak mógł nie przewidzieć, że bez niej to wszystko tak szybko pieprznie?

Machną w stronę barmana, prosząc o dolewkę whisky. Przez ostatnie miesiące był tak zajęty ratowaniem czego się dało z jego firm, a także brudną, pełną przykrości i upokorzeń wojną o każdy galeon, z jego byłą żoną, że nawet nie miał pojęcia, co tak właściwie było teraz słychać u jego eksnarzeczonej. Czy nadal umawiała się z tym przeklętym Malfoyem? Prasa dawno o tym nie wspominała, choć nie dalej, jak tydzień temu, Ron widział wywiad z Pansy Parkinson i Nevillem Longbottomem, o tym że planowali wkrótce razem wyjechać na poszukiwania jakiejś magicznej rośliny. Jeśli Parkinson faktycznie spotykała się z Nevem, to być może oznaczało to, że Hermiona również nadal miała kontakt z tymi przeklętymi ślizgonami? Oby nie!

Szkoda, że Ginny wciąż nie chciała z nim rozmawiać. Po rozwodzie z Harrym, unikała spotkań ze swoim najmłodszym bratem niczym zarazy, nawet nie próbując go wesprzeć w czasie upadku jego imperium i krwawego rozwodu. Ron wiedział, że nadal miała kontakty z rodzicami i resztą rodzeństwa, ale widywali się oni z nią w jej nowym mieszkaniu i nigdy nie wspominali przed nim, co tak właściwie się dzieje u jego młodszej siostrzyczki.

Harry też się nie odzywał. Nie wysłał nawet kartki, choć o nim również prasa pisała, że dobrze odnalazł się w pracy aurora w Kanadyjskim Departamencie Magicznego Bezpieczeństwa. Tak naprawdę, Ron miał z rodzeństwa obecnie kontakt tylko z Georgiem, który spłacił część jego udziałów w sklepach z dowcipami (co prawie w całości poszło na honorarium jego prawników od rozwodu) i tym samym zamknął ich wspólne interesy.

Nie mógł uwierzyć, że wszyscy z jego rodziny wyraźnie go porzucili, podkreślając przy tym, że sam jest sobie winien swojej sytuacji, bowiem świadomie zadał się z Giselle i pozwolił jej pokierować jego życiem w taki, a nie inny sposób. Nie wiedział nawet,  co bolało bardziej – brak zrozumienia od rodziny, czy fakt, że jego żona już zdążyła zdobyć jakiegoś bardzo starego, zgrzybiałego, choć majętnego kochanka, z którym niedawno wyjechała w podróż do Włoch.

Ron westchnął i znów napił się whisky, z przygnębieniem uświadamiając sobie, że nawet nie ma kogo w sobotni wieczór zabrać ze sobą do baru. Lista jego pochlebców, skurczyła się w zastraszającym tempie, gdy tylko zaczęły się jego problemy. Z każdym dniem, coraz mocniej uświadamiał sobie, że to on sam zdeptał te prawdziwie przyjaźnie. Luna Lovegood, gdy upokorzony odsprzedawał jej z powrotem udziały w „Żonglerze”, zapowiedziała, że już nigdy nie zaprzyjaźni się z kimś tak okropnym jak on i życzy mu, by pożarły go okrutne, zmutowane nargle.

Jakby dosłownie czytając w jego myślach, rzeczona blondynka właśnie weszła do baru. Ron spojrzał na nią z ukosa, po czym szybko naciągnął na głowę kaptur swojego szarego swetra, nie chcąc by go zauważyła.

Nie musiał się jednak obawiać, bowiem Luna, najwyraźniej była zajęta, intensywnym opowiadaniem o czymś Theodorowi Nottowi, który słuchał ją z żywym zainteresowaniem, w odpowiednich miejscach zadając właściwe pytania.

Ron zdziwił się nieco, widząc, że para siada przy długim stole, na którym widniała plakietka z rezerwacją. Czyżby to miało być spotkanie w jakimś większym gronie? Czy Hermiona mogłaby też się na nim pojawić? O Godryku proszę! – błagał w myślach.

Poczuł przypływ nadziei. A może, gdyby udało mu się ją złapać sam na sam i odpowiednio przeprosić, zgodziłaby się mu pomóc w ponownym rozwoju jego firmy? Może naprawdę rzuciła już tę głupią fretkę z blond włosami i wtedy Ron mógłby zaproponować jej wyjście na randkę? Przecież wiedział, co lubiła i znał ją tak dobrze. To mogło się udać! Przecież kiedyś tak bardzo się kochali. Jak mówiło przysłowie - gdzie płonęło ognisko, tam zostają popioły. Może akurat, jej uczucia do niego, wcale tak do końca nie wygasły i mógłby spróbować na nowo je w niej wzniecić?

Serce biło mu coraz szybciej i z napięciem wpatrywał się w drzwi.

Zaklął cicho, gdy Pansy Parkinson przeszła przez nie w towarzystwie Nevilla. Para trzymała się za ręce i wyglądała na poważnie zaangażowaną. Kolejni weszli Parvati Patil i Lavender Brown w towarzystwie Marcusa Flinta i Adriana Puceya.

Ron mocno zacisnął szczękę. Ten przeklęty Flint, nadal nie zapłacił mu za ten wstrętny numer z „Błękitną ostrygą”! Przynajmniej raz w tygodniu, Ron spotykał kogoś, kto sugerował lub pytał go, czy naprawdę jest gejem.

Nie miał jednak czasu się nad tym dłużej rozwodzić, bowiem kolejną parą jaka weszła do środka… Była Ginny, trzymająca pod rękę nie kogo innego, tylko tego przeklętego Zabiniego! Jak jego rodzona siostra, mogła zadawać się z tym idiotą? Ron poczuł wściekłość, ale mimo to postanowił nie robić jej teraz sceny, zwłaszcza, że siedziała przy stoliku pełnym byłych ślizgonów.

W końcu drzwi ponownie się otworzyły i Ron kątem oka dostrzegł tę, którą najbardziej pragnął dziś zobaczyć. Hermiona wyglądała naprawdę promiennie. Była elegancko uczesana, a w jej uszach błyszczały brylantowe, gustowne kolczyki. Gdy zdjęła płaszcz, okazało się, że ma na sobie ciemnozieloną garsonkę, która wyraźnie wskazywała na to, że jego była narzeczona nadal pozostawała kobietą z klasą. Wprost nie mógł teraz uwierzyć w to, że pozwalał Giselle na umniejszanie, kiedykolwiek jej urody czy gustu.

Był tak zafascynowany ponownym widokiem Hermiony, że dopiero po chwili spostrzegł, kto odbierał od niej płaszcz, by móc go odwiesić.

Skrzywił się obrazowo pod nosem. Więc to tak? Jednak nadal prowadzała się z tym pieprzony, arystokratycznym dupkiem? Ron miał ochotę przekląć tego palanta, tak jak stał. A już zwłaszcza, gdy blondyn pochylił się, by wysłuchać czegoś, co Hermiona wyszeptała mu do ucha.

Ron patrzył, jak na bladą twarz Malfoya wypływa niewielki uśmieszek, po czym odwrócił się i krótko pocałował Hermionę w usta nim poprowadził ją w stronę ich znajomych.

Wściekły o to, że jego plan na rozmowę z eksnarzeczoną na pewno się dziś nie powiedzie, gdy pies stróżujący, w postaci Malfoya będzie wiecznie siedział przy jej boku, Ron postanowił, że zamówi jeszcze jedno whisky, nim wróci do domu i wymyśli inny plan. Może jakaś propozycja spotkania wysłana przez sowę, skłoniłaby Hermionę, żeby się z nim zobaczyła? Może nie wszystko było jeszcze stracone?

- Szybko, zanieś szampana na stolik dla VIP-ów! – Barman popędził jedną z kelnerek, która lewitowała dwie tace drogiego trunku, do ożywionego rozmowami stolika byłych ślizgonów, kilku zdrajców gryfonów i jednej kurkonki, która niestety poszła w ich ślady – jak myślał z goryczą.

Na chwilę wrócił do swojej whisky, gdy głośne stukanie widelcem w kieliszek, skierowało jego uwagę z powrotem na tamto zgromadzenie.

- Proszę o uwagę! – zawołał radośnie Zabini. I choć zwracał się najpewniej wyłącznie do grona swoich znajomych, to w całym pubie zrobiło się cicho.

Ron dostrzegł, a w jednym z kątów siedział ten znienawidzony przez niego reporter „Tygodnika Czarownica”, trzymający już aparat w pogotowiu. Najwyraźniej miało wydarzyć się coś znaczącego, skoro tu teraz był…

- Jako, że już oficjalnie zostałem poproszony o pełnienie wkrótce bardzo ważnej funkcji, pozwolę sobie teraz wygłosić krótką mowę, w ramach próby – Zabini uniósł kieliszek z szampanem, a całe ich towarzystwo zrobiło to samo.

Ron z niedowierzaniem patrzył, jak Draco obejmuje ramieniem Hermionę i z uśmiechem patrzy na swojego najlepszego przyjaciela.

- Jak wszyscy wiecie, ta oto urocza para, naszych przesympatycznych przyjaciół, nie dalej jak wczoraj, wróciła z wycieczki z Paryża.

Oczy wszystkich w pubie skupił się na Draco i Hermionie, którzy do wszystkich się uśmiechali.

- Nie poznałem jeszcze wszystkich szczegółów – Blaise zachichotał pod nosem. – Ale jak znam mojego przyjaciela, to zapewne padł na kolana, a potem błagał, prosił i szlochał, by ta wyjątkowa kobieta, jaką jest sama Hermiona Granger, zrobiła mu ten zaszczyt i zgodziła się zostać jego żoną.

W pubie zapadła cisza, a Draco pokręcił głową, mimo wszystko nadal uśmiechając się do przyjaciela.

- I wiecie co? Nie wiem dlaczego, ale ona się jakimś cudem na to zgodziła! – ryknął Blaise, a cały pub zaczął głośno bić brawo. Kilka osób wydało jakieś okrzyki, a Lavender i Parvati rzuciły się w stronę Hermiony, prosząc o pokazanie im pierścionka.

- Wypijmy więc teraz wszyscy zdrowie przyszłych państwa Malfoy! – przekrzykiwał się Blaise. – Niechaj żyją razem długo, słodko i szalenie fantastycznie! A teraz szampan dla każdego na mój koszt! – dodał i machnął na barmana, który szybko przywołał z zaplecza kieliszki i butelki.

- Za Malfoyów! – wykrzyknęli wszyscy, stukając się kieliszkami i podchodząc, by pogratulować szczęśliwiej parze.

Brawa wreszcie ucichły, a Ron  niczym sparaliżowany, z niedowierzaniem patrzył na to, jak Hermiona pokazuje wszystkim piękny pierścionek z brylantem. Malfoy przyjmował gratulacje z miną, jakby był pieprzonym, największym szczęściarzem w historii świata.

Ron miał ochotę rzucić w niego tą lampką szampana, którą barman właśnie przed nim postawił. Naprawdę nigdy, nawet w koszmarach, które ostatnio były nieodzowną częścią jego życia, nie spodziewałby się tego, że Hermiona mogłaby zadać się z Malfoyem, a co więcej zgodzić się wyjść za niego za mąż. To był najokropniejszy scenariusz… I najgorsza zemsta, jakiej mogła na nim dokonać.

Zapłacił za swoją whisky i postanowił wyjść, gdy nagle poczuł mocne klepnięcie w ramię. Odwrócił się i ujrzał uśmiechnięte oblicze Zabiniego.

- Dlaczego już wychodzisz Wartsbley? Nie chcesz nawet napić się szampana za zdrowie przyszłych nowożeńców? – ironizował Blaise.

- Nie ma czego świętować – wypluł z pogardą. – Ona nie będzie z nim szczęśliwa, a ich małżeństwo, na pewno nie potrwa długo!

Ku jego jeszcze większej irytacji, Zabini zaczął się śmiać.

- Chciałbyś tego prawda? Ja tam spokojnie mogę założyć się o to, że potrwa ono przynajmniej dłużej niż twoje własne.

- Nie twój interes! A teraz zejdź mi z drogi! – Ron ze złością zacisnął pięści.

- Ależ nie mam zamiaru cię zatrzymywać. Tak naprawdę podszedłem tu tylko po to, by ci podziękować.

- Podziękować? – zapytał z niedowierzaniem Ron.

- Owszem, za to, że zrezygnowałeś z Hermiony w pewnym momencie swojego życia. Dzięki temu, mój najlepszy przyjaciele jest teraz cholernie szczęśliwy, a Salazar mi świadkiem, że on jak mało kto na te szczęście zasługiwał – Zabini z uśmiechem popatrzył w stronę Draco, który właśnie skradał kolejny, czuły pocałunek z ust swojej ślicznej narzeczonej.

- Jedyne na co on zasługuje to avada! Zniszczył mi życie i odebrał wszystko! – warknął Ron.

Zabini w odpowiedzi na to, znów się roześmiał.

- Widzę, że nadal lubisz winić innych za swoje własne porażki królu łasico. To takie smutne! – Blaise ze współczuciem pokręcił głową. – Chyba nie sądziłeś, że masz jeszcze jakieś szansę u Hermiony, prawda? Nawet ty nie mógłbyś być, aż tak głupi!

- Gdybym tylko zechciał…

- Gdybyś tylko zechciał, znów zbliżyć się to Hermiony, to Draco już zadbałby o to, by zrobić ci z tyłka trzynaste powstanie Goblinów. Dobrze ci radzę, trzymać się od nich z daleka, jeśli naprawdę nie chcesz drugi raz zasmakować tego, jak potrafią mścić się ślizgoni, gdy naprawdę się ich wkurzy – ostrzegł, całkiem poważnie Blaise.

- Bo akurat się was boję! – Ron nic nie mógł poradzić na to, że głos lekko mu się załamał.

Zabini uśmiechnął się do niego z wyższością.

- Na twoim miejscu, nie chciałbym dalej przekonywać się o tym, jak wygląda ślizgoński odwet, ale jeśli jednak wciąż masz ochotę…

- Wal się Zabini! – Ron wiedział, że zabrzmiało to nieco piskliwie, ale nic już nie mógł na to poradzić, dlatego odepchnął od siebie byłego ślizgona i szybko wypadł z pubu. Naprawdę nie zostało mu już zbyt wiele do stracenia, ale nie zamierzał tego ryzykować i pogrywać dalej z tymi oślizłymi gadami. Lepiej było trzymać się z daleka.

Wyszedł przed pub i sięgnął po papierosa. Giselle nigdy nie popierała palenia, dlatego teraz oddawał się mu z taką lubością. To go uspokajało, choć po dzisiejszych wydarzeniach, wiedział, że już na długo nie odzyska pełnego spokoju.


📛📛📛

- Przepraszam bardzo, czy ty jesteś może Ronem Weasleyem? – młody, pryszczaty chłopak z wyraźnie wystającymi przednimi zębami, stanął tuż przed nim.

Ron uśmiechnął się lekko. Przynajmniej została mu jego sława bohatera wojennego, o której mimo, że ostatnio niezbyt często, ale jednak wciąż pamiętano.

- Tak to ja – odpowiedział, sprawdzając w kieszeni kurtki, czy ma przy sobie pióro, by ewentualnie móc złożyć autograf.

- Tak się cieszę, że pana spotkałem! – młodzieniec mocno złapał za jego dłoń, ściskając ją z zapałem.

Ron uśmiechnął się do niego, ciesząc się z tego, że ktoś wciąż go darzy taką atencją. Nagle jednak zdrętwiał, gdy młodzieniec ujął jego dłoń w obie swoje i delikatnie pogładził ją kciukiem.

- Od zawsze marzyłem, że wyznam ci, jak bardzo się cieszę, że ktoś tak znany jak ty, daje nadzieję takim chłopcom jak ja.

- Nadzieję? – Ron poczuł się wysoce niekomfortowo z tym, jak chłopak się do niego przysunął.

- Tak, mi i wszystkim innym bywalcom „Błękitnej Ostrygi”. A może… Raz kozie śmierć! Słuchaj Ron, czy masz ochotę pójść tam teraz na drinka? W pubie jest dziś wieczór tanga. Moglibyśmy razem zaszaleć na parkiecie – Chłopak sugestywnie poruszył brwiami, nadal z uczuciem gładząc dłoń rudzielca.

A Weasley znów zamknął oczy i modlił się mocno, najmocniej jak potrafił, by to wszystko to naprawdę, naprawdę, naprawdę, był tylko kolejny, koszmarny sen.

Koniec 😝

📛📛📛

No i jest całość 😁
Odwet został zakończony i mam nadzieję, że choć kilku osobom zapewnił on taką dobrą zabawę, jaką ja miała przy jego pisaniu 😊

Cieszę się, że projekt mini-maratonów przypadł Wam do gustu. Za nami już trzy, a przed nami przynajmniej drugie tyle - na razie tyle mam pomysłów. 

Jak zapowiedziałam niedawno - kolejna historia w mini-maratonie, to będzie "Dysfunkcja" bowiem bardzo dobrze mi się ją piszę i bardzo dużo o niej ostatnio myślę. 

Mam nadzieję, że kolejne tygodnie również nie będą wolne od przeróżnych publikacji, jednak na chwilę obecną niczego nie obiecuje, ani nie gwarantuję bo z wolnym czasem ostatnio bywa różnie. 

Co do dodatkowej sceny 18+ - zostanie ona opublikowana jutro wieczorem pomiędzy 18 a 23 na blogu hot 18+. Jeśli ktoś nie ma dostępu - niech się nie martwi, bowiem będzie również dostępna w pliku PDF na moim chomiku 😉

Wielkie buźki i podziękowania za wspólną zabawę! 

Venetiia

PS. Blog HOT 18+ nie ma już wolnych miejsc, dlatego chwilowo nie przysyłajcie mi próśb o dostęp do niego, bowiem nikt nie zostanie tam zaproszony, aż do następnej "Nocy oczyszczenia" 😄