Przyrzeczona - Rozdział XXV

 Dedykacja: Dla Ann - Za Jej wkład włożony w ten rozdział! Wielkie ukłony i podziękowania dla Ciebie Kochana!  💕

Betowała Neska 💚

💍💍💍

Starała się zdławić szloch gdzieś w gardle, ale nie było to łatwe. Zwłaszcza, że Ginny otwarcie płakała w jej ramię. To było naprawdę przejmujące. Nie widziały się niecałe dwa tygodnie, a jednak tęsknota za wsparciem, które na co dzień sobie okazywały, mocno odbiła się na nich obu.

- Ale jesteśmy głupie – Ginny zaśmiała się przez łzy. – Zupełnie zrujnujemy sobie makijaż, a przecież mamy mieć zrobione zdjęcie.

- Nie szkodzi. Wyjdzie naturalnie – Hermiona uśmiechnęła się do przyjaciółki, czując ciepło w sercu, mając ją znów, tak blisko siebie.

- Zapraszam panie uprzejmie – fotograf wyglądał na nieco zniecierpliwionego.

Draco i Blaise stali już w pawilonie, czekając aż dziewczyny dołączą. Ginny wypuściła Hermionę z objęć i podeszła do Malfoya.

- Bardzo ci dziękuję za to, jak nam pomogłeś – wyszeptała, kładąc mu dłoń na ramieniu.

- Już mówiłem twoim rodzicom, że nie ma za co – odpowiedział spokojnie.

- I dzięki za to, że dotrzymałeś słowa. Widzę, że z Hermioną wszystko w porządku – Ginny spojrzała na nią przez ramię, a Draco również skupił na niej swój wzrok.

- Wszystko jest ok – odpowiedziała pewnie, uśmiechając się do nich obojga.

- No to pora zrobić sobie zdjęcie z najprzystojniejszym facetem na imprezie – Blaise objął Hermionę ramieniem i przyciągnął ją do siebie.

Ginny zachichotała i swobodnie stanęła przy boku Malfoya, w ogóle nie wyglądając przy tym na skrępowaną.

- O odbitkę tego zdjęcia na pewno poproszę dla siebie – zapewniła Hermiona.

- Wszyscy się uśmiechają! – zawołał fotograf, chyba szczęśliwy, że to już koniec jego pracy na dziś.

Hermiona poczuła, że trochę mu zazdrości. Ona musiała się jeszcze pomęczyć, nim jej dzień dobiegnie końca.

💍💍💍

Po szybkim uściśnięciu dłoni fotografa, ruszyli we czwórkę z powrotem do sali balowej. Hermiona przypomniała sobie, że według harmonogramu mieli teraz stać w jednym miejscu i rozmawiać z gośćmi, którzy mieli ochotę podejść do nich i osobiście złożyć gratulacje. Później Lucjusz miał wygłosić krótką przemowę, a następnie Hermiona miała znów iść się przebrać, by móc tańczyć już do końca przyjęcia. Przypomniało jej się, że czekał ich jeszcze taniec zamykający bal – nie miała jednak zamiaru na to narzekać. Po nim będzie już tylko pokaz fajerwerków w ogrodzie i upragniony koniec tej katorgi. Miała nadzieję, że Narcyza wykaże się swoim bardziej ludzkim obliczem i nie przyśle jej na jutro żadnego planu dnia. Nie miała ochoty robić nic, poza spaniem, przez następne dwie doby.

Ginny pożegnała się z nimi, gdy stanęli w miejscu przy wyjściu do ogrodu, tak by goście mogli do nich swobodnie podchodzić z dala od parkietu. Lewe ramie Draco spoczywało owinięte wokół jej talii, a Hermiona starała się uśmiechać do gości naturalnie, a nie nerwowo bądź z niechęcią.

Pierwszy podszedł do nich oczywiście minister magii, chcąc jeszcze raz oficjalnie im pogratulować. Jego żona – Olga wymamrotała tylko coś pod nosem, z zazdrością patrząc na szmaragdową biżuterię Hermiony. Olivia ucałowała ją – bardziej cmokając w powietrze, natomiast na policzkach Draco wycisnęła dwa długie i dość soczyste buziaki. Bastien za to ledwie musnął  ustami dłoń Hermiony, składając jej swoje pośpieszne gratulacje. Rękę Malfoya uścisnął jeszcze krócej, uciekając, jakby się bał, że Draco zaraz zabije go samym spojrzeniem.

Dalej, w kolejce pojawiali się inni, wysoko postawieni urzędnicy ministerstwa – sędziowie Wizengamotu, szefowie departamentów, ambasadorzy – wszyscy wraz z rodzinami. Każdy chciał zamienić z nimi kilka słów – gratulując cudownego przyjęcia oraz chwaląc ich zaangażowanie w nowe prawo małżeńskie. Hermiona po dwudziestym powtórzeniu tych samych podziękowań i zapewnieniu, że ufa w decyzję ministerstwa, poczuła się trochę, jak nakręcana lalka.

Niemniej wkrótce pożałowała, że Malfoyowie nie zaprosili jeszcze więcej urzędników – bowiem zaraz po nich, zaczęli do nich podchodzić członkowie magicznej arystokracji – w większości będący jednocześnie śmierciożercami. Wielu z nich Hermiona zdążyła już poznać, na proszonych kolacjach we dworze, ale kilku widziała po raz pierwszy – przynajmniej oficjalnie.

Zauważyła, jak Antoine Dolohov zmierzył ją lubieżnym spojrzeniem, nim szepnął coś do ucha stojącego obok niego Rowla. Obaj złowrogo zachichotali, a Hermiona poczuła, jak uścisk Draco na jej talii się lekko wzmacnia. Blondyn nagle pochylił się do niej tak blisko, że jego usta musnęły jej ucho.

- Nie daj się im sprowokować, ale też nie okazuj słabości – wyszeptał, choć dla postronnych mogłoby to wyglądać, jakby całował ją z czułością po szyi. 

Hermiona ostatkiem sił zmusiła się, by nie wzdrygnąć się od jego bliskości i skupić na tym co powiedział. Przywdziała na twarz maskę spokoju i uśmiechnęła się lekko do zbliżających się do nich śmierciożerców. Obaj mężczyźni mieli uwieszone na ich ramionach prawdziwe piękności. Xandria Rosier pogratulowała im jako pierwsza, a Hermiona w duchu ucieszyła się, że wśród arystokracji, to tylko kobiety wymieniały się pocałunkami w policzek. Już sam fakt, że usta tego przeklętego Rowla miały dotknąć jej dłoni, wprawiał ją w obrzydzenie.

- Moje gratulację, piękna Nino – Thorfinn przesunął ustami po jej ręce, jakby chcąc jej skosztować, po czym wyprostował się, nadal nie wypuszczając jej dłoni ze swoich oślizgłych palców.

- Serdecznie dziękuję, panie Rowle – Hermiona uśmiechnęła się do niego uprzejmie. 

- Śliczna bransoletka. Należy do pani? – mężczyzna obrócił jej nadgarstek tak, by bliżej przejrzeć się brylantom. Hermiona wiedziała, że w ten sposób, próbował tylko dość bezczelnie nawiązać do afery z bransoletą Aurory Malfoy, której był pośrednim sprawcą.

- Dziękuję. Owszem jest moja. To prezent zaręczynowy, który otrzymałam od moich cudownych, przyszłych teściów – odpowiedziała z lekkością i uśmiechem. 

- Kolejny klejnot rodowy Malfoyów… - Rowle uparcie nie puszczał jej dłoni, więc Hermiona sama nią szarpnęła i wymownym gestem położyła na torsie Draco, tak by jej pierścień zaręczynowy, mógł być dobrze widoczny.

- Wszystkie ich klejnoty są piękne, ale bledną przy najlepszym z nich, który zgarnęłam… A raczej, to on zgarnął mnie dla siebie przed innymi, prawda skarbie? – Hermiona zachichotała, opierając głowę na ramieniu Malfoya.

Na oblicze Thorfinna natychmiast wystąpił grymas najczystszej złości. Śmierciożerca spojrzał na Malfoya z taką nienawiścią, że Hermiona poczuła gwałtowną ochotę, by natychmiast wyjąć różdżkę i rzucić na nich zaklęcie tarczy.

- Oczywiście. Któż mógłby się oprzeć takiej pokusie, by zdobyć dla siebie najpotężniejszą czarownicę tego pokolenia?  Nawet najwięksi twardziele, nie mają z tobą szans, kochanie – Draco złożył mały pocałunek na jej włosach, a Hermiona zastanawiała się, czy nie posuwają się za daleko, w prowokowaniu tego mężczyzny. Jawne przypomnienie mu, że Draco pokrzyżował jego plan,y co do jej osoby, to jedno, ale przypomnienie mu również, że Hermiona zdołała go pokonać i odebrać mu wspomnienia, wyraźnie mocno ubodła jego dumę, patrząc po wyrazie jego twarzy. 

Na szczęście Dolohov położył dłoń na ramieniu przyjaciela, co chyba trochę przywróciło go do równowagi. Rowle pozwolił się przesunąć z drogi, po czym Xandria złapała go za dłoń i pociągnęła w stronę bufetu z przekąskami. Jednak i tak Thorfinn kilka razy spojrzał na nich przez ramię.

Hermiona uśmiechała się do niego, nieco prowokacyjnie, odprowadzając go wzrokiem. Poprzysięgła sobie, że nie pozwoli by ten psychopata zniszczył jej spokój i poczucie bezpieczeństwa. Nigdy.

- Moje najprawdziwsze gratulacje panno Dagworth-Granger – Antoine Dolohov również, sięgną po jej dłoń, by móc ją ucałować. To był mężczyzna, który przeklął ją w czasie ich potyczki w Ministerstwie Magii. Oficjalnie twierdził, że zrobił to pod wpływem Imperiusa i nie poniósł za to żadnych konsekwencji... To było trudne, udawać, że teraz w to wierzyła. Musiała jednak sobie z tym poradzić. 

- Dziękuję bardzo. Niestety nie miałam okazji poznać jeszcze pana narzeczonej… - Hermiona uśmiechnęła się lekko, do naprawdę pięknej blondynki o długich lokach i figurze modelki.

- Lynna Safiq – przedstawiła się ze sztucznym uśmiechem, patrząc na Hermionę, z ledwo zawoalowaną niechęcią.

- Bardzo nam miło, że mogliście dziś przyjść. Jak tam pana zdrowie panie Dolohov? – zapytała z uśmiechem Hermiona.

Draco nie opanował parsknięcia śmiechem, patrząc z wyższością na mężczyznę.

- Mam się świetnie, dziękuję! – wycedził cierpko w odpowiedzi.

- Dobrze nam to słyszeć – zapewniła go Hermiona. 

-  Moja narzeczona ma racje. Wspaniale, się dowiedzieć,  że znów jesteś w formie! – Draco błysnął zębami w fałszywym uśmiechu.

- Antoine chodźmy już, bo też chcę skosztować tych przekąsek – wyburczała oschle Lynna, cały czas marszcząc nos w niezadowoleniu.

- Życzymy wam udanego wieczoru! – zawołała za nimi na odchodne Hermiona, głębiej oddychając, dopiero jak zniknęli z jej pola widzenia. 

- Wybitny za tę rozmowę, odważna panno Gryffindor – szepnął do niej Draco.

- I wzajemnie, przebiegły panie Slytherinie – odpowiedziała mu rozbawiona, odwracając się do kolejnych gości, chcących złożyć im gratulację. 

Na szczęście, gdy pochód fałszywie pochlebnych śmierciożerców i innych rodzin z Nienaruszalnej Dwudziestki Ósemki się skończył, następny w kolejce pojawił się Kingsley wraz z profesor Sinistrą.

Hermiona serdecznie uściskała oboje i pogratulowała im zaręczyn.

- Znajdziesz potem dla mnie minutę? – poprosił Kingsley, gdy ją obejmował.

- Spróbuję – obiecała mu, mając nadzieję, że faktycznie jej się to uda.

Shacklebolt w odpowiedzi tylko skinął jej głową i obrócił się, by mocno uściskać dłoń Draco.

- Mam nadzieję, że trzymasz się zasad – burknął pod nosem, mierząc blondyna surowym wzorkiem.

- Jak zawsze – Draco uśmiechnął się cynicznie.

Kingsley nie powiedział nic więcej, tylko odszedł, a na jego miejscu pojawili się…

- Tonks! Remusie! – Hermiona prawie się rozpłakała na widok przyjaciół.

- Witaj ślicznotko! Jak pojawiłaś się dziś na schodach, to przez chwilę myślałam, że trafiliśmy nie na to przyjęcie! Do wściekłego hipogyrfa, wyglądasz wspaniale mała! – Nimfadora uściskała ją z prawdziwym entuzjazmem.

- Dziękuję ci bardzo. Strasznie się cieszę, że mogliście przyjść! – Hermiona nie potrafiła ukryć wzruszenia.

- Fleur i Bill zostali z Victoire, więc podrzuciliśmy im Teda. Prosili nas, by przekazać, że są wam bardzo wdzięczni za pomoc – Tonks uśmiechnęła się ciepło do Draco.

- Jak czuje się ich córka? – zapytał uprzejmie blondyn, a Hermiona poczuła ukłucie wstydu, że to nie ona zadała to pytanie.

- Na szczęście dużo lepiej – zapewnił ich Remus.

- A reszta… znajomych…? – zapytała Hermiona, mając nadzieję, że Lupin zrozumie o kogo jej chodzi.

- Doskonale – odpowiedział z lekkością, choć Hermiona dostrzegła stalową nutę w jego spojrzeniu – To nie był dobry czas na takie pytania.

Po wymienieniu jeszcze kilku uprzejmości, ich miejsce zajęła Andromeda.

Hermiona była pełna podziwu dla starszej czarownicy. Wyglądała bardzo dystyngowanie – jak prawdziwa arystokratka, która dobrze znała się na przyjęciach organizowanych w takich dworach. Ucałowała Hermionę i życzyła jej powodzenia, po czym lekko poklepała po policzku Draco, z nutą przygany wypominając mu, że jest bardzo podobny do ojca… Nie zdążyła jednak nic do tego dodać, gdy tuż obok nich zmaterializowała się Narcyza.

- Andy… Tak się cieszę, że zdecydowałaś się przyjść!

Hermiona patrzyła, jak oczy Lady Malfoy wypełniły się łzami.

Andromeda zmierzyła spokojnym wzrokiem siostrę, nie okazując żadnych własnych emocji.

- Zrobiłam to tylko dla Hermiony – oznajmiła dość oschle.

- Niemniej mam nadzieję, że poświęcisz mi kilka minut? Chciałabym porozmawiać – Narcyza przełknęła łzy i wyciągnęła dłoń.

Andromeda spojrzała niewzruszenie na rękę Narcyzy, a Hermiona już zaczęła się obawiać, że matka Draco srodze się rozczaruje… Jednak, gdy jej dłoń zaczęła opadać, Andromeda ujęła ją szybko.

- Jasne Cyźka. Prowadź gdzieś, gdzie będzie nam się swobodnie rozmawiało – uśmiechnęła się lekko.

Wzruszenie od razu powróciło na obliczę Narcyzy, nim kiwnęła głową i łapiąc mocno dłoń siostry, pociągnęła ją gdzieś za sobą.

- Będzie mówiła o tym spotkaniu przez następne dwa miesiące – westchnął cicho Draco.

- Pociesz się, że może tym doprowadzić twojego ojca do szału – zażartowała Hermiona.

Mały, przebiegły uśmiech Draco powiedział jej, że ten pomysł wcale nie wydawał mu się taki okropny.

Przewinęło się kilkadziesiąt kolejnych twarzy, których Hermiona obawiała się, że absolutnie nie zapamięta. Ucieszyła się, na widok jej koleżanek z Hogwartu, choć Parvarti i Lavander mówiły tak dużo i głośno, że Hermiona nie wszystko zdołała zrozumieć, a Draco sprawiał wrażenie, że chciałby gdzieś uciec, gdy obie rzuciły się go wylewnie wycałować.

Wzruszyła się też, gdy podeszli do nich Neville wraz z Hanna. Przyjaciel mocno ją uściskał i od razu się upewnił, czy wszystko u niej w porządku. Zapewniła go z mocą, że tak i że ma nadzieję, że również znajdą później chwilę, by móc dłużej porozmawiać.

Nie mogła nie sapnąć z ulgi, gdy Tracey wreszcie do nich podeszła i oznajmiła, że to koniec ich postoju i mają teraz czas, by pójść do stołu coś zjeść i się napić, nim Lucjusz zaprosi ich do siebie w trakcie swojej przemowy.

- Mam ochotę zatańczyć z radości, że to już koniec tych głupich pogawędek. Policzki mnie bolą od tych sztucznych uśmiechów i setek wymuszonych pocałunków – skarżyła się, gdy Draco prowadził ją do stołu.

- Rozumiem, co masz na myśli. Kilku facetów chyba chciało złamać mi palce, przy uścisku dłoni, a Lavander Brown wbiła mi w szyję paznokcie niczym harpia. Mam też wrażenie, że kilka kobiet usiłowało mi wsunąć do kieszeni marynarki ich adresy Fiuu – Draco uśmiechnął się z dezaprobatą.

- Zrobiły to w takim dniu? Co za bezczelne idiotki! – Hermiona nie potrafiła ukryć swojego oburzenia, co wprawiło Malfoya w jeszcze większą wesołość.

 
💍💍💍

Kieliszek zimnego szampana, naprawdę sprawił jej przyjemność. Wraz z upływającym czasem, czuła się coraz bardziej zrelaksowana, ale wiedziała, że prawdziwą ulgę odczuje dopiero, gdy zamknie dziś za sobą drzwi swojej komnaty.

Tracey i Blaise dołączyli do nich przy stoliku i cała czwórka cicho wymieniała, najnowsze plotki. Blaise wyjaśnił im, że Daphne poprosiła go o rozmowę, ponieważ po przybyciu gości ochrona dla bezpieczeństwa wyłączyła sieć Fiuu. A Greengrassowie musieli pilnie odstawić Astorię do domu, dlatego poprosili by Blaise załatwił odblokowanie połączenia.

Niestety okazało się, że oglądanie ich ceremonii było dla Astorii zbyt traumatyczne, by mogła dłużej zostać na przyjęciu. Hermiona zastanawiała się, czy to właśnie z tego powodu, Theodore pojawił się przy ich stole, by spróbować ich zdenerwować – histeria narzeczonej, wywołana zaręczynami innego mężczyzny, zapewne nie poprawiła jego wieczoru.

Zdołała ledwie skubnąć coś z talerza, który podała jej Tracey i wypić kilka łyków szampana, gdy Lucjusz wszedł na scenę i zastukał różdżką w swój kieliszek z szampanem.

- Musicie tam podejść – wyszeptała do nich Davis.

Draco wstał i wyciągnął dłoń do Hermiony, która od razu ją ujęła, również się podnosząc. Złapała Malfoya pod ramię i pozwoliła mu poprowadzić się na środek parkietu.

- Bardzo proszę wszystkich o chwilę uwagi – zaczął Lucjusz, a Narcyza dołączyła do Draco i Hermiony. Zaraz za nią pofatygował się Dagworth-Granger – wciąż uśmiechnięty, jak idiota i jego nieatrakcyjna, skwaszona żonka.

- Jeszcze raz witam wszystkich zgromadzonych tu dziś gości. Ja i moja rodzina, bardzo się cieszymy, że możemy was gościć w naszym domu w tak wyjątkowym dniu – Lucjusz mówił to z dumą i powagą.

Goście zaklaskali na słowa powitania, wstając od stołów i podchodząc bliżej parkietu, chyba chcąc lepiej widzieć, co się będzie działo.

- Gdy urodził mi się syn, pierwszym moim życzeniem dla niego, było to by stał się godnym następcą naszej linii rodowej. Drugim – by spotkał odpowiednią czarownicę, która mu w tym pomoże – Lucjusz uśmiechnął się lekko pod nosem. – Dziś to moje życzenie się spełniło.

Goście znów zaczęli bić brawo, a Hermiona zaczęła zastanawiać się, co Lucjusz powie, jeśli kiedyś Draco będzie zaręczał się po raz drugi.

- Chciałbym, wznieść za to toast – Lucjusz wskazał na swojego szampana, a na całej sali nagle pojawiły się tace z kieliszkami.

Blondyn szybko zgarnął dwa, po czym podał jej jeden, nim jego ramię wróciło na jej talię. Obydwoje skupili swoją uwagę na Lucjuszu, gdy Narcyza i inni częstowali się szampanem.

- Wypijmy za szczęście przyszłej młodej pary. Za mojego syna i jego wybrankę. Oby zawsze im się wiodło i oby obydwoje, zawsze z dumą reprezentowali rodzinę Malfoy w magicznym świecie! – Lucjusz mówiąc to, patrzył jej prosto w oczy. – Za Draco i Hermionę.

- Za Draco i Hermionę! – zawołał chór setek głosów.

Draco stuknął swoim kieliszkiem o jej i nim Hermiona choć przystawiła swój kieliszek do ust, on już kończył pić ze swojego. Gdy tylko to zrobił, pochylił się i cmoknął ją szybko w policzek.

Hermiona zmusiła się do uśmiechu, zastanawiając się, czy Malfoy zaplanował całowanie jej znienacka, by móc mieć nadzieję, że nie zdąży się temu w żaden sposób sprzeciwić.

Tace znów się pojawiły, tak by wszyscy mogli odstawić puste szkoło.

- Draco, czy mogę cię prosić byś przyszedł wraz z narzeczoną bliżej? – zapytał Lucjusz.

Malfoy znów szarmancko podał jej ramię, które bez zwłoki ujęła i razem przeszli na scenę, a jakiś mężczyzna, którego Hermiona nie znała, podszedł do Lucjusza trzymając trzy aksamitne pudełka.

- Kolejna biżuteria – świetnie! – narzekała w myślach Hermiona, mimo to cały czas się uśmiechając.

- Mawiano, że moja ciocia Aurora Malfoy, była najmądrzejszą czarownicą w całej historii rodziny – Lucjusz sięgnął po pierwszej pudełko. – Jednak może zachodzić przypuszczenie, że to wkrótce się zmieni… - Lucjusz uśmiechnął się nieco cynicznie do Hermiony, otwierając pudełko i ukazując wszystkim bransoletkę – tę samą, o kradzież której została posądzona.

Malfoy senior wyjął błyskotkę, po czym bez skrępowania podszedł do Hermiony i sięgnął po jej dłoń, by zatrzasnąć na niej ciężką biżuterię.

- Dla najmądrzejszej czarownicy tego pokolenia. Od dziś zostałaś przyrzeczona mojemu synowi i liczę na to, że już wkrótce prawdziwie powitamy cię w rodzinie, jako przyszłą Lady Malfoy – powiedział, pochylając się i cmokając ją w oba policzka.

- Dziękuję bardzo – wyszeptała, nie mając pojęcia, co jeszcze mogłaby mu powiedzieć.

Lucjusz odwrócił się i sięgnął po drugie pudełko.

- Mawiano również, że najsilniejszą kobietą w historii mojej rodziny, była moja matka Fotyna Malfoy. Moja cudowna żona, jest równie silna jak ona – Lucjusz uśmiechnął się do Narcyzy, która wyglądała na szczerze tym wzruszoną. – I jestem pewien, że ty Hermiono również będziesz siłą i opoką dla tej rodziny – Lucjusz otworzył kolejne pudełko i wyjął z niego złoty sztylet – podobny do tego, który Draco wykorzystał do rozcięcia dłoni, by otworzyć rodzinny skarbiec.

Hermiona słyszała, jak kilku gości głośno wciągnęło powietrze, a stojący obok niej Draco nagle zesztywniał.

- Każdy Malfoy ma swój rodowy sztylet. Jest on symbolem naszej krwi, siły i ochrony, jaką daje ta rodzina. Ten jest twój. Dopóki będziesz go miała, zawsze zostaniesz rozpoznana jako jedna z Malfoyów – Lucjusz podał jej sztylet, a Hermiona ujęła go w drżące palce, pewna, że to coś więcej, niż zakłada zwykłe przekazanie prezentów przy zaręczynach.

Goście zaklaskali, a Hermiona wymamrotała podziękowania, gdy Lucjusz znów ucałował ją w policzki.   

- Wiem, że nie jest to zgodne z konwencją, ale postanowiłem to zrobić dziś, bowiem jestem pewien, że mój syn zasługuje na to wyróżnienie już teraz. Jest dzielnym mężczyzną, a od dziś również głową tego rodu – Lucjusz sięgnął po ostatnie pudełko. Okazało się, że była w nim stara różdżka.

- Cholera… - wymamrotał pod nosem Draco, tak cicho, że tylko Hermiona zdołała go usłyszeć.

- Legenda głosi, że najpotężniejszym mężczyzną w moim rodzie był mój prapradziadek Domicjusz Malfoy. Ufam jednak, że mój syn będzie pretendował do tego miana z godnością i zaangażowaniem, tak jak dotychczas, dlatego też oddaję mu różdżkę naszego przodka, która uczyni go jeszcze potężniejszym czarodziejem, niż już jest. Głęboko wierzę, że on i jego wybranka będą najpotężniejszą parą naszych czasów i tego właśnie im życzę – zakończył Lucjusz, podając Draco różdżkę i wyciągając dłoń, by syn mógł ją uścisnąć.

Lucjusz pochylił się i coś wyszeptał do ucha Draco, na co młodszy blondyn gwałtownie potrząsnął głową. Jego ojciec w odpowiedzi tylko się uśmiechnął.

Goście znów klaskali. Asystent Lucjusz podszedł do nich, by mogli schować z powrotem sztylet i różdżkę do pudełek. Mężczyzna wyjaśnił im, że artefakty zostaną przeniesione do ich komnat, gdzie będą na nich czekać.

💍💍💍

Po podziękowaniu mu i zejściu ze sceny, Hermiona poczuła, jak oczy gości śledzą ją uważnie wzrokiem. Złapała się Draco pod ramię, by wiedzieć gdzie ma iść i co dalej zrobić.

- Hermiono, czas się przebrać! Zaraz później zaczynamy od występu dla was, a później już musicie trochę potańczyć z innymi gośćmi! – tłumaczyła im Tracey.

- Jasne, chodźmy – Hermiona szczerze się ucieszyła, że to ostatni raz, gdy będzie musiała się dziś przebrać. Zauważyła, że wiele młodszych kobiet, również wychodzi z sali balowej i przypomniała sobie, jak Narcyza tłumaczyła jej, że wiele dziewczyn przebiera się w wygodniejsze suknie na czas tańców.

Loredana i jej asystentki już czekały w specjalnym pokoju. Hermiona nieco się zdziwiła, gdy zobaczyła, że jej ostatnia sukienka jest raczej krótka i odważna.

- Przyznam szczerze, że Lucjusz zachował się niesamowicie – mówiła Tracey, pomagając jej zmienić biżuterię na kolie i kolczyki z rubinami.

- Dlaczego? – zapytała Hermiona.

- Ciągle zapominam, że nie znasz tradycji czystej krwi. Sztylet rodowy, który ci dał, otrzymuje się zwykle po trzech – czterech latach małżeństwa. To rodzinny artefakt. Na tyle jego głowicy widnieje herb rodowy, którym pieczętuje się oficjalne pisma, a ponadto ukazanie tego sztyletu otworzy ci drzwi wszystkich ich domów na całym świecie, a także niektóre skarbce – te które nie wymagają haseł i zaklęć.

- To faktycznie niesamowite, że go dostałam – przyznała cicho, doprawdy nie wiedząc co o tym myśleć. Czy Malfoyowie chcieli w ten sposób, coś udowodnić przed całym magicznym światem? Oczywiście na niby… Jak zwykle musiało chodzić o pozory.

- Lucjusz chyba chce się upewnić, że nie uciekniesz Draco sprzed ołtarza – Tracey zachichotała. – Widać, że strasznie cię polubił, jako swoją przyszłą synową.

Hermiona mimowolnie przypomniała sobie ich dzisiejszą rozmowę w czasie tańca. Co jeśli Lucjusz nie będzie chciał się zgodzić na zerwanie zaręczyn, gdy przyjdzie odpowiedni czas?

Miała nadzieję, że Draco będzie miał pomysł, jak to załatwić, nawet jeśli jego ojciec wyrazi sprzeciw.

Tracey wyszła wcześniej, by też się przebrać i przygotować do występu. Gdy Hermiona była wreszcie gotowa, tym razem to Draco przyszedł ją odebrać. Gdy tylko wszedł, Loredana dopadła do niego, dopytując jak podobały mu się dzisiejsze kreacje jego narzeczonej.

- Wszystkie były absolutnie cudowne – odpowiedział z uśmiechem.

- Pięknej dziewczynie we wszystkim ładnie, ale starałam się, jak najlepiej podkreślić urodę twojej wybranki – tłumaczyła mu z zaangażowaniem Loredana.

- Fantastycznie się sprawiłaś. Wszyscy mówią tylko o tym, jak olśniewająca jest dziś Hermiona – odpowiedział, zerkając na nią krótko.

Hermiona miała nadzieję, że się nie zaczerwieni. Musiała sobie przypomnieć, że jego komplement wcale nie był prawdziwy.

- To jak? Mogę liczyć, że dostanę do wykonania projekty strojów na wasz ślub? – Loredana zamrugała patrząc na nich z oczekiwaniem.

Hermiona poczuła nieprzyjemny skurcz w żołądku. Szkoda pracy i zaangażowania projektantki, dla ubrań, które nigdy nie zostaną założone…

- To decyzja Hermiony, ja założę co mi każą – Draco uśmiechnął się do niej, ale tylko ona wiedziała, że to złośliwość z jego strony.

- Oczywiście Loredano – odpowiedziała płynnie. – Będę zaszczycona jeśli zaprojektujesz moją suknie ślubną i oczywiście odpowiedni garnitur dla Draco. Chcielibyśmy czegoś odważnego… Co powiesz na niekonwencjonalny kolor? – Hermiona mówiła do projektantki, ale patrzyła wymownie na blondyna, który nie przestawał się uśmiechać.

- Brzmi fantastycznie! Najdalej za miesiąc przyślę wam wstępne projekty! – zawołała z entuzjazmem włoszka.

- Wspaniale. Teraz jednak musimy już iść. Tracey i Graham na pewno są już gotowi do występu. 

💍💍💍

Hermiona nawet nie próbowała policzyć, który to raz, dziś musi ujmować ramię Dracona. Wyszli razem i przeszli przez całą salę balową, aż na parkiet. Montague siedział już za fortepianem, a Tracey stała obok, ubrana w kolejną granatową suknie i eleganckie białe rękawiczki. Graham miał na sobie wytworny frak.

Goście zgromadzili się już na parkiecie, a Hermiona i Draco przeszli na sam środek, tak by mieć jak najlepszy widok.

- Witam wszystkich zgromadzonych tu znamienitych gości.  Nazywam się Tracey Davis i miałam zaszczyt zostać wybraną na świadka przyrzeczenia, naszej wspaniałej pary narzeczonych. Z okazji dzisiejszego wydarzenia, ja i nasz wspólny przyjaciel Graham Montague, napisaliśmy piosenkę o pięknym uczuciu Draco i Hermiony, które daje nadzieję dla wszystkich, którzy wciąż szukają swojej miłości. To dla was kochani! – Tracey cmoknęła w dłonie i posłała im buziaki.

Hermiona pomachała do niej, czując jak gardło jej się zaciska i zaczynają szczypać ją oczy. Oni zrobili to dla nich naprawdę, nieświadomi całego tego śmiesznego układu pomiędzy nimi…

Malfoy znów objął ją na wysokości talii, a Hermiona w prawie automatycznym odruchu, położyła swoją dłoń na jego i mocniej oparła się o jego ramię. Potrzebowała tego.

Graham zaczął grać na fortepianie, a Tracey po chwili zaczęła śpiewać. Miała naprawdę ładny głos. Po kilku chwilach, Graham dołączył ze swoim świetnym wokalem i zaczęli na dobre swój występ wraz z towarzyszącą im w tle orkiestrą. Piosenka była wesoła i szczęśliwa. Romantyczna – ale też bardzo ciepła i rytmiczna.

Goście zaczęli bujać się po parkiecie, więc Draco za ich przykładem obrócił Hermionę do tańca. Znali się już dobrze w przewidywaniu swoich kroków, po godzinach spędzonych na sali z Michaiłem. Hermiona uśmiechała się szczerze, gdy blondyn odwracał ją i przyciągał do siebie w rytm melodii. Wiele osób poszło w ich ślady i na parkiecie zaroiło się od tańczących par, gdy Tracey i Graham śpiewali o tym, że czeka ich wspaniała wspólna droga.

Piosenka wreszcie się skończyła i Draco elegancko przechylił ją do tyłu. Pozwoliła mu na to, wiedząc, że jej nie puści… To było dziwne uczucie. Od kiedy zaczęła tak ufać Draco Malfoyowi?

Wszyscy goście zaczęli bić brawo, a Hermiona i Draco podeszli do sceny, by podziękować Tracey i Grahamowi. Davis uściskała ich ze łzami w oczach, szczęśliwa, że tak im się podobało. Gdy Hermiona podeszła do Grahama, ten również ją przytulił.

- Dziękuję ci bardzo, to było piękne – wyszeptała, szczerze wzruszona.

- Nie ma za co – Montague roześmiał się cicho. – Gdybym mógł być na twoim miejscu, byłbym najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, ale jeśli on chce właśnie ciebie, nie zamierzam zrobić nic, poza życzeniem wam szczęścia od dziś po wieczność.

- Jesteś bardzo szlachetnym człowiekiem Grahamie Montague – powiedziała poważnie.

- A ty bardzo cholerną szczęściarą Hermiono Dagworth-Granger – Mężczyzna mrugnął do niej, po czym odsunął ją, by móc uścisnąć dłoń Draco, który również mu podziękował.

💍💍💍

Następną godzinę Hermiona spędziła na parkiecie. Zatańczyła z Grahamem, później z jakimś sędzią, który komplementował to, jak świetnie pasuje do rodziny narzeczonego, dalej pojawił się George Weasley, który uściskał ją naprawdę mocno, mówiąc cicho, że cieszy się, że najwyraźniej nie dzieje jej się tu żadna krzywda. Wreszcie to Kingsley poprosił ją do tańca. Ucieszyła się, że mu się to udało i sama rzuciła na nich zaklęcie wyciszające, gdy zaczęli tańczyć.

- Wszystko w porządku? – zapytał ją na początek.

- Tak, aż za bardzo. Malfoywie bardzo dobrze udają – przyznała, choć nie dodała, że ta myśl zaczyna ją mocno dręczyć.

- Twoje raporty wskazują, że nic się nie dzieje, ale pamiętaj pisać codziennie, dobrze?

- Naprawdę wszystko jest w porządku Kinsgley, nie musisz się martwić – podkreśliła z mocą.

- Cieszy mnie to. Chciałem cię też zapytać, co wiesz o konflikcie Malfoya seniora z Dolohovem?

- Niewiele. Wiem tylko, że się nienawidzą. Narcyza wspomniała coś, że ten palant mówi o tym, że ona była dla Lucjusza tylko gorszą wersją Andromedy.

Kingsley ze zrozumieniem pokiwał głową.

- Obserwuj to jeśli zdołasz, dobrze? – poprosił.

- Oczywiście. Wiesz, że piszę ci o wszystkim w dzienniku…

- Druga sprawa jest taka, że ministerstwo zaczęło żądać powrotu Rona do szkoły – wyjaśnił.

- Och! Czy to niebezpieczne? – zmartwiła się, a w głębi ducha doszło do niej, jak niewiele myśli poświeciła dziś swojemu byłemu chłopakowi. Czy w dniu zaręczyn z innym – co prawda udawanych, ale jednak – nie powinna więcej myśleć o mężczyźnie, którego kochała przez ostatnie cztery lata?

- Nie mamy pewności. Na razie udaje nam się to odwlekać, ale być może będziemy musieli też zorganizować… jego zaręczyny, tak by mógł pojechać do Hogwartu tylko zdać egzaminy – Shacklebolt popatrzył na nią niepewnie.

- To rozsądne – stwierdziła krótko, trochę się dziwiąc tym, że oświadczenie Kinsgleya nie zrobiło na niej praktycznie żadnego wrażenia.

- Baliśmy się, że to może cię załamać - wyznał jej.

- Absolutnie nie. Wiem, jakie obecnie panują czasy. Właśnie tańczysz ze mną na przyjęciu z okazji moich zaręczyn z facetem, który dręczył mnie od kiedy miałam jedenaście lat – Hermiona uśmiechnęła się kwaśno. – Jeśli coś miałoby mnie załamać, to zapewniam, że to byłoby to.

- Cieszę się, że jesteś taka rozsądna. Zawsze to w tobie ceniłem – Shacklebolt uśmiechnął się do niej ciepło.

- Dziękuję – Hermiona uśmiechnęła się do niego, zastanawiając się przez chwilę, jak Ron zareaguje na potencjalne zaręczyny.

Tańczyła jeszcze z kilkoma innymi mężczyznami – w tym z panem Weasleyem i Nevillem. Była już naprawdę zmęczona, nim ogłoszono ostatnią przerwę na podanie ostatniego ciepłego posiłku. Po nim zostało już tylko zatańczyć jej i Draco ostatni taniec, a później zaprosić wszystkich na pokaz fajerwerków, tak by mogli pożegnać ich w ogrodzie, nim goście się rozejdą.

Pojawienie się Michaiła w pobliżu orkiestry dało jasny sygnał do tego, że czas na ostatni taniec. Hermiona miała ochotę podskakiwać z radości, więc gdy Draco podszedł, by ująć jej rękę – uśmiechnęła się naprawdę promiennie.

Moja wizja sceny tańca na zakończenie balu

Druga choreografia była nieco szybsza i wiązała się z dużą ilością obrotów i przemierzania parkietu, ale na szczęście pomimo wypitego szampana i ogólnych emocji spowodowanych tym dniem, Hermiona była naprawdę szczęśliwa, że to wszystko dobiegało końca.

Gdy po ostatnim obrocie, Draco objął ją ramionami, Hermiona zamknęła oczy i roześmiała się z ulgą. Sama nie wiedziała, jak mogłaby zakwalifikować ten dzień… Do dziesięciu najgorszych czy najlepszych w jej życiu? Jedno co wiedziała – jeśli Malfoy kiedyś naprawdę się zaręczy, to będzie jemu i jego rodzicom naprawdę bardzo ciężko przebić to przyjęcie.

Gdy goście skończyli klaskać, Narcyza i Lucjusz podeszli do drzwi do ogrodu, by móc pożegnać gości uściskami dłoni – po fajerwerkach do środka wrócą jedynie Ci, którzy korzystali z sieci Fiuu.

Hermiona i Draco, czekali wraz z Tracey i Zabinim, aż wszyscy wyjdą, by na samym końcu pojawić się na specjalnym podwyższeniu w ogrodzie, skąd mieli obserwować pokaz fajerwerk.

- To było najpiękniejsze przyjęcie, na jakim byłam – zapewniła Tracey.

- Hermiono? – rozległ się głos. Hermiona obejrzała się przez ramię i zobaczyła, że to Ginny i państwo Weasley patrzą na nią.

- Pójdę się pożegnać – szepnęła do Draco, który tylko krótko skinął i zwrócił się do Zabiniego z jakimś pytaniem, którego już nie usłyszała.

- Bardzo wam dziękuję, że przyszliście! – powiedziała, ściskając ich po kolei.

- Cieszymy się, że choć tak mogliśmy cię wesprzeć – wyszeptała Molly, znów mając łzy w oczach.

- Mam nadzieję, że wkrótce znów będziemy mogli się zobaczyć – Hermiona również czuła się wzruszona.

- Pamiętaj, że nasze drzwi są dla ciebie zawsze otwarte. A jeśli twój… - Artur Weasley zawahał się przez chwilę. – A jeśli Draco zechce ci towarzyszyć, to również serdecznie go powitamy – zapewnił.

- Dziękuję, na pewno mu przekażę – Hermiona uśmiechnęła się przez łzy, po czym mocno przytuliła się z Ginny.

- To mimo wszystko było piękne przyjęcie, wiesz – wyszeptała do ucha Hermiony.

- Narcyza i Tracey ucieszyłyby się, że to mówisz – Hermiona uśmiechnęła się do niej.

- Szkoda mi tylko ciebie i Malfoya, że musieliście tak udawać. Choć przyznam, że to było bardzo przekonujące. Gdybym nie znała waszej dwójki lepiej, mogłabym się nabrać – Ginny zaśmiała się i mrugnęła do niej.

- Dobrze, jeśli inni to zrobili. O to przecież chodziło – Hermiona jeszcze raz uściskała przyjaciółkę, nim przyszło im się pożegnać.

- Będę pisać codziennie – obiecała Ruda. – Oczywiście o ile Kingsley pozwoli…

- A ja będę ci odpisywać, przysięgam – Hermiona oderwała się od niej i uśmiechnęła słabo.

- Hermiono, musimy już wychodzić – oznajmiła Tracey podchodząc do nich.

- Do zobaczenia kochanie! – pożegnała ją Molly.

- Do widzenia i jeszcze raz dziękuję! – Hermiona pomachała do nich, po czym wróciła wraz z Davis do Zabiniego i Malfoya.

Draco znów objął ją ramieniem i poprowadził w stronę otwartych drzwi do ogrodu. Nadeszła pora, by zakończyć ten pełen emocji i różnych wydarzeń dzień.

 
💍💍💍

Hermiona zastanawiała się, ile Malfoyowie wydali na ten pokaz, bo był naprawdę nieprzeciętny. Goście wzdychali i oklaskiwali, co bardziej spektakularne wybuchy. Niebo było dziś bezchmurne, a zaklęcia cieplne sprawiły, że pomimo mrozu, stanie w ogrodzie było całkiem przyjemne. Mimo to, Malfoy zarzucił jej na ramiona swoją marynarkę, jak tylko stanęli na podwyższeniu w towarzystwie swoich świadków, Lucjusza, Narcyzy i Umberta wraz z Wandy.

Blondyn stanął za jej plecami i objął ją ramionami – przynajmniej tak to wyglądało dla postronnych. Tak naprawdę, jego ręce były luźno przerzucone przez jej barki, więc bardziej opierał się na nią, niż ją obejmował – nie żeby jej to przeszkadzało. I tak był za blisko… Tak blisko, że nie wiedziała jakim cudem, ale praktycznie poczuła na języku smak wina. Tego pachnącego, jak jej amortencja.

Na koniec pokazu na niebie pojawiły się ich inicjały rozdzielone sercem. HG💗DM – duży, czerwony napis zawisł na niebie, a po chwili do ogrodu spadły setki tysięcy płatków róż. Zbiorowe westchnienie gości, nagrodziło ten pokaz, po czym wszyscy zaklaskali po raz ostatni.

Nagle kilkunastu czarodziejów ubranych w czarne szaty pojawiło się w ogrodzie. Hermiona rozpoznała, że są to ludzie wynajęci do obsługi świstoklików oraz innych środków transportu, którymi goście mieli zostać odesłani do domów.

- Nie mogę uwierzyć, że to koniec! – odwróciła się przodem do Draco, a Tracey i Blaise stanęli tuż obok, w czasie gdy rodzice Dracona żegnali się z Dagworth-Grangerami.

- Jaki koniec? Absolutnie nie! – zawołała Tracey. – Musicie jeszcze pójść z nami na chwilę do brzoskwiniowego salonu!

- Po co? – zapytała Hermiona, starając się nie okazywać swojego zniechęcenia.

- Zaraz się przekonacie! – Blaise wyszczerzył się do nich uroczo.

W końcu w ogrodzie przeludniło się na tyle, by mogli wrócić do domu. Hermiona uściskała na pożegnanie Narcyzę, dziękując jej za to wszystko. Blondynka wyglądała na szczerze zadowoloną z całości imprezy i z uśmiechem życzyła im miłej reszty nocy, a Lucjusz tylko przyłączył się do tych życzeń.

Gdy tylko weszli do domu, Hermiona zdjęła marynarkę Draco i oddała mu ją z krótkim podziękowaniem. Malfoy wziął ją od niej i rzucił na pierwsze mijane krzesło, pozostając w samej białej koszuli w zielone wzory.

💍💍💍

Ku zdziwieniu Hermiony w brzoskwiniowym salonie czekali już na nich Daphne i Graham, Goyle i Milicenta, Pansy i Higgs oraz Marcus Flint i jego narzeczona Gianna Lorenzzin – włoska modelka i oczywiście czarownica czystej krwi.

- Fajnie, że tu jesteście. Na początek niech wszyscy wezmą sobie drinki! – zarządziła Tracey, wskazując na barek.

Okazało się, że przybyli przed nimi goście już się obsłużyli.

- Czego się napijesz? – zapytał Draco, Hermiony.

- Coś mocnego – zdecydowała, czując, że może sobie na to pozwolić.

Draco skinął krótko, po czym odszedł wraz z Zabinim do barku.

- To było przepiękne przyjęcie! – zawołała radośnie Gianna.

- Dziękuję bardzo – Hermiona zmusiła się, by się do niej uśmiechnąć.

- To prawda. Pani Malfoy ma doprawdy cudowny gust i zmysł do organizacji przyjęć – skomentowała kwaśno Daphne.

- Zgadzam się. Narcyza włożyła w to naprawdę sporo pracy. Jestem jej bardzo wdzięczna – odparła spokojnie Hermiona.

- Tak to wygląda na przyjęciach czystej krwi, zacznij się przyzwyczajać Granger – sarknęła Pansy.

- Z przyjemnością to zrobię – skłamała Hermiona, po czym podziękowała Draco, który podał jej szklankę goblińskiego ginu z tonikiem.

- Na początek toast – zaproponował Blaise. – Za Draco i Hermionę, i piękną przygodę, jaką razem przeżyją!

Hermiona uśmiechnęła się do niego. To był bardzo właściwy dobór słów…

Wszyscy wznieśli w górę swoje drinki, po czym je wypili.

- Zaprosiliśmy was tutaj, ponieważ mamy dla was wspólny prezent od nas wszystkich – poinformowała ich Tracey, wskazując na zapakowane pudełko, stojące na jednym ze stolików.

- Niczego nie chcieliśmy – odezwał się burkliwie Draco.

- Właśnie dlatego, że prosiliście o wsparcie fundacji charytatywnych, zdecydowaliśmy się dać wam coś na pamiątkę, żebyście mieli choć jeden prezent z tego dnia – wyjaśniła niezrażona Davis.

- Bardzo dziękujemy, ale to było naprawdę niepotrzebne – Hermiona popatrzyła na wszystkich z wymuszonym uśmiechem.

- Podejdźcie i odpakujcie! – zachęciła ich Gianna.

Obydwoje odstawili swoje drinki i podeszli do paczki, zapakowanej w złoty papier i złotą wstążkę.

- Razem? – zaproponowała Hermiona, wskazując na końcówki kokardy.

- Jasne – zgodził się Draco, łapiąc za jedną z nich.

Obydwoje w tym samym czasie pociągnęli za wstęgi, a kokarda i papier rozpłynęły się w powietrzu, ukazując im brązowe pudełko ze szklanym wieczkiem. Po nim na czerwonej poduszce leżało coś co przypominało szczerozłotego orzecha laskowego.

- Czy to jest… - Hermiona, aż zająknęła się z wrażenia.

- Sadzonka drzewa błogosławieństw! – zawołała z entuzjazmem Tracey.

- Skąd wy to wytrzasnęliście? – zdziwił się Draco.

- To nasza słodka tajemnica – odpowiedział z uśmieszkiem Marcus Flint.

- To musiało kosztować fortunę, nie możemy tego przyjąć – zaoponowała Hermiona.

- Musicie. To prezent – Tracey objęła Hermionę ramieniem i uściskała. – Wiecie jak to działa?

- Sadzi się je, a gdy wyrośnie można powiedzieć mu swoje trzy życzenia, jednak drzewo nie spełnia życzeń takich, jak bogactwo, miłość czy czyjaś śmierć – wyjaśniła szybko Hermiona.

- Dwadzieścia punktów dla Gryffindoru – zawołał ze śmiechem Blaise.

- Pomyśleliśmy, że jeśli posadzicie je razem na przykład w najbliższym tygodniu, to wyrośnie nim pojawi się wasze pierwsze dziecko i będziecie mogli sobie zażyczyć czegoś dla niego – ekscytowała się Tracey.

- Na przykład, by odziedziczyło urodę po ojcu – dogryzała Pansy.

- Albo inteligencję po matce – dodał Blaise, patrząc z wrednym uśmieszkiem na Parkinson.

Hermiona usiłowała się nie zarumienić. Właśnie do niej dotarło, że ci wszyscy ludzie – może poza Zabinim – naprawdę myśleli, że ona i Malfoy się kiedyś pobiorą i będą mieć ze sobą dzieci.

- Dziękujemy wam bardzo, to świetny prezent – Draco uśmiechnął się do swoich przyjaciół, jednocześnie obejmując Hermionę ramieniem.

- Napijmy się za to! – zaproponował ponownie Blaise, co wszyscy chętnie spełnili.

Po chwili wszyscy rozsiedli się wygodnie na kanapach i fotelach po całym salonie, gawędząc o co ciekawszych fragmentach przyjęcia. Daphne oficjalnie zaprosiła pozostałe dziewczyny na wieczór wróżb na piątek w jej domu, jako że przyjęcie zaręczynowe jej i Grahama odbywało się za tydzień w sobotę. Hermiona podziękowała, nie mówiąc jeszcze czy przyjdzie – wiedząc, że najpewniej Narcyza będzie wiedziała za nią, czy ma się tam pojawić czy nie.

Po namowach Daphne i Gianny, Graham zdecydował się usiąść, do stojącego w kącie pokoju fortepianu i coś im zagrać. Okazało się, że napisał jeszcze jedną piosenkę specjalnie dla Draco i Hermiony, więc usiedli razem na małej sofie nieopodal, by móc posłuchać.

"Nieistotne minuty

w czasie zatrzymane

momenty, które są

Twoim światłem rozpraszane

chwile w sercu niczym

na papierze spisane

sekundy uniesień w blasku zatapiane

 

miłość co się kryje

w drobnych poszlakach

nadzieja na przyszłość

z Tobą rysowana

 

Bezgranicznie i bez końca pragnij

na kres nieba mnie poprowadź

wyszeptane w ciszy słowa

nie opuszczaj mnie i kochaj

 

nie opuszczaj mnie i kochaj

godziny zwierzeń

prawdą zakrapiane

dni, które mijały

Twoim obrazem rozrywane

ślady tak ulotne

miesiącami szukane

latami pragnienia w nicość rzucone

 

miłość co się rodzi

w ogniu sprzeczności

nadzieja na wieczność

z Tobą kształtowana

 

Bezgranicznie i bez końca pragnij

na kres nieba mnie poprowadź

wyszeptane w ciszy słowa

nie opuszczaj mnie i kochaj

 

Tysiące spojrzeń

w cieniu zagubione

pytania które są

odpowiedzi raniące

 

Bezgranicznie i bez końca pragnij

nie opuszczaj mnie i kochaj

 

nie opuszczaj mnie i kochaj

 

nie opuszczaj, kochaj".

(Wiersz autorstwa Ann napisany specjalnie z myślą o tej scenie 💖💖💖).

 

Hermiona na chwilę zamknęła oczy i nawet nie poczuła, gdy jej głowa opadła na ramię siedzącego obok niej blondyna.

 💍💍💍

Draco zerknął na jej spokojną twarz, która powoli pogrążała się w tak upragnionym wypoczynku. Uderzyła go myśl, że gdy spała wyglądała na zupełną inną osobę, niż ta, którą była w rzeczywistości. Śpiąca Hermiona Granger była oazą spokoju, w przeciwieństwie do tej małej, zawsze odważnej wojowniczki, którą widywał w swoim życiu, w swoich snach i swoich marzeniach od przeszło czterech lat.

Odwrócił się i sam na chwilę zamknął oczy. Właśnie przeżył jeden z najgorszych dni w swoim życiu i zupełnie nie wiedział, jak to będzie pójść po tym dalej.

 

💍💍💍

I oto jesteśmy! 😁

Właśnie doszliśmy do końca I części tej historii. Od następnego rozdziału przez 10 kolejnych tygodni będziemy się stykać z perspektywą Draco i z tym jak to wszystko się dla niego zaczęło, rozwinęło i co czuje teraz (w obecnej chwili w fabule). 

To trochę odskocznia i pewnie będzie Wam trudno przywyknąć, ale od początku miałam taką wizję - inspirowaną trochę układem tekstu w "Manaclead" i dlatego właśnie tak to będzie wyglądało 😛

Oczywiście przypominam, że zapraszam Was jutro na Epilog "Odpowiedzialności" oraz na inne publikację, które zapewne nastąpią w nadchodzącym tygodniu 😋

W razie pytań: venetiia.noks@gmail.com 

Wielkie buziaki! 

Venetiia.

PS. Piosenki i choreografia dodana do rozdziału to tylko moja wizja - każdy oczywiście może mieć własną, zupełnie inną 😋 Jeśli macie ochotę - możecie się tym z nami podzielić! 💕