Przyrzeczona - Rozdział XXIV

 Dziś bez dedykacji - DZIĘKUJĘ ZA 5 MLN WYŚWIETLEŃ! JESTEŚCIE NAJLEPSI! 💖💋😁😭

Betowała Neska 💚

💍💍💍

                Poczuła się, jakby blok czystego lodu opadł jej na samo dno żołądka, a jego chłód rozprzestrzenił się po całym jej ciele. Na końcu języka miała pytanie: „Że co takiego on ma zrobić?!”. I nim przypomniała sobie, jak pobladły Graham Montague, próbował wczoraj coś powiedzieć, a Draco obcesowo mu przerwał, poczuła jak Malfoy mocno przyciąga ją do siebie.

Nie zdążyła nawet na dobre wpaść w panikę, gdy jego dłoń owinęła się tuż poniżej jej prawego ucha, a kciukiem delikatnie przytrzymał jej podbródek. Blondyn pochylił się i mocno przycisnął swoje usta do jej. Odruchowo uniosła ręce i położyła je na jego ramionach, przechylając lekko głowę. Krótki, czuły pocałunek.

Jednak dla niej i tak świat na chwilę się zatrzymał. Nie było niczego poza tym. Dotyk jego ust.

Goście znów zaczęli klaskać z prawdziwym entuzjazmem, co szybko sprowadziło ją na ziemię.

Ledwo dała radę dobrze odzyskać ostrości widzenia, gdy Draco przesunął się tak, by mogła ująć go pod ramię i w przy wciąż trwającej salwie braw, odprowadził ją płynnie na ich miejsca.

Dopiero, gdy usiadła na podsuniętym jej przez niego krześle, jej pierś napełniła się odpowiednią ilością powietrza, a oszołomienie nagłym pocałunkiem trochę zmalało. 

- Wszystko w porządku? – zapytał ją cicho Blaise, siadając obok niej i przyglądając się jej uważnie.

- Uhm – było jedyną odpowiedzią, jaką zdołała z siebie teraz wykrztusić.

Narcyza i Lucjusz wciąż ściskali ręce gości, którzy przechodzili obok nich, by zajmować swoje miejsca. Dagworth-Granger i jego skwaszona żona, siedzieli już przy jednym stole, razem z ministrem Robardsem oraz jego rodziną. 

Hermiona rozglądała się po sali, by zająć czymś swoje myśli. Zauważyła w oddali kilka rudowłosych głów i była prawie pewna, że to tam siedziała rodzina Weasleyów. Przy stoliku obok nich dostrzegła Kingsleya oraz ponownie profesor McGonagall. Zdaje się, że siedzieli wraz z innymi nauczycielami z Hogwartu, a Shacklebolot towarzyszył dziś profesor Sinistrze. 

Rozglądając się dalej zarejestrowała, że większość śmierciożerców – tych, którzy się wywinęli, kłamiąc, że działali w czasie Bitwy o Hogwart pod wpływem Imperiusa, siedziało daleko po drugiej stronie sali. Rozważnie ze strony Malfoyów, że tego dopilnowali. Oficjalnie wszyscy byli sobie przyjaźni – nieoficjalnie przecież wciąż trwała wojna.

Hermiona była naprawdę wdzięczna członkom Zakonu Feniksa, że przyszli tu dzisiaj, mimo tego, że zapewne mieli swoje obawy. Wiedziała, że zrobili to dla niej. Poczuła się tym, szczerze wzruszona.

Wreszcie wszyscy dotarli na swoje miejsca i rozpoczęto podawanie wykwintnej kolacji.

- Masz zamiar coś zjeść? – zapytał ją Draco, gdy nadal rozglądała się po sali, ignorując pierwszą przystawkę.

- Spróbuję – odpowiedziała mu mrukliwie, sięgając po jeden z pięciu widelców przy jej nakryciu.

- Czy coś cię martwi? – zainteresował się.

- Stłoczyliśmy w jednym pokoju dwie zwaśnione strony, jak to może się skończyć? – spytała go cicho.

- Wymuszonymi uśmiechami i wymianą fałszywych pozdrowień – Draco uśmiechnął się do niej lekko.

Odpowiedziała mu podobnym uśmiechem, jednak błysk flesza przerwał tę chwilę. Dziennikarz wraz z fotografem znaleźli się tuż przed nimi.

- Możemy prosić o jedno zdjęcie, jak obejmujecie się przy stole? – zapytał z przymilnym uśmieszkiem.

- Całe szczęście, że to nie Skeeter – burknęła Hermiona, gdy Draco przysunął się do niej i położył ramię na oparciu jej krzesła. Jego podbródek zetknął się lekko z jej skronią, a Hermiona zmusiła się do uśmiechu, który jak miała nadzieje, był chociaż trochę uroczy.

- Wiem, że jej nienawidzisz, więc zaznaczyliśmy, że „Prorok” dostanie wyłączność na relację z przyjęcia, tylko jeśli wyślą kogoś innego niż ona – odpowiedział Draco, odsuwając się od niej, gdy aparat przestał błyskać im po oczach.

- Skąd wiesz, że jej nienawidzę? – zapytała, przyglądając mu się uważnie. Od dawna nurtowało ją, skąd Malfoy tak wiele wiedział na jej temat… Przecież nie mógł tak uważnie jej obserwować, bo musiałby to robić od lat.

- Nie trudno się było domyślić, po tym jak obsmarowała cię w gazetach na naszym czwartym roku – przypomniał jej.

- W czym, z radością jej wtedy pomagałeś – Hermiona zmrużyła oczy, wyrażając swoją przyganę.

- Owszem, zrobiłem to z radością i nadzieją, że to wkurzy Weasleya – Draco popatrzył na nią z dziwnym błyskiem w oczach.

- Jedzcie, a nie gadajcie, bo przystawki zaraz wam znikną! – skarciła ich Tracey. – Wszystko będzie podawane według ścisłego harmonogramu! – nakazała.

- I pomyśleć, że cieszyłem się, że moja matka nie siedzi z nami przy jednym stole – westchnął Draco.

Hermiona mimowolnie zachichotała. Była prawie pewna, że Narcyza upomniałaby ich podobnie do Davis, gdyby nie trzymali się ustalonych zasad i ram czasowych.

💍💍💍

Nie zjadła zbyt wiele, choć węzeł stresu w jej żołądku nieco już opadł. Gdy tylko resztki deseru zniknęły ze wszystkich talerzy, Tracey pociągnęła ją za ramię i wskazała, że to najwyższy czas, by poszła się przebrać.

Druga suknia była równie piękna jak pierwsza, a Hermiona miała wrażenie, że bardziej przypomina suknie ślubną, niż wieczorową. Nie narzekała jednak, tylko pozwoliła Loredanie wbić się w kreację, a Tracey wymienić komplet z topazami, na biżuterię z przepięknymi, krystalicznie przejrzystymi brylantami.

Ucieszyła się, gdy Narcyza wpadła na chwilę do pokoju, przynosząc jej lampkę szampana – bo choć Blaise dotrzymał słowa i przemycił do ich kieliszków po winie, odrobinę mocnej whisky, Hermiona ledwo umoczyła w niej usta, w obawie, że jeśli wypije więcej, to przewróci się na parkiecie nawet z zaklęciem amortyzującym.

Szampan przyjemnie pieścił jej usta i gardło. Czuła, że to naprawdę zaczyna trochę ją rozluźniać.

- To była przepiękna ceremonia. Dobrze, że Lucjusz pamiętał, by zabrać chusteczkę, bo oczywiście się popłakałam – gruchała wesoło Narcyza.

- Ja prawie też! Draco tak cudownie mówił i jak przy tym patrzył na Hermionę! To dosłownie zapierało mi oddech! Też chciałabym poznać kogoś, kto tak będzie na mnie patrzył! – świergotała w odpowiedzi Tracey.

Hermiona uznała, że drugi łyk szampana też jej nie zaszkodzi…

Wreszcie rozległo się pukanie i w pokoju pojawił się Blaise, informując ich, że Draco i orkiestra są gotowi na pierwszy taniec.

Hermiona wzięła głęboki oddech. Wiedziała, że znów musi wspiąć się na wyżyny swojej samokontroli, wytrzymując patrzenie w oczy Malfoya bez oklumencji… Albo musi choć przez chwilę uwierzyć, że to wszystko naprawdę – wtedy jej rola zapewne wyda się wszystkim prawdziwsza.

💍💍💍

Gdy Zabini wprowadził ją do sali, szła przed siebie patrząc tylko na blondyna, czekającego już na nią na samym jej środku. Nie liczył się nikt inny. Tylko on. Tak miało to wyglądać. Musiało…

Starała się nie skupiać na kolejnych brawach zebranych dookoła parkietu gości, ani na tym jak Michaił patrzył na nią ostrzegawczo ze sceny. Wiedziała, że ich choreograf liczył, że wszystko wyjdzie perfekcyjnie – tak, jak zawsze tego wymagał.

Hermiona wzięła głęboki oddech i powoli wypuściła powietrze z płuc. Orkiestra zaczęła grać pierwsze nuty, a ona uśmiechnęła się i ruszyła przed siebie. Wiedziała, że da sobie radę.

💍💍💍

Czuła się trochę, jakby płynęła w chmurach. Jej suknia pięknie się układała przy każdym obrocie, a dotyk Draco – choć subtelny, był na tyle mocny, że dodawał jej odwagi. Przez te niecałe dwie i pół minuty, wmówiła sobie, że na sali nie było nikogo – nikogo poza nią i Draco. Tak, jak w czasie, kiedy godzinami, szlifowali każdy krok tego tańca.

Kilka razy zacisnęła na chwilę powieki i próbowała oczyścić umysł, przed kolejnym spojrzeniem mu w oczy, ale miała nadzieję, że wyglądało to, jak gdyby faktycznie przeżywała piękne słowa piosenki. Dopiero pod sam koniec uświadomiła sobie, że przez cały czas się uśmiechała – zupełnie naturalnie.

Gdy układ się skończył, a ona oparła czoło o podbródek Malfoya, który lekko cmoknął ją w skroń – brawa gości nie miały już dla niej żadnego znaczenia. Udało jej się. Im. Razem. Teraz już wszystko miało być tylko łatwiejsze.

💍💍💍

Hermiona skrzywiła się, gdy po długiej salwie braw, musiała pozwolić Malfoyowi wypuścić jej dłoń, by mogła teraz zatańczyć z Lucjuszem. Według kolejności, Draco poszedł poprosić do tańca żonę Dagworth-Grangera, która wreszcie na trochę przestała się krzywić, a sam Umberto podszedł do Narcyzy i z przymilnym uśmieszkiem cmoknął ją w dłoń, zapraszając na parkiet. Hermiona szczerze podziwiała, że Lady Malfoy zdołała się do niego uśmiechnąć, zamiast skrzywić z obrzydzeniem.

Tracey wyszła na środek pod ramię z Zabini, a zaraz za nimi podążyli Alma i jej mąż. Wkrótce wiele innych par dołączyło i gdy orkiestra zaczęła grać pierwsze takty walca, parkiet był już pełen.

Hermiona poczuła dziwny przepływ magii dookoła niej i szybko uświadomiła sobie, że było to zaklęcie wyciszające, bowiem dźwięki muzyki wydawały się teraz nieco przytłumione. Postanowiła jednak nie szukać potwierdzenia u Lucjusza na to, że najwyraźniej chciał z nią porozmawiać bardziej prywatnie.

- Ceremonia przyrzeczenia wyszła tak dobrze, że moja żona prawdziwie się wzruszyła – Lucjusz uśmiechnął się nieco cierpko do Hermiony, gdy prowadził ją z wprawą wytrawnego tancerza, którym oczywiście był – jak na arystokratę przystało.

- Słyszałam – Hermiona spojrzała mu w oczy i odwzajemniła się, równie cierpkim uśmieszkiem.

- Moje gratulacje panno Granger. Nie przypuszczałem, że aż tak świetna z pani aktorka.

- I moje dla całej pańskiej rodziny. Momentami jestem w szoku, jak można tak świetnie udawać – przyznała bez ogródek.

- Prawda? Mam wrażenie, że przekonaliście dziś z Draco wszystkich niedowiarków, którzy wątpili w prawdziwość waszych uczuć – Lucjusz nie odwracał od niej swojego spojrzenia, a Hermiona odniosła wrażenie, że próbował testować jakoś jej reakcję.

- Tym większy będzie to dla wszystkich szok, gdy cała ta sprawa nagle się skończy – Hermiona zacisnęła usta i dzielnie wytrzymała siłę spojrzenia mężczyzny.

- Zna pani takie powiedzenie, że nigdy nie wiadomo, jak będzie wyglądał koniec, dopóki się do niego nie dotrze? – Ton Lucjusza był chłodny i poważny.

- To prawda, lecz w tej sytuacji kilka podstawowych aspektów końca, można łatwo przewidzieć – zapewniła z twardą nutą w głosie.

- Przewidzieć, to nie znaczy to samo, co założyć je na pewno – drażnił się.

- W takim razie przepraszam, że źle się wyraziłam. Można założyć je na pewno – Hermiona nie miała pojęcia, do czego Lucjusz usiłował ją sprowokować, ale wcale jej się to nie podobało.

- Uwierzy mi pani, jeśli powiem, że to byłaby dla nas wielka strata? – Mężczyzna znów, uważnie popatrzył jej w oczy.

- W żadnym wypadku panie Malfoy. Znamy się zbyt długo, bym mogła uwierzyć, że zmienił pan o mnie swoje zdanie – odparła gładko, czując jak tętno jej przyśpiesza.

- Niechętnie to przyznaję, ale coś o najjaśniejszej czarownicy tego pokolenia, zdaje się mieć odbicie w prawdzie, w pani przypadku – Słowa Malfoya wcale nie brzmiały, jak drwina.

- Dziękuję. Pewnie przyszłoby panu to łatwiej zaakceptować, gdybym naprawdę miała czystą krew, prawda? – Hermiona posłała mu fałszywy uśmieszek.

- Zapewne tak. Choć, jak pani sama widzi – nie jest to przeszkoda, której nie zdołałem pokonać.

- Z konieczności, a nie z własnego wyboru, jak raczył pan sam o tym wspomnieć, jeszcze w gabinecie dyrektora w Hogwarcie.

- Konieczności rodzą czasem dobre rozwiązania.

- Pod warunkiem, że obie strony zgadzają się z taką opinią – Hermiona mocno zacisnęła usta, czując że kierunek tej rozmowy ani trochę jej nie odpowiadał.

- Wiem, że Draco nie zamierza się w przyszłości ożenić ani przedłużyć linii rodowej – powiedział nagle, szczerze ją tym zaskakując.

- To jego prywatna sprawa…

- Mam jednak nadzieję, że zdołam go przekonać by zmienił zdanie – Lucjusz zatrzymał się, gdy przebrzmiały ostatnie nuty melodii.

- Pozostaje mi życzyć panu powodzenia – odparła cicho, czując, że ta rozmowa miała naprawdę zbyt wiele dziwnych podtekstów.

- Dam ci znać, gdy tylko je osiągnę droga Hermiono – Malfoy senior ukłonił się i z kurtuazją ucałował jej dłoń, po czym odsunął się i odszedł.

Hermiona odprowadziła go wzrokiem, w duchu zastanawiając się, czy była to tylko obietnica… Czy być może jednak groźba?

 
💍💍💍

Dagworth-Granger tańczył jak kaczka, depcząc ją przy tym po palcach i plotąc bez sensu, jakie to ma szczęście, że ją odnaleziono i może poślubić arystokratę, zamiast jakiegoś biedaka. Dlatego Hermiona z ulgą przyjęła, gdy po skończeniu piosenki tuż przy niej pojawił się Blaise.

- Uśmiechnij się trochę, nie jesteś tu za karę – przypomniał jej z rozbawieniem, łapiąc jej dłoń i kładąc drugą rękę na jej plecach.

- Serio tak myślisz? Bo ja mam wątpliwości – Hermiona mimowolnie uśmiechnęła się do niego.

- Po mnie musisz zatańczyć jeszcze tylko z ministrem magii i możesz iść na chwilę usiąść. Przynajmniej tak mówi Tracey i jej harmonogram.

- Merlinie broń, byśmy się do niego nie dostosowali – Hermiona zaśmiała się pod nosem.

- Już wkrótce ten cyrk się skończy. Nie licząc oczywiście, konieczności brania udziału w co najmniej dziesięciu temu podobnych, ale wtedy nie będziecie musieli już być na świeczniku, więc powinno być ci łatwiej – Zabini mrugnął do niej porozumiewawczo.

- Masz szczęście, że się z tego wykręciłeś.

- Skoro tak twierdzisz. Wiem, że nie uważasz mnie za swojego prawdziwego przyjaciela… Jeszcze – Zabini posłał jej mały uśmiech. – Ale chciałbym cię prosić, byś o niczym nie mówiła Weasley. To nie jest istotne… Nie ma potrzeby…

- Absolutnie nie zamierzałam powiedzieć jej ani słowa! – zapewniła go z mocą. – I owszem, może nie jesteś numerem jeden na liście moich przyjaciół, ale szanuję cię za to, jakim przyjacielem jesteś dla Malfoya. Mam nadzieję, że gdy to wszystko się skończy, będziemy mogli naprawdę nazwać się przyjaciółmi – Hermiona wyznała to całkiem szczerze.

- Bardzo bym tego chciał – Zabini uśmiechnął się ciepło, a Hermiona to odwzajemniła.

Pogawędzili jeszcze chwilę o tym, że orkiestra jest naprawdę świetna, a Baryszkow sam klaskał, gdy skończyli tańczyć, co było oznaką najwyższego uznania z jego strony. Melodia wreszcie się zakończyła, a Hermiona została przejęta przez rozpływającego się w komplementach – zwłaszcza na temat gustu i wyglądu jej przyszłej teściowej – Ministra Robardsa.

Szczerze jej ulżyło, gdy pierwszy blok taneczny wreszcie się zakończył, a Draco znów znalazł się przy jej boku. To przy nim - o dziwo - czuła się najbardziej komfortowo – coś, czego absolutnie nie przewidziałaby jeszcze miesiąc wcześniej.

- Szybciutko kochani! – pogoniła ich Tracey. – Macie tylko kwadrans, by się napić nim podadzą tort, a zaraz później musicie iść się przebrać na sesję zdjęciową!

- Sama chodź usiąść i się napić, bo biegasz jak wykąpana w ukropie! – Hermiona złapała ją za dłoń, by Tracey choć na chwilę zatrzymała się w miejscu.

- Nie mogę! Muszę ustalić z Grahemem i dyrygentem tonację dla naszego występu! – zawołała, wyrywając dłoń z uścisku Hermiony i pędząc w stronę sceny.

- Nie wiedziałam, że to akurat Monatague i Tracey będą dla nas występować – przyznała Hermiona, gdy Draco kurtuazyjnie położył dłoń na jej plecach i poprowadził ją w stronę ich stołu.

- Ja też nie, choć wiem, że Graham ma dobry głos. Często śpiewał nam w szatniach po treningu Qudditcha i nikt go jeszcze nigdy za to nie przeklął – Draco uśmiechnął się pod nosem.

- Ciekawa jestem, co zaśpiewają – zastanowiła się Hermiona.

- Pewnie coś głupio romantycznego – burknął Draco, odsuwając dla niej krzesło.

- Już się cieszę – odpowiedziała w podobnym tonie.

- Jestem, jestem! Już wam nalewam rozluźniaczy! – Zabini szybko znalazł się przy nich z butelkami alkoholu w dłoniach.

- Zbawicielu – zaśmiała się na jego widok Hermiona.

- Przyniosłem ci wino Dracona, bo Tracey mówiła mi, że wczoraj ci bardzo smakowało – Blaise uśmiechnął się do niej i szybko napełnił jej kieliszek czerwonym trunkiem, a Hermiona przełknęła nerwowo. Nie mogła przecież teraz zemdleć na oczach pięciuset gości…

- Naprawdę ci smakowało? Zawsze uważałem, że jest nazbyt cierpkie – Draco patrzył na nią z zainteresowaniem.

- O nie, jest naprawdę świetne. Zdziwiłam się tylko, gdy Tracey powiedziała mi, że wyprodukowano je z okazji twoich narodzin. To… Całkiem urocze – Hermiona miała nadzieję, że wcale nie brzmi teraz, jakby paplała bez sensu.

- Produkujemy wina z każdej ważnej okazji – wyjawił jej Draco, sięgając po swoją whisky.

- Tegoroczne będzie zapewne z okazji waszych zaręczyn – zaśmiał się Blaise.

- To przecież nie czas zbioru winogron – zauważyła Hermiona.

- Magia to załatwi – odpowiedział Zabini.

- Blaise mogę cię na chwilę prosić? – zapytała Daphne, podchodząc do ich stołu.

Hermiona i Draco odwrócili się, by popatrzeć z zainteresowaniem, czego starsza ze sióstr Greengrass mogła od niego chcieć. Niestety Daphne złapała Zabiniego pod ramię i odciągnęła go na tyle, że nie mogli usłyszeć o czym rozmawiają.

- Możemy prosić o spojrzenie w obiektyw panno Dagworth-Granger? Nie mamy pani zdjęcia w tej sukni przy stole – zwrócił się do niej fotograf „Proroka”.

- Skoro muszę – Hermiona poczuła, jak dłoń Malfoya zsuwa się na jej plecy, gdy spojrzała prosto w aparat i lekko uniosła kąciki ust.

Draco nadal z zainteresowaniem śledził dość żywą dyskusję swojego przyjaciela z Daphne, gdy tuż za nimi rozległ się irytujący głos.

Interpretacja tej sceny według mojej wyobraźni

- Czy wiesz, że gdy ty patrzysz na inne kobiety Malfoy, ktoś może wtedy obserwować twoją?

Hermiona i Draco zgodnie obrócili się w stronę Theodora Notta, który beztrosko zajął krzesło Tracey i uśmiechał się do nich wręcz bezczelnie.

- Czego tu Nott? – wycedził przez zęby Draco.

- Wpadłem tylko na chwilę, by powiedzieć przyszłej pani Malfoy, że przepięknie dziś wygląda – Theodore pochylił się lekko na krześle i mrugnął łobuzersko do Hermiony.

- Dziękuję bardzo – odpowiedziała mu chłodno Hermiona, przysuwając się nieco bliżej Draco.

- W ogóle idealna z was para. Tak urocza, że można się wprost rozpłynąć – kpił Theo.

- Jesteś tu dziś, tylko dlatego, że nie chciałem wywoływać niepotrzebnych plotek, wycofując twoje zaproszenie – oznajmił mu dosadnie Draco. – Ale jeśli w tej chwili nie wstaniesz i nie odejdziesz, to cały magiczny świat zobaczy, jak wybijam ci własnoręcznie zęby Nott.

Na szczęście Theodore podniósł się z miejsca i uśmiechnął triumfująco.

- Obawiam się Hermiono, że nie posłuchałaś mojej rady… Szkoda. Pamiętaj jednak, że możesz znaleźć u mnie pocieszenie, kiedy będziesz go potrzebowała. A będziesz już wkrótce.

Draco wstał z miejsca i zrobił krok do przodu. Hermiona rozejrzała się w panice po sali, mając nadzieję znaleźć jakąś pomoc, nim wybuchnie skandal. Na szczęście Nott tylko uśmiechnął się cwaniacko, po czym odwrócił się i odszedł.

- Pieprzony palant! – warczał Malfoy, opadając z powrotem na swoje miejsce i znów sięgając po whisky.

- On ma jakieś dziwne urojenia – Hermiona również napiła się wina. W duchu zastanawiała się czy naprawdę, aż tak dobrze udawała, że nawet Nott uwierzył, że zakochała się w Malfoyu?

Gdy smak trunku rozpłynął się po jej języku, a zapach uderzył w jej zmysły,  znów poczuła mały zawrót głowy. Kątem oka spojrzała na blondyna.
To było przecież niemożliwe! Musiała jakoś zdobyć składniki i jeszcze raz ugotować amortencję, by się przekonać, czy się nie pomyliła. Oby tak! Inaczej byłaby zgubiona.

💍💍💍

Tort zachwycił gości, a Hermiona sama z przyjemnością spałaszowała duży kawałek. Nie mogła się już doczekać części przyjęcia, gdy będzie jej wolno pogadać trochę z gośćmi. Miała nadzieję, że zdobędzie choć chwilę, sam na sam dla siebie i Ginny. Tak bardzo tęskniła za przyjaciółką…

Wreszcie Tracey kazała im przejść do sali obok, by mogli przebrać się na sesję zdjęciową. W tym czasie orkiestra znów zaczęła grać, a goście dość tłumnie wylegli na parkiet – dobrze nastrojeni po kilku pierwszych drinkach.

Na sesję Hermiona została ubrana w nieco ekstrawagancką szatę czarownicy w srebrnym kolorze i z długim trenem. Stylistka Loredany rozpuściła jej loki i poprawiła ich sploty za pomocą różdżki. Tym razem jej biżuteria składała się z kompletu ze szmaragdami, który jak Hermiona się dowiedziała, był biżuterią zaręczynową Narcyzy. Nawet specjalnie jej to nie przejęło – w końcu Malfoyowie upierali się na dotrzymaniu wszystkich zaręczynowych rytuałów.

Suknia z sesji zaręczynowej

Na piękny, marmurowy pawilon w ogrodzie rzucono zaklęcia cieplne. Fotograf już tam na nich czekał. Na początek musieli za pozować do kilku zdjęć razem. Hermiona o dziwo odkryła, że specjalnie jej nie krępowało dotykanie Malfoya i bycie przez niego dotykaną. Instrukcje dotyczyły głównie tego, by stali blisko siebie i się obejmowali albo tego by Hermiona trzymała dłoń na jego ramieniu, tak by było widać pierścień zaręczynowy. Nic przesadnie wymagającego intymności, za co naprawdę była wdzięczna.

W ogrodzie byli z nimi tylko Tracey i Blaise, a także Loredana, która poprawiała ułożenie sukni i kołnierzyka w szacie Malfoya oraz stylistka od włosów, która pilnowała by ich fryzury dobrze wyglądały na każdym ujęciu.

Kilka wymuszonych uśmiechów, dwa – trzy spojrzenia w oczy i Hermiona odetchnęła, że to koniec.

- Teraz zrobimy zdjęcia z rodziną – poinformował fotograf, a Loredana i jej pomocnica pożegnały się krótko i odeszły.

Hermiona zerknęła na Draco, który w odpowiedzi wzruszył tylko ramionami.

Po chwili do ogrodu weszli Narcyza, Lucjusz oraz Dagworth-Granger i jego żona – która, jak się okazało miała na imię Wandy.

- Najpierw rodzice narzeczonego – zdecydował fotograf. – Zgodnie z życzeniem pani Malfoy, by zdjęcia nie wyszły zbyt sztywno – wszyscy obejmijcie się na wysokości talii.

Lucjusz spojrzał na żonę z ukosa, ale wreszcie podszedł do Hermiony, w czasie gdy Narcyza z uśmiechem stanęła obok swojego syna.

- Uśmiechnij się Hermiono, to przecież szczęśliwa okazja – mruknął Malfoy senior, a ona zaczęła się zastanawiać, skąd u niego ta zmiana, by nagle zacząć używać jej imienia?

Zrobiła jednak to, czego od niej oczekiwano. Migawka błysnęła, a Narcyza soczyście ucałowała policzek Dracona, który tylko skrzywił się w odpowiedzi.

Kolejne zdjęcie było podobne, z tym, że teraz obok Draco stanęła Wandy, a Umberto przykleił się do boku Hermiony niczym oślizła pijawka. Było jej trudniej się uśmiechnąć, niż gdy to Lucjusz stał przy niej.

Zaraz później zrobiono im wspólne zdjęcie całej szóstki.

Hermiona odetchnęła. Czyżby to już wszystko?

- Dziękujemy bardzo Umberto i Wandy. Możecie już wrócić do środka – Narcyza uśmiechnęła się do nich, a Tracey zaoferowała, że ich odprowadzi.

Ledwo zniknęli z pola widzenia, gdy z drugiej strony pawilonu nagle pojawił się Blaise prowadzący…

- Hermiono?

Odwróciła głowę i aż sapnęła cicho z zaskoczenia. Molly i Arthur Weasley uśmiechali się do niej, oboje ze łzami w oczach.

Poczuła, jak Draco delikatnie popycha ją do przodu i zrozumiała, że to zachęta by podejść do Weasleyów i szczerze ich uściskać.

- Tak się cieszę, że tu jesteście! – wyszeptała w ramię pani Weasley, w czasie gdy Artur obejmował je obie.

- My też, kochanie. Tak prześlicznie dziś wyglądasz. Prawie cię nie poznałam! – Molly otarła łzy i pogłaskała Hermionę z czułością po policzku.

- Zapraszam państwa do zdjęcia – zachęcił fotograf, któremu chyba nieco się śpieszyło.

- Narcyzo… - Ton Lucjusza brzmiał poważnie.

- Przestań. To jest jej prawdziwa rodzina, a nie tamten głupek – syknęła Lady Malfoy. – Molly i Arturze, zapraszamy. Stańcie obok Draco – wskazała im ich miejsca.

Molly skinęła z lekkim uśmiechem i podeszła do blondyna.

- Dobry wieczór państwu – przywitał się uprzejmie.

- Dobry wieczór kochanie, ty też wspaniale dziś wyglądasz – Ku zdziwieniu Hermiony, Molly złapała Malfoya w swoje objęcia. – Nie masz pojęcia, jak ja i moja rodzina jesteśmy ci wdzięczni! – wykrztusiła ze łzami w oczach.

- Nie ma za co – Draco wyglądał na lekko zarumienionego, gdy się od niej odrywał.

- Jesteśmy twoimi dożywotnimi dłużnikami – zapewnił go Artur, ściskając jego dłoń.

Hermiona zerknęła na rodziców Draco. Narcyza wyglądała na szczerze wzruszoną, gdy opierała się na ramieniu wyraźnie skwaszonego męża.

Hermiona stając obok niej, sięgnęła i uścisnęła jej dłoń.

- Dziękuję – szepnęła, przełykając łzy.

- Szkoda, że jest zbyt niebezpiecznie, bo inaczej zrobiłabym wszystko, by oni też tu dziś byli – wyszeptała w odpowiedzi Narcyza.

Hermiona zamrugała szybko, by oczyścić oczy. Nie chciała wyglądać na zapłakaną. Tym razem jej uśmiech miał być zupełnie szczery, gdy zrobiono im zdjęcie.

- Dziękuję. Pora na zdjęcie z babciami – oznajmił fotograf, zmieniając coś w aparacie.

Hermiona z zaskoczeniem spojrzała na Draco, który wydawał się podobnie skonsternowany. Z tego co wiedziała, żadna z jego babć już nie żyła, podobnie zresztą jak jej…

Nie wiedziała, czy ma parsknąć śmiechem, czy znów się wzruszyć, gdy Tracey wprowadziła do ogrodu Matyldę, wystrojoną w elegancką szatę oraz… Minerwę McGonagall.

- Ani słowa! – ostrzegła Narcyza, gdy Lucjusz już otwierał usta, najpewniej chcąc zaprotestować.

- Twoja mama jest niesamowita – zaśmiała się Hermiona, opierając się o ramię blondyna.

- Nie mam nawet argumentów, by móc temu zaprzeczyć – Draco również się uśmiechnął.

- Tak strasznie się cieszę! – Matylda uściskała ich serdecznie.

Profesor McGonagall była bardziej powściągliwa, ale uścisnęła mocno dłoń Hermiony, gdy stanęła obok niej do zdjęcia.

Rodzice Malfoya wraz z państwem Weasley wrócili już do środka.

- Na koniec zdjęcie z rodzeństwem – oznajmił im fotograf, gdy McGonagall i dawna niania Draco, odeszły wraz z Tracey.

Hermiona tylko się uśmiechnęła. Mogła się założyć, że Narcyza znów coś wymyśliła…

Tym razem łzy od razu napłynęły jej do oczu, gdy zobaczyła jak Ginny idzie w ich stronę w towarzystwie Zabiniego. Draco nie musiał jej zachęcać. Sama rzuciła się do przodu, by uściskać kogoś, kto faktycznie był dla niej jak rodzona siostra.

💍💍💍

Kochani!

Tak strasznie Wam dziękuję za 5 milionów wyświetleń osiągnięte w tak krótkim czasie! Jestem naprawdę dumna, zachwycona i szczerze przyznam, że mam zamiar to hucznie świętować! 😁💗

Dlatego już od poniedziałku serdecznie zapraszam Was na kolejny mimi-maraton z okazji 5 mln! 

Będzie to historia nieco słodko-gorzka, ale zdaniem wstępnych czytelników - interesująca! 

Na razie zdradzam Wam tylko tytuł i okładkę i serdecznie zapraszam w poniedziałek na Prolog! Więcej szczegółów pojawi się w trakcie publikacji 😋

Dzięki Raz Jeszcze! 

Jesteście cudowni! 

Venetiia

PS. Oczywiście maraton nie oznacza braku publikacji "Przyrzeczonej". Widzimy się w następny weekend, a w środę pod rozdziałem wypatrujcie spoilera od Neski 😘😉

ślubnej