Odpowiedzialność - Rozdział pierwszy

 Dedykacja: Dla Ewelki007, Justyny, Żanci i Alexis bo chciały tego rozdziału już teraz 😋😁

Betowała: Neska 💚
Za pomoc merytoryczną podziękowania dla Igi 💖



✨✨✨ 

                Biegła tak szybko, na ile pozwalały jej wysokie obcasy. Czuła się, jakby chłodny, płynny metal oblał jej narządy wewnętrzne, raz po raz przypominając sobie treść, krótkiego liściku z podpisem jakiegoś uzdrowiciela.

„Jest pani proszona o pilne przybycie do szpitala św. Munga, jako jedna z osób wyznaczonych do kontaktu medycznego pana Harry’ego Jamesa Pottera”.

Podpisano: Magomedyk Aron Fromm.

Hermiona wciąż nie mogła dojść do tego, jakim cudem Harry wylądował w szpitalu, skoro od dziś miał być z rodziną na wakacjach? I dlaczego to ją poproszono o przybycie, a nie jego żonę…? Czyżby akurat nie miała z kim zostawić ich dziecka? Niemożliwe! Przecież Potterowie od jakiegoś czasu, specjalnie zatrudniali nianię dla małego.

To nie była specjalnie nowa sytuacja, bo akurat tak się złożyło, że wielokrotnie odwiedzała przyjaciela w szpitalu. Akcje aurorów niosły za sobą  wysokie ryzyko kontuzji i Harry od czasu do czasu trafiał na dzień lub dwa pod oko uzdrowicieli, którzy szybko go naprawiali. Jednak teraz nie mogło chodzić o pracę, bo z tego co wiedziała,  Szef Biura Aurorów wreszcie wziął swój od dawna zasłużony urlop. To dlatego dziś bała się iść do Świętego Munga bardziej niż zwykle. Nie miała pojęcia, dlaczego Harry miałby być w szpitalu. Pozostawało jej mieć nadzieję, że to znów nie było nic groźnego.

Zaraz po wejściu do holu szpitala, skierowała się do lady, za którą siedziały dwie czarownice ubrane w kitle pomocy pielęgniarskich.

- Nazywam się Hermiona Granger – przedstawiła się im na jednym wydechu. – Wezwano mnie w sprawie Harry’ego Pottera. Jestem wymieniona w jego dokumentacji medycznej, jako osoba upoważniona do kontaktu.

- Rozumiem – starsza czarownica z siwymi pasemkami we włosach, posłała jej niepewny uśmiech. – Proszę chwilę poczekać, magomedyk Fromm zaraz do pani przyjdzie.

- Dziękuję – Hermiona podeszła do stojących pod ścianą niebieskich, plastikowych krzeseł i opadła na jedno z nich, czując, jak wciąż mocno wali jej serce. Niepokój zalewał ją fala po fali, a sekundy zdawały się teraz trwać w nieskończoność.

Po chwili do holu wszedł młody, dość niski brunet w okularach, ubrany w dziwny, szary uniform. Hermiona, jako osoba, która dość często odwiedzająca, swoich przyjaciół w szpitalu, wiedziała że na chirurgii zaklęciowej obowiązywały zielone szaty, na urazach pozazaklęciowych niebieskie, a na położnictwie, gdzie była kilka miesięcy temu, by powitać na świecie pierworodnego synka Potterów - różowe. Ciekawe na jakim oddziale uzdrowiciele nosili taką ponurą szarość?

- Pani Granger? – mężczyzna podszedł prosto do niej.

- Tak, to ja – odpowiedziała wstając.

- Dzień dobry. Nazywam się Aron Fromm i jestem patologiem sądowym.

- Patologiem? – powtórzyła drżącym głosem.

- Owszem. Bardzo mi przykro, ale wezwaliśmy tu panią w celu okazania – Fromm spojrzał na nią ze współczuciem.

- Okazania czego? – zapytała, czując, że przez kilka sekund robi jej się ciemno przed oczami.

- Proszę za mną… Zaraz wszystko pani wyjaśnię – Fromm wskazał w stronę wyjścia na korytarz, na którym Hermiona nigdy nie była, jednak strzałka wisząca na ścianie z napisem „Kostnica” sprawiała, że w najmniejszym nawet stopniu nie chciała tam pójść.

Wstała jednak na trzęsących się nogach, w duchu przekonując samą siebie, że to na pewno tylko pomyłka. Nie było opcji, by mogła naprawdę iść tam w celu zidentyfikowania zwłok. Nie. To było niemożliwe.

Nie potrafiła dokładnie opisać, jak to się stało, bowiem nie pamiętała całej tej drogi, ale fakt był taki, że nagle znalazła się obok metalowego łóżka, nakrytego białym prześcieradłem, pod którym leżało coś o kształcie człowieka. Pokój był zimny, ciemny i pachniał mocno chemikaliami, a srebrne wielkie drzwiczki zdobiły jedną ze ścian. Prosektorium. Miejsce odpowiednie do kręcenia horrorów.

Zaciskała pięści tak mocno, że pobielały jej kostki. Nogi jej drżały i nie była pewna, czy byłaby w stanie w ogóle wydusić teraz z siebie choć słowo.

- Według dokumentów znalezionych przy zmarłym, jest to Harry James Potter, Szef Biura Aurorów w Ministerstwie Magii – powiedział patolog, wymachując różdżką w stronę pergaminów i samonotującego pióra.

- Nie. To niemożliwe… – wyszeptała. – Harry wraz z rodziną miał wyjechać dziś na wakacje. Widziałam się z nimi wczoraj wieczorem. Ucałowałam ich i życzyłam im szczęśliwej podróży – mówiła z napięciem, czując, że mimowolne łzy zaczynając piec jej oczy.

- Z tego co wiemy, pan Potter jego żona oraz ich dziesięciomiesięczny syn wybrali się na wakacje mugolskim samochodem. Kierowca rozpędzonej ciężarówki, nie zauważył ich na skrzyżowaniu i uderzył w ich pojazd. Gdy naszej ekipie udało się wreszcie dotrzeć na miejsce, pana Pottera nie można już było uratować – wyjaśnił mężczyzna.

- Nie! – krzyknęła Hermiona. – To nie może być Harry! To nie jest prawda! On pokonał smoka, dementorów, śmierciożerców, akromantule i samego Voldemorta! A potem złapał setki najgroźniejszych przestępców, jako najlepszy auror w wydziale! Ktoś taki nie mógł ot tak zginać w jakimś  mugolskim wypadku samochodowym! To nie może być on! – krzyczała, zaciskając pięści i roniąc gorące łzy.

- Proszę się uspokoić, panno Granger – Fromm położył dłoń na jej ramieniu. – Musi pani tylko spojrzeć i powiedzieć tak lub nie. Potrzebujemy tylko potwierdzenia.

- To nie może być on! – powtórzyła z mocą.

- Proszę poczekać… - Fromm podszedł do stołu i jednym, wyćwiczonym ruchem odkrył leżące na nim zwłoki.

Hermiona zamrugała raz i drugi, czując jak świat dookoła niej dosłownie trzęsie się w posadach. Przypomniała sobie Bitwę o Hogwart i te kilka strasznych minut, w trakcie których myślała, że straciła najlepszego przyjaciela. To nie mogło się znów dziać.

- Nie – wyszeptała słabo.

- Czyli to naprawdę nie jest on? – zdziwił się patolog patrząc to na nią, to na zwłoki.

- Nie – powtórzyła, bezwładnie osuwając się na kolana i nawet nie rejestrując tego, że uderzenie nimi o kamienną podłogę powinno zaboleć.

Była pusta. Była złamana. Bolało ją wszystko, co tylko mogło zaboleć. W głowie szumiało. Łzy nieprzerwanie płynęły. Świat walił się w posadach.

Jednak to w żaden sposób nie mogło zmienić prawdy. Czas się nie zatrzymał. I nic naprawdę się nie skończyło, choć nie było już nadziei.

Harry wyglądał jakby spał. Spokojny i taki zrelaksowany. Bez okularów jego twarz wyglądała mniej poważnie. Delikatne zmarszczki wokół ust i oczu i te wiecznie potargane włosy...

- Panno Granger? – patolog złapał ją za ramiona, by pomóc jej się podnieść.

- Dlaczego…?- wyszeptała z bólem, wstając na chwiejnych nogach i niepewnie podchodząc bliżej.

- Bardzo mi przykro, ale muszę o to oficjalnie zapytać. Czy identyfikuje pani denata, jako Harry’ego Jamesa Pottera?

Łzy rozmyły jej obraz, ale nie planowała ich otrzeć ani powstrzymać. To nie miało znaczenia, w obliczu tej tragedii, której właśnie doświadczyła.

Harry był dla niej najbliższym człowiekiem na ziemi. On, jego żona, ich maleńki synek byli jej jedyną żyjącą rodziną. Jakim cudem mogła teraz nadal przetrwać w świecie bez niego?

- Tak – szepnęła. – To Harry.

- Dziękuję – odpowiedział Fromm, dyktując coś dla swojego pióra, czego Hermiona nawet nie usłyszała.

Przed jej oczami stanął lekko zamglony obraz. Czy to naprawdę było ledwie pół roku temu?

Pokój był wypełniony niebieskimi i białymi balonami, a stos prezentów piętrzył się na stoliku pod jednym z okien. Maleńki czarnowłosy noworodek spał słodko w swojej plecionej kołysce, nad którą właśnie z uśmiechem się pochylała. Już teraz był niezwykle podobny do ojca, choć mówiono, że najwyraźniej temperament odziedziczył bardziej po matce…

- Jak będziesz tak na niego patrzeć, to jeszcze zachcesz własnego – roześmiał się Harry, podchodząc do niej i obejmując ją ramieniem.

- Po co, skoro on jest doskonały? Nikt tego nie przebije – Hermiona uśmiechnęła się do przyjaciela.

- Coś czuję, że będziesz go nieprzeciętnie rozpieszczała – Harry wymownie wywrócił oczami.

- A jakżeby inaczej? To przecież mój chrześniak! Od tego mnie ma – Hermiona znów z czułością spojrzała do kołyski.

- Mam nadzieję, że jego ojciec chrzestny będzie dla niego równą podporą, jaką Syriusz był dla mnie – Harry spojrzał przez pokój w stronę swojej żony i jej towarzysza.

Hermiona skrzywiła się nieco, starając się mimo wszystko powściągnąć swój grymas.

- Zgadłbyś w szkole, że to on będzie chrzestnym dla twojego syna? – zapytała, parskając cichym śmiechem.

- W życiu! Słowo, że przekląłbym każdego, kto tylko by mi to spróbował zasugerować! – zawołał z rozbawieniem.

- Myślę, że Malfoy też by to zrobił… A teraz popatrz! Wujek Fretka! – Hermiona nadal cicho chichotała, nie chcąc przypadkiem obudzić małego Jamesa.

- Wtedy nie przewidziałbym też jednak, że moją żoną zostanie dziewczyna, która chciała mnie wydać prosto w ręce Voldemorta – Harry z miłością popatrzył na drobną brunetkę, która najwyraźniej właśnie przekomarzała się wesoło w rozmowie ze swoim najlepszym przyjacielem.

- Ron nie ma pretensji o to, że to nie jego wybraliście na chrzestnego? – zapytała z zainteresowaniem Hermiona.

- Wiesz, że oddaliliśmy się od siebie, od kiedy zacząłem spotykać się z Pansy. Nie lubi jej, o czym za każdym razem nie omieszka mi wspomnieć. Nie potrzebuję, by i ona musiała tego słuchać. A poza tym Pansy już w dniu, gdy odkryła, że jest w ciąży, oznajmiła mi, że albo ty i Malfoy zostaniecie chrzestnymi, albo dziecko wcale nie będzie ich miało – Harry uśmiechnął się do niej z czułością.

- A jak ona znosi… No wiesz…? - Hermiona spojrzała na przyjaciela ze współczuciem.

- Robi dobrą minę i mówi, że przenigdy nie zaakceptowałaby obecności swoich rodziców wraz z ich poglądami w życiu Jamesa, po tym jak się jej wyrzekli z powodu naszego ślubu… Ale wiem, że było jej przykro szykować to przyjęcie bez pomocy matki. Na szczęście Narcyza Malfoy stanęła na wysokości zadania i doskonale zastąpiła w tej roli Reginę.

- Naprawdę nie mogę zrozumieć, dlaczego odsunęli się od jedynej córki z powodu tego, że zakochała się w czarodzieju z poza Nienaruszalnej Dwudziestki Ósemki – Hermiona z dezaprobatą pokręciła głową.

- Musisz mi coś obiecać Hermiono. Gdyby coś mi się stało w czasie służby, proszę cię - pomóż Pansy uporać się z tym wszystkim, dobrze? Ona i James będą cię wtedy bardzo potrzebowali. Obiecaj mi, że się nimi zaopiekujesz! – poprosił, patrząc jej w oczy z determinacją.

- Harry! Przecież wiesz, że nigdy w życiu bym ich nie opuściła! Jesteście mi najbliżsi na świecie! Masz moje słowo, że w razie czego ich nie zostawię i zawsze będę pomagać na tyle, na ile tylko będę potrafiła! – zapewniła gorąco.

- Dziękuję. Jesteś dla mnie jak rodzona siostra. Tak naprawdę, tylko tobie mogę powierzyć opiekę nad moją rodziną – Harry objął ją i przycisnął do swojej piersi.

Hermiona zdusiła napływające do oczu łzy, widząc, że Malfoy i Pansy patrzą z ciekawością w ich stronę. O dziwo w oczach blondyna czaiło się coś podobnego do zrozumienia. Czyżby Pansy prosiła go o coś podobnego w tak ważnym, jak chrzest jej małego synka dniu? Kto wie…?

- Musi pani podpisać dokumenty – patolog wybił ją ze strumienia jej wspomnień.

Hermiona odetchnęła, zastanawiając się, czy ciężar jaki zaległ w jej piersi, jeszcze kiedyś będzie w stanie zniknąć. Obawiała się, że jednak nie. Pewnie już na zawsze, będzie miała wyrwę w sercu, po utracie jej najbliższej osoby na świecie. Nie mogła jednak się poddać. Musiała być silna. Przecież mu to obiecała.

- Gdzie są jego żona i syn? – zapytała, ocierając łzy.

- Z tego co wiem, pani Potter leży na oddziale urazów pozazaklęciowych. Syn państwa Potter jest na pediatrii. Jego życiu nie zagraża niebezpieczeństwo. Ucierpiał najmniej.

- Czy mogę do nich pójść?

- Myślę, że tak. Z mojej strony to wszystko. Proszę przyjąć najszczersze wyrazy współczucia.

Hermiona w odpowiedzi tylko skinęła mu głową. Musiała jak najszybciej zobaczyć się z Pansy. Przyjaciółka na pewno będzie bardzo jej teraz potrzebowała.
Wcześniej jednak podeszła jeszcze raz nieco bliżej. Musiała się przecież pożegnać…

- Przysięgam, że zaopiekuje się twoją rodziną, Harry. Możesz spać spokojnie. A pewnego dnia znów się spotkamy, masz moje słowo przyjacielu – obiecała, ściskając jego zimną dłoń.

Mimo złamanego serca, chciała być silna – dla jego najbliższych i dla dobra samej siebie. Harry na pewno by nie chciał, żeby rozpaczała. Znała siebie na tyle, by wiedzieć, że spróbuje to przeboleć w ciszy i samotności. Teraz jednak musiała zrobić, co w jej mocy, by całą sobą wesprzeć Pansy i małego Jamesa, najlepiej jak potrafiła.

 
✨✨✨ 

To piętro było mniej ponure niż korytarz prowadzący do kostnicy, ale i tak atmosfera napięcia i niepewności, przesiąkała to miejsce na wskroś. Hermiona szła tak szybko, na ile pozwalały jej wysokie obcasy, wciąż próbując nie rozpłakać się na nowo. Myślała o tym, że już nigdy nie spotka Harry’ego, nie zobaczy jego uśmiechu, nie usłyszy jego sarkazmu, nie skarci go za podjadanie jej frytek z talerza w czasie lunchu… To było irracjonalne. I bolało. Starała się jednak zdusić choć na chwilę to uczucie. Musiała stanąć na wysokości zadania.

Skręciła za róg korytarza i zamarła w pół kroku, widząc kto stoi pod jedną z sali. Chyba pierwszy raz w życiu widziała go w takim wydaniu – niedbałego, roztrzęsionego i wyraźnie przejętego. Jego zwykle idealnie ułożone włosy były całe potargane, koszula rozpięta, a jej rękawy podwinięte. Droga marynarka leżała niechlujnie na jednym z plastikowych krzesełek, a Malfoy zaciskał szczęki i pięści w wyrazie skrajnej bezsilności. Po chwili jednak odwrócił głowę i spojrzał prosto na nią, a na jego twarz wypłynęła czystej postaci wściekłość. W kilku długich krokach znalazł się tuż przed nią, obcesowo łapiąc ją za ramię.

- Gdzieś ty do cholery była Granger?! Wysłałem ci trzy sowy! Czy naprawdę, twoja pieprzona kariera jest ważniejsza od tego, że twoja przyjaciółka właśnie umiera w szpitalu? – syczał rozgoryczony.

- Co? – Hermiona poczuła, jak ciężar w piersi na nowo zaczyna ją dławić. – Jak to umiera?

- Tak to! – Malfoy szarpnął nią gwałtownie. – Uzdrowiciele podobno nie potrafią naprawić jej obrażeń wewnętrznych. Jeśli eliksiry szybko nie zadziałają to… - głos Dracona zamarł, a on jęknął z frustracji i ukrył twarz w dłoniach.

- Mogę się z nią zobaczyć? – zapytała Hermiona, dławiąc kolejną falę szlochu i łez.

- Skoro już wreszcie się tu pokazałaś, pieprzona królowo lodu, żyjąca tylko swoją pracą, to proszę bardzo! – warczał.

- Zamknij się Malfoy! Właśnie przed chwilą, byłam na dole zidentyfikować zwłoki mojego najlepszego przyjaciela! – Hermiona przełknęła łzy. – Masz to szczęście, że Pansy wciąż żyje i możesz z nią porozmawiać. Ja dopiero co, pożegnałam człowieka, który był mi bliższy niż rodzony brat!

- O czym ty do diabła mówisz?! – Draco zrobił wielkie oczy i znów złapał ją mocno za ramiona.  – Powiedzieli mi, że Potter jest w mugolskim szpitalu!

- Harry nie żyje… - wyszeptała, czując że po tym, gdy po raz pierwszy głośno wypowiedziała te słowa, jej świat już nigdy nie będzie taki sam.

- O Salazarze! Przepraszam! Tak mi przykro Granger! – Mężczyzna przyciągnął ją do swojej piersi, zamykając ją w mocnym uścisku.

Od kiedy Pansy i Harry zaczęli się ze sobą spotykać, Hermiona i Draco zostali poniekąd zmuszeni do zawiązania niepisanego rozejmu. Witali się uprzejmie na wszystkich wspólnych okazjach, a później gdy przypadkiem minęli się na Pokątnej lub w gmachu ministerstwa. Zawsze jedno pytało drugiego, co u niego słychać, z tonem wyraźnie wskazującym na to, że to tylko zwykła kurtuazyjna gadka, a nie chęć poprowadzenia głębszej rozmowy. Ostatni raz Hermiona widziała go na chrzcie małego Jamesa, ponad pół roku temu.

- Nie możemy powiedzieć o tym Pansy, póki nie wydobrzeje – zdecydował, odsuwając się od niej i sięgając do kieszeni, by podać jej swoją chusteczkę.

- Wiem o tym. Widziałeś małego? Patolog powiedział mi, że podobno z nim wszystko w porządku – Hermiona szybko otarła łzy i wyjęła różdżkę, by rzucić na siebie zaklęcie Glamour. Pansy nie powinna wiedzieć, że płakała.

- Tak, jest cały i zdrowy. Był zapięty w foteliku. Moja mama jest na pediatrii i cały czas ma go na oku – wyjaśniał.

- To dobrze. Pójdę porozmawiać z Pansy i dowiem się, czy powinnam go dziś zabrać do domu, czy jednak wolałaby, żeby został w szpitalu, by być blisko niej.

- Granger… Ona naprawdę nie wygląda za dobrze – Draco znów z frustracją potargał włosy. – Prosiła mnie, byśmy zaopiekowali się małym… Pożegnała się ze mną – przyznał.

- Nawet nie chcę o tym słyszeć! Ona z tego wyjdzie! – powiedziała z determinacją Hermiona, idąc w stronę sali.

To nie mogło się stać. Nie mogła stracić dwójki najlepszych przyjaciół jednego dnia. Nie było takiej możliwości.

 ✨✨✨ 

Weszła do sali, próbując zdobyć się na nikły uśmiech. Pansy wyglądała niczym porcelanowa, filigranowa laleczka w białej pościeli. Tuż obok niej, błyszczało kilka zaklęć monitorujących, a na stoliczku obok łóżka, stała tacka z ponad dwudziestoma eliksirami. Malfoy miał rację – naprawdę nie było za dobrze.

- Cześć Parks! – przywitała się, podchodząc bliżej łóżka.

- Hermiona… Jesteś tu…– Pansy otworzyła oczy i uśmiechnęła się do niej słabo. – Tak bardzo się bałam, że nie zdążysz…

- Bardzo przepraszam, ale dziś było to głosowanie w Wizengamocie i dlatego tyle to trwało – skłamała, przyciągając krzesło bliżej łóżka i siadając z ulgą, że jej drżące nogi będą miały chwilę odpoczynku.

- Byłaś u Harry’ego? – Pansy zapytała ze łzami w oczach, sięgając po jej dłoń i ściskając ją mocno.

- Wszystko z nim w porządku. Kilka zadrapań, ale…

- Wiem, że mój mąż nie żyje. Umarł na moich oczach.

- Pansy… - Hermiona poczuła, jak łzy wypływają jej z kącików oczu i wiedziała, że nie ma możliwości, by je powstrzymała.

- Nie zapominaj, że to ja uczyłam cię rzucać Glamour – blade usta kobiety, wykrzywił delikatny uśmiech.

- To prawda – Hermiona parsknęła przez łzy, mocniej ściskając dłoń przyjaciółki.

- Jak on wygląda? Było tak dużo krwi…

- Wygląda, jakby spał – szepnęła Hermiona, czując się, jakby ktoś kroił nożem jej wnętrzności.

- To dobrze… - Pansy zakasłała z bólem. – Przekazałam już Narcyzie szczegóły dotyczące pogrzebu.

- Nie powinnaś się tym teraz zajmować. Musisz wypoczywać. Na wszystko przyjdzie czas…

- Hermiono… Nie okłamuj samej siebie, bo to obraża twoją inteligencje. Widzisz, że z tego nie wyjdę.

- Nieprawda! – zawołała z mocą Hermiona. – Wyzdrowiejesz! Wiem, że dasz radę, jestem pewna! – Hermiona czuła, jak krew dudni jej w żyłach. Pansy nie mogła się poddać.

- Harry na mnie czeka – kobieta uśmiechnęła się lekko. – Oboje wiemy, że to nasz czas.

- To wykluczone! Przestań myśleć o takich sprawach! James cię potrzebuję. Nie możesz się poddawać!

- James będzie miał wspaniałą rodzinę, która go będzie bardzo kochała. Zadbacie o niego nie gorzej niż ja i Harry, wiem to – Pansy znów zakasłała, a na jej ustach pojawiła się drobna kropla krwi.

- Pansy! Posłuchaj mnie! – Hermiona zaczęła się obawiać, że za chwilę zmiażdży dłoń przyjaciółki, nie mogła jednak poluzować uścisku, w obawie, że odejdzie jeśli jej nie powstrzyma.

- Nie… To ty posłuchaj – brunetka oddychała z coraz większym wysiłkiem. – Rozmawiałam już z Draco i on obiecał…

- Pansy, żadne z nas nie zastąpi małemu ciebie!

- Ty i Draco jesteście wspaniałymi ludźmi. Razem będziecie wszystkim, czego mój syn będzie potrzebował.

- Pansy… Proszę cię… - załkała, przyciskając czoło do ich złączonych dłoni.

- To ja cię proszę, Hermiono. Nie mam nikogo innego, komu mogłabym powierzyć moje dziecko.

- Wiesz, że kocham Jamesa, jak gdyby był moim własnym synem i zawsze przy nim będę, ale… Proszę cię… - szlochała Hermiona.

- Obiecaj mi, że zajmiesz się moim synem i zastąpisz mu matkę. I że zadbasz o Draco. On też będzie cię potrzebował… Może teraz wreszcie uwierzy, że na to zasługuje. Razem będziecie prawdziwą rodziną.

- Pansy…

- Obiecaj mi to! – Pansy mocno uścisnęła jej dłoń, po czym znów dostała ataku kaszlu.

- Obiecuję, że zrobię wszystko, by James wyrastał w poczuciu szczęścia i miłości – przysięgła Hermiona.

- Dziękuję. Uda wam się. Jesteście do tego stworzeni  – Pansy posłała jej słaby uśmiech, po czym na chwile wzmocniła uścisk na jej dłoni i zamknęła oczy.

- Chcesz żebym zawołała uzdrowicieli? – zapytała Hermiona, roztrzęsionym głosem.

- Nie, ale powiedz Jamesowi, że mama i tata bardzo go kochali – wyszeptała słabo.

- Jasne. Niedługo wrócę – Hermiona puściła jej rękę i wstała.

- Dziękuję ci. Jesteś najlepszą przyjaciółką – usłyszała, gdy podchodziła do drzwi.

Hermiona spojrzała na nią przez ramię i poczuła, jak kolejna fala bólu rozrywa jej serce. Pansy się poddała… Czy to naprawdę mógł być koniec?

Ostry dźwięk przeszył ciszę, a zaklęcia diagnostyczne obok łóżka, zaczęły świecić na czerwono.

- Pansy? – Hermiona z powrotem podbiegła do łóżka. – Pansy! – krzyknęła z paniką.

Kilka sekund później do pokoju wpadło pięciu uzdrowicieli. Jeden z nich siłą odciągnął ją od boku przyjaciółki i wyprowadził na korytarz.

Poczuła, że ktoś obejmuje ją w talii i pomaga jej podejść do krzesełek, by posadzić jej roztrzęsione ciało.

- Ona nie… Nie może… - wyszeptała, przed oczami widząc tylko ciemność.

- Spokojnie Granger, oddychaj. Wdech i wydech – szeptał jej do ucha, delikatnie pocierając jej kark. Dopiero po chwili zorientowała się, że siedzi na jego kolanach i opiera głowę o jego ramię.

- Malfoy…

- Wiem. Ale wszystko będzie dobrze. Poradzimy sobie… - powiedział zdławionym głosem, wyraźnie przejęty.

Hermiona nie miała pojęcia ile to trwało, ale wreszcie jakiś uzdrowiciel pojawił się tuż przed nimi. Usiłowała wstać, ale zachwiała się na nogach, więc Malfoy znów złapał ją w talii, silnym uściskiem swoich dłoni.

- Czy ona…?-  zadał pytanie blondyn.

- Niestety, bardzo mi przykro, ale się nie udało. Pani Potter właśnie zmarła.

To było jak spadanie w dół ciemnym tunelem. Ciemność i strach. I zupełny brak zrozumienia, jak mogło do tego wszystkiego dojść.

 
✨✨✨ 

Hej! 😋

Rozdział ciut wcześniej, ale naprawdę jestem dziś padnięta i wytrzymanie do północy mogłoby okazać się wyzwaniem. 

Dość krótko na początek, ale dziś znacie już cały główny wątek fabuły 😄

Jak wspominałam w komentarzach - nie widziałam filmu "Oh życie", więc wszelkie nawiązania do fabuły są w tym wypadku przypadkowe. 

Zapewniam, że każda kolejna część jest dłuższa od poprzedniej i sporo się będzie działo 😋

Wielkie Pozdrowienia i do zobaczenia przy rozdziale nr 2! 

Venetiia