89. Teraz nie mów... pretensje i wyjaśnienia!

 Dedykacja: Dla wszystkich spod znaku Wagi 😋♎

💞💞💞

Hermiona zawsze dziwnie się czuła, gdy wracała do tego domu. Bo jednocześnie był on tak bardzo jej – jej bezpieczna przystań – jej miejsce najcudowniejszych wspomnień – jej ostatnia nadzieja, że jeszcze kiedyś odzyska swoją rodzinę.

Pamięta dzień, gdy zgodziła się go sprzedać. Marzenia o otwarciu własnej księgarni były tak duże, że zdobyła się na to, by pozbyć się najważniejszej pamiątki po swoich ukochanych rodzicach. Długo biła się z myślami i zastanawiała nad tym, czy nie popełnia błędu. Jednak już wtedy powoli traciła nadzieję na to, że uda się przywrócić jej rodzicom pamięć i znów mieć ich na stałe w swoim życiu.

Nigdy nawet nie podejrzewała, że to Draco za pomocą pośrednika kupił tę nieruchomość. Nie sądziła, że mógłby interesować się jej losem na tyle, by coś zadziałać w tej kwestii. Teraz jednak była mu za to bardzo wdzięczna. Znów choć przez chwilę czuła się dawną – kompletną Hermioną, która miała rodzinny dom i piękne wspomnienia.  Nieomal machinalnie położyła dłoń na swym brzuchu. A może już wkrótce będzie miała nową rodzinę? Spojrzała na siedzącego obok niej męża. Miał dość kwaśną minę i był wyraźnie spięte. Powód ich wizyty w domu, który teraz zajmował jego ojciec nie był specjalnie przyjemny, ale wiedziała, że Draco musiał to zrobić. Chciał poznać odpowiedzi.

- Powoli Lu, krok po kroku – mówiła Józefina, sprowadzając Lucjusza ze schodów.

Hermiona uśmiechnęła się lekko. Widać było, że ta dwójka naprawdę dobrze zadomowiła się w tym miejscu, a Lucjusz Malfoy z dnia na dzień odzyskiwał zdrowie.

Proces jego byłej żony miał się rozpocząć lada dzień, ale wszystko miało się odbyć zaocznie – bez konieczności sprowadzania Malfoya seniora na rozprawę. Amanda miała spędzić długie lata w więzieniu.

- Dzień dobry – przywitała się Hermiona wstając z kanapy.

Lucjusz uśmiechnął się do niej delikatnie i wyciągnął dłoń. Hermiona ujęła ją, a starszy blondyn poklepał ją drugą ręką w geście powitania.

- Witaj ojcze – Draco nie podniósł się z miejsca, śledząc Lucjusza uważnym spojrzeniem.

Mężczyzna znów się uśmiechnął i czułym gestem oparł dłoń na głowie syna, wywołując w nim nie małą konsternację.

- Lucjusz bardzo za wami tęsknił – oznajmiła wesoło Józefina. – Cieszymy się, że postanowiliście nas odwiedzić. Hermiono dom twoich rodziców jest przecudownym miejscem, a sąsiedzi, choć to mugole są bardzo przyjaźni.

- Bardzo się cieszę, że się wam tu podoba – odpowiedziała kurtuazyjnie Hermiona.

- Co… sprowadza? – wychrypiał Lucjusz, patrząc w oczy Draco.

- Dzieci zapewne chciały cię odwiedzić… - zaczęła mówić Józefina, ale Lucjusz gwałtownie potrząsnął głową.

- Coś jest. Znam go – odparł spokojnie, uśmiechając się do syna.

Hermiona przez chwilę dostrzegła w tym uśmiechu przebłysk dawnej złośliwości ojca Dracona. Jej teść naprawdę wracał do formy.

- Masz rację. Przyszedłem tu, bo właśnie niedawno się dowiedziałem, że wysłałeś za mną i Hermioną ludzi do Monako. Jakiś szemranych typków, którzy najwyraźniej byli twoimi donosicielami… - Draco pod koniec wypowiedzi zaczął dosłownie warczeć.

Lucjusz przez chwilę przyglądał się synowi uważnie, po czym sięgnął ręką w stronę stolika, na którym leżało pióro i pergamin.

Józefina szybko mu to podała, siadając obok niego.

- Lucjusz nadal piszę, gdy ma dużo do powiedzenia. Płynna mowa wciąż go męczy – wytłumaczyła im, w czasie gdy starszy Malfoy zaczął już pisać.

- To nie byli szpiedzy – przeczytała Józefina.

Draco i Hermiona spojrzeli na siebie niepewnie.

- Ale nie zaprzeczasz, że wynająłeś kogoś by za nami podążał?

Lucjusz znów zaczął skrobać po pergaminie, a oni czekali w ciszy, aż skończy.

- Od początku. Jeszcze w Hogwarcie. Wieża astronomiczna.

Hermiona poczuła, jak gwałtowne rumieńce wybuchają jej na twarzy, a Lucjusz patrząc prosto na nią znów uśmiechnął się nieco złośliwie.

Draco nerwowym gestem potargał swoje włosy.

- Chcesz mi powiedzieć, że od początku wiedziałeś o mnie i Hermionie?

- Tak – wychrypiał Lucjusz.

- I nic nie zrobiłeś? Dlaczego? – Draco wyglądał na niedowierzającego.

- Twoja matka. Obiecałem jej – Napisał szybko w odpowiedzi.

- Po co ci ludzie za nami chodzili, skoro nie miałeś zamiaru interweniować? – drążył Draco.

Lucjusz w skupieniu pisał dalej, a Józefina wytężała wzrok, by móc to rozszyfrować.

- Dla bezpieczeństwa. Nie wszystkich wtedy złapano. Nie chciałem, by coś wam groziło.

Hermiona i Draco znów spojrzeli na siebie. Zupełnie nie tego się spodziewali.

- Ale oni mówili o tym, że się bardzo wściekniesz, gdy się dowiesz o ślubie – wyjąkała.

- Błąd. Nie wściekły. Rozczarowany – odczytała Józefina, patrząc na nich przepraszająco.

- Rozczarowany, bo nie wybrałem dziewczyny czystej krwi? – syknął wrogo Draco.

Lucjusz znów potrząsnął głową i westchnął ciężko, nim znów zaczął pisać.

- Rozczarowany, bo nas nie zaprosiłeś. Cissa bardzo płakała – Brzmiała odpowiedź.

Draco wciągnął gwałtownie powietrze i potarł twarz.

- Powiedziałeś jej o wszystkim? – zapytał cicho.

Lucjusz skinął potakująco.

- Nawet o ślubie? – dopytała Hermiona.

- Tak – wychrypiał w odpowiedzi.

- Nigdy nic wprost nie powiedziała – Draco widać czuł się naprawdę okropnie z tym, co przez całą tę sytuację musiała przechodzić jego matka.

- Chciała twojego szczęścia – odpisał Lucjusz.

Hermiona wzięła męża za rękę i splotła ich palce razem. Wiedziała, że zapewne będzie sobie wyrzucał, że nigdy nie porozmawiał o tym z Narcyzą. I ona miała teraz wyrzuty sumienia. Może gdyby nie uciekła, sytuacja w końcu by się wyjaśniła, a ona i Draco przez cały ten czas byliby razem?

- Przepraszam, że posądziłem cię o najgorsze zamiary – przyznał smutno Draco.

- Zasłużyłem na to w przeszłości – przyznał Lucjusz swoim kolejnym wpisem.

- Mimo wszystko to niesprawiedliwie. Mówiłeś mi wtedy, że nigdy więcej mnie nie skrzywdzisz. Powinienem był ci zaufać i powiedzieć, że się zakochałem i postanowiłem ożenić. – Głos Draco był dziwnie stłumiony, a Hermiona znała go na tyle, by wiedzieć, że to wzruszenie. Uścisnęła mocniej jego dłoń.

Lucjusz również wyglądał na poruszonego słowami syna. Patrzył na nich przez chwilę, po czym pochylił się i znów zaczął pisać. Hermiona obserwowała, jak na usta czytającej jego słowa Józefiny, wypływa szeroki uśmiech.

- Na przeprosiny, dajcie nam wnuki – odczytała i zachichotała.

Hermiona również się roześmiała.

- Cóż… Pracujemy nad tym – przyznała szczerze.

- Naprawdę? – Józefina, aż pisnęła z ekscytacji. – Już nie mogę się doczekać!

- Nie przeszkadza ci, że zostaniesz taką młodą babcią? – zapytał ostrożnie Draco, przyglądając się z uwagą opiekunce ojca.

Józefina zarumieniła się nagle.

- Ja nie… Och…

- Przestań! Bardzo się cieszymy, że wam się układa – Hermiona uśmiechnęła się do teścia i jego partnerki. – Jeśli jesteście razem szczęśliwi, to i my jesteśmy, prawda? – Spojrzała z ukosa na Draco, chcąc mu dać do zrozumienia, że nawet nie powinien zaprzeczać.

Ku jej zaskoczeniu, Draco wstał i wyciągnął dłoń do Józefiny, która podała mu ją niepewnie. Malfoy objął kobietę i uściskał ją szczerze.

- Dziękuję ci za wszystko, co dla niego robisz. I gdy tylko dostanie rozwód, z przyjemnością powitam cię w rodzinie – oznajmił bardzo oficjalnie.

Józefina zaśmiała się i otarła łzy.

- Dziękuję ci bardzo… Nie myśleliśmy jeszcze tak daleko.

- Serio ojcze? – Draco wychylił się zza ramienia swojej przyszłej macochy i uważnie spojrzał na ojca. – Mieszkanie razem bez ślubu? Czy zasady arystokracji naprawdę na to pozwalają? – zapytał, prowokacyjnie unosząc brew.

Lucjusz znów przecząco potrząsnął głową, po czym uśmiechnął się pod nosem i wyciągnął dłoń w stronę swojej partnerki. Józefina złapała ją i znów usiadła przy jego boku. Malfoy senior przycisnął swe wąskie usta do czoła kobiety, po czym napisał tylko jedno słowo.

- Wkrótce.

 
💞💞💞

 

Denerwował się. Przez lata był na setkach takich spotkań i zawsze był spokojny i opanowany, zachowując pełen profesjonalizm. Teraz jednak nie mógł tego poczuć. Tu chodziło o niego i jego rodzinę. Ukochane dzieci, które ktoś z premedytacją chciał mu odebrać. I choć na samym początku tego dramatu, był skłonny oddać Tammy opiekę nad dziećmi i widywać je tylko w weekendy, podróżując świstoklikiem przez pół świata, to teraz za nic nie mógłby jej ich oddać. Nie po tym, jak porzuciła je bez pożegnania, uciekając w ramiona mugola. Nigdy by jej nie zaufał, że nie zostawi ich ponownie.

- Nazywam się Dima Revers i jestem przedstawicielem mediacyjnym ministerstwa magii przy Wizengamocie – oznajmił ciemnoskóry, wysoki facet, którego Theodore nie znał. Musiał pracować dla sądu czarodziejów od niedawna.

- Jestem Laurenc Smith. Przedstawiciel pani Tammy Nott – przedstawił się siedzący po drugiej stronie pokoju prawnik.

- Gdzie jest pana klientka? – zapytał mediator.

- Jej świstoklik się spóźnia. Powinna tu być lada chwila – poinformował niespokojnie prawnik.

- Czy ona kiedykolwiek, była gdziekolwiek na czas? – zapytał żartem Blaise, pochylając się nad uchem Theodora.

- W mojej krypcie, by wydać premię świąteczną – burknął Theo, mimowolnie lekko się uśmiechając. Tammy naprawdę nie dbała o to jak duży mają dom, albo gdzie wyjadą na wakacje. Kochała za to kupować dla siebie buty, torebki i drogą bieliznę. To była praktycznie jej obsesja.

Drzwi się otworzyły i pojawił się w nich ojciec Tammy – Ulysses Rodgeers. Zaraz za nim weszła Tammy. Była blada i wyraźnie schudła. Pod jej oczami kładły się głębokie cienie, a jej czerwona garsonka brzydko kłóciła się z jej niezdrowym odcieniem skóry.

- Tam… - Theodorowi ścisnęło się serce. Zdradziła go i oszukała, a teraz chciała przeciągnąć przez piekło rozprawy o prawa do dzieci, ale wcale nie chciał by była aż tak nieszczęśliwa. Spędzili razem dość czasu, by mógł się zdobyć na to, by nie życzyć jej źle.

- Cześć Theodorze – Tammy posłała mu smutny uśmiech po czym podeszła do stołu i zajęła miejsce obok swojego prawnika.

- Skoro jesteśmy w komplecie, możemy zaczynać – Stwierdził mediator. – Wasze stanowisko, panie Smith?

- Żądamy całkowitej opieki nad dziećmi, zgody na to by mogły zamieszkać z matką i dziadkami w USA oraz alimentów w wysokości po tysiąc galeonów miesięcznie na każde dziecko – odczytał Lawrenc.

Mediator spojrzał na niego krzywiąc się lekko.

- Czy dobrze rozumiem, że pani Nott nie chce by ojciec widywał się z dziećmi, ale chce brać od niego astronomiczne pieniądze na ich wychowanie i na dodatek nie pozwalać mu mieć wglądu na to, jak je wykorzystuje?

Tammy opuściła głowę, patrząc na swoje ręce.

- Jej się to należy! Na każde z dzieci! Nie będzie też zaprzeczenia ojcostwa najmłodszego! – Ryknął Ulisses, waląc pięścią w stół.

- Proszę się uspokoić, albo pana wyproszę! – upomniał go mediator.

- Za pana pozwoleniem – wtrącił się Zabini. – Zaprzeczenie ojcostwa zostało już dokonane – Blasie wyjął z teczki dokumenty i podał je Reversowi.

- Jak to? Nie mogliście tego zrobić! – zdenerwował się Ulisses.

- Nie potrzebowaliśmy waszej zgody na udowodnienie, że Tobias nie jest synem Theodora.

- Biologicznym – wtrącił cicho Nott. Mimo wszystko nadal uważał małego za swoje dziecko, po prostu nie mógł uczynić go swoim rodzonym spadkobiercą, bo jego mugolska krew mogłaby zostać przeklęta.

- Mały od wczoraj nosi nazwisko panieńskie swej matki, chyba że chcecie nadać mu mugolskie nazwisko jego ojca – mówił beznamiętnie Blaise.

- Rozumiem – Tammy zaczęła cicho szlochać, a jej ojciec posłał jej ostre spojrzenie, wyraźnie niezadowolony z tego, że okazała słabość.

- W takim wypadku wnosi pozew tylko o pozostałą dwójkę dzieci i alimenty na nie – doprecyzował prawnik Tammy.

- Naprawdę chcesz odebrać mi dzieci? – Theo nie mógł się dłużej powstrzymać. – Naprawdę chcesz je zabrać ode mnie wiedząc jak bardzo je kocham i jak bardzo one mnie kochają? Mają tu całą swoją rodzinę, dziadków, chrzestnych, przyjaciół w przedszkolu…

- Przepraszam Theo, naprawdę… - Tammy płakała nieprzerwanie patrząc z ukosa na ojca i Theodore już wiedział, że to najpewniej Ulisses Rodgeers zmusił jakoś córkę do tego wszystkiego.

- Co z twoim mugolem? Czy on wie o tym wszystkim? – zapytał cicho Nott.

- Moja córka nie ma już nic wspólnego z tym śmieciem! – zagrzmiał Ulisses, a Tammy zaszlochała głośniej. Najwidoczniej ojciec zmusił ją również do zerwania tego związku.

- Przepraszam, że zapytam, ale czy to Tammy Nott chce tego pozwu, czy jej ojciec? Bo jeśli to wszystko to tylko gorzka zemsta pana Rodgeersa na zięciu, który nie chciał pozostać w nieudanym małżeństwie z zdradzającą go żoną, to nie rozumiem co tu w ogóle robimy – przemówił Zabini. – Żaden sąd nie odda dzieci do tak dysfunkcyjnej rodziny.

- Jak śmiesz?! – Ulisses zerwał się ze swojego miejsca.

- Tammy – Theo spojrzał błagalnie na swoją prawie byłą żonę. – Proszę cię, bądź rozsądna. Nie chcę cię usuwać z życia dzieci. Mówiłem ci przecież, że możemy to wszystko dograć. Pomogę ci i wszystko się ułoży – przekonywał.

Tammy uniosła głowę i spojrzała mu wreszcie w oczy.

- Wrócisz do mnie i będziemy znów rodziną? Wszyscy, razem z Tobiasem? – spytała poważnie.

Theodore poczuł jak krew marznie mu w żyłach. Nie spodziewał się, że temat pogodzenia się w ogóle wypłynie. Nie brał tego pod uwagę w żadnym aspekcie. Rozprawa o prawo do opieki nad dziećmi, przeprowadzona oficjalnie przed sądem na pewno będzie wielkim skandalem. Pranie brudów i wywleczenie na światło dzienne faktu, że Tobias nie jest już prawnie jego synem na pewno przysporzy im wszystkim wiele cierpienia. Nie mógł jednak postąpić inaczej. Nie od momentu, gdy odnalazł w sobie uczucie prawdziwego szczęścia… i miłości.

- Nie. Nie wrócę do ciebie. To się nie wydarzy. Ale przez wiele lat funkcjonowaliśmy dobrze razem jako zespół. Możemy to jakoś pogodzić dla dobra dzieci. Jestem pewien, że sobie poradzimy – przekonywał, czując jak zaciska mu się gardło.

- Nie! – zawołał Ulisses. – Albo wracasz do niej, albo oddajesz nam dzieci i płacisz na nie! Nie ma innej opcji!

- Proszę przestać krzyczeć! – zdenerwował się mediator. – Nie wiem jakie zasady panują w amerykańskich mediacjach, ale tutaj za takie zachowanie za chwilę zostanie pan usunięty z sali – zagroził.

Tammy uśmiechnęła się smutno i otarła łzy.

- Rozumiem, że już zdołałeś podbić swoją wymarzoną blondynę?

Theo zacisnął usta. Nie wiedział, co ma jej na to odpowiedzieć.

- To pytanie nie ma prawa tu paść – zdenerwował się Blaise. – Zwłaszcza w świetle tego! – Zabini wyjął z teczki zdjęcia, na których Tammy przytulała się z mugolem przed jego domem na przedmieściach.

Theodore nie wiedział, jak przyjaciel je zdobył, ale był za to wdzięczny. Zabini nigdy niczego nie zostawiał przypadkowi.

- To już przeszłość! – wściekał się Ulisses. – Skoro nie jest już z tym mugolem, może wrócić do Notta i mogą żyć, jakby nic się nie wydarzyło.

Theo niedowierzał w to co usłyszał.

- Naprawdę w to wierzysz Tam? Naprawdę uważasz, że moglibyśmy żyć razem, jak gdyby nic się nie wydarzyło? – pytał z goryczą.

- Jeśli z nią nie jesteś to tak. Przełknę to, że ją kochasz, jeśli obiecasz o niej zapomnieć. Zabierzemy dzieci z jej przedszkola i zerwiemy kontakt z twoimi przyjaciółmi, którzy ją znają – Tammy odważnie spojrzała mu w oczy.

Theodore patrzył na nią, zastanawiając się jakim cudem przez lata nie zauważył jej fałszu i obłudy. Była prawie tak samo zła, jak jej ojciec.

Powoli podniósł się z miejsca.

- W takim wypadku spotkamy się w sądzie – zdecydował, zbierając swoje rzeczy i patrząc na Zabiniego, który szybko zaczął robić to samo.

- Zastanów się co robisz Nott! Dopilnuję byś nigdy więcej nie zobaczył dzieci! – Ulisses również wstał, dalej wykrzykując głośno swoje groźby.

Tammy również się podniosła z krzesła.

- Theo… Zastanów się. Jeszcze nie jest za późno, żeby to poskładać.

Theodore uśmiechnął się do niej złośliwie.

- Ależ jest. Twoje przypuszczenia były jak najbardziej słuszne. Podbiłem moją ukochaną blondynę i gdy tylko się od ciebie uwolnię, to ona zostanie panią Nott. I to ty się zastanów… Jeśli wycofasz pozew mogę rozważyć to, byś zaczęła widywać dzieci. Jeśli nie, to przysięgam, że powiem im, że umarłaś i dopilnuje byś nigdy więcej nie pojawiła się w ich życiu – poprzysiągł.

- Wystarczy Theo, chodźmy stąd – Blaise złapał go za ramię.

- Czyli, że jesteś z nią? Naprawdę? – Tammy wyglądała na śmiertelnie bladą.

Theo parsknął gorzkim śmiechem, po czym sięgnął do kieszeni po swój AurumTel. Nie dalej jak wczoraj zrobił sobie zdjęcie z Luną i dziećmi w ogrodzie jego rodziców, gdzie byli razem na podwieczorku. Wszyscy uśmiechali się szczęśliwi do aparatu.

Wystarczyło, by Tammy zerknęła. Gorzki szloch opuścił jej gardło, a zaraz później wybiegła z sali, nie oglądając się za siebie.

- Pożałujesz tego Nott! – ryknął po raz ostatni Ulisses, po czym wybiegł za córką.

- To było okrutne! – wygarnął prawnik Rodgeersów.

- Okrutnym było oszukiwanie męża, że ma się z nim dziecko. A jeszcze okrutniejszym porzucenie dwójki dzieci i zabranie od ojca trzeciego – odwarknął Blaise.

Smith nie miał żadnego argumentu przeciwko temu, dlatego również pozbierał swoje rzeczy i wyszedł z sali.

- Ma pan szczęście panie Nott. Nasz sąd nie lubi gdy ktoś próbuje wywieźć za granice małoletnich czarodziejów i czarownice, mamy spore niedobory magicznej ludności po niedawnych wojnach – powiedział spokojnie Revers.

- Mam nadzieję, że to faktycznie pomoże – westchnął ciężko Theodore. Nie czuł się dobrze z tym, że pokazał Tammy to zdjęcie. Nie powinna była widzieć, że radzą sobie bez niej całkiem dobrze, a dzieci nie tęsknią, bo mają przy sobie Lunę. Było już jednak za późno, by to cofnąć. Musiał pogodzić się z tym, że w tej całej sytuacji nie tylko ona skrzywdziła jego.

- Nie martw się stary. Wgramy to – Zabini poklepał go przyjacielsko po ramieniu.

- Nawet nie zapytała czy może zobaczyć dzieci – uświadomił sobie Theodore.

- Musiałaby wystąpić do ciebie z oficjalną prośbą o to – zaznaczył Zabini.

- Cóż… Miejmy nadzieję, że tego nie zrobi. Nie chcę przysparzać Tilly i Juniorowi zmartwień.

- W razie czego, załatwimy to jak należy – Blaise uśmiechnął się pocieszająco do przyjaciela, po czym razem ruszyli w kierunku wyjścia. Problemy nadal wymagały rozwiązania, ale na wszystko musiała przyjść odpowiednia pora.

 

 💞💞💞

Hej, hej po raz 2! 😉

Rozdział raczej krótki, ale... to znów nie ostatnia publikacja dzisiaj 😎 Mam nadzieję, że dobrze się bawicie świętując ze mną (i z Dominiką) moje urodzinki. 

Od początku planowałam, że będzie to dzień bogaty w publikację - tak więc znów Zapraszam do kolejnych odwiedzin! 😁

Buziaki!

Venetiia

PS. Oczywiście dziękuję za wszystkie życzenia! Jesteście super! 😘💗