Przyrzeczona - Rozdział XXII

Dedykacja: Dla Camille_1909 - bo czekała tak na max, max  😁

Betowała Neska 💚

💍💍💍

               

11 grudnia 1998

Alvin był bardzo sympatyczny i Hermiona przeczuwała, że przy nim będzie mniej spięta, niż kolejnego dnia, kiedy przyjdzie jej naprawdę stanąć pod ramię z Umbertem Dagworth-Grangerem, który oficjalnie miał oddać ją narzeczonemu. Dziś jednak była to tylko próba – zgodnie z życzeniem Narcyzy, musieli odegrać kilka scenek, tak by na przyjęciu nic ich nie zaskoczyło.

Hermiona na początku pomyślała, że matka Malfoya tylko z niej żartuje, gdy przyniosła cztery sukienki, które okazały się nie być tymi ostatecznymi, tylko jak to określiła „projektami próbnymi” – szybko jednak się okazało, że Narcyza mówiła całkowicie poważnie.

Pracownice Loredany zadbały o jej makijaż i fryzurę, mówiąc, że dziś to tylko eksperymenty przed ich jutrzejszą wizją – niemniej Hermiona i tak nie poznała się w lustrze, zszokowana tym jak dorośle wygląda w miętowo-srebrnej sukni i eleganckim koku.

Alvin zgodnie z życzeniem Narcyzy miał dziś odgrywać rolę jej wuja, a Bernard – konserwator dworu miał udawać Lucjusza, który wreszcie wrócił ogarniać sprawy w rodzinnych firmach, po prawie tygodniu przymusowego odpoczynku.

Draco, który w tym czasie musiał łączyć ze sobą przygotowania do przyjęcia zaręczynowego i nadzór nad rodzinnym majątkiem, przez kilka ostatnich dni wyglądał na kompletnie wykończonego. Dzień wcześniej, wieczorem, zasnął w czasie omawiania z dyrygentem listy utworów na przyjęcie.

Narcyza i Tracey uznały, że to słodkie, gdy głowa blondyna nagle opadła na ramię Hermiony, a on zachrapał uroczo. Gdy jednak Draco oprzytomniał, skrzywił się i szorstko przeprosił za swoje zachowanie, jakby sam fakt, że dotknął jej przez sen, w jakiś sposób mu przeszkadzał. Hermiona kazała mu pójść spać, obiecując, że sama zajmie się wszystkim tym, na czym jeszcze zależało Narcyzie. I zrobiła to z wymuszonym uśmiechem – choć cała ta farsa, była dla niej mocno przesadzona. Rozumiała, że Malfoyowie musieli się pokazać przed całym magicznym światem z jak najlepszej strony. Nie rozumiała natomiast, dlaczego Narcyza narzekała na nią i Draco za brak entuzjazmu i zaangażowania w to udawanie – przecież znała dobrze ich wspólną historię. Na co liczyła?

- Jesteśmy gotowi! – zawołała z entuzjazmem Tracey – również ubrana w próbną sukienkę, też tylko podobną do tej, którą będzie miała na sobie jutro.

- Fantastycznie – mruknęła Hermiona, poprawiając bransoletkę i biorąc płytki oddech. Nie sądziła, by próba jakoś ukoiła jutro jej nerwy. Postanowiła jednak nie narzekać. To i tak niczego już nie mogło zmienić.

Wyszła z komnaty prowadzona przez Alvina, który wyglądał na dziwnie dumnego z roli, jaka mu przypadła. Tracey szła za nią, niosąc bukiet frezji i zielonych róż, które wybrały do wszystkich dekoracji. Jej pofarbowane, na mocno czerwony kolor włosy, były wysoko upięte, a suknia miała odcień królewskiego granatu.

Gdy podeszli do skraju schodów okazało się, że poza Narcyzą, Bernardem oraz Draco i Zabinim, czekały też na nich wszystkie skrzaty oraz Alma.

- Brawa! – szepnęła konspiracyjnie Narcyza, a cały ten mały tłumek zaczął klaskać.

- Oczywiście jutro będzie tu stało wszystkich pięciuset gości – wyjaśniła Hermione Tracey.

- Ilu? – zapytała z niedowierzaniem. Wiedziała, że liczba gości na przyjęciu będzie zawrotna, ale nie tego się spodziewała.

- Nie plotkujcie! Macie wyglądać dostojnie i poważnie! – dyrygowała Narcyza. – Teraz Hermiono, delikatnie pochylasz głowę, by spojrzeć na Dracona po raz pierwszy. Błysk zachwytu na twarzy. Ty Draco unosisz głowę i masz wyglądać, jakby ścięło cię z nóg na jej widok.

Zrobiła jak jej kazano, starając się nie jęknąć ani nie zaczerwienić. Draco wyglądał wspaniale w eleganckich szatach, dumny i wyprostowany. Mogłaby faktycznie pokazać swój zachwyt jego osobą, gdyby nie stojący tuż za nim Zabini, który stroił miny i robił do niej zeza. Hermiona i Tracey zgodnie gruchnęły głośnym śmiechem.

- Źle! Jeszcze raz! Skończcie się zachowywać, jakby to była tylko zabawa! – denerwowała się Lady Malfoy.

- Zaraz to załatwię – Alma szybko podeszła i klepnęła syna w tył głowy. – Uspokój się mały gumochłonie albo mnie popamiętasz!

- Tak matko – Blaise od razu się wyprostował, najwyraźniej próbując zdusić swój śmiech.

Hermiona również starała się nie roześmiać, ale czuła, że stres powoduje u niej nagły przypływ głupawki. Szybko zaraziła tym Tracey, a później Malfoya.

Odpowiednio zejść ze schodów udało się dopiero za drugim razem – gdyż za pierwszym przywitali się jak zwykle:

- Malfoy.

- Granger.

- Ja was chyba uduszę! – warknęła Narcyza. – Zwariowaliście? Jacy narzeczeni się tak do siebie zwracają?

- Udawani – mruknął pod nosem Draco.

- Właśnie – przytaknęła mu równie cicho Hermiona.

- Dość! Jeszcze raz! Będziemy tu stać, a Hermiona będzie chodzić po tych schodach tak długo, aż zrozumiecie, jak należy to zrobić!

Ze wszystkich sił musiała się postarać, by znów nie parsknąć śmiechem, gdy Alvin pompatycznie podał jej dłoń Malfoyowi ze słowami o tym, że przekazuje mu swój rodzinny skarb.

- Draconie.

- Hermiono.

To nie było wcale takie trudne, choć bardzo dla nich nienaturalne.

Wreszcie Malfoy kiwnął krótko w podziękowaniu Alvinowi – Narcyza po marudziła, że mógłby włożyć w to trochę więcej entuzjazmu – po czym pozwolono im przejść do sali balowej, gdzie jutro mieli powieść za sobą swoich gości.

💍💍💍

Hermiona lekko potknęła się w progu, gdy zobaczyła gotowe dekoracje i nakryte stoły. Nigdy nie widziała piękniejszej i bardziej wytwornej sali na przyjęcia. Wszystko to, dosłownie zapierało dech w piersi.

Na samym środku sali stał Graham Montague, a Hermiona zrozumiała, że odgrywał on dziś rolę urzędnika z ministerstwa, który miał zawiązać magiczne przyrzeczenie, jakie oficjalnie mieli sobie jutro złożyć. Bardzo żałowała, że nie usłyszała o tym wcześniej. Nie dopuściłaby do tego. Dla Grahama, to musiało być naprawdę przykre, choć uśmiechał się do nich całkiem naturalnie.

- Stańcie naprzeciwko siebie i złapcie się za dłonie – Narcyza szybko ustawiła ich odpowiednio. – Głowa do góry! Nie możesz podziwiać butów Dracona, kochanie. Musisz na niego patrzeć.

Hermiona ledwo zdusiła jęk niezadowolenia. Na wszystkich próbach z mistrzem Baryszkowem, musiała używać oklumencji, bo nie była w stanie patrzeć długo Malfoyowi w oczy. Szybko zauważyła, że on robił to samo. Potrafił trzymać swój umysł za mocnymi barierami, w czasie gdy jego zachowanie wyglądało na naturalne. Ona miała z tym nieco większy problem.

- Drodzy narzeczeni, zebrani tu goście – zaczął swoją przemowę Graham, a Hermiona walczyła, by nie odwracać wzroku. Wiedziała też, że Narcyza uważnie obserwuje jej twarz, więc użycie oklumencji nie wchodziło w grę.

Poczuła, jak kciuki Malfoya delikatnie przesuwają się po górnej części jej dłoni. Uspokajający gest, mający zapewnić jej rozproszenie. Ledwo się powstrzymała, przed podziękowaniem mu za to na głos.

- A teraz wygłosicie treść przyrzeczenia – nakazał Graham.

W sali zapadła cisza, która była wręcz przejmująca, jak gdyby to co mieli zrobić, naprawdę miało jakieś znaczenie.

- Draco ty pierwszy – nakazała mu matka.

- Wystarczy, że jutro to powiem, nie muszę robić tego też teraz – warknął, patrząc z ukosa na Narcyzę.

- Po to jest próba…

- Draco ma rację, nie musimy tego dwa razy mówić – Hermiona spojrzała twardo na jego matkę. Nie miała zamiaru dłużej być jej tresowaną małpą.

- W porządku – Narcyza posłała im mały, dziwnie zadowolony uśmiech.

- W takim razie wymiana pierścieni. Zabini – Graham machnął na kumpla.

Hermiona widziała błysk rozbawienia, gdy podawał przyjacielowi zielony, plastikowy pierścień z głową węża.

- Zabawne, serio – Hermiona skrzywiła się do niego.

- W końcu zaręczasz się z wężem, prawda? – prowokował Blaise, gdy Draco błyskawicznie nasunął pierścień na jej palec.

- Nie myśl, że tego nie przewidziałam – zachichotała Tracey podając Hermionie również plastikowy pierścionek, tyle że z głową lwa.

- Nie założę tego! – zawołał od razu Malfoy.

- Nie mów, że boisz się lwów – Hermiona przytrzymała jego dłoń i wsunęła pierścień na środkowy palec, jako, że blondyn nadal nosił swój wcześniejszy sygnet rodowy.

- To ohydne – skomentował Draco, przyglądając się zabawkowemu pierścionkowi z pogardą.

- Dobrze i teraz ostatni etap – Hermiona miała wrażenie, ze Graham nieco zbladł. – Musicie…

- Niczego nie musimy! Koniec tego przedstawienia – Draco znów złapał dłoń Hermiony i pociągnął ją w stronę jedynego podłużonego stołu, wśród całego morza okrągłych.

- Niech tak będzie – Narcyza szła tuż za nimi, dziwnie chichocząc, a Hermiona zaczęła się zastanawiać, co tak właściwie przed chwilą zdenerwowało blondyna.

- Siedzicie przy stole tylko z nami. Siedzimy na zmianę, więc ty Blaise obok Hermiony – dyrygowała Tracey.

- Byłby też miejsca dla waszych partnerów, ale z tego co zrozumiałam, oficjalnie przychodzicie razem? – zapytała Narcyza.

Blaise i Tracey kiwnęli tylko na potwierdzenie.

- Jako przyjaciele! – dodała szybko Tracey, widząc zadowoloną minę Almy.

- Jakby jeszcze nie było jasne, że nie chcecie być parą – Alma skrzywiła się i wywróciła oczami. – Taki zmarnowany potencjał! Bylibyście takim zgodnym i dobrze dobranym małżeństwem! 

- Nie sądziłem, że w małżeństwie może chodzić o cokolwiek innego, niż o pieniądze! – warknął na matkę Blaise.

Hermiona spojrzała na Almę, przekonana, że słowa jej syna mogły ją urazić, jednak ku jej zdziwieniu Alma roześmiała się perliście.

- Och kochanie! Nie każdy może mieć tyle szczęścia, by zakochać się w swoim mężu, jak Narcyza – Alma poklepała przyjaciółkę po ramieniu. – I rzadko się zdarza, by para miała między sobą takie dopasowanie, jak  ma Draco i Hermiona. – Kobieta uśmiechnęła się do nich przyjaźnie, a Hermiona nie mogła się powstrzymać, by krótko nie zerknąć na Malfoya, który też właśnie spoglądał na nią. Obydwoje natychmiast odwrócili od siebie wzrok. To były jakieś totalne bzdury.

- Czyli jeśli nie można mieć miłości, to należy postawić na pieniądze lub dobre koneksje w małżeństwie? – zapytała cicho Tracey.

- Tylko jeśli nie można mieć przyjaźni i zrozumienia, jak mielibyście to ty i Blaise. Jeśli się kogoś kocha, wiele mu się wybacza. Jeśli mamy z kimś łatwą bliskość, można zawsze się dogadać – Co oznacza świetny seks na zgodę – Alma wyszeptała to konspiracyjnie prosto do Draco i Hermiony. – Jeśli ma się przyjaźń, zawsze można poszukać kompromisów, a jeśli nic z tego nie jest możliwe… Wtedy pozostają zakupy. Mąż musi tylko nie być skąpy, a wszystko jakoś się ułoży  – Alma zachichotała, a Narcyza jej zawtórowała.

- W sumie to racja, co ty na to Blaise? – Tracey uśmiechnęła się do niego.

- Uwielbiam cię Try, wiesz o tym. Mógłbym jutro poprowadzić cię do ołtarza i nie czułbym się z tym źle… Poza tymi momentami, gdy żałowałabyś, że nie jestem kimś innym – Blaise uśmiechał się do Davis, jednak jego głos brzmiał bardzo poważnie.

- Wiem… I poza momentami, gdy tęskniłbyś za tym, bym ja była inną – Tracey uścisnęła jego przedramię.

- To wszystko przez was! – Ku zaskoczeniu wszystkich, Alma klepnęła Draco i Hermionę w ich wciąż połączone ręce, po czym pogroziła im palcem.

- Nie bardzo rozumiem… - przyznała niepewnie Hermiona.

- Gdybyście nie byli tak słodko zakochani, to oni jak ci inni idioci szybko poszliby w wygodny układ małżeński. A tak przez was Tracey i Blaise nadal wierzą w marzenia o wielkiej miłości – Alma westchnęła ciężko i pokręciła głową. – Mam nadzieję, że cię nie uraziłam… – dodała szybko w stronę Grahama.

- Cóż… To dobrze, że Daphne bardzo lubi robić zakupy – Montague uśmiechnął się, jednak ten wyraz twarzy nie objął jego smutnych oczu, gdy patrzył ukradkiem na Draco.

- Myślałem, że powiedziałaś, że skoro mamy dużo pieniędzy, to mogę poszukać żony, którą pokocham – Blaise skrzywił się do matki.

- Wiesz, że nie wnikam w twój wybór synu… Ale przyznam, że gorzej byłoby tylko, gdybyś się zakochał w Hermionie i musiał walczyć o nią z Draco.

- Co? – Draco spojrzał pytająco na przyjaciela.

- Matka odkryła jeden z moich listów do ciebie – wyjaśnił kwaśno Blaise, zakładając ręce na piersi.

- Tak i już wszystko wiem. Cholernie kiepski wybór! – Narzekała Alma, zakładając ręce, tak samo jak jej syn.

- Mówiłem ci, że nie mam zamiaru o nikogo z nikim walczyć! – Zabini cedził słowa przez zaciśnięte zęby.

- Lepiej żebyś nawet nie próbował! I dziękuję ci Hermiono, że odsunęłaś tę dziewczynę od przygotowań do przyjęcia. To by tylko wszystko utrudniło! – irytowała się Alma.

- Wystarczy! Koniec tej rozmowy! – krzyknął rozwścieczony Blaise.

Hermiona spojrzała na Draco pytająco, ale on w odpowiedzi jedynie lekko pokręcił głową. Zrozumiała, że faktycznie lepiej teraz nie zadawać pytań, choć musiała przyznać, że miała ich naprawdę wiele.

- Dobrze. Pora się przebrać, a później pierwszy taniec. Michaił powinien tu zaraz być – zdecydowała Narcyza.

- Wszystko powinno być już przygotowane  - popędziła ją Tracey.

- Jasne, chodźmy – Hermiona cieszyła się, że wreszcie może puścić Malfoya i odejść.

- Nie wiedziałaś o jego uczuciu do Weasley? – zagadnęła cicho Tracey, gdy przechodziły razem do wskazanego przez Narcyzę pokoju.

- Trochę to podejrzewałam – odpowiedziała Hermiona, w duchu myśląc, że Blaise faktycznie cholernie źle wybrał. Ginny od zawsze była po uszy zakochana w Harrym i nie podejrzewała, że to mogłoby się kiedykolwiek zmienić.

- Tak, cóż… Widać Ślizgoni mają słabość do Gryfonek – Tracey zaśmiała się raczej ponuro.

Hermiona mimowolnie przypomniała sobie, co Luna powiedziała jej o aurach ślizgonów. Tracey miała mieć aurę w kolorze mlecznej czekolady… Co to mogło oznaczać?

- Czy ty… Czy znam twojego wybranka? – odważyła się zapytać Hermiona.

- Nie jest moim wybrankiem - prychnęła Tracey. – Jest raczej klątwą, która nie chce mi odpuścić, choć codziennie wmawiam sobie, że go nienawidzę. Poniekąd nawet się cieszę, że sam się skazał na tę pustą idiotkę.

Hermiona przygryzła wargę i spojrzała uważnie na Davis. Zaprzyjaźniły się w ostatnich dniach i ich rozmowy były dość swobodne. Dzięki niej, Hermiona czuła, że jest jej z tym wszystkim łatwiej. Ujęła dłoń Try i spojrzał jej w oczy.

- Czy chodzi o Theodora Notta? – zapytała.

- Jeśli pytasz czy chodzi o tego palanta, który ci się naprzykrza, by wkurzyć Dracona, to odpowiedź brzmi – niestety, kurwa tak! – Tracey się roześmiała, ale po jej twarzy mimo wszystko spłynęły łzy.

- On… Ja myślę, że jest raczej zagubiony. Nie bardzo rozumie, co ma sam z sobą zrobić – stwierdziła Hermiona.

- Zakochanie się w dziewczynie, której jedyną ambicją jest poślubienie innego mężczyzny niewiele mu w tym pomoże – Tracey szybko otarła łzy.

- Rozmawiałaś z nim? Wiesz, on powiedział mi kiedyś, że jest jedynym facetem, którego nikt nie kocha.

- Jest kretynem – westchnęła ciężko Tracey. – To prawo małżeńskie wszystko popieprzyło. Alma ma rację, że ty i Draco wyglądacie na jedyną przynajmniej bliską sobie parę, choć dużo osób wciąż plotkuje o tobie i Ronie Weasleyu.  

Hermiona poczuła nagle, jak ogarnia ją dreszcz zażenowania. Naprawdę, od kiedy przyjechała do tego domu, praktycznie nie poświęciła Ronowi zbyt wielu swoich myśli. Martwiła się oczywiście, że był teraz na misji z Harrym, ale w ogóle w nieromantyczny sposób. Nie powinna się dłużej oszukiwać – nie kochała już Rona, jako swojego chłopaka i za nic nie chciała związać z nim życia. Miała tylko nadzieję, że to wszystko nie zniszczy ich przyjaźni, gdy wojna wreszcie dobiegnie końca.

W pokoju pojawiły się dwie kobiety zatrudnione przez projektantkę, które mówiły tylko po włosku, więc dziewczyny mogły kontynuować rozmowę, w czasie gdy Hermiona była przebierana w kolejną suknię – tym razem białą.

- Theodore twierdzi, że kocha Astorię, ale to bardziej obsesja niż miłość. Oczywistym jest, że Graham nie kocha Daphne – a Daphne jego. Obydwoje są zakochani w innych osobach. Podobnie jest z Pansy i Terencem, choć w jej przypadku miłość skierowana jest tylko do pieniędzy – kocha każdego, kto ma ich więcej od Higgsa i z miejsca by go zostawiła, gdyby ktoś taki się pojawił.

- Czy wiesz kogo kocha Daphne? – zastanawiała się Hermiona.

- Sądzę, że Zabba – Tracey uśmiechnęła się ponuro. – Bardzo płakała, gdy powiedział jej, że nie ma zamiaru jej poślubić.

- A Higgs? – zapytała Hermiona, jednocześnie krzywiąc się nieco, gdy pomocnica Loredany poprawiała jej włosy.

- Cóż… - Na policzkach Tracey nagle pojawił się ognisty rumieniec.

- To dlatego najpierw próbował zaręczyć się z tobą? – zapytała Hermiona, czując, że mimo wszystko podoba jej się takie plotkowanie – w końcu była tylko dziewczyną.

- Lubię go, naprawdę… I to właśnie dlatego odmówiłam. Nie chciałam żeby liczył na więcej, kiedy czuję, że nie mogę mu tego dać.

- To bardzo uczciwe podejście – Hermiona złapała ją za dłoń i uścisnęła ją lekko.

- Przykro mi widzieć, jak jest taki nieszczęśliwy przy Pansy i wkurza mnie, że ona też tego nie widzi, ale nic nie mogę na to poradzić. Nie zmienię na siłę swoich uczuć, tak jak Theodore nie zmieni swoich – Tracey uśmiechnęła się ponuro pod nosem.

- Kto wie… Przecież on jest świadomy tego, że Astoria kocha się w Malfoyu. Może w końcu tego nie wytrzymać i ją rzucić.

- Życzę mu tylko by przestał być nieszczęśliwy – wyznała Tracey.

- Myślę, że powinnaś mu powiedzieć – Hermiona uśmiechnęła się lekko. – On chyba naprawdę bardzo szuka miłości.

- Nie chcę by rozpaczał, że nie jestem Astorią. To złamałoby mi doszczętnie i tak popękane serce.

- Skąd wiesz? Może gdy będziesz blisko i lepiej cię pozna, wtedy zakocha się w tobie?

- Tak, jak ty zakochałaś się w Draco, gdy się bliżej poznaliście? – zapytała z nadzieją Davis.

Hermiona przełknęła nerwowo. Nie miała pojęcia, co powinna na to odpowiedzieć. Zasadniczo nie ustalili z Malfoyem nic, poza tym, że obydwoje zgodzili się na ten związek i że on działa. Nigdy nie wspomniał jej, że ma powtarzać te bzdury z Proroka o ich wielkiej miłości…

- Gotowe? – Narcyza weszła do pokoju, by sprawdzić stan przygotowań.

- Prawie tak, jeszcze buty – Tracey pomogła Hermionie zmienić szpilki, a ona odetchnęła z ulgą, że nie musiała odpowiadać na jej pytanie.

 

💍💍💍

Ku rozpaczy Hermiony – Alvin, Bernard, a także Alma i nieco pobladła Matylda, czekali już na skraju parkietu w pobliżu Michaiła, który dyskutował o czymś z dyrygentem orkiestry.

Draco, który akurat rozmawiał o czymś z Grahamem i Zabinim, nie wyglądał na specjalnie spiętego, stojąc na środku sali. Hermiona pozazdrościła mu panowania nad nerwami, ona sama czuła jak wszystko dosłownie drży jej w środku.

- Gotowaje? – zapytał Baryszkow.

- Blaise to twoja kolej! – zawołała Narcyza, przytrzymując Hermionę w miejscu przy drzwiach.

Zabini szybko skinął głową i podbiegł do Hermiony.

- To świadek odprowadza cię do narzeczonego na pierwszy taniec, bowiem twój wuj, jako twój opiekun musi stać z nami w pierwszym rzędzie – wyjaśniła jej Cyzia.

- W porządku – Hermiona z uśmiechem ujęła dłoń Blaisa, który z kurtuazją ucałował jej rękę, po czym umieścił ją w zagięciu swojego łokcia i odprowadził ją do Dracona.

Graham zszedł z parkietu ponuro oglądając się przez ramię na blondyna. Hermiona nie mogła nie poczuć do niego współczucia. Żałowała, że zmuszono go do oglądania tego wszystkiego dwa razy.

- Draco ukłon! – dyrygowała Narcyza, gdy Blaise wymownie podawał mu dłoń Hermiony.

Blondyn skłonił się jej, a Hermiona dygnęła, gdy Narcyza nacisnęła na jej ramię, gestem pokazując jej, jak należy to zrobić.

- Świetniaje! Terazji posawtaja! – zawołał Michaił, a ona ustawiła się tak, jak nakazywała choreografia.

Gdy siedząca w kącie sali orkiestra zaczęła grać pierwsze nuty, Hermiona poczuła, jak jej ciało przecina dreszcz. To było o wiele mocniejsze od tego, gdy melodia leciała ze starego gramofonu.

Godziny prób jednak zrobiły swoje – jej ciało prawie instynktownie wiedziało, jak ma się ustawić w każdym kolejnym kroku. W swojej głowie, postanowiła spróbować wytrwać bez oklumencji. Przeżyła w swoim życiu spetryfikowanie przez bazyliszka, ratowanie jej z dna jeziora przez półczłowieka - półrekina oraz lot na dzikim, ślepym smoku. Mogła przeżyć niecałe trzy minuty patrzenia w oczy Malfoya. Musiała.

Muzyka płynęła, a ona czuła pewność – pewność, co do tego, że każdy kolejny krok i każde przejście zbliża ją do końca tego pokazu. Malfoy był doskonałym tancerzem – dokładnym i płynnym w swoich ruchach. Ufała mu, gdy ją prowadził. Nie przeszkadzało jej trzymanie go za rękę. Nie przeszkadzało, gdy jego oddech muskał jej skórę, a dłoń opierała się na plecach. Nie przeszkadzało, gdy zamykał ją w swoich objęciach – jakby chcąc ochronić przed całym złem dookoła. Nie przeszkadzało jej, gdy jego oczy były skupione na niej, jakby była centralnym punktem jego świata – wiedziała, że to wszystko tylko pozory. Draco był tak samo dobrym aktorem, jak jego matka, a Hermiona tańcząc z nim, bardzo chciała czuć się tak samo dobrze w swojej roli.

Muzyka ucichła, gdy po skończonym układzie Hermiona złapała go za szyję i zbliżyła się tak, by usta blondyna mogły oprzeć się na jej skroni. Bez pocałunku, tylko zwykły nacisk ust na skórę. Bez uczuć.

(Moja inspiracja do napisania sceny pierwszego tańca)

Wyrównując swoje oddechy, byli wyraźnie szczęśliwi, że to koniec. Draco złapał ją za dłoń i obydwoje się elegancko skłonili, w stronę gdzie będzie stała najliczniejsza publiczność. Hermiona otworzyła oczy i z zaskoczeniem zaobserwowała, jak Narcyza, Matylda i Alma ocierają oczy koronkowymi chusteczkami, a Tracey wisząca na ramieniu Zabiniego robi to dłonią. Blaise wyszczerzył się do nich szeroko i głośno bił brawo wraz z Alvinem i Bernardem, a Graham patrzył w podłogę. Załamany.

- Chyba poszło dobrze – Hermiona zerknęła niepewnie na Malfoya.

- Chyba tak, skoro Michaił nie narzeka – Draco uniósł lekko kąciku ust, patrząc na to jak choreograf podchodzi do dyrygenta ze swoimi uwagami.

- To było przepiękne! – Narcyza nadal im klaskała, gdy podchodziła do nich, wciąż wzruszona.

- Słowa uznania dla mistrza Baryszkowa – odpowiedział na to Draco.

- Ale to wy razem tworzycie magię! – zawołała Alma, ściskając ramiona wciąż wzruszonej Matyldy.

- Chyba muszę się napić – szepnął Malfoy.

- O Bogowie, tak! – zgodziła się z nim Hermiona, zastanawiając się jak musieli wyglądać razem z boku, skoro wywołali, aż takie reakcje.

💍💍💍

Reszta próby nie była już taka zła. Hermiona nieco się spięła, gdy powiedziano jej, że poza Draconem, będzie musiała zatańczyć także z Lucjuszem, Umbertem oraz Ministrem Robardsem. Później Narcyza pokazała im też marmurowy pawilon w ogrodzie, w którym miała się odbyć sesja zdjęciowa oraz miejsce, w którym mieli jutro stać przynajmniej przez dwie godziny, tak by goście mogli podejść złożyć im gratulację i chwilę z nimi porozmawiać. Hermiona dowiedziała się, że odbędzie się również specjalna przemowa Lucjusza, w której powita ją w rodzinie i wręczy jej prezent. Przewidziano także krótki występ przyjaciół Dracona – ale nikt nie chciał zdradzić im żadnych szczegółów.

Na koniec Draco i Hermiona zatańczyli swój drugi taniec – ten mający zakończyć przyjęcie. Był on bardziej efektowny i nieco szybszy niż pierwsza piosenka. Również otrzymali za to brawa, a Hermiona ledwo złapała oddech w ramionach stojącego za nią Malfoya, gdy Narcyza porwała ją w swoje objęcia, zapewniając, że znów wyszło pięknie.

Baryszkow był również z nich umiarkowanie zadowolony, więc cała próba została uznana za udaną.

- To teraz leć do wanny. Stylistki od Loredany pomogą ci ze wszystkim, a później rozpoczynamy wieczór wróżb w komnacie Lady Malfoy.

- Co? – spytała Hermiona, niezbyt pewna czy dobrze usłyszała. Jej pogarda dla wróżbiarstwa była przecież powszechnie znana.

- To jedna z tradycji. Przyjedzie wróżka, która wywróży ci przyszłość w małżeństwie – poinformowała ją wesoło Alma.

- Myślałam, że takie rzeczy robi się tylko przed ślubem – jęknęła Hermiona.

- Przed ślubem kochanie, zabierzemy cię na kilka dni do Paryża, gdzie będziemy kupować drogą bieliznę i pić dużo pysznego wina – Alma uścisnęła jej ramiona, prowadząc ją do drzwi.

- Brzmi bajecznie – Hermiona zmusiła się do uśmiechu, w duchu mając nadzieję, że nigdy do tego nie dojdzie.

- A wy chłopcy bawcie się grzecznie! – Narcyza pogroziła Draco, Zabiniemu i Grahamowi. – Nie chcę usłyszeć, że jutro któryś z was będzie miał kaca!

- Tylko trochę popływamy i wypijemy kilka głębszych – zawołał za nimi Blaise.

- Niech Śmiałek nie spuszcza z was oka! – zarządziła Narcyza, wychodząc z sali balowej za resztą kobiet. Już ona wiedziała, jak mężczyźni lubią się zabawić przed zaręczynami i ślubami – sama pamiętała jak Lucjusza trzeba było na szybko leczyć maścią ze szczuroszczeta, po tym jak w dniu ich zaręczyn, pojawił się z podbitym okiem.

💍💍💍

                Hermiona została wykąpana w morzu zapachowych olejków, a na jej włosy nałożono specjalną odżywkę, by lepiej się układały. Po wszystkich tych zabiegach pielęgnacyjnych, Strzałka podała jej białą, jedwabną szatę czarownicy do założenia i po tym jak się ubrała, przeniosła ją do pokoi Lady Malfoy.

Gdy Hermiona tam weszła, przywitał ją chór śmiechu i braw. Okazało się, że poza Narcyzą, Almą,  Tracey i jej matką, były również też Astoria, Daphne, Pasny i Milicenta Bulstrode – wszystkie także w towarzystwie swoich matek. Mały tłumek skupiał się wokół okrągłego stołu, przy którym siedziała już jakaś stara wiedźma w obfitych filetowych szatach. Cała reszta kobiet miała na sobie takie same szaty jak Hermiona, tyle, że w głęboko czerwonym kolorze.

- Pieprzone arystokratyczne tradycje – myślała z goryczą, zmuszając się do uśmiechu, gdy Tracey i Eleonora prowadziły ją do stołu.

- Oto i szanowna narzeczona – przedstawiła ją Narcyza, siadając po drugiej stronie Hermiony, którą posadzono po prawicy wiedźmy.

- Madame Zitta jest najlepszą jasnowidzącą w całej Anglii – wyjaśniła jej Tracey, siadając naprzeciwko.

- Jak cudownie – pisnęła Hermiona, dziwiąc się jak nienaturalnie brzmi teraz jej głos.

- Zacznijmy od kart. Przełóż talię – czarownica pokazała Hermionie, jak to zrobić.

Wszystkie zgromadzone przy stole kobiety patrzyły jak Zitta rozkłada karty.

- Dużo tu widać. Będą zawirowania. Będzie trudniejszy czas na waszej drodze, ale karty wyraźnie wskazują, że wszystko dobrze się skończy – opowiadała, patrząc w dziwne wzory na kartach, których Hermiona nigdy wcześniej nie widziała. Nie żeby to miało znaczenie, dla niej wróżbiarstwo to nadal były kompletne bzdury.

Przyjaciółki Narcyzy zaklaskały, choć w przypadku większości – bez entuzjazmu. Zapewne każda ze starszych matron, poza Eleonorą i Almą, marzyły by Draco jednak zerwał zaręczyny i poślubił, którąś z ich córek.

- Powiedź nam co zobaczysz w magicznej kuli. Do dziś pamiętam, jak przepowiedziałaś mi jasnowłosego synka! – Narcyza była wyraźnie wzruszona na to wspomnienie.

- Połóż tu dłoń – Madame Zitta wskazała Hermionie szklaną kulę.

Hermiona dotknęła jej niepewnie, patrząc jak w środku wirowała jakaś mleczna poświata.

- O jest! Mam piękny i wyraźny widok – stwierdziła po chwili czarownica, choć Hermiona nadal widziała tam tylko mgłę.

- To wspaniale! – Narcyza wyglądała na bardzo przejętą tym wszystkim.

- Widzę przyjęcie w ogrodzie. Bardzo wesołe. Wszędzie biegają dzieci. Stoisz tam i trzymasz jedno na rękach. Lecz nie jest on twoje. Jest ciemnoskóre. Maluch ma mniej niż rok.

- Oh! Czyżby to mógł być mój wnuk? – zapytała z nadzieją Alma.

- Rudowłosa kobieta przychodzi i zabiera dziecko od ciebie. Obie szczerze się śmiejecie – Zitta mówiła bezpośrednio do Hermiony.

- Wspaniale – szepnęła, patrząc niepewnie na Tracey. Czyżby to możliwe, że chodziło o nią, choć jej włosy były teraz bardziej czerwone niż rude?

- Teraz widzę, że są tam i twoje dzieci.

- Dzieci? – wyszeptała podekscytowana Narcyza.

- Dwoje. Starszy chłopak i młodsza dziewczynka. Obydwoje mają blond włosy swego ojca.

Kobiety przy stole znów zaklaskały, a Tracey i Alma nawet coś zawyły. Hermiona poczuła, jak coś ciężkiego opada jej na dno żołądka. Naprawdę, nadal ani trochę nie wierzyła we wróżbiarstwo!

- To chyba są urodziny twojego syna. Na torcie jest pięć świeczek. Są tam też jego dziadkowie. Narcyza i Lucjusz Malfoyowie rozmawiają z jakąś parą. Kobieta ma twoje brązowe loki, a mężczyzna jest szatynem, który już nieco wyłysiał.

Hermiona przełknęła nerwowo. Jej ojciec miał skłonność do łysienia jeszcze zanim odebrała mu pamięć i odesłała rodziców do Australii… A ona loki naprawdę odziedziczyła po swojej matce.

- Och! Cudowna wiadomość! – Narcyza uścisnęła dłoń Hermiona, wyraźnie wzruszona. Czyżby wiedziała, kogo madame Zitta miała na myśli?

- Syn Malfoyów bawi się z małą, ciemnowłosą dziewczynką… - To twoja córka – Zitta nagle wskazała bezpośrednio na Tracey.

- Serio? – Davis wyglądała na skonsternowaną.

- Tak. Jest tam też jej ojciec. Przystojny i wysoki brunet.

- Brzmi dobrze – Eleonora uścisnęła czule dłoń córki.

Madam Zitta znów gestem wskazała na Hermionę. 

- Blond chłopiec do ciebie biegnie, a jego siostra go goni. Dołącza do was twój mąż i razem łapiecie dzieci w objęcia. Twój mąż obejmuje was wszystkich. Jesteście razem bardzo szczęśliwi – wiedźma uśmiechnęła się ciepło do szklanej kuli, jakby naprawdę oglądała w niej właśnie obraz uroczej rodzinki.

Nagle ciszę przeciął zduszony jęk i uwagę wszystkich przykuła Astoria Greengrass zrywająca się od stołu i wybiegająca ze szlochem z komnaty.

- Przepraszam bardzo! Córka miała dziś ciężki dzień… - wytłumaczyła ją pośpiesznie Gloria.

- Lepiej za nią pójdę – zdecydowała Daphne, również wstając i wychodząc.

- Przerwano mi moją wizję – Madame Zitta wyglądała na niezadowoloną.

- Wystarczy to, co nam powiedziałaś – Narcyza otarła łzy. – Dwójka wnuków! Zawsze o tym marzyłam!

Hermiona już miała zamiar otworzyć usta i powiedzieć coś o tym, jak wielkim stekiem bzdur było to całe wróżenie ze szklanej kuli, ale postanowiła się powstrzymać. To i tak nie miałoby teraz sensu.

- Pora się napić! – zdecydowała Alma.

- Racja. Pinia! – Narcyza wezwała swoją skrzatkę.

- Pani wzywała? – zapytała, natychmiast po swoim pojawieniu się.

- Możecie podać kolację – Narcyza wskazała na pusty stół pod ścianą.

Pinia jedynie skinęła w odpowiedzi, a po krótkim czasie na stole zaczęły pojawiać się przeróżne potrawy i suto zastawiony barek z alkoholem.

- Kolacja w formie bufetu będzie wygodniejsza, w czasie gdy inne z was będą sobie również mogły powróżyć – poinformowała ich Narcyza, jako pierwsza wstając od stołu.

- Świetny pomysł – skomentowała dość kwaśno Regina Parkinson.

Wszystkie kobiety po kolei wstały od stołu, by skorzystać z obfitości jedzenia. Hermiona postanowiła, że na początek zaopatrzy się w kieliszek wina. Potrzebowała tego, po tych rewelacjach, jakie przed chwilą usłyszała.

- Dwójka dzieciaczków! Wspaniale, prawda? I ja też tam będę! Będziemy przyjaźniły się ze sobą przez wiele lat – Tracey ze wzruszeniem uścisnęła ramię Hermiony.

- Na pewno tak będzie – odpowiedziała jej, siląc się na uśmiech i sięgając po wino.

Nalała go sobie do kieliszka i przystawiła do ust.

To było tak nagłe, że Hermiona o mały włos nie wypuściła kryształu z rąk. To był ten zapach. Ten, o którym nic nie wiedziała, poza tym, że tak pachniała jej amortencja na egzaminie końcowym z eliksirów. Cierpki, głęboki, doskonały.

- Coś nie tak? – spytała Tracey widząc jej minę.

- Co to za wino? – Hermiona jeszcze raz spojrzała na kieliszek, powąchała go i lekko zamoczyła usta. Smak rozszedł się po jej języku wprawiając ją w mały dreszcz. To była najlepsza rzecz, jaką w życiu piła.

Tracey zmarszczyła brwi i sięgnęła po butelkę.

- Och, to wyjątkowa okazja, skoro Narcyza je dziś podała – zaśmiała się. – Sama zobacz – Davis obróciła do niej butelkę, a Hermiona zamrugała w odrętwieniu.

- Co to oznacza? – zapytała patrząc na napis: 1980 AOC Baux-de-Provence Draco L. Malfoy.

- To wino wyprodukowane z okazji urodzenia Draco w jego rodzinnej winnicy we Francji – wyjaśniła jej z uśmiechem Tracey. – Stworzono tylko tysiąc butelek, więc podaje się je wyłącznie na specjalne okazje.

- Jak cudownie – wyszeptała, czując jak kręci jej się w głowie, a nogi zaczynają odmawiać posłuszeństwa.

- Hermiona! – Zorientowała się, że Tracey łapie ją za ramię, a dookoła rozlegają się inne spanikowane głosy, ale chwile później była już tylko ciemność.

 
💍💍💍


Hej! 😉

Rozdział miał być jutro, ale pomyślałam, że może już dziś umilę Wam wieczór 😆 😘

Rozglądajcie się bo już niedługo kolejne publikacje - Kto wie, może znów jakaś niespodzianka? 😋 

Wielkie buziaki i Pozdrowienia dla Wszystkich!

Venetiia. 

PS. Dziewczyny, które mają zaproszenia na blog 18+ - Wpadnijcie tam koniecznie, bo wkrótce zaczynamy nową zabawę! 😈