Przyrzeczona - Rozdział VIII

 Dedykacja: Dla wyrozumiałych 😋💖

Betowała Neska 💜

💍💍💍

 

28 października 1998

 

Ledwo zapukała w drzwi gabinetu wicedyrektorki, gdy usłyszała głośne:

- Wejdź, panno Granger.

Hermiona złapała za klamkę i weszła do środka. Ku jej sporemu zaskoczeniu, poza profesor McGonagall w gabinecie znajdował się również nie kto inny, jak Artur Weasley.

- Hermiono… - Na jej widok rozpostarł swoje ramiona i uśmiechnął się do niej ciepło.

- Panie Weasley… - Podeszła do niego i pozwoliła mu się uściskać, dławiąc w piersi szloch.

- Tak mi przykro kochanie, że cię to spotkało. Molly przepłakała całą noc, gdy się wczoraj o wszystkim dowiedziała – Artur pogładził ją czule po włosach, jakby naprawdę była jego córką.

- Ja… Dziękuję… - wyszeptała, odrywając się od niego i próbując ze wszystkich sił się nie rozpłakać.

- Musisz wiedzieć, że osobiście rozmawiałem wczoraj z Lucjuszem Malfoyem i choć to jeden z najgorszych ludzi, jakich znam, wierzę, że mnie nie okłamał, mówiąc, że będą o ciebie dbać najlepiej jak potrafią - Artur oderwał się od niej i uśmiechnął do niej pocieszająco.

- Tak, myślę, że wcale nie chcą zrobić mi prawdziwej krzywdy – przyznała.

- Jestem tutaj, bowiem profesor McGonagall, była tak miła i zgodziła się udostępnić nam na chwilę swój kominek.

- Kominek? – zdziwiła się.

- Tak. Możesz przenieść się prosto do Trzech Mioteł. Czekają tam na ciebie. Musisz jednak wrócić do szkoły na lunch – McGonagall wyciągnęła w stronę puszkę z proszkiem Fiuu.

Hermiona szybko do niej podeszła. Dopiero, gdy nabierała proszek w dłoń, przypomniała sobie, że obiecała Malfoyowi, nie robić żadnych wypadów do wioski. Nie żeby czuła się zobligowana do dotrzymywania mu słowa, niemniej nie była osobą, która często łamała swoje obietnice. Westchnęła płytko i podeszła do paleniska. Bez dalszych pytań wrzuciła proszek w kominek i zawołała adres pubu.

💍💍💍

    Szybko porwał ją wir zielonych płomieni. Ledwie postawiła jedną nogę poza paleniskiem, a już wciągnęła ją para silnych, męskich ramion.

- Hermiona! – zdławiony głos otarł się o jej ucho.

- Harry… - objęła mocno przyjaciela i zamknęła oczy.

- Tak strasznie, strasznie mi przykro! – Potter oderwał się od niej, a w jego spojrzeniu zauważyła prawdziwy ból.

- Wiem. Nie dręcz się tym, proszę. To nic… - Hermiona zdobyła się na blady uśmiech.

- Jeszcze dziś zabiłbym Malfoya, gdybym tylko mógł – Harry mocno uścisnął jej dłoń i poprowadził ją w stronę starej kanapy, a Hermiona dopiero teraz rozejrzała się po pomieszczeniu, dochodząc do wniosku, że znajdowali się w jednym z prywatnych pokoi nad pubem.

- Sytuacja nie jest kolorowa, ale cieszę się, jeśli to naprawdę ochroniło inne kobiety z zakonu… - wyjąkała, znów walcząc ze łzami.

- Tak, to prawda. Kingsley bardzo długo tłumaczył to wszystko mi i Ronowi. Malofyowie są sprytni. Wiedzą, że nie dostaną od nas lepszej gwarancji bezpieczeństwa, niż posiadanie ciebie. Nie wykonamy przeciwko nim żadnego ruchu, dopóki oficjalnie będziesz jakoś powiązana z tym bladym dupkiem.

- To wszystko jest takie pokręcone – Hermiona nie kryła zniechęcenia. – Tak naprawdę wcale nie wiemy o co im chodzi. Lucjusz mówił coś o tym, że to Draco tak zdecydował, a on znów, że miał pięć dobrych powodów, żeby wybrać właśnie mnie. Podał mi jeden z nich… Podobno potrzebuje po swojej stronie kogoś inteligentnego, żeby przetrwać tę wojnę.

Harry uśmiechnął się do niej blado.

- Cóż… Lepiej nie mógł wybrać, prawda? Mogę go nienawidzić do szpiku jego zepsutych kości, ale nie nazwałbym go głupkiem. Na pewno on i Lucjusz dobrze sobie to wszystko przekalkulowali.

- Zapewne masz rację. Mimo to, przypuszczam, że kosztowało ich to wiele trudności i pieniędzy, by sfałszować moje dokumenty w ministerstwie i zwerbować tego całego Dagworth-Grangera.

- Nie mogę wyrazić, jak jest mi źle z tym, że musisz się poświęcać dla nas w ten sposób. Prosiłem Kingsleya, by pomógł nam cię jakoś ukryć, ale przysięga wieczysta to wykluczyła. Wiedź jednak, że jeśli cokolwiek ci się stanie w ich domu, to natychmiast cały zakon się tam zjawi, by cię uwolnić, a ja osobiście wypatroszę Malfoya moją różdżką!

- Nic mi nie zrobią, Harry. Oni chcą tylko mieć gwarancję, że nie ważne, która strona wygra, im nic się nie stanie.

- Kingsley mówił nam, jacy śmierciożercy chcieli zmusić czarownice z zakonu do ślubów. Sami najgorsi. Rowle, Yaxley, Dołohov… Uratowałaś wiele kobiet przed okrutnym losem, musisz to wiedzieć.

- Mam nadzieję, że to będzie tego warte… - Hermiona uśmiechnęła się blado. – I że Malfoyowie naprawdę nie kombinują czegoś okrutnego.

- Zniszczymy ich, jeśli czegoś spróbują! – zapewnił ją z mocą Harry, wciąż mocno ściskając jej dłoń.

- Harry… Masz tak wiele do zrobienia. Przykro mi, że nie będę mogła bardziej ci pomóc, ale… Ta sytuacja nie może na ciebie wpływać. Masz ważne zadanie do wykonania. Tylko jeśli ci się uda, wtedy wszystko się ułoży i wróci do normy – tłumaczyła mu łagodnie.

- Dumbledore w mojej wizji w maju, wspomniał o tym, że ty miałaś być tym głosem rozsądku, który miał mnie hamować. Jak ja sobie bez ciebie poradzę? – W oczach Pottera błysnęły łzy.

- Będziesz miał teraz Ginny obok siebie. Ona będzie cię pilnować w moim imieniu – Hermiona otarła własną łzę, która nagle spłynęła jej po policzku.

- Strasznie się cieszę, że będę z nią… Ale tak żal mi ciebie i Rona. On musi wrócić ze mną na Grimmauld Place, póki ty i Malfoy nie wyjedziecie ze szkoły. Nie zniósłby widoku tego pieprzonego śmierciożercy w twojej okolicy. Dziś przy śniadaniu podarł Proroka na strzępy.

Hermiona mimowolnie się zarumieniła, przypominając sobie zdjęcie na pierwszej stronie. Wgapiała się na nim w Dracona, niczym zakochany podlotek. Co za wstyd!

- To wszystko było zaplanowane. Malfoy wiedział, że w pubie będzie fotograf. Powiedział mi, że znał ten cały plan już od września – westchnęła ciężko.

- Jak on się zachowuje? Czy nadal cię obraża? Sprawia ci jakąś przykrość? – dociekał Harry.

- Nie. W zasadzie mam wrażenie, że to wszystko go bawi. Nazywa mnie różnymi słodkimi określeniami i nawet rzucił na Parkinson zaklęcie, gdy ta chciała nazwać mnie dziwką.

- Musisz na niego uważać, Hermiona. Nie możemy być pewni, że nie ma jakiś ukrytych motywów…

- Nie musisz mi tego mówić, Harry. Doskonale wiem, że to prawdziwy wąż. Na pewno coś jeszcze kombinuje.

- Kingsley zapewnił mnie, że zna dobry sposób na to, byś się mogła z nami kontaktować, bez obaw, że Malfoyowie to przechwycą.

- Byłoby świetnie. Gdzie jest Ron? – zapytała, czując jak w jej piersi wciąż rośnie niepokój. Wiedziała, że konfrontacja z jej chłopakiem, była nieunikniona, ale musiała przez to przejść. Tym bardziej, że nie była pewna, kiedy znów będzie mogła go ponownie zobaczyć.

- Czeka w sypialni obok. Wiem, że będzie wam bardzo trudno się pożegnać, dlatego dam wam trochę prywatności – Harry znów mocniej uścisnął jej dłoń. Wstał i pociągnął ją za sobą, by móc ją wygodnie objąć.

- Przetrwamy to Hermiona. Przetrwamy to i wygramy – wyszeptał w jej włosy.

- Wierzę w to całą sobą – zapewniła, przytulając się mocno do niego.

- Idź do Rona. Na pewno nie może się już ciebie doczekać – Harry wskazał jej na drzwi, uśmiechając się delikatnie.

- Dzięki. Dbaj o siebie Harry i nigdy się nie poddawaj! – Hermiona zmusiła się, by odwzajemnić uśmiech przyjaciela.

- Obiecuję. Wiesz, że kocham cię jak siostrę, której nigdy nie miałem?

- A ja ciebie, jak brata – Pochyliła się, by uściskać go po raz ostatni.

Szybko otarła twarz, idąc do pokoju obok. Naprawdę nie chciała, by jej pożegnanie z Ronem było całkowicie utopione we łzach, ale bała się, że to może nie być łatwe.

💍💍💍

    Bez pukania weszła do pokoju. Ron siedział na dużym łóżku, nakrytym białym prześcieradłem.

- Miona! – Na jej widok zerwał się na równe nogi i szybko do niej podszedł, od razu biorąc ją w ramiona.

- Ron… - Nie zdołała się opanować i od razu zaszlochała, wtulając się w jego brązowy sweter.

- Kochanie… Tak mnie wścieka, że nie mogę nic z tym zrobić – powarkiwał, opierając podbródek na jej głowie.

- Wiem. Nikt z nas nie spodziewał się takiej sytuacji – Hermiona po chwili otarła łzy.

- To nie potrwa długo. Wracam z Harrym i od razu bierzemy się ostro za poszukiwanie ostatniego horkruksa…

- Ministerstwo nie będzie protestowało, że opuszczasz szkołę? – zapytała, patrząc mu w oczy.

- Ojciec skłamie im, że mam komplikacje po zeszłorocznej groszopryszczce.

- Dobry pomysł. Obiecaj mi nie robić niczego pochopnego, dobrze? Musisz uważać na siebie i Harry’ego. Słuchajcie tego co mówią Remus i Kingsley i nigdy nie róbcie nic bez ich wiedzy – tłumaczyła mu z mocą.

- Wiem Miona, damy radę – Ron uśmiechnął się do niej ciepło.

- Jestem pewna, że tak – Hermiona pogładziła go po ramieniu.

Ron pochylił się i złapał jej usta w gorącym pocałunku. Na chwilę spięła się od tego, zupełnie nieprzygotowana na taką interakcje. Szybko jednak zreflektowała się na tyle, by oddać pocałunek swojego chłopaka. Dreszcz niepokoju przeciął jej ciało, gdy poczuła, jak Ron od razu ciągnie ją w stronę łóżka. Chyba nie myślał…?

Jęknęła ze zgrozy, gdy duża dłoń Weasleya dość obcesowo zamknęła się na jej piersi, pieszcząc ją przez bluzkę. Oderwała się od niego gwałtownie.

- Ron… - wyszeptała, patrząc mu w oczy z niedowierzaniem.

- To nasza ostatnia szansa – Rudzielec uśmiechnął się do niej uroczo. – Wiem, że nie tak to sobie wyobrażałaś, ale jest łóżku i prywatność. Wystarczy… Chodź! – Ron złapał ją za dłoń i pociągnął za sobą na posłanie.

Usiedli razem na skraju łóżka, a on od razu znów ją pocałował, sięgając palcami do zapięcia jej bluzki. Hermiona poczuła się jakby coś ją sparaliżowało. Czy naprawdę w obliczu tego wszystkiego, mogła po prostu oddać się mu tu i teraz? Ani trochę nie czuła się na to gotowa… Ale Ron miał rację, to mogła być ich ostatnia szansa. Wojna już trwała i nie wiadomo, kiedy mogli mieć kolejną szansę.

Jęknął w jej usta i wsunął dłoń za jej dekolt, dotykając jej piersi zamkniętej w koronkowym staniku. Hermiona odruchowo odtrąciła jego dłoń i zerwała się z miejsca.

- Co jest? – zdziwił się, najwyraźniej lekko oszołomiony jej reakcją.

- Ja… Chyba nie mogę Ron – jęknęła, ukrywając twarz w dłoniach.

- Hermiona… - podszedł do niej i delikatnie położył jej ręce na ramionach, masując je uspokajająco. – Oczywiście, że możesz. Tylko się trochę odpręż… - zachęcał.

- Nie… Ja…- popatrzyła na niego ze łzami w oczach. Wiedziała, że długo na to czekał, ale nie była w stanie tak po prostu tego zrobić.

- Obiecuję, że będę delikatny. Spodoba ci się, jestem pewien – Ron uśmiechnął się do niej, czule głaszcząc ją po policzku.

Hermiona kompletnie nie wiedziała, co ma mu teraz powiedzieć. Wiedziała, że jej odmowa mocno go zrani, ale postępowanie wbrew w sobie w tak ważnej sprawie, nie wchodziło w grę.

- Kochasz mnie, tak? Więc w czym problem? – Ron chyba powoli zaczynał się irytować jej powściągliwością.

Hermiona wzdrygnęła się lekko, przypominając sobie dzisiejszą rozmowę z Nottem. Czy naprawdę go kochała? Nie mogła się oszukiwać. Nie miała żadnej pewności, co do siły swoich uczuć. Pocałunki Rona były miłe, a on od zawsze wydawał jej się takim właściwym wyborem… Ale prawdziwych iskier tam nie było. Czy to co mieli wystarczyło? Czy było wszystkim, na co mogła liczyć? Czy gdyby naprawdę go kochała, to pożądanie go nie powinno być dla niej bardziej naturalne?

- Ron… Nie mogę tego zrobić w ten sposób – Hermiona przełknęła łzy i opuściła głowę, nie chcąc widzieć rozczarowania w jego oczach.

Słyszała, jak prycha pogardliwie pod nosem i wiedziała, że jest na nią coraz bardziej wkurzony.

- Hermiona! – złapał ją mocno za ramiona. – A co jeśli ten wstrętny śmierciożerca napoi cię jakimś eliksirem, albo upije whisky i kiedyś wykorzysta? Naprawdę chcesz, by twój pierwszy raz był z kimś takim? – dopytywał gorączkowo.

Dreszcze przebiegły po jej ciele, po tych słowach.

- Nie zrobi tego. Malfoy mnie nie dotknie! – zapewniła zdławionym głosem.

- Nie możemy ryzykować! Chodź do łóżka – Ron mocno złapał ją za dłoń, zdeterminowany do tego, by pociągnąć ją za sobą.

- Nie! – zaprotestowała, wyrywając mu się. – Nie w ten sposób, Ron!

- W jaki? Delikatny? Namiętny? Z mężczyzną, którego kochasz? Wolisz się przekonać, czy nie zostaniesz zmuszona do rozłożenia nóg przed śmierciożercą, gdy już zamieszkasz w jego domu? – wypluł z siebie z goryczą.

- Nie wierzę, że mówisz takie rzeczy Ron! – Hermiona ze smutkiem pokręciła głową. – Chcesz się ze mną przespać, by mieć pewność, że Malfoy nie zrobi tego pierwszy? – zapytała gorzko.

Ron otworzył usta, by coś powiedzieć, ale zamknął je szybko. Hermiona poczuła nagłą ochotę, by dać mu w twarz. Wyraźnie o to właśnie chodziło…

Szybko zapięła swoją bluzkę i ruszyła do drzwi.

- Hermiona! – Ron dogonił ją i złapał za ramię.

- Gdybyś naprawdę mnie kochał, nie naciskałbyś widząc w jakiej jestem rozsypce. I nie sugerowałbyś tak lekko, że w domu Malfoya zostanę wykorzystana jak jakiś przedmiot – Łzy nieprzerwanie spływały jej po policzkach.

- Gdybyś ty mnie naprawdę kochała, nie miałabyś takich oporów i już dawno byśmy to zrobili! – powiedział cicho.

- Być może masz rację – przyznała, patrząc w jego niebieskie oczy. Tak inne… Ciepłe i znajome. Nie tak piękne, jak te z jej snów…

- Obyś tego nie żałowała, Miona – wyszeptał z wyraźnym bólem.

- Oby. I nienawidzę, jak mówisz do mnie Miona – przyznała smutno, po czym bez oglądania się za siebie, wyszła z pokoju.

 

 💍💍💍

30 października 1998

 

    Nie płakała. Czuła się okropnie, a coś w jej wnętrzu kuło i bolało praktycznie bez przerwy, ale łzy już nie płynęły. Nie wiedziała, czy to przez to, że już ich zabrakło, czy też jej wewnętrzna determinacja nie pozwalała jej na to by wciąż szlochać. Ostatnia konfrontacja z Ronem była dla niej prawie tak samo bolesna, jak to, gdy zostawił ich wtedy w lesie, odchodząc mimo jej błagań. Teraz jednak jej wewnętrzne wnioski były zupełnie inne. W tamtym czasie czuła się winna i zrozpaczona faktem, że była dla niego tak mało warta, że nawet się nie zawahał przed odejściem. Obecnie była bardziej rozgoryczona i zła, że pozwolił sobie postawić na to, że się z nim po prostu prześpi, zamiast spróbować ją wesprzeć i pocieszyć po tym wszystkim, co ją spotkało. Nie zdziwiło ją, że Ron nie przysłał żadnej sowy, by spróbować jakoś naprawić sytuację pomiędzy nimi. Pewnie wciąż się wściekał o to, że mu odmówiła… Nie było sensu się oszukiwać. Ich związek był praktycznie skończony.

Przedpołudnie tego dnia spędziła w swoim dormitorium, nie chcąc się uczyć w bibliotece, gdzie uczniowie przychodzili tylko po to, by ją pooglądać niczym jakiś obiekt muzealny. Dwie krukonki z piątego roku, posunęły się nawet do tego, że zapytały co muszą zrobić, by dostać zaproszenie na jej przyjęcie zaręczynowe. Co za koszmar.

Właśnie skończyła składać swoje notatki, gdy do jej pokoju weszła Ginny.

- Skończyłaś już? Za chwilę musimy się zbierać – Ruda bez oporów wskoczyła na łóżko przyjaciółki, uśmiechając się pogodnie.

- Dokąd? – zdziwiła się Hermiona.

- Jak to dokąd? Na mecz! Wiesz, że przenieśli go na dzisiaj, bo jutro jest bal – przypomniała.

- Nie miałam zamiaru się tam wybrać – przyznała szczerze Hermiona.

- Musisz! To ostatni mecz, jaki będziemy mogły zobaczyć w szkole – upierała się Ginny.

- Wiesz, że dziś gra Slytherin, a to oznacza…

- Tak, Malfoya jako kapitana. Jeśli cię tam zabraknie, cała szkoła będzie o tym plotkować – Ginny zachichotała.

- Już i tak ciągle o nas plotkują, choć dwanaście innych par również się zaręczyło – burczała Hermiona. – Nie zamierzam tam iść, Ginny.

- Daj spokój! Zawsze chodziłaś na mecze! Qudditch to najlepsza rozrywka w tej szkole. Musisz ze mną iść, Herm. To naprawdę ostatnia okazja. Nikt ci nie każe kibicować Malfoyowi. Jak chcesz, to poproszę Lunę, żeby nam pożyczyła szaliki Ravenclawu – Ginny mrugnęła do niej łobuzersko.

Hermiona uśmiechnęła się lekko do przyjaciółki.

- Nie będę robiła takich demonstracji, ale dobrze... Pójdę z tobą, choć jestem pewna, że śmiertelnie się wynudzę.

- Wątpię. Malfoy gra swój ostatni mecz, a Michael Corner, szukający krukonów zaręczył się podobno z jakąś dziewczyną z Francji, więc to też jego ostatnia gra. Obaj będą chcieli się popisać.

- Dlaczego ludzie tak gnają do tych zaręczyn, skoro nie muszą? – zapytała z niechęcią Hermiona.

- No wiesz… Lepiej szybko złapać najlepsze kąski, nim znikną z menu – zaśmiała się Ginny.

- Poszczęściło ci się, bo złapałaś samego wybrańca – Hermiona uśmiechnęła się do Rudej złośliwie.

- Odpowiedziałabym ci coś o przystojnym, bogatym i sławnym, ale pewnie byś mnie uderzyła, gdybym nazwała to szczęściem – Ginny podniosła się z łóżka.

- Gwarantuje ci, że jestem bardzo daleko od nazwania się szczęśliwą – Hermiona podeszła do szafy, by wyjąć swój płaszcz.

- Jak przygotowania do jutra? – zapytała niepewnie Ginny.

- Lavender i Parvati uparły się, byśmy razem szykowały się do balu, więc nie muszę się specjalnie wysilać. One na pewno się mną zajmą.

- Mam nadzieję, że mimo wszystko będziesz się dobrze bawiła.

- Bez szans Ginny, wiesz przecież, że muszę iść tam z Malfoyem – marudziła.

- On pewnie nieźle tańczy, jak każdy arystokrata…

- Nie zamierzam z nim tańczyć! – upierała się Hermiona.

- To przynajmniej napijemy się ponczu. Słyszałam, że puchoni planują go dobrze podrasować – Ginny wyszczerzyła się szeroko.

- Nawet nie chce mi się o to wściekać, jako prefekt naczelnej – Hermiona mimowolnie zachichotała i skierowała się do drzwi.

Nie przyznałaby tego głośno przed Ginny, ale nawet cieszyła się, że przyjaciółka wyciągnęła ją na mecz. Była trochę ciekawe, jak dziś pójdzie Malfoyowi. Nie mogła ukrywać, że czuła się w pewien dziwny sposób z nim związana. I to nie tylko przez ich zaręczyny, ale również przez swoje wciąż powtarzające się sny o nim.

💍💍💍

    Dzień był chłodny i wietrzny, ale na szczęście nie padało. Hermiona rzuciła na siebie i Ginny czarny cieplne i usiadły razem na trybunach Gryffindoru. Neville, a także reszta kolegów z ich roczników, szybko do nich dołączyła. Hermiona na chwilę wstrzymała oddech, gdy Malfoy wprowadził swoją drużynę na murawę. Nie było sensu zaprzeczać, że był imponujący. Wysoki, dobrze zbudowany i przystojny. Prawdziwy lider. Wiele dziewczyn wzdychało tęsknie na jego widok i zapewne jej w tej chwili zazdrościło.

Gra wreszcie się rozpoczęła, a Hermiona choć starała się śledzić całość akcji i najlepsze rzuty ścigających, raz po raz uciekała wzrokiem do krążącego nad boiskiem blondyna. Widać było, że jest skupiony i zdeterminowany do tego, by dziś wygrać.

- Choć go nienawidzę, to muszę przyznać, że całkiem dobrze sobie poradził jako kapitan – przyznała Ginny, patrząc na to jak ślizgoni zdobywają kolejne dziesięć punktów i prowadzą już pięćdziesięciopunktową przewagi nad drużyną Ravenclawu.

- Zabini dobrze gra – wtrącił Neville.

- Jego nienawidzę prawię tak samo, jak Malfoya, ale to prawda. To najlepszy zawodnik na boisku.

- Serio? A co ci zrobił, że tak go nie cierpisz? – zdziwiła się Hermiona, pierwszy raz słysząc o uczuciach przyjaciółki do przystojnego ścigającego.

- Ciągle mówi do mnie dziwne rzeczy. Nazywa mnie swoim słoneczkiem i pyta, czy to prawda, że Harry bardziej kocha swoją sławę niż mnie. Tego typu bzdury – skarżyła się Ginny.

- Wiesz, że to dlatego, że mu się podobasz, prawda? – zachichotała Hermiona.

- Cóż… Może pomarzyć!

- On też się z kimś zaręczył? – zapytała ciekawsko Hermiona.

- Nie. Ale ślizgoni i tak przodują w liczbie umów narzeczeńskich. Nott zaręczył się z Astorią Greengrass, Higgs z Pansy Parkinson, a Graham Montague z siostrą Astorii - Daphne.

- Serio? To ciekawe – Hermiona odszukała wśród zawodników Grahama, który był pałkarzem drużyny. Jeśli wierzyć w to, co powiedziała jej Luna, to była zdziwiona, że Montague mimo wszystko chciał się w przyszłości ożenić.

- Malfoy chyba widzi znicza! – zawołał Neville, zrywając się z miejsca.

Wszyscy na trybunach wstali, patrząc jak Draco leciał z obłędną prędkością w dół, wyciągając rękę do lecącej tuż przed nim złotej piłeczki. Corner był tuż za nim, ale nie miał szans na dogonienie ślizgona.

Hermiona dopiero po chwili uświadomiła sobie, że przez cały czas zaciska kciuki, więc szybko je poluzowała. Przecież wcale nie życzyła mu sukcesu…

- Tak! Kapitan drużyny ślizgonów, Draco Malfoy ma znicza. Mecz zostaje zakończony zwycięstwem Slytherinu! – ogłosił komentator meczu.

- Nieźle mu poszło – Ginny uśmiechnęła się do Hermiony.

- Nie ma co temu zaprzeczać – Hermiona odwzajemniła jej uśmiech i spojrzała na boisko, gdzie Malfoy wciąż wyciągał w górę rękę ze zniczem, a jego drużyna podlatywała do niego, by mu pogratulować.

- Zmarzłam trochę. Co powiecie na gorącą czekoladę przed kominkiem w naszym pokoju wspólnym? – zaproponowała Ginny.

- Świetny pomysł – zgodziła się Hermiona. 

- Co on robi? – zapytała Neville, patrząc niepewnie na swoje przyjaciółki.

Hermiona odwróciła się, by jeszcze raz spojrzeć w stronę boiska i zamarła, widząc, że Malfoy leci prosto w stronę trybun Gryffindoru.

- Och…! - Ginny przytknęła dłoń do ust i cicho zachichotała. – Prawie zawsze na meczach ligowych, zwycięski szukający oddaje złapanego przez siebie znicza swojej dziewczynie lub żonie. To taka urocza tradycja…

- On chyba sobie ze mnie kpi – Hermiona poczuła, że z emocji robi jej się ciemno przed oczami.

Cały stadion zamarł, gdy Draco znalazł się tuż przy skraju trybun i z łobuzerskim uśmieszkiem wyciągnął dłoń ze zniczem w jej stronę.

- To dla ciebie, kochanie! – oznajmił głośno i dobitnie.

Hermiona zacisnęła szczękę i powoli do niego podeszła, czując jak gorące rumieńce wykwitają jej na policzki. Wszyscy na boisku, łącznie z nauczycielami przyglądali się z uwagą tej scenie.

- Musisz się tak popisywać? – zapytała, gdy podeszła na tyle blisko, by tylko on mógł ją usłyszeć.

- Dla twojej miny, warto!  - zachichotał.

Hermiona sięgnęła po znicza, tkwiącego w jego wyciągniętej dłoni. Ledwo jednak zakleszczyła na nim palce, gdy Malfoy złapał ją za nadgarstek i przyciągnął do siebie. Z prawdziwą paniką, pomyślała o tym, że zaraz wciągnie ją na swoją miotłę i odleci, jednak on tylko objął ją ramieniem, zatapiając twarz w jej włosach.

Zamarła, totalnie zaskoczona takim obrotem sytuacji. Nigdy jeszcze nie znalazła się tak blisko niego. To było porażające. Serce waliło jej jak oszalałe, a oddech utknął gdzieś w piersi.

- Nie pogratulujesz mi? – wyszeptał wprost do jej ucha.

- Gratuluję sobie, że jeszcze nie spróbowałam zrzucić cię z tej miotły. Natychmiast mnie puść! – zażądała zdławionym głosem, cała rozedrgana.

Na szczęście Malfoy posłuchał i wypuścił ją ze swoim objęć.

- Zaprosiłbym cię na pomeczową imprezę, ale pewnie masz dużo nauki – zakpił, uśmiechając się do niej bezczelnie.

- Wolałabym poważnie zachorować, niż się tam pokazać – Hermiona zdobyła się na cierpki uśmieszek.

- Nie szkodzi. Odbijemy to sobie jutro na balu – Malfoy mrugnął do niej.

- Zapomnij! – warknęła pod nosem.

- Będę czekał o ósmej w holu – Draco pomachał do niej wesoło, po czym odwrócił się na swojej miotle i poleciał na dół.

Hermiona dopiero w tej chwili uświadomiła sobie, jak mocno ściskała znicza, którego jej dał. Cała ta sytuacja była dla niej okropnie niespodziewana i stresująca.

Powoli wróciła do Nevilla i Ginny.

- Hermiona… To było… No wiesz… - Ruda zrobiła wielkie oczy.

- Przedstawienie, Gin. Oto czym to było – mruknęła zniechęcona, kierując się do wyjścia z trybun.

- Przez chwilę, gdy on cię objął, obawiałem się, że ktoś strzeli w was zaklęciem. Aż tutaj było słychać wściekłe posykiwania ślizgonek – przyznał Neville.

- Hermiona! – Lavender dogoniła ją przed zejście ze schodów. – Mogę zobaczyć znicza? O Merlinie, ale to było słodkie! Taki narzeczony to szczyt marzeń! – piszczała.

Hermiona przewróciła oczami, ale mimowolnie uśmiechnęła się do koleżanki. Nigdy nie była specjalną romantyczką i była w pełni świadoma, że cała ta akcja, była kolejną zaplanowaną zagrywką Malfoya, ale jednak, to faktycznie na swój sposób było urocze i dało jasny sygnał dla całej szkoły, że on poważnie traktuje ich zaręczyny. Hermiona wiedziała, że będzie musiała dobrze przemyśleć jakie jeszcze motywacje, mogły się kryć za tym wszystkim.

💍💍💍

Cześć...!

Przepraszam, że rozdziału nie było po północy - rodzinna impreza mnie położyła wcześniej spać 😅

Przepraszam też za brak innych publikacji - nie martwcie się jednak, nic nie jest zawieszone, wszystko w trakcie pisania i o ile wena pozwoli na pewno wkrótce pojawią się też inne opowiadania. 

Dzięki za słowa wsparcia na blogu, fb i wattpadzie - jesteście naprawdę super! 😘

Pozdrowienia dla Igi i Pandy - moich wenowych motywatorek i oczywiście dla niezastąpionej Neski 💕

Duże buziaki!

Wasza V.