Przyrzeczona - Rozdział VI

Dedykacja: Dla Kissing acid - za refleks 😋😉

Betowała Neska

💍💍💍

Rozdział VI

 

27 października 1998 - popołudnie

            Ron nie wrócił tego popołudnia do wieży Gryffindoru. Martwiło ją to, bowiem choć wiedziała, że ich rozmowa będzie bolesna i trudna, to bardzo chciała mieć ją już za sobą. Zastanawiała się, co go zatrzymało? Czyżby pan Weasley i Kingsley zdecydowali się, że jednak powinien trochę ochłonąć nim wróci i znów znajdzie się w pobliżu Malfoya? Nie łudziła się, że Ron w jakikolwiek sposób mógłby wpłynąć na całą tę sytuację. Nie miała wątpliwości, że sprawa jest już przesądzona.

Jej umysł zawsze działał podobnie. Najpierw zbierała informację, później je analizowała, a na koniec wyciągała wnioski. Teraz jednak informacje, które tak naprawdę miała, były szczątkowe… Kingsley nawet nie przekazał jej dokładnej treści przysięgi, jaką złożył mu Lucjusz Malfoy. Sam fakt, że ten wyniosły arystokrata w ogóle się na to zdobył, pozostawał dla Hermiony kompletną zagadką. Nie była pewna, czy zdoła rozwikłać to wszystko, wiedziała jednak, że musi dostać więcej informacji, nim spróbuje to zrobić. Dlatego też, pomimo tego, że nie miała najmniejszej ochoty wychodzić ze swojego dormitorium, podejrzewając, iż cała szkoła żyła już plotkami i domysłami na temat wydarzeń w sali eliksirów, postanowiła, nie chować się przed światem i normalnie pójść na kolację. Ledwo tknęła dziś śniadanie, a na obiedzie nie była, woląc zostać w swoim dormitorium i spróbować trochę uporządkować własne myśli. Wkrótce jednak i tak musiała iść do gabinetu dyrektora, by podpisać cały ten śmieszny kontrakt. Nie widziała więc przeszkód, by wcześniej normalnie nie zjeść ciepłego posiłku. Świat się przecież jeszcze nie skończył. 

Zeszła do pokoju wspólnego, zastając w nim Ginny i Nevilla, pogrążonych w cichej rozmowie. Wcześniej tego samego dnia, Hermiona poprosiła przyjaciółkę, by przekazała co się wydarzyło ich najbliższemu gronu, czyli Nevillowi, Lunie i Susan Bones. Na jej widok, Nev poderwał się z kanapy i już po chwili Hermiona tonęła w jego silnym uścisku.

- Tak mi przykro, Hermiono… Gdybym tylko mógł coś zrobić…- wyszeptał w jej włosy.

- Wiem, dziękuję – poklepała go przyjaźnie po plecach, w duchu zastanawiając się jak często teraz ludzie będą sobie mówić takie rzeczy, zamiast zwykłych gratulacji z okazji zaręczyn.

- Ta wstrętna, blada fretka… Co on kombinuje? – Neville ze smutkiem pokręcił głową.

- Cokolwiek to jest, nie pozwolę mu ze mną wygrać – obiecała pewnie Hermiona.

- On nie ma z tobą żadnych szans! – Neville objął ją raz jeszcze, mocno ściskając.

- Właśnie! Na pewno dokopiesz mu na każdym polu, Herm… - Ginny podeszła do nich, uśmiechając się pocieszająco do przyjaciółki.

- Obiecuję, że się nie poddam – zapewniła ich, odrywając się wreszcie od Longbottoma i zdobywając się na nikłe uniesienie kącików ust.

- Idziemy na kolację? – zapytał niepewnie Neville.

- Jasne. Nie mam zamiaru się przed nim ukrywać – podkreśliła z mocą, ruszając dziarsko w stronę przejścia pod portretem.

💍💍💍

Była w pełni świadoma ciekawskich spojrzeń, jakimi raczyło ją wielu mijających ich uczniów, nikt jednak nie odważył się niczego skomentować ani tym bardziej o nic zapytać.

Usiedli przy stole Gryffindoru, a Hermiona całą siłą woli, zmusiła się, by nie patrzeć na stół Ślizgonów.

- Chyba go nie ma – skomentowała Ginny, rozglądając się po wielkiej sali.

- A może to on chowa się przed tobą? – Neville chyba chciał ją pocieszyć.

- Rozsądnie z jego strony – odpowiedziała lekko Hermiona, choć w duchu zastanawiała się, czy to mogłaby być prawda. Czyżby Malfoy nadal był zwykłym tchórzem?

- Proszę o uwagę! – rozległ się donośny głos od strony stołu nauczycielskiego i Hermiona dopiero teraz zorientowała się, że dyrektor Snape był dziś obecny na kolacji.

Poczuła na plecach zimny dreszcz. Miała tylko nadzieję, że wcale nie zamierzał właśnie ogłosić wszem i wobec tych śmiesznych zaręczyn… Spłonęłaby chyba ze wstydu, choć przecież i tak pewnie wcześniej czy później wszyscy się dowiedzą. Niemniej, jak dla niej – później brzmiało lepiej.

- Jako, że zgodnie z nowym prawem, powołanym przez nasze szanowne Ministerstwo Magii, kilkoro z was, zdecydowało się na zakontraktowanie swoich zaręczyn, pragnę poinformować, że te osoby, przystąpią do końcowych egzaminów w przyśpieszonym terminie, który przypadnie na piątek, trzynastego listopada.

Hermiona parsknęła pod nosem. Cóż za wymowna data! Poza nią, tylko kilka osób urodzonych w mugolskich rodzinach również się skrzywiło na ten wybór. Czarodzieje widać nie byli tak przesądni.

- Wszelkich, dalszych informacji w tej sprawie, udzielą wam opiekunowie waszych domów. Drugie ogłoszenie dotyczy natomiast pewnego, niedawno dokonanego przez Ministerstwo Magii odkrycia. Bez zbędnych szczegółów, pragnę was tylko poinformować, że znana wam wszystkim, jako prefekt naczelna Hermiona Granger, okazała się być tak naprawdę zaginioną córką czarodziejów…

Przez całą salę przetoczyła się fala gwałtownych szeptów, a kilka osób wstało ze swoich miejsc, by móc lepiej ją zobaczyć. Gryffoni gapili się na nią z dosłownie opadniętymi szczękami. Tego kompletnie nikt się nie spodziewał. 

- Od dziś nazywa się ona Nina Dagworth-Granger i jest uznawana za czarownicę czystej krwi od siedmiu pokoleń – zakończył niezrażony niczym Snape.

- Zmienili ci nawet imię? – zapytała Ginny, łapiąc ją pod stołem za dłoń i ściskając ją mocno.

- To nie ma żadnego znaczenia, Gin – wyszeptała, sięgając po swój sok dyniowy, by nie wyglądać na załamaną tym, co właśnie oznajmił dyrektor.

- Na dziś to wszystko. Miłego wieczoru – zakończył przemowę Snape, a wrzawa w całym pomieszczeniu od razu przybrała na sile.

Hermiona szybko skończyła swoją kolację, kątem oka spoglądając na stół nauczycielski. Dyrektor właśnie wyszedł przejściem dla nauczycieli.

- Hermiono… To prawda? Jednak wcale nie jesteś mugolakiem? Ale jak to możliwe? – dopytywała podekscytowana Lavender.

- To dla mnie też nowość, jeszcze nie znam żadnych szczegółów – odpowiedziała wymijająco, wstając ze swojego miejsca.

- Dokąd idziesz? – zaniepokoiła się Ginny.

- Muszę iść do gabinetu dyrektora.

- Odprowadzimy cię! – zdecydował od razu Neville, dołączając do niej i do Rudej.

Hermiona już chciała im powiedzieć, że to niepotrzebne, ale ledwie zrobiła dwa kroki od swojego stołu, gdy na jej drodze stanęła Pansy Parkinson w towarzystwie Astorii Greengrass i Milicenty Bulstrode.

- Czego tu, Parkinson? – warknęła na nią Ginny.

Pansy uśmiechnęła się z pogardą, patrząc z wyższością prosto na Hermionę.

- Proszę, proszę… Największa szlama tej szkoły, okazała się jednak wcale nie być szlamą… Któż by to zgadł? – szydziła.

- Na pewno nie ty. Nigdy nie byłaś zbyt górnolotna w czymkolwiek Parkinson – odpowiedziała Hermiona ze słodkim uśmieszkiem, wywołując tym głośną salwę śmiechu ze strony gryfońskich dziewczyn.

- Możesz udawać kogo chcesz, Granger! Prawdy jednak nie zmienisz… Mogłaś nie urodzić się jako szlama, ale wychowałaś się jako ona i nic tego nie zmieni! – Parkinson zacisnęła pięści w geście wściekłości.

- Jak myślisz Parkinson? Kto jest gorszy? Mądra szlama czy czystokrwista idiotka? – zapytała Hermiona, wciąż się do niej delikatnie uśmiechając.

- Zwłaszcza, że Granger nie jest już teraz szlamą i nie wolno ci tak jej nazywać… - rozległ się głos za plecami Pansy.

Hermiona na chwilę wstrzymała oddech, ale na szczęście okazało się, że to tylko Zabini, Nott i Montauge. Malfoya z nimi na szczęście nie było.

- Przepraszam, chyba powinienem był powiedzieć Dagworth-Granger – Zabini uśmiechnął się do Hermiony przepraszająco.

- Najlepiej, żebyś w ogóle nic do mnie nie mówił. A teraz przepraszam, ale mam coś ważnego do załatwienia – Hermiona chciała ich wyminąć, gdy Blaise nagle złapał ją za nadgarstek.

- Nie chciałem cię obrazić! Chciałem się tylko przywitać i zaofiarować ci swoją przyjaźń…

Hermiona parsknęła śmiechem, patrząc na niego z niedowierzaniem.

- Jeszcze dziś rano, przyrównałbyś mnie do błota na swoim bucie, a teraz ofiarujesz mi swoją przyjaźń? – warknęła, wyrywając się spod jego dotyku.

- Jeszcze dziś rano, nie wiedziałem, że będziesz zaręczona z moim najlepszym przyjacielem – odpowiedział, zupełnie nie zbity z tropu Blaise.

Dookoła nich na chwilę zapadła zupełnie martwa cisza, aż po kilku sekundach Lavender, Parvati, Astoria i Pansy wykrzyknęły zgodnie:

- CO?!

Hermiona ledwo zdusiła jęk zgrozy. Nie sądziła, że Zabini z taką łatwością przywoła ten temat na tapetę.

- To niemożliwe… - wyszeptała Pansy, nagle zrobiła się blada niczym Bezgłowy Nick.

- To o to się z nim kłóciłaś dziś rano na eliksirach? Padma mi o tym opowiedziała! - Parvati wyglądała na szalenie podekscytowaną.

- Zejdź mi z drogi Zabini! – wycedziła przez zęby Hermiona, próbując opanować jakoś swoje emocje. Nie mogła się teraz ani rozpłakać, ani wpaść w histeryczny napad złości. Musiała pozostać spokojna.

- Chciałem tylko, żebyś wiedziała, że to szczera oferta. Na pewno na początku nie będzie ci łatwo, ale w razie problemów, zawsze możesz na mnie liczyć – Blaise wyglądał na zupełnie szczerego.

- Serdecznie dzięki za okazaną łaskę, a teraz spływaj! – warknęła na niego, w pełni świadoma tego, że cała Wielka Sala na nich patrzy.

- W takim razie, do zobaczenia, Nino – Blaise mrugnął do niej, po czym odszedł z powrotem w stronę stołu Slytherinu, a Nott rzucając jej tylko długie, oceniające spojrzenie, wkrótce poszedł za nim.

- Co to wszystko w ogóle ma znaczyć?! O czym Blaise bredził? – wykrzyknęła Parkinson, patrząc na nią z niedowierzaniem, a stojąca tuż obok niej Astoria Grengrass, wyglądał na wpół spetryfikowaną.

- Nie twój interes Parkinson! Zmywaj się stąd! – rzuciła ze złością Ginny.

- Draco poprosił mnie, bym ci przekazał, że będzie czekał na ciebie pod gabinetem dyrektora – wypalił nagle Graham Montauge, od razu się rumieniąc.

- Co?! – wykrzyknęły tym razem Parkinson i Ginny.

- Czyżbyś był jego sową, Montague? – Hermiona przyjrzała się uważnie, wciąż nieco speszonemu Ślizgonowi.

- Jasne! Jedną z wielu – Graham gestem wskazał za stojącego nieco dalej Goyla, którego Hermiona nawet wcześniej nie zauważyła. – I gdyby wnikać w szczegóły, to ja jestem tą najbardziej rozgarniętą – Graham uśmiechnął się do niej przyjaźnie.

Hermionie mimowolnie drgnęły kąciki ust. Nie potrafiła sobie przypomnieć, by Montague kiedykolwiek nazwał ją szlamą albo  zachowywał się wobec niej wrogo. W każdym razie, nie miała zamiaru go potraktować jako posłańca, któremu odrywa się głowę za złe wieści. Po co ten przeklęty Malfoy kazał jej to przekazać? Już i tak się denerwowała samym podpisaniem tego głupiego kontraktu. Wcale nie miała go ochoty przy tym oglądać.

- Co ty sobie w ogóle wyobrażasz, Granger? Cokolwiek kombinujesz, masz się w tej chwili odwalić od Dracona! – wysyczała wściekle Pansy.

- W tej chwili wyobrażam sobie, że jeśli się zaraz ode mnie nie odsuniesz i nie zejdziesz mi z drogi, transmutuję cię w królika i rzucę hipogryfom na pożarcie, rozumiesz? – zapytała chłodno Hermiona.

Parkinson, aż zachłysnęła się powietrzem i chyba szybko próbowała wymyślić, jakąś ciętą ripostę, ale Hermiona nie zważając na to, wyminęła ją i wyszła z Wielkiej Sali z dumnie uniesioną głową.

💍💍💍

- Hermiona… ale naprawdę… - Ginny spojrzała na nią prawie błagalnie.

- Nie Gin. Nie ma potrzeby byście mnie odprowadzali. Jeśli mam go przekląć, to wolę nie mieć przy tym świadków – odpowiedziała z krzywym uśmieszkiem, stojąc u podnóża schodów.

- A co jeśli to on sięgnie po różdżkę? – zmartwił się Neville.

- Może spróbować, jeśli ma odwagę! – zapowiedziała złowieszczo Hermiona.

- Jeśli coś ci się stanie, to Harry i Ron w życiu mi nie wybaczą – lamentowała dalej Ginny.

- Na pewno nic mi się nie stanie. Wolę skonfrontować się z nim sama, skoro już w ogóle muszę – Hermiona westchnęła, wyraźnie zniechęcona.

- No dobrze… Ale w razie czego, wyślij nam szybko patronusa, a zaraz tam będziemy – zapewnił ją Neville.

- Obiecuję, że tak właśnie zrobię – Hermiona wysiliła się na niewielki uśmiech, po czym pomachała im na pożegnanie i żwawo ruszyła w górę.

💍💍💍

Dopiero, gdy skręciła za pierwszy róg i zgubiła przyjaciół z oczu, pozwoliła sobie na to, by zwolnić i nie okazywać już tej niezachwianej pewności siebie. Tak naprawdę, wcale nie miała ochoty na spotkanie z Malfoyem. Przed ostatnim zakrętem wzięła głęboki oddech i nieco uniosła głowę. To nie będzie miłe…

Draco stał nonszalancko oparty o ścianę, tuż obok kamiennej Chimery prowadzącej do gabinetu dyrektora. Ubrany był w czarny sweter i jeansy, a jego włosy były tak uroczo roztrzepane, że to nie mogła być kwestia przypadku. Wyglądał na totalnie wyluzowanego, jakby tylko czekał, aż ktoś poda mu szklaneczkę z whisky, by dopełnić jego dzień. Ręce założone na piersi, nogi skrzyżowane w kostkach i kompletnie znudzona mina.

Co za cholerny palant!

Odwrócił głowę w jej stronę, dopiero, gdy podeszła bliżej, choć Hermiona mogła się założyć, że był świadomy jej obecności od kiedy tylko pojawiła się na korytarzu.

- Dobry wieczór skarbie – uśmiechnął się do niej łobuzersko. – Czy złość już ci przeszła?

Hermiona nie wiedziała czy ma ochotę krzyczeć, płakać, przekląć go, czy po prostu zatłuc swoimi pięściami… Wiedziała jednak, że nie może pokazywać przed nim żadnych takich emocji. Musi być tak samo zimna, jak on.

- Naprawdę chcesz w to grać? – zapytała spokojnie. – Zapomniałeś już, jak dobrze moja pięść pasuje do twojego nosa skarbie? – ostatnie słowo wypluła, niczym najgorszą obelgę.

Malfoy przez chwile przyglądał jej się oceniając, po czym oderwał się od ściany i zrobił dwa kroki w jej stronę, by móc stanąć tuż przed nią.

- Dobry początek Granger – w jego głosie zabrzmiało coś bliskiego uznania. – Myślałem, że zaserwujesz mi więcej tej samej histerii, co dziś rano, ale widzę, że poczyniłaś już pierwsze przemyślenia i słusznie uznałaś to za bezcelowe.

- Po prostu nie lubię tracić czasu na rzeczy nieistotne, Malfoy. Mów czego chcesz i oszczędźmy sobie rozmowy, skoro nie cieszy ona żadne z nas.

- Och nie! – Draco złapał się teatralnie za pierś. – Nie masz ochoty ze mną rozmawiać? Ranisz tym moje serce tak dotkliwie! – posłał jej złośliwy, pełen wyższości uśmieszek.

Hermiona założyła ręce i powoli zmierzyła go wzrokiem od stóp do głowy, mając nadzieję, że jej mina wyraża tylko i wyłącznie obrzydzenie.

- Mogę dużo gadać jeśli chcesz. Mogę nawet zagadać cię na śmierć, jeśli to sprawi, że będziesz wtedy tak samo nieszczęśliwy, jak ja teraz jestem.

- Zostańmy przy opcji nie tracenia czasu na głupoty. Domyślam się, że choć masz miliony pytań, jak to zwykle u ciebie, to jedno z nich szczególnie nie daje ci spokoju, prawda? – szydził.

- Bo jeszcze pomyślę, że naprawdę dobrze mnie znasz Malfoy! – warknęła, starając się nie dać zbić mu z tropu.

- Lepiej niż się spodziewasz – O dziwo nie wyglądał, jakby w tej chwili kpił czy żartował. – Chcesz zapewne wiedzieć, dlaczego właśnie ty…?

- Owszem. Cholernie chcę się tego dowiedzieć! – odpowiedziała zgodnie prawdą.

Szczery uśmiech rozjaśnił jego przystojną twarz, a Hermiona poczuła, jak oddech na chwilę zamiera jej w piersi. Powinni mu absolutnie zakazać uśmiechania się w ten sposób!

- A co mi dasz za odpowiedź na to pytanie? – zapytał poważnie.

Hermiona prychnęła pogardliwie.

- Jakbym miała jeszcze coś, co mógłbyś mi zabrać, ty okrutny dupku! Wolność, przyjaźń, moje dalsze plany… Nawet moje imię i nazwisko. Zabrałeś już wszystko. Czego jeszcze możesz ode mnie chcieć?

Draco już się nie uśmiechał, za to wciąż uważnie studiował jej twarz swoimi szaro-niebieskimi oczami.

- Mam pięć dobrych powodów, dla których wybrałem właśnie ciebie Granger – wyjawił nad wyraz spokojnie.

Szczęka lekko jej opadła. Nie spodziewała się takiej odpowiedzi.

- Jakich?

- Pięć powodów za pięć poleceń, które dla mnie wykonasz, oto moja propozycja.

- Poleceń? – Hermiona roześmiała się z goryczą. – Czyżbyś potrzebował nowego skrzata domowego, o wszechmocny książę? Mam napisać ci referat z transmutacji, nakarmić twoje pawie czy może wyczyścić ci buty? – szydziła.

- Na początek, skończ się zachowywać jak mała, kłótliwa jędza Granger. Rób, co ci mówię, a gwarantuje, że nie będziesz miała zbyt wielu powodów do narzekań na całą tę sytuację.

- Sam fakt, że żyjesz w tym samym świecie co ja, to już dla mnie dobry powód do narzekań Malfoy!

- Zdajesz sobie sprawę, że będziemy musieli zacząć mówić do siebie po imieniu? – Draco wygiął usta w drwiącym uśmieszku.

- Na pewno nie kiedy będziemy sami!

- Staram ci się to ułatwić, ale jeśli wolisz, to możemy ciągle walczyć – zachichotał.

Hermiona otworzyła usta w niemym oburzeniu. Jak on śmiał?

- O nie! Czyżbyś właśnie szykowała się do kolejnego ataku furii? Powinienem uciekać? – Malfoy ewidentnie bawił się jej obecnym nastrojem.

Szybko się opanowała, mierząc go wrogim spojrzeniem.

- Jakie polecenia mam spełnić, by móc poznać twoje powody? – zapytała, cedząc słowo po słowie z lodowatą precyzją.

- Współpracuj Granger, a wszystko dobrze się skończy – wyjaśnił spokojnie.

- Jakieś konkrety? – Hermiona wbiła paznokcie w dłoń, by uspokoić szum jej magii. Wściekłość nie była dobrym doradcą w tej sytuacji.

- Na początek - żadnego prowadzania się z innymi facetami. Nie możemy sobie pozwolić, na żaden tego typu skandal.

- Zabawne, bo nie dalej jak pięć minut temu, twoja dziewczyna prawie mnie zaatakowała na samym środku Wielkiej Sali. Jeśli nie chcesz skandalu, to zacznij od posprzątania własnego podwórka - poradziła mu oschle. 

Draco skrzywił się, jakby właśnie rozbolał go ząb.

- Załatwię to. A ty masz pilnować siebie Granger! 

- To ciekawe, wiesz? Twój ojciec twierdził, że wybrałeś mnie z listy czarownic czystej krwi, a jakoś nie słyszę byś kwapił się do używania mojego nowego, jakże szlachetnego nazwiska – szydziła.

- Kwestia przyzwyczajenia – Malfoy swobodnie wzruszył ramionami.

- Przyzwyczajony jesteś do nazywania mnie szlamą, ty rasistowski chamie! – wygarnęła mu.

- Nigdy więcej nie usłyszysz tego słowa, gwarantuje ci to – Draco spojrzał na nią ostro, jakby chciał ją skarcić, za samo to, że w ogóle je przywołała.

- Nie będę się z nikim pokazywała, ale tylko dlatego, by… - Głos lekko jej się załamał. – Tylko dlatego, by nie komplikować i tak trudnej sytuacji…

- Czy to prawda, że musieli wywieźć Łasicę ze szkoły, bo tak bardzo chciał mnie dopaść i natychmiast zabić? – zapytał, wyraźnie tym rozbawiony.

Hermiona otworzyła usta. W ogóle nie spodziewała się, że coś takiego mogło się wydarzyć… Ale to było całkiem prawdopodobne, znając Rona i jego gorącą naturę.

- Szkoda, że nie pozwolili mu chociaż spróbować – Malfoy nadal się uśmiechał, ale jego głos brzmiał całkiem poważnie. – Miałbym dobrą wymówkę, by móc go skrzywdzić w obronie własnej…

- Przestań! – warknęła wściekle na niego.

- Znów przybiegłabyś mu na ratunek, mam rację? On i Potter są bez ciebie kompletnie bezużyteczni.

- Zamknij się! Nie masz pojęcia… - Hermiona nie dokończyła zdania, bowiem kamienna Chimera właśnie się przesunęła, a na schodach pojawił się Snape.

- Czy szanowni, przyszli państwo Malfoy, mogą dokończyć tę żywiołową dyskusję, jak już podpiszemy kontrakt? – zapytał zimno. – Tak się składa, że mam inne plany na wieczór, niż czekanie, aż się pozabijacie pod moim gabinetem.

- Przepraszamy panie dyrektorze – Malfoy uśmiechnął się uprzejmie.

- Przy swojej narzeczonej nie musisz być taki formalny, Draconie – Snape spojrzał na blondyna, krzywiąc się cynicznie pod nosem.

- Skoro tak mówisz, Severusie. Możemy to od razu załatwić? Masz rację, że tę dyskusję możemy dokończyć później – Draco rzucił jej krótkie, prowokacyjne spojrzenie.

- Zapraszam! – Snape odwrócił się w miejscu, zamiatając swoimi czarnymi szatami.

- Ty przodem kochanie – Draco gestem wskazał jej schody.

- Ależ mi się poszczęściło! – zadrwiła. – Prawdziwy z ciebie dżentelmen!

- Po prostu lubię, gdy dziewczyny w krótkich spódniczkach wchodzą przede mną po schodach – odpowiedział, uśmiechając się prowokacyjnie.

Hermiona, aż sapnęła z oburzenia.

- Ty obrzydliwy zboczeńcu…!

- Ruszaj się, Granger bo Snape nie wyglądał na specjalnie cierpliwego – popędził ją gestem.

Mamroczą pod nosem klątwy pod jego adresem, szybko ruszyła w stronę wejścia. Wbiegła po dwa schody na raz, nie chcąc by miał jakąkolwiek szansę by spojrzeć na jej nogi czy tyłek, wstrętny gumochłon!

💍💍💍

Snape siedział za swoim wielkim biurkiem, na którym leżały dwa zwoje pergaminu.

- Jesteście z tym pierwsi, ale już dostałem informacje, że sześć kolejnych par też złożyło dokumenty w ministerstwie – Snape uśmiechał się złośliwie.

- Będzie prawdziwy wysyp przyjęć zaręczynowych – skomentował Draco, podchodząc do biurka i przysuwając sobie jeden z pergaminów.

- Założę się, że wasze będzie najwspanialsze – dyrektor popatrzył wymownie na Hermionę.

- Znasz matkę, Severusie. Cud jeśli lista gości będzie krótsza niż czterysta osób.

- Liczę, że nie zostanę pominięty? – ironizował Snape.

- Możemy cię zapewnić, że będziesz naszym gościem honorowym – Malfoy uśmiechnął się do niego wymownie, po czym pstryknął palcami, a w jego dłoni zmaterializowało się drogie, eleganckie pióro.

- Skarbie, chcesz być pierwsza? – zapytał słodko, odwracając się w jej stronę.

- Skończ te żałosne popisy Malfoy! – warknęła na niego wściekle, po czym podeszła i wyrwała mu pióro z ręki, pilnując przy tym, by go przypadkiem nie dotknąć.

- Prawdziwy ogień – parsknął Snape.

- Dobrze wiesz, że lubię się czasem lekko poparzyć – skomentował z rozbawieniem Malfoy.

- Obyś tylko całkowicie nie spłonął, mój chłopcze – Severus na chwilę zgubił swój wymowny uśmieszek.

- Postaram się tego dopilnować – Draco wydawał się zupełnie swobodny, w tej dziwnej wymianie zdań.

- Czy mogę dostać kopię tych dokumentów? – wtrąciła cierpko Hermiona.

- Jakże mógłbym się nie spodziewać takiej prośby, z pani strony panno…. A może wygodniej od razu, zacząć mówić pani Malfoy? – Snape wyjął z biurka jeszcze jeden, taki sam zwój pergaminu.

- Chyba nigdy nie przywyknę do Ślizgońskiego poczucia humoru – rzuciła, patrząc z niechęcią na dyrektora.

- Wkrótce nabierzesz praktyki – Severus popchnął w jej kierunku dokumenty, palcem wskazując jej, gdzie ma się podpisać.

Hermiona pochyliła się nad papierami i przytknęła pióro we wskazanym miejscu.

- To nie cyrograf Granger, podpisz to i chodźmy stąd – ponaglił ją wyraźnie zniecierpliwiony Malfoy.

- Cyrograf podpisałabym z o wiele większa radością! – spojrzała na niego przez ramię z nieskrywaną pogardą.

- Bez szans, byś znalazła tak przystojnego diabła – Malfoy frywolnie puścił do niej oczko.

- I tak skromnego – dodał Snape.

- Jak mam to podpisać? Tak jak zwykle, czy tym nowym śmiesznym imieniem i nazwiskiem…?

- Pergamin jest magiczny. Możesz postawić krzyżyk w tym miejscu, a dokument rozpozna, że dobrowolnie wyraziłaś zgodę na zaręczyny – wyjaśnił znudzonym tonem dyrektor.

- Dobrowolnie! Też coś… – wyburczała, ale złożyła szybki podpis na obu papierach i zabrała trzeci dla siebie. Nie było sensu tego przedłużać.

Odłożyła pióro na biurko i założyła ręce na piersi, patrząc wymownie na Malfoya. Draco przez cały czas uśmiechał się pod nosem, gdy podszedł i bez chwili zawahania złożył dwa zamaszyste podpisy na kontrakcie.

- Jak to miło widzieć, jak dwójka młodych ludzi wiąże ze sobą przyszłość – zakpił Severus, podnosząc się z krzesła.

- To nie na zawsze! – skomentowała natychmiast Hermiona.

- Ale na bliżej nieokreślony czas – zażartował Malfoy, patrząc na nią z przekorą.

- Myślę, że warto wam wspomnieć, że moim zdaniem zimowe śluby są naprawdę urocze – Snape widać wpadł w jakiś wyjątkowo kpiący nastrój. 

Gdyby ślub miał odbyć się zimną, musiałoby się to stać w przeciągu góra najbliższych czterech miesięcy. Hermiona na samą myśl poczuła ciarki na całym ciele. Naprawdę miała nadzieję, że nigdy do tego nie dojdzie.

- Sądzę, że idealnym rozwiązaniem dla nas, będzie poczekać do Beltane – Malfoy sugestywnie poruszył brwiami, znów patrząc prosto na nią.

- Wcześniej wolałabym się zabić! – wypluła z siebie z prędkością świata.

Ślub w Beltane opierał się na ceremonialnym związywaniu małżeństwa, na polanie w środku lasu. Odbywało się to poprzez całonocne uprawianie seksu na ołtarzu z roślin i kwiatów, w blasku zaczarowanego ogniska. W tym samym czasie, goście wciąż bawili się na weselu i wznosili magiczne toasty za udaną płodność pary młodej.

Malfoy gruchnął śmiechem, widząc jej szczere oburzenie (i przerażenie) jego sugestią.

- Dobrze, to teraz podajcie sobie dłonie. Draco ty lewą, bo to twoja ręka dominująca.

- Niby po co mamy to zrobić? – spytała szybko Hermiona, starając się nie okazywać paniki. Wcale nie chciała go dotykać. Już sam fakt, że stał tak blisko niej, był niepokojący i mocno ją spinał.

- Musimy przypieczętować wasze zaręczyny, Granger – Draco bez oporów wyciągnął do niej swoją dłoń.

- To nie wystarczą podpisy? – narzekała.

- Nie. Weź go za rękę dziewczyno i przestań to utrudniać. Od dziś będziecie się ciągle dotykać, choćby po to by pokazywać się razem w prasie – Snape chyba był już znużony całą tą sytuacją.

- No dalej księżniczko, obiecuję, że nie ugryzę – Draco lekko poruszyły palcami, chyba chcąc ją zachęcić.

Westchnęła ciężko, mając nadzieję, że ani on, ani Snape nie zauważą, jak drży jej dłoń.
Jej ręka dosłownie zniknęła w uścisku długich palców Dracona. Ciepło i miękkość jego skóry nieco ją zaskoczyły. Prawie od razu jej ciało przeszyła fala dreszczy. Zwłaszcza, gdy o jej kłykcie otarł się jego rodowy sygnet.

Nagle powróciło do niej wspomnienie przyjemnego dotyku na jej policzku, gdy ktoś ochronił ją przed dementorami w pociągu. Uniosła głowę i natrafiła prosto na wbite w nią jego oczy. Te same oczy, które śniły jej się prawie każdy nocy. Wzdrygnęła się lekko, ale wiedziała, że Malfoy i tak to wyczuł, bo jego uścisk na jej ręce nieco się zacieśnił.

Odwróciła się, gdy Snape podszedł do nich bliżej i wyjął swoją różdżkę. Szybko wymamrotał jakieś zaklęcie, a Hermiona syknęła cicho, gdy na jej palcu serdecznym pojawiły się niewielkie, wyryte czarnym tuszem litery DLM. Wyglądało to, jak mały tatuaż.

- Naprawdę? Po tym wszystkim, musieliście mnie jeszcze oznakować, jak jakieś bydło? – zapytała z niedowierzaniem, wyszarpując rękę z uścisku Malfoya.

- To tylko do czasu prawdziwej ceremonii zaręczyn. Mama wspomniała mi, że chcą ją zorganizować w drugi weekend grudnia – wyjaśnił spokojnie Draco.

- Dlaczego tylko ja mam te znaki? – spytała, nie kryjąc oburzenia.

- Nie tylko ty – Malfoy zsunął z palca sygnet, by mogła zobaczyć, że na jego palcu widnieje teraz NDG.

- Jasne… Moje nowe inicjały. Jak uroczo – narzekała.

- Jeśli chcesz znać moje zdanie, to też wolę Hermionę od Niny – Draco mrugnął do niej uwodzicielsko.

- Nie chcę znać twojego zdania na żaden temat, Malfoy – warknęła na niego, choć w głębi siebie, pod siódmą skóra, musiała przyznać, że jego wyznanie sprawiło jej drobną przyjemność.

- To na tyle na dziś ode mnie. Uczcie się pilnie do owutemów. Odwołujemy wam wszystkie zajęcia, byście mogli samodzielnie przygotowywać się do egzaminów.

- Dzięki wielkie – Draco uściskał dłoń Severusa.

- Mogę już iść? – zapytała oschle Hermiona.

- Proszę bardzo. Miłego wieczoru. I jeszcze raz moje najszczersze gratulacje, panno Dagworth-Granger – Snape uśmiechnął się cierpko.

- Kondolencje byłyby bardziej zasadne – odparła z goryczą, po czym szybko wyszła z gabinetu.

 💍💍💍

Hej Kochani!

Przepraszam za piątkowy brak publikacji, ale nie mam ani siły, ani ochoty na pisanie w ostatnich dniach. Mam nadzieję, że stan zdrowia się wkrótce poprawi - choć słabo się na to zapowiada niestety. 

Jeśli będę w stanie, to na bieżąco będę informowała, jak wygląda sytuacja... 

Trzymajcie kciuki, za to by wszystko się dobrze skończyło. 

Dziękuję w imieniu męża i swoim za liczne życzenia powrotu do zdrowia 💝 😘. 

Duże pozdrowionka! 💖

Venetiia