Przyrzeczona - Rozdział V

 Dedykacja -  Dla Natki - za jej obszerne i mam nadzieję - szczere opinie 😊💚

Betowała Neska

💍💍💍

27 października 1998 - później

 

            Dopiero, gdy stanęła pod drzwiami gabinetu profesor McGonagall, zorientowała się gdzie ją odprowadzono. Przez całą drogę płakała cicho, totalnie rozbita i pognębiona tą sytuacją. Chłodny spokój z jakim Malfoy oznajmił jej, że nie ma zamiaru niczego odwoływać, przyprawiał ją o gęsią skórkę. Czy on z rozmysłem planował jakoś ją skrzywdzić? Ot tak, bez żadnych wyrzutów sumienia, chciał się przyczynić do tego, by ją unieszczęśliwić, możliwe jak najdotkliwiej? Dlaczego…?

- Dziękuję panie Macmillan, to wszystko – odezwała się McGonagall, tym samym odprawiając Erniego, który usłużnie pomógł ją tutaj przyprowadzić.

- Pani profesor, czy to wszystko oznaczało, że Draco Malfoy…

- To oznaczało, że cokolwiek się tam wydarzyło, to nie dotyczy pana, a tym samym nie jest pańskim interesem, panie Macmillan! – ucięła dość ostro pani profesor.

- Ja… Oczywiście… Trzymaj się Hermiono – Ernie poklepał ją pocieszająco po ramieniu, po czym odwrócił się i szybko odszedł.

💍💍💍

     McGonagall otworzyła drzwi do swojego gabinetu, a Hermiona przekraczając jego próg lekko uniosła głowę i od razu przystanęła, zastając w środku Kingsleya, siedzącego na jednym z dwóch krzeseł przed biurkiem.

- Jak się czujesz?

- Jak mogłeś?! – zapytała zbolałym głosem, a nowa fala łez pokryła jej policzki.

- Usiądź, a zaraz wszystko ci wyjaśnię – Shacklebolt gestem wskazał jej drugie krzesło.

- Stałeś tam i pozwoliłeś im… - Hermiona zaszlochała, opadając niezgrabnie na siedzenie i ukrywając twarz w dłoniach.

- Hermiono…

- Może damy jej eliksiru spokoju? – zaproponowała troskliwie profesor McGonagall.

- Musi mieć teraz jasny umysł. Może lepiej odrobina twojego koniaku?

- Chcesz żebym rozpijała swoją własną uczennicę? – zawołała z oburzeniem Minerwa.

- Hermiona ma osiemnaście lat i na pewno skosztowała już czegoś mocniejszego niż piwo kremowe. Odrobina. Na ukojenie nerwów na pewno nie zaszkodzi – przekonywał Kingsley.

- Niech będzie… - McGonagall westchnęła z irytacją i podeszła do ukrytego w regale barku, a Kingsley zgrabnie wyczarował prostą, białą chusteczkę i podał ją Hermionie.

- To mi się śni… To koszmar, ale nie jest prawdziwy. To tylko sen… - wyszeptała, odbierając od niego kawałek materiału.

- Obawiam się, że niestety nie – Kingsley złapał jej dłoń i uścisnął ją pocieszająco.

- Dlaczego? Czy to ma jakiś związek z Voldemortem? Ma, prawda? Oni chcą mnie jakoś wykorzystać? Albo się mnie pozbyć…? – pytała, cała we łzach.

- Głęboki oddech, panno Granger. Postaramy się wspólnie znaleźć odpowiedź na wszystkie pani pytania, dobrze? – Minerwa podała jej koniak, patrząc na nią ze szczerym współczuciem.

Hermiona od razu przystawiła szkło do ust i się napiła. Alkohol przyjemnie sparzył jej język, a później spłynął rozgrzewającym strumieniem prosto do jej gardła.

- Powiedziałeś mi, że to nie oznacza niczego złego… Rozwiń tę myśl, Kingsley – poprosiła McGonagall, podając Shackleboltowi jego porcję koniaku.

- Lucjusz Malfoy był u mnie w zeszłą sobotę – przyznał cicho - Pojawił się w moim biurze, na dzień przed głosowaniem nowego prawa.

- Po co? – zainteresowała się Minerwa, zdrowo pociągając ze swojej szklanki i opadając na fotel za swoim biurkiem.

- Żeby mi powiedzieć, że odszukał  Dagworth-Grangera i przekupił go, by udawał cudownie odnalezionego wuja Hermiony…

- I nie zrobiłeś nic, by go przed tym powstrzymać?! – Hermiona patrzyła na przyjaciela w kompletnym szoku. Jak on mógł jej to zrobić?

- Hermiono… Wiesz po co w ogóle wprowadzono to prawo? – spytał poważnie.

- By zniszczyć ludziom życie! – krzyknęła.

- Poniekąd… Tak naprawdę tę ustawę wymyślili sami śmierciożercy. Chcą w ten sposób, w świetle prawa i bez rozlewu krwi dobrać się do naszej strony – wyjaśnił Kingsley.

- O Godryku! – McGonagall przytknęła drżąca dłoń do ust.

- To… niemożliwe… To… - Hermiona czuła, jak zaczyna kręcić jej się w głowie od tych rewelacji.

- I Lucjusz Malfoy bierze udział w tym spisku? – dopytywała gorączkowo profesor transmutacji.

- Cóż… Nie do końca. Dowiedział się o tym pomyśle już pod koniec sierpnia. To stary Parkinson był jego głównym twórcą. Podobno znalazł kliku chętnych śmierciożerców, którzy mieli w planach podstępem poślubić najważniejsze dla Zakonu Feniksa czarownice i je praktycznie zniewolić, wcześniej zmuszając  do zdradzenia im naszych sekretów.

- Naprawdę liczyli, że im na to pozwolimy? – spytała cicho Hermiona, patrząc na niego uważnie.

- To było dobrze przemyślane. Imperius, eliksiry kontrolujące, łapówki. Mieli plan, jak to szybko i łatwo przeprowadzić, a wolnych i chętnych śmierciożerców na tę misję, mieli aż zanadto do wyboru...

- Młody Malfoy był wśród tych chętnych? – zapytała wyraźnie zdegustowana Minerwa.

- Nie. Młodzi potomkowie śmierciusów mieli dzięki temu prawu, szybko zaręczyć się pomiędzy członkami Nienaruszalnej Dwudziestki Ósemki i najlepiej od razu zacząć płodzić kolejnych zwolenników Voldemorta.

- To naprawdę okropne! – McGonagall, aż wzdrygnęła się obrzydzenia.

- Po co Lucjusz przyszedł zdradzić ci ich zamiary? – spytała Hermiona, wreszcie przestając płakać. 

- Nie wnikał w głębsze szczegóły. Powiedział tylko, że gdy jego rodzina poznała ten plan, to postanowili, że należy coś z tym zrobić. Parkinson podobno już rozdysponował, kto miał wystąpić do ciebie z kontraktem zaręczynowym. Prawdopodobnie chcieli przekląć Imperiusem twojego dalekiego wuja i sprowadzić go do ministerstwa, tak by wyraził na to zgodę…

- Merlinie! Co za podłość! – Hermiona znów ukryła twarz w dłoniach.

- I my mamy uwierzyć, że Malfoyowie postanowili ochronić Hermionę przed ślubem z jakimś śmierciożercą, zmuszając ją by poślubiła Dracona, który też jest jednym z nich? – dociekała Minerwa.

- Wszystko na to wskazuje. Lucjusz wyjaśnił mi, że uczynienie z Hermiony, czystokrwistej ułatwiło mu wytłumaczenie Voldemortowi, dlaczego to Draco jest dla niej lepszym wyborem niż Thorfinn Rowle…

- Co?! – Hermiona, aż podskoczyła na krześle.

- Z tego co dowiedział się Malfoy, to właśnie on walczył o ciebie dla siebie. Nie wiem czego ostatnio szukał w tym zamku, ale to mógł nie być przypadek… Podobno wciąż ma uraz za to, że tak łatwo udało ci się go przekląć w zeszłym roku. Na szczęście jego ród jest daleko z przywilejami za Malfoyami. Voldemort podobno głośno przyklasnął na pomysł, żeby najlepsza przyjaciółka Harry’ego Pottera, wyszła za syna jednego z jego najwyżej postawionych zwolenników, którzy – jak  wciąż wierzy - są mu bez reszty oddani i szybko zdołają przekonać cię do ich ideologii… 

- Czy ja dobrze rozumiem? Voldemort chce, by Hermiona zaczęła go teraz popierać? Co to za bzdury? – McGonagall prychała, najwyraźniej głęboko zniesmaczona, a Hermiona zdusiła zimny dreszcz. To wszystko brzmiało naprawdę przerażająco… Ale i logicznie. Czy taka sytuacja nie uderzyłaby z całą mocą w Harry’ego, gdyby naprawdę miała miejsce?

- Dalej nie rozumiem, dlaczego oni to robią? Dużo ryzykują, jeśli Voldemort się dowie, że go oszukali względem mojego pochodzenia, a zysk przy tym niewielki, jeśli wierzyć, że wciąż są wysoko w jego łaskach – rozważała Hermiona.

- Lucjusz powiedział mi tylko, że musiał to zrobić dla dobra i ochrony swojej rodziny.

- I ty mu uwierzyłeś? – zapytała z niedowierzaniem McGonagall.

- Oczywiście, że nie! To znaczy… Nie do momentu, gdy zaproponował mi pewien układ.

- Jaki? – dopytywała Hermiona.

- To absolutna tajemnica. Mogę ją zdradzić tylko wam dwóm i tylko pod warunkiem umowy czarodziejów – poinformował poważnie.

Hermiona i McGonagall spojrzały na siebie krótko, po czym obie skinęły głowami i sięgnęły po swoje różdżki, by rzucić krótkie zaklęcie potwierdzające. Od tej chwili nikomu nie będą w stanie powtórzyć treści tej części rozmowy.

- Lucjusz Malfoy złożył mi przysięgę wieczystą.

- Co?! – Obie czarownice zerwały się na równe nogi, rozlewając przy tym swoje koniaki.

- Wezwałem Remusa, by był naszym gwarantem. Malfoy przysiągł na swoje własne życie, że ani on, ani nikt z mieszkańców jego dworu, nie skrzywdzą z rozmysłem Hermiony, ani nie oddadzą jej w ręce Voldemorta i jego popleczników. Poprzysiągł ją chronić i pomóc Zakonowi Feniksa w ostatecznym pokonaniu ciemnej strony.

- Nie wierzę… - Hermiona opadła na krzesło, kompletnie zdezorientowana tym wszystkim.

- I robią to tylko dla ochrony przed ich aresztowaniem w razie naszego zwycięstwa? – McGonagall również usiadła i przywołała butelkę koniaku, by uzupełnić ich szkło.

- Myślę, że to może być jeden z powodów – Kingsley uważnie spojrzał na Hermionę.

- Co? – zapytała go, nie rozumiejąc wyrazu jego twarzy.

- Przepraszam cię za bezpośredniość tego pytania Hermiono, ale co dokładnie łączy cię z Draconem Malfoyem? – zapytał.

Hermiona otworzyła usta w nieukrytym szoku, po czym roześmiała się gorzko.

- Jak możesz w ogóle o to pytać? Dobrze wiesz, że nienawidzimy się wzajemnie od naszego pierwszego roku w Hogwarcie!

- Właśnie! Co ty sugerujesz, Kingsley? Przecież on jest ze Slytherinu! – zawołała z oburzeniem Minerwa.

Shacklebolt przewrócił oczami.

- Zapomniałem, że to bariera nie do pokonania. Poważnie, Minerwo… Sama dobrze znasz kilka mieszanych małżeństw z tych dwóch domów.

- Ale… Przecież nie nasza panna Granger! Ona nie ma absolutnie nic wspólnego z tym aroganckim, bezdusznym chłopakiem, prawda? – McGonagall spojrzała na nią wyczekująco.

- Oczywiście, że nie! – odpowiedziała szybko, w duchu modląc się, by się przypadkiem nie zaczerwienić.

Te jej wszystkie głęboko niepokojące sny o nim… Te nawiedzające ją we wspomnieniach niebiesko-szare oczy…

- W niedzielę dostałem od ciebie list. Wspominałaś o jego dziwnym zachowaniu w Trzech Miotłach – Kingsley przyglądał jej się uważnie.

- Tak… On… W piątek powiedział mi, że nie powinnam się pokazywać w wiosce z żadnym chłopakiem, a w sobotę podszedł do mnie i… w sumie trudno to wyjaśnić. Stanął obok i objął mnie ramieniem, jakbyśmy byli ze sobą jakoś bliżej zaznajomieni… - Hermiona czuła, że mimo jej najszczerszych chęci, policzki palą ją teraz żywym ogniem.

- Pewnie chciał uniknąć dalszych pogłosek na temat ciebie i Rona, przed ukazaniem się artykułu o waszych zaręczynach – domyślał się Kingsley.

- To dalej nie wyjaśnia twoich insynuacji o jakimś wyimaginowanym związku panny Granger z tym… typkiem! – prychnęła McGonagall, od razu zanurzając usta w alkoholu, jakby chcąc spłukać z języka samą wzmiankę o ślizgonie.

- Po prostu… Pomyślałem, że może to mieć też jakieś inne podłoże, skoro zdecydowali się wybrać właśnie Hermionę. Logiczne myślenie wskazuje, że wybór Ginny byłby dla nich łatwiejszy. To równie mocno uderzyłoby w Harry’ego, a im znacznie uprościłoby sprawę, bo panna Weasley już jest czarownicą czystej krwi.

- Nic mnie nie łączy z Draconem Malfoyem! – wykrzyknęła z mocą Hermiona, znów podrywając się z krzesła.

Kingsley beznamiętnie wzruszył ramionami.

- No cóż… Czy mieli inne pobudki czy też nie, prawda jest taka, że załatwiono tę sprawę perfekcyjnie. Nawet gdybyśmy szybko odnaleźlibyśmy teraz twojego ojca i przywrócili mu wspomnienia, to Dagworth-Granger już na pewno spreparował jakieś dowody, na tę swoją bajeczkę o kuzynie, który ukrył swoją jedyną córkę u pary mugolskich dentystów.

- Czyli, że tak naprawdę nie ma żadnego wyjścia z tej sytuacji? – zapytała z goryczą Hermiona, z powrotem opadając na swoje miejsce. 

- Czyli, że zasadniczo jesteśmy i tak w dobrej sytuacji, Hermiono. Mamy pewność, że nic ci nie grozi, a dzięki informacjom Malfoya na temat tego, co planują śmierciożercy, udało mi się szybko ustawić już bezpieczne kontrakty zaręczynowe dla kilku kobiet w zakonie, zanim słudzy Voldemorta zdołali wykonać swój ruch.

- Naprawdę? – ucieszyła się McGonagall.

- Tak. Harry wysłał już kontrakt zaręczynowy do Artura, który zgodzi się na to by to on poślubił Ginny. George Weasley zaręczy się z Angeliną Johnson, a Percy ma się jeszcze dziś spotkać z ojcem Penelopy Clearwater. Charlie Weasley zgłosił się już do Ksenofiliusa Lovegooda, więc mamy pewność, że najważniejsze czarownice z naszej strony będą ochronione.

- A Aurora? Septima? – dopytywała Minerwa.

- Sturgis i Septima już się ze sobą od pewnego czasu spotykali,  więc po prostu trochę go pośpieszyłem – Kingsley uśmiechnął się przekornie. – A jeśli chodzi o Aurorę… Wiem, że ma starszego kuzyna. Porozmawiam z nim i z nią, jeszcze dziś – Kingsley nerwowo złapał za kieliszek i wychylił go szybkim łykiem.

- Ożenisz się? Ty? – McGonagall uśmiechnęła się przekornie pod nosem.

- Skoro tak trzeba – Auror odchrząknął gwałtownie, jakby alkohol niechcący stanął mu w gardle.

Hermiona czuła gorzki smak w ustach. Czyli to tylko jej jedynej nie pozostawiono żadnego wyboru? Bez jej wiedzy sprzedano ją Malfoyom za bezpieczeństwo innych? Pozostali członkowie zakonu, będą mogli przetrwać to spokojnie w swoich zaaranżowanych związkach pomiędzy przyjaciółmi, a ona w tym czasie będzie siedzieć zamknięta w tym strasznym dworze w Wiltshire, nie wiedząc czego się spodziewać, poza pogardą i ciągłym wyzywaniem ją od szlam.

- Widzę, że się zastanawiasz Hermiono… Ale jak już mówiłem w gabinecie dyrektora,  nie możesz teraz odejść. Wszyscy cię potrzebujemy. A po przemyśleniu, sama dojdziesz do wniosków, że twoja obecność tak blisko Draco i Lucjusza, może nam tylko pomóc – tłumaczył jej spokojnie.

- Czy jest szansa, że wojna się skończy nim minie rok od zaręczyn i wcale nie będziemy musieli…? – zapytała cicho Hermiona, nerwowo pocierając nadgarstek z wyrytym na nim słowem „szlama”.

- Wszyscy mamy na to nadzieję – Kingsley sięgnął po jej dłoń i uścisnął ją mocno.

- A co z Ronem? – spytała cicho, oddając lekko uścisk przyjaciela.

- Ja… Nie chciałem dokładać mu bólu, wiedząc, że utrata ciebie będzie dla niego zapewne druzgocąca. W każdym razie, nie przewidziałem na razie dla niego żadnego kontraktu zaręczynowego – przyznał smutno.

- Jak ja mu o tym powiem? Przecież jak nic w pierwszy odruchu pobiegnie i przeklnie Malfoya na cztery strony świata – wymamrotała.

- Ja to zrobię. Tak w zasadzie, to zaraz powinien pojawić się tutaj Arthur, by również mógł być obecny przy tej rozmowie.

- To bardzo dobry pomysł. Dziękuję ci…– Hermiona zdobyła się na blady uśmiech.

- Severus przekazał mi, że Hermiona i pan Malfoy mają zdawać wcześniejsze OWUTEMY?

- Tak, ministerstwo zdecydowało, że zaręczeni czarodzieje powinni jak najszybciej ukończyć edukację i zacząć dorosłe życie, więc nie tylko Hermiona, ale wszyscy ci, którzy są jeszcze w szkole, a których wymieniłem, przystąpią do nich wcześniej… I zapewne nie tylko oni – wyjaśnił.

- Czyli te zaręczyny… - Hermiona nie miała pojęcia, jak nie udławiła się przy tym słowie. – Będą dopiero po naszym zdaniu egzaminów?

- Kontrakt podpiszecie jeszcze dziś. Nie możemy ryzykować, że ktoś się jeszcze wtrąci. Po kolacji musisz wrócić do gabinetu Snape’a i złożyć swój podpis, tak by dokumenty stały się w pełni prawomocne.

- A co jeśli tego nie zrobię? – zapytała od razu z nadzieją.

- Wtedy cała procedura potrwa dłużej, a jak mówiłem, to może nie być nam na rękę, Hermiono. Nie wiadomo na co jeszcze śmierciożercy mogą wpaść w tym czasie – Kingsley nadal nie puszczał jej dłoni.

- Czyli do… ślubu może minąć maksymalnie rok od dziś? – wyszeptała z goryczą.

- Tak. Aczkolwiek wiem, że Malfoywie chcą też urządzić oficjalne i wystawne przyjęcie zaręczynowe. Lucjusz mówił, że jego żona sobie tego życzy.

- Nic mnie nie obchodzą jej życzenia! – warknęła rozeźlona.

- Podejrzewam, że to Voldemort chce byście razem z Draco byli jak najbardziej na świeczniku…

- Cudownie! – prychnęła, odpychając od siebie dłoń Shacklebolta.

- Bardzo mi przykro pa… Hermiono – McGonagall spojrzała na nią wyraźnie smutna i poruszona.

- Ja… Jeśli dzięki temu, Zakon zyska szansę na dojście bliżej Voldemorta, to… zrobię to. Nie będę się sprzeciwiała – zdecydowała, choć uścisk w jej piersi tylko się powiększył.

McGonagall wstała i podeszła do niej, więc Hermiona również podniosła się ze swojego krzesła.

- Nie znam drugiej tak walecznej czarownicy, jak ty Hermiono Granger. Jeśli jest ktoś, kto może przetrwać spiski i knowania takich ludzi, jak Lucjusz Malfoy, to jesteś to właśnie ty – Minerwa uśmiechnęła się do niej, po czym położyła jej dłonie na ramionach, pochyliła się i cmoknęła ją czule w czoło.

Hermiona naprawdę chciała jej podziękować i zapewnić, że da radę i wszystko będzie dobrze, ale z jej gardła zdołał wyrwać się jedynie kolejny krótki szloch. Cokolwiek miało się dziać z nią dalej, wiedziała, że nie będzie to nic, co sama z premedytacją by dla siebie wybrała.

 
💍💍💍

  Weszła do pokoju wspólnego, czując się jakby ogromny ciężar spoczywał jej na ramionach. Nie miała pojęcia, jak miała o tym wszystkim porozmawiać ze swoimi przyjaciółmi, nie załamując się przy tym do reszty. To zdecydowanie był jeden z najgorszych dni w jej życiu.

             

- Hermiona! – Ginny na jej widok, poderwała się z kanapy przed kominkiem i biegiem ruszyła w jej stronę.

- Ginny ja… - zaczęła mówić, ale gdy ramiona przyjaciółki otoczyły jej szyję, głos jej się załamał i ledwo zdołała zdusić kolejny szloch.

- To prawda? Naprawdę zaatakowałaś w sali eliksirów Malfoya, krzycząc na niego, że ma odwołać wasze zaręczyny? – zapytała szeptem, odrywając się od niej i patrząc jej w oczy.

Hermiona rozejrzała się po pokoju i na szczęście odkryła, że poza Ginny znajdowało się tam tylko kilku trzeciorocznych, którzy zaczynali dziś później zajęcia.

- Nie dokładnie to krzyczałam – westchnęła Hermiona, wlokąc się powoli w stronę kanapy.

- Spotkałam Erniego i powiedział mi co się stało. Zerwałam się z zielarstwa i postanowiła na ciebie poczekać – Ginny usiadła obok niej, patrząc na nią z niepokojem.

Hermiona sięgnęła po swoją różdżkę i rzuciła na nie zaklęcie wyciszające. Cieszyła się, że przyjaciółka na nią czekała. Bardzo jej teraz potrzebowała…

- Och Ginny… - wyszeptała, czując jak do jej oczu napływa kolejna fala łez.

- To prawda? On zaproponował ci kontrakt? Ale jak…? – Ginny złapała ją za dłoń w pocieszającym geście.

- Jego ojciec to sfingował. Dotarł do wnuka Hectora Dagworth-Grangera i namówił go, by udawał, że należę do jego rodziny czystek krwi…

- Co?! To niemożliwe! – Ginny, aż podskoczyła w miejscu.

- Wierz mi, zareagowałam podobnie – Hermiona uniosła lekko kąciki ust w imitacji uśmiechu.

- Ale… Dlaczego?

- Podobno to jakoś zapewni ochronę Malfoyów… Nie mogę ci zdradzić wszystkiego, ale w każdym razie nie jest to dla mnie w żaden sposób groźne, a oni podobno wcale nie planują mnie skrzywdzić – wyjaśniła oględnie.

- Ale… Chyba się na to nie zgodzisz, prawda? Trzeba coś zrobić! Jakoś to powstrzymać! – Ginny zerwała się z kanapy i stanęła tuż przed nią.

- Wiesz dobrze, że moja zgoda nie jest im do niczego potrzebna – Hermiona oparła głowę o wezgłowie kanapy i zamknęła oczy.

- Hermiona! Nie możesz się poddać! Musimy działać! Trzeba napisać od razu list to mojego ojca i do Kingsleya…

- Właśnie z nim rozmawiałam. Nie ma żadnego wyjścia Ginny. Muszę się zgodzić. Sprawa jest przesądzona – Hermiona potarła skroń, starając się miarowo oddychać pomimo duszącego ciężaru w piersi.

Poczuła, jak przyjaciółka znów siada tuż obok niej. Obie milczały przez chwilę.

- To ma związek z wojną, prawda?

- To prawo ma z nią związek, więc tak – odpowiedziała z goryczą.

- Dlaczego akurat ty? – zapytała cicho.

- To nie miałam być tylko ja… Wiele czarownic z Zakonu miało to spotkać - Hermiona otworzyła oczy i spojrzała na Ginny.

- O Godryku! – Ginny przytknęła dłoń do ust.

- Nie martw się. Harry już załatwia wszystko z twoim ojcem. Wkrótce będziecie zaręczeni – Hermiona patrzyła, jak ulga wygładza napięte rysy twarzy przyjaciółki. Nie chciała tego, ale naprawdę jej teraz zazdrościła…

- Przecież ty i Malfoy… To takie nierealne… - Ginny spojrzała na nią ze współczuciem.

- Tak, też nie wiem jakim cudem ma się to udać. Być może jednak szybko skończę w Azkabanie za brutalne morderstwo – zaśmiała się ponuro.

- Ron już wie? – spytała.

- Twój ojciec i Kingsley mają mu powiedzieć. Ja chyba nie byłabym w stanie – przyznała.

Na dłuższą chwilę zapadło milczenie, w czasie którego Ginny wciąż ściskała pocieszająco jej rękę.

- Wiesz… - zaczęła cicho. – Jeśli można tu w ogóle szukać jakiś dobrych stron… To przynajmniej jest to najprzystojniejszy facet w szkole – Ginny uśmiechnęła się do niej słabo, mocno ściskając jej dłoń.

Hermiona przewróciła oczami, ale mimowolnie jej usta drgnęły w nikły uśmieszku. Naprawdę nie wyobrażała sobie, jak to będzie być w pobliżu Malfoya, na dodatek poza szkołą, ale miała podejrzenia, że wcale nie będzie to w żadnym aspekcie nudne.

- W sumie jest też najbogatszy… – dodała Ginny. – I choć to idiota, to ma drugi najlepszy wynik w nauce na waszym roku, zaraz po tobie.

Hermiona parsknęła cicho, co w sumie miało być przyznaniem przyjaciółce racji. Malfoy nie był głupi, nie miała co do tego żadnych wątpliwości.

- Można też wspomnieć, że nieźle gra w Qudditcha, a sama słyszałam, jak dziewczyny ze Slytherinu plotkowały kiedyś o tym, że naprawdę świetnie się całuje…

- Na Merlina, Ginny! Natychmiast przestań! – zawołała z desperacją Hermiona.

Znów na chwilę zamilkły, ale na twarzy Rudej cały czas gościł mały, nieco złośliwy uśmieszek.

- Wyobraź sobie tylko minę Lavender, gdy się o tym dowie… - znów odezwała się Ginny.

Hermiona spojrzała na nią i nie powstrzymała cichego chichotu, który uciekł z jej ust.

- Lepiej wyobraź sobie minę Pansy Parkinson! – dodała i po sekundzie obie ryknęły głośnym śmiechem, który był dziwnie oczyszczający i kojący skołatane nerwy.

- Wszyscy ślizgoni prawdopodobnie umrą na zawał po tej nowinie – zaśmiewała się Ginny.

- Cała szkoła to zrobi – Hermiona otarła łzy, próbując się opanować.

Ginny mocno uścisnęła jej ramię.

- To nie potrwa wiecznie, Herm… To wszystko… To prawo, ta wojna… To się kiedyś skończy, wiesz o tym, prawda? – powiedziała poważniejąc.

- Wiem o tym, Gin – Hermiona też przestałą się śmiać. – Boje się tylko, co jeszcze nas czeka, nim to wszystko wreszcie się skończy.

- Przykro mi… Tak strasznie mi przykro! - Ginny objęła ją mocno, zatapiając twarz w jej włosach.

- Mnie też, ale wiem też, że to przetrwam. Dam sobie radę… - Hermiona poczuła, że moc jej własnych słów przenika przez jej ciało. Tak, to była prawda. Nie pozwoli, by Draco Malfoy ją pokonał. Nigdy mu na to nie pozwalała i nie miała zamiaru tego zrobić teraz. Cokolwiek ją jeszcze czekało, stawi temu czoła w swoim stylu – bez zawahania, bez kompromisu, bez oglądania się wstecz. Wiedziała, że może to zrobić. I planowała, że nic jej nie powstrzyma.

 
💍💍💍

Cześć 😋

Odpoczęliście po maratonie? Ja trochę, choć zebrała mnie znów choroba i pisząc te słowa staram się opanować napad kichania 😆

Mam nadzieję, że do środy wszystko będzie już dobrze i będę mogłam publikować według harmonogramu. 

Dostaje dużo pytań o kolejny zaplanowany mini-maraton i potwierdzam, że będzie, ale naprawdę nie wiem kiedy i jaki długi - będę Was informować. 

Kolejne pytanie to o ilość pozostałych rozdziałów:

TNMŻ - ok. 15-17 do epilogu.

OPC - ROS - ok. 10-15 rozdziałów.

Przyrzeczona - tu najtrudniej zgadnąć, ale na pewno jeszcze dużo przed nami 😜

W razie innych pytań możecie pisać na adres: venetiia.noks@gmail.com

Pozdrawiam Was jak zawsze ciepło (i bez zarazków 😁)

Venetiia

PS. To był najkrótszy rozdział z całej historii - obiecuję, że wszystkie kolejne będą nieco dłuższe 😉