"Od pierwszej chwili...- czyli Rozejm oczami Smoka" - ETAP AD. 13

 

Wesołych Świąt Kochani!!! 😊💓

🐉🐉🐉

               Pansy i Hermiona, miały naprawdę dobre relacje. Nie do końca leżał mu pomysł, by swatać jego przyjaciółkę z Nevillem Longbottomem, który zawsze kojarzył mu się z totalnym idiotą, ale skoro Pansy wydawała się być zadowolona, to nie zamierzał protestować. Uśmiechnął się do siebie, widząc jak Parkinson swobodnie rozsiada się naprzeciwko niego, lekko zarumieniona i z tym specyficznym błyskiem w oczach. Wyraźnie było widać, że ekscytowała ją ta nowa znajomość.

- Dzięki za lunch, Panss – Draco przysunął bliżej siebie opakowania, w którym przyjaciółka przyniosła dla niego duży kawałek lasagne oraz jagodowe babeczki na deser.

- Smacznego Smoku – Pansy sięgnęła do torebki po różdżkę oraz paczkę papierosów. Szybko rzuciła zaklęcie antyzapachowe i z rozkoszą zaciągnęła się swoją nikotynową używką.

- I mówisz, że miałaś raczej udane spotkanie z dawnym gryfońskim ciamajdą? – zapytał z rozbawieniem.

- Nie nazywaj go tak, Malfoy! I nie próbuj mi wmawiać, że nie powinnam umawiać się z gryfonem. Jesteś żonaty z samą księżniczką Gryffindoru.

- Niczego nie chcę ci wmawiać, mam tylko nadzieję, że wiesz co robisz. Longbottom wyrósł na swój wiek, ale dobrze wiesz, że mało kto ma szanse w potyczce z Zabbem, a już zwłaszcza na pięści – roześmiał się Draco.

- Nic mu do tego z kim się widuje! Nie ma nawet prawa o to pytać! – zdenerwowała się Pansy.

- Znasz go. Łatwo się z tym nie pogodzi – Draco nie chciał za dużo o tym mówić, ale naprawdę martwiła go ta sytuacja. Zabini choć czasem zachowywał się jak prawdziwy palant, to tak naprawdę szczerze kochał Pansy. Draco nie miał co do tego żadnych wątpliwości.

- Przysłał mi zaproszenie na swoje urodziny w sobotę…

- Zamierzasz przyjść? – zapytał.

- Nie chciałam, ale w końcu uznałam, że to dobra okazja, by mu wyjaśnić, że to definitywny koniec. Możemy być znajomymi i od teraz życzyć sobie wzajemnie najlepszego, ale nasze drogi nie powinny się ponownie skrzyżować.

- Serio? Znajomymi? Pansy… - Draco z niedowierzaniem pokręcił głową.

- Owszem, tylko tyle! Nie kocham go już. Mam sentyment, bo jednak sporo czasu spędziliśmy w tej parodii związku, ale nie, nie chcę wracać. Nie tym razem – Pansy brzmiała naprawdę na bardzo zdeterminowaną.

Rozległo się krótkie pukanie do drzwi.

- Wejdź – odpowiedział Draco, domyślając się, że to jego nowa asystentka.

- Przepraszam, ale chciałam ci tylko powiedzieć, że wychodzę na lunch. Potrzeba ci czegoś? – zapytała Ginny uprzejmie.

- Nie, dzięki. Udanej przerwy – Draco uśmiechnął się do niej przyjaźnie, a oczy Rudej zabłyszczały prawdziwą radością, gdy wychodziła z gabinetu.

- Powinieneś był jej powiedzieć, że potrzebujesz, by się od ciebie odpieprzyła – warknęła na niego przyjaciółka.

- Po co miałbym to zrobić? Skoro sama chce…

- Draco! Jeśli masz zamiar wdać się w brudny romans, z dawną przyjaciółką swojej żony, to wiedź, że urwę twoje jaja i wepchnę ci je do gardła, żebyś się opamiętał!

- Auć! Bolesna wizja – zaśmiał się Draco, zamykając pudełko po lasagne.

- Nie wygłupiaj się! Hermiona nie zasłużyła…

- Nie zamierzam jej zdradzać, Pansy – warknął, wyraźnie poirytowany.

Na ustach jego przyjaciółki, rozlał się szeroki, zadowolony uśmiech.

- Zależy ci na niej, prawda? Nie dziwie się. Od zawsze miałeś ją pod swoją skórą… Jeszcze w szkole.

- Nie wygaduj bzdur! Nienawidziłem jej wtedy!

- Tylko dlatego, że zaprzeczała wszystkiemu w co wierzyłeś. Pamiętam, a wiesz, że pamięć mam dobrą, jak byłeś rozczarowany gdy trafiła do Gryffindoru w czasie ceremonii przydziału, a później jeszcze mocniej, gdy po pierwszej wspólnej lekcji, dowiedzieliśmy się, że jest mugolaczką… Od razu wmówiłeś sobie, że jest nie dla ciebie, ale to nie przeszkadzało ci nienawidzić Pottera i Weasleya, tylko za to, że oni byli z nią blisko. Zresztą nienawidziłeś też Longbottoma, za to, że zawsze mu pomagała na eliksirach. Po balu w czwartej klasie podarłeś swój plakat z autografem Kruma, a potem psioczyłeś z dobry miesiąc, że dlaczego to właśnie ją wybrali do drugiego zadania, jako jego cenną osobę…

- Skończ już tę bezsensowną tyradę – poprosił oschle Draco.

- Mowy nie ma! Pamiętam jak w szóstej klasie przekląłeś MacLaggena, bo z nim chodziła. I jak codziennie pytałeś Zabba, co takiego robiła w klubie Slughorna, niby tylko po to, by ją wyśmiać, ale tak naprawdę ona zawsze była gdzieś na orbicie twoich myśli. Wiem też, że w czasie wojny, zawsze sprawdzałeś listę ofiar i naszych nowych zakładników, chcąc wiedzieć czy Hermiony na niej nie ma.

- Interesowało mnie całe złote trio! – zaprotestował.

- Tak, ale śmierć Weasleya czy Pottera, może by cię nawet ucieszyła. Jej na pewno nie… - Pansy uśmiechnęła się złośliwie.

- Dobra! Mogę przyznać, że zawsze uważałem, że Granger jest za dobra dla Pottera i Weasleya, ale więcej ode mnie nie dostaniesz!

- Teraz to Malfoy! Już nie Granger – zaśpiewała wesoło Pansy.

Draco wywrócił oczami i otworzył kartonik z babeczkami.

- Nie obrażajmy jej, przyrównując ją do tego nazwiska. Nie zasłużyła sobie na to.

- Och! Słodki jesteś! Mój mały chłopiec zakochał się w ślicznej, dobrej dziewczynce… - Pansy była ewidentnie rozbawiona.

- Jeden lunch z Longbottomem i od razu wyraźnie spadł ci poziom inteligencji. Boje się co będzie dalej – Draco wyszczerzył się do niej paskudnie.

Pansy wstała, również wciąż uśmiechając się złośliwie.

- Dalej? Dalej pewnie będą małe smoczki z loczkami i miłością do czytania nielogicznej ilości książek.

- Spadaj stąd, nim rzucę w ciebie babeczką, Panss – ostrzegł, wskazując na ciastko w swojej dłoni.

- Spadam, bo mam dziś dostawę jedwabiu z akromantuli. A ty wywal tę rudą łasiczkę, nim narobi ci jakiś problemów z Hermioną – poradziła.

- Nie narobi… - zaczął mówić, ale przerwało mu gwałtowne uczucie gorąca, które przeszło mu wzdłuż kręgosłupa. Podniósł się ze swojego krzesła, czując całym sobą, że stało się coś złego.

- Co jest? Nagle zbladłeś jak trup – zmartwiła się Pansy.

- Ja… To chyba zaklęcie. Muszę… - Draco ruszył przed siebie, z nieuwagi uderzając boleśnie kolanami o kant biurka, nie przeszkadzało mu to jednak. Biegł pędem do drzwi, a Pansy podążyła tuż za nim, domyślając się, że stało się coś złego.

🐉🐉🐉

Razem wpadli do gabinetu Hermiony, a jej sekretarka i Sebastian Pucey podnieśli się ze swoich miejsc.

- Panie Malfoy…

- Gdzie jest moja żona? – zapytał od razu.

- Myśleliśmy, że wciąż u pana w gabinecie – przyznał Sebastian, czerwieniąc się lekko.

- Choler jasna, Pucey! Zabije cię! – warknął na ochroniarza, odwracając się i biegnąc szybko do windy.

Ledwo jednak przy nie stanął, a Pansy i Pucey dołączyli do niego, gdy na korytarzu pojawił się mały, srebrzysty byk.

- Pucey, ktoś zaatakował panią Malfoy. To chyba zwykła klątwa odrętwiająca. Wynosimy ją do atrium i wzywamy uzdrowicieli. Poinformuj pana Malfoya…

Sebastian wyglądał, jakby zaraz miał zemdleć, gdy poczuł na sobie wściekły wzrok swojego szefa.

Draco zacisnął zęby, próbując nie sięgnąć do szyi ochroniarza i nie skręcić mu od razu karku. Wiedział jednak, że nie ma sensu. To on był tu winien… Nie ochronił Hermiony, choć wiedział, że może jej sporo grozić z rąk jego własnych wrogów.

- Spokojnie, to nie powinno być nic poważnego… - wyszeptała Pansy, łapiąc go za nadgarstek, gdy wreszcie wsiedli do windy.

Draco rzucił jej ostre spojrzenie. Nie chciał słuchać, że nic się nie stało. Stało się! Był przerażony na samą myśl, że to mogłoby się skończyć dużo, dużo gorzej.

Winda wreszcie dojechali do Atrium, a Draco i Pansy wybiegli z niej zaraz za Puceyem, który krzyczał coś do małego tłumu gapiów. Ludzie szybko schodzili mu z drogi, chyba widząc jego zdeterminowaną minę – legendy o tym, jak dobrym był czarodziejem może były trochę przesadzone, ale wszyscy woleli uniknąć z nim bezpośredniej konfrontacji. Nikt z rozmysłem nie wchodził mu w drogę. Wreszcie zauważył swoją żonę leżącą na ziemi. Padma Patil trzymała jej głowę na swoich kolanach, a Ron Weasley pochylał się nad nią, z czułością ściskając jej dłoń.

- Co jej się stało? – zapytała Pansy, wyraźnie przerażona widokiem przyjaciółki w takim stanie.

- Przesuń się Weasley! – Draco ledwo się opanował, by go od niej gwałtownie nie odepchnąć. Na szczęście, Rudy od razu posłuchał i już po chwili, to on trzymał ją w ramionach, słabą niczym nowonarodzony kociak, ale na szczęście całą. Zadrżała lekko i wtuliła się w niego, gdy ją podniósł.

- To chyba była jakaś klątwa obezwładniająca. Ja i Ron znaleźliśmy ją na korytarzu pod główną salą Wizengamotu – opowiadała szybko Padma.

- Odsunąć się! Z drogi! – krzyczał Sebastian Pucey, odpędzając każdego kto chciał się jej z bliska przyjrzeć.

Draco szedł na tyle szybko, by mieć pewność, że jej to nie zaszkodzi, ale czuł całym sobą, że musi jak natychmiast znaleźć dla niej pomoc.

- Kominek? Może lepiej… - wtrąciła Pansy.

- Idź przodem i sprowadź Jevonsa! – nakazał jej tonem nieznoszącym sprzeciwu.

- Za chwilę zjawią się uzdrowiciele! Zostaw ją Malfoy, bo jej jeszcze zaszkodzisz! – dopiero teraz Draco, uświadomił sobie, że Weasley podążył za nimi. Nie miał jednak czasu, by go przepędzić. Musiał dostarczyć ją jak najszybciej do Mirum Pars.

- Hej lwico, słyszysz mnie? – spytał najdelikatniej, jak potrafił, gładząc lekko jej kark.

- Tak – odpowiedziała słabo, ledwo otwierając oczy.

- Musisz mnie objąć bardzo mocno, dobrze? – Draco postanowił zmienić pozycję, na taką w której mógłby ją stabilniej trzymać.

- Dobrze… - wyszeptała.

Szybko ją odstawił i obrócił przodem do siebie, po czym uniósł ją, a ona oplotła go nogami w pasie. Była lekka, jak piórko. Zakleszczyła swoje ramiona na jego karku i mocno wtuliła nos w jego szyję, wzdychając cicho. Była taka malutka w jego ramionach i taka bezbronna, że serce mu od tego pękało. Szybko upewnił się, że trzyma ją tak mocno, jak tylko potrafił, nie sprawiając jej przy tym bólu.

- Trzymaj się mała. Lecimy – szepnął, wchodząc do kominka. Miał nadzieję, że nic poważnego jej nie dolegało. Nie przeżyłby poczucia winy, gdyby było inaczej…

🐉🐉🐉

                Jevons trzymał ją w magicznie wywołanej śpiączce, by mieć pewność, że jej ciało szybciej się zregeneruje. Draco siedział przy łóżku, co kwadrans mierząc jej gorączkę i rzucając na nią pełną diagnostykę. Pod ich pokojami prawie bez przerwy kłębił się mały tłum ludzi, a i Pansy nie chciała odejść zbyt daleko, pilnując go by spał i jadł. Lucjusz był szczerze oburzony tym co się jej stało, a Potter zrobił awanturę na pół ministerstwa, domagając się natychmiastowego zobaczenia z Hermioną.

 Podobną scenę zrobił Thedore Nott, żądając by Draco go do niej wpuścił… Pansy musiała go siłą odciągnąć, by Malfoy go przypadkiem nie zabił, po tym jak Theo zarzucił mu w twarz, że to wszystko jego wina. Wiedział o tym… Nie potrzebował jeszcze słuchać tego od faceta, zakochanego po uszy w jego żonie.

Na szczęście zdaniem uzdrowiciela, wystarczyło by Hermiona dużo wypoczywała, a jej organizm nie powinien odnieść żadnych trwałych uszkodzeń. Mimo wszystko, patrzenie na nią jak słaba i blada leży w ich łóżku, budziło ból w jego sercu. Odetchnął z prawdziwą ulgą, gdy się wreszcie obudziła. Właśnie wyszedł z łazienki po prysznicu, gdy zauważył, że ma otwarte oczy.


- Jak się czujesz? – zapytał, podchodząc do szafki i zakładając zegarek.

- Bywało lepiej – przyznała szczerze, uśmiechając się blado.

- Zdrowiej szybciej, bo czeka cię jeszcze porządne lanie – Draco chciał zażartować, czując wewnętrznie prawdziwą ulgę, że już po wszystkim.

- Lanie? – powtórzyła głucho.

- Kto ci pozwolił ruszyć się gdziekolwiek bez ochrony?

- To ministerstwo… Nie sądziłam… - zaczęła się jąkać.

- Myślisz, że za co płacę temu idiocie, Puceyowi? Ma cię nie spuszczać z oka! – Draco był naprawdę zły na ochroniarza, że pozwolił jej chodzić samotnie po ministerstwie.

- Och! Tylko go nie zwalniaj! Claudia by się załamała! – zawołała z rozpaczą.

Szczerze zachciało mu się śmiać z jej zachowania. Jakby nie miała poważniejszych problemów, niż życie uczuciowe jej podwładnych.

- Ktoś cię atakuje ciosem w plecy, a ty pierwsze o co się martwisz, to jakiś biurowy romansik? Kobiety!

- Wiadomo już kto to był? – zapytała cicho.

- Nie, ale biuro aurorów Kingsleya już się tym zajmuje. Przeprowadzą kontrole różdżek – wyjaśnił, w duchu ciesząc się, że miała się lepiej.

- Naprawdę? To poważne…

- Gdy nasi dwaj ministrowie magii się dowiedzieli, że ktoś cię zaatakował, to prześcigali się w wymyślaniu sposobu na złapanie i ukaranie sprawcy. Potter domagał się nawet, by go do ciebie przyprowadzić.

- Był tu? – spytała z niedowierzaniem.

- Wcześniej go ucałuje, niż pozwolę mu przekroczyć próg naszych komnat! – zapewnił z mocą. W życiu nie dopuścił by do niej Pottera albo Weasleya.

- Chciałabym to zobaczyć – zaśmiał się.

- Serio przez tyle lat nie zauważyłaś, że jest w tobie tak kompletnie zakochany? – spytał, trochę niedowierzając, że tak się mogło stać. Musiałaby naprawdę starać się tego nie zauważyć.

- Nie jest. Myślę, że jest tylko wściekły o to, że już nie może na mnie polegać. Dużo razem współpracowaliśmy w czasie wojny i pewnie teraz mu poniekąd tego brakuje. Nie ma się kogo poradzić…- Draco patrzył w jej twarz, gdy to wszystko mówiła i zyskał pojęcie, że ona naprawdę w to wierzy. Wciąż nie dopuszczała do siebie myśli, że Potter mógł jej chcieć dla siebie.

- Potter, jest aż chory z zazdrości o ciebie. Ostatnio prawie mnie uderzył, jak wychodziłem z gabinetu od ojca. Patil znów go powstrzymała – opowiadał zdarzenie sprzed kilku dni, które jeszcze mocniej umocniło go w przekonaniu, że nowy minister magii, też należał do fanklubu jego żony.

Hermiona otworzyła lekko usta, wyraźnie zdziwiona.

- Nie wiedziałam…

- Przynajmniej Weasleyowi już powoli mija – Draco nie był pewien, czy to właściwy moment, by poruszyć ten temat, jednak z drugiej strony był naprawdę ciekawy jej reakcji.

- Tak myślisz? – spytała, o dziwo bardzo spokojnie.

- A jak sądzisz, co robił z Padmą Patil w ciemnych zakamarkach Wizengamotu? – kontynuował, cały czas uważnie ją obserwując.

Granger parsknęła śmiechem.

- Ron i takie coś? Niemożliwe! On jest na to za bardzo staroświe… - Widać, że dopiero po chwili dotarło do niej, co tak właściwie chciała mu powiedzieć.

- Naprawdę? To musiałaś się strasznie wynudzić przez te dziesięć lat! – Musiał się powstrzymać, by nie ryknąć głośnym śmiechem. Mógł się domyślić, że Weasley w seksie był tak samo górnolotny jak we wszystkim – czyli wcale.

- Umiem sobie sama zorganizować rozrywkę – uśmiechnęła się do niego, w taki sposób, że fala ciepła przepłynęła mu wzdłuż kręgosłupa.

- No proszę, jakie nowiny… W każdym razie dobrze, że nie dostajesz depresji od tego, że on już się pocieszył inną – Draco wiedział, że brzmi teraz dość głupio, ale przynajmniej to, co powiedział było całkowicie szczere.

- Prawdę mówiąc, cieszy mnie to. Życzę mu jak najlepiej. Teraz martwi mnie ta sprawa z  Ginny... – przyznała, patrząc na niego niemal błagalnie.

Draco westchnął ciężko i przejechał palcami po swoich wciąż wilgotnych włosach. Jak miał jej odmówić, gdy tak na niego patrzyła? Podpaliłby dla niej świat, gdyby go teraz o to poprosiła. Przepadł przez te jej słodkie oczy łani i na swoje nieszczęście był tego coraz mocniej świadomy.

- Dobrze. Nie mam ochoty się o to spierać. W poniedziałek odeśle ją do eksperymentalnej, a sam zatrudnię jako sekretarkę jakąś starą, brzydką nudziarę – obiecał jej.

Wyraz jej oczu natychmiast się zmienił, a na jej twarzy zagościł najpiękniejszy uśmiech, jaki w życiu widział.
Masz przejebane, Malfoy – pomyślał z lekką paniką, mając nadzieję, że ona nie zauważy, że jest taki spięty.

- Dziękuję!

- Masz u mnie za to dług wdzięczności, lwico – Czuł, że może trochę z nią poflirtować, skoro tak głośno i wyraźnie powiedziała, że to koniec marzeń o powrocie do głupiego łasica.

- Niech ci będzie. Która godzina? Dziewczyny umówiły się ze mną o dziesiątej.

- Chyba nie sądzisz, że pozwolę ci gdzieś się ruszyć? Masz leżeć przynajmniej do jutra! – zaznaczył z mocą.

- Ale sukienka…

- Pansy coś dla ciebie zamówi. Mam tylko nadzieję, że wyraźnie zrozumiała moje polecenie dotyczące długości i dekoltu…

Hermiona zaśmiała się pod nosem. Pewnie tak samo jak on, myślała o tym, że Pansy będzie miała w szczerym poważaniu jego nakazy. Jak zresztą zwykle.

- Skąd wiedziałeś, że dostałam zaklęciem w plecy? – zainteresowała się.

- Unum et anima una – wyjaśnił pokrótce.

- Serio? Myślałam, że daje znać tylko o zranieniach, które wiążą się z upływem krwi.

- Najwidoczniej nie tylko. Przez chwilę poczułem się, jakby ktoś mi przystawił gorący kociołek na sam środek kręgosłupa – opowiedziała, wzdrygając się lekko na samą myśl.

- Twój zastępca wiedział, że jadę do Wizengamotu – przypomniała sobie.

Draco zacisnął szczękę i pięści. No tak… Czego on się spodziewał? Gdy wczoraj odprowadzał magomedyka do drzwi, wśród małego tłumku ciekawskich stojących pod drzwiami był też Flint. Draco ledwo się powstrzymał, przed zabiciem go na miejscu. Doskonale wiedział, że to ten śmieć ją skrzywdził. Na szczęście Blaise obcesowo chwycił go za fraki i wyprowadził z korytarza, nim Draco choć zdążył się do niego odezwać.

- Wiedziałem, że to był ten pierdolony Flint! – warknął, nim zdołał się powstrzymać.

- Naprawdę tak myślisz? – zainteresowała się.

- On i Terence są dla siebie jak bracia. To dlatego mianowałem go na mojego vice przewodniczącego. Flint wie, że jeśli mi podskoczy, to najpierw oberwie Higgs – wyjaśnił jej.

- Ministerialne intrygi… - posłała mu blady uśmiech.  

- Kiedyś ci opowiem o wszystkich, a teraz możesz wziąć prysznic, nim skrzaty dostarczą nam śniadanie – odpowiedział swoim uśmiechem, czując się naprawdę szczęśliwym, że nic jej się nie stało.

🐉🐉🐉

            Naprawdę chciało mu się śmiać, gdy wspinał się do wieży, w której mieściły się apartamenty Zabiniego. Granger wygnała go na imprezę, niczym introwertycznego nastolatka, który unikał wyjścia z domu. A może miała już dość jego obecności, non stop przez kilka ostatnich dni? Nie… Nie wydawało mu się, żeby tak było. Ich relacja była w porządku. Śmiali się, rozmawiali i swobodnie zadawali sobie pytania… Mógł nawet uznać, że czuli się nad wyraz dobrze w swoim towarzystwie.  
Jednak pod jego skórą wciąż tkwiło coś drażniącego. Ona miała niesamowicie śliczne usta, a gdy się śmiała lub mówiła coś z zaangażowaniem, często zahaczała zębami o dolną wargę, co doprowadzało go do prawdziwego szału. Chciał złapać tę wargę własnymi zębami i gryźć, ssać i całować tak długo, aż im obojgu zabrakłoby tchu.

 
Miała też cudowną barwę oczu. Naprawdę niespotykaną. Nie był to brąz, nie złoto, ani karmel… Godzinami mógłby się zastanawiać nad tym, jaki to właściwie był kolor i tak nie potrafiłby na to odpowiedzieć. W ogóle jej ciało, też było doskonałe – piersi, które choć nie wiedział na pewno, wydawałyby się idealnie zmieścić w jego dłoniach. Seksowna linia bioder i tyłek, który gościł w każdej jednej jego prysznicowej fantazji… Zachowywał się jak napalony idiota, ale nic nie mógł na to poradzić. Pożądał jej całym sobą, choć było to złe i niewłaściwie. Nie powinien tak się czuć, po tym do czego był zmuszony w ich noc poślubną i po tym, do czego zmusił ją samą. Niestety nie potrafił przestać i będąc szczerym z samym sobą - chyba wcale nie chciał.

🐉🐉🐉

- Stary! Jak się cieszę, że jesteś! Jak twoja żonka? – przywitał go Blaise, mocno klepiąc go w ramię. Był już wyraźnie zaprawiony po kilku urodzinowych drinkach.

- Dobrze. Odpoczywa w komnatach. Przesyła ci życzenia i prezent – Draco wręczył Zabiniemu butelkę drogiej whisky i voucher na zakupy w jego ulubionym mugolskim sklepie z ubraniami ze skóry.

- Dzięki przyjacielu! Wchodź i się rozgość. Mamy tu dziś wiele samotnych panienek, a Astoria wyraźnie jest jakaś smutna… – Blaise mrugnął do niego porozumiewawczo.

- To nie mój problem! – warknął pod nosem, po czym wszedł dalej do komnaty.

Blaise ustawił pod ścianami kilka stolików z dużym wyborem alkoholi i przekąsek, a na środku pokoju, gdzie zwykle stała jego sofa, dziś był prowizoryczny parkiet.

- Dobrze, że już jesteś – Pansy uśmiechnęła się do niego, gdy podszedł bliżej do stolika z alkoholem, przy którym stała.

- Spora imprezka – Draco spojrzał na pełen parkiet i kilkanaście osób luźno rozsianych po komnacie.

- Cały Zabini. Wiesz, że lubi się popisywać. Jak się czuje Hermiona? – zapytała.

- Pansy, byłaś u niej nie dalej jak trzy godziny temu. Nic się nie zmieniło – Draco uśmiechnął się do przyjaciółki.

- Bo ma dobrego opiekunka – Parkinson mrugnęła do niego.

- Jasne… - sarknął pod nosem, częstując się whisky.

- Cześć wam! – Milicenta Bulstrode podeszła się przywitać.

- Hej Millie, świetna bluzka – pochwaliła Pansy.

- Z mojej najnowszej kolekcji. Jak się miewa Hermiona, Smoku? – zapytała uprzejmie.

- Lepiej, dzięki, że pytasz – odparł zdawkowo.

- Jeśli tylko się dowiecie, kto jej to zrobił, to dajcie mi znać. Szybko to załatwię! – Milie wymownie podwinęła rękawy.

Draco chciał jej coś odpowiedzieć, jednak nie zdążył, gdy przy ich stoliku zjawiła się rozchichotana Tracey Davis.

- Fajnie was widzieć. Jak się miewa twoja żona Draco, czy wszystko już u niej w porządku? – zapytała wesoło.

- Ma się doskonale, dzięki – Draco czuł się coraz mocniej zirytowany, tym, że wszyscy go pytali o to samo.

- Się macie! – Davide Ress podszedł do nich i przyjaźnie poklepał Draco po plecach. – Jak tam się miewa pani Malfoy, stary? Lepiej z nią? – zagadnął.

- Tak – odwarknął Draco. – Wybaczcie mi na chwilę, ale muszę do łazienki – skłamał, chcąc się uwolnić od tych wiecznych pytań.

Nie chodziło o to, że ich troska o Hermionę mu przeszkadzała. Po prostu, każde jedno takie pytanie, przypominało mu o tym, że zostawił ją samą na dole. Chyba powinien jak najszybciej do niej wrócić… Chciał jak najszybciej do niej wrócić.

Gdy wyszedł z łazienki, nieomal od razu wpadł na wyraźnie czekającą na niego Astorię. Ledwie zdusił serię brzydkich przekleństw na jej widok.

- Cześć – przywitała się cicho.

- Cześć, mogę przejść? – zapytała, bowiem kobieta ewidentnie stała mu na drodze.

- Pogadamy? – zapytała, robiąc krok w jego stronę.

- Niestety nie rozmawiałem jeszcze z ojcem o twojej sprawie – westchnął z irytacją.

- Ja… Myślałam, że możemy pogadać… No wiesz… Tak bardziej prywatnie. Przyszedłeś tu bez niej, więc chyba też pomyślałeś… Może moglibyśmy pójść do mnie… - Astoria wyciągnęła dłoń w stronę jego twarzy.

- Chyba kpisz Greengrass! Nawet o tym nie myśl! – Draco obcesowo złapał ją za nadgarstek, po czym niezbyt delikatnie przesunął ją w stronę ściany i szybko odszedł. Nie miał zamiaru mówić nic więcej na temat jej niedorzecznej propozycji.

Wrócił do głównej komnaty, gdzie wyraźnie coraz mocniej pijane towarzystwo bawiło się w najlepsze.

Pansy nadal stała przy stole i popijała swego drinka, wyraźnie niespokojna. Draco postanowił znów do niej podejść, gdy nagle tuż przed nim zmaterializował się Marcus Flint.

- Z drogi, śmieciu! – Draco warknął na niego, bliski sięgnięcia po różdżkę.

- Tak witasz wszystkich swoich kumpli, Malfoy? – Marcus posłał mu złośliwy uśmieszek.

Blondyn zacisnął szczękę.

- Nie jesteśmy kumplami, Flint!

- Och… Serio? No trudno! Chyba jakoś to przeżyję – Marcus wciąż uśmiechał się złowieszczo. -  Jak tam się czuje twoja śliczna żonka? Wyzdrowiała już?

Draco poczuł, jak czerwona mgiełka zakrywa mu wzrok. Niewiele mu brakowało, by  zabić tego drania tu i teraz. Niestety – za dużo świadków, by mogło mu to ujść na sucho.

- Jeśli się dowiem, że maczałeś w tym palce, zdmuchnę ci ten pusty łeb przy samej dupie, gnido! – wysyczał, patrząc prosto w oczy Flinta.

- Spokojnie Malfoy! – Marcus uniósł dłonie w geście poddania. – Nie tknąłem twojej małej gryfoneczki nawet palcem… Zresztą podobnie jak i ty – uśmiechnął się cwaniacko.

- Przestań bredzić i zejdź mi z oczu! – poradził mu cierpko Draco.

- Wiesz jakim departamentem kieruję, prawda? Mam wgląd w wiele ciekawych dokumentów takich jak np… Zaklęcie Łoża. Powiedź no Malfoy, czy twoja żona ma od trzech tygodni okres, że nie staracie się gorąco wypełniać polecenia twojego ojca? 

Draco poczuł, jak w jednej sekundzie sztywnieją mu wszystkie mięśnie. Zupełnie zapomniał, że Flint mógł mieć wgląd w papiery, które pokazywały mu, jak często on i Hermiona uprawiali ze sobą seks. To było doprawdy obrzydliwe.

- Nie twój zasmarkany interes, Flint! – Naprawdę czuł, że jest na skraju swojej samokontroli.

- Niby nie mój, ale będę musiał przekazać twojemu ojcu te dane. Taka praca – Flint roześmiał się naprawdę paskudnie, po czym wyminął Malfoya i szybko się oddalił.

Draco wziął trzy krótkie oddechy, z całej siły zaciskając swoje pięści. Jeśli jego ojciec faktycznie dowie się o tym, że nie podejmował kolejnych prób przespania się z Hermioną, jak nic wymyśli coś okropnego, by ich do tego zmusić. Na samą myśl o kolejnym, wymuszonej na niej seksie, robiło mu się niedobrze.

Ponownie podszedł do Pansy i od razu sięgnął po whisky, potrzebując solidnego drinka, na ukojenie nerwów.

- Co ten pieprzony dupek ci powiedział, Smoku? Jesteś czerwony niczym bluzka Tracey – Pansy patrzyła na niego uważnie.

- Nic takiego… Spytał tylko o Hermionę, a wiesz, że nie chcę by się do niej zbliżał – wyjaśnił naprędce, zaraz potem wlewając bursztynowy płyn do swoich ust.

- Siema Smoku! – wyraźnie pijany Theodore Nott poklepał go mocno po ramieniu.

- Radzę ci odejść, Nott. Nie jestem w nastroju – ostrzegł go Draco.

- Coś taki najeżony? Napij się jeszcze! – Theo zachwiał się lekko, sięgając do stołu po butelkę ginu.

Draco postanowił go zignorować i kontynuować picie. Wiedział, że to niezbyt rozsądne, zważywszy, że w jego łóżku leżała kobieta, której niemal obsesyjnie pragnął, ale i tak czuł, że potrzebuje dziś znieczulenia…

Tracey i Milie znów do nich podeszły, by uzupełnić swoje szkło i pogawędzić z Pansy.

- Więc… Jak się miewa Hermiona? – zapytał Theodore, wgapiając się ponuro w Dracona.

- Ma się świetnie – odpowiedział zimno blondyn.

Theodore pochylił się lekko, tak blisko by tylko Draco mógł go usłyszeć.

- Ty pewnie też. Widziałem, że Astoria poszła za tobą do łazienki. Miło wam było?

- Odpierdol się Nott, albo zaraz oberwiesz! – warknął ostrzegawczo. – Zamieniłem tam z nią dwa słowa, to wszystko!

Theodore odsunął się od niego i uśmiechnął szyderczo.

- Zapewniałeś nas wszystkich, że jeśli to ty poślubisz Granger, to będziesz miał ją w dupie. Więc jak to właściwie jest? Jest jakaś szansa, że mi ją wypożyczysz na jedną noc, skoro ona cię tak naprawdę nie interesuje? Ile by to mogło mnie kosztować?

Nim zdążył się powstrzymać, z całej siły cisnął swoją whisky o podłogę i ruszył na Theodora, pragnąc tylko jednego - zabić go i to z zimną krwią. Jak ten pieprzony palant, mógł pomyśleć, że byłby skłonny sprzedać mu swoją żonę, niczym tanią dziwkę? Hermiona była najwspanialszą kobietą, jaką spotkał w swoim życiu, a ten mały, popierdolony śmierciożerca, sądził, że mógł ją dostać? Musiałby przejść po jego trupie, by móc to osiągnąć!
Chciał w jednej chwili doskoczyć do Theodora Notta i zatłuc go gołymi pięściami, ale Tracey i Milie jednocześnie mocno złapały go za ramiona i odciągnęły do tyłu. Pansy w tym samym czasie chwyciła Theo za koszulę i pociągnęła w stronę drzwi, choć Nott mimo upojenia alkoholowego, sam wyraźnie widział, że lepiej jest się szybko zmywać, jeśli chciał ujść dziś z życiem.

- Trzymaj się od niej z daleka, ty chory pojebie, albo mnie popamiętasz! – krzyknął za nim Draco, próbując uspokoić swój gwałtowny oddech.

- Spokojnie Smoku, już go tu nie ma – pocieszała go Tracey.

- Nottiemu odpierdoliło totalnie na punkcie Hermiony – Milie z dezaprobatą pokręciła głową.

- Niech nie wchodzi mi w drogę, albo rozniosę go w pył! – ostrzegł Draco, powoli wracając do stabilności.

- Przekażemy mu to jutro, gdy wytrzeźwieje – zapewniła Tracey, szybko napełniając kolejną szklaneczkę z whisky i podając ją Malfoyowi.

- Wszystko w porządku? – zapytała Pansy, wracając do ich towarzystwa.

- Tak – odburknął Draco, znów szybko wlewając w siebie drinka. Ten wieczór był kompletnie do dupy…

- Hej stary! Widziałem akcję z Nottem. Czym cię tak wkurzył? – zapytał Zabini również podchodząc do nich.

- Mówił coś o tym, że chciałby pożyczyć jego żonę – zachichotała Tracey, jednocześnie wdzięcząc się do Zabiniego.

- To naprawdę ma szczęście, że wyszedł stąd o własnych siłach. Zabiłbym, gdyby ktoś chciał mi odebrać moją kobietę! – Blaise niezgrabnie zarzucił ramię na barki Pansy i przyciągnął ją mocno do siebie.

- Weź się odpierdol! – oburzyła się kobieta, próbując się uwolnić z jego uścisku.

- No co ty, Zabb… Przecież Pansy ma już kogoś nowego! – Tracey posłała Parkinson złośliwy uśmieszek.

- Że co? – spytał półprzytomnie Zabini.

- Odejdź od niej Blaise – poprosił Draco, widząc wyraźny dyskomfort przyjaciółki.

- O czym ona mówi? – Zabini wyglądał na coraz mocniej wkurzonego.

- O niczym. Daj mi spokój! – poprosiła chłodno Pansy.

- Dlaczego ostatnio mnie unikasz i do mnie nie przychodzisz, choć wysyłam ci wiadomości? – Blaise delikatnie pogłaskał ją po policzku.

- Mówię ci, że ona umawia się już z innym – zawołała głośno Tracey. – Sama widziałam, jak wychodzi codziennie na lunche z Longbottomem z Feniksów!

- Co?! – Na twarzy Zabiniego od razu pojawiła się zimna furia.

- Odejdź od niej Zabb! Nie będę się powtarzał! – ostrzegł Draco, robiąc krok do przodu, by w razie czego móc szybko odciągnąć swoją przyjaciółkę od jej byłego faceta.

- To już nie jest twoja sprawa… To koniec Zabini. Z nami. Definitywny koniec - powiedziała cicho Pansy, wyraźnie bliska łez.

- Ty dziwko! – Blaise złapał ją mocno za ramię, szarpiąc nią bez opamiętania. – Ledwo co zabiłaś nasze dziecko, a już rozkładasz nogi przed innym? Ty mała, puszczalska… - Nie zdążył dokończyć, bowiem Draco doskoczył do niego i powalił go jednym, silnym ciosem prosto na ziemię.

- W tej chwili ją przeproś, albo cię zabije! Jak śmiesz ją o coś oskarżać, jak to wszystko było twoją winą, Blaise! – krzyczał Draco.

Zabini mimo mocnego wstawienia po kilku drinkach, zwinnie skoczył na nogi i z całej siły przyłożył Draconowi z pięści w twarz. Blondyn od razu poczuł jak pęka mu dolna warga, a krew napływa do ust. Od razu tuż obok niego pojawiła się wyraźnie rozhisteryzowana Astoria, krzycząc coś niezrozumiale i próbując go przytulić. Draco odepchnął ją od siebie, szykując się do kolejnego ciosu wymierzonego w Zabiniego, gdy stojąca obok Milicenta i jej mocny prawy sierpowy od razu posłał Zabiniego z powrotem na glebę.

Astoria ponownie doskoczyła do Dracona, krzycząc coś o krwi i konieczności pomocy.

- Odpierz się Greengrass, albo zaraz cię przeklnę! – zagroził jej Malfoy, szorstko ocierając krew z ust.

- Dość tego, Asti! Pogarszasz sprawę! – Bulstrode sprawnie chwyciła Greengrass w talii i uniosła nad ziemią, po czym wyniosła ją w stronę łazienki.

- Masz się z nim więcej nie spotykać Pansy, albo… - Zabini również miał rozciętą wargę i wyraźnie krwawił z nosa.

- To z tobą nigdy więcej się nie spotkam! Nigdy ci nie wybaczę, że uderzyłeś Draco! – zawołała Pansy przez gęsto płynące łzy.

- To on zaczął! – oburzył się Blaise.

- I skończyłem! Z tobą. To koniec naszej przyjaźni. Nigdy więcej się do mnie nie zbliżaj, albo gorzko pożałujesz! – oznajmił mu z pogardą blondyn.

Zabini otworzył usta, najwyraźniej w szczerym szoku. Przyjaźnili się ze sobą od wczesnego dzieciństwa i taka deklaracja ze strony Malfoya, zapewne mocno go zszokowała.

- Chodźmy stąd – poprosiła Pansy, łapiąc go pod ramię.

Draco nie miał zamiaru się opierać i ruszył razem z nią do drzwi. W duchu myślał jednak tylko o tym, że miał szczerą nadzieję, że Hermiona nie poczuła, że go zraniono przez łączącą ich więź. Naprawdę ostatnim czego chciał, było dokładanie jej kolejnych zmartwień, w obliczy tego wszystkiego co ostatnio zmuszona była przejść. I tego, co jeszcze na nich czekało.