"Od pierwszej chwili... - czyli Rozejm oczami Smoka" - ETAP AD. 12

 Dedykacja: Dla wszystkich Paulin S. - które ujawniły się pod ostatnim postem 😋

🐉🐉🐉

                Miał ochotę uderzyć z całej siły głową w granitowy blat swojej kuchennej wyspy. Co on sobie do jasnej cholery wyobrażał, pozwalając sobie na całowanie śpiącej Hermiony Gra… Mal... Po prostu Hermiony? Kurwa! To prawda, że to ona pierwsza go złapała i przyciągnęła do siebie, ale przecież wciąż nadal spała… Nie była w pełni świadoma tego co robi. W zasadzie, to nie było lepsze od tego, co… Nie! Nie mógł wprost uwierzyć, że drugi raz zrobiłby jej coś podobnego i to wbrew jej woli. Choć w sumie, to nie do końca była prawda. Może była nieświadoma, ale wciąż tak samo zaangażowana w to, jak on.

Salazarze! Ależ ona miała słodkie usta! Jej skóra była taka miękka, ciepła i gładka… Od dawna, a w zasadzie jeszcze nigdy nie pożądał tak żadnej kobiety. To było kompletnie nowe, jeśli chodzi o jego doznania na tym polu, a przecież wcale nie był niedoświadczonym młokosem. Sytuacja powoli zaczynała go irytować i przerastać. Musiał coś wymyślić. Szybko.

By przestać się tym zadręczać wciąż od nowa i możliwe jak najszybciej zapomnieć o tym, że nigdy w życiu nie przeżył doskonalszego pocałunku, postanowił ponownie skupić się na bulgoczącym na kuchennym blacie eliksirze.

🐉🐉🐉

Granger gwałtownie usiadła, gdy Draco odłożył chochlę, którą zamieszał w kociołku. Wyglądała na dziwnie zdezorientowaną, a on odniósł wrażenie, że gdy do niego mówiła, jednocześnie intensywnie się na niego gapiła, jakby coś analizując. On sam nie potrafił spojrzeć jej na dłużej w oczy, dlatego zajął się sprzątaniem, przeglądaniem lodówki i zdawkową wymianą suchych zdań o byle czym. To było śmieszne, ale trochę się obawiał, że jeśli Granger zrozumie co się wydarzyło, wtedy być może znów rzuci się na niego z pięściami.

Spiął się nieco, gdy zapytała go czy to on ją przykrył kocem… Ale nie powiedziała nic więcej, więc chyba się nie domyśliła. A nawet jeśli… Nie skomentowała tego, co przyprawiło go o prawdziwą ulgę. Miał na dziś dość problemów, by jeszcze pakować się w nowe, a zwłaszcza w kolejną walkę z Hermioną…
Hermioną… Chyba pora, by przyzwyczaił się do nazywania jej tak w swojej wyobraźni. Nie była, już Granger, a naprawdę nie chciał mianować ją Malfoyem. Nie zasługiwała na taką obelgę. 

Poszła do łazienki, chyba chcąc zmyć z siebie resztkę snu, a on usiadł i napił się kawy. Był już bardzo zmęczony, a to był dopiero początek dnia…

🐉🐉🐉

Gdy wróciła, od razu podeszła ponownie skontrolować eliksir. Jak zawsze perfekcyjna i zaangażowana we wszystko co robiła, nic się nie zmieniło w tej kwestii.

- I jak? – zapytał ją, starając się nie stanąć zbyt blisko.

- Wszystko w porządku. Jest gotowy – zapewniła spokojnie, choć nagle zrobiła się śmiertelnie blada. Czyżby jednak coś było nie tak?

- Dobrze się czujesz? Nagle zbladłaś… - Draco naprawdę się zaniepokoił, że to opary eliksiry mogły jakoś jej zaszkodzić.

- Tak! To nic… - wyjaśniła szybko. – Eliksir jest gotowy, musi tylko ostygnąć i będzie można rozlać go do fiolek.

- Sam nie wiem, co teraz powiedzieć… -  przyznał, znów czując się podle w całej tej sytuacji.

- W każdym razie, nie próbuj mi dziękować!  – przypomniała mu gwałtownie.

Przytaknął jej i postanowił, że nie wytrzyma dłużej bez porządnego drinka. Musiał jakoś przetrwać, to co ich dziś jeszcze czekało, a  na trzeźwo byłoby to o wiele trudniejsze.

- Posłuchaj… - odezwała się, wyglądając na dziwnie niespokojną.

- Tak? – zapytała cicho, zastanawiając się skąd u niej ten niepokój.

- Nie musisz jej go podawać – powiedziała na jednym wydechu.

- Co? – Starał się zrozumieć, o co dokładnie jej chodziło. To oczywiste, że eliksir był przeznaczony dla kobiety, niemniej czy ona domyśliła się, że chodziło o Pansy?

- Nie musicie tego robić… Wiem, że sytuacja jest kiepska, ale może jednak zdołamy coś wymyślić? Zawsze jest jakieś wyjście. Nie rób niczego wbrew sobie… - tłumaczyła mu nad wyraz spokojnie.

- To nie jest moja decyzja – odpowiedział, w duchu zastanawiając się, dlaczego ona myśli, że ma on możliwość decyzji w tej sprawie. Przecież…

- Skoro to też twoje dziecko, to masz prawo… - zaczęła mówić.

To było jak suchy trzask bata w sam środek jego jaźni. Oczywiście! Granger w tej swojej wszechwiedzącej, przemądrej głowie nie wydedukowała niczego innego, jak tylko to, że to on jest tutaj tym, który planuje zabić własne dziecko. Nie zdarzył się nawet zastanowić nad tym co robi, gdy w trzech krokach znalazł się przy niej i silnym pociągnięciem poderwał ją z kanapy.

- Możesz to powtórzyć?! – poprosił, ledwo się hamując, by nią nie potrząsnąć za to, o co chciała go właśnie oskarżyć.

Widział, jak cała sztywnie i patrzy mu w oczy, chyba chcąc by zrozumiał, że ona zna jakiś jego sekret. No dawaj, Granger! Popisz się, co też wymyśliłaś na mój temat! – warczał w swoich myślach.

- Podsłuchałam dziś rozmowę Astorii z Dafne… – przyznała.

Tarfiony-zatopiony. Draco zamknął oczy, próbując zastosować oklumencję, by nie wykrzyczeć jej w prosto w twarz, że wcale nie był do cholery jasnej, takim skończonym potworem, za którego go wciąż uważała. Nie był nim! I naprawdę ona nie miała prawa go za takiego uważać. Opanował się na tyle, by móc wziąć głęboki oddech i zdobyć się na spojrzenie jej prosto w oczy, licząc że emocje go nie poniosą.

- A teraz mi powiesz, że wcale nie pomyślałaś o tym, że poprosiłem swoją żonę, by ugotowała mi eliksir, który ma za zadanie zabić moje dziecko, które mam z dawną kochanką! – syczał, zaciskając mocniej dłonie na jej ramionach, choć wcale z premedytacją nie chciał zrobić jej krzywdy.

- Ja… - Hermiona wyglądała na kompletnie zdezorientowaną.

- Za jak bardzo podłego człowieka, ty mnie kurwa uważasz, Granger?! – warknął, gwałtownie odsuwając się od niej. Musiał ją puścić, bo inaczej mógł zrobić coś naprawdę głupiego.

- Przepraszam! Ja po prostu sądziłam…

- Pansy! Ten jebany eliksir jest dla Pansy! Bo ona i Blaise okazali się tak wielkimi idiotami, że zaliczyli wpadkę! Rozumiesz?! – krzyczał, starając się ignorować gwałtowny uścisk w piersi. Jak bardzo ona musiała go nienawidzić, skoro bez problemu uznawała go za zdolnego do takich rzeczy? Musiał sięgnąć po alkohol, by choć spróbować zdusić to, jak bardzo poczuł się tym zraniony. Czego on się kurwa spodziewał? To wciąż była Granger. To jasne, że nienawidziła go do szpiku kości i zawsze podejrzewała o najgorsze.

- Naprawdę? Och nie! – wyglądała na bardzo przejętą tą informacją.

Popatrzył na nią, ledwo dusząc w sobie prośbę, by wróciła teraz do zamku i trzymała się z daleka od niego. Nie mógł jej jednak odesłać. Tylko ona mogła wiedzieć, czy działanie eliksiru będzie poprawne.

- Myślisz, że czemu wyjechała? Ciągle robiło jej się słabo i co chwilę biegała rzygać! Jeszcze dzień lub dwa i ktoś mógłby nabrać podejrzeń! A gdyby jej ojciec, albo matka Zabba się o tym dowiedzieli, to nowa wojna nie trwałaby dekadę, a następnych sto lat! – mówił i pił na zmianę, by jakoś się rozproszyć. Sam nie wiedział, czemu to tak cholernie bolało, ale wciąż nie chciało mu to minąć. Poczuł się naprawdę podle po tym wszystkim.

- Naprawdę nie miałam o tym pojęcia! -  tłumaczyła, podchodząc do niego powoli.

- Jasne, że nie! – rzucił ostro. – Ocenienie mnie jako najpodlejszego skurwiela, jakiego nosi ten świat, przyszło ci nadzwyczaj łatwo, prawda?  Przecież masz w tym wieloletnią wprawę! – Chciał ją oskarżyć, wytrącić ją jakoś z poczucia bycia zawsze wszystkowiedzącą i nieomylną. Kurwa! Chciał ją zranić, tak jak ona właśnie zrobiła to jemu…

- Przestań! – poprosiła nieomal płaczliwie, kładąc mu dłoń na ramieniu.

W pierwszym odruchu zamierzał ją odepchnąć i krzyknąć coś co mogłoby ją zaboleć o szlamach i tym, jak niewiele są warte. Chciał też powiedzieć, że wcale nie jest taka mądra, jak wszyscy uważają. Lecz, gdy poczuł jej dotyk, a ciepło i bliskość jej ciała dotarły do niego, o dziwo  ból w piersi złagodniał i zmienił się w ledwo piekące wspomnienie. Ona naprawdę żałowała i naprawdę chciała przeprosić. Bez udziału świadomości złapał ją i owinął jedno ramię wokół jej tali, tak by móc przyciągnąć ją bliżej siebie. Jej zapach był taki kojący i przyjemny…

- Jeszcze raz, Granger…. Jeszcze raz zrobisz ze mnie tak podłego drania, a przysięgam, że pokażę ci, że naprawdę mogę nim być… - zacisnął powieki, nie chcąc wiedzieć, co gościło teraz w jej spojrzeniu. To był wyraz jego słabości, ale potrzebował jej teraz tutaj – tak blisko – tak właściwie ułożonej na jego ramieniu.

- Przepraszam... Naprawdę przepraszam… – Poczuł delikatny dotyk jej chłodnych palców na swoim policzku.

Uniósł nieco głowę i otworzył oczy. Skoro dobrowolnie go dotknęła, to znaczy, że…? O Salazarze! Nie sądził, że jest aż tak blisko. Ich nosy prawie się ze sobą stykały, a jej prześliczne usta wydawały się tak gotowe…

Nagły trzask teleportacji był jak małe trzęsienie ziemi,  które o dziwo przywrócił ich do normalności. Granger szybko się od niego odsunęła i poszła otworzyć drzwi z tarasu, na którym stał Zabini. Draco pociągnął zdrowo z butelki, próbując się do końca przywrócić do stabilności. Merlinie! Ależ to był pojebany dzień.

🐉🐉🐉
  

Zabini przyszedł tylko, aby upewnić się, czy są gotowi. Cóż… Byli, choć to wcale nie poprawiało mu humoru. Niemniej obiecał Pansy pomoc i wiedział, że musi dotrzymać słowa.
O dziwo Granger nie wyglądała na bardzo skrępowaną tym, w jakiej pozycji znaleźli się kilka chwil wcześniej. Prowadzili razem jakąś lekką rozmowę o eliksirze i o dzieciach. Rozśmieszyła go jej mina, gdy przez chwilę chyba poważnie uwierzyła, że chciałby mieć z nią siódemkę maluchów… Salazarze! Dziecko… Wcale nie chciał mieć z nią dziecka! Na sama myśl o wypełnieniu przepowiedni tego starego chińczyka, robiło mu się słabo i niedobrze. Nie mógł dopuścić do tego, by w ten sposób ją skrzywdzono. Nie miał jednak jeszcze pomysłu, jak temu zapobiec.

Widok załamanej Pansy na chwilę zmroził mu serce. Zawsze nie lubił, gdy jego przyjaciółka przeżywała jakiś emocjonalny kryzys i lała łzy, ale tak mocno zdruzgotanej nie widział jej chyba jeszcze nigdy. Trzymał ją w swoich ramionach, zrozpaczoną i szlochającą i przez chwilę pomyślał o tym, by zabić Zabiniego, za to że do tego dopuścił.
Pansy dziękowała mu za pomoc, wciąż płacząc mu w ramię, a on nawet nie miał serca powtórzyć jej słów Granger o tym, że dziękowanie za coś takiego jest gorsze od obelgi.

- Hermiono… - Pansy zwróciła się do niej.

- Tak? – odpowiedziała, a jej oczy były takie pełne współczucia, że aż to nim lekko wstrząsnęło. 

- Przepraszam, że cię w to mieszam! Wybacz mi… - załkała Pansy.

- Przestań wygadywać  głupoty! – Garanger… Hermiona podeszła bliżej, a Pansy szybko się do niej przytuliła, niczym do dobrej przyjaciółki.

Patrzył na nie, zastanawiając się jak to możliwe, że tak szybko urodziła się pomiędzy nimi dwiema ta więź. To było prawie niezwykłe.

- Wszystko będzie dobrze… - Hermiona patrzyła na niego mówiąc te słowa i w dziwny sposób odniósł wrażenie, że też do niego je kierowała. Skinął jej lekko w odpowiedzi. Kiedyś będzie dobrze… Jeśli tylko przetrwają ten dzień.

🐉🐉🐉

Hermiona odprowadziła Pansy do łazienki, a on wrócił do barku po swoją ulubioną dzisiaj butelkę wódki. Blaise bez pytania i bez szukania szklanki, wziął karafkę mocnego absyntu, który zapewne miał za zadanie szybko zwalić go z nóg.

- Pansy potrzebuje drinka – Hermiona wróciła do salonu i podeszła do blatu, by zabrać eliksir.

- Whisky? – Draco wstał, odłożył wódkę i podszedł do niej.

Potwierdziła skinieniem głowy.

Szybko wydobył z szafki nową butelkę, ulubionej przez Pansy whisky.

- Chcesz coś innego dla siebie? – zapytał, podchodząc do niej.

- Nie. To potrwa z jakieś pół godziny…

- Nie masz pojęcia, jak bardzo jestem ci…- chciał jej to powiedzieć i przeprosić za to, że musiała brać w tym wszystkim udział, zapewne wbrew sobie.

- Nie. Nic nie mów, proszę cię… – Wyraźnie wyglądała na bliską łez.

Skinął jej lekko, a ona nagle podeszła i zarzuciła mu ramiona na szyję, przyciągając go do siebie. Natychmiast oddał jej uścisk, chłonąc jej ciepło niczym eliksir spokoju. To było o wiele lepsze, niż próba znieczulenia się wódką. Potrzebował jej ukojenia całym sobą.

Puściła go i odebrała od niego alkohol oraz szkło, po czym szybko wyszła, bojąc się, że za chwilę się przed nim rozpłacze.

Wróciła do łazienki, a on znów złapał za butelkę i usiadł obok rozwalonego na kanapie Zabiniego.

- Przynajmniej wam jakoś się układa – burknął Blaise, pocierając twarz i pociągając zdrowo z butelki.

- Zamknij się! – warknął na niego Draco, zły, że śmiał skomentować to, że Hermiona go przytuliła.

- Wiem, że to potępiasz, ale pomyśl…

- To ty powinieneś był pomyśleć, zanim do tego dopuściłeś – Draco rzucił mu wrogie spojrzenie.

- Do tego trzeba było dwojga – Zabini znów się zdrowo pociągnął prosto z gwintu.

- Ale teraz tylko ona przez to cierpi, prawda? – Draco nie zamierzał mu odpuszczać.

- Nie myśl, że mnie to w ogóle nie dotyka… Ja…

- Nawet nie spróbowałeś czegoś zrobić, Blaise.

- Nie jestem tobą Smoku, nie mam tak twardej dupy! – Zabini zwiesił głowę, ewidentnie przytłoczony tym wszystkim.

- Nie, nie masz. I dlatego nie zasługujesz na Pansy. Ona nie może być wiecznie silna za was oboje – powiedział mu z pogardą.

Zapadło gorzkie milczenie, którego Draco wcale nie miał zamiaru przerywać. Był wściekły i rozgoryczony na przyjaciela, zmartwiony jeśli chodziło o Pansy i… wdzięczny za Hermionę i jej pomoc. Bez niej, to wszystko byłoby o wiele trudniejsze. Cios, który mu dziś zadała, trochę mniej bolał, po tym jak przytuliła go na pocieszenie, którego chyba sama też potrzebowała.

Głośny krzyk przedarł ciszę, a Draco o mało co nie wypuścił butelki z rąk. Asekuracyjnie odstawił ją na stolik i schował twarz w dłoniach. Mógł rzucić zaklęcie wyciszające i nie katować się tym, co działo się teraz z jego przyjaciółką, ale nie zamierzał ułatwiać tego Zabiniemu. Niech też poniesie konsekwencje, choć w minimalnym stopniu.

Na szczęście Pansy nie krzyczała zbyt długo, a wkrótce potem Hermiona wróciła do salonu.

- Już po wszystkim – wyszeptała.

- Czy ona… - zapytał cicho Blaise.

- Odpoczywa w sypialni. Nie powinna wstawać przynajmniej do jutra – wyjaśniła.

- Zostanie tu z nami – odpowiedział od razu Draco.

- Czy mogę…? – zapytał Zabini, a Draco prawie mu przyłożył. Czu on naprawdę myślał, że dopuści go po tym wszystkim do Pansy? Niedoczekanie!

- Nie. Ona nie chcę cię teraz widzieć – Na szczęście Hermiona nie pozostawiła mu wątpliwości.

- Wracaj do zamku – Draco położył mu dłoń na ramieniu, ściskając je tak, by zabolało. Naprawdę musiał się opanować, by nie zrobić teraz przyjacielowi prawdziwej krzywdy.

- A co z…

- Zaopiekujemy się nią – zapewniła Hermiona.

Zabini wyszedł, a ona usiadła obok niego na kanapie, wyraźnie tym wszystkim wykończona.

- Chcesz jakiegoś drinka? – zaproponował.

- Nie – odpowiedziała krótko.

- To chodź… - Sam nie wiedział co go pokusiło, ale on sam już wiedział, że przytulenie jej działa lepiej niż alkohol, więc dlaczego nie spróbować?

Granger bez najmniejszego oporu pozwoliła mu wciągnąć się na kolana, po czym sama mocno się w niego wtuliła i zaczęła cicho płakać. Głaskał ją i lekko kołysał, niczym małą dziewczynkę, którą dotknęło coś złego. Tak bardzo nie chciał, by była długo w takim stanie… Wiedział jednak, że żadne słowa pocieszenia teraz nie zadziałają ani na nią, ani na niego. Poprzysiągł sobie jednak, że niezależnie od tego co stanie na ich drodze, nie pozwoli, by musiała cierpieć. Nie pozwoli by ktoś ją skrzywdził. Nie pozwoli, by musiała w ten sposób opłakiwać kiedyś własne dziecko. Nie pozwoli jej od siebie odejść… Ta ostatnia myśl pojawiła się nagle, ale całym sobą czuł, że to prawda. Hermiona Malfoy była teraz jego i nie zamierzał z własnej woli z tego zrezygnować.

🐉🐉🐉
  

                Kolejne dni było dla niego łatwe i trudne jednocześnie. Łatwe, bo Pansy szybko się pozbierała i doskonale sobie radziła, pomimo tego co przeszła. Wiedział, że jest też w tym zasługa Hermiony, która wspierała ją, wychodziła z nią na miasto i dużo rozmawiała. Blaise natomiast nie potrafił zrozumieć, dlaczego Parkinson nie chce go widzieć, przez co nachodził Draco i przekonywał go, by jakoś na nią wpłynął. Nie to jednak było jego problemem i sprawiało mu trudności. Najtrudniej było mu znieść bliskość jego własnej żony. Salazarze! Nie był w stanie policzyć, ile razy myślał tylko o tym, by podejść do niej i ją pocałować. Gdy paplała o czymś przy porannym śniadaniu, albo gdy jechali razem windą na swoje piętro, a ona uśmiechała się uprzejmie mówiąć wszystkim "dzień dobry" lub też gdy wieczorem kładła się w łóżku obok niego, szepcząc cicho „dobranoc” – wtedy było najgorzej. Była tak blisko… Czuł jej ciepło, jej zapach, słyszał jej równy oddech i zaciskał zęby, zmuszając swój umysł do skoncentrowania się na czymkolwiek innym, niż myśli o tym, by przyciągnąć ją do siebie, pocałować, a zaraz później… Zimne prysznice było ostatnio nieodłącznym elementem jego poranków, nie mówiąc już o tym, że i tak nie wystarczały.

Miał wokół siebie wiele chętnych kobiet i wystarczyło skinienie palca, by mógł pozwolić ujść temu napięciu ze swojego ciała. Hill nadal podejmował delikatne próby zwrócenia na siebie jego uwagi i uzyskania przychylności, a gdy jeden raz poszedł na obiad do ministerialnej stołówki, trzy wiedźmy podeszły z pytanie czy mogą się przysiąść, chyba zupełnie ignorując złoty krążek na jego palcu. Nawet ta mała siostra Weasleya – Ginevera, jak wreszcie zdołał zapamiętać, robiła do niego maślane oczy i to nie bacząc na to, że Hermiona siedziała tuż obok nich na wspólnym lunchu. Tak, gdyby tylko chciał, mógł mieć na zwołanie proste, nieskomplikowane i zapewne satysfakcjonujące rżnięcie. Jednak sama myśl o tym, wywoływała w nim wstręt. Nie umiał nawet wyobrazić sobie, że dotyka innej kobiety niż Hermiona. I choć nie chciał tego przyznać, w końcu jednak musiał zmierzyć się ze świadomością, że pragnie tylko jej – tylko swojej żony. Chciał mieć ją w swoich ramionach, wijącą się pod nim z rozkoszy i wykrzykującą jego imię w pełnej ekstazie. Te nierealne wizje i czcze mrzonki nie chciały opuścić jego wyobraźni, a on nic nie mógł na to poradzić.

Był sfrustrowany i zły, bo nie wiedział co dalej zrobić. Nie potrafił dosłownie niczego wymyślić, by jakoś rozwiązać ich sytuację. Po pierwszej wizycie, magomedyk oznajmił, że Hermiona stosowała silny eliksir antykoncepcyjny. Nie zdziwiło go to specjalnie, choć myśl o tym, że jego ojciec pozna te fakt, była dla niego gorzka. Jak nic nakaże mu teraz rozpocząć realne starania o sprowadzenie na świat potomka według przepowiedni Sun Zi. Wciąż nie miał pojęcia, jak miał tego uniknąć.

Z dnia na dzień było coraz gorzej, ale żaden sensowny plan nie chciał wyklarować się w jego głowie. W czwartkowe popołudnie zjadł lunch w gabinecie jego ojca, który z uśmiech zapytał, jak tam starania o jego wymarzonego wnuka. Draco odwarknął coś krótko o konieczności bliższego oswojenia Hermiony, nim przejdzie do rzeczy, na co wyraźnie skwaszony Lucjusz, nalegał by nie zwlekał z tym zbyt długo.

Wrócił na swoje piętro wkurzony i zdeterminowany do tego, by jak najszybciej wpaść na rozsądny pomysł w tej sprawie. Jak miał uchronić Hermionę przed tym całym chorym planem, sprowadzenia na świat ich wspólnego dziecka, które Lucjusz mógłby wykorzystać do swoich niecnych knowań? 

Ledwo wszedł do gabinetu, gdy Hill oznajmiła mu, że jest kilka dokumentów do podpisania. Dziś znów miała na sobie obcisłą bluzkę i krótką spódniczkę, a Draco zacisnął szczęki, ledwo nie krusząc sobie zębów ze złości. Nie wiedział już, jak ma jej przekazać, że ma przestać ubierać się do pracy niczym rozwiązła dziwka.

Usiadł za swoim biurkiem i sięgnął po pióro, czekając aż Hill przyniesie dokumenty. Zastanawiał się, co podarować Zabiniemu na sobotnie urodziny oraz jak on i Hermiona będą się na nich zachowywać. Hermiona nie uciekała już od jego dotyku – sama łapała go pod ramię, gdy wychodzili z ministerstwa i kilka razy, chyba nawet chyba bez głębszego zastanowienia, podeszła by poprawić mu krawat. Dobrze, że znał odpowiednie zaklęcie na szybkie ukrycie erekcji, bo jak nic mogłaby to już kilka razy u niego zauważyć. Przeklęta wiedźma, nie chciała opuścić jego fantazji nawet na trochę. Na samą myśl o niej robiło mu się gorąco i zasychało mu w ustach. Była tak cholernie piękna i pociągająca…

Dopiero po chwili zauważył, że Anett podsunęła mu dokumenty do podpisu. Szybko się z tym uporał i odsunął się trochę z fotelem od biurka, by jego sekretarka mogła pozbierać papiery. Nagle coś cicho strzeliło, a Hill z gracją zatoczyła się do tyłu i wylądowała prosto na jego kolanach, wciskając się swoim jędrnym tyłkiem w jego krocze.

- Ojej! – zapiszczała sztucznie. – Bardzo przepraszam panie Malfoy, ale chyba właśnie złamał mi się obcas w szpilce! – szczebiotała, odwracając się do niego i mrugając z uroczym, niewinnym uśmieszkiem.

Draco poczuł, że krew uderza mu do głowy. Dawno nie czuł kobiety tak blisko swojego strategicznego miejsca, ale o dziwo wcale nie wywołało to w nim spodziewanego efektu.

- Obcas powiadasz? Wstań i spójrzmy razem na ten problem, dobrze? – powiedział spokojnie, łapiąc ją w talii i pomagając jej się podnieść ze swoich kolan.

Hill zachichotała głupiutko, po czym oparła się obiema dłońmi o blat jego biurka i wypięła nieco tyłek, patrząc na niego przez ramię.

Draco wstał z krzesła i sięgnął po różdżkę szybko rzucając zaklęcie naprawiające na jej szpilkę.

- Och! Dziękuję panu… Myśli pan, że już wszystko jest tam w porządku? – zapytała, delikatnie kołysząc biodrami.

- Cóż… Za chwilę zapewne będzie – Draco spojrzał jej w oczy i uśmiechnął się do niej tak, jak wiele razy uśmiechał się do kobiet, chcąc sprawić, że zrzucą dla niego majtki.

Hill zarumieniła się i od razu odpowiedziała szerokim i zachęcającym uśmiechem. Głupia, pusta zdzira!

- Od początku zwróciłaś moją uwagę, ubierając się w ten sposób do pracy – Draco wskazał na jej spódnicę.

- Ja…

- I od początku mówiłem ci, że za taki strój i nieodpowiednie zachowanie wywalę cię z pracy.

- Panie Malfoy, ja…

- Ty właśnie zostałaś zwolniona panno Hill! – warknął, zaciskając pięści. – I jeśli chcesz jeszcze kiedyś znaleźć jakąkolwiek pracę, to masz pięć minut na opuszczenie mojego biura i to biegiem, zrozumiano?

Anett dosłownie odpadła szczęka. Widać zupełnie nie tego się spodziewała.

- Proszę pana, ja…

- Nie wiem co sobie uroiłaś na mój temat w tej swojej małej, tępej główce, ale nie jestem tym zainteresowany. Moja żona to najjaśniejsza czarownica tego wieku i musiałbym dosłownie postradać zmysły, by zamienić ją na głupiutką, rozwiązłą smarkulę, którą właśnie jesteś ty, Hill.

- Ja bardzo przepraszam! To był wypadek! Proszę mnie nie zwalniać! – W oczach Anett błyszczały łzy.

- Tylko dlatego, że chcę uniknąć plotek i nie zszargać ci do reszty reputacji, nie zwalniał cię dyscyplinarnie. Doceń ten gest i spakuj się szybko. W kadrach przekażę, że nie zdołałaś spełnić moich wygórowanych oczekiwań i poproszę o inną asystentkę, a ty zostaniesz przeniesiona do mniej znaczącego departamentu.

- Ja naprawdę…

- Skończ się jąkać i zacznij się pakować! Cokolwiek zrobisz albo powiesz, nie zmieni mojej decyzji. A teraz żegnam! – Draco wskazał jej drzwi, patrząc na nią wrogo.

Hill skinęła tylko głową, popłakując cicho, po czym szybko opuściła jego gabinet.

Westchnął i zmęczonym gestem potarł twarz. Dlaczego te wszystkie problemy nie mogły się po prostu skończyć?

 🐉🐉🐉

W piątek rano wszedł do swojego biura z delikatnym uśmiechem. Hermiona dziś przy śniadaniu, opowiedziała mu lekko zabawną historię o tym, jak kiedyś jej tato źle odczytał listę zakupów i zamiast dwa - trzy awokado, kupił ich dwadzieścia trzy. Podobało mu się to, że otwierała się przed nim na tyle, by opowiadać mu historie ze swojego mugolskiego dzieciństwa. I mimo, że pogoda była dziś paskudna, on miał teraz całkiem dobry humor. To zmieniło się diametralnie, gdy po otwarciu drzwi zauważył, kto siedział za biurkiem przeznaczonym dla jego asystentki.

- Cześć – bąknęła nieśmiało Ginny Weasley, wstając by go powitać.

- Cześć. Potrzebujesz czegoś z mojego biura? – zapytał z nadzieją, że może usiadła przy biurku, zamiast na kanapie, bo po prostu szukała czegoś w dokumentach.

- Ja… Wczoraj usłyszałam, że szukasz nowej asystentki i pomyślałam, że się zgłoszę… - Ginny zaczerwieniła się, chyba nieco skrępowana.

- Stanowisko mojej asystentki nie jest tak prestiżowe, jak praca wiceszefa eksperymentalnej – zauważył, przyglądając się jej uważnie. Czego ta kobieta od niego chciała? A może Potter i reszta przysłali ją tu na przeszpiegi, by sprawdzić, co tak właściwie dzieje się pomiędzy nim, a Hermioną? Tak, to logiczne. Pansy podejrzewała, że mała Weasley miała coś do niego też prywatnie, ale przecież te dwie sprawy wcale się nie wykluczały.

- W eksperymentalnej jest nudno, a praca mnie nie satysfakcjonuje. Zawsze interesowałam się magicznym prawem, więc uznałam, że tu może być ciekawiej – wyjaśniła szybko.

- Jesteś pewna, że tego chcesz? Wiesz, nie chciałbym by nasza współpraca wpłynęła na twoje relacje z Hermioną – powiedział, mając nadzieję, że Weasley zrozumie o co mu chodzi.

- Myślę, że to nie będzie problemem – Ginny posłała mu słaby uśmiech.

- W porządku. Ostrzegam jednak, że jestem dość wymagającym szefem. Przejrzyj szybko wszystkie sprawy, które zostawiła po sobie Hill. W razie pytań jestem w gabinecie.

- Oczywiście. Napijesz się może kawy? – zapytała uprzejmie.

- Nie, dziękuję. Przy Hermionie nauczyłem się pić kawę do śniadania – odpowiedział z dwuznacznym uśmieszkiem.

- Och… No tak. Ona codziennie tak robi… - Weasley wyglądała na zirytowaną.

- Zawsze bawi mnie to, jaka jest szczęśliwa, gdy wreszcie bierze ten pierwszy łyk. Chyba nie umiałaby normalnie zacząć bez tego swojego dnia – zachichotał, otwierając drzwi do swojego gabinetu i w duchu gratulując sobie pomysłu. Szybko przekona Weasley, że on i Hermiona są sobie teraz bliscy, a ona przekaże to do Łasica i Bliznowatego! Idealnie!

🐉🐉🐉

W porze lunchu usłyszał dwa głosy dobiegające z przedsionka. Niemal instynktownie wyczuł, że była to Hermiona. Uśmiechnął się do siebie w duchu. No to zaraz się zacznie…!

Drzwi do gabinetu, otworzyły się gwałtownie, a ona nawet nie raczyła wcześniej zapukać. Od razu dostrzegł w jej oczach łzy wściekłości i niezrozumienia.

- Kochanie, jak miło cię widzieć! – uśmiechnął się wrednie, wiedząc, że planował wykorzystać ten tekst od samego rana.

Granger wyjęła różdżkę, a Draco przez chwilę pomyślał, że planuje go przekląć. Zamiast tego, ona wyciszyła gabinet i zapieczętowała drzwi.

- Po co to robisz, ty przeklęty draniu? – wysyczała przez zaciśnięte zęby.

Odchylił się na krześle i posłał jej swój najbardziej bezczelny uśmieszek. Nie miała nawet pojęcia, jak wiele miał pomysłów, w jaki sposób ta sytuacja mogła się obrócić na jego korzyść.

- Mam kilka powodów, a co jeden to lepszy od drugiego! – oznajmił swobodnie.

- Naprawdę będzie cię cieszyć, że łamiesz jej serce? – zapytała go gorzko.

Spojrzał na nią z ukosa, uświadamiając sobie, że najpewniej ona również uważała, że Weasley jest nim zainteresowana jako mężczyzną. Ciekawe… Czyżby to mogło wzbudzić w niej zazdrość? Byłoby świetnie!

- Sama to sobie robi! Nie przyciągnąłem jej tutaj przecież siłą! – wyjaśnił, nieco zły, że oskarżała go o umyślne krzywdzenie Ginny. Przecież nie chciał od tej kobiety dosłownie niczego, poza tym by przekazywała dalej to, co tu miała zobaczyć.

- Jak już zaczynam myśleć, że masz jednak jakiś honor i zasady, to ty znów odwalasz coś takiego, co niszczy to wrażenie! – Hermiona wyglądała na bardzo rozczarowaną jego postawą, co znów wywołało dziwnie bolesny uścisk w jego piersi.

- Chcesz poznać moje powody? – zapytał cicho, gotów na to by wyjawić jej, że zamierzał właśnie zniszczyć resztę marzeń Weasleya i Pottera, o tym, że ona kiedyś do nich wróci. Już zdecydował, że nie chce pozwolić jej odejść.

- Tak – odpowiedziała, nieco niepewnie.

Wstał i zdjął zaklęcia, które wcześniej rzuciła jego żona, po czym minął ją i podszedł do drzwi, by móc otworzyć je na całą szerokość.

- Podaj nam proszę dwie kawy Ginevro, dla mojej żony biała bez cukru, a dla mnie czarna i gorzka – poprosił oficjalnym tonem.

- Oczywiście! – odpowiedziała szybko Weasley.

Odwrócił się i szybko podszedł do Hermiony, zdeterminowany by wykonać swój plan. Położył dłonie na jej szczupłej talii i bez problemu uniósł ją w powietrzu, by móc posadzić ją na blacie swojego biurka. Salazarze! Ile razy o tym fantazjował w ostatnich dniach? Objął ją, chowając nos w jej cudownie pachnących lokach. Kochał jej włosy – już nie tak dzikie i nieprzewidywalne, jak w szkole, ale wciąż piękne i wyjątkowe – jak cała ona.

- Co ty wyprawiasz? – zadrżała w jego ramionach, chyba zszokowana jego zachowaniem.

- Wyjaśniam ci obrazowo moje powody – wyszeptał jej do ucha, przesuwając dłońmi po jej ciele i w myślach rzucając niewerbalne zaklęcie na swoje spodnie. Wystarczyło mu ją przytulić, by jego fiut zareagował na to z żywym zainteresowaniem. Żadna kobieta nigdy nie działała na niego tak cholernie mocno.

- Natychmiast mnie puść! – Hermiona szarpnęła się lekko, zarumieniona i płytko oddychająca i sam nie wiedział, czy jest taka z powodu zdenerwowania, czy jednak z powodu jego bliskości.

- Uspokój się, albo cię ugryzę – zażartował i nim zdołał się powstrzymać, przycisnął usta do skóry tuż za jej uchem. Pachniała tak upajająco, że ledwo się opanował, przed wbiciem w nią swoich zębów, niczym wygłodniały wampir.

- Będę krzyczeć! – ostrzegła go.

- Świetny pomysł. Efekty specjalne dodają realności – wymruczał, niczym rozpieszczony kot, z przyjemnością wplatając palce w jej włosy i zastanawiając się, ile z tego jest jeszcze z jego strony grą, a ile wykorzystywaniem okazji by móc mieć ją tak blisko siebie.

- Kawa… - oznajmiła cicho Weasley, ale to wystarczyło, by przywrócić go do świadomości.

Draco odwrócił się do niej i zdobył się na uroczy uśmieszek.

- Dzięki! Postaw na biurku. Wypijemy jak skończymy... – powiedział z całkowitą premedytacją, chcąc by Weasley zaczęła snuć domysły.

Trzymał Hermionę w mocnym uścisku, nie mogąc pozwolić, by zniweczyła jego plan, próbując mu się teraz wyrwać, albo go uderzyć. Weasley szybko odstawiła kawę i praktycznie uciekła. Misja wykonana.

- Czyli chcesz tego, by mnie znienawidziła, tak? – Hermiona spojrzała mu w oczy, chyba nadal rozczarowana tym, co zaplanował.

- Poniekąd tak – odpowiedział niechętnie wypuszczając ją ze swych objęć. Weasley zamknęła drzwi, więc nie miał już wymówki, by móc ją nadal przytulać.

- Jesteś… jesteś… - Hermiona ze złości, aż zaczęła się jąkać.

- Chcę jej pozbawić wszystkich złudzeń i chcę by ona pozbawiła ich Pottera i Weasleya. Ma im powtórzyć wszystko, co tu zobaczy. Muszą wreszcie zrozumieć! Nie odzyskają cię. Cud się nie wydarzy. Już nigdy do nich nie wrócisz – wyjaśnił jej, siląc się na opanowanie.

- I masz zamiar mnie przy niej obmacywać? – Hermiona była wyraźnie zaczerwieniona, zadając to pytanie.

- To tak na początek… – Nie mógł sobie podarować nieco dwuznaczności. Nie miał nic przeciwko temu, żeby wiedziała, że dotykanie jej sprawia mu prawdziwą przyjemność.

- Naprawdę kiedyś nie wytrzymam i uduszę cię w nocy poduszką! – zagroziła, schodząc z jego biurka

- Od dziś śpię z jednym otwartym okiem – zażartował na rozładowanie atmosfery.

- Głupek! – warknęła.

- Gryfonica – odgryzł się bez zawahania, z zadowoleniem patrząc jak jej oczy ciskają w niego gromy. Uwielbiał ją w takim wydaniu.

Hermiona prychnęła pod nosem i chyba miała zamiar wreszcie wyjść, gdy drzwi się otworzyły i do gabinetu weszła Pansy.

Draco odetchnął lekko. Dobrze się stało, że jego przyjaciółka przyszła, bowiem nie był do końca pewien, w jakie jeszcze miejsce mogła go zaprowadzić dalsza rozmowa z Hermioną. W każdym bądź razie – doświadczenia dzisiejszego dnia, były warte kilku chwil jej złości na niego. Wiedział doskonale, że dalszej fantazji tego, co jeszcze mogło stać się pomiędzy nimi na jego biurku, poświęci dziś swoją wieczorną sesję pod prysznicem.