"Od pierwszej chwili... - czyli Rozejm oczami Smoka" - ETAP AD. 10

Dedykacja: Dla wszystkich!😋💗

🐉🐉🐉

- Przyszedł twój mąż – oznajmiła jej asystentka, choć nie zdążył jej się nawet przedstawić.
Sam nie wiedział dlaczego, ale wydała mu się o wiele bardziej kompetentna od jego własnej sekretarki.

Pucey siedział na kanapie w przedsionku jej gabinetu, zamiast pod drzwiami i Draco był przekonany, że to Hermiona go tam posadziła dla jego wygody. Wieczna altruistka. Nie miał pojęcia, jak ktoś tak miły miał dobrze zarządzać całym departamentem. 

- Myślę, że nawet gdybyś nie chciała go wpuścić, to i tak by cię nie posłuchał – usłyszał głos Granger, podszyty rozbawieniem.

- Jak ty mnie dobrze znasz, najdroższa! – zażartował, wchodząc do pokoju i patrząc na nią z uśmiechem. Podobało mu się, że nie spięła się, ani nie zdenerwowała na wiadomość o tym, że do niej przyszedł.

- Napije się pan czegoś, panie Malfoy? – zapytała pośpiesznie jej asystentka.

- Nie, dziękuję. Zaraz wychodzimy więc i wy możecie iść do domu. Tak, Pucey ty też – Draco rzucił ochroniarzowi ostre spojrzenie. Musiał go tak traktować, by upewnić się, że Sebastian wcześniej sam się przeklnie, niż zbliży się w jakiś romantyczny sposób do jego żony.

- Dziękuję panu! – odpowiedział pośpiesznie ochroniarz.

- Masz jeszcze do mnie jakieś sprawy, Hermiono? – spytała asystentka.

- Nie, na dziś to koniec. Możesz śmiało wyjść, dzięki – odpowiedziała wesoło Granger, jednocześnie zakładając żakiet.

Draco rozejrzał się po jej gabinecie i zauważył, że też miała jakąś ramkę ze zdjęciem postawioną na biurku. Ciekawiło go czy to było jego zdjęcie? A jeśli tak, to ciekawe dlaczego Granger go nie wrzuciła gdzieś do szuflady, albo po prostu do kosza. Rozglądał się dalej po gabinecie i zauważył kilka bukietów, stojących na bocznej komodzie. Kosz róż, który dla niej zamówił też był naprawdę imponujący…

- Dużo kwiatów – skomentował pokrótce.

- Tak, narcyzy są od twojego ojca, te polne od Harry’ego, a te ostatnie od…

- Weasleya? – wypalił, czując jak pięści same mu się zaciskają.

- Nie. Od Flinta – odpowiedziała z widoczną niechęcią.

- Naprawdę? – spojrzał na nią, starając się opanować. - Przebrzydły gnojek! – zawarczał, czując, że musi pozwolić ujść swojej złości, żeby nie wybuchnąć. Sięgnął po różdżkę i jednym machnięciem zamienił kwiaty w obłok pyłu.

- Dzięki. Przez chwilę sama miałam ochotę to zrobić – Granger wzięła swoją torebkę i dość swobodnie zbliżyła się do niego.

- Masz mnie informować za każdym razem, gdy choć na ciebie spojrzy, rozumiesz? – nakazał jej dość szorstko, tak by nie miała wątpliwości, że nie żartował.

- Mogę wiedzieć, co za problem jest pomiędzy wami? – zapytała go.

- Nienawidzimy się. Od zawsze. Bezgranicznie – odpowiedział, czując, że to ledwo musnął prawdę. Nie był mordercą, ale nie raz i nie dwa fantazjował o zabiciu Flinta w najbardziej okrutny sposób o jakim słyszał.

- To zdążyłam zauważyć. Pytam o podstawy tej nienawiści –  Granger jak zwykle była ciekawska.

- Przyjmij tylko, że tak jest i już. Masz go unikać, jak śmiertelnej choroby! – powiedział to naciskiem, mając nadzieję, że nie będzie drążyła. Im dalej trzymała się od Flinta i jego problemów z nim, tym będzie lepiej.

- To nie będzie trudne. Irytuje mnie. Wtedy na ceremonii nazwał mnie suczką, bezczelny buc! – poskarżyła się.

- Naprawdę tak powiedział? – Draco, znów zacisnął pięści. Jak ten pierdolony śmieć, śmiał się tak odezwać do jego żony? - Przyłożę mu za to w zęby – obiecał uśmiechając się na samą wizję tego, jak to robi.

- Szkoda energii na takiego palanta. To jak, idziemy? – Granger wyglądała na zrelaksowaną wizją powrotu razem z nim do domu. Trochę go to dziwiło, ale i pocieszało. Dobrze, że z nim nie walczyła.

- Niestety. Ojciec zaprasza wszystkich szefów departamentów do sali konferencyjnej, żeby uczcić szampanem pierwszy dzień. Zostaw torebkę i żakiet w gabinecie, wrócimy po to później – poinformował ją, starając się nie okazywać własnej niechęci do tego spotkania. Niestety w jego świecie słowo Lucjusza praktycznie było prawem...

Granger zajęczała z rozpaczą, co go szczerze rozbawiło. Wyciągnął do niej zachęcająco dłoń, chcąc okazać, że jest razem z nią w tej rozpaczy.

- Chodź lwico, może bąbelki poprawią ci nastrój.

Granger spojrzała na niego, nieco spięta.

- Naprawdę musimy to praktykować? 

- Musimy! – powiedział z naciskiem, nie dodając na głos, że to tylko przedstawienie dla Weasleya i reszty. Wszyscy musieli uwierzyć, że są ze sobą naprawdę… Co było oczywiście totalnie nierealne jeśli nie miało być tylko grą.

Granger ujęła jego dłoń bez dalszej walki i bez słowa protestu pozwoliła mu się wyprowadzić z gabinetu. Podobało mu się to. Nadal była lwicą i miała pazurki, ale była też rozsądna w sprawach, w których sprzeciw nie miał żadnego celu. Dobrze. Na takiej płaszczyźnie, mogli dojść do porozumienia.


🐉🐉🐉

 

Po ohydnie fałszywym powitaniu jego ojca i po tym, jak większość szefów departamentów zmierzyła ich zszokowanymi spojrzeniami, Draco z ulgą stanął obok swoich przyjaciół. Fałszywy uśmieszek na jego twarzy sprawiał, że buntowały mu się mięśnie, a szczęka zaczynała boleć.

Zabini podał im szampana na rozluźnienie, a Draco rzucił krótkie spojrzenie na Weasleya, zanim jego dłoń powędrowała na plecy Granger. Czuł wyraźnie, jak mocno spięta była pod jego dotykiem, ale i tak mu się to podobało. Potter i Weasley nienawidzili go teraz tak bardzo, że mógł to praktycznie poczuć przez całą długość pokoju. Naprawdę chciało mu się teraz śmiać.

- Właśnie tak debile. Ona należy do mnie… - miało mówić jego spojrzenie.
Wiedział, że to trochę dziecinne, ale napawał się uczuciem triumfu. Granger była niczym jego trofeum. Wygrał po wielu latach nieustannej walki pomiędzy nimi. A oni byli niczym więcej, jak kompletnymi głupcami, że oddali mu dobrowolnie kogoś tak mądrego, pięknego i cennego.

Pansy podeszła i zaczęła rozmawiać z Granger. Kątem oka widział, że obie kobiety czuły się w swoim towarzystwie dość swobodnie. To dobrze wróżyło…
Mimo prowadzenia luźnej rozmowy ze swoimi przyjaciółmi, Draco był w pełni świadomy tego, jak Weasley torpeduje ich swoim zazdrosnym wzrokiem. Granger chyba też to wyczuwała, bo mocniej się spięła i spróbowała nieco od niego odsunąć.
Zdusił złowrogi uśmieszek, nim złapał ją w talii i przyciągnął bliżej siebie.

- Nic z tego, księżniczko – pomyślał z zadowoleniem. – Nie jesteśmy tu po to, by dbać o komfort twojego eks. Ma na nas patrzeć i gotować się z zazdrości.

- Przestań! – usłyszał jej głos wprost w swoim uchu. To było poniekąd gorące… Granger jeszcze nie wiedziała, że Draco uwielbiał, gdy kobiety mówiły do niego szeptem. 

Wziął płytki oddech, by odzyskać swoje opanowanie i rzucił krótkie spojrzenie na swoich kumpli, nim popatrzył na nią, pochylając się tak blisko, że mógł bez przeszkód policzyć jej piegi. Granger miała naprawdę piękne usta. Różowe, lekko wypukłe i ślicznie wykrojone. Wydawały się wprost stworzone do całowania. Oczywiście nie teraz. Teraz musiał jej coś wyjaśnić…

- Jeszcze raz spróbuj się ode mnie odsunąć, a przywołam cię za pomocą accio! – Miał nadzieję, że nie usłyszała napięcia w jego głosie, które doprawdy nieproszone zaczynało przenikać jego ciało.

- Po co to robisz? – zapytała, naprawdę zdenerwowana jego bliskością.

- Bo mogę! Spójrz tylko na Weasleya – odpowiedział, wskazując w stronę rudzielca. – Wygląda, jak kociołek, na chwilę przed wybuchem. A Potter? – przeniósł wzrok na drugą stronę pokoju, gdzie stał wyraźnie wkurzony wybraniec. - Potter marzy tylko o tym, by złamać mi rękę, którą cię teraz obejmuje... – przesunął głowę, by móc powiedzieć to do jej ucha, kątem oka cały czas patrząc na Pottera.
To była prawdziwa rozkosz, widzieć jak ten debil zaciskał swoje szczęki w złowrogim grymasie. 

- Nie tylko on o tym marzy! Puść mnie, albo wywołam zaraz niezły skandal! – głos Granger drżał i Draco dobrze wiedział, że była teraz zagubiona, zapewne kompletnie nie wiedząc co zrobić.

- Jeszcze słowo, a pocałuje cię przy tych wszystkich ludziach – zażartował, z premedytacją przesuwając swoim nosem po jej policzku, tak by wprawić ją w jeszcze większe zakłopotanie i drżenie. Podobała mu się taka nieporadna i rozproszona.

- Nie ośmielisz się! – Granger chyba zaczynała trochę panikować.

- Nie? To patrz! Nott potrzymaj to chwilę! – Draco odwrócił się i wyciągnął swój kieliszek w stronę Theodora, zastanawiając się szybko, czy naprawdę jest gotów na spełnienie swojej groźby.

- Nie! – Granger złapała go za nadgarstek, a jej głos brzmiał wysoko i piskliwie – Nie trzeba, Theo, dzięki!

Draco zdziwił się, czując jak przyciska się do niego całym swoim ciałem, obejmując go mocniej. Drżała i płytko oddychała. Ta pozycja była dla niego dziwnie niekomfortowa… Zacisnął szczękę, marząc o tym, by jego kutas nie zareagował w żaden sposób na to, jak jej piersi wbijały się w jego żebra.

- Nienawidzę cię! – wyszeptała do niego, wyraźnie rozgoryczona.

Draco domyślił się, że to był jej sposób na obronne. Była zagubiona i wyraźnie czuła się bezsilna wobec jego działań. Postanowił, że to dobry czas na kolejną próbę jej oswojenia.

- Nieprawda. To dlatego tak się złościsz. Bo to uczucie ci mija, a pojawiają się nowe, zupełnie inne… – zmusił się do bezczelnego rechotu.

- W twoich snach! – wypaliła od razu, chcąc z mocą zaprzeczyć, ale krwiste rumieńce od razu ją zdradziły.

- To dlaczego się rumienisz i spinasz, gdy cię dotykam? – zapytał prowokacyjnie.

- Już ci mówiłam! To z obrzydzenia! – nadal mówiła szybko i piskliwie, nawet na chwilę nie podnosząc wzroku, by przypadkiem nie popatrzeć mu w oczy.

Draco zastanawiał się, jak wiele prawdy jest w tym co mówi. Czy rumieni się ze złości i bezsilności, czy może jednak faktycznie jakoś reaguje na ich bliskość? Nie pozostało mu nic innego, jak kolejne zbicie jej z tropu.

- Słodka jesteś, gdy próbujesz kłamać, lwico.

- Co tam gołąbeczki? – Pansy znów znalazła się tuż przy nich.

- Nic ciekawego – odpowiedziała jej cicho Granger.

- Smoku, wiesz, że gdyby wzrok mógł zabijać, to już leżałbyś martwy? – zaśmiała się Pansy, niedyskretnie patrzą na Weasleya.

- Pewnie już od kilku dni – odpowiedział jej, trzęsąc się od tłumionego śmiechu. Dokopanie rudzielcowi w ten sposób, po prostu nie mogło go nie bawić.

- Chyba od kilku lat! – wtrąciła się Granger.  

- Serio Malfoy, weź na wstrzymanie, bo zaraz cały ten rozejm pierdyknie jak domek z kart – Nott był warkliwy i z niechęcią patrzył na to, jak on trzymał Granger w ramionach. 

Draco poczuł napływ goryczy do ust. Nie tylko Potter i Weasley zazdrościli mu tego, że Granger teraz była jego. Nie chciał wojny z Theodorem, ale jeśli jego przyjaciel planował pozwalać sobie na takie komentarze, Draco nie mógł mu odpuszczać.

- Mówisz tak, bo naprawdę tak myślisz, czy dlatego, że też jesteś zazdrosny o Hermionę?
 
- Ja nie… Nie… No co ty…- Theodore zaczął się rumienić niczym zakochany smarkacz.
Draco ledwo zdusił jęk niesmaku. To chyba naprawdę nie była tylko jakaś delikatna fascynacja, bądź też zauroczenie. Niedobrze się zapowiadało…

- Ale masz przekichane! Pół ministerstwa się czai na twoją żonę! – zakpił wesoło Zabini.

- A żeńskie pół na niego samego. Powiedziałaś mu już o Weasley? – wtrąciła się Pansy, jak zawsze będąca po jego stronie.

- O jakiej znowu Weasley? – Draco pogrążony w swoich myślach w pierwszej chwili nie zrozumiał, czemu znów przywołano to nazwisko.

- Pansy ma jakieś swoje teorie, nie ma o czym gadać – Granger wydawała się nieco zirytowana tym tematem. Czyżby to chodziło o tę jej rudą przyjaciółkę? Jeszcze raz, jak ona znów miała na imię? Gina…?

- Tylko nie jakaś kolejna idiotka! Mam tego po dziurek w nosie. Dostałem dziś dwadzieścia dwie butelki whisky! – odpowiedział, przypominając sobie mimochodem niektóre z liścików, jakie dziś do niego dotarły i zachowanie tej idiotki, jego sekretarki. Nie miał czasu na takie bzdury! 

- Przynajmniej wiesz za kogo cię tu mają – Pansy miała znów ten wredny uśmieszek, złośliwego chochlika, który tak dobrze znał.

- Niby za kogo? – spytał mimo swoich przypuszczeń, co do jej odpowiedzi.

- Za alkoholika! – zawołała głośno.

Ku zdziwieniu Dracona, Granger wybuchła śmiechem razem z resztą jego ekipy.
Nie musiał długo czekać na reakcję Weasleya. Trzask drzwi był jasnym sygnałem, że łasic osiągnął swój punkt krytyczny, znów widząc Granger śmiejącą się w towarzystwie samych ślizgonów.

Draco nie skupił się na tym, co mówiła reszta, w głębi siebie zastanawiając się, jak mocno musi boleć, gdy widzisz kobietę, którą kochasz w ramionach innego mężczyzny. W ramionach swojego wroga. Nigdy nie doświadczył czegoś podobnego, ale… Pewnie byłby skłonny zabić za coś takiego.

Nagle tuż przed nimi pojawił się wyraźnie wkurwiony Potter. Granger od razu spięła się na jego widok, najpewniej już przewidując jakąś katastrofę.

- Malfoy – Potter cedził to słowo przez zaciśniętą szczękę, jakby jego nazwisko było synonimem kupy smoczego łajna.

- Potter – odpowiedział Draco, lekko i drwiąco, jakby to nazwisko było niczym innym, niż określeniem największego w historii świata nieudacznika.

- Mogę zamienić kilka słów z Hermioną? – zapytał sucho.

- Nie możesz. Właśnie jesteśmy w trakcie rozmowy z naszymi przyjaciółmi – Draco ledwo powstrzymał się, przed przyciągnięciem jej mocniej do siebie. Co wyraźnie mu mówiło, że nie powinien jej na to pozwolić.

- To ważne! – Potter wyglądał, jakby trochę zaczynało mu odbijać.

Draco spojrzał na Granger. Miała minę, którą mógłby porównać do malutkiego, niewinnego szczeniaka, który chciał o coś poprosić. Była teraz tak nierealnie, cholernie niewinna i słodka… Nie wiedział czemu, ale naprawdę nie umiał znaleźć w sobie siły, by jej odmówić. Kurwa! Przy niej robił się zdecydowanie zbyt miękki! 

- Tylko na chwilę, bo zaraz wychodzimy! – Był zły i już tego żałował, ale wiedział też, że ona wyraźnie tego potrzebowała.

Oderwała się od niego, by pójść odstawić szampana, a Draco odruchowo poszedł za nią.

- Jeden fałszywy ruch, a go przeklnę, więc lepiej ostrzeż go o tym na wstępie! - W wolnym tłumaczeniu:
Jeśli ten fagas cię dotknie, to go zabiję. Nie pozwól Granger, bym musiał go zabijać, jeśli nie chcesz odwiedzać mnie w Azkabanie… - myślał z goryczą.

Wrócił do Zabiniego i Notta, którzy patrzyli na niego z napięciem.

- Nie powinieneś był jej na to pozwalać – odezwał się cicho Theodore.

- Jak będziesz miał własną żonę, wtedy będziesz mógł wygłaszać własne opinie o tym jak z nią postępować, Nott! – warknął na przyjaciela.

- Na wszelki wypadek, różdżki pod ręką – zaproponował Zabini, a oni obaj szybko mu przytaknęli. 

Draco spojrzał w stronę Pottera i Granger. Widać było, że ich rozmowa nie przebiega w dobrej atmosferze… Granger miała łzy w oczach, a Potter mówił coraz głośniej i coraz bardziej nerwowo wymachiwał rękoma.

Nagle mężczyzna doskoczył do niej i zakleszczył dłonie na jej ramionach. Draco nawet z daleka widział przerażenie i niezrozumienie w oczach Granger. Musiał natychmiast działać!

Ruszył w ich stronę, czując jak czerwona mgiełka rządzy zniszczenia zasłania mu oczy. Zabije go! Zajebie, jak robaka, za to, że właśnie potrząsał jego żoną, niczym małą, przerażoną lalką!

Nagle gdzieś z boku błysnęło jasne światło, a Potter z impetem poleciał na ścianę.

- Kto śmiał rzucił na mnie zaklęcie?! – zawołał z oburzeniem.

Draco zatrzymał się w pół kroku, gdy wszyscy w jednym czasie spojrzeli prosto na niego. Niemniej, to nie on sięgnął po różdżkę. Nawet nie  zdążył jej wyjąć, gotów do zatłuczenia wybrańca gołymi pięściami.

- Ja to zrobiłam! – odezwała się jakaś kobieta.
Draco dopiero po kilku sekundach, zorientował się, że była to jedna z sióstr Patil, chyba ta, która była oficjalną partnerką Pottera.

Jego szczęka dosłownie opadła, gdy ta kobieta podeszła do bliznowatego i bez chwili zawahania, przyłożyła mu w twarz.

- Jeszcze raz zobaczę, że tak traktujesz Hermionę, a mnie popamiętasz! Ona oddała wszystko za pokój w naszym świecie! Poświęciła się dla dobra nas wszystkich, a ty śmiesz jeszcze mieć do niej jakieś pretensje?! Ty skończony głąbie! – darła się i wciąż biła nowego ministra magii, niczym worek treningowy.
Widział, jak wszyscy poplecznicy jego ojca, śmieją się ukradkiem, a Lucjusz chyba ledwo pohamował szyderczy rechot na widok tej sceny.

Draco wykorzystał skupienie innych na Potterze i Patil, tak by podejść do Granger, która wyglądała, jakby ledwo stała na nogach.

- Zaraz go poszatkuję na kawałki, przysięgam... – powiedział to, nim zdążył się powstrzymać.

- Nie! Wszystko w porządku. To nic takiego! Nie róbmy z tego afery! – poprosiła go, płaczliwie widocznie siląc się na zachowanie spokoju i opanowanie łez. Mimo to, Draco wyraźnie czuł, jak bardzo była w tej chwili roztrzęsiona.

- Bardzo cię przepraszam za niego Herm, to się więcej nie powtórzy, obiecuję ci… - zapewniła Patil, zbliżając się do nich.

- Zabierz go do domu Parv, musi się uspokoić i ogarnąć – poprosiła Granger, a Draco odruchowo mocniej objął ją ramieniem, sprawdzając czy ma w kieszeni chusteczkę, tak by móc jej ją podać w razie czego, bo wyraźnie była bliska łez. 

- Przepraszam Hermiono, poniosło mnie… – Potter podszedł do niej z miną zbitego psa.
Draco poczuł napływ nowej fali złości. Jak ten gnojek śmiał jeszcze próbować teraz wzbudzić w niej litość?

- Chcesz zobaczyć Potter, co się stanie, jak mnie za chwilę poniesie? – Wiedział, że zachowanie spokoju nie przyjdzie mu teraz łatwo. Musiał się jednak postarać. 

- Nie – odpowiedział pewnie wybraniec. – Nie chcę, Malfoy. Ale liczę na to, że podamy sobie ręce na zgodę i obaj obiecamy sobie, że Hermiona nie będzie więcej lała przez nas łez. – Ku zdziwieniu Dracona, Potter podszedł do niego z wyciągniętą dłonią. A więc to tak? Teraz chciał udawać, że jest skłonny do ugody? Co za jebany pozer! Postanowił jednak zagrać w jego grę. A może akurat, Granger się na to nabierze?
Uścisk ich rąk był wręcz bolesny, ale Draco wiedział, że dłoń Pottera odczuje to mocniej niż jego.

- Gwarantuje ci, że przeze mnie nie zapłacze. A jeśli już… To na pewno nie ze smutku… – Draco nie mógł podarować sobie odrobiny bezczelności, świadom tego, że nawet ktoś tak tępy jak Potter, zrozumie, tę toporną aluzję. Błysk nienawiści w jego oczach, pokazał wyraźnie, że tak właśnie było.

- Ja też nie dam jej więcej powodów do łez. Hermiona jest naszą wspólną siłą. Musimy o nią zadbać – mówił z powagą bliznowaty, a Draco zastanawiał się ile masek jeszcze dziś nałoży, by przekonać Granger, że naprawdę mu przykro.

- Dzięki, Harry – powiedziała cicho, wtulając się mocniej w bok Dracona i on sam nie wiedział, czy zrobiła to z potrzeby bliskości, w poszukiwaniu wsparcia, czy dlatego, że nogi powoli odmawiały jej posłuszeństwa z tych wszystkich emocji.

- Dbaj o nią, Malfoy – Potter patrzył na niego z nieskrywaną nienawiścią i pogardą.

- Zamierzam – odpowiedział mu prosto, patrząc na niego w ten sam sposób.

- Nie dostaniesz jej z powrotem Potter, chyba, że po moim trupie – dodał w swoich myślach.


🐉🐉🐉

                Granger była widocznie zdruzgotana tym, co wczoraj odwalił Potter. Draco miał wrażenie, że noc spędził obok kogoś spetryfikowanego. Doskonale wiedział, że gdyby eliksir nie pomógł jej zasnąć, to jak nic,  poświęciłaby sen na to, by zastanawiać się nad zachowaniem swojego niedawnego przyjaciela.

Na szczęście rano była już w lepszym nastroju i nawet udało im się wspólnie porozmawiać przy śniadaniu na temat planów współpracy obu ich departamentów. Powoli przebywanie w jej towarzystwie, stawało się dla niego czymś poniekąd naturalnym. Nie żeby narzekał.

🐉🐉🐉

                Spódnica Hill była dziś odrobinę dłuższa, ale i tak, gdy patrzyła na niego w czasie wydawania porannych rekomendacji, za dużo mrugała i rumieniła się niczym podlotek. Czyżby liczyła, że jeśli będzie pilna i zaangażowana w wykonywanie jego poleceń, to on zmieni zdanie? Kretynka!

- Czy jeszcze w czymś mogę panu pomóc? – zapytała, znów uroczo trzepocząc rzęsami.

- Wyjazd stąd i to szybko! – padło od drzwi, gdy Pansy blada i rozdygotana, dosłownie wpadła do jego biura.

- Tobie też dzień dobry, Parkinson. Możesz choć raz nie wpadać tu jak do pubu, tylko…

- Zamknij się Malfoy, a ty jakkolwiek się nazywasz, wypad! Idź na dół i sprawdź czy nie przyszła nowa poczta! – nakazała, szybko przechodząc przez jego gabinet.

Anett otworzyła usta, chyba niepewna co z sobą począć.

- Zrób co ona powiedziała, Hill – poprosił zrezygnowany Draco, widząc, że jego przyjaciółka znów chyba znalazła się w pilnej potrzebie.

Sekretarka pośpiesznie wyszła, a Pansy od razu wyjęła różdżkę, zablokowała drzwi i wyciszyła pokój.

- Naprawdę chcesz się zabarykadować ze mną w moim gabinecie, żeby ktoś doniósł o tym Granger i nabrała podejrzeń, że jednak się potajemnie rżniemy? – zapytał z rozbawieniem.

- Nie uwierzyłaby w to, bo już wie, że mam lepszy gust niż taka nie przymierzając Greengrass – Pansy mimo żartu, zdobyła się tylko na blady uśmiech.

- Co jest? – zapytał Draco, czując nieprzyjemny dreszcz wzdłuż kręgosłupa. 

- Pamiętasz jak niedawno mówiłeś mi, że wyglądam niezdrowo? – przypomniała mu cicho, opadają na krzesło przed jego biurkiem.

- Pamiętam. Zauważyłem też, że ostatnio jesteś ciągle blada. Coś ci dolega? – Draco nie krył troski. Przed Pansy nie musiał udawać nieczułego drania.

- Ja… - kobieta nerwowym ruchem przeczesała swe krótkie, idealnie gładkie, czarne włosy.

- Pansy… Z czym tym razem narozrabiałaś? – Draco nie miał wątpliwości, że Parkinson wpadła w jakieś tarapaty.

- Zrobiłam rano test.

- Zgaduję, że nie ten, który robi się przy licencji na aportację? – Draco wygiął lekko kąciki ust i wstał.

- Nie – w oczach jego przyjaciółki błysnęły łzy.

- Chodź tu! – wyciągnął do niej ramiona, a Pansy od razu w nie wpadła, szlochając rozpaczliwie w jego szyję.

- Nawaliłam! Na całej linii! – zawodziła.

- Zabini już wie? – spytał, głaszcząc delikatnie jej włosy.

- Nie… Ale dobrze wiesz co powie. Salazarze… Ja i on… Spieprzyliśmy Draco! Tak bardzo spieprzyliśmy…

- Pansy, to będzie twoja i wyłącznie twoja decyzja!

- Nie mam żadnej decyzji Smoku, dobrze o tym wiesz.

- Obiecuję, że pomogę ci cokolwiek postanowisz. Weź wolne, wymyślę jakąś wymówkę przed moim starym i wyjedź gdzieś, gdzie będziesz mogła dobrze to wszystko przemyśleć, zgoda? – zaproponował, starając się brzmieć pogodnie.

- Znajdziesz kogoś, kto ma eliksir? Wiesz, że są nielegalne… - Pansy odsunęła się od jego ramienia i otarła łzy.

- Na początek, pogadaj Zabbem, a później wymyślimy co i jak trzeba zrobić – zaproponował, delikatnie ścierając kciukiem łzy z jej policzków.

- Dzięki Draco, jesteś najlepszy! – Pansy na nowo mocno go objęła.

- Od czego się ma przyjaciół…

- Raczej brata. Jesteś mi bliższy, niż gdybyśmy byli prawdziwą rodziną – Pansy puściła go wreszcie i uśmiechnęła się delikatnie.

- Cokolwiek postanowisz, jestem z tobą – obiecał, patrząc jej prosto w oczy.

- Wiem. Mogę prosić byś na razie nie mówił o tym Hermionie? Nie chcę, by pomyślała o mnie coś złego…

- Jeśli będziesz chciała to sama jej powiesz. Ode mnie niczego nie usłyszy – Draco podał Pansy swoją chusteczkę, po czym odsunął się i wrócił na swoje miejsce za biurkiem.

-  Nie wiem, jak mam ci dziękować – uśmiechnęła się do niego przez łzy.

- Nie musisz tego robić, przecież wiesz. Jedź prosto do zamku, a później wybierz się gdzieś odpocząć. Może ten mugolski hotel ze SPA, który tak lubisz? – zaproponował.

- Dobry pomysł. Możesz skłamać, że pojechałam nawiązywać kontakty handlowe, bo już wczoraj załatwiłam kilka poprzez sowy.

- Świetnie. Jeśli będziesz czegoś potrzebowała, niezwłocznie napisz do mnie.

- Tak zrobię. Jeszcze raz dziękuję – Pansy zabrała swoją torebkę i skierowała się do drzwi.

- Pansy – odezwał się, gdy stała już z ręką na klamce, rzucając zaklęcia odblokowujące.

- Tak?

- Wszystko będzie dobrze… - powiedział, mając nadzieję, że zabrzmiało to szczerze i prawdziwie.

- Póki mam w swoim życiu twoją przyjaźń, to wiem, że tak – mrugnęła do niego, po czym odwróciła się i wyszła z jego gabinetu.

Draco rozparł się wygodnie w swoim fotelu, odrzucając głowę do tyłu. Tego mu jeszcze brakowało w ogromie jego cholernych problemów. Potarł czoło i cicho westchnął. Oby tylko ten dzień nie przyniósł już kolejnych niespodzianek…

🐉🐉🐉

 Cześć Kochani! 

Jak kilka osób już wie, w czwartek miałam pewien wypadek, który na jakiś czas opóźni i przesunie wszystkie moje plany publikacyjne. Postaram się jednak nie robić wielkich przerw 😉. Wpadajcie, zaglądajcie - bo szykują się już nowości! 😋

Do zobaczenia! 

Wasza Venetiia.