[WOW] Rozdział 49 - "Koniec najgorszego"

Dziś bez dedykacji - chce Was tylko poinformować, że zakończyłam "W otoczeniu wroga..." i teraz przez kolejne dni będziecie się zapoznawać z zakończeniem tego opowiadania, nim wrócę do ROS i TNMŻ, ale nie martwcie się, bo to już przedostatni rozdział, wiec już niedługo wrócimy do innych opowiadań, na które czekacie 😊


◈◈◈




Wiatr był naprawdę przeraźliwy, ale ona nie zamierzała się tym przejmować, ani tym bardziej rzucać na siebie zaklęcia cieplnego.
Stała i patrzyła na to, jak Draco stoi nad czarnym workiem, w którym spoczywają zwłoki jego ostatniego przyjaciela.
Zrobiła to. Naprawdę to zrobiła. Naprawdę mu go odebrała po przez swój upór i ciągłe dążenie do prawdy…

- Hermiono… Spisaliśmy już twoje zeznania, możesz wrócić do zamku – powiedział łagodnie Kingsley, kładąc jej dłoń na ramieniu.
- Wiem. Po prostu… Nie wiem, czy chcę. Nic nie wiem – przyznała cicho.
- Odkryłaś co spotkało Ginny, tak jak chciałaś. Nie musisz zostawać. Możesz wrócić do Harry’ego i odpocząć, zanim znajdziemy ci jakąś dobrą posadę w ministerstwie – mówił łagodnie.
- Dzięki, ale nie wiem – wyszeptała, wciąż patrząc na pogrążoną w bólu twarz Draco.
- Malfoy jeszcze nie zeznawał, a poza tym to on chce osobiście powiadomić matkę Notta.
- Jak ma zamiar jej powiedzieć, że jej jedyny syn, zabił jej męża, a potem siebie? – wychrypiała, ledwo tłumiąc w gardle szloch.
- Powiedział, że tego chce, więc nie zamierzamy mu zabraniać – Shacklebolt westchnął, wyraźnie przytłoczony.
- Znienawidził mnie za to – wyszeptała, załamana.

Wiedziała, że ma rację. Draco nawet raz nie spojrzał w jej stronę. Zabronił jej tylko podejść bliżej, zanim na cmentarzu pojawili się aurorzy. Ale nawet wtedy, nie rzucił jej nawet przelotnego spojrzenia. Nie chciał jej oglądać, była tego pewna…

- Nie wiem, czy chcesz teraz o tym słuchać, ale dziś przyszły wyniki DNA – wtrącił Kingsley.
- Tak? – Hermiona otrząsnęła się i spojrzała na niego.
- To nie Higgs…
- Nie? Ja… Byłam pewna – przyznała z rozczarowaniem.
- I byłaś blisko. To ktoś z nim spokrewniony. Sprawdziliśmy rejestry. Higgs ma przyrodniego brata. Thimotyego. Aurorzy właśnie powinni go doprowadzać na przesłuchanie…
Hermiona zamknęła oczy i zacisnęła zęby. To było jasne… Ternce. Pieprzony Higgs w tym wszystkim maczał palce. Musiała go dorwać… Poprzysięgła swoją zemstę oprawcom. Theodore jednego już załatwił… Pora na resztę.
- Wracam do szkoły, bo faktycznie mi zimno. Przyślesz mi raport na temat brata Higgsa z przesłuchania? – poprosiła, mając nadzieję, że Kingsley niczego nie zacznie podejrzewać.
- Jasne. Daj znać co postanowisz. Możesz zawsze zdać wcześniejsze egzaminy końcowe, jeśli chcesz – zaproponował z bladym uśmiechem.
- Będziemy w kontakcie. Dziś jestem wykończona. Muszę się przespać – kłamała dalej.
- Nie ma problemu. Nie chcesz pogadać z Malfoyem, zanim pójdziesz? – zdziwił się trochę.
Hermiona poczuła ból w piersi. Wątpiła, by Draco jeszcze kiedykolwiek zechciał z nią zamienić choć słowo. Skrzywdziła go dziś po raz ostatni… Najdotkliwiej. Powinien ją z miejsca znienawidzić.
- Nie mam mu nic do powiedzenia. Bądź dzielny, gdy opowiesz o wszystkim państwu Weasley – poklepała go po ramieniu.
- To będzie przykra rozmowa… Dzięki Hermiono, do zobaczenia – Shacklebolt uścisnął jej dłoń, zanim odeszła.


◈◈◈

Szła do punktu teleportacji, myśląc tylko o tym, że to ostatni krok. Ostatni akt… Aurorzy powiedzieli jej, że Theodore wykorzystał czarną pigułkę – kapsułkę wypełnioną eliksirem Natychmiastowej Śmierci, którą dostali wszyscy Śmierciożercy, tak by w razie złapania przez Zakon, zabić się, nim ktoś wyciągnąłby z nich mroczne sekrety. Feniksy niestety nie miały czegoś podobnego… Ale wcale nie zamierzała się zabijać. Pocałunek dementora zapewne też byłby ciekawym doświadczeniem…

Wróciła na teren szkoły, tylko i wyłącznie po to, by móc przywołać do siebie Mapę Huncwotów. Chciała mieć tylko pewność, bez tracenia czasu na wracanie się niepotrzebnie do wioski. McGonagall zapewne powiadomiła już wszystkich w szkole, że ona, Draco i Nott zniknęli… Higgs był głupkiem, ale dość sprytnym. Pewnie już się domyślił…

Dokładnie przestudiowała mapę, by się upewnić, że ma rację… I miała ją. Terenca nie było na terenie szkoły. Dobrze. To mogło oznaczać tylko jedno.
Pomniejszyła mapę i schowała, po czym odwróciła się na pięcie i ruszyła przed siebie w stronę wioski. To nawet lepiej się dla niej składało. Higgs najpewniej będzie sam… Mniejsza szansa, że ktoś ją powstrzyma.

Zaraz za drzwiami wejściowymi, do budynku, w którym Higgs mieszkał, znajdowała się klatka schodowa. Czyli, że jego lokum musiało znajdować się na górze. Wszędzie panowała ciemność, ale Hermiona upewniła się zaklęciem, że on ktoś tam był. Na samej górze, w mieszkaniu po lewej. Cóż… Oby miała szczęście.
Rzuciła na siebie wszelkie zaklęcia ochronne i trzymała różdżkę w pogotowiu. Wątpiła, by Terence był dobry w pojedynkach, ale istniała duża szansa, że nie podda się bez walki.
Dobrze… więcej rozrywki dla niej!

Stanęła przed drzwiami, słysząc, jak głucho łomoce jej serce, ale była prawie pewna, że da radę. Musiała. Może jednak zamiast go zabić, tylko go mocno przeklnie, a potem odda w ręce aurorów… Nie zamierzała jednak mu odpuścić.
Zaklęciem otworzyła drzwi i powoli weszła do pogrążonego w półmroku pomieszczenia.

- Profesorze Higgs? – zadrwiła. – Jest pan tutaj? Przyszłam napić się herbaty! – mówiła, ostrożnie stawiając korki i próbując wyczuć, gdzie mógł być.
Szybki oszałamiacz i klątwa rozbrajająca. Była gotowa. Miała zaklęcia na końcu języka.
Nagle coś za nią skrzypnęło.
Odwróciła się gwałtownie, ale nikogo za nią nie było. Nagle jednak coś świsnęło w powietrzu, a ona poczuła jak głowa jakby głowa jej eksplodowała, gdzie w okolicach potylicy.
Upadła, raniąc do krwi kolana.
- Nie tylko magia jest groźna… Ty akurat powinnaś o tym pamiętać, szlamo… - usłyszała, a zaraz potem zapadła głęboka ciemność.


◈◈◈


Bolała ją głowa i straszliwie chciało jej się pić. Jasne światło, świeciło gdzieś wysoko nad nią, a ona czuła się, jakby dręczył ją teraz okrutny kac. Nie przypominała sobie jednak, żeby coś piła…

- Budź się, dziwko… To nie noclegownia – usłyszała, a szorstka dłoń, poklepała ją nieco za mocno w policzek.

Zamrugała i przełknęła ślinę. No tak, poszła do Higgsa, by go załatwić… Najwyraźniej na nią czekał, a na dodatek chyba przewidział, że nie pokona jej za pomocą magii. To mogło oznaczać, że już wiedział, że będzie wkrótce poszukiwany i przesłuchiwany. Co mu jednak przyszło z napadu na nią? A może chciał się zemścić, wiedząc, że ucieczka i tak mu się nie uda?

- Widzę to. Widzę wyraźnie, jak kalkulujesz w tej swojej główce i rozmyślasz o tym, co mam z tego, że cię złapałem… - roześmiał się, a Hermiona dopiero teraz wyostrzyła wzrok na tyle, by mogła dostrzec jego sylwetkę.
Ciemne oczy, patrzyły na nią z wyższością i dzikim podnieceniem…

- Dlaczego nie uciekasz? Aurorzy zaraz tu będą - wychrypiała.
- Och! Straszne… Ucieknę, nie martw się. Za dwadzieścia minut uaktywni się mój świstoklik i pofrunę hen daleko, na drugi koniec świata – chwalił się stając tuż przed nią i delikatnie dotykając palcami jej loków.

Hermiona szarpnęła się, ale siedziała przywiązana do krzesła i to za pomocą liny, a nie zaklęcia, które mogłaby przerwać silną magią. Higgs miał teraz nad nią pełną władzę…

- Od dawna wiedziałem, że konspiracja Zabiniego, kiedyś się sypnie. Od chwili, gdy usłyszałem, że wracasz do szkoły i masz zamiar tu węszyć, domyśliłem się, że muszę mieć plan awaryjny – mówił, nadal bawiąc się jej włosami.

- To dlaczego w ogóle się tu pojawiłeś? – zapytała, starając się nie wzdrygać od tego, że ją dotykał.
- By pilnować Zabiniego, oczywiście – westchnął ciężko i nieco mocniej szarpnął za pukiel jej włosów.
- Pilnować? – zdziwiła się.
- Oczywiście, że tak! Ten kretyn pił i ćpał na umór! Jeszcze trochę, a padłby przed Nottem na kolana, błagając o wybaczenie!
- Nie wyglądał na skruszonego… - stwierdziła Hermiona.
- Bo to nie Notta żałował, tylko tej małej, brudnej, zdrajczyni krwi, w której się kochał. Kurwa, nie masz pojęcia Granger, jak on za nią płakał! Myślałem, że sam się napije jakiejś trucizny z tej rozpaczy! – chichotał Higgs.
- To on ją otruł? – spytała, czując jak zaciskają jej się wszystkie mięśnie.
- A w życiu! Sama się otruła, gdy skłamał jej, że Theodore ją zostawił, by się ożenić z jakąś czystokrwistą i prosił, by usunęła jego bękarta…
- Powiedzieliście jej coś podobnego? – wyszeptała z niedowierzaniem Hermiona.
- Zabini powiedział, ja nie widziałem tej dziwki na oczy. Zapłacili mi tylko za zaklęcie pamięci na Nottcie i za pilnowanie, byś nic nie wyniuchała, no i jeszcze, by Blaise się nie sypnął.
- Kto ci zapłacił? – musiała to wiedzieć.
- Zabini, ale wiem, że miał kasę od Notta seniora. Razem postanowili, że muszą rozdzielić tę parę marzeń.
- Skąd ojciec Notta wiedział, że Theo spotyka się z Ginny? – dociekała.
Wreszcie miała szansę odkryć prawdę i zobaczyć wszystkie karty… Chciała tego, tak bardzo! To do niedawna był jej jedyny cel.
- Nie mam pojęcia, Granger. Podejrzewam, że Zabb mógł mu donieść, ale to nie mój problem… Tak naprawdę, ostatnio moim jedynym problemem byłaś tylko ty… - Higgs pochylił się i przejechał dłonią po jej policzku, z lubieżnym uśmieszkiem.
Szarpnęła się w tył, nie kryjąc swojej pogardy.
- Nie obronisz się skarbie, nie przede mną… Nie masz kurwa pojęcia, jak strasznie żałowałem, że to nie ja mogę pójść za tobą, by cię zgwałcić i pokazać ci, że nie znaczysz więcej niż błoto pod butem… Niestety, obawiałem się, że mogłaś mnie rozpoznać. No i musiałem zagadać tego idiotę Wooda, by przypadkiem nie zmienił zdania i za tobą nie poszedł. Cieszyłem się, że mam wtedy Tima pod ręką… Aż do następnego dnia, gdy się okazało, że to wcale nie byłaś ty, tylko ta brzydula Bones. Szkoda, że nie widziałaś, jaki mój brat był zawiedziony, że nie zgwałcił słynnej Granger. Niestety w ciemności, nawet nie rozpoznał kogo katuje… Jak się pewnie domyślasz, nie jest zbyt mądry. Jest charłakiem, wiesz? I jeszcze na koniec musiałem unieszkodliwić Wooda, żeby się nie wygadał, że mnie widział w wiosce.
- Aurorzy już mają twojego brata! Pójdzie za to na wiele lat do Azkabanu! – wysyczała, rozwścieczona.
Gdyby miała teraz swoją różdżkę, to Higgs właśnie padłby martwy.
- Trudno, wojna wymaga ofiar – zarechotał Terence i sięgnął dłonią do kołnierzyka jej bluzki.
Hermiona ledwo powstrzymała się od splunięcia na niego, nie chcąc bardziej go sprowokować.
- To była moja ostatnia próba, by cię usunąć. Wcześniej, Blaise spróbował cię zepchnąć z posąguw Komnacie Tajemnic, a ja dałem Tracey Davis eliksir rozpuszczonej skóry, ale niestety dwa razy uratował cię nasz platynowłosy bohater… Kurwa, chyba nawet nie wiedział, jak żałośnie brzmi, gdy mówi, że to dlatego, bo sam chce cię załatwić. Zabini długo niedowierzał, ale ja wiedziałem… Idiota zakochał się w szlamie! Dobrze, że Lucjusz zdechł w Azkabanie, bo jak nic zabiłby synalka za taki skandal…
- Draco przecież też ci płacił… - przypomniała.
- Tak, by chronić ciebie. Dlatego też nic ci nie zrobiłem. Teraz jednak to już bez znaczenia. Aurorzy mają dość, by wsadzić mnie na długie lata, a pieniądze Malfoya, Zabiniego i Notta seniora, wystarczą mi na tyle, bym mógł się urządzić za granicą na pewien czas. Ale kto wie… Może kiedyś wrócę i znów ci zagrożę, a Malfoy zapłaci? – zaśmiał się bezczelnie.
- Znajdę cię Higgs, gdziekolwiek pójdziesz, w końcu i ja tam trafię! – obiecała mu mściwie.

Terence odchylił głowę i roześmiał się szczerze, na całe gardło.

- Och szlamo! Doceniam, że jesteś wciąż taka dzielna… Ale zaraz się zabawimy. Najpierw cię zerżnę, bardzo boleśnie. A później… hm… Tak, wykłuje ci oczy. Będzie mnie mogła szukać na węch, jeśli zdołasz! – zaszydził, po czym pochylił się i gwałtownym ruchem rozerwał jej bluzkę.

Hermiona wstrzymała oddech. Nie spodziewała się, że Higgs przed odejściem zapragnie zrobić coś podobnego… Wcześniej, że odbierze jej pamięć, lub znów ją uderzy.
- Zostaw mnie! Nie rób tego, a może będę mogła ci pomóc! Znam wiele osób… - zawołała, czując narastającą panikę, która skręcała ją od środka.
- Jasne… Bo ci uwierzę, Granger – zaśmiał się, podciągając wyżej jej spódnicę, tak by odsłoniła jej uda.
- Spóźnisz się na świstoklik… - jęknęła, czując jak łzy mimowolnie płyną jej po twarzy.
- Mam go w kieszeni. Przeniesie mnie, nawet z fiutem na wierzchu, o to się nie martw.
Ledwo skończył to mówić, a Hermiona poczuła, że liny za jej plecami puszczają, nim jednak zdążyła zerwać się z krzesła, Higgs z całej siły uderzył ją w twarz.

Upadła na bok, obijając sobie biodro i poczuła krew na wardze. W głowie jej szumiało, a wzrok miała nieostry. Nie zdążyła nic zrobić, gdy poczuła jego śmierdzące whisky cielsko na sobie. Rozsunął kolanem jej uda i złapał ją mocno za nadgarstki.
- Jeszcze nigdy nie miałem szlamy! Ale skoro Malfoy cię tak chętnie rżnie, to pewnie niezła jesteś – dyszał na jej twarz, przyciskając ją do ziemi.
- Puszczaj! Puść mnie, albo cię zabiję! – krzyczała, wierzgając pod nim i próbując się wyrwać.
- Lubię waleczne. Walcz dziwko, już jestem blisko, gdy czuję twój opór! – szeptał, siadając na niej okrakiem i popychając ją tak, że znów uderzyła głową w ziemię.
Był tak ciężki, że Hermiona nie mogła nawet oderwać bioder od ziemi, a wściekłe kopanie i okładanie go pięściami, nie robiło na nim żadnego wrażenia.
- Pożałujesz! Przysięgam! Zabije cię! – krzyczała, szarpiąc się ile sił.
W jej gardle jednak narastało dławiące poczucie bezsilności. Strach wwiercał jej się w serce i w głowie cicho modliła się o ratunek.
- Kurwa, to będzie dobre! – zaśmiał się, sięgając do paska, by rozpiąć swoje spodnie.
- Nie! Proszę nie! – zaszlochała, gdy usłyszała dźwięk rozpinanego rozporka.
- Spodoba ci się, maleńka… Może nawet będę lepszy od Malfoya… - Higgs pochylił się nad nią i polizał ją po policzku, a ona zaszlochała ze wstrętu.
Poczuła, że wkłada jej dłoń pod spódnicę, unosząc ją w górę i próbując sięgnąć jej majtek. Żółć napłynęła jej do ust, gdy uświadomiła sobie, że z nim nie wygra…

- Drętwota! – zawołał głos, dziwnie podobny do głosu Harry’ego, a bezwładne ciało Higgsa, opadło na nią, wyduszając powietrze z jej klatki piersiowej.
- Hermiona! – zawołał ktoś i po chwili poczuła, że ktoś zdejmuje z niej Higgsa i pochyla się nad nią.
- Co z nią? – usłyszała drugi głos i poczuła, jak ciepło rozlewa się w jej sercu.
- Draco… - szepnęła i zarejestrowała, że rudowłosa postać się odsuwa, a pojawia się nad nią blondyn o długich włosach.
- Nic ci nie jest? Hermiona… Czy on coś ci zrobił? – poczuła, jak bierze ją w swoje ramiona i przytula do siebie.
- Nie… Próbował…
- Kurwa! Zabiję go… - poczuła, jak Draco, aż płonie ze wściekłości.
- Nie… Zostań… - poprosiła, wczepiając palce w jego wilgotny płaszcz i chłonąc całą sobą jego kojący zapach.
- Już dobrze. Już jesteś bezpieczna – wyszeptał jej do ucha, podnosząc ją z ziemi i gdzieś niosąc.
- Kocham cię – uznała, że musi mu to teraz powiedzieć.
- Ja ciebie też. I przysięgam, że nikomu nie pozwolę cię już skrzywdzić.