70. Teraz nie mów... znów mi to robisz!

 Dedykacja: Dla M.i 💗

💞💞💞

                Gdy tylko pojawili się w atrium św. Munga, magomedycy odebrali Lunę z ramion Theo i położyli ją na białych noszach.

- Wiecie coś na temat tego, kto jest jej osobą do kontaktu medycznego? – spytał Blaise, gdy stanęli w kolejce do rejestracji.

- Chyba jakaś jej dalsza ciocia, ale nic o niej nie wiem – przyznała z napięciem Ginny.

- Czyli, że nic nam nie powiedzą o jej stanie…? - zaniepokoił się Theodore.

- Mam pewien pomysł – wtrącił Blaise.

- Państwo w sprawie kogo? – zapytała rejestratorka.

- Luna Nott, przywieźliśmy ją tutaj przed chwilą – odezwał się Zabini.

- Zabb… – zaczął ostrzegawczo Theodore.

- Kto z państwa jest z rodziny?

- On. To jej mąż – Blaise pociągnął Theo za przedramię w stronę kontuaru.

- Ile żona ma lat? – spytała.

- Dwadzieścia trzy – odpowiedział szybko, patrząc na przyjaciela nieprzychylnie.   

- Data urodzenia?

Theodore zrobił wielkie oczy. Nie miał pojęcia.

- Trzynasty luty – wtrąciła szybko Ginny.

- Czy żona jest na coś uczulona?

Theo rzucił Ginny krótkie spojrzenie, a ona tylko potrząsnęła głową.

- Nie jest.

- Jakiś dokument tożsamości pana lub żony? – rejestratorka spojrzała na niego.

- Chcemy, by skorzystała z opieki prywatnej, pokryjemy cały rachunek – znów odezwał się Blaise.

- Dobrze. Proszę podać numer swojej skrytki, z której pobierzemy należność i się podpisać – rejestratorka podała mu jakiś dokument.

Theodore był w takim szoku, że mimo prawniczego wykształcenia, nawet go nie przeczytał przed złożeniem podpisu.

- Pana żona przechodzi teraz badania, jest na czwartym piętrze. Proszę przejść do poczekalni, magomedyk państwa poinformuje o tym co jej dolega.

- Zabiję cię – zaburczał Nott, odwracając się do Diabła.

- To dobrze, że jesteśmy w szpitalu, może jakoś mnie odratują – Zabini wyszczerzył się do przyjaciela.

- Daj spokój, Theo. Tak przynajmniej będziemy wiedzieć, co się z nią dzieje… - tłumaczyła Ginny.

- Już dobrze… Chodźmy na czwarte – zdecydował, ruszając w stronę schodów.

Nie zauważył, jak Blaise i Ginny wymieniają za jego plecami krótki, zadziorny uśmieszek.


💞💞💞


                Luna leżała w prywatnej sali. Eliksiry złagodziły już ból głowy, a rana została uleczona. Czuła się trochę słaba i oszołomiona, ale wiedziała, że to tylko chwilowe. Do jej sali wszedł uzdrowiciel w białym fartuchu.

- Dzień dobry pani Nott, nazywam się Diego Leons.

- Dzień dobry… - powiedziała z wahaniem.
Czy on na Merlina, właśnie nazwał ją panią Nott? Czyżby miała jakieś omamy po tym uderzeniu? Albo straty w pamięci?

- Uleczyliśmy zranienie. Na szczęście nie doszło do poważniejszego uszkodzenia, ani wstrząsu mózgu. Musi pani poczekać, aż eliksir się wchłonie i może pani pójść do domu. Pani mąż i przyjaciele czekają na korytarzu.

- Ja… Tak, dziękuję – odpowiedziała, nieco zdezorientowana.

- Poproszę ich do pani i za jakiś kwadrans przyjdę przeprowadzić ostatnie badanie przed wypisem – poinformował z uśmiechem.

Luna ponownie mu podziękowała, nadal nic nie rozumiejąc.

Po chwili do sali weszli Ginny, Blaise i Theodore.

- Jak się czujesz, Kicaku? – spytała Ginny, od razu do niej podchodząc.

- Dobrze… Ale jak ja mocno uderzyłam się w tę głowę, że zapomniałam o tym, że mam męża? –zaśmiała się.

- To był pomysł Zabiniego! – rzucił od razu Theodore.

- Ach, czyli wszystko jasne – Luna uśmiechnęła się do Theodora.

- Inaczej nie powiedzieliby nam, co ci się stało – wyjaśnił Diabeł.

- Uwierzyli wam na słowo? – zdziwiła się trochę.

- Poprosiliśmy o prywatną opiekę i o nic więcej nie pytali – wyjaśniła jej Ginny.

- Dobrze… Dzięki, tak faktycznie będzie lepiej…

- Ktoś wziął AurumTel? Trzeba by zadzwonić do Malfoyów – zapytała Ginny.

- Szpital ma już swój. Draco podarował im go w ramach promowania tego urządzenia. Zejdę na dół do nich zadzwonić, a wy czekajcie na wypis – poradził Zabini.

- Spoko, dzięki – odezwał się Nott.

- Nie musicie czekać. Wypiszą mnie i przeniosę się prosto do siebie – zaproponowała Luna.

- Mowy nie ma! Zostajemy, a potem wracasz z nami. Przyjęcie wciąż trwa – Ginny uśmiechnęła się do niej przyjacielsko.

- Nie będę już dziś specjalnie rozrywkowa… - Luna uśmiechnęła się smutno.

- Nie szkodzi! Usiądziesz, dostaniesz coś do jedzenia i wszyscy będą mieć na ciebie oko – zachęcała Ginny.

- Mam nadzieję, że ten incydent nie zepsuł małej urodzin – Luna spojrzała z niepokojem na Theodora.

- Najpewniej nawet nie zauważyła, że nas nie ma. Jedyną osobą, która będzie miała zepsuty ten dzień, będzie Pucey, jak dorwę tego kretyna w swoje ręce – Nott uśmiechnął się do niej nieco łobuzersko.

- To on mnie uderzył tą piłką?

- No tak… Idiota rzucił nią z całej siły! – powiedziała z poirytowaniem Ginny.

- To był wypadek – usprawiedliwiła go Luna.

- Wypadek to jemu się dziś przydarzy – obiecał mściwie Theo.

- Dzień dobry – uzdrowiciel wrócił do sali. – Pan jest mężem pani Nott? – spytał, zwracając się do Theodora.

- Tak. Czy na pewno wszystko jest w porządku? – zapytał od razu Theodore, patrząc uważnie na uzdrowiciela.

Ginny w tym czasie wyszczerzyła się za jego plecami do Luny, która natychmiast zgromiła ją wzrokiem.

- Wszystko jest dobrze, zadam pana żonie jeszcze kilka kontrolnych pytań i możemy ją wypisać. Wieczorem wypije jeszcze jeden eliksir przeciwbólowy i jutro będzie jak nowo narodzona. Proszę jednak w nocy kontrolować, czy żona nie ma gorączki, bólów głowy, ani wymiotów i czy nie rzuca się za bardzo przez sen…

- Oczywiście, nie ma problemu – odpowiedział Theodore, odbierając od uzdrowiciela fiolkę z eliksirem.

- Świetnie. A więc pani Nott, jaki dziś jest dzień?

-  Sobota. Dwudziesty sierpnia – odpowiedziała od razu.

- Pani data urodzenia?

- Trzynasty luty, osiemdziesiąty pierwszy rok.

- Dobrze. Data państwa rocznicy ślubu? – magomedyk spojrzał na nią uważnie.

- Czternasty luty. Walentynki – zmyśliła, a uzdrowiciel odwrócił się do Theodora z pytającym wyrazem twarzy.

- Zgadza się – odparł szybko Nott.

- Szczęściarz z pana – mężczyzna wyszczerzył się do niego. – Urodziny żony i rocznica ślubu dzień po dniu, zapewne jeden prezent wystarczy i nigdy pan o nich nie zapomina…

- Tak, niewyobrażalny ze mnie szczęściarz – zgodził się Theo, uśmiechając się do medyka.

- Data urodzenia męża? – uzdrowiciel spojrzał na Lunę.

Theo skinął do niej zza jego pleców, chcąc jej w ten sposób powiedzieć, że potwierdzi każdą datę, jaką wymyśli.  

- Dziewiętnasty kwietnia, osiemdziesiąty rok – odpowiedziała płynnie Luna.

Magomedyk znów odwrócił się w stronę Theodora, a on ledwo zdusił wyraz zaskoczenia, jaki miał zamiar wypłynąć na jego twarz. Skąd ona to wiedziała?

- Dokładnie tak.

- Jaka żona, mogłaby zapomnieć daty urodzenia męża? – zarechotał uzdrowiciel, wpisując coś do karty.

- Zapewne nie taka dobra, jak Luncia – wtrąciła Ginny.

- Na pewno – zgodził się uzdrowiciel. – Mają państwo dzieci? – spytał blondynkę.

- Trójkę – odparła bez zawahania Lovegood.

- Czy ktoś się może nimi dziś zając? Nie powinna się pani przemęczać.

- Moi rodzice je dziś zabiorą  do siebie – odpowiedział Theodore.

- Świetnie. Proszę pilnować żony, by dużo piła i wypoczywała. Jutro już wszystko będzie dobrze. Na jaki adres przysłać rachunek?

- Podałem numer skrytki, proszę pobrać bezpośrednio płatność z banku – poprosił Theo.

- Świetnie. Miło mi było poznać tak uroczą parę. Przyjemnego wieczoru i dużo zdrowia – Leons uśmiechnął się do nich uprzejmie.

- Dziękujemy bardzo za pomoc i wzajemnie – Theodore odprowadził mężczyznę do drzwi.

- W dokumentach dzieci była twoja data urodzenia – wyjaśniła mu Luna, ledwo magomedyk wyszedł z sali.

- Niezła pamięć do dat – pochwaliła Ginny.

- Przydaje mi się w pracy – warknęła Luna, patrząc złowrogo na przyjaciółkę i zsuwając się z łóżka.

- Chcesz żeby cię zanieść? – spytał uprzejmie Theo, podchodząc do niej.

- Nie trzeba, już mi lepiej – Luna uśmiechnęła się słabo.

- Och Luna! Ale randkę to chyba musisz odwołać! Nie możesz się dziś tak męczyć! – zawołała nagle Ginny.

- Ginny…

- Możemy zadzwonić do… niego i zaprosić go na grilla, skoro już przyjechał z daleka – zaproponował Theodore, zmuszając się do uśmiechu.

- Nie przyjechał. Przesunęłam spotkanie, nie chcąc za wcześnie wychodzić z urodzin Tilly – wyjaśniła Luna.

- To miło z twojej strony. Idziemy? – spytał Nottie, podchodząc do drzwi i nie chcąc okazywać, że naprawdę ucieszyło go to, że wolała urodziny jego córki od randki z tym amerykańskim typkiem.

Wyszli razem z sali, a Luna zatrzymała się na chwilę czując mały zawrót głowy. Nim minął, Theodore już ją trzymał w ramionach.

- W porządku? – zapytał z niepokojem. – Może lepiej naprawdę cię zaniosę?

- Nie, to nic… - odpowiedziała, ledwo się nie przewracając.

- Pozwól, że będę cię trzymał… tak na wszelki wypadek – zaproponował.

- Jasne… Dzięki – Luna posłała mu słaby uśmiech, mając nadzieję, że wcale się nie zaczerwieni.

Idąca za nimi Ginny, szczerzyła się szeroko – zachwycona tym co właśnie widziała.



💞💞💞

                Tilly była przeszczęśliwa i ani razu nie wspomniała o swojej mamie, co cieszyło wszystkich zainteresowanych. Najważniejsze było to, że jej urodziny naprawdę się udały. Hermiona z czułym uśmiechem patrzyła na to, jak Draco tańczy z małą, trzymając ją na rękach, a ona obejmuje go za szyję i opowiada coś z zapałem. Odwróciła się w stronę stołu, przy którym wszyscy razem siedzieli. Blaise trzymał Ginny za rękę, a ona popijając wino, pochylała się w jego stronę i coś mu opowiadała. Zaraz obok znajdowała się Luna, odpoczywająca na powiększonym leżaku, który wytransmutował dla niej Theodore.

Hermiona uparła się, by przyjaciółka została na noc w ich rezydencji, by mogli jej wszyscy doglądać, na co Lovegood stanowczo zaprotestowała… Do momentu, gdy Theo przypomniał jej, że musi zostać, bo magomedyk kazał jej w nocy pilnować i zasadniczo nie ma dyskusji…
Luna spłoniła się uroczo, po czym zgodziła się na spędzenie nocy w Białym Lotosie. Była szczęśliwa, że jej przyjaciele najwyraźniej zaczynają na poważnie układać swoje życie.

Właśnie pożegnała kilkoro rodziców,  gdy obok niej znów pojawił się David Ress.

- Hermiono… Za chwilę będziemy się już zbierać, ja i mój siostrzeniec… Dlatego chciałbym zapytać, kiedy możemy się umówić na wywiad o twojej księgarni? Wiem, że wielkie otwarcie już niedługo i może zaczęlibyśmy już wtedy…? – Ress uśmiechnął się uprzejmie.

- Naprawdę chcesz o niej napisać? Myślałam, że to raczej nie twoja tematyka – Hermiona odwzajemniła jego uśmiech z przymusem.

- Niby nie, ale myślę, że to byłby bardzo chwytliwy temat, a takie zawsze są w cenie – David nie rezygnował ze szczerzenia się do niej.

- Każda promocja mojej księgarni, jest dla mnie bardzo ważna, więc jeśli masz ochotę o tym napisać, to jak najbardziej jestem tym zainteresowana…

- Świetnie! To może zjemy w tym tygodniu razem lunch, by to omówić? – zaproponował.

- Omówić…? – Hermiona spojrzała na niego niepewnie.

- Wiesz, chodzi o kwestie tego od czego zaczniemy, wstępne pytania… - tłumaczył.

- Jasne… Skoro to konieczne…

- Co konieczne? – padło nagle zza jej pleców.

Odwróciła się w stronę Dracona i zmusiła do uśmiechu, widząc jego mocno pochmurną twarz.

- David chce się spotkać, by omówić wywiad na temat księgarni – wyjaśniła pośpiesznie.

- Doprawdy? Zawsze omawiasz wywiady przed ich przeprowadzeniem, Ress? – spytał zimno Malfoy.

- Nie zawsze, ale czasem… - David nieco się najeżył.

- W tym wypadku jednak niczego nie omówisz. I radzę przysłać z redakcji kogoś z odpowiedniejszym doświadczeniem w takich wywiadach, jeśli w ogóle chcesz by powstał…

- Draco… - zaczęła ostrzegawczo Hermiona.

- Malfoy, posłuchaj, ja…

- Doskonale wiem, co ty, Ress! Najlepiej będzie, jak sam skontaktuje się z twoim naczelnym w sprawie tej publikacji – Draco posłał mu naprawdę złowrogie spojrzenie.

- Aż taki zazdrośnik z ciebie…? - David posłał mu podszyty kpiną uśmieszek.

- Nie. Jestem tylko facetem, który nienawidzi, jak ktoś zbliża się do jego terytorium! - oznajmił cierpko Draco.

- Czyżbyś był czegoś niepewny? – zakpił dziennikarz.

- Dość tego! – wtrąciła Hermiona. – Dziękujemy za wizytę twoją i twojego siostrzeńca na przyjęciu Davidzie. Co do wywiadu, to jeszcze to przemyślę. Miłego wieczoru!

Złapała Dracona za rękę i pociągnęła go na bok.

- Co ty do cholery jasnej wyprawiasz? – warknęła.

- Ja? – Draco pochylił się nad nią, nadal widocznie wkurzony.

- Tak, ty! Dlaczego sugerujesz, że ten wywiad ma inne intencje, niż rozmowa o księgarni?

- To on ci to sugeruje, a ty się nie sprzeciwiasz! Dajesz mu podstawy, by myślał, że nasze małżeństwo to jakiś układ, albo transakcja wiązana i może spróbować swoich sił w uwiedzeniu ciebie! Żadna porządna żona, nie umawia się z jakimś napalonym dupkiem na rozmowę sam na sam! – wygarnął jej ze złością,  

- Tylko dlatego, że patrzy na nas teraz tłum ludzi, nie dam ci za to w twarz! – syknęła, czując jak do jej oczu napływają łzy.

- Mam tego dość, Hermiona, przysięgam! Mam dość tego, że nie potrafisz jasno postawić granic, w myśl swojej uprzejmości, szlachetności, albo może po prostu dlatego, że ci nie zależy… – Draco wyglądał na sfrustrowanego i zgnębionego.

- Nie zależy…? – powtórzyła cicho, niedowierzając, że mógł w ogóle tak pomyśleć.

- Tak. Bo gdyby ci zależało, to na widok innego mężczyzny, który do ciebie uderza, powiedziałabyś mu, żeby spierdalał. A ty… uśmiechasz się, jesteś miła, wesoła, zainteresowana… A oni od razu uważają, że mają szansę na coś więcej. Jesteś taka mądra… A w ogóle nie rozumiesz tego w jakim świetle mnie to stawia – Draco z goryczą pokręcił głową. – Jeśli chcesz się dalej tak zachowywać względem innych mężczyzn… To to nasze małżeństwo nie ma żadnego sensu, bo ja nie chcę tak żyć! – powiedział, po czym odwrócił się i odszedł.


💞💞💞


   Hermiona patrzyła za nim z niedowierzaniem. Merlinie! Czy on naprawdę myślał, że jej na nim nie zależało? Poczuła się teraz naprawdę okropnie. Przecież nie dawała żadnych sygnałów Ressowi, czy innemu dupkowi, że może być zainteresowana czymś więcej!  Ale… może Draco miał rację? Może powinna zareagować bardziej stanowczo? Sama już nic nie wiedziała… Wiedziała natomiast, że nie chciała go zranić, ani tym bardziej stracić… Musiała coś wymyślić, by go odpowiednio za to przeprosić.



💞💞💞

(Scena 18+ 🔥- ostrzegam, że jest dość ostra)

                Draco nadal był wkurwiony. Nieziemsko wkurwiony. Ten dzień skończył się dla niego naprawdę fatalnie. Goście się rozeszli, a rodzice Theodora zabrali dzieci do siebie. Nott pilnował teraz Lovegood w gościnnej sypialni, a Blaise i Ruda mieli nadzorować sprzątania basenu. On usiadł w bibliotece i przywołał do siebie butelkę whisky. Był tak cholernie rozgoryczony… Miał wrażenie, że do Hermiony nadal  nic nie docierało.
Dlaczego nie potrafiła pokazać całemu światu, że chce być z nim i tylko z nim? Czyżby miała nadal jakieś wątpliwości w tym temacie?
Przechylił szklankę z ognistą i wlał bursztynowy płyn prosto do ust. Pierdolił to. Miał tego najserdeczniej dość! Chyba czas z tym skończyć, jeśli nie chciał do reszty postradać przez nią zmysłów.
Umierał za każdym razem, gdy ona uśmiechała się do innego, a on myślał o tym, że ktoś mu ją wreszcie znowu odbierze.

Nie miał zamiaru iść dziś spać do ich sypialni. Nie po tym, jak ona dziś szczerzyła się do tego jebanego pozera, Ressa przez cały dzień.
Miał tego po dziurki w nosie… Powoli i systematycznie miał dość tego, jak pojebane stało się jego życie, od kiedy na nowo wkroczyła w nie Hermiona Granger.

Patrzył na płonący w kominku ogień i zastanawiał się, co ma jeszcze zrobić, by każda kolejna taka akcja, nie kończyła się panicznym strachem o to, że ona w końcu jednak odejdzie.

Usłyszał skrzypnięcie. Drzwi z biblioteki otworzyły się. Spojrzał przez ramię, akurat w momencie, gdy jej obcasy zastukały głośno…

- Chcę być sam – powiedział zimno, odwracając się od niej i znów patrząc w płomienie.
Naprawdę nie miał ochoty na kolejną kłótnie z Hermioną.

Usłyszał, że drzwi się zamykają. Posłuchała go? Dziwne, że nic nie powiedziała… Nagle jednak zamek w drzwiach przekręcił się ze skrzypnięciem.
 
Znów popatrzył na nią przez ramię. Szła powoli w jego stronę. O dziwno ubrana była w długą, obcisłą i czerwoną suknię, a na nogach miała najwyższe szpilki jakie w życiu widział. Włosy upięła w ciasny kok, a jej usta miały kolor sukni, pociągający i mroczny.
Od razu zaschło mu w gardle. Co ona na Salazara wyprawiała?

- Przyszłam cię przeprosić – powiedziała, podchodząc do niego powoli.

- Tak ubrana? – zdziwił się.

- Przyszłam cię bardzo mocno przeprosić… - wyszeptała, stając tuż przed nim.

- Obejdzie się – warknął, zły, że zawsze zarzucała mu, że przeprasza ją seksem, a teraz miała zamiar zrobić dokładnie to samo.

- Proszę cię… Pozwól mi się przeprosić… - uklęknęła przy nim i położyła mu dłoń na kolanie.

Na chwilę zapatrzył się w jej dekolt, pod którym ewidentnie nie miała stanika. Musiał wbić sobie paznokcie w dłoń, by nie sięgnąć tam ręką. Nie mógł ulegać. Nie powinien uprawiać z nią seksu na zgodę, bo to coraz bardziej wszystko gmatwało.

- Nie Hermiona, tym razem to ja nie mam ochoty na twoje przeprosiny – wyznał szczerze.

- To się dobrze składa, bo wcale nie jestem Hermioną… Panie Malfoy – przesunęła dłonią po jego udzie.

- To kim jesteś? – przełknął szybko ślinę, gdy dotarło do niego, co ona mogła planować…
W przeszłości lubili się zabawiać w odgrywanie różnych ról i scenek… Nie przypuszczał, że będzie chciała teraz do tego wrócić.

- Jestem Vivan. Prywatna prostytutka, którą zamówił sobie pan na dzisiejszy wieczór… - wyszeptała mu do ucha, muskając je ustami.

- Kurwa… - jęknął, gdy jej ręka oparła się na wypukłości jego spodni. 

- Jeśli pan sobie życzy, może mnie tak nazywać… Jestem do pana całkowitej dyspozycji.

Draco nie powstrzymał się dłużej, tylko zsunął ramiączko jej sukienki i obnażył nagą pierś. Zaczął pieścić delikatnie jej sterczący, różowy sutek i patrzył jej w oczy, zastanawiając się czy naprawdę mówiła poważnie i pozwoli mu się dziś zabawić w tak perwersyjny sposób.

- Wstań – rozkazał, a ona natychmiast spełniła to polecenie.  – A teraz się odwróć.

Stanęła tak, że przed twarzą miał teraz jej przyjemnie zaokrągloną pupę. Powoli przesunął w górę materiał sukienki, dotykając swymi dużymi dłońmi jej nagich pośladków. Miała na sobie mocno wyuzdane, czerwone stringi.
Zsunął je z niej szybkim ruchem, po czym włożył jej rękę między uda.

- Rozsuń nogi – rozkazał.

Spełniła jego polecenie.

Pisnęła cicho, gdy ugryzł ją w pośladek. Zrobił to na tyle mocno, by upewnić się, że ten ślad zostanie z nią na kilka dni.
Bez zbędnej zwłoki wsunął w nią dwa palce. Była już mokra i gorąca… Widać, idąc do niego, już wyobrażała sobie, że pozwoli jej się przeprosić seksem. Niegrzeczna dziewczynka…  

- Rozbierz mnie – zażądał, opierając się wygodnie na kanapie i pochłaniając ją głodnym wzrokiem.

Odwróciła się powoli i skromnie opuszczając oczy, osunęła się na kolana, nisko pochylając głowę.
Dobrze grała swoją rolę…
Czuł, jak kutas boleśnie ociera mu się o spodnie.

Najpierw nieśpiesznie zdjęła jego buty i skarpetki, a potem uniosła się i wciąż nie patrząc mu w oczy, sięgnęła do jego krawata, rozwiązując go płynnym ruchem.
Draco wstał, chcąc jej pozwolić rozebrać się do końca.
Zsunęła z niego najpierw spodnie, a później uniosła się trochę i zaczepiła palce o skraj bokserek.

- Podnieś się! – nakazał surowo.

Zrobiła to, nadal nie patrząc mu w oczy.

Złapał za przód jej sukienki, po czym rozerwał ją na strzępy w trzech ruchach. Stałą teraz przed nim nago, nie licząc tych niebotycznych szpilek.

- Czy pan jest na mnie zły? Zrobiłam coś nie tak? – spytała cicho, nie wchodząc z roli.

Draco złapał ją za podbródek i uniósł jej głowę, by spojrzała mu w oczy.

- Jestem na ciebie cholernie wkurwiony, mała… - powiedział zupełnie szczerze.

- Przepraszam…– wyszeptała, uciekając wzrokiem.

- Ja myślę!

Draco odwrócił się i sięgnął po leżący na podłodze krawat.

Obszedł ją delikatnie pieszcząc swoim gorącym oddechem jej obojczyki i odsłoniętą szyję.

- Ręce do tyłu! – zażądał.

Od razu wykonała to polecenie, łącząc za plecami swoje nadgarstki.
Bez zawahania związał ją krawatem, mocno, tak by poczuła, że to nie żarty.
Z przyjemnością patrzył, jak jej oddech przyśpiesza, a na twarz wykwitają krwiste rumieńce…

- Uklęknij – nakazał siląc się na surowy ton, a ona od razu opadła na kolana.

Patrzył na nią z góry, czując jak erekcja prawie rozrywa jego bokserki. Ona naprawdę umiała przepraszać…

Szybkim ruchem wyjął spinkę z jej włosów i patrzył, jak cudowne, kasztanowe loki rozsypują się po jej plecach. Będzie ją za nie szarpał…

Wpatrywała się w sporą wypukłość pod jego bielizną z głodem w oczach, co jakiś czas nerwowo oblizując wargi. Podniecało go to do granic…

Powoli, patrząc na nią uważnie, zsunął z siebie czarne bokserki, a jego wielki i nabrzmiały kutas wyskoczył, prężąc się dumnie tuż przed jej twarzą.

- Wiesz co masz robić! – chciał powiedzieć to naprawdę groźnie, ale głos go zawiódł, przybierając ochrypły ton.

Bez zbędnej zwłoki złożyła pierwszy, delikatny pocałunek na główce jego fiuta.

Mimowolny syk wydobył się z pomiędzy jego zaciśniętych zębów. Jako, że miała związane ręce, to musiała trochę popracować głową, nim udało jej się go idealnie złapać pomiędzy swe gorące wargi, a potem wsunąć głęboko do ust.

Zachwiał się lekko na nogach, gdy poczuł, jak przesuwa językiem po całej jego długości, mrucząc cicho pod nosem. Poruszała głową sprawnie, w bardzo szybkim i płynnym tempie, biorąc go głęboko i zmuszając, by zaczął pojękiwać od tych jej wyczynów.

                Patrzenie na nią z tej perspektywy, wprawiało go wręcz w euforyczną przyjemność. Było mu zajebiście dobrze i gorąco, gdy czuł jak czubek jego kutasa opiera się o gładką ściankę jej gardła. Właśnie dotarło do niego, że ona naprawdę chciała go przeprosić. Wcieliła się nawet w tą bardzo niepasująca do niej rolę, tylko po to, by go zadowolić i pokazać, jak jest dla niej ważny…

Kurwa! Kochał ją do szaleństwa! Ta mała wydra znała go jak nikt inny i doskonale wiedziała, jak sprawić, by znów szalał za nią jak pojebany.
Nie mógł pozbyć się tych myśli… Nigdy  nie pozwoli jej od siebie odejść, choćby też musiał napoić ją amortencją, jak kiedyś Potter zrobił to Ginny…   Ona musiała z nim zostać. Będą razem. Szczęśliwi.
Będą mieli wspaniałą przyszłość. Wymarzony dom. Dzieci. Psa. Będą się namiętnie kochać co noc, zawsze doprowadzając się wzajemnie do orgazmu. Ona z nim zostanie czy tego chce, czy nie! Nie ma innej opcji!

Fale przyjemności zaczęły się rozlewać po jego ciele, a on czuł, jak jądra się unoszą, a fiut, aż boli z napięcia. Zacisnął pieść na jej włosach, mocniej wchodząc w jej usta, czując, że ma jeszcze tylko chwilę by się wycofać.

- Odsuń się – wychrypiał, przestając się ruszać.

Zamiast go posłuchać, Hermiona wzięła go tak głęboko jak tylko zdołała, szybciej poruszając głową.

- Mówię ci odsuń… - nie zdążył dokończyć, gdy całe jego ciało zalała fala gorąca i dreszczy i z głuchym warknięciem spuścił się prosto w jej gardło.

Zakleszczył swoje dłonie w jej lokach, oddychając ciężko i chrapliwie. Hermiona powolnym gestem wysunęła go z ust, po czym oblizała delikatnie czubek jego penisa i triumfującym uśmieszkiem uniosła głowę, by móc spojrzeć mu w oczy.

- Salazarze… Jesteś w tym zajebista, promyczku… - przyznał, łapiąc ją za ramiona, pomagając wstać i przyciągając mocno do siebie.

Sięgnął do tyłu i rozwiązał jej ręce, a ona objęła go za ramiona i wychyliła się, chcąc go pocałować.
 Draco nagle odsunął głowę.

- Ale to nie oznacza, że już ci wybaczyłem… - poinformował.

- Więc co mam jeszcze zrobić, byś to zrobił? – wyszeptała tuż przy jego policzku.

- Pokażę ci… - mruknął, wiedząc, że jest już gotowy na drugą rundę.

Czuł, że oddech znów jej przyśpiesza, a całe ciało spina się w oczekiwaniu, gdy podszedł i tym razem zawiązał swój krawat na jej oczach.

- Nie wolno ci mnie dotykać, ani nic mówić, rozumiesz? – spytał.

- Tak… - wyszeptała.

Draco szybko sięgnął do kieszeni spodni po różdżkę, po czym wyczarował przed kominkiem wielką, miękką pufę.

Poprowadził ją tam i ułożył na niej, mocno rozsuwając jej nogi. Pstryknął palcami, a tuż obok niego pojawił się kubełek ze zmrożonym szampanem. Otworzył go, kątem oka patrząc, jak Hermiona drży z oczekiwania, nie widząc co się dzieje.
Uśmiechnął się perwersyjnie.

Pochylił się nad nią i wylał trochę zimnego, szczypiącego płynu prosto na jeden z jej sterczących sutków.

- Och Draco! – zajęczała, wyginając się.

- Miałaś nic nie mówić! – przypomniał, polewając jej drugi sutek szampanem.

Z przyjemnością patrzył jak ledwo zdusiła w sobie jęk.

Przejechał palcami po jej mokrej piersi. Pociągnął mały łyk szampana, po czym pochylił się nad nią i wsunął jej sutek w usta, sprawiając, że lodowaty płyn otoczył jej wrażliwą brodawkę.

- Draco! – jęknęła, wyginając się pod nim i wplatając mu palce we włosy.  - Godryku… Co ty mi robisz? – wydyszała spazmatycznie, wyginając się pod nim.

- Też cię przepraszam – wyszeptał, ustawiając się pomiędzy jej nogami. – Nie chcę się dłużej kłócić, skarbie… Nic jednak nie poradzę, że nie chcę by inni mężczyźni cię pożądali…
Zarzucił jedną z jej łydek na swój bark, pochylił się, a ustami znów sięgnął do jej piersi, całując je mocno i z zaangażowaniem.

- Muszę cię dotykać… Muszę! – wyznała, wplatając palce w jego włosy.

Zamruczał cicho, zbyt pochłonięty swoim na nowo rosnącym pożądaniem, by jej tego odmówić.

Całował namiętnie jej pierś, jednocześnie wsuwając w nią ponownie dwa palce.

Wiła się pod nim i jęczała perwersyjnie, poruszając biodrami w rytm jego pchnięć.
Szczypał wargami i zębami jej sutek i pieprzył ją palcami, jednocześnie masując kciukiem jej łechtaczkę.
Wiedział, że nie potrwa długo, nim rozpadnie się pod nim z rozkoszy. 

Pojękiwała intensywnie i wypychała biodra w górę. Mruczała i szeptała, że jest jej cudownie.

W końcu wygięła się pod nim, a on poczuł jak jej cipka zaciska się mocno na jego palcach, wciąż wewnątrz niej.

Odczekał chwilę, cały czas głaszcząc delikatnie jej kobiecość, aż nie minął ostatni skurcz jej orgazmu.
Chciał zsunąć się niżej i tym razem zrobić jej dobrze swoimi ustami, ale złapała go mocno za ramiona i pociągnęła w górę.

- Niech mnie pan teraz zerżnie, panie Malfoy – wyjęczała błagalnie, oplatając go w pasie udami.

- Jak sobie życzysz! – warknął, ustawiając się przy jej mokrym, gorącym wejściu i bez zbędnych opóźnień wsuwając się w nią mocno.

Hermiona jęczała naprawdę głośno, a on zaczął się zastanawiać, czy Ginny i Blaise ich przypadkiem nie usłyszą… Nie mógł jednak przestać. Nie kiedy było mu tak cudownie w niej.

Kochał sposób w jaki jej cipka oplatała ciasno jego kutasa, tak jakby ktoś dobrał ich rozmiary specjalnie dla siebie.
Ona była dla niego stworzona. A jego on był wprost stworzony dla niej.

Posuwał ją mocno, trzymając ją w talii, a ustami znacząc jej szyję, barki, ramiona i dekolt.
Unosiła wysoko biodra i drapała jego plecy, jęcząc w odpowiedzi na każde jego mocne pchnięcie.
W końcu wyczuł, że jej kolejny orgazm się zbliżał…
Zerwał jej z oczu krawat i położył dłoń na jej szyi, chcąc ją zmusić, by patrzyła mu w oczy, gdy pod nim dojdzie.
Sam też był blisko…
Jeszcze trochę, kilka mocnych ruchów i skurcz jej cipki na jego kutasie, a na pewno wytryśnie znowu…

- Draco… - wyszeptała, po czym wbiła mu palce w ramiona, krzyknęła, uniosła się i doszła, zaciskając się na jego fiucie władczo i zachłannie.

- Promyczku… - jęknął w jej włosy, zadrżał w jej ramionach i zalał jej wnętrze ciepłym strumieniem swojej spermy.

Wciąż był w niej, gdy podniosła rękę i położyła mu ją delikatnie na policzku, zmuszając go, by uniósł głowę i spojrzał jej w oczy.

- Kocham cię… - wyszeptała, a on zamarł.

- Co? – zapytał, niedowierzając.

- Wciąż cię kocham, Malfoy. Nigdy nie przestałam… - wyznała, wzdychając lekko.

- Salazarze… - jęknął, wpijając się w jej usta i całując ją desperacko, czując jak serce wali mu głucho, a całe jego ciało zalewa fala prawdziwego szczęścia.  - Ja ciebie też… Przysięgam, że przez te sześć lat, nie przestałem nawet na minutę… - wymruczał jej w usta, zaraz ponownie ją całując.

Roześmiała się, również najwyraźniej szczęśliwa i objęła go mocno, jeszcze raz oplatając jego biodra swoimi udami, jakby się bojąc, by jej nigdzie nie uciekł.

- A teraz zrób to ze mną tak, jak mąż, robi to z zakochaną w nim po uszy żoną… - wyszeptała mu czule do ucha.

- Teraz będę się z tobą kochać tak, byś raz na zawsze zapamiętała, że już nigdy nie pozwolę ci odejść…

💞💞💞

Cześć!

Scena 18 + została napisana specjalnie na urodziny Kini - w oryginale jest ostrzejsza - w swoim czasie na pewno pojawi się na blogu 18+ 😈
Obecnie pochłaniają mnie drobne sprawy rodzinne, dlatego rozdział 71 nie jest jeszcze w pełni gotowy i Kinia nie będzie mogła dodać dla Was spoilera. 
W planach mam publikację OPC-ROS ad.4 które już napisałam. 
Trzymajcie kciuki za wenę i czas dla TNMŻ. 

Wasza V. N.