67. Teraz nie mów... plotki i sekrety!

 Dedykacja: Na wzmocnienie w zimne dni dla Wszystkich 😉💗



💞💞💞

                Ginny usiadła na kanapie i sięgnęła po swoją szklankę soku. Napiła się i odstawiła ją na stolik, patrząc w wygasły kominek. Luna zniknęła tuż po kolacji, którą zjedli słuchając szczebiotu małych Nottów. Theodore był spięty i milczący, a Blaise rzucał jej ukradkowe spojrzenia, chyba myśląc, że tego nie zauważy. Bawiła ją poniekąd ta sytuacja, ale z drugiej strony obawiała się, że Zabb faktycznie się czegoś wystraszy i zwieje…

- Jeszcze nie śpisz? – usłyszała nagle od strony schodów.

Odwróciła się i ledwo udało jej się powstrzymać szeroki uśmiech, który chciał jej wypłynąć na usta. Cieszyła się, że Zabini jednak nie unikał konfrontacji z nią. Na szczęście, widząc, że siedzi w salonie, nie uciekł gdzie pieprz rośnie.

- Nie mogę… Przewijam w swoich myślach wszystko to, co się ostatnio wydarzyło i naprawdę sama nie wiem, co o tym myśleć – przyznała.

- Tak, ja też nie wiem – Blaise uśmiechnął się delikatnie, po czym nalał sobie whisky i usiadł obok niej na kanapie, nie wyglądając wcale na skrępowanego jej bliskością.

- Świecisz mi tym po oczach! – zaburczała, wskazując na bursztynowy alkohol.

- Też piłaś wino, gdy mnie kazałano pić mleko – przypomniał jej złośliwie.

- Taa, karma szybko wróciła – zachichotała.

- Ciekawe, o której przybędą Malfoyowie – zastanawiał się Zabb.

- Pewnie niedługo. Herm dzwoniła, że jadą już do firmy Smoka, by skorzystać z świstokliku.

- Ale historia z tym porwaniem… Ma branie ta nasza Mionusia – zarechotał.

- Draco pewnie dostał szału, jak się dowiedział, że ktoś znów próbował porwać mu żonę.

- Domyślam się, że był rozdarty z jednej strony przez złość, a z drugiej przez paniczny strach o nią.

- A co tak dokładnie dzieje się u Nottów? – spytała cicho.

- Ta puszczalska jędza zamieszkała z tym mugolem… Ojcem Tobiasa.

- A podobno tak bardzo chciała wrócić do Theodora!

- Chciała, ale pod warunkiem, że on się w niej zakocha. Przecież tego się nie da zrobić na zawołanie, a Theo i tak już udawał przez pięć lat, że wszystko jest u nich w porządku.

- Rozpieszczona dziunia. Skoro nie mogła dostać tego, co chciała, to poleciała do wygodnej opcji numer dwa. Dobrze, że się rozwodzą…

- Zapomniałem ci powiedzieć! Moja sekretarka przekazała mi, że przyleciała dziś sowa z ministerstwa. Za dwa tygodnie jest twoja rozprawa rozwodowa…

- Już?! – Ginny aż podskoczyła na kanapie.

- Tak. W poniedziałek o dziewiątej rano – Blaise uśmiechnął się do niej łagodnie.

- Ale super! Myślisz, że wystarczy jedna? – spytała z nadzieją.

- Tak. Potter podpisał papiery i dobrze wie, że mamy na niego tyle haków, że jeśli coś odwinie, to pójdzie siedzieć…

- Pójdzie? To on nie jest nadal w areszcie aurorów za to, że cię przeklął? – zdziwiła się Ginny.

- Nie… Wyszedł już za kaucją – przyznał Zabini.

- Ale jak? Mieliście to zablokować! – Ruda wyraźnie się zdenerwowała.

- Jeśli siedziałby w areszcie, mógłby próbować odwlekać termin waszej rozprawy… A tak załatwimy to szybko.

- Pozwoliłeś mu wyjść z aresztu, choć cię przeklął cruciatusem, tylko dlatego, by nie przeciągać terminu mojego rozwodu? – spytała niedowierzając.

- Poniekąd tak – Blaise uśmiechnął się lekko.

- Tylko mi nie mów, że pozwoliłeś mu się też przekląć, tylko po to, by na pewno nie utrudniał!

- Nic nie mówię – Zabini zachichotał.

- Blaise… - Ginny dotknęła jego ramienia i przysunęła się bliżej.

- Naprawdę chcę żebyś była wolna i szczęśliwa, Rudzielcu – wyszeptał patrząc jej w oczy.

- Tak bezinteresownie? – zapytała pochylając się nad nim.

- Bez – odpowiedział z twarda nutą. – Nie robię tego z egoizmu, przysięgam…

Ginny pochyliła się i lekko musnęła jego usta. Blaise na chwilę zdrętwiał, ale sekundę później już kład dłoń na jej karku i wsuwał jej język do ust. Ginny poprawiła pozycję, zbliżając się do niego, ale Diabeł szybko złapał ją w talii i posadził na swoich kolanach. Zgodnie zajęczeli na tak bliski kontakt ich ciał.
Całowali się mocno, głęboko i żarliwie.
Ginny rejestrowała w swojej świadomości, że to, jak mocno zaciska on dłoń na jej włosach i to, jak pewnie jego druga ręka trzyma ją w talii, jest czymś co rozsyła po jej ciele impulsy prawdziwej przyjemności.

- Jesteś taka piękna… Taka słodka… - wyszeptał prosto w jej usta.

W odpowiedzi jęknęła cicho i mocniej naparła na niego, gotowa prawie na wszystko. Ten mężczyzna był dla niej odkryciem. Czymś czego jeszcze nigdy nie doświadczyła. Chciała go poznać… Zdobyć… Oddać mu siebie… I pokochać go na zawsze.

Zabini przeniósł swoje dłonie na jej plecy i wsunął je pod jej koszulkę, na co ona znów jęknęła. Wiedziała, że powinna być rozsądna. Ale z drugiej trony, jej ślub z Potterem też miał być objawem rozsądku… i co jej z tego przyszło? Nigdy nie była z innym mężczyzną, niż Harry i teraz chciała tego doświadczyć - prawdziwie, mocno i całą sobą.
Spychała w odmęty swojej świadomości fakt, że dopiero co straciła dziecko i nie powinna teraz dążyć do czegoś, aż tak intymnego… Niemniej tak bardzo chciała znów przez chwilę poczuć się pełnowartościową kobietą. Tylko na moment.

- Ruda… - westchnął Blaise, odrywając się od niej tylko po to by zaczerpnąć oddechu.

Ponownie złączył ich usta w namiętnym pocałunku, akurat gdy w kominku błysnęły zielone płomienie. Ginny ekspresem zeskoczyła z jego kolan, próbując pilnie uspokoić oddech. A Zabini też gwałtownie wstał, poprawiając swoją koszulkę i przecierając dłońmi twarz.

- I tak widzieliśmy! – przywitał ich Draco z perfidnym uśmieszkiem.

- Hermiona! Nic ci nie jest? Tak się martwiłam! - Ginny podeszła do przyjaciółki, by ją przytulić.

- Nie, wszystko w porządku Gin… I u ciebie chyba też – Hermiona wyszczerzyła się do niej i ponad jej ramieniem spojrzała na Zabiniego.

- I jak? Wiadomo, co z tym głupkiem, który to zrobił? – spytał szybko Zabini.

- Jest w australijskim areszcie aurorów. Ktoś od nas ma jechać go przesłuchać, bo użył nielegalnego świstokliku na terenie naszego kraju. Mój prawnik z Australii wszystkim się zajmie… I dodam jeszcze, że karma za przerywanie w niewłaściwych momentach właśnie do ciebie wróciła przyjacielu i dobrze ci tak! – Draco wyszczerzył się do Zabba.

- Smokowaty… - zaczął ostrzegawczo Blaise.

- Dość! Całowaliśmy się na waszej kanapie i nie ma z czego robić afery! – wyburczała buntowniczo Ginny.

- Nikt jej nie robi, Gin! Nie widzisz, że ja i Draco się szeroko uśmiechamy? – zapytała Hermiona.

- Nie. Ja widzę, że szczerzycie się jak dwa wredne chochliki! – skomentował to Blaise.

- A tam, zaraz chochliki! Po prostu ludzie zadowoleni, że zemścili się za to, że im też się notorycznie przerywało – zażartował Draco podchodząc do barku.

- Nie jesteście zmęczeni? – spytała Ginny, siadając na kanapie.

- Dopiero niedawno wstaliśmy… Ale i tak chętnie się położę, chyba bardziej żeby odpocząć psychicznie – przyznała Hermiona siadając w dużym fotelu.

- Chcesz coś skarbie? – spytał Draco.

- Poproszę o wino – Hermiona uśmiechnęła się do niego.

- Whisky Zabb?

- Jeśli łaska! – Blaise uśmiechnął się do niego.

- Ruda, dalej nie możesz? – Draco wskazał na whisky.

- Wzięłam po kolacji ostatnią dawkę eliksiru… - skrzywiła się.

- Ile godzin temu? – spytała Hermiona, patrząc na zegarek.

- Zjedliśmy o siódmej…

- To już możesz. Minęły trzy godziny – Hermiona uśmiechnęła się do niej.

- Tak! – Ginny klasnęła w dłonie. – Dawaj whisky Malfoy!

Draco roześmiał się i napełnił kolejną szklaneczkę.

Blaise i Ginny usiedli obok siebie na kanapie, a Draco przysiadł na podłokietniku fotela, w którym siedziała Hermiona.

- Opowiadajcie – rzucił blondyn, po czym napił się whisky.

Diabeł i Ruda spojrzeli na siebie krótko.

- Tammy mieszka z tym mugolem, który zrobił jej dziecko. Powiedziała Theo, że nie wróci. Nott jest ogólnie rzecz biorąc nieco przybity. Na dodatek widział, jak ten koleś nosi na rękach Tobiasa…

- A ja nieświadomie dokopałam mu informacją, że ten Amerykanin – Thomas, idzie w sobotę z Luną na kolację…

- Serio? Przyjedzie tu aż z Teksasu, by zabrać Lovegood na randkę? Chyba mocno go wzięło… - Draco uśmiechnął się kwaśno i napił whisky.

- Zabroń mu! – wypaliła nagle Ginny.

Draco spojrzał na nią, po czym skrzywił się pod nosem.

- Nie mogę się wtrącać, w to co robią moi podwładni w swoim wolnym czasie…

- Ale Theo i Luna byliby świetną parą! – zaperzyła się Ginny.

- Zgadzam się! – wtrąciła Hermiona.

- Niestety, nie możemy się wtrącać… – powiedział sucho Draco.

- Nienawidzę tego mówić, ale zgadzam się z Smokowatym – Blaise uśmiechnął się jakby właśnie rozbolał go ząb.

- Nikt nie mówi, że mamy się wtrącać, ale możemy im to trochę ułatwić… – Ginny uśmiechnęła się, jak przebiegły goblin.

- Ginny… Mam ciarki na plecach, gdy się tak uśmiechasz! – zażartowała Hermiona.

- Ja po prostu mam romantyczną dusze…

- Raczej wredną! Ale tak uroczo wredną! – dodał ze śmiechem Zabini.

- Bo się doigrasz! – ostrzegła go Ginny.

- Dostaliśmy sowę, że rozprawa rozwodowa Rudej i Pottera odbędzie się za dwa tygodnie – wtrącił Blaise.

- Serio? To super! – ucieszyła się Hermiona.

- A co z twoją? – spytał Draco, patrząc przenikliwie na przyjaciela.

- Adwokat Greengrassów wystosował odpowiedź na pozew. Wkrótce pewnie to dostanę…

- Ciekawe co ta idiotka tam wymyśliła – skwitował to Draco, przechylając swoją szklaneczkę z whisky.

- Coś idiotycznego, jak to ona i cała jej idiotyczna rodzinka – westchną Zabini.

- Ułoży się – powiedziała dziarsko Hermiona, mając nadzieję, że ich słowa podtrzymają ich na duchu.

Zgodzili się z nią cichymi pomrukami. Gawędzili jeszcze o wszystkim i o niczym, gdy stwierdzili, że pora iść wreszcie do swoich sypialni. Draco cały czas uśmiechał się wrednie, wiedząc, że przerwali Zabiniemu coś fajnego…
Mimo to cieszył się, że jego przyjaciel nie zrezygnował jednak z Ginny, mimo tego wszystkiego co się pomiędzy nimi wydarzyło. Życzył im szczęścia… Spojrzał na wchodzącą tuż przed nim do sypialni Hermionę. Im i sobie też.


💞💞💞


W środę rano przy śniadaniu, nastąpiła dość niezręczna chwila.

- Tato, a kiedy mama przyjedzie od babci? – spytała Tilly, kończąc jeść swoją kanapkę.

Wszyscy natychmiast zamilkli, a Theodore spiął się, ale zmusił do uśmiechu patrząc na córkę.

- Jeszcze nie wiadomo skarbie. Musimy poczekać, aż babcia lepiej się poczuje.

- A kiedy to będzie? – spytała.

- Nie wiem kochanie, naprawdę. Skończyłaś już swoje śniadanie?

- Tak! Ciociu znów ty nas odprowadzisz do przedszkola? – Tilly zwróciła się do Hermiony.

- Tak. Jeśli już zjedliście, to idźcie z Robertem się umyć i ruszamy – Hermiona czułym gestem potargała czuprynę Juniora.

- Tak! Do mojej cioci Luny! – zawołał z entuzjazmem mały, zeskakując z krzesła i wybiegając wraz z siostrą z jadalnii.

- Ten cały Thomas będzie miał chyba ostrą konkurencję – zachichotała Ginny, patrząc prosto na Notta.

Theodore znów zacisnął szczęki, ale nawet nie zaszczycił jej krótkim spojrzeniem. 

- Może zorganizujemy im na weekend jakąś wycieczkę, żeby nie myślały o tęsknocie? – zaproponowała Hermiona.

- Dobry pomysł – zgodził się Draco.

- Naprawdę zapomniałeś? – Theodore z niedowierzaniem pokręcił głową.

- O czym? – Draco spojrzał na niego, najwyraźniej nie rozumiejąc.

- Ojciec chrzestny roku! – dogadał mu Blaise.

- To w sobotę jest już dwudziesty? Urodziny Tilly! Przecież pamiętam! – zaperzył się Draco.

- No dokładnie, Smokowaty.

- Ale super! To robimy imprezę! – wtrąciła Ginny, a Hermiona od razu jej przytaknęła.

- Wystarczy wyjście na lody i jakiś fajny prezent – zdecydował Theo.

- Ustalimy szczegóły dziś przy kolacji – zapewniła Hermiona.

- Będzie miała wspaniałe urodziny! Przecież jestem dobrym ojcem chrzestnym – marudził pod nosem Draco.

- Gin możesz odebrać dziś maluchy? Mam spotkanie i kilka rzeczy do ogarnięcia w księgarni – tłumaczyła Hermiona.

- Nie ma problemu...

- Ja je odbiorę. Jadę dziś tylko do banku, by złożyć wymówienie i zabrać swoje rzeczy – wyjaśnił Theodore.

- Serio? Zmieniasz pracę? – zdziwiła się Ginny.

- Tak. Będę teraz drugim podnóżkiem Malfoya, bo jeden już ma – Theo z wrednym uśmieszkiem wskazał na Zabba.

- Wal się Nott! Teraz ja awansuję na jego podłokietnik, a podnóżkiem będziesz ty sam – żartował Blaise.

- Za to ile wam płacę, powinniście chcieć być i moim wycieraczkami – dogadał im Draco, składając gazetę.

- O tak nasz panie i władco. Cokolwiek rozkażesz! – Diabeł skłonił się pokornie.

- Fajnie, że będziecie pracować teraz razem, drużyna marzeń, jak za dawnych czasów – Hermiona uśmiechnęła się do nich.

- Taa, oślizłe trio – zachichotała Ginny.

- Oślizłe? – powtórzył Zabini, marszcząc brwi.

- No my mieliśmy w Gryffindorze złote trio, a wy mieliście oślizłe – wyjaśniła, uśmiechając się przekornie.

- Złote…? Chyba wam się to przyśniło! – sarknął Draco.

- My na was mówiliśmy trio nieudaczników. Bliznowaty, Łasica i Kujonica Granger – wspominał Theo.

- Nie musisz łagodzić słów. Na pewno mówiliście szlama Granger – wytknęła im Hermiona.

- Coś ty! Snape by nas zabił gdyby ktoś tak powiedział… Nienawidził tego słowa. A Draco mówił tak tylko jeśli wiedział, że na pewno go usłyszysz, a tak zawsze byłaś po prostu „Granger” – opowiadał Theodore.

- A my tam lubiłyśmy mówić o nim fretka – zachichotała Ginny.

- Blada, durna fretka! – sprecyzowała Hermiona, słodko uśmiechając się do męża.

- Płakałam z rozpaczy, że nie widziałam tej sceny z Moodym… – westchnęła smutno Ginny.

- Nie tylko ty... - przyznał Diabeł. 

- Weasley, ostrzegam cię! – Draco rzucił jej ostre spojrzenie.

- Niestety przezywać cię od fretek mogłyśmy tylko pomiędzy sobą, bo Lavender nie pozwalała nam cię obrażać. Dla niej byłeś ciasteczkiem Malfoyem…

- Nie Ginny! Ona mówiła na niego: "blond smakołyczek Malfoy"! – Hermiona parsknęła w swoją kawę.

- Faktycznie! Ale to było durne określenie – Ruda zalała się łzami.

- Chyba zaraz dostanę migreny – ostrzegł żartobliwie Draco.

- Daj nam trochę powspominać – poprosiła ze śmiechem Hermiona. – Pamiętasz, jak Parvati trzymała pod poduszką zdjęcie Zabba na miotle?

- Tak! A Angelina Jonson miała zdjęcia was wszystkich, jak się przebieracie po treningu – przypomniała sobie Ginny.

- Teraz to mnie zaczyna boleć głowa – zachichotał Theo.

- Jak się nazywała ta dziewczyna z twojego rocznika z Ravenclawu, która tak strasznie kochała się w Theodorze? – spytała Hermiona.

- Czekaj, czekaj… coś kojarzę – mówiła Ginny.

- Ta jędza, która tak okropnie dokuczała Lunie. Pamiętasz? Raz ją zamknęłyśmy za to w schowku na miotły – podpowiadała Hermiona.

- A wiem! Monica Ackerley! Wredna sucz…

- Monica? To nie z nią się zabawiałeś na siódmym roku, Nottie? – spytał Blaise patrząc na niego pytająco.

Theodore skrzywił się pod nosem. Owszem, znał Monice Ackerley całkiem dobrze… Nie wiedział jednak, że była ona jedną z tych, która prześladowała Lunę w szkole. Gdyby wiedział, kijem by jej nie tknął! 

- Zadałeś się z taką farbowaną flądrą? – dziwiła się Ginny.

- Mówisz tak, jakbyś sam nie zaliczył wtedy połowy naszego rocznika, Zabb! – wypluł Nott, patrząc wrogo na kumpla.

- Czyli tylko jeden Malfoy był wtedy grzeczny? – zaśmiała się Ruda.

- Tak. Od zawsze byłem prawdziwym aniołem! – zaśmiewał się Draco.

- Tylko dlatego, że najwcześniej z nas dostał Mroczny Znak i nie chciał go nikomu pokazywać – przypomniał Blaise, uśmiechając się z wyższością.

- Pieprz się Zabb! Ja po prostu się szanowałem! – Draco posłał mu piorunujące spojrzenie.

- Tyle lat się znamy, a ja w zasadzie nawet nie wiem z kimś się pierwszy raz przespałeś… Zawsze mówiłeś, że nie moja sprawa - Zabini rzucił mu ciekawskie spojrzenie.

- Na pewno z Pansy – wtrącił Theodore.

- Nie. Z Pansy przespał się David Ress. Zabini z Davis, a ty Theo chyba właśnie z tą krukonką, o której wczesniej gadaliśmy, prawda? – spytał Draco.

Przyjaciele spojrzeli na niego z zainteresowaniem.

- Skąd wiesz? – spytał Blaise.

- Davis pochwaliła się zaraz na drugi dzień połowie szkoły, a Nott pewnego razu nie wrócił do dormitorium po imprezie w Ravenclawie…

- Dobra, dość tego tematu… Ruszamy się – Hermiona wstała od stołu.

- Nie uciekaj Herm, każdy z nas po waszym przyjęciu doliczył się tego, że ty zrobiłaś to z Malfoyem – zachichotał Zabini.

- Nie uciekam, po prostu dochodzę do wniosku, że temat jest żenujący i lepiej go nie kontynuować – powiedziała szybko, mimo wszystko się rumieniąc.

- Hermiona ma rację – Ginny również wstała.

- To niesprawiedliwe, że wy o naszej trójce macie takie informacje, a ty i Malfoy milczycie! – wtrącił ze śmiechem Theo.

- Trudno się było domyślić, że to był Potter? W końcu byłam z nim od kiedy miałam szesnaście lat – Ginny powstrzymała rumieniec.

- No to teraz jeszcze ty blondasku – Zabb sugestywnie poruszył brwiami.

- Nie musisz zawsze wiedzieć wszystkiego Zabini – Draco uśmiechnął się do niego wrednie, również wstając od stołu.

- Hermiona, a ty wiesz kto to był? – Theodore spojrzał na nią pytająco.

Hermiona mimowolnie zachichotała. Ciekawe, że Draco nigdy nie zdradził tego swoim przyjaciołom… Czyżby się wstydził?

- Dobra ta herbata, ale dziś tak chłodno, że lepsza byłaby z whisky – zaśmiał się Malfoy, opierając się o ścianę i ogrzewając dłonie o biały kubek.
Poranek był dość chłodny, a wschód słońca zepsuły gęste chmury.
- Nigdy w życiu nie zagrałabym z tobą w dwadzieścia pytań po whisky. I tak zadajesz same okropnie niedyskretne – wytknęła mu Hermiona, dolewając sobie herbaty.
Od przeszło tygodnia spędzali razem poranki na wieży astronomicznej, po prostu ze sobą rozmawiając o wszystkim. Dziwiła się, że blondyn chciał jej codziennie towarzyszyć, ale nie zamierzała go powstrzymywać. Było jej całkiem miło, że najwyraźniej lubił z nią tu siedzieć i swobodnie rozmawiać. Dzień wcześniej zaproponował grę w dwadzieścia pytań. Myślała, że żartuje, ale on naprawdę się uparł, dlatego w końcu się zgodziła. Pożałowała już przy pierwszym pytaniu, gdy zapytał o to czy to prawda, że Weasley strasznie się ślini przy całowaniu…
- A no właśnie, moja kolej! – Malfoy uśmiechnął się cwanie. – Ile miałaś lat jak się pierwszy raz całowałaś?
- Niecałe piętnaście – przyznała cicho, próbując się nie zaczerwienić.
- To był Krum?
- To nie twoja kolej na pytanie – uśmiechnęła się z wyższością. – A ty ile miałeś lat?
- Też piętnaście.
- To była Parkinson?
- To też nie twoja kolej, Granger – wyszczerzył się do niej. – To był Krum?
- Tak. To był on – przyznała, uśmiechając się delikatnie.
- Nie, to nie była Pansy – odpowiedział on.
- To kto?
- Trzymaj się swojej kolejki! Teraz ja pytam! Z kim się pierwszy raz przespałaś? I jeśli to był Weasley, to tylko chrząknij, nie chce tego sobie przypadkiem wyobrazić – Draco teatralnie wzdrygnął się obrzydzenia.
- Jesteś niemożliwy! – zawołała z oburzeniem.
- Tylko ciekawski. Dalej, Granger! Odpowiadaj! – nalegał.
- W życiu ci tego nie powiem! – zaperzyła się i ogniście zarumieniła.
- Jak chcesz. Naleje ci kiedyś veritaserum do herbaty – obiecał.
- Czemu cię to interesuje?
- Nie muszę zdradzać swoich pobudek – Malfoy wzruszył ramionami i uśmiechnął się przekornie.
- Odpowiesz na to samo pytanie szczerze? – Hermiona zmierzyła go oceniająco.
- Może… - Draco odwrócił głowę i spojrzał w pochmurne niebo.
- Nie zrobiłam tego z Ronem – przyznała, choć sama nie wiedziała dlaczego.
- To z kim? – Malfoy wydawał się być zaskoczony jej odpowiedzią.
- Z nikim. Ostatnie dwa lata żyłam w ciągłym strachu o siebie, rodziców i moich przyjaciół. Nie miałam głowy ani okazji do szukania romantycznych zbliżeń. Z Ronem rozstałam się w tydzień po wojnie, gdy powiedział mi, że nie chce ze mną pojechać szukać rodziców, bo musi zostać ze swoją rodziną, która ma traumę po śmierci Freda… - sama się sobie dziwiła, że mu o tym wszystkim powiedziała.
Była przekonana, że Malfoy zaraz ją za to wyśmieje, albo powie coś uszczypliwego. On natomiast spojrzał na nią, po czym powoli kiwnął głową.
- Przynajmniej miałaś dobry powód do tego… Lepszy, niż konieczność ukrywania Mrocznego Znaku, który podarowano ci na szesnaste urodziny, a o którym nawet twoi najlepsi przyjaciele nie mogli się dowiedzieć – powiedział cicho.
Hermiona starała się nie okazywać swojego szoku. Malfoy też jeszcze z nikim się nie przespał? To niemożliwe… Taki facet?
- Mugolki zapewne uznałby go za całkiem ciekawy tatuaż – powiedziała, chyba tylko po to by w ogóle się odezwać.
- Że też na to nie wpadłem – zaśmiał się cicho. – Ale jakoś nie po drodze mi było szukać okazji w mugolskim świecie, gdy każdego dnia przez prawie dwa lata budziłem się ze świadomością, że to może być mój ostatni. Mój, albo któregoś z moich rodziców…
- To musiało być trudne… - wyszeptała.
- Było – Malfoy spojrzał jej na krótko w oczy, po czym znów spojrzał w pochmurne niebo.
- I zamiast odbijać sobie lata traumy, przyjechałeś odgruzowywać Hogwart? – zażartowała.
- Tak. Sam nie wiem, co mi odbiło – znów spojrzał jej w oczy i uśmiechnął się lekko.
Hermiona musiała jako pierwsza odwrócić wzrok, mając tylko nadzieję, że sama nie wiedziała dlaczego – ale uniknie nagłych rumieńców, które nieproszone pchały się na jej oblicze.

- Wiem, ale wam nie powiem – Hermiona uśmiechnęła się złośliwie do Theodora, który najpewniej zauważył, że zamyśliła się na dłuższą chwilę zanim odpowiedziała.

- Hermiona chyba wie o tobie wszystko! - zauważył Blaise, zakładając na siebie marynarkę.

- I dobrze, ona może, skoro jest dyskretna. Tobie bym na tyle nie zaufał – Draco uśmiechnął się złośliwie do przyjaciela, po czym po kolei wyszli z jadalni, by wreszcie udać się do swojej pracy.


💞💞💞

(18+)

                Była już prawie pora lunchu Draco wyszedł ze swojego biura, chcąc przekazać Georgianie kilka listów do wysłania przez sowy i nagle zamarł w pół kroku.

Dopiero po chwili zauważył, że przy kontuarze stała piękna kobieta.

Na stopach miała wysokie, czarne szpilki, a jej długie, nagie i ładnie opalone nogi zdawały się nie mieć końca. Rąbek czerwonej spódnicy kończył się kilka centymetrów nad kolanem, a biała bluzka i czerwony żakiecik, podkreślały jej szczupłą talię i ładnie zaokrąglony biust. Usta miała maźnięte czerwoną szminką, w odcieniu tak głębokim, że szybciej zabiło mu od tego serce. Kasztanowe włosy były elegancko upięte, a jej piękne oczy skupiały się na czymś, co właśnie czytała.
Patrzył na nią, lekko oszołomiony. Totalnie nią pochłonięty. I podniecony faktem, że ta piękność była nikim innym, tylko jego własną żoną.

- Hermiona? – zdziwił się. – Co ty tu robisz?

- Och! Hej! – uśmiechnęła się do niego promiennie.

Podszedł do niej, świadomy tego, że jego nowa sekretarka obserwuje każdy jego krok.

- No hej, kochanie! – przywitał się, obejmując ją i całując w policzek. – Miła niespodzianka!

Hermiona zaśmiała się, oddając jego uścisk.

- Wspominałam ci rano, że mam spotkanie. Przyszłam tu do Kennyego. Umówiliśmy się na dziś w sprawie tego lokalu w Hogsmeade, o którym ci opowiadałam jeszcze w Australii… - wyjaśniła.

Mimowolnie zacisnął szczęki. Nie przyszła tu do niego? Tylko do tego dupka z działu marketingu? No kurwa nie! Przecież ten koleś dopiero dziś wrócił z delegacji. Jak widać nie tracił czasu! Kolejny, cholerny idiota!

- Umówił się z tobą w moim biurze? – spytał, starając się nie okazywać irytacji.

- Nie. Mieliśmy zjeść razem lunch w pobliskiej restauracji, ale powiedział mi, że ma jeszcze coś pilnego do zrobienia. Przyniósł mi już dokumenty nieruchomości do przejrzenia – Hermiona wskazała na pergaminy. – Myślę, że warto zobaczyć to miejsce, bo zapowiada się super – uśmiechnęła się wesoło.

- To doprawdy fantastycznie – sarknął pod nosem.

- Cieszę się, że być może szybko uda się to załatwić… Ginny będzie w niebo wzięta, jeśli to szybko załatwimy!

- Tak, no naprawdę świetna sprawa – zaburczał, najeżony.

- Dzień dobry! – Kenny podszedł do nich szeroko uśmiechnięty. – Dzięki, że poczekałaś Hermiono, możemy już iść…?

- A skończyłeś już ten raport o promocji nowej fili w Sydney, Cheers? – spytał chłodno Draco, taksując go niechętnym spojrzeniem.

- Ja… Miałem go przygotować dopiero na poniedziałek… - odpowiedział niepewnie.

- Potrzebuję go na teraz! Przecież wysłałem ci specjalną wiadomość na ten temat – oznajmił złowrogo Malfoy.

- Ale ja… Nic nie otrzymałem… - Kenny nerwowo przełknął ślinę.

- To przejrzyj lepiej swoją pocztę, Cheers! Chce go mieć na moim biurku najdalej do końca dzisiejszego dnia! I zacznij się lepiej przykładać do pracy! – zawarczał.

- Och! Tak… Oczywiście! Jak pan sobie życzy! Przepraszam cię bardzo, Hermiono… - Kenny uśmiechnął się do niej z przymusem.

- Jasne, nie przejmuj się. Innym razem… – Hermiona od razu spojrzała podejrzliwe na Malfoya.

- Oczywiście! Następnym razem na pewno… - Kenny skinął pośpiesznie swojemu szefowi i szybko się oddalił.

- Mogę wiedzieć, co ty wyprawiasz? – spytała cicho, ponownie taksując go wzrokiem

- Skoro plany ci się zmieniły, to zapraszam do siebie, skarbie – Draco uśmiechnął się, po czym złapał ją za łokieć i szybko wprowadził do swojego gabinetu.

Zatrzasnął za nimi drzwi i mocniej zacisnął dłoń na jej ręce.

- Ten kretyn myśli, że na niego lecisz! Pieprzony bohater od siedmiu boleści! – huknął.

Hermiona w sekundę zapłonęła wściekłością.

- O Godyrku! Malfoy… Oszalałeś? Przyszłam tu zrobić z nim interes, a nie po to, by…

- Nie życzę sobie takich akcji z moimi pracownikami! – zakomunikował, przyciągając ją bliżej i patrząc jej prosto w oczy.

Hermiona roześmiała się szczerze.

- Serio, jesteś o niego zazdrosny? – spytała, wyraźnie tym rozbawiona.

- Nie jestem! Tylko nienawidzę plotek na swój temat! – wściekał się.

- Draco… Ludzie plotkują o tobie bez przerwy, od kiedy skończyłeś jakieś jedenaście lat – zakpiła. – Nie przyzwyczaiłeś się jeszcze? – spytała, delikatnie sięgając dłonią do jego policzka.

- To o mnie… Nie chcę jednak jeszcze słyszeć żadnych plotek o tobie! – zaznaczył.

- Ostatnio krąży podobno już jedna plotka o mnie… - wyszeptała, przysuwając się do niego.

- Jaka? – zainteresował się, łapiąc ją w talii i czując, jak od jej bliskości przyśpiesza mu puls.

- Taka, że przypuszczalnie muszę być świetna w łóżku, skoro usidliłam samego Malfoya…

Położyła mu dłoń na karku i przysunęła się tak blisko, że ich nosy się zetknęły.

- Zastanów się co robisz… - wyszeptał w jej usta.

- Bo?

- Zaraz wezmę cię na moim własnym biurku – powiedział całkiem poważnie.

- Mocno? – zapytała, muskając jego usta.

- Kurwa, Granger… - jęknął, łapiąc ją obcesowo za pośladki i gwałtownie przyciągając do siebie.

- Skoro nie idę na lunch, to mam chwilkę… Ta rozmowa przy śniadaniu odświeżyła nieco miłych wspomnień… - wymruczała, unosząc nogę i oplatając nią jego biodro.

Warknął, wsuwając palce w jej misterny kok i mocno ją całując.

- Masz ostatnią szansę. Uciekaj, albo się poddaj… - ostrzegł.

- Fantazjowałeś o tym? – prowokowała, wskazując na jego biurko.

Nie odpowiedział, a ona pisnęło cicho, gdy złapał ją w pasie i uniósł. W kilku długich krokach przeniósł ją w stronę wskazanego przez nią mebla.

- Zerżnę cię… - wyszeptał jej do ucha, a ona zajęczała perwersyjnie na to niegrzeczne wyznanie.

Nie bawił się w ceregiele, tylko pchnął ją przodem na blat, zmuszając, by się pochyliła i mocniej rozsunęła nogi.

- Malfoy… - jęknęła, gdy wsunął jej dłoń pod spódnicę.

- Musisz być bardzo cicho… - wyszeptał, opadając na nią swoim torsem. – Tu nie ma zaklęcia wyciszającego…

- Rzuć… - jęknęła, czując jak zsuwa z niej majtki.

- O nie, kochanie… Będziesz się musiała opanować, inaczej cała moja firma się dowie, że pieprze cię w swoim gabinecie w przerwie na lunch – wydyszał w jej kark, jednocześnie rozpinając swoje spodnie.

- Draco… - jęknęła cicho, gdy w wsunął w jej gorące wnętrze dwa palce.

- Sama tego chciałaś – przypomniał jej, pieszcząc ją mocnymi pchnięciami.

- Proszę… - mruczała w uniesieniu.

Draco nie kazał jej czekać, tylko wyjął z niej palce i szybko zastąpił je swoim kutasem.

- O Merlinie… - jęknęła, opadając na blat.

- Nie zapamiętałaś, że nigdy nie należy mnie prowokować? – wysapał, wchodząc w nią mocno.

- Och!- wyrwało jej się, gdy poczuła jak przyśpiesza.

 Świadomość, że ktoś mógłby tu zaraz wejść i przyłapać ich na tym, jak on jest teraz głęboko w niej, tylko potęgowało to gorąco i zbliżającą się do niej wielkimi krokami rozkosz.

- Jak się czujesz z tym, że w tym budynku jest sto osób… Niedaleko, tuż za ścianą… A w tym czasie ty masz mnie w sobie, mój promyczku… - szeptał, oddychając coraz szybciej.

- Uwielbiam, gdy do mnie mówisz w trakcie… – przyznała, czując jak buduje się w niej cudownie mocny orgazm.

Nagle Draco wysunął się z niej, a ona jęknęła z zaskoczenia.

Szybko odwrócił ją do siebie i nim zdążyła coś powiedzieć, wtargnął językiem do jej ust, całując ją pożądliwie.

- Proszę… - jęknęła, czując jak jej gorące wnętrze kurczy się w oczekiwaniu.

- Przychodzisz do mnie w środku dnia i prosisz mnie bym dał ci spełnienie? – zapytał, znów sięgając pomiędzy jej uda i pieszcząc ją delikatnie palcami.

Zacisnęła dłonie na jego ramionach, wciąż odzianych w elegancką marynarkę.

- Draco… Nie drocz się… - wyszeptała, mimowolnie poruszając biodrami.

- Och nie, kochanie… - przerwał pieszczotę i przyciągnął ją mocno do siebie, oddychając ciężko prosto do jej ucha.  – Nie zawsze będzie tak, jak ty tego chcesz… - wyszeptał, mocno zaciskając palce na jej pośladkach.

- Ale…

- Choć raz, to ja o wszystkim zdecyduje… - mruknął, znów popychając ją w stronę biurka.

Hermiona wiedziała co planował, gdy złapał ją za biodra i próbował posadzić na blacie. Nie miała zamiaru mu pozwolić…
Odtrąciła jego ręce i nim zdążył zaprotestować, opadła na kolana i płynnym ruchem wsunęła go w swoje usta.

- Jędza! – zajęczał chrapliwie, sycząc z rozkoszy.

Uśmiechnęła się z satysfakcją. Tego się zapewne nie spodziewał…

Pieściła go z zapamiętaniem, z przyjemnością wsłuchując się w jego urwane jęki.
W tej chwili nie obchodziło ją, że ktoś tu może wejść, ani nawet to, że ktoś może ich usłyszeć. Chciała dać swojemu mężczyźnie tyle przyjemności, by przez resztę dnia nie myślał o niczym innym…
Nim jednak zdążyła to zrobić, Draco chwycił ją za ramiona i podniósł gwałtownie.

- Hermiona… - wyszeptał w jej usta.

- Ciekawe kto teraz poprosi o spełnienie? – odszepnęła, całując go lekko.

- Chyba chcesz mnie zabić, ty przebiegła wiedźmo – mruknął, znów popychając ją na biurko.

Jęknęła raz, gdy znów uniósł jej spódnicę i od razu drugi, gdy wsunął się w nią po samą nasadę.

- Salazarze… jesteś tam tak gorąca, że to aż parzy… - wyjęczał, posuwając ją jednostajnym rytmem.

- No dalej… - popędzała go, czując jak orgazm zbiera się w niej z każdym pchnięciem, tworząc falę żaru w dole jej ciała.

- Dojdź pode mną moja słodka czarownico… - szepnął przyśpieszając, a ona zajęczała głośniej.

- Och tak…

- Kurwa… Hermiona, teraz! – jęknął, poruszając desperacko biodrami.

                Miała wrażenie, że się rozpływa. Jej ciało: krew, kości, mięśnie, żyły…  Wszystko stało się na chwilę płynne i cholernie gorące, gdy spełnienie szarpało nią szaleńczo, w czasie, gdy on dochodził w niej mamrocząc pod nosem: cholera… jak mi dobrze, dobrze, jak cholera…

                Chwilę zajęło, nim w ogóle ogarnęła sytuację. Leżała na jego biurku, a on wciąż był w niej. Jej czarne, koronkowe majtki walały się gdzieś na środku jego gabinetu, a on stał tuż za nią w spodniach opuszczonych na kostki. Spódnica wywinęła jej się prawie pod same piersi, a włosy kompletnie się potargały.
Dała mu się zerżnąć na jego własnym biurku, niczym wyuzdana zdzira… I było jej z tym wspaniale. Kochała go i cieszyła się, że on pragnął jej tak mocno, że nie zważając na konsekwencję wziął ją bez oporów w samym środku dnia w swoim własnym gabinecie.

Draco wysunął się z niej. Podniosła się, a on od razu oplótł ją w ramionami w pasie i przyciągnął do swojego torsu.

- Przychodź codziennie… - wyszeptał jej do ucha.

Zaśmiała się i poprawiła spódnice.

- Nie mogę, bo jeszcze stałbyś się zbyt pewien siebie… – powiedziała, sięgając rękami w tył i gładząc jego policzek.

- Nie chcę byś widywała się z Kennym. Za bardzo się do ciebie ślini… - mruknął, poprawiając jej bluzkę.

- Draco… Na Godryka! Kenny jest gejem! Ma chłopaka o imieniu Edwin i spytał mnie czy przyjdziemy w grudniu na ich ślub! - zachichotała.

- Co? – Malfoy najwyraźniej był w szoku.

Hermiona zaśmiała się i odwróciła do niego.

- Przynajmniej twoja nieuzasadniona zazdrość doprowadziła do czegoś miłego –  zakpiła i pogładziła go po policzku. Pocałowała lekko jego usta, po czym odsunęła się i poszła po swoje majtki.

- Nie mogłaś mi tego powiedzieć wcześniej? – sarknął.

- Absolutnie nie! – posłała mu wredny uśmieszek. – Mogę skorzystać z twojego komina? – spytała, zakładając bieliznę.

- Jasne… - Draco skończył właśnie zapinać spodnie i patrzył, jak ona podchodzi do paleniska.

- Miłej reszty dnia, panie Malfoy! – uśmiechnęła się przekornie.

- Naprawdę jesteś niezłą jędzą, Granger – odwzajemnił uśmiech.

- I za to właśnie mnie lubisz! – zachichotała, po czym pomachała mu i zniknęła w płomieniach.

- Kocham i to obłędnie, mój skarbie… - szepnął sam do siebie, nerwowo przeczesując włosy palcami.

💞💞💞

Jak widzicie ten rozdział miał scenę 18+ którą niektórzy z Was już dawno ode mnie dostali w ramach akcji wymiany hot tekstów - wreszcie do niej dotarliśmy, co bardzo mnie cieszy 😉
Jak zapowiedziałam - postaram się utrzymać tempo publikacji tego opowiadania na minimum 3 rozdziały w tygodniu - Zapraszam Serdecznie!

Dziękuje za Wasze odwiedziny i komentarze, choć zauważam, że jest ich ciut mniej. Mam nadzieję, że niedługo zakończę pozostałe dwa opowiadania i zacznę publikować znów coś nowego, tak by zachęcić Was do częstszych odwiedzin! 😘

Wasza V. 


PS. Dziewczyny z bloga hot 18+ - w weekend będzie pierwsza czystka dla osób niekomentujących. Przypominam o tym tylko, jeśli ktoś nie doczytał 😊