55. Teraz nie mów... chce tego doświadczyć!

 Dedykacja: Dla cierpliwie czekających - dziękuje Wam, że nie marudzicie, że rozdziałów nie ma już codziennie 😘💚 Obiecuję dodawać minimum dwa w tygodniu 😋 (więcej jeśli da radę!)

Oraz specjalna dedykacja dla Camille_1909 - dziękuję za "Zajączkową" inspirację 😁 - Camille zgodziła się na wykorzystanie jej pomysłu 😘
🐰🐰🐰

💞💞💞

- Zagramy w bilard? – zapytał Blaise, gdy wyszli z kominka w salonie.

- Nie mogę, stary. Mam dzieci do ogarnięcia – Theo posłał mu przepraszający uśmiech.

- Może my się nimi zajmiemy? I tak chciałam pokazać Lunie ogród – zaproponowała Ginny z uśmiechem.

- Dzięki, ale cały dzień się nimi zajmujecie, nie mogę was prosić…

- Zajmowanie się nimi to sama przyjemność! – Luna uśmiechnęła się do Theo Juniora, który wciąż ściskał mocno jej rękę.

- Marina może zabrać Tobiasa. Strasznie polubiła opiekowanie się nim – zapewnił Robert, wchodząc do salonu.

- A ja chcę iść pooglądać MagicTv! – poprosiła Tilly.

- Dobrze, to niech Tilly tam idzie, bo pokój z telewizyjny jest obok sali bilardowej, więc będziemy do niej zaglądać. Marina zajmie się Tobiasem, a Juniora i tak nie odkleisz teraz od jego nowej dziewczyny, niech więc idzie z paniami do ogrodu – zaordynował Blaise.

- Dzięki wujku Diable! – zawołała Tilly i nie czekając na zgodę ojca, pobiegła na górę.

- Ale ty wiesz Zabini, że przy bilardzie nie wypijesz żadnej whisky, piwa, ani nic? – poinformowała go stanowczo Ginny, patrząc na niego z uwagą.

- Co? – Blaise wyglądał, jakby mu właśnie oświadczyła, że finał mistrzostw świata w Qudditchu został odwołany.

Theo i Luna gruchnęli śmiechem.

- Zero alkoholu! – podkreśliła Ruda.

- Ale… Chociaż  kropelka…?

- Nie! – Ginny spiorunowała go wzrokiem.

- Adelajda zrobiła dla dzieci pyszną lemoniadę… - wtrącił cicho Robert.

- Dziękuję bardzo! – warknął Blaise, patrząc ze złością na kamerdynera.

- A panie czego się napiją? – Robert zwrócił się do Luny i Ginny.

- Może wina? Masz ochotę Kicaku? – Gin uśmiechnęła się do przyjaciółki.

- Kicaku? – powtórzył Theo, nim zdążył się powstrzymać.

- To przez mojego patronusa… Ma postać zajączka. Znajomi z Gwardii Dumbledore’a przez to, nazwali mnie Kicakiem, bo zawsze kicał dookoła ich patronusów, gdy trenowaliśmy – zaśmiała się, lekko zarumieniona.

Theodore nagle roześmiał się szczerze.

- Tobie nadano pseudonim po twoim patronusie, a Diabeł jest tak mocno przywiązany od dziecka do swojego, że jego patronusem jest Diabeł Tasmański!

- Serio? – Ginny gruchnęła głośnym śmiechem.

- Nie miałem na to żadnego wpływu! – wytłumaczył się szybko Zabini.

- A twój, Ginny? – spytał ją Nott.

- Srebrzysta klacz – odpowiedziała z uśmiechem.

- Zapewne dzika tak, jak ty – dociął jej Zabb.

- Jeszcze nie poznałeś mojej dzikiej natury, więc uważaj! – ostrzegła go z błyskiem w oku.

- A twój? – Luna spojrzała pytająco na Theodora.

- No właśnie! Od dziś będziemy mówić do ciebie koteczku, Nottie! – Zabini klepnął go w plecy i roześmiał się szczerze.

- Serio masz kota za patronusa? Jak profesor McGonagall? – zainteresowała się Ginny.

- Nie kota, tylko matagota! I nie wygłupiaj się Zabb, bo zaraz opowiem, im coś kompromitującego o tobie, a wiesz, że jest co! – upomniał kumpla Theo.

- Co złego to nie ja! – Zabini uniósł dłonie w geście poddania, szczerząc się szeroko.

- Poprosimy o wino do ogrodu i lemoniadę dla Juniora – Ginny zwróciła się do Roberta.

- Oczywiście, pani Weasley. A co dla panów?

- Dla Zabba mleko, niskoprocentowe, co mu nie zaszkodzi, a ja obsłużę się sam, bo w bilardowej jest drugi barek – Theodore uśmiechnął się złośliwie do kumpla.

- Ale w sobotę już będę mógł? – Zabini spojrzał z niemą prośbą na Ginny.

- Lampkę szampana, za zdrowie pary młodej – podkreśliła.

- Ciekawe, o której ta nasza para młoda wróci – zaśmiał się Theodore.

- Zapewne jak już ochrzczą wszystkie kąty w księgarni – Ginny była równie rozbawiona.

- W księgarni? Już ją odnowiono? – zainteresowała się Luna.

- No pewnie! Takie rzecz Malfoy załatwia od ręki – powiedziała Ginny.

- Ciociu, idziemy do tego ogrodu? – Mały Theo zaczął się niecierpliwić.

- Już, skarbie! Przepraszam was! Skończymy tę rozmowę przy kolacji – Luna uśmiechnęła się do nich i ruszyła do drzwi, prowadzona przez Juniora.

- Ona będzie kiedyś świetną matką – rzuciła z uśmiechem Ginny, po czym pomachała do nich i poszła za przyjaciółką.

- Albo macochą… - wyszeptał konspiracyjnie Blaise, kątem oka patrząc na przyjaciela.

- Spierdalaj! – warknął na niego Theo. – Idę się przebrać, a potem skopię ci tyłek w bilard tak mocno, że przez tydzień na nim nie siądziesz! – ostrzegł, kierując się w stronę schodów.

- Tam, dam da dam. Tam, dam da dam… - zanucił wesoło marsza weselnego Zabb, ze szczerym uśmiechem idąc do sali bilardowej.
Miał wielką nadzieję, że każdy z jego przyjaciół właściwie i szczęśliwie ułoży sobie życie… No i że on sam, też wreszcie będzie naprawdę szczęśliwy.


💞💞💞


- Co tam jeszcze u ciebie słychać? – Ginny uśmiechnęła się do Luny, rozlewając wino do kieliszków.

- Lepiej pogadajmy o tobie. Rozwód i od razu nowy związek…? – Luna spojrzała na nią z zainteresowaniem.

- Chyba… Sama nie wiem – przyznała Ginny, nieco nerwowo.

- Zabini to fajny facet tak prywatnie, ale jeśli chodzi o związki… Wiesz, jak traktował swoją żonę, prawda? – powiedziała cicho.

- To było aranżowane małżeństwo. W sumie podobnie jak moje własne – westchnęła ciężko.

- Zawsze myślałam, że ty i Harry to taka prawdziwa miłość – przyznała Luna.

- Tak… Też tak myślałam, przez chwilę – Ginny zmusiła się do uśmiechu, przez napływające jej do oczu łzy.

- Przykro mi, że wam nie wyszło – Luna uścisnęła jej dłoń.

- Mnie też. Rozwód to straszna porażka. Rodzice się mnie za to wyparli – Tym razem jedna łza spłynęła jej po policzku.

- Magiczne rozwody są bardzo rzadkie. Nie znałam nikogo, kto by taki wziął… A tu proszę, nagle znam już taką trójkę.

- Prawdziwa epidemia rozwodów. Dobrze, że Hermiona i Draco ostatecznie z tego zrezygnowali – zaśmiała się Ginny.

- Już o tym pomyśleli? Przecież są małżeństwem dopiero od tygodnia! – Luna nie kryła zaskoczenia.

- Chodziło mi o rozstanie przed ślubem – wyjaśniła pośpiesznie Ginny. – Są podejrzenia, że to była przyjaciółka Malfoya, spaliła księgarnię Hermiony.

- Naprawdę? Zadawał się z takimi wariatkami? – zaśmiała się.

- Zadawał się z różnymi kobietami, przecież wiesz, że miał duże powodzenie – Ginny uśmiechnęła się pod nosem.

- Prawda. Zdziwiłam się bardzo, że wybrał akurat naszą Hermionę. Nie zrozum mnie źle, bo Hermiona to prawdziwa piękność, ale jest też spokojna, zrównoważona, bardzo poukładana… A o Malfoyu mówiono, że jest niepoprawnym podrywaczem, lubiącym wystawne życie i nie wchodzącym z nikim w głębsze relacje...

- Sama pewnie zauważyłaś, że są w sobie strasznie zakochani.

- Hermiona mówiła mi, że spotykali się ze sobą już sześć lat temu.

- Tak. To uczucie nie wygasło u nich przez cały ten czas – Ginny uśmiechnęła się do niej.

- Zazdroszczę jej tego – przyznała blondynka.

- Ja też! Cholernie! – Ginny roześmiała się szczerze. – Ale liczę, że też mnie to jeszcze spotka!

- Ja również mam jeszcze nadzieję na wielką miłość. I za to powinnyśmy wypić! – Luna uniosła swój kieliszek i stuknęła się nim z Ginny.

💞💞💞

- Czarna do lewej – powiedział Theo i bez problemu wbił bilę we wskazaną łuzę.

- Grasz dziś, jak natchniony – pochwalił z uznanie Blaise.

- Zawsze tak gram, gdy jestem wkurwiony – burknął.

- Coś się stało, czy tak ogólnie wkurza cię życie? – Zabini uśmiechnął się do niego.

- Tammy…

- Kontaktowała się? – zainteresował się Blaise.

- Tak, przyszła dziś do mojego gabinetu.

- Czego chciała?

- Pogodzić się… Seksem – przyznał, nie kryjąc swojej złości.

Blaise ryknął dzikim śmiechem.

- Sprytna. Od razu przeszła do ciężkich dział.  

- Martwi mnie, że tyle pije. To nie najlepszy sposób na radzenie sobie z problemami – mówiąc to, sięgnął po własną szklaneczkę whisky.

- Miała z tym kiedyś drobne problemy, prawda? – wspomniał Blaise.

- Tak, krótko po urodzeniu Tilly. Upijała się co wieczór winem, a małej pilnował skrzat, aż nie wróciłem z pracy. Zawsze sądziłem, że to była jakaś forma depresji poporodowej… Ale kiedyś odkryłem, że upijała się nad gazetą, w której była informacja o ślubie jej byłego…

- Tego mugola? To ten chuj też ma żonę? – zdziwił się Blaise

- Nie wiem czy wciąż ją ma, wolałem nigdy, niczego o nim nie wiedzieć. Jednak teraz… - Theodore znów się napił.

- Teraz co?

- To ojciec małego… A co jeśli nie będzie chciał, żebym miał z nim kontakt? – spytał cicho.

- Myślisz, że Tammy do niego wróci? – spytał cicho.

- Podejrzewam, że tak – przyznał Theo.

- Mam nadzieję, że ona na to nie pozwoli…

- Też na to liczę. No i że nie zrobi niczego głupiego z zemsty, za to że odszedłem… – przyznał Nott.

- Wszystko się ułoży – powiedział Blaise, wykładając na nowo bile na stół.

- Tobie jak widzę, już się układa – Theodore uśmiechnął się do niego dwuznacznie.

- Powiedziałem jej, że nie zamierzam ukrywać, że jestem nią zainteresowany. Pocałowała mnie, a potem powiedziała, że mam się z tym nie ukrywać… – Zabini uśmiechnął się, wyraźnie zadowolony.

- No to gratuluję, naprawdę macie sporą szansę na szczęście razem… Szkoda tylko, że tego pieprzonego Pottera już dziś wypuszczają do domu.

- Nie martw się Nott, wiem co robię.

- Serio? Wiedziałeś, że przeklnie cię cruciatusem? – zdziwił się Theo.

- Prawdę mówiąc, liczyłem na jakąś aurorską klątwę łamiącą, ale z crucio wyszło lepiej. Jest skończony w całym świecie magii. Tej plamy nie zmyje z siebie pieprzeniem o pokonaniu Voldemorta. Po sześciu latach nikt już nie pamięta, jakie wtedy panowało piekło.

- Dobrze, że nie rzucił avady – mruknął Theo.

- No cóż… Wiesz, że lubię ryzyko – Blaise uśmiechnął się szeroko.

- Dałbyś się zabić dla jakiejś kobiety?

- Dla wyjątkowej tak – odpowiedział.

- Wierzę, choć nigdy się nie spodziewałem, że kiedyś zobaczę cię zakochanego – Theodore podszedł i poklepał go przyjacielsko po ramieniu.

- Liczę, że ty będziesz następny, przyjacielu – powiedział całkiem szczerze Zabb.

- Zobaczymy… - Theo uśmiechnął się lekko pod nosem.

- Przepraszam bardzo, panie Nott, ale pana żona jest w salonie, właśnie przeniosła się kominkiem – poinformował Robert, wchodząc do sali bilardowej.

- Kurwa! – zaklął odkładając kij i biegnąc w stronę drzwi.

- W sumie słuszne określenie – zaśmiał się Zabini, odłożył swój i ruszył na dół, by w razie czego wesprzeć przyjaciela.


💞💞💞


Ginny i Luna właśnie weszły do salonu, gdy Theodore zbiegał po schodach.

- Cześć – przywitały się obie, widząc Tammy stojącą przed kominkiem.
Amerykanka odwróciła się do nich, a jej twarz prawie od razu pokryła się szkarłatem.

- Więc to tak?! – wrzasnęła. – Twoja strona naszego małżeńskiego łóżka jeszcze nawet nie ostygła, a ty już lecisz w ramiona innej? – wskazała oskarżycielsko palcem na Lunę.

- Zamknij się! – wrzasnął Theodore podchodząc do żony i łapiąc ją za ramię.

- Wiedziałam, że nie będziesz tracił czasu! Skoro przez sześć lat się z niej nie wyleczyłeś, to teraz tym bardziej…

Theodore szarpnął Tammy i nim ktokolwiek zdążył coś powiedzieć, wciągnął ją do kominka i obydwoje zniknęli.

- Histeryczka – podsumował to wystąpienie Blaise.

- Dobrze, że Martha została z małym w ogrodzie i on nie widział tej sceny – westchnęła Ginny.

- Czuje się teraz okropnie – powiedziała cicho Luna, przykładając dłoń do czerwonego policzka.

- Przestań! To nie twoja wina, że ona rozpieprzyła im małżeństwo…

- Ale moja, że oskarża go o coś podobnego – Luna nerwowo zagryzła wargę.

- Nie. To też jej wina. Gdyby jej na nim naprawdę zależało, to by trzymała nogi razem – powiedział twardo Blaise.

- Przeproście Draco i Hermionę, ale wrócę już do domu…

- Przestań! Zaprosili cię na kolację. Przecież nic takiego się nie stało – mówiła Ginny.

- Podziękujcie im raz jeszcze, ale chcę  już iść do domu. Muszę się trochę uspokoić – przyznała szczerze.

- Jasne. Teleportujesz się? – spytał uprzejmie Blaise.

- Przeniosę się do przedszkola i stamtąd do domu – zdecydowała.

- Nie przejmuj się tą sytuacją, Lun, bo nie ma czym – poprosiła Ginny.

- Spróbuję. Do zobaczenia w sobotę! – Luna cmoknęła Ginny w policzek i pomachała do Zabiniego, po czym wskoczyła do kominka.

- Serio mu nie przeszło od sześciu lat? – Ledwo zniknęła, a Ginny już wypaliła z pytaniem.

- Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia – Zabini wzruszył ramionami. – Ale uśmiecha się przy niej tak, jak nie uśmiechał się od bardzo dawna – przyznał.

- Nieźle… Nie dziwie się, że Tammy się wściekła, jak ją tu zobaczyła.

- Ja w sumie też nie, choć niech go nie mierzy swoją miarą – zawarczał.

- Masz rację, sama nie była w porządku, a przecież teraz już nie są razem… Niemniej lepiej niech Nott poczeka do rozwodu.

- Też masz zamiar czekać? – Blaise popatrzył na nią uważnie.

Podeszła do niego i delikatnie położyła mu dłoń na ramieniu.

- Tak… Nie ze wszystkim, ale z niektórymi sprawami… - uniosła się na palcach i delikatnie musnęła jego usta.

Szybko owinął ramię wokół jej talii i pogłębił pocałunek.

Nie zdążyli się od siebie odsunąć, gdy w kominku buchnęły zielone płomienie, a Draco i Hermiona wyszli z paleniska.

- Hej! A pozwoliłem wam się migdalić pod moim dachem? – zażartował Malfoy, widząc, że stoją przytuleni.

- Hermiona, ile miałaś dziś orgazmów, pochwal się! – odparła z wrednym uśmieszkiem Ginny.

- Lepiej zakończmy tę dyskusję, zanim na dobre się zaczęła – zaśmiała się Hermiona, podchodząc do nich. – Dziękuję wam bardzo! Księgarnia jest przecudowna! Spełnienie moich marzeń! – zapewniła, przytulając najpierw Rudą, a zaraz później Zabba.

- Cieszymy się, że ci się podoba – powiedział Blaise, przytulając ją do siebie.

- Od poniedziałku zajmujemy się twoją księgarnią, Gin – obiecała.

- Cudownie! Wybrałam już do niej kilka rzeczy, jak robiliśmy zakupy do twojej. Blaise mówił, że to zmagazynują.

- Faktury kazałeś wysłać do naszej księgowej czy do banku? – spytał Draco.

- Do księgowej, ona załatwi wszystko z bankiem.

- Dobrze.

- A gdzie Theo i Luna? – zainteresowała się Hermiona.

- Tammy tu wpadła i gdy zobaczyła Lunę, to wypaliła z jakimś głupim tekstem. Theo zabrał ją do domu, a Luna stwierdziła, że też woli już iść…

- Cholera! Mam nadzieję, że Theodore nie będzie miał kłopotów, przez to, że ją tu zaprosiłem…

- Daj spokój, masz prawo zapraszać do siebie kogo chcesz. Żonie Notta nic do tego! – mówiła twardo Ginny.

- Ona prosiła mnie, byśmy nie wpychali Theo w ramiona Luny… - przypomniała Hermiona.

- Niech się goni, zdradziecka jędza! Nie jej sprawa! Nott ma prawo do własnego szczęścia! – wkurzył się Blaise.

- A gdzie dzieci? – zainteresowała się Hermiona.

- Mały jest w ogrodzie z pokojówką, Tobias śpi na górze, też pilnuje go pokojówka, a Robert dogląda Tilly w sali telewizyjnej – wyjaśniła Ginny.

- Super. Idę się przebrać przed kolacją i zerknę do nich – powiedziała Hermiona.

- Ja pójdę do ogrodu po juniora, niech też się przebierze – Ginny ruszyła do wyjścia.

- Theo musiał być wkurwiony, że Tammy tu przyszła?

- Wyrzygała mu przy Lovegood, że przez sześć lat się z niej nie wyleczył… Luna zwiała stąd, czerwona jak grządka pomidorów.

- Zajebiście – Draco skrzywił się i podszedł do barku by nalać sobie whisky. – Chcesz trochę? – spytał przyjaciela.

- Nie mogę – Zabini skrzywił się z bólem.

- A no tak, zapomniałem – roześmiał się Draco.

- Hermiona nie wściekła się o księgarnie?

- Nie. Zaczęła coś marudzić na temat pieniędzy, ale szybko ją uciszyłem – Draco uśmiechnął się i napił się whisky.

- Sprytnie – Zabb mrugnął do niego.

- Ruda już wie, że jej jeszcze mąż wychodzi dziś za kaucją?

- Nie. Postanowiłem jej na razie nic o tym nie mówić – poinformował go Blaise.

- Dlaczego?

- Bo będzie się niepotrzebnie denerwować. Powiem jej w poniedziałek.

- O ile Potter niczego w międzyczasie nie odwali – powiedział cicho Draco.

- O ile… - westchnął ciężko Zabb, patrząc tęsknie na whisky w szklance, którą trzymał blondyn.

- Miejmy nadzieję, że ilość dramatów wkrótce spadnie do zera – westchnął Draco i dopił swojego drinka.

- Nie pozostaje nam nic innego, jak tylko na to liczyć, stary – przyznał Blaise, gdy razem ruszyli w stronę schodów, by wejść na górę.


💞💞💞


                Wypchnął ją z kominka w ich salonie, ledwo panując nad sobą na tyle, by nie zakleszczyć jej dłoni na szyi i nie potrząsnąć nią, niczym szmacianą kukiełką. Co ona sobie w ogóle wyobrażała?

- Ty draniu… - zaczęła płaczliwie.

- Jak śmiesz wpadać do domu moich przyjaciół i robić mi tam sceny? – krzyczał.

- Cześć Theo.

Odwrócił się i zobaczył, że Sammy i Rolf stoją w kuchni i patrząc na nich niepewnie.

- Nie chcieliśmy dłużej czekać z kolacją, dlatego po ciebie przyszłam… - wyszeptała bladymi ustami Tammy.

- Skąd pomysł, że miałem zamiar przyjść tu na kolację? – spytał ostro.

- Miałam nadzieję…- Tammy przełknęła łzy.

- Posłuchaj Theo, to miłe, że chcesz pomóc Draco i Hermionie w przygotowaniach do balu, ale dziś przyjechaliśmy i chcieliśmy zjeść wszyscy razem, pogadać, może wypić drinka… - mówiła Sammy.

- Widzę, że twoja siostra niczego ci jeszcze nie powiedziała – Theodore zmierzył żonę złym spojrzeniem.

- Theo nie rób tego… – poprosiła płaczliwe Tammy.

- Twoja siostra i ja się rozwodzimy!

- Co? – Sammy była w szczerym szoku. – Odchodzisz od niej? Masz kogoś? – zawołała oskarżycielsko.

- To ona kogoś ma! I dobrze o tym wiesz! Zawsze mówicie sobie o wszystkim! – krzyczał.

Sammy spłoniła się gwałtownie, co tylko potwierdziło jego przypuszczenia.

- Theo… Ona popełniła błąd, ale to dawno skończone!

- Swojego siostrzeńca nazywasz błędem? – wypluł jadowicie.

- Och! Czyli, że wiesz o wszystkim…? – Sammy przyłożyła sobie dłoń do ust.

- Tak. I tak jak przypuszczałem, ty też. Jak mogłaś przyjeżdżać tu, patrzeć mi w oczy, uśmiechać się i gratulować mi nie mojego dziecka? – Theodore popatrzył na nią z pogardą.

- Sammy, o czym on mówi? – zapytał zdruzgotany Rolf.

- O tym, że żona przyprawiła mi rogi i wmówiła nie swoje dziecko, a twoja cudowna narzeczona ją w tym wszystkim wspierała!

- Poważnie Samm? Zrobiłaś coś tak okropnego? – Rolf niedowierzał.

- Tammy mnie błagała! Totalnie odpłynęła, gdy na jej drodze znów staną Martin…

- Martin? Ten mugolski księgowy, którego tak nienawidzą twoi rodzice?

- Dokładnie ten sam – odpowiedział za nią Theodore.

- Theo, błagam cię! Kocham cię! Nie odchodź ode mnie! – Tammy złapała go za dłoń, ściskając ją mocno.

Szybko wyrwał rękę z jej uścisku, ostentacyjnie wycierając ją o spodnie, jakby Tammy właśnie go czymś ubrudziła.

- Skończ powtarzać te bzdury o miłości. I zapamiętaj, że nic nie zmieni mojej decyzji! W poniedziałek Blaise dostarczy ci pozew rozwodowy i radzę ci go podpisać. Kwestię opieki nad dziećmi ustalimy osobno.

- Skoro tak stawiasz sprawę, to zabiorę ci dzieci! Nie będziesz ich widywał! – syczała jadowicie Tammy, a po jej twarzy obficie spływały łzy.

- Nie waż się mi grozić! Ludzie widują cię w środku dnia, jak wydajesz majątek na alkohol, w czasie gdy obce kobiety niańczą twoje dzieci! Nawet nie spytałaś co u nich słychać, choć byli dziś pierwszy raz w nowym przedszkolu…

- Nie pójdą tam więcej! Ta dziwka nie będzie dotykała moich dzieci!

- Dziwka? Chcesz zobaczyć dziwkę, to spójrz w lustro, skarbie! – powiedział z nienawiścią. – A dzieci zostaną w jej przedszkolu i koniec tematu. I nie radzę ci się więcej do niej odzywać, jeśli nie chcesz bym osobiście pojechał do twoich rodziców opowiedzieć im na kogo cię wychowali!

- Nie Theo… Nie możesz! Ojciec by się jej za to wyrzekł! – spanikowała Sammy.

- Więc niech nie próbuje mi grozić!

- Dobrze… Ja… Poniosło mnie… - przyznała Tammy, ocierając łzy.

- Masz weekend żeby ochłonąć! Widzimy się w poniedziałek. Wtedy powiemy dzieciom o rozwodzie.

- Ale przecież w sobotę jest przyjęcie… - wtrąciła Sammy.

- Nie radzę wam się tam pokazywać. I jej i tobie też – Theodore spojrzał z niechęcią na szwagierkę.

- Ale Nottie my specjalnie po to przyjechaliśmy…

- Nic straconego. Możesz ogarnąć siostrę i dopilnować, by tyle nie piła.

- Nie chce nas tam, by móc się w spokoju zabawić ze swoją nową laską! – zarzuciła mu Tammy.

- Jasne, że tak! Będę ją rżnął na środku parkietu i nic ci kurwa do tego! – wściekł się.

- Theo… Uspokój się trochę. Może się jednak dogadacie…? - wtrącił Rolf.

- Nie. Możecie przekazać wszystkim, że się rozwodzimy. I nie radzę wam próbować im wmawiać, że to moja wina, bo jeśli dotrą do mnie takie plotki, to obiecuję, że zniszczę reputację waszej rodziny do ostatniej suchej nitki! – zagroził.

Sammy zaczęła płakać, a Tammy opadła na kanapę i ukrył twarz w dłoniach.
- Mieliście takie cudowne życie… - wyszlochała Sammy.

- Trzeba było o tym przypomnieć siostrze, gdy chodziła się pieprzyć z mugolem – powiedział zimnym tonem.

- Gdzieś ty miała głowę, Tammy? – Rolf nie krył swojej dezaprobaty.

- Zapewne pomiędzy jego nogami – warknął złośliwie Theo, po czym odwrócił się w stronę kominka. – Żegnam was, bo spotkamy się zapewne dopiero za kilka lat na jakiejś większej uroczystości w życiu moich dzieci. Powodzenia.

- Przykro mi Theo, naprawdę – wyznała cicho Sammy.

- Trochę na to za późno – odpowiedział, po czym złapał proszę Fiuu i zniknął w kominku.
Miał nadzieję, że Tammy wreszcie zrozumiała, że to był ostateczny i definitywny koniec.


💞💞💞

Tak wiem - gdzie akcja? Będzie już w następnym rozdziale - obiecuje! 
Kinia rzuci Wam potem spoilerem jeśli znajdzie czas 😋
Buziaki! 

V. N