52. Teraz nie mów... zastanawiam się nad tym!

 Dedykacja: Dla 08kris04 - no nie mogło być inaczej, skoro się nam ujawniłeś 😁
WOW ma się lepiej - coś powoli, do przodu - oby się udało popchnąć to dalej 😉

💞💞💞

                 Przedszkole „Nieznany świat” uchodziło za jedno z najlepszych magicznych przedszkoli w tej części kraju.
Uczęszczały do niego dzieciaki z najbardziej prominentnych rodzin czarodziejów, a także dzieci magicznej arystokracji. Trudno było się do niego dostać ze względu na nieliczne grupy i bardzo ciekawy program edukacyjny, polegający na podążaniu za potrzebami dziecka, tak by rozwijać zwłaszcza jego mocne strony. 

Hermiona wiedziała, że dla Luny prowadzenie go było życiową misją. Chciała przekazywać magicznym dzieciakom, że cokolwiek się dookoła nich dzieje, magia nie jest zła, tak jak indywidualność i chęć bycia oryginalnym. Jej poniekąd traumatyczne doświadczenia w okresie dorastania, mocno ją umocniły. Nadal bywała oryginalna i szalona, ale na co dzień nosiła teraz jeansy i luźne bluzki, a kolczyki w kształcie rzodkiewek i naszyjniki z kapslami od piwa, zakładała już tylko na bale przebierańców.

💞💞💞

Wyszła wraz z dzieciakami z kominka w duży, przestronnym holu i rozejrzała się. Tilly i Theo wyglądali na jednocześnie nieco zdenerwowanych, jak i podekscytowanych nowym miejscem.

- Dzień dobry, pani do kogo? – zapytała ją czarownica w podeszłym wieku, siedząc za biurkiem w jednym z rogów.

- Przyprowadziłam dzieci…

- Te dzieci nie chodzą do naszego przedszkola, a nie mamy żadnych wolnych miejsc – oznajmiła jej chłodno kobieta.

Hermiona zdusiła w sobie chęć na jakąś niemiła odpowiedź i zmusiła się do uśmiechu.

- Nazywam się Hermiona Granger, pani Lovegood jest moją przyjaciółką i…

- Nie mam na liście gości żadnej Hermiony Granger. Jest tylko… - kobieta przewertowała jakieś pergaminy. – Hermiona Malfoy – oznajmiła, patrząc na nią uważnie.

Hermiona wywróciła oczami. Luna pewnie pomyślała, że po ślubie przyjęła nazwisko Malfoya.

- Tak, to ja. Czy może pani poprosić panią Lovegood? Miała na mnie czekać... – powiedziała, coraz będzie zirytowana.

- Oczywiście, pani Malfoy – odparła, sięgając do magicznego interkomu.
Widać Luna wprowadziła u siebie nieco z nowinek technicznych z firmy Dracona.

Czarownica przekazała Lunie, że Hermiona już na nią czeka i po chwili pojawiła się ona w holu w towarzystwie dwóch młodych kobiet. Obie miały na sobie jednakowe, jasnoróżowe uniformy i plakietki z napisami. Mniejsza szatynka: „Ciocia Sandra”, a wysoka krótko obcięta brunetka: „Ciocia Beth”. Luna również miała na sobie firmowy kombinezon z plakietką z napisem: „Ciocia Luna”.

- Witajcie w naszym przedszkolu! Ja nazywam się Luna i możecie mówić do mnie po imieniu, lub jeśli wolicie nazywać mnie ciocią, jak robią to wszystkie inne dzieciaki – Luna uśmiechnęła się do Tilly i Juniora.

- Przedstawicie się? – spytała łagodnie Hermiona.

- Cześć. Jestem Tilly Nott – powiedziała dziewczynka, wyciągając do niej dłoń.

- Witaj! Bardzo miło mi cię poznać. Jesteś bardzo podobna do swojej mamy – Luna uśmiechnęła się do dziewczynki.

- Pani ją zna? – zapytała od razu.

- Tak, jest bardzo miła – zapewniła ją Luna, na co Tilly odpowiedziała uśmiechem.

- A ty młodzieńcze, jesteś małą kopią swojego taty. Znam go jeszcze ze szkoły – Luna zwróciła się do Juniora.

- Ja też jestem Theo, jak tata – wyjaśnił jej, wyciągając do niej swoją drobną dłoń.

- Strasznie fajnie, że mogę cię poznać! A teraz pójdziecie wraz z nowymi ciociami do swoich grup. Przedstawią wam tam nowe koleżanki i waszych kolegów, dobrze? – Luna uśmiechnęła się do nich ciepło. – Ty Tilly pójdziesz z ciocią Beth, a ty Theodorze z ciocią Sandrą…

Hermiona przyklęknęła, tak by dzieci mogły ją dobrze widzieć.

- Pójdziecie się teraz fajnie bawić, a popołudniu ja was odbiorę i pójdziemy na dobre ciastko, by uczcić pierwszy dzień nowego przedszkola, dobrze? – zaproponowała, widząc ich trochę niepewne miny.

- Super, ciociu! – Tilly rzuciła jej się na szyję i uściskała ją mocno.

- Super – powtórzył Junior, również ją obejmując na pożegnanie.

Opiekunki z uśmiechem złapały dzieci za ręce i poprowadziły w głąb korytarza.

- Napijesz się ze mną kawy? – zapytała Luna, dopiero teraz podchodząc i całując Hermionę w policzek, na powitanie.

- Bardzo chętnie – odpowiedziała, ruszając za przyjaciółką do jej gabinetu.

Koniecznie musiały pogadać. Sytuacja naprawdę była nieco pogmatwana i Hermiona wiedziała, że Luna powinna o tym wiedzieć.

- Dwa miesiące temu, zastanawiałam się czy na twoim ślubie nie zamienię się przypadkiem w kanarka albo jakiegoś innego stwora, przy torcie weselnym, którym George postanowi rozbawić gości… A teraz przyprowadzasz mi do przedszkola dzieci byłych ślizgonów, a sama nosisz nazwisko swojego szkolnego nemezis. Wiesz, jaki szok przeżyłam, widząc informacje o waszych zaręczynach? Chciałam przybiec cię ratować, sądząc, że cię porwał i czymś przeklął… - zaśmiała się Luna. - Na szczęście Ginny mnie powstrzymała. Wy razem? Totalnie nie pasuje to do moich wspomnień – szczebiotała wesoło, nalewając im kawy.

- Taa, życie bywa przewrotne – uśmiechnęła się lekko Hermiona, siadając na krześle przed biurkiem przyjaciółki i dziękując jej, gdy podała jej filiżankę.

- Co się dzieje, Hermiono? – zapytała bez ogródek blondynka, zajmując miejsce za biurkiem.

- Powiem ci prawdę Lun, bo zasługujesz na nią – przyznała Hermiona. – W czasie odbudowy Hogwartu, sześć lat temu zakochałam się w Malfoyu…

- A więc to był on! – Luna roześmiała się naprawdę szczerze. – Podejrzewałam, że masz jakiegoś tajemniczego chłopaka, ale szczerze mówiąc myślałam, że wymykasz się do wioski, bo to Ron tam przyjeżdża…

- Nie. Wymykałam się do Dracona – przyznała Hermiona.

- To wyjaśnia, skąd tak dobrze się znacie – Luna posłała jej ciepły uśmiech. – Na przyjęciu byłam wprost w szoku.

- Tak… Wtedy przez chwilę byliśmy razem – powiedziała ogólnikowo.

- I po twoim zerwaniu z Georgiem, postanowiliście wrócić do siebie? – zapytała.

- Poniekąd. Kilka splotów wydarzeń, sprawiło, że znów spróbowaliśmy – wyjaśniła, nie chcąc wnikać w szczegóły.

- Super! Gdy widziałam ciebie i Georga, zastanawiałam się, kiedy w końcu wkurzysz się na niego za mocno za te jego psotne pomysły. Draco jest o wiele bardziej poważny. Sprawiacie wrażenie zgranych i zgodnych…

- Różnie bywa, ale to fakt. Draco nie jest takim lekkoduchem, jak George.

- Jesteś szczęśliwa? – Luna popatrzyła na nią uważnie.

Hermiona nie mogła się nie uśmiechnąć. Jej przyjaciółka zawsze taka była. Bezpośrednia i konkretna. Nie traciła czasu na owijanie w bawełnę.

- Jestem – odpowiedział, bo naprawdę była.
Chodzenie spać i budzenie się w ramionach ukochanego mężczyzny, były wszystkim czego potrzebowała do szczęścia. Była szczęśliwa. Prawdę mówiąc, najszczęśliwsza od lat…

- Cieszę się. Powiesz mi teraz, dlaczego ty odprowadzasz dzieci Nottów do mnie i to ich pierwszego dnia? Zwykle rodzice są tacy przejęci, że jeszcze przez dwa kwadranse stoją w holu… Nie znam ich za dobrze, ale Tammy tyle mówiła o dzieciach, że nie spodziewałam się, że nie przyjdzie razem z nimi – wyjaśniła jej swoje spostrzeżenia Luna.

Hermiona westchnęła cicho i odstawiła filiżankę.

- Tammy i Theodore mają pewne prywatne problemy…

- Co? – Luna, aż podniosła się ze swojego krzesła. – O wielka Roweno! Ale chyba nie przez mój list…?

- List? – Hermiona popatrzyła uważnie na przyjaciółkę.

- To… - Luna nerwowo potarła policzek.- To trochę dziwna historia…

- Dziwna? – Hermiona spojrzała na nią z zainteresowaniem.

Luna westchnęła  i z powrotem usiadła.

- Gdy wracaliśmy do domu, po odbudowie Hogwartu… Ty nie wracałaś z nami wtedy?

- Nie – potwierdziła.

Nie wracała, bo Draco porwał ją z peronu i przeniósł ich do hotelu, gdzie kochali się prawie bez przerwy przez dwa następne dni… Skłamała potem przyjaciołom, że McGonagall poprosiła ją, by została trochę dłużej.

- Jak już wysiadłam w Londynie, nagle ktoś złapał mnie za ramię. To był Theodore Nott. Wręczył mi kopertę z listem i bez słowa odszedł.

- Theo napisał do ciebie list? – zdziwiła się Hermiona.

- Tak. Napisał w nim… - Luna zawahała się przez chwilę. – Napisał, że mnie kocha. Że jestem wszystkim czego chce. Że nie może przestać o mnie myśleć…

- O Godryku! – Hermiona wprost niedowierzała.

A więc Theo naprawdę był kiedyś zakochany w jej przyjaciółce! To było aż niemożliwe… Ona i Draco, Ginny i Zabini, Theo i Luna… Trzy najbardziej nierealne pary na świecie.

- Ten list był piękny – przyznała cicho. – Tym bardziej nad nim płakałam, przekonana, że napisał to wszystko tylko po to, by znów zrobić ze mnie pośmiewisko. Pomylunę, która naiwnie uwierzyła w to, że jeden z najprzystojniejszych chłopaków w szkole mógłby się w niej zakochać…

- Nie uwierzyłaś mu?! – Hermiona była kompletnie zaskoczona.

- Ani trochę – przyznała.

- Luna! Mogłaś mi powiedzieć! Znam Theodora… On nigdy nie zażartowałby sobie w taki sposób! – zawołała, nie mogąc opanować emocji.

- Wstydziłam się – przyznała szczerze.

- I co? Nic mu nie odpisałaś? – domyślała się Hermiona.

- Nie. Latami na każde wspomnienie o tym liście ściskało mi się serce, bo marzyłam o tym, by ktoś kiedyś napisał tak do mnie na serio… - westchnęła.

- Ale to smutne... – wyszeptała Hermiona.

- Gdy pół roku później przeczytałam w gazecie, że on bierze ślub, tym bardziej utwierdziłam się w przekonaniu, że to były tylko żarty z jego strony.

- Nie były – Hermiona musiała jej to uświadomić.

- Powiedział mi, że wcale nie żartował na waszym przyjęciu… Prawie mnie to ścięło z nóg. Miał tyle bólu i żalu w spojrzeniu… - Luna znów wstała i nerwowo zaplotła ręce na piersi. – Nie mogę zasnąć, gdy sobie o tym przypomnę – wyjawiła.

- Luna…

- Odpisałam mu. Po tych wszystkich latach, wyjaśniłam czemu mu wtedy nie uwierzyłam. Mam tylko nadzieję, że to nie przez to… ma teraz problemy z żoną? – wyszeptała.

- Nie – Hermiona też wstała. – Tammy… zdradziła go. Najmłodszy dziecko nie jest jego, choć był o tym przekonany…

- O Merlinie! – Luna przyłożyła dłoń do ust.

- Mieszka teraz u nas, a my pomagamy mu przy dzieciakach. To stąd ta moja wczorajsza sowa do ciebie i prośba o szybkie załatwienie im miejsc w twoim przedszkolu…

- Chętnie wam pomogę! Biedny Theodore… - Luna ze smutkiem pokręciła głową.

- Trzyma się jakoś, czego nie można powiedzieć o Tammy – Hermiona westchnęła z rezygnacją.

- Przykro mi, że tuż po ślubie spływają na ciebie takie problemy – Luna spojrzała na nią współczująco.

- Dzięki kochana… Theodore prosił byś podała numer skrytki, gdzie ma odsyłać czesne.

- Musi wypełnić kilka dokumentów dotyczących pobytu dzieci u nas, ale możesz mu je wziąć i mi odnieść, albo odesłać sową – zaproponowała Luna, podchodząc do komody i wyjmując  z szuflady granatową teczkę.

- Załatwi to i oddamy ci to jutro– zapewniła ją Hermiona.

- Dzieciaki jeszcze nie wiedzą? – spytała Luna.

- Nie. Nie wiem kiedy Theo i Tammy im powiedzą, że prawdopodobnie wezmą rozwód. W każdym razie mieli złożyć pozew, ale Zabini jest w szpitalu…

- Blaise jest w szpitalu? – Luna otworzyła szeroko oczy.

- Harry go zaatakował.

- Z zazdrości o Ginny? – zapytała od razu.

- Tak… - przyznała Hermiona.

- Nie wierzę w to co się dzieje. Mam wrażenie, że otoczyli nas dawni ślizgoni… - zaśmiała się lekko.

- Sama nie wiem, co się dzieje Luna… - przyznała szczerze Hermiona.

- No nic, ogarniemy to. Ogarnęłyśmy wojnę z Umbridge i ministerstwem, a później z samym Voldemortem i jego śmierciożercami… Ogarniemy i to, prawda? – uśmiechnęła się do przyjaciółki.

- Mam nadzieję – Hermiona wstała, odpowiadając uśmiechem.

- Myślałam o zakupie AurumTela, to podobno bardzo ułatwia komunikację. Masz taki? Ginny mówiła, że to świetne.

- Jest super. Sowy nie mają szans…

- Podobno firma Dracona oferuje system ratalny. Zapytasz go o to? Byłabym wdzięczna…

- Jasne! Dam ci znać, jak przyjadę po dzieciaki. Zabieram je po przedszkolu do kawiarni. Nie wiem czy jutro rano odprowadzi je Tammy, czy znów ja…

- Dzięki, Hermiono. Jak przygotowania do przyjęcia w sobotę? – zapytała.

- Szczerze mówiąc, mało się angażuję… Mamy wynajętą firmę, a Ginny ustaliła z nimi niezbędne szczegóły – przyznała.

- Na pewno będzie cudownie – Luna uśmiechnęła się do niej.

- Mam nadzieję – Hermiona odwzajemniła jej uśmiech. – Nie żegnam się z tobą, bo będziemy się widzieć popołudniu. W razie czego fiuknij bezpośrednio do nas do domu – poprosiła.

- Nie bój się Herm, zadbam o dzieciaki najlepiej jak potrafię… - zapewniła.

- Wiem o tym – Hermiona odwzajemniła jej uśmiech, lecz coś w oczach przyjaciółki sprawiło, że się zawahała. – Wszystko dobrze? Masz trochę niepewną minę…

- To nic. Głupie myśli. Nie powinnam ich w ogóle do siebie dopuszczać – Luna skrzywiła się pod nosem.

Hermiona podeszła bliżej i położyła jej dłoń na ramieniu.

- Powiedź mi…

Luna wahała się jeszcze przez chwilę, w końcu westchnęła i zaczęła mówić.

- Gdy je dziś zobaczyłam… Jego dzieci… Przez chwilę zastanowiłam się, czy gdybym mu wtedy uwierzyła… Czy one mogłyby być moje? – wymówiła to wszystko ledwo słyszalnym szeptem.

Hermiona zacisnęła dłoń na jej ramieniu. Jeśli zgodnie z tym co podejrzewała i w sumie z tym co powiedziała jej Tammy, Theo pomimo lat wcale tak do końca nie zapomniał o Lunie, to oznaczało, że gdyby wtedy spróbowali, a jego miłość była silna i szczera… Mogłoby im wyjść. Naprawdę.

- Jeszcze założysz własną, szczęśliwą rodzinę – zapewniła ją z mocą.

- Chciałabym. Nie umiem się ostatnio w nic zaangażować. Poszłam na kawę z Adrianem Puceyem i wróciłam zniesmaczona, po jego nieco zbyt nachalnym sugerowaniu, że jest świetny w łóżku – opowiadała.

- Na wszystko przyjdzie czas – Hermiona posłała jej pokrzepiający uśmiech.

- Mam nadzieję – Luna też się łagodnie uśmiechnęła . – Odprowadzę cię do holu – zaproponowała.

- Nie trzeba! Na pewno masz mnóstwo pracy!

- Jeśli nie masz nic przeciwko, chętnie skoczę na kawę i ciastko z tobą i dzieciakami. Desperacko potrzebuję się oderwać od tej całej papierkologii – mówiła.

- Byłoby fantastycznie! Zabiorę też najmłodszego i wybierzemy się do kawiarni w parku w mugolskim Londynie – zdecydowała.

- Super, to do zobaczenia o trzeciej – Luna uśmiechnęła się do niej na pożegnanie.

- Na razie Lun! – Hermiona pomachała do niej i wyszła z gabinetu.


💞💞💞


                Siedział za biurkiem i próbował ogarnąć na szybko dokumentację. Ministerstwo przesunęło przesłuchanie Pottera, ale i tak miał się tam stawić za godzinę. Musiał się pośpieszyć.

Pukanie przerwało jego chaotyczne przerzucanie papierów. Nim zdążył otworzyć usta, Elen otworzyła drzwi i wprowadziła do pokoju jego gościa.

- Twoja żona do ciebie – rzuciła cierpko goblinka, mierząc Tammy niechętnym spojrzeniem.
Jakoś nigdy jej nie polubiła.

- Dzięki El – Theodore wstał, przyglądając się uważnie Tamm.

Ubrana była w krótki, biały płaszczyk – dość zaskakująco, jak na fakt, że był sierpień, oraz w pończochy i szpilki.
Włosy miała upięte w wysoki, elegancki kok, w jej uszach lśniły diamenty – te same, które podarował jej na ostatnią rocznicę ślubu.
Miała zrobiony staranny makijaż, ale on od razu zauważył zaklęcia maskujące. Na pewno niewiele spała tej nocy.

- Cześć Nottie – uśmiechnęła się do niego zalotnie.

- Jak masz do mnie jakąś sprawę, mogłaś zadzwonić na AurumTel. Nie było potrzeby przychodzić.

- Musimy porozmawiać – Tammy podeszła bliżej, lekko rozchylając poły płaszczyka.

- To możemy się umówić, że wpadnę do ciebie wieczorem. Teraz nie mam czasu… Zabini jest w szpitalu. Muszę zaraz jechać do ministerstwa, bo prowadzę jego sprawę o…

- Zabini! Malfoy! Wiecznie oni! Może zainteresowałbyś się swoją rodziną?! Życie nam się sypie, a ty mi mówisz, że nie masz czasu, bo coś związanego z twoimi przyjaciółmi jest ważniejsze? – wykrzyczała.

- Życie nam się sypie, bo nie umiałaś utrzymać nóg razem, a potem kłamałaś, kombinowałaś i udawałaś! Nie waż się mieć do mnie pretensji! – Theo poczuł napływ irytacji.

- Przyszłam jeszcze raz przeprosić. I się pogodzić… - Tammy rozwiązała płaszczyk i jego oczom ukazał się koronkowy, biały gorsecik, który wypychał jej piersi w górę i znacząco zwężał talię.

Theodore potarł twarz w geście rezygnacji.

- Chyba ze mnie kpisz, Tamm… Naprawdę myślisz, że uprawianie seksu w moim biurze załatwi nasze problemy?

- Dlaczego nie? – Tammy zbliżyła się do niego, zalotnie oblizując usta. – Seks na zgodę zawsze nam dobrze wychodził – stanęła tuż przed nim i wyciągnęła dłoń, by dotknąć jego policzka.

Theodore unieruchomił jej rękę, uściskiem w nadgarstku, nim zdążyła go sięgnąć.

- Nic z tego! Nie pogodzimy się i nie wrócimy do siebie, to mogę ci zagwarantować. Ubierz się i wyjdź – powiedział twardo, odpychając jej dłoń.

- Theoś… Wiem, że chcesz – Tammy znów spróbowała go dotknąć.

- Na samą myśl o tym, co robiłaś z tym mugolem, mnie mdli – spojrzał na nią, nie kryjąc pogardy.

- Przeproszę cię… Ładnie cię przeproszę… - Tammy chciała sięgnąć do zapięcia jego spodni, ale Theo szybko odepchnął jej ręce i odsunął się kilka kroków.

- Naprawdę chcesz, bym na koniec tego wszystkiego uznał cię jeszcze za żałosną? – wycedził przez zaciśnięte zęby.

W oczach kobiety błysnęły łzy.

- Kocham cię! Nie wiem kiedy, ale zakochałam się w tobie Theo. Naprawdę. Nie odchodź ode mnie i nie rozbijaj naszej rodziny – prosiła płaczliwie.

Nott zamknął oczy i wziął głęboki oddech.

- Nie kochasz mnie, Tammy. Kochasz tylko nasze życie. To, że mamy pieniądze, by wygodnie żyć. To, że jesteś poważana wśród magicznej arystokracji i uważana za wzór żony i matki. Boisz się, że gdy ten obrazek  runie, nie zostanie ci już nic…

- Wcale nie! Kocham ciebie! Kocham to, jakim jesteś mężem i ojcem! To, że o nas dbasz! To, że poświęcasz nam czas…

- Więc dlaczego poszłaś do łóżka z innym? – zapytał cicho.

Tammy szybko przełknęła łzy.

- Bo byłam ciekawa… On i ja kiedyś byliśmy tacy zakochani. Chciałam zobaczyć…

- I zobaczyłaś. Teraz ponieś konsekwencje swojej ciekawości z godnością. Ubierz się i wyjdź. Odwiozę wieczorem dzieci i wtedy pogadamy – zdecydował.

- Dziś przyjeżdżają Sammy i Rolf. Wróć do domu! Nie chcę żeby wiedzieli o nas… - mówiła, a łzy płynęły jej po policzkach.

- Nie. I tak się dowiedzą, więc lepiej powiedź im to od razu – zaproponował.

- Proszę cię… Pojutrze jest przyjęcie! Nie możemy pójść tam oddzielnie!

- I nie pójdziemy. Nie chcę żebyś tam przychodziła. Odwiozę dzieci do rodziców, a ty zaplanuj sobie jakieś wyjście, ale u Malfoyów się nie pokazuj.

- Nie możesz mi tego zabronić! – krzyknęła.

- Proszę cię o to. Nie chce by musieli się martwić o nas w ten dzień. I tak mają sporo na głowie, a na dodatek zajmują się jeszcze naszymi dziećmi.

- Nie chcesz żebym przychodziła, bo od razu masz zamiar uderzyć do tej chudej blondyny?! – zasyczała wściekle.

- To już nie powinno cię interesować, Tamm – powiedział cicho.

- Theo! Jak mam ci udowodnić, że naprawdę cię kocham?! – rozpłakała się w głos.

- Oszukałaś mnie w najgorszy możliwy sposób. Nie umiałbym ci już zaufać, nigdy. Nasze życie razem nie jest już możliwe – tłumaczył jej spokojnie.

Tammy otarła łzy.

- Czy dzieci mogą jeszcze dziś zostać z tobą? Ja… Muszę pomyśleć.

- Oczywiście, że mogą – zapewnił ją. – Odwiozę je do ciebie dopiero w poniedziałek po przedszkolu, zgoda?

- Tak – wyszeptała i na nowo zawiązała płaszczyk.

- Skorzystaj z kominka, nie cofnąłem jeszcze połączenia – przyznał.

- Dziękuję. Ja… Do zobaczenia – Tammy z opuszczoną głową podeszła do paleniska i złapała garść proszku.

- Dbaj o siebie – poprosił cicho Theo.

- Ty o siebie też, Nottie – wyszeptała, po czym zniknęła.

Theodore ukrył twarz w dłoniach. Miał nadzieję, że nie popełniał właśnie największego, życiowego błędu. Nie mógł jednak postąpić inaczej. Jej zdrada bolała tak bardzo, że samo patrzenie na nią wprawiało go w niechęć i irytację.
Nie. Nic nie było już w stanie uratować tego związku…

💞💞💞

Nie wiem czy będzie jutro rozdział - nie wykluczam, nie zapewniam... Zobaczymy 😋
I żadnych 🐼 rewolucji! 😋

Kinia Wam nie podeśle kolejnego spoilera, bo nie czytała jeszcze 53 rozdziału - bo ledwo go skończyłam. 

Zapasy TNMŻ zdechły... Ale wena jest, zobaczymy co z tego będzie 😋