51. Teraz nie mów... chcę tego dla nas!

 Dedykacja: Dla fanek Daddy Malfoya i Malfoy Baby 😋

💞💞💞

                Siedział z Theo na dole tak długo, aż dzieciaki już wykąpane i przebrane nie poprosiły go, by poszedł na górę im poczytać przed snem.
Draco z uśmiechem patrzył, jak przyjaciel niesie lekko już przysypiającego Juniora na rękach. Wciąż nie mógł uwierzyć, że życie Theo właśnie się posypało.
On i Tammy zawsze byli dla niego wzorem idealnej rodziny…
Rodziny, którą kiedyś chciałby mieć.

Wiedział, że nie było między nimi tej dzikiej, pierwotnej i prawdziwej miłości. Ale była przyjaźń, szacunek i zrozumienie. Tego samego chciał od swojej aranżowanej żony w przyszłości.
Wstał i również skierował się na górę.

Teraz miał żonę, którą kochał. Naprawdę. Mocno. Prawdziwie. Wiedział, że ma jej przyjaźń, szacunek i oddanie. Ale zrozumienie…? Czy zrozumiała to, że z zazdrości o nią, był nawet skłonny zrobić komuś krzywdę? On nie rozumiał do końca czemu z nich zrezygnowała, a ona najwyraźniej czemu wtedy bardziej nie walczył…
Wciąż się kłócili i godzili. Jedna, wielka huśtawka.


💞💞💞

                Wszedł do sypialni z zamiarem wzięcia szybkiego prysznica i natychmiastowego zapadnięcia w sen.
Zamarł w drzwiach, widząc jak Hermiona stoi nad kołyską, bujając w ramionach Tobiasa. Nuciła coś cichutko, z uwielbieniem wpatrując się w twarz śpiącego malucha.
Zaschło mu w gardle, a puls przyśpieszył.
W życiu nie widział niczego piękniejszego…
Przez jedną, cudowną chwilę wyobraził sobie, że oto jego żona, układa do snu ich własne dziecko. Owoc ich miłości. Ich przyszłość. Cały świat. Ich wszystko…

Hermiona chyba wreszcie zorientowała się, że ktoś na nią patrzy, bo uniosła głowę i spojrzała na niego. Od razu obdarzyła go ślicznym uśmiechem, który automatycznie odwzajemnił.
Przyłożyła palec do ust i powoli odłożyła bobasa do jego kołyski, stojącej od jej strony łóżka.

- Dopiero zasnął – wyszeptała cicho, podchodząc do niego.

- Zostanie w naszej sypialni? – zapytał, lekko tym zdziwiony.

- Nie chciałam tego zwalać na służbę. Poradzę sobie. Opiekowałam się Molly i Victorie gdy były takie malutkie – wyjaśniła.

- Wiesz, że w ciebie nie wątpię – odszepnął, przyciągając ją do siebie.

Musiał dosłownie zacisnąć szczęki, by nie poprosić jej teraz, by poszła z nim do łóżka tylko po to, by mogli sobie zrobić własne dziecko. Nagle zapragnął tego bardzo mocno… Nie. W zasadzie zawsze tego chciał. Tylko ona. Jedynka właściwa kandydatka na matkę jego potomka.

- Tak mi strasznie żal tego maleństwa… - wyszeptała, wtulając się w jego szyję. – Tilly i Juniora też. Ich poukładany świat wkrótce runie…

- Ciągle do mnie nie dociera, że Tammy go zdradziła.

- Widać, że żałuje… Jest kompletnie załamana – przyznała Hermiona, odrywając się od niego i idąc w stronę łazienki.

Draco poszedł za nią. I tak zostawiła otwarte drzwi, by słyszeć jeśli Tobias, by się przebudził.
Rozebrała się bez skrępowania i weszła pod prysznic. Draco nie mógł odpuścić takiej okazji, więc sam też szybko zrzucił ciuchy i wszedł tam zaraz za nią.

- Ani się waż! Obudzimy dziecko – zamruczała, gdy objął ją w talii i pocałował w szyję.

- To musisz być bardzo cicho, kochanie – wyjaśnił, delikatnie sunąc dłońmi po jej nagim ciele.

- Jesteś niemożliwy… - wyszeptała, odchylając głowę i kładąc ją na jego barku.

- Zaraz pokaże ci coś niemożliwego – obiecał, całując ją wzdłuż linii szczęki.

- Draco… Naprawdę nie chce go obudzić… – wyszeptała, obracając się łapiąc jego twarz i patrząc mu w oczy.

- A myślałem, że to żarty, gdy mówili, że po pojawieniu się dzieci, nici z seksu – westchnął z udawaną rezygnacją.

Hermiona zaśmiała się cicho.

- Skoro już tu jesteś, to możesz umyć mi plecy, a potem ja umyję twoje… - zaproponowała.

- Jeśli to jedyna bliskość, na którą mogę liczyć, to tak zróbmy – powiedział, sięgając po buteleczkę jej żelu pod prysznic.

Umył jej plecy, nie mogąc się powstrzymać przed tym, by nie złożyć kilku szybkich pocałunków na jej słodkiej szyi.

- Prowokator – skarciła go za to z delikatnym uśmieszkiem.

- Po prostu zakonspirowany wampir, który chciał sprawdzić czy można cię już skonsumować – zażartował.

- Nie można. Chodź wampirze, teraz moja kolej… - Hermiona stanęła za nim i zaczęła delikatnie namydlać mu barki i łopatki, sunąć powoli swymi dłońmi po jego ciele.

- I kto tu prowokuje? – westchnął, odchylając głowę i zamykając oczy.

- Ja tylko dbam o to byś był czysty – wymruczała w jego kark, stając na palcach.

- Cóż za hojność z tej strony, dzięki skarbie… - westchnął, wyraźnie walcząc z podnieceniem.

- Nie ma za co – zaśmiała się.

Przesunęła dłońmi niżej, myjąc jego lędźwie i kierując swe palce w stronę umięśnionych pośladków. Nagle jednak coś przykuło jej uwagę. Pionowa blizna na samym środku dolnej części jego kręgosłupa… Widziała ją pierwszy raz, a znała jego ciało naprawdę dobrze.
Przejechała delikatnie palce po bliźnie i ze zdziwieniem spostrzegła, że Draco automatycznie się spiął.

- Skąd masz te bliznę? – zapytała z ciekawością.

- Z wypadku – burknął cicho.

- Jakiego?

- Motocyklowego – odpowiedział, dziwnie zdławionym głosem.

- Miałeś wypadek na motocyklu? – zdziwiła się.

- Jak widzisz – sarknął, chyba trochę zirytowany, po czym zakręcił wodę i wyszedł z pod prysznica.

Hermiona odwróciła się za nim, nie bardzo rozumiejąc, czemu tak zareagował. Czyżby się wstydził? Przecież wypadki się zdarzają… Choć, skoro została blizna, to ten jego musiał być dość poważny. Widziała jednak wyraźnie, że Malfoy nie ma ochoty dłużej o tym rozmawiać, bo tylko zabrał z sobą ręcznik i od razu wyszedł z łazienki.
No nic… Może innym razem coś więcej jej opowie. Odkręciła na nowo wodę, by umyć swoje włosy.
Nagle uderzyło ją jedno wspomnienie.
Zabini, patrzący na nią w złości i mówiący: „Wiesz, że prawie go wtedy zabiłaś, Granger…? Rok dochodził do siebie!”. Czy to mogło mieć jakiś związek? O Godryku…


💞💞💞


         Gdy wróciła do sypialni, Draco leżał już po swojej stronie łóżka, z zamkniętymi oczami i ręką przerzuconą za głową. Jednak coś w zaciśniętej linii jego szczęki, powiedziało jej, że wcale nie był blisko zaśnięcia. Przeciwnie, był spięty i rozdrażniony.
Westchnęła cicho, kładąc się obok niego i sięgając po różdżkę. Rzuciła zaklęcie ciszy na kołyskę Tobiasa, tak, by żadne dźwięki do niej nie docierały, a ona mogła go od razu usłyszeć, jeśli się obudzi. Wsunęła się ostrożnie pod kołdrę i przysunęła do niego, delikatnie kładąc swoją dłoń na jego umięśnionym brzuchu. Od razu objął ją ramieniem, najpewniej myśląc, że chce się tylko do niego przytulić.
Nie mogła pozwolić mu pójść spać tak spiętemu…

Pocałowała go tuż pod barkiem, a później zjechała swoimi ustami niżej na jego klatę.

- Co ty robisz? – zapytał, otwierając oczy i patrząc na nią niepewnie.

- Nic nie mów, bo obudzisz małego – postanowiła mu nie mówić o zaklęciu. – Musisz być bardzo cicho – uśmiechnęła się do niego przebiegle, po czym odrzuciła kołdrę i chwyciła za brzeg jego czarnych bokserek.

- Hermiona… - zaczął mówić, ale przerwał, gdy złapała jego męskość w swoją dłoń i zaczęła go pieścić.

- Ciii… - wyszeptała, po czym pochyliła się i wsunęła go w usta, z satysfakcją patrząc, jak ledwie zdusił swój jęk.
Dobrze. Chciała dać mu prawdziwą rozkosz, tak by dziś zasnął bez napięcia i bez złych wspomnień.


💞💞💞


                Tobias obudził się krótko po pierwszej w nocy. Hermiona od razu zapaliła nocną lampkę i wstała do niego. W duchu podziękowała sobie, że nie pozwoliła mężowi na odwdzięczenie się seksem, po jego orgazmie, bo jak nic byłaby teraz zupełnie bez sił. Spojrzała na Draco, który nawet przez sen marszczył brwi w niezadowoleniu, słysząc coraz głośniejszy płacz.

- Już, już słoneczko! Ciocia zraz cię przewinie, a potem dostaniesz swoje jedzonko, mój mały, słodki głodomorku – uspokajała dziecko, niosąc go w stronę komody, na której ustawiła przewijak i wszystkie akcesoria potrzebne jej do zmiany pieluszki.

- Pomóc ci? – dobiegł ją jego zachrypnięty głos.

- Zobacz Tobias, wujek Draco też wstał. Spójrz jakie ma śmieszne włosy – zaśmiała się, podnosząc maluszka, tak by oparł główkę na jej ramieniu.

- Nie, to nie wiedźmo – mruknął, rzucając się z powrotem na łóżko.

- Mógłbyś przywołać z dołu jego butelkę? Adelajda obiecała zostawić ją pod zaklęciem cieplnym – poprosiła, bujając cicho kwilącego w jej ramionach maluszka.

- Jasne – Draco podniósł się i sięgnął na nocny stolik po swoją różdżkę. Machnął nią krótko. - Accio butelka!

Drzwi się otworzyły i do pokoju wleciała nieotwarta butelka whisky…

Hermiona parsknęła śmiechem.

- Zaklęcie rozpoznało, jakie butelki najczęściej do siebie przywołujesz – wytknęła mu.

- Albo to, czego najbardziej teraz potrzebuję – wykrzywił usta w uśmieszku. Machnął różdżką raz jeszcze. – Accio butelka z mlekiem Tobiasa – wymówił wyraźnie.

Butelka szybko nadleciała do pokoju, a Hermiona podeszła w stronę dużego fotela, który wytransmutowała wczoraj z krzesła.

- No już skarbeńku… - szeptała do Tobiasa, układając go wygodnie w swoich ramionach i szybko sprawdzając, czy mleko ma odpowiednią temperaturę.

Draco ułożył się wygodnie, tak by móc obserwować całą scenę, nie tracąc z niej niczego. Patrzenie na nią, jak karmiła małego z czułym uśmiechem, było lepsze niż chęć zapadnięcia w sen.


💞💞💞


                Po dwóch godzinach trochę jednak żałował, że się nie zdrzemną kiedy był spokój. Tobias nie był specjalnie skłonny do spania, dlatego od dwóch godzin ciągle marudził i popłakiwał, nie pozwalając się odłożyć ani na trochę do kołyski.
I choć Hermiona nadal gruchała do malucha z czułym uśmiechem i bez przerwy go nosiła, Draco wyraźnie widział, że też robiła się coraz bardziej zmęczona.

- Daj, teraz ja go trochę wezmę – zdecydował, wstając. – To w końcu był syn jego przyjaciela… A w zasadzie… Niemniej mały był tu, bo należał do rodziny jego przyjaciół.

Hermiona nie miała żadnego obowiązku się nim zajmować, bo ledwo znała Tammy… W sumie Theo też. To przez fakt, że wróciła do niego, poznała tę rodzinę i Draco wiedział, że od razu oddała im swoje serce… Taka była. Kochająca, oddana, pomocna i przyjacielska… Nie mógł tego zignorować i po rzuceniu zaklęcia odwrócić się i spać dalej, zostawiając ją z tym samej.

- Jesteś pewien? – spytała, gdy podszedł do niej i wyciągnął ręce.

- Nosiłem Tilly i Theo Juniora, umiem trzymać dziecko – zapewnił, odbierając od niej Tobiasa i układając go wygodnie w swoich ramionach.

- Pasuje ci to – zaśmiała się, patrząc na niego ze ciepłym uśmiechem.

- Nie tak, jak tobie – odpowiedział zupełnie szczerze.

- Uwielbiam dzieci. George zawsze się wściekał, bo byłam pierwszą chętną do noszenia jego bratanic i w czasie obiadów w Norze nie mógł nawet ze mną pogadać, bo ciągle zajmowałam się dziećmi – wspominała.

- Nie miał innej okazji do rozmowy? – burknął Draco, delikatnie kołysząc cicho kwilącego Tobbiego.

- Czasem nie. Oboje byliśmy pracoholikami. Te coniedzielne spotkania to był czasem jedyny czas w tygodniu na spotkanie. Oczywiście wtedy nie wiedziałam, że wiecznie go dla mnie nie ma, bo mnie zdradza – zaśmiała się nieco gorzko, siadając w fotelu i patrząc na to, jak jej mąż spaceruje po sypialni z maluchem w ramionach.
Ciągle się czule uśmiechała na ten widok.

- Coś ty robiła przy tym bęcwale? – mruknął Draco, wyraźnie zniechęcony.

Hermiona otworzyła usta, chcąc odpowiedzieć. Szybko jednak je zamknęła.

- Sama nie wiem – odpowiedziała ogólnikowo.

- Dlaczego nie powiesz tego co chciałaś? Jest prawie trzecia w nocy, a my gadamy o twoim popieprzonym byłym narzeczonym,  w czasie gdy Tobbias planuje chyba zaraz zapełnić na nowo swoją pieluchę – Draco zaśmiał się cicho. – Nawet on wie, że Weasley był gównianym narzeczonym… - dodał złośliwie.

Hermiona mimowolnie się roześmiała.

- Jesteś jedynakiem, tak jak ja. Nigdy nie tęskniłeś za czymś większym? Za dużą rodziną, pełną śmiechu, radości…?

- Większość moich znajomych, to jedynacy. Theo, Zabb, Pansy, Gregory… A jeśli już ktoś ma rodzeństwo, to zazwyczaj jedno, tak jak Dafne i Astoria, czy Tracey i Roger. Taki ewenement, jak Weasleyowie znam tylko z opowieści…

- U nich zawsze się coś działo. Zasadniczo poza opowiadaniem, co w pracy, cała reszta wszystkich tematów pomiędzy mną, a Georgiem kręciła się wokół jego rodziny. A to coś w drużynie Rona, a to znów coś u Ginny i Pottera, Percy miał jakąś sprawę, Bill chciał wyskoczyć na piwo… Ciągle coś się działo. Kupowanie prezentów na święta zajmowało mi trzy tygodnie i musiałam sobie zapisywać, żeby przypadkiem kogoś nie pominąć – wspominała z uśmiechem.

- A gdzie w tym wszystkim byłaś ty i twoje potrzeby? – spytał cicho, głaszcząc Tobiasa po pleckach.

- Moją potrzebą było posiadanie rodziny – przyznała. – Tego właśnie przy nim szukałam.

Draco przyjrzał jej się uważnie. Doskonale wiedział, że poza rodzicami nie miała na świecie nikogo… Zawsze sądził, że zgodziła się wyjść za niego, po to, by odnaleźć w sobie poczucie przynależności. Gdzieś i do kogoś. Znów poczuć się częścią rodziny… Zapewne dopiero tuż po ślubie, uświadomiła sobie z czym się wiążę życie z taką rodziną, jak jego. I dotarło do niej, że nie tego chce… I wtedy uciekła.
Nagle do jego nosa doleciał naprawdę okropny zapach.

- Zdaje się, że Tobbias skończył – burknął z niechęcią.

Hermiona roześmiała się i wstała.

- Nie będę zołzą i nie powiem ci, że masz to zrobić sam – powiedziała, odbierając małego z jego ramion.

- Nigdy nie przewijałem dzieci – przyznał, oddając jej Tobiasa. – Ale zapach naprawdę zwala z nóg – skrzywił się.

- To jeszcze nic, bo mały na razie pije tylko mleko. Poczekaj, jak zacznie jeść mięso – zażartowała.

- Służba dałaby sobie z tym radę – burknął.

Hermiona spojrzała na niego przez ramię.

- Mówiłeś, że pierwszy raz „tato”, powiedziałeś do waszego ogrodnika, bo widywałeś go częściej niż swojego własnego ojca – wspominała.

- To prawda – Draco zaśmiał się cicho. – Lucjusz dostał wtedy prawie szału. Matka długo mu to wypominała…

- Chciałbyś by twoje dziecko nazwało tak Boba, bo by się nim częściej zajmował od ciebie? Albo Samuela, w końcu to też ogrodnik.

Draco nieco się spiął.

- Dobrze wiesz, że całe życie walczę o to, by nie być taki jak on…

- Przepraszam, nie tak to miało zabrzmieć. Chodzi mi o to, że dziecko potrzebuje uwagi rodziców i kontaktu z nimi. Myślę, że Tobias jest taki niespokojny, bo wie, że nie ma przy nim mamy i taty. Theo i Tammy są mocno związani z dziećmi… - mówiła, jednocześnie zmieniając pieluchę.

- Nie chodzi mi o to, żeby się nie zajmować własnym dzieckiem, tylko by te najbardziej nieprzyjemne czynności przejmowała służba – tłumaczył nieudolnie.

Hermiona wywróciła oczami i z dezaprobatą pokręciła głową.

- Cały ty… Przyjemność tak! Przykre obowiązki i zaraz zaczyna się szukanie drogi na skróty – wytknęła mu.

- Chcesz mi powiedzieć, że jestem egoistą? – Draco posłał jej zirytowane spojrzenie.

- Tylko, że jesteś wygodny – zaśmiała się, podając mu małego. – Bujaj go dalej, bo dobrze ci szło – nakazała, sprzątając na pomocą różdżki zapaskudzoną pieluchę i idąc do łazienki, by umyć ręce.

- Nie jestem wygodny – burknął, gdy wróciła, nadal próbując ukołysać Tobiasa.

- Jesteś. Zawsze byłeś. To nie wada, tylko… taka mała skaza na tobie – uśmiechnęła się do niego.

- Gdybym był wygodny, to bym kazał ci zostać tu dziś samej, a ja poszedłbym do którejś z gościnnych sypialni i spał w najlepsze. 

- Zostałeś, bo sam jesteś poruszony tym co spotkało twoich przyjaciół. Dziecko, które teraz trzymasz nie jest synem Theodora… A mimo wszystko nie chcesz go odrzucić – Hermiona uśmiechnęła się do niego.

- Gdy pojechałem odwiedzić Tammy po porodzie do szpitala i wziąłem małego na ręce, odniosłem dziwne wrażenie, że nie ma on nic z Theodora.  Tammy ciągle mówiła, że jest do niego tak samo podobny, jak Junior zaraz po urodzeniu. Przytaknąłem jej, choć się z tym nie zgadzałem. Niemniej cieszyłem się, że już po wszystkim, bo Nott prawie odchodził od zmysłów, z powodu przeciągniętego terminu. Najdziwniejsze jednak było to, że Tamm zapytała mnie, czy bym nie mógł namówić Theo na zmianę decyzji dotyczącą chrzestnych. Nalegała, by zostali nimi Zabini i Pansy, choć wszyscy myśleliśmy, że będzie to Sammy i Rolf. Teraz sądzę, że chciała tego, po to by mały i tak miał kontakt z nami wszystkimi, nawet jeśli się to wyda…
Mimowolnie zaczął wspominać.

- Wszystko gotowe, panna młoda nie uciekła, a twojej matce Zabini wrzucił do drinka nieco eliksiru radości, więc szczerzy się do wszystkich szeroko i wcale nie psioczy – wyjawił Draco z nieco drwiącym uśmiechem.
Theodore zachichotał.
- To dobrze. Jej marudzenie zepsuło by i tak kiepski dzień… Sam nie wiem czego ona chciała. Jednocześnie mówiła, że bękart w rodzinie Nottów to skandal, a z drugiej strony nie bardzo potrafi zaakceptować Tammy. Wiesz, amerykańskie rody czystej krwi, to dla niej, coś jak nasi półkrwiści…
- Czysta krew… Pieprzenie bez kompletnie żadnego sensu! – burknął Malfoy.
- Wiem, że to zapewne dla ciebie nie łatwe… W przyszłym miesiącu minie rok?
Draco powoli skinął głową.
- Nie wiesz co…?
- Unikam wszelkich informacji. Gdy widzę lub słyszę gdzieś jej nazwisko, zmywam się jak najdalej mogę – przyznał.
- Słyszałem, że spotykałeś się ostatnio z jakąś dziewczyną. Zabb coś mówił…
- To nic znaczącego – odpowiedział od razu Draco.
- Domyślam się, skoro jej tu dziś nie przyprowadziłeś – Theo popatrzył na niego ze współczuciem.
- Jeszcze nie czas na coś poważnego – przyznał blondyn.
- Nadal ci nie przeszło?
- Nie – odpowiedział krótko.
Theodore podszedł i klepnął go w ramię, jednocześnie spoglądając do ogrodu, gdzie było już pełno gości.
- Powiesz mi, jak to jest? – spytał cicho.
- Co? – nie zrozumiał Malfoy.
- Jak to jest brać ślub z miłości…?
Nottie spojrzał w twarz przyjaciela i odkrył na niej delikatny uśmiech.
- Czujesz się wtedy, jak najszczęśliwszy człowiek na świecie – odpowiedział bez zawahania.
- Zazdroszczę ci. Ja czuję się, teraz trochę jak plumpka złapana do siatki – przyznał ponuro.
- Powiedź słowo, a uciekniemy na twoim Testralu! – Draco popatrzył na niego z całkowitą powagą.
- Nie… Dam radę. Jestem dorosły. Czas zostać odpowiedzialnym – wyszeptał.
- Szkoda, że nie stosujecie tego zaklęcia, co mój ród. Nie miałbyś teraz problemu.
- Może szkoda, że wy je stosujecie… Może wtedy…?
Draco uśmiechnął się i pokręcił głową.
- Ja nie jestem specjalnie odpowiedzialny… Ale ona jest. Zawsze była.
- Sorry, nie chciałem wzbudzać złych wspomnień – przeprosił Theodore.
- Cały dzisiejszy dzień je wzbudza. Ale tu nie chodzi o mnie, tylko o ciebie, stary! Jesteś pewien, że chcesz to zrobić?
- Jestem… Idziemy – Theo potarł kark i z ciężkim westchnieniem ruszył do wyjścia z pokoju.
Ku swojemu zaskoczeniu, Draco uświadomił sobie, że trochę współczuje przyjacielowi. On na swój ślub zbiegł po schodach z ósmego piętra, z ekscytacji nie mogąc doczekać się na windę. Może teraz nadal bolało… Ale nie mógł żałować tego, jak bardzo szczęśliwy był tamtego dnia.


- Tammy mnie dziś poprosiła, byśmy nie wpychali go w ramiona Luny Lovegood – przyznała Hermiona.

Draco oderwał się od wspomnień i nieco poprawił ułożenie Tobbiego w swoich ramionach.

- Wiedziałem o niej od Puceya, ale nigdy nie odważyłem się zapytać o to Theo. Nie chciałem wzbudzać niepotrzebnych wspomnień.

- Zauważyłam, jak Theo się spiął na jej widok na przyjęciu… No i że wyszedł, gdy to ona złapała bukiet, a Pucey podwiązkę…

- Nie mam zamiaru się wtrącać, ale niech Tammy nie liczy na to, że będę go namawiał, by z nią został. Skrzywdziła go w najbardziej ohydny sposób – powiedział sucho.

- Zgadzam się. Nie wtrącajmy się, tylko pomagajmy, jak możemy – Hermiona wstała i do niego podeszła. – Brawo wujku Draconie, udało ci się – pochwaliła cicho, odbierając śpiącego malucha z jego ramion.

- Widzisz! Nie potrzebuję służby! Radzę sobie we wszystkim – Draco wyszczerzył się do niej.

                Szybko wskoczyli do łóżka, chcąc wreszcie się wyspać. Gdy dwie godziny później, Tobby znów obudził ich płaczem, Draco już wcale nie był pewien, czy nie potrzebuje jednak służby,  a gdy rano, półprzytomny szedł do łazienki, to Hermiona mogła przysiąc, że mamrotał pod nosem:

- Siedem Smoków z Wiltshire? Chyba cię pojebało, Malfoy. Nigdy w życiu. I nad tą dwójką się lepiej poważnie zastanów…

Musiała zdusić swój śmiech poduszką, by się nie zorientował, że go usłyszała.

💞💞💞


                Na szczęście dziś Ginny czuła się lepiej. Zjadła wraz z nimi, oraz Theo i dziećmi śniadanie i szybko pobiegła do Munga. Draco załatwił Zabiniemu prywatną salę, do której mieli go rano przenieść, tak więc Ginny śmiało mogła go odwiedzić. Theodore śpieszył się na poranne przesłuchanie Pottera i wydanie decyzji o jego ewentualnym wyjściu za kaucją, a Hermiona pomogła ubrać Tilly i Juniora przed pójściem do przedszkola.
Nott cmoknął na do widzenia całą trójkę dzieci, szybko pytając, jak mały spał w nocy i dziękując im za opiekę nad nim, a Hermiona zapewniła, że wszystko było dobrze, gromiąc wzrokiem, krzywiącego się i wciąż ziewającego Malfoya.

- Nie idziesz dziś do firmy? – spytała Hermiona, gdy po śniadaniu stali przed kominkiem, a ona pomagała Tilly założyć jej różowy plecaczek?

- Nie. Creveey ma mnie zastąpić. Niech się wykaże, jest bardzo ambitny – Draco zachichotał.

- Super, więc przypilnujesz Tobiasa – Hermiona uśmiechnęła się do Marinny, która stała tuż obok nich z maluchem na ręku.

- Marinna sobie radzi – wtrącił od razu Draco.

- Wygodny… - zanuciła pod nosem, poprawiając kaptur w bluzie Juniora.

- Nie prowokuj, Granger – ostrzegł ją.

- Ja tylko stwierdzam fakty – Hermiona uśmiechnęła się do niego przekornie.

- Idźcie już, bo się spóźnicie – burknął Draco.

- Buziaki na do widzenia! – zawołała Tilly, podbiegając do Malfoya.

- Trzymaj się łobuziaro – Draco uściskał małą i uśmiechnął się, gdy mocno wycałowała go w policzek.

- Pa wujo! – Junior też podszedł i go uściskał.

Hermiona mimo szczerych chęci, musiała odwrócić wzrok. Ich dziecko byłoby tylko kilka miesięcy starsze od Tilly… Czy też żegnałoby go całusem, przed pójściem do przedszkola? Na pewno tak…

- Chodźmy. Jestem pewna, że nowe przedszkole się wam spodoba – Hermiona zmusiła się do uśmiechu i podała dzieciakom dłonie.

- Do zobaczenia rozrabiaki! – zawołał za nimi Draco, wyraźnie w dobrym nastroju.

Pomachali mu całą trójką, po czym wskoczyli w zielone płomienie.


💞💞💞


Draco oparł się na kanapie i odetchnął. Czy jego dzieci też będą go tak żegnać, a Hermiona będzie je osobiście odprowadzała do przedszkola? A może on sam będzie to robił, zanim pojedzie do firmy? Z zamyślenia wyrwało go ciche kwilenie. Tobias zamarudził na rękach pokojówki.

- Czas na kolejną butelkę – wyjaśniła Marina.

- To daj mi go i ją przynieś – zdecydował siadając wygodnie.

Skoro był pewien, że chce mieć dzieci, musiał nabierać wprawy. Hermiona miała rację. Nie mógł wyręczać się służbą. Nie będzie taki jak jego ojciec… Zresztą… - uśmiechnął się delikatnie pod nosem do Tobiasa. -  Hermiona i tak by mu na to nigdy nie pozwoliła.

Proszę bardzo moje rewolucjonistki 😋

Mam ostatnio mało czasu na pisanie i zapasy moich rozdziałów strasznie się skurczyły, wiec nie obiecuję, że teraz posty będą codziennie... 

Postaram się Was na bieżąco informować, czy rozdział danego dnia będzie czy też nie.

Za to na blogu 18+ - trzy publikacje w kolejce! Już o godzinie 00:01 kolejny bardzo hot wiersz Ann! Zapraszam Serdecznie! 😁😍