47. Teraz nie mów... to nie może trwać!

 Dedykacja: Dla wczorajszych poetek - dziewczyny bawiłam się przednio! Dzięki! 💕😂


💞💞💞

                Wszedł do domu i odstawił teczkę w holu. Przez cały czas czuł się, jakby przygniótł go ciężki głaz. Nawet wzięcie większego oddechu, bolało.

- Tata! – Tilly wystrzeliła do niego niczym strzała i zanim zdążył zdjąć pierwszy but, ona już wisiała mu na szyi.
Jego skarb. Jego cały świat.

- Cześć córeczko – odpowiedział, przyklękając na jedno kolano i obejmując ją mocno.

Zwykle na powitanie nazywał ją łobuzem czy szalonym puffkiem, dziś jednak chciał tylko poczuć jej czuły uścisk.
A co jeśli wkrótce, nie będzie mógł tego doświadczać codziennie?

- Tatuś! – Theo junior, też zaraz znalazł się przy nim, chcąc go uściskać.

Objął swoje dzieciaki, myśląc o tym, że jest prawdziwym szczęściarzem z powodu tego, że je ma. Cokolwiek nie wydarzy się dalej, przynajmniej nie zostanie sam. Już nigdy.

- Cześć Misiaku, jak tam dzisiejszy dzień? – Tammy uśmiechnęła się do niego, bujając w ramionach Tobiasa.

- Mógłby być lepszy – odpowiedział, patrząc na nią chłodno.

Miał wielką ochotę od razu wygarnąć jej, co o niej myślał, ale postanowił nie robić scen przy dzieciach. Te dwa małe szkraby, które tulił teraz do siebie, jeszcze nie wiedziały, że ich uporządkowany, wesoły świat, wkrótce może się skończyć.
Na jego miejsce powstanie nowy – przeplatany przekazywaniem ich sobie pomiędzy rodzicami, okraszony tęsknotą i łzami.
Czy naprawdę mógł im to zrobić?
Sam nie wiedział…

- Ktoś jeszcze chce się tu przywitać ze swoim tatą – zaśmiała się Tamm, podchodząc do niego z Tobiasem.

Theodore wstrzymał oddech. Kłamliwa, wyrachowana suka! A myślał, że ją dobrze zna! Taki był tego pewien!

Pochylił się i cmoknął Tobiasa w główkę, a ten uśmiechnął się do niego bezzębnymi usteczkami.

- Cześć synku, nie śpisz jeszcze? – wydusił z siebie, czując jak zaciska mu się gardło.

- Chyba specjalnie czekał na ciebie – Tammy posłała mu szeroki uśmiech. – On chyba nie może zasnąć bez buziaka od ukochanego tatusia!

- Obyś miała rację – warknął, wymijając ją i idąc do sypialni.
  
Wiedział, że nie da rady żyć z takim ciężarem. Nawet gdyby chciał, nie mógł udawać, że o niczym nie wie, bo to by go zabiło.
Wolał najgorszą prawdę i nie żałował, że ją odkrył.
Cokolwiek stanie się dalej… Miał dwójkę wspaniałych dzieci, rodzinę i przyjaciół. Poradzi sobie.

Spojrzał na ich zdjęcie ślubne stojące w ramce na kominku w sypialni. Nie był szczęśliwy, gdy je robiono i nie był szczęśliwy teraz. A chciał być. Bardzo. Choć przez chwilę…
Decyzja już zapadła.
Musiał zmienić swoje życie.

 
💞💞💞

                Wyszła na taras i zaciągnęła się przyjemnym, rześkim powietrzem. Andersonowie mieli stąd naprawdę piękny widok, nawet teraz gdy było już ciemno. Szum oceanu i światła uśpionego w oddali miasta, sprawiały niesamowite wrażenie.

- Ładnie tu, prawda? – usłyszała za sobą.

Wzdrygnęła się lekko i odwróciła z wymuszonym uśmiechem. Dante też się uśmiechał do niej, chyba zupełnie szczerze.

- Pięknie – odpowiedziała.

- Wiele jest na świecie pięknych rzeczy… – odparł cicho, podchodząc nieco bliżej.

Hermiona zdusiła w sobie ochotę na wyrażenie swojej głośnej dezaprobaty. Co za beznadziejny tekst!

- To prawda. Australia słynie z pięknych krajobrazów – odpowiedziała zdawkowo.

- Jesteś tu pierwszy raz? – zainteresował się, opierając się o balustradę tak blisko, że jego bok musnął jej zaciśniętą na poręcz dłoń.

Hermiona odsunęła się nieco do tyłu.

- Trzeci, ale teraz gdy mój mąż otworzył tu filię swojej firmy, zapewne będziemy podróżować tu częściej.

- Twój mąż to bardzo bogaty człowiek… - Dante spojrzał na nią uważnie.

- Mój mąż to wspaniały człowiek. Pieniądze są tylko dodatkiem. Jak dla mnie zbędnym – odwarknęła, praktycznie pewna, że on też uznał, że wszyła za mąż tylko dla pieniędzy.

- Godna pochwały postawa – znów uśmiechnął się do niej.

- Myślę, że po prostu normalna – odparła.

- Powiedź mi, Hermiono… Wierzysz w miłość od pierwszego wejrzenia? – zapytał cicho, delikatnie pochylając się w jej stronę.

- Nie – odpowiedziała krótko.

- Nie? – chyba go to zdziwiło.

- Nie. Myślę, że trzeba kogoś naprawdę dobrze poznać i odkryć wszystkie jego strony, by móc się w nim naprawdę i na poważnie zakochać.

W głębi ducha przypomniała sobie, że gdy pierwszy raz zobaczyła Dracona w wieku jedenastu lat, pomyślała o nim, że jest za blady i używa zdecydowanie za dużo brylantyny do swoich platynowych włosów.
A gdy się do niej odezwał, z tą pogardliwą miną, od razu pomyślała, że go nie polubi… Nigdy w życiu!
Cóż… I przez wiele lat naprawdę go nie lubiła.

To się chyba stało w ten dzień, gdy prawie utonął.
Siedziała właśnie w gabinecie McGonagall, gdy do środka wpadł zdyszany i kompletnie przemoczony Terry Boot.
- Pani dyrektor! W czasie rzucana nowych zabezpieczeń na Komnatę Tajemnicy, nagle puściła jedna rura i wszystko zalała woda…
- Ktoś tam był? – McGonagll zerwała się ze swojego miejsca, a Hermiona ruszyła zaraz za nią, czując jak głucho wali jej serce.
Malfoy dziś rano mówił jej przecież, że ma pracować przy barierach komnaty, jako, że zlecono to zadanie właśnie ślizgonom.
- Chyba Nott, Parkinson, Malfoy i Pucey – wyjaśnił pośpiesznie Trevor.
- Błagam, niech nic mu nie jest! – rozmyślała gorączkowo Hermiona, wbijając sobie boleśnie paznokcie w dłoń i heroicznie walcząc ze łzami, gdy biegli w stronę wejścia do komnaty.
Co prawda sama nie wiedziała, co tak właściwie działo się pomiędzy nimi. Byli na jednej kolacji i spacerze, no i codziennie rano oglądali wspólnie wschody słońca, całując się i przytulając pomiędzy krótkimi rozmowami… Ale nie deklarowali sobie przecież niczego poważnego.
Wbiegli do łazienki Jęczącej Marty, akurat w chwili, gdy Nott wyciągał z przejścia ledwo przytomną Pansy.
- Gdzie reszta? – zapytała od razu McGonagall.
- Draco wrócił się, by poszukać Adriana… Woda sięgała już prawie sufitu… - wyjęczał Theo.
Parkinson leżała płasko na plecach, oddychając ciężko.
- Trzeba coś zrobić! – zawołała Hermiona, czując jak panika skręca jej wnętrzności.
Nie mogła go przecież stracić!
- Tak, ja myślę, że może… - McGonagall wyglądała na zupełnie zdezorientowaną.
Hermiona próbowała uspokoić chaos w swojej głowie, gorączkowo próbując coś zaplanować. Właśnie wtedy usłyszeli cichy jęk, a po chwili w otworze ukazała im się platyna włosów Malfoya. Wlekł on na plecach nieprzytomnego Puceya. Obaj byli kompletnie przemoczeni.
- Panie Malfoy! Jak dobrze! – Minerwa westchnęła z widoczną ulgą.
- Adrian i Pansy powinni trafić do pielęgniarki – wtrącił Nott.
- Tak, tak! Oczywiście! – McGonagall szybko wyczarowała magiczne nosze, by przenieść chłopaka, a Nott wziął na ręce, wciąż kaszlącą koleżankę, po czym od razu wyszli z łazienki.
Draco siedział na podłodze, oparty o ścianę i oddychał ciężko. Biała koszula przylegała do jego przemoczonego ciała, a z włosów wciąż kapała mu woda.
- Bohater z ciebie, Malfoy – powiedział nieco kpiąco Boot.
Draco spojrzał na niego z wyraźną niechęcią.
- Terry możesz iść po Filcha? Musimy sprawić co z tą rurą – poprosiła Hermiona.
- Tak, oczywiście Hermiono! – Boot uśmiechnął się do niej przymilnie, po czym szybko wyszedł.
Hermiona przygryzła wargę i podeszła do Dracona.
- Jak się czujesz? – spytała, przyklękając przy nim.
Nie licząc ich wyjścia na kolację i pocałunku w deszczu, to był pierwszy raz, gdy znalazła się tak blisko niego, poza wieżą astronomiczną.
- Jakbym właśnie wykąpał się w śmierdzącym wodorostami jeziorze – odpowiedział, unosząc głowę i patrząc jej w oczy z delikatnym uśmiechem.
- Rzucę zaklęcie suszące…
- Lepiej nie, bo wtedy nie zmyję z siebie tego zapachu. Muszę koniecznie wziąć prysznic – westchnął i przeczesał palcami mokre włosy.
Hermiona nie wiedziała co nią kierowało, ale pochyliła się i po prostu go pocałowała.
Ulga jaka na nią spłynęła, widząc, że nic mu nie jest, była porównywalna do tego, co poczuła, gdy okazało się, że Harry jednak wciąż żyje… Mimo że Voldemort go zabił.
Draco oddał jej pocałunek, po czym oderwał się od niej z uśmiechem.
- Bo jeszcze pomyślę, że się o mnie martwiłaś, Granger – zażartował, a jego oczy błyszczały wesoło.
- Och! Zamknij się! – burknęła nim pocałowała go znowu.
I nim ten drugi pocałunek przeminął, ona już wiedziała, że przepadła. Naprawdę przestała go już nienawidzić. I naprawdę  szczerze i prawdziwie się w nim zakochała…

- Nie jesteś specjalnie romantyczką – westchnął Dante, co odpędziło od niej wizję tamtych wspomnień.

- To prawda – zgodziła się. – Od zawsze twardo stąpam po ziemi.

- I nigdy nie zrobiłaś niczego szalonego? – zainteresował się.

Hermiona uśmiechnęła się delikatnie pod nosem.

- Zrobiłam… I konsekwencje tego ponoszę do dziś.

- I nie masz ochoty zrobić czegoś znowu? – Dante znów nieco się do niej zbliżył.

- Nie. Nie nudzę się w swoim życiu, dlatego szaleństwa nie są mi potrzebne. A teraz wybacz, ale wrócę do środka czegoś się napić.

Odwróciła się z zamiarem odejścia, gdy on nagle złapał ją za dłoń.

- Szkoda, że nie wierzysz w miłość od pierwszego wejrzenia… - wyszeptał, patrząc jej w oczy.

- Cokolwiek masz zamiar teraz powiedzieć, radzę ci z tego zrezygnować, Dante – ostrzegła, wyszarpując swoją dłoń. – Nie jestem zainteresowana!

- Posłuchaj mnie, Hermiono… - poprosił, prawie płaczliwie.

- Wybacz, ale nie mam na to ochoty! – odwróciła się na pięcie i szybko weszła z powrotem do domu.

Cieszyła się, że Draco nadal siedział w gabinecie Ryana z innymi mężczyznami. Była prawie pewna, że ta rozmowa by mu się nie spodobała.


💞💞💞


                Po wizycie w ministerstwie nie miał dziś humoru. Był zniechęcony i skonsternowany. W jego głowie wciąż pojawiał się wpis z księgi rodowej. Eliksir aborcyjny.
 Kto? Która? To było przecież tak niedawno…
Czy sypiał wtedy jeszcze sporadycznie z Dafne, czy już nie? Nie na pewno nie. Nie byli w łóżku od przeszło pół roku,. A skoro to nie była ona, to pozostawały mu dwie opcje… Parvati Finnigan albo Olga Badock, żona Malcolma.
Nie miał pojęcia, która z nich to zrobiła. Jego romans z Olgą był krótki, bo widzieli się w sumie tylko trzy razy. Nie wykluczało to jednak ciąży. Był w szczerym szoku, że mogło do tego dojść. Przecież zawsze zabezpieczał się zaklęciem…

- Hej, co słychać?

Z kominka w salonie Malfoyów wyszła uśmiechnięta Ginny.
Poczuł się dziwnie nierealnie. Całował ją dziś… Trzymał w swoich ramionach, wdychając jej cudny zapach.
A później dowiedział się, że mógłby niedługo zostać ojcem… Co za jednocześnie fajny i popieprzony dzień!

- Coś nie tak? – zdziwiła się, patrząc na jego niepewną minę.

Zabini wstał i podszedł do niej.

- Obiecaj, że poczekasz – poprosił, patrząc jej w oczy.

- A ty? Wytrzymasz to? – zapytała cicho, delikatnie opierając swoją rękę na jego klacie.

- Przysięgam, że tak! – odpowiedział, łapiąc jej dłoń i składając na niej czuły pocałunek.

- W takim razie poczekam – uniosła się na palcach i musnęła jego usta krótkim pocałunkiem, po czym odwróciła się i odeszła.

Blaise uśmiechnął się delikatnie pod nosem.

- Tej szansy nie zmarnuję! – obiecał, chyba najbardziej samemu sobie. 


💞💞💞

- I jak ci się podobało? – zapytał Draco, całując ją w czoło, gdy szeroko ziewając oparła się o niego, gdy wjeżdżali windą na ich piętro.

- Było bardzo miło – odpowiedziała, pocierając zmęczone oczy.

- Wyglądasz na wykończoną – roześmiał się cicho.

- To było bardzo emocjonujący dzień – westchnęła, gdy wysiedli.

- Od razu się kładziemy.

- Serio? Nie będziesz zawiedziony? – zachichotała pod nosem.

- Obudzę cię za trzy – cztery godzinki – obiecał, również się śmiejąc.

- Za pięć – sześć? – poprosiła z nadzieją.

- Za cztery – pięć? – negocjował.

- Może być – odpowiedziała, wchodząc do ich apartamentu.

- Zostawiłem AurumTel w drugiej sypialni – mruknął, idąc w tamtą stronę, a Hermiona w tym czasie z ulgą zrzuciła z nóg szpilki i zdjęcia żakiet.

Gdy odkładała go na oparcie kanapy, coś zaszeleściło w jego kieszeni. Zdziwiona sięgnęła do środka i odkryła niewielki skrawek pergaminu.
Rozwinęła go, zaintrygowana.

„Jestem pewien, że mógłbym cię przekonać, że miłość od pierwszego wejrzenia naprawdę istnieje. Nigdy nie spotkałem bardziej interesującej kobiety. Spotkaj się ze mną proszę i pozwól mi opowiedzieć ci, jak wielkie wrażenie na mnie dziś wywarłaś!
Będę czekał jutro w południe w kawiarni Joe Black,
Surry Hills 2010.
D.”.

- Nie, no naprawdę nie wierzę… - Hermiona z dezaprobatą pokręciła głową

- Zabb napisał, że za nami tęskni – oznajmił rozbawiony Draco, wchodząc do salonu.

Szybko wsunęła karteczkę z powrotem do kieszeni żakietu, nie chcąc by blondyn się o niej dowiedział. Niestety zrobiła to o sekundę za późno…

- Co tam masz? – spytał, patrząc na nią uważnie.

- Nic. To tylko jakiś rachunek – skłamała naprędce.

-  To dlaczego go chowasz przede mną? – Malfoy zmarszczył brwi i podszedł do niej powoli.

- Niczego nie chowam. To co tam ten nasz Diabeł napisał? – spróbowała zmienić temat.

Draco jednak nie dał się nabrać, tylko szybkim ruchem sięgnął po żakiet i wydobył liścik. Przeczytał go i gwałtownie zmiął w dłoniach.

- Ciekawe zakupy masz na tym rachunku – sarknął, wyraźnie zły.

- Nie chciałam żebyś się niepotrzebnie wkurzał – westchnęła, pocierając skroń.

- A może chciałaś to ukryć i jutro tam pójść, by dać się przekonać, że istnieje miłość od pierwszego wejrzenia? – zaatakował ją, rzucając zmiętą kulką papieru o ziemię.

- Nie wygaduj bzdur! – zdenerwowała się. – Nie wiem co ten kretyn sobie pomyślał… Powiedziałam mu już, że nie jestem zainteresowana!

- Czyli, że rozmawiałaś z nim? – Draco zrobił krok w jej stronę, zaciskając pięści.

- Podszedł do mnie, gdy stałam na tarasie – przyznała.

- I o tym też, nie zamierzałaś mi powiedzieć? – pieklił się.

- Bo nie było o czym! Ten głupek coś sobie ubzdurał. Nie mam zamiaru wnikać co…

- Jasne! Facet mówi ci, że się zakochał w tobie od pierwszego wejrzenia, a na tobie nie robi to zupełnie żadnego wrażenia, ale zupełnym przypadkiem postanawiasz to ukryć przed swoim mężem! – krzyczał.

- Jakiś wariat, coś sobie uroił i nic mnie to nie obchodzi! Nie chciałam tego ukrywać, tylko uznałam, że to tak śmieszne i mało istotne, że szkoda, byś się o to wściekał, bo to kompletnie nie ma żadnego znaczenia! – tłumaczyła nieco chaotycznie.

- Wyrzuciłaś mnie z sypialni za to, że inna kobieta cmoknęła mnie w usta na twoich oczach! A sama próbujesz ukrywać, że ktoś chce cię poderwać i zaprasza na romantyczną randkę! Hipokrytko!

- Uważaj co mówisz, Malfoy! – ostrzegła go. – Nie stawiaj tych spraw na równi, bo to co wydarzyło się wczoraj było dla mnie upokarzające i kompromitujące i miałam prawo być o to zła! Ta kobieta była przecież twoją kochanką! – syczała.

- A to jakie to jest dla mnie? Kolejny raz jakiś fagas wysyła jasny sygnał, że chcę cię przelecieć, a ty znowu zamiast jakoś zareagować, zlewasz sprawę! – warczał.

- Kompromituje cię to, że podobam się innym mężczyznom? – niedowierzała.

- Kompromituje mnie to, że nie potrafisz im jasno powiedzieć, że mają się odpierdolić!

- Ta rozmowa nie ma żadnego sensu! – Hermiona z dezaprobata pokręciła głową.

- Oczywiście, że nie ma, bo dotyczy twoich błędów. Jakbyś mogła przyznać, że znów coś zawaliłaś, o nieomylna gryfonko? – szydził.

- Och! Jesteś niemożliwy! – wykrzyknęła, podnosząc szpilki i idąc do sypialni.

- Przynajmniej szczery! Ciebie wciąż na to nie stać! – zawołał za nią, totalnie wkurwiony.

Drzwi z jej sypialni trzasnęły głucho.

- Najbardziej udana podróż poślubna na świecie – mruknął pod nosem, idąc do drugiej sypialni.

Miał nadzieję, że nikt nie sprzątnął butelki whisky, którą zaczął już wczoraj.
Coś mu mówiło, że dziś będzie dobra okazja, by ją skończyć.


💞💞💞


                Leżał z rękami za głową, ubrany w biały t-shirt i szare spodnie z dresu. Wpatrywał się w gładki biały sufit i rozmyślał. Szklaneczka z whisky stała na nocnym stoliku, ale pociągnął z niej ledwo dwa łyki. Myśli kotłowały mu się w głowie. Kompletnie nie wiedział, co ma teraz zrobić… Jego żona dała ciała na całej linii, a on sam nie wiedział, czy ma ją za to udusić, czy tylko wygarnąć jej z całą mocą, co o tym myśli.
Weszła do sypialni, ubrana w biały, zwiewny peniuarek. Symbol tego, że jak nic miała dziś ochotę na seks…

- Dzieciaki śpią – uśmiechnęła się do niego, podchodząc do toaletki, by rozczesać włosy.

- To dobrze – odburknął i potarł twarz.

- Przejrzałam dziś ofertę tego przedszkola, które prowadzi ta twoja znajoma – Tammy popatrzyła na niego przez ramię.

- No i? – zapytał, starając się nie spinać.

- Jest fantastyczne! Jedno z najlepszych magicznych przedszkoli, jakie istnieją. Strasznie trudno się tam dostać, choć czesne jest wcale nie małe – opowiadała, smarując ręce kremem.

- Chcesz przenieść tam Tilly  i Theo? – zapytał.

- Bardzo! Myślisz, że znajdzie dla nas miejsce? Tak po starej znajomości… – uśmiechnęła się, podchodząc do łóżka.

- Na pewno – odburknął i sięgnął po whisky.

- Ale… dasz sobie z tym radę? – Tammy położyła się obok niego i delikatnie położyła mu dłoń na ramieniu.

- Niby z czym? – spytał, patrząc na nią chłodno.

- Z tym, że czasem będziesz musiał tam wpaść…

- Mówisz, jakbym nigdy nie odbierał dzieci z przedszkola – burknął i znów się napił.

- Theo… Wiesz, że ci ufam. Po prostu nie chcę ci utrudniać… Musisz być pewien, że jej widok cię nie będzie ranił, skarbie – uśmiechnęła się do niego czule.

Odwrócił się i spojrzał na nią, czując narastającą złość.

- Boisz się, że zacznę cię zdradzać z Luną Lovegood? – spytał cicho.

- Nie. Wiem, że byś tego nie zrobił. Nie chcę tylko, by jej widok przywoływał bolesne wspomnienia – Tammy dalej gładziła jego ramię.

- Nie są bolesne – odparł swobodnie.

- Jeśli jesteś pewien, że wytrzymasz, to super – uśmiechnęła się i zaczęła bawić sznureczkiem od góry swojej seksownej piżamki.

- Wytrzymam. Nie jestem tobą, skarbie – odpowiedział z krzywym uśmiechem.

Mógł wyczuć, jak Tammy dosłownie zamarła.

- Co masz na myśli? – zapytała, patrząc na niego.

Theodore obrócił się na bok i podparł głowę na łokciu. Teraz to on dotknął jej ramienia.

- Fajnie było? Powiedź! Uczucia odżyły? Serce zabiło szybciej? Adrenalina skoczyła? – pytał oschle.

- Theo…

- Tak ci się podobało, że zapomniałaś łyknąć eliksir i zaciążyłaś? – ścisnął mocniej jej ramię, gdy próbowała się poderwać z łóżka.

- Nottie, to nie tak… - wyszeptała z bólem, a jej oczy zaszły łzami.

- Nie? To jak? Przeanalizowałaś sytuację i doszłaś do wniosku, że jednak lepiej będzie wrócić do miłego, ułożonego mężulka i wmówić mu, że to jego dziecko?

Puścił ją i zerwał się z łóżka, szybko łapiąc za szklankę z whisky.

- Pozwól mi… - wyszeptała siadając na skraju posłania.

- Co? Wytłumaczyć? – roześmiał się. – Co chcesz mi powiedzieć? Że przypadkiem zrobiłaś sobie dziecko z innym facetem, a potem kazałaś mi je nazywać swoim synem? – szydził jadowicie.

- Ale jak…? – pytała wyraźnie załamana.

- Jak się dowiedziałem? Nie ważne! Ważne, że wiem! – Theo posłał jej wrogie spojrzenie.

- To był tylko raz… - powiedziała cicho, ukrywając twarz w dłoniach.

Roześmiał się gorzko.

- Doprawdy? Aż tak jesteś pechowa, kochanie? Jeden skok w bok i już dzidziuś? – drwił.

Tammy rozpłakała się niemal histerycznie. 

- Nie chciałam, naprawdę… Ja i on… To przypadkiem, przysięgam! - szlochała spazmatycznie.

- Przypadkiem wpadłaś mu na kutasa, czy przypadkiem on wpadł pomiędzy twoje nogi? Opowiedz, bo to zapewne bardzo ciekawa historia! – wykrzyczał.

- Obudzisz dzieci… - wyszeptała, wciąż ocierając łzy.

- Dobrze! Chętnie im opowiem kim jest ich matka! Dziwką, posuwaną przez mugolskiego księgowego! – wypluł z siebie.

- Przestań! – Tammy zerwała się na równe nogi i przyjęła bojową postawę.

- To ty przestań! Obydwoje wiemy, że to nie był tylko raz – popatrzył jej oczy i wiedział, że ma rację.

- Mogłam z nim zostać… Ale wróciłam. Mamy dzieci. Jesteśmy rodziną – powiedziała cicho.

Theo znów się roześmiał.

- Przekalkulowałaś sobie, co ci się bardziej opłaci, prawda? Szkoda, że nie przewidziałaś, że się dowiem, co? – kpił z wrednym uśmieszkiem.

- Dla dobra Tilly i Juniora, zdecydowałam…

- Jakim kurwa prawem, zdecydowałaś za mnie, że mam wychowywać nie swoje dziecko?! – ryknął.

- Popełniłam błąd… - wyszeptała bladymi ustami.

- Błąd… Rozpieprzenie naszej rodziny w pył nazywasz błędem? – zapytał cicho.

- Theo… - podeszła do niego. – Niczego nie musimy rozpieprzać. Wiem, że czujesz się teraz okropnie, ale Tobias jest twoim synem… Nosi twoje nazwisko. Twoi przyjaciele są jego chrzestnymi… Przetrwamy to… - mówiła, wyciągając do niego ramiona.

- Przetrwamy? To, że sześć tygodni zabawiałaś się z jakimś niemagicznym chujem, zostawiając mnie tu samego i stęsknionego za dziećmi, a później wróciłaś, wmówiłaś mi ciąże, pozwoliłaś się martwić przeciągniętym terminem porodu, a potem z pretensjami darłaś na mnie pysk, gdy zbyt powoli wstawałem w środku nocy, by przewinąć nie swoje dziecko?

- Przepraszam… - Tammy położyła mu rękę na policzku, ale szybko ją odtrącił.

- Nigdy nie sądziłem, że taka wyrachowana z ciebie suka! – pokręcił z dezaprobatą głową.

- Jesteś świetnym ojcem! Nie chcę innego dla Tobiasa – szeptała, znów wyciągając do niego dłoń.

- Naprawdę myślisz, że ma jeszcze jakieś znaczenie to, czego ty chcesz? – spytał cicho.

- Przecież nas nie zostawisz… - Tammy patrzyła mu w oczy z lekką paniką.

- Nie. Nigdy nie zostawię swoich dzieci.

Widać było, że odetchnęła z ulgą.

- Ale ciebie zostawię. Zabini do końca tygodnia złoży nasz pozew o rozwód i radzę ci się na niego zgodzić, jeśli nie chcesz skandalu – odpowiedział cicho.

- Nie! Nie możesz! Nasze dzieci potrzebują nas obojga… - rozpaczała, znów próbując go objąć.

- Szkoda, że o tym nie pomyślałaś, jak rozkładałaś nogi przed swoim kochasiem! – odarł cierpko.

- Wybaczysz mi! Musisz mi wybaczyć! – błagała, opadając tuż przed nim na kolana.

- Wybaczam ci. Wiedziałem, że mnie nie kochasz. Ty też wiedziałaś, że ja nie kocham ciebie, tak jak powinienem. Rozumiem, za to, że to jego kochasz i nie mam o to pretensji. Dlatego zakończmy to w zgodzie. Możesz nawet zamieszkać z nim i Tobbim w USA. Będę płacił za świstokliki Tilly i Juniora do kraju…

- Nie!!! Nie chcę rozwodu! Zapomnę o Martinie i już nigdy o nim nawet nie pomyślę! Wychowamy nasze dzieci razem! Tobias będzie twoim synem… - Tammy położyła się na dywanie i szlochała z prawdziwą rozpaczą.

- Tamm… - Theodore przyklęknął przy niej i położył jej dłoń na ramieniu. – To nie ma sensu. Lepiej nam będzie oddzielnie. Nie mógłbym z tobą żyć po czymś takim, a i ty zasługujesz na coś, czego ja ci nie mogę dać – tłumaczył spokojnie.

- Dlaczego nie mogłeś mnie pokochać? – spytała z bólem.

- Sama wiesz najlepiej dlaczego. Też nigdy mnie nie pokochałaś… - Thedore wzmocnił uścisk swojej dłoni na jej ramieniu.

- Pokochałam… W momencie, gdy okazało się, że jestem w ciąży z Martinem, uświadomiłam sobie, że nie chcę cię stracić – Tammy oderwała się od niego i spojrzała mu w oczy. – Myślałam o eliksirze aborcyjnym, ale nie mogłam… - westchnęła ciężko.

- Znienawidziłabyś samą siebie, gdybyś to zrobiła.

- Już się nienawidzę. Nie chciałam cię skrzywdzić, przysięgam Theo… Nie mogę cię stracić, kochanie… - Tammy położyła mu dłoń na policzku.

- Przykro mi, Tamm. Musimy teraz zrobić wszystko, co w naszej mocy, by dzieci jak najlżej to zniosły – powiedział, głaszcząc ją delikatnie po włosach.

- Zrobię co zechcesz, naprawdę… Tylko pozwól mi zostać. Nie rozbijajmy naszej rodziny! – Tammy rzuciła mu się na szyję, histerycznie płacząc.

- Nie chciałabyś takiego życia. I ja też go nie chcę…

- A gdybym oddała Tobiasa na wychowanie moim rodzicom? I została z tobą, Tilly i Juniorem? – znów spojrzała mu w oczy.

- Nie mówisz tego poważnie… - Theo odsunął się od niej, czując nagły napływ odrazy.

- Zrobię wszystko, by ratować nasze małżeństwo! – oznajmiła twardo, wstając z ziemi i szorstkim gestem ocierając łzy.

Theodore powoli pokiwał głową.

- Nie uratujesz go. Jest skończone.

- Nie możesz rozbić naszej rodziny dla jakiejś miłostki z przeszłości! Ta kobieta nie jest dla ciebie! – wykrzyczała.

Theo szerzej otworzył oczy.

- Czy ty słyszysz, co pleciesz? To ty rozbiłaś naszą rodzinę dla miłostki z przeszłości!

- Żałuję… Tak bardzo teraz żałuję… - szlochała.

- Za późno, Tammy. Proszę cię byśmy sobie tego nie utrudniali. Nie chcę skandalu i cierpienia dzieci, gdy zaczniemy nawzajem obrzucać się błotem!

- Nottie… proszę… błagam… - szeptała z bólem.

- Podpiszesz pozew rozwodowy? – spytał cierpko.

- Nie… Nie róbmy sobie tego! Ułoży się! Będzie dobrze, zobaczysz! – mówiła chaotycznie.

- Albo podpiszesz pozew dobrowolnie, albo ten rozwód zniszczy ci reputację, a tego bym nie chciał!

Tammy otarła łzy i westchnęła ciężko.

- Podpiszę go, pod warunkiem, że Tobby zachowa twoje nazwisko.

- Nie mogę się na to zgodzić. Tu w grę wchodzi dziedziczenie majątku rodowego, przecież wiesz…

- Ale on nie może nosić nazwiska mugola! – zawołała.

- To jego ojciec. Czy on w ogóle o nim wie? – zainteresował się.

Tammy potrząsnęła głową.

- Nie… Ale pisał już kilka razy do mnie – przyznała.

- A ty mu odpisałaś – stwierdził, przypominając sobie sytuację z pocztą.

- Prosząc, by dał mi spokój! – zawołała.

- Dlaczego nie dasz mu szansy? Przecież go kochasz… - Theo potarł twarz, zmęczony już tą rozmową.

- Ciebie i nasze życie kocham bardziej! - wyznała.

- Gdyby tak było, nie zaryzykowałabyś tego wszystkiego dla niego – stwierdził gorzko.

- Poniosła mnie chwila – zaśmiała się nieco histerycznie.

- Oddam ci ten apartament i oszczędności zgromadzone na wspólnym koncie – zaproponował.

- Nic nie mogę zrobić? – upewniła się z wyraźnym bólem w załzawionych oczach.

- Nie. Nie zmienię swojej decyzji – odpowiedział twardo.

- Podpiszę pozew, pod warunkiem, że weźmiemy rozwód bez orzekania o winie, a ty nie będziesz wmawiał naszym dzieciom, że to ja rozpieprzyła im rodzinę – postawiła warunki.

- Wmawiał? Chodzi ci o to, że mam nie mówić im prawdy, tak? – szydził.

- To moja propozycja, jeśli chcesz rozwodu bez skandalu – Tammy otarła ostatnie łzy i spojrzała na niego twardo.

- W porządku. Nie wynajmuj innego prawnika. Zabb to wszystko poprowadzi. Przyślę go do ciebie z moją propozycją – Theo podszedł do szafy i wyjął z niej niewielką torbę.

- Nie musisz się wyprowadzać… Pójdę spać do Tilly…

- Chcę zostać dziś sam. Jutro po pracy wpadnę po dzieci i zabiorę je na lody, a na weekend zostawię je u moich rodziców – zdecydował.

- Przepraszam Theo. Nigdy sobie nie wybaczę tego, co ci zrobiłam… - w jej oczach znów błysnęły łzy.

- Gdybym kochał cię tak, jak na to zasłużyłaś, nawet nie pomyślałabyś o zdradzie – uśmiechnął się cierpko.

- Nie wiń się. Nie powinieneś…

Theodore skończył wrzucać rzeczy do torby, po czym podszedł do niej i czule cmokną ją w czoło.

- Powodzenia Tamm… Dzięki za te pięć dobrych lat – zarzucił torbę na ramię i ruszył do drzwi.

- Nigdy nie przestanę żałować tego, że cię straciłam Theodorze Nott. Byłeś najlepszym, co mnie spotkało… – wyszeptała.

On się jednak nie zatrzymał, tylko wyszedł z ich wspólnej sypialni. I z ich wspólnego życia.


💞💞💞

Wiem, wiem - chcecie seksy 😂
Będą bardzo niedługo 😈
Rozdział dram - ale mam nadzieję, że nie nudny 😉

Dzięki raz jeszcze za wczorajszą zabawę! Popłakałam się ze śmiechu. 😂

Jeśli chodzi o moje zdrowie - łopatka minęła, ale niestety mam niepokojące objawy grypopodobne... Trzymajcie po raz kolejny kciuki, by to nie był covid - boje się - przyznam szczerze 😰.

Jak coś - jesteśmy w kontakcie.

Buzaki! (bez zarazków)

V.