45. Teraz nie mów... skoro żałujesz!

 Dziś bez dedykacji - Bardzo Was przepraszam za brak rozdziału wczoraj, ale padłam jak zabita i nie wstałam już wcale, aż do rana 😖
Fatalnie się czuję - do bólu łopatki doszło przeziębienie (oby tylko). Przepraszam jeśli będę mniej aktywna w najbliższych dniach. 
Buziaki!

💞💞💞

                Nie wyspała się. To było śmieszne. Przecież dopiero od niedawna sypiali w jednym łóżku. Skąd to nagłe poczucie straty i problemy z zaśnięciem, bez jego ramion i ciepłego oddechu owiewającego jej kark? Chyba zwariowała, już tęskniąc za tym!

Gdy wstał świt, uznała, że nie ma sensu dłużej się męczyć, dlatego wstała, ubrała się w wygodne jasny, tenisówki, białą bluzkę i brązowy żakiet. Włosy spięła w warkocz. Postanowiła się trochę przespacerować nabrzeżem. Świeże powietrze powinno jej nieco rozjaśnić w głowie.
Apartament był cichy. Draco najpewniej jeszcze spał… Chyba, że faktycznie wczoraj poszedł do koleżanki i w ogóle go nie było…? Poczuła dziwny uścisk w piersi. A co jeśli?
Ostrożnie przeszła pod drzwi drugiej sypialni i delikatnie je uchyliła.
Był tam. Spał, leżąc na brzuchu. Na nocnym stoliku obok łóżka stała do połowy opróżniona butelka whisky.
Cicho zamknęła drzwi i westchnęła ciężko. Dobrze, że już jutro wracali… Desperacko potrzebowała pogadać z Ginny.

Nagle coś sobie przypomniała. AurumTel! Szybko wróciła do sypialni i zabrała ze sobą złotą płytkę.
Wiedziała, że w Londynie panował już późny wieczór, ale mimo wszystko miała nadzieję, że przyjaciółka nie będzie już spała.

💞💞💞


Wyszła z apartamentu i zjechała widną na dół. Postanowiła, że znajdzie jakiś cichy, bezludny zakątek i napisze do Ginny wiadomość. To byłoby bezpieczniejsze, niż próba dzwonienia.
Właśnie przechodziła przez hotelowe lobby, gdy usłyszała za sobą:

- Przepraszam… pani Hermiona, czy tak?

Odwróciła się i ledwo zdusiła przekleństwo widząc, że stoi przed nią ta sama kobieta, która wczoraj na jej oczach wycałowała Malfoya.

- Dzień dobry – przywitała się chłodno.

- Dzień dobry… Przyjechałam tu z samego rana, licząc, że może spotkam was w drodze na śniadanie… – zaczęła szybko mówić.

- Ma pani jakąś sprawę do Dracona? – spytała cicho.

- Ja… Może mogłybyśmy usiąść i napić się kawy? Tylko na chwilę… – Eva wskazała na świecącą o tej godzinie pustkami hotelową restaurację.

Hermiona zawahała się. Niemniej kawa, to było coś, na co miała teraz prawdziwą ochotę.

- Dobrze – zgodziła się.

Przeszły razem do restauracji, zajęły dwuosobowy stolik pod oknem i od razu złożyły zamówienie.

- Przyjechałam tu, bo poczułam się naprawdę bardzo, bardzo głupio z powodu wczorajszego incydentu i chciałam szczerze za niego przeprosić – zaczęła ponownie mówić blondynka.

Hermiona przyjrzała jej się uważnie. Była ładna. Niska i drobna, ale jej zielone oczy błyszczały wesoło, od razu wzbudzając w ludziach sympatię. Nie była zimną harpią, jak Ferson czy Lachlan, tylko ładną i chyba nawet miłą kobietą.

- Nic się nie stało – skłamała Hermiona. – Draco mi wytłumaczył skąd się znacie. Nie mogła przecież pani wiedzieć, że dopiero co wziął ślub…

- Eva, proszę mówmy sobie po imieniu… - zaproponowała z delikatnym uśmiechem.

Hermiona kiwnęła tylko głową w ramach zgody.

- Nie widzieliśmy się ponad trzy miesiące. Nie sądziłam, że mógł się w tym czasie ożenić, bo gdy kiedyś powiedziałam mu, że jestem po rozwodzie, to przyznał, że też kiedyś był krótko żonaty i żartował, że nigdy więcej nie popełni tego błędu…

Hermiona uśmiechnęła się pod nosem.

- Tak, wtedy też był żonaty ze mną. Miło, że nazwał to błędem…

- Cholera jasna! – Eva ukryła twarz w dłoniach i położyła się na stole. – Przysięgam, że w życiu nie skompromitowałam się przed kimś tyle razy, co przed tobą… - podniosła się i posłała jej słaby uśmiech.

- Nie przejmuj się – Hermiona sięgnęła po swoją kawę.

- Naprawdę bardzo, bardzo cię przepraszam. Zachowałam się jak bezmyślna idiotka i zepsułam wam podróż poślubną – jęknęła.

- Niczego nie zepsułaś, wszystko jest w porządku – skłamała znowu.

- Cieszę się, że Draconowi się układa! To świetny facet… Nie chciałabym być przyczyną jakiegoś nieporozumienia pomiędzy wami. Jest mi przykro, że tak wyszło. Chciałam tylko przeprosić i z serca życzyć wam szczęścia – zapewniała, a Hermiona poczuła, że naprawdę jej wierzy.

- Dziękuję bardzo. Nie dręcz się tym, bo nic się nie stało. Draco też się nie obraził i zapewne skorzysta znów z twoich usług jeśli będzie potrzebował dekoratorki – zapewniła, dopijając kawę.

- Och… Nie chodziło mi o kontrakt, naprawdę! Chciałam tylko… jakoś się wytłumaczyć przed tobą, byś nie sądziła, że zrobiłam to specjalnie czy na złość. Serio, nie wiedziałam nic o waszym ślubie! – mówiła nieco chaotycznie.

- Już mówiłam, że nic się nie stało…

Nagle z kieszeni Hermiony rozległa się głośna melodyjka. To dzwonił jej AurumTel. Wyjęła go i zobaczyła, że to Draco.
Nie mogła jednak teraz odebrać, bowiem w restauracji kręciło się kilku mugolskich kelnerów.

- Rozłącz – powiedziała, po czym podniosła się z miejsca.  - Proszę dopisać kawy do rachunku dla apartamentu numer dwieście jeden – zwróciła się do przechodzącego kelnera.

- Oczywiście, pani Malfoy – odpowiedział od razu.

- Dziękuję, że przyszłaś przeprosić, choć to było niepotrzebne. Nic takiego się przecież nie stało – Hermiona zmusiła się do uśmiechu i wyciągnęła dłoń do Evy.

- To ja dziękuję, że tak miło mnie potraktowałaś. Inna na twoim miejscu, wyrwałaby mi wszystkie włosy z głowy – Eva uśmiechnęła się blado.

- Nie lubię stosowania przemocy – Hermiona odwzajemniła jej uśmiech.

Eva chyba chciała jeszcze coś powiedzieć, ale AurumTel Hermiony znów się rozdzwonił.

- Muszę już iść. Miłego dnia.

- Tak, miłego i jak możesz przeproś też ode mnie Draco… - poprosiła.

- Nie ma sprawy. Na razie.


💞💞💞


Hermiona przeszła szybko do windy i wjechała na ich piętro. W tym czasie Draco dzwonił do niej jeszcze dwa razy.
Gdy weszła do apartamentu, właśnie z kimś rozmawiał.

- Dobra Criss, już nie trzeba. Właśnie wróciła – powiedział na jej widok, po chwili rozłączając się i odrzucając AurumTel na sofę.

Widać było, że jest wkurzony.

- Gdzieś ty do cholery jasnej była? – syknął przez zęby, podchodząc do niej.

- Na kawie z twoją przyjaciółką – odpowiedziała, siląc się na słodki uśmieszek.

- Co?

- To. Zamówiłeś już jakieś śniadanie do pokoju? – zapytała, podchodząc do telefonu obok którego leżała karta dań z hotelowej restauracji.

- Możesz mówić jaśniej? Na jakiej kawie z moją przyjaciółką? –  Malfoy był kompletnie wyprowadzony z równowagi.

- Chciałam pójść na spacer, ale w lobby spotkałam Evę – odparła nonszalancko.

- I co? – Draco widocznie się spiął.

- Jest bardzo miła. Chciała tylko przeprosić za wczoraj – odpowiedziała, podnosząc słuchawkę telefonu.

- Hermiona…

- Chcesz coś zjeść? Zamawiam omlet i naleśniki – powiedziała sucho.

- Może być – warknął i nerwowo przeczesał włosy palcami.
Miał na sobie biały t-shirt i szorty.

Szybko złożyła zamówienie na śniadanie, po czym zdjęła żakiet i podeszła do dzbanka z wodą. Stali przez kilka chwil w całkowitym milczeniu, a Hermiona ostentacyjnie, nawet na niego nie patrzyła, specjalnie bardzo powoli pijąc.

- Porozmawiaj ze mną – poprosił Draco, podchodząc wreszcie do niej.

- O czym? – zapytała, odstawiając szklankę.

- Dobrze wiesz! – denerwował się.

- No to powiedź mi, czy często wyrzygiwałeś się swoim kochankom z tego, jakim błędem był nasz ślub w Monako? – zaśmiała się cierpko.

Draco ukrył twarz w dłoniach i warknął cicho, wyraźnie sfrustrowany.

- Nie wierzę, że Eva ci to powiedziała. Nie miałem wtedy na myśli tego…

- Wiesz co? Mało mnie obchodzi, co wtedy myślałeś. Zastanawiam się tylko, czemu skoro przez sześć lat rozgadywałeś na prawo i lewo o tym, jaki to był błąd, nie dałeś mi rozwodu, gdy przyszłam cię o niego poprosić?! – wyrzuciła z siebie.

- Umówiliśmy się na coś… - przypomniał jej.

- Już mnie nie obchodzi zemsta na Georgu, a twoja macocha też na pewno da ci teraz spokój. Niech Zabini załatwi papiery w dzień naszego powrotu i skończmy ten cyrk, póki jeszcze mam na to siłę – powiedziała gorzko, przechodząc przez pokój, by wejść do swojej sypialni.

Draco jej na to nie pozwolił, łapiąc ją mocno za łokieć i odwracając twarzą do siebie.

- Znów chcesz uciec, tchórzu? – wyszeptał, patrząc jej w oczy.

- Uciec? Czyżby tym razem ktoś miał zamiar mnie gonić, bym miała uciekać? Nie przypominam sobie żadnych chętnych! - wysyczała ze złością.

- Nie pozwolę ci zrezygnować! – ostrzegł.

- Nie będę pytała o twoje pozwolenie! – odpowiedziała, patrząc mu w oczy.

Draco zacisnął szczęki. Wiedziała, że szukał odpowiednich słów, by coś  jej odpowiedzieć, ale właśnie rozległo się pukanie do pokoju. Restauracja uwinęła się ze śniadaniem dla nich.

Zjedli w milczeniu, nawet na siebie nie patrząc. Po śniadaniu Hermiona podeszła znów do komody, na której stał telefon i sięgnęła do broszur dotyczących wynajmu samochodów.

- Co robisz? – spytał, widząc, że wybiera numer.

- Chcę wynająć auto na dzisiejsze popołudnie. Mam zamiar jeszcze raz zobaczyć rodziców. Jeśli chcesz zaraz potem możemy wracać do kraju – odpowiedziała spokojnie.

Nim recepcja zdążyła się z nią połączyć, Draco doskoczył do niej, wyrwał jej słuchawkę i trzasnął nią ze złością, przerywając połączenie.

- Nie zachowuj się, jak obrażony bachor! Dobrze wiesz, że zawiozę cię do Newcastle na lunch!

- Serio? Nie wolisz w tym czasie iść się wypłakać jakiejś panience z tego, jak okropną jestem żoną? – prowokowała.

- Słowo daje, że zaraz cię przełożę przez kolano i spiorę ci tyłek! – zagroził, stając tuż przed nią, wciąż rozzłoszczony.

Hermiona roześmiała się i pokręciła głową.

- Nie licz na to, że seks tu coś załatwi – poklepała go lekceważąco po ramieniu, po czym wyminęła go i poszła do sypialni.
Postanowiła się przebrać i pójść na kryty basen, który znajdował się w podziemiach hotelu. Może jak wyładuje złość pływając, uda jej się jakoś przetrwać ten przeklęty dzień.


💞💞💞


- Jest cudownie – zachwycała się Ginny, rozglądając się dookoła.

- Myślisz, że Hermionie się spodoba? – zapytał.

- Będzie zachwycona. Teraz księgarnia ma wszystkie udogodnienia, o których marzyła, a na które nie było jej stać. Specjalna chowana scena na wieczorki poetyckie i kącik z nowościami… Wspaniale! Nowy system katalogowania też bardzo nam ułatwi pracę, no po prostu jest idealnie! – ekscytowała się nadal.

- No to cieszę się, że nam się udało. Jeszcze tylko rozpakować książki i możecie otwierać zaraz po jej powrocie – Blaise nie mógł się nie uśmiechnąć, widząc entuzjazm Rudej.

- Może jednak będzie wolała zaczekać do poniedziałku. W weekend jest przecież to przyjęcie…

- Ustalicie to, jak wróci – zaproponował Blaise.

- Susan ma wpaść pomóc mi rozpakować już pierwszą część ksiąg. Też się cieszy, że nie będzie jednak musiała szukać nowej pracy.

- Mam gdzieś przesunąć te pudła? Stoją w przejściu – zaproponował Zabb, wskazując na kilka brązowych pakunków, które ewidentnie zawadzały.

- Tak, najlepiej tam… - Ginny odwróciła się, nie zauważając jednego ze stojących za nią kartonów i poleciała jak długa przed siebie.

- Uważaj! – Zabini złapał ją w pasie w ostatnim momencie, nim uderzyła głową o róg stołu.

- O Godryku! –  odwróciła się i wczepiła palce w jego ramiona, oddychając ciężko.

- Wszystko w porządku? – zapytał, nieźle przestraszony.

- Chyba skręciłam prawą kostkę – wyszeptała, nieco niepewnie.

- Zobaczmy – Zabini bez problemu uniósł ją i posadził na blacie stołu, po czym przyklęknął przed nią i szybko zdjął z jej nogi białą tenisówkę.

- Przepraszam. Właśnie odkryłeś, że straszna ze mnie niezdara – zaśmiała się. – A tak bardzo próbowałam się z tym kryć!

Blaise również się roześmiał, po czym machnął różdżką i uleczył jej kostkę.

- Mówiłem już, że trzeba się tobą opiekować – żartował, podnosząc się i stając przed nią.

- Wcale nie! Jestem silną, niezależną kobietą! Zobacz jaki mam biceps! – Ginny zaprezentowała swój mięsień.

Blaise machinalnie dotknął jej ramienia, stając bliżej.

- Faktycznie, twardy jak skała! – pochwalił z uznaniem.

Dopiero, gdy odwrócił głowę, zorientował się, jak blisko siebie się znajdują. Nim zdążył się zastanowić co robi, albo jakoś się opanować, złapał jej twarz w swoje dłonie i pocałował ją, zachłannie, mocno i tak, jakby zaraz po tym pocałunku świat miał się skończyć.


💞💞💞


                Nie odzywali się do siebie przez całą drogę. Nawet jak Draco znacząco przekraczał prędkość, ona tego nie komentowała, nie chcąc się odezwać jako pierwsza. Widziała, że jest wkurzony. Cóż ona też była… Ale chyba bardziej było jej smutno. To jasne, że nie mógł uznawać ich jednodniowego małżeństwa za udane, ale i tak było jej przykro, że rozgadywał swoim kochankom, jaki to wtedy popełnił błąd. Widać, to nie miało dla niego głębszego znaczenia, skoro mówił o tym z taką lekkością i swobodą.

Zaparkowali tam gdzie ostatnio, a ona wysiadła, nie czekając na to, aż podejdzie otworzyć jej drzwi. Nie miała dziś ochoty na jego dżentelmeńskie zagrywki.
Ruszyła przed siebie, mając nadzieję, że jej ojciec również dziś będzie podlewał kwiatki, a mama wyjdzie, by z nim porozmawiać i wtedy ich zobaczy. Tak bardzo chciała tego doświadczyć chociaż przez moment… Przecież już jutro wieczorem wyjeżdżali.

Nagle poczuła, że łapie ją za dłoń i nim zdążyła zareagować, wciągnął ją w swoje ramiona, obejmując mocno.

- Nie pozwolę ci mnie odepchnąć, mała jędzo – wyszeptał w jej włosy, przytulając ją czule do siebie.

- Nie? To patrz!  - Hermiona położyła mu ręce na barkach i spróbowała się odsunąć, jednak Draco jej na to nie pozwolił.

- Możesz się wściekać, wykłócać, a nawet mnie uderzyć, ale nie dam ci od siebie odejść, promyczku – zapewnił, patrząc jej w oczy i delikatnie dotykając jej policzka.

Hermiona otworzyła usta, chcąc wymyślić naprawdę jakąś godną prawdziwej gryfonki odpowiedź, tak by temu ślizgonowi w pięty poszło… Ale nim zdążyła to zrobić, wsunął jej rękę we włosy, tak by nie mogła odwrócić głowy i pocałował ją namiętnie.

                Całowanie go zawsze było przeżyciem. Wręcz mistycznym doznaniem, pełnym pasji, dreszczy i słodyczy, która trafiała prosto do jej serca. Jej opór topniał w niebotycznie zastraszającym tempie. Nawet się nie zorientowała, kiedy odwzajemniła jego pocałunek.

Draco oderwał się od niej i uśmiechnął się triumfująco.

- Nie myśl, że ci się upiekło – burknęła, mimo wszystko przytulając się do niego.
Ta miłość była dla niej destrukcyjna i toksyczna, ale nie mogła się jej wyprzeć. Kochała go i zupełnie nie wyobrażała sobie, jak to będzie znów go stracić…

- Jedna noc banicji, to chyba wystarczająco okrutna kara – odpowiedział, głaszcząc ją po włosach i plecach.

- Nie rozmawiajmy teraz o tym. Chodź! Nie chcę tracić czasu, gdy mogę ich jeszcze zobaczyć… – wyznała.

Nie zaprotestowała, gdy nie puścił jej dłoni, tylko razem ruszyli w stronę restauracji.

💞💞💞

Skończyli już posiłek, a żadne z jej rodziców nie pokazało się na horyzoncie. Klienci wchodzili do kwiaciarni i wychodzili z niej z pięknymi bukietami i ciekawymi roślinami w doniczkach, ale Hermiona nie miała nawet szansy dostrzec sylwetki, któregoś z rodziców.

- Możemy poczekać, aż zamkną wieczorem? – spytała, kończąc swój deser.

- Mieliśmy pójść na kolację do Ryana i jego żony… - przypomniał jej. – Ale jeśli chcesz, to zaraz odwołam.

- Nie, nie trzeba! – odpowiedziała szybko. – Nie mogła pozwolić, by wystawili do wiatru kobietę w szóstym miesiącu ciąży, która pewnie od rana szykowała się na to, by ich ugościć.

- Czy coś jeszcze dla państwa? – zapytał kelner, podchodząc do ich stolika.

- Rachunek – odpowiedział Draco, a Hermiona sposępniała.
Mogli przecież jeszcze trochę posiedzieć, może wtedy akurat…

Zapłacili i wstali od stolika, a on znów złapał ją za rękę.

- Chodź, wejdziemy do środka i wtedy ich zobaczysz – zachęcił, prowadząc ją w stronę kwiaciarni.

Hermiona przystanęła i przygryzła wargę.

- Nie, ja naprawdę nie mogę…

- Na pewno? – zapytał, patrząc na nią troskliwie.

- Tak. Chodźmy już. Może za kilka miesięcy znów tu przyjadę? – mówiła, przełykając łzy.

- To zaczekaj tu chwilę – Draco puścił jej dłoń i bez wahania sam wszedł do kwiaciarni.

Hermiona westchnęła cicho, zastanawiając się czy nie pójść za nim… Bała się jednak, że jeśli usłyszy głos mamy, wtedy na pewno się przed nią rozpłacze. Nie chciała tego. Postanowiła poczekać.


💞💞💞


- Dzień dobry – przywitał się, wchodząc do środka.

- Dzień dobry! Pan z Wielkiej Brytanii? – Mama Hermiony wyraźnie się ucieszyła, słysząc znajomy akcent.

- Tak. Widzę, że trafiłem do swoich – Draco błysnął zębami w uśmiechu, patrząc w te same oczy, które odziedziczyła jego żona.

- Witamy serdecznie! Mam na imię Monika – obecna pani Wilkinson wyciągnęła do niego dłoń.

- Draco – przedstawił się, cały czas rejestrując, jak mocno Hermiona jest podobna do swojej matki.

- W czym ci mogę pomóc, Draconie?

- Chciałem kupić największy i najpiękniejszy bukiet kwiatów, jaki macie – odpowiedział z uśmiechem.

- Och! Dla tej ślicznej dziewczyny, która czeka na zewnątrz? – zapytała wskazując w stronę okna.

- Tak. To moja żona.

- Gratuluję! Prawdziwa ślicznotka! Z jakiej okazji ma to być bukiet?

- Na przeprosiny – przyznał, nerwowo pocierając podbródek.

Kobieta roześmiała się szczerze.

- A jak bardzo narozrabiałeś? – zapytała ze śmiechem.

- Bardzo. Palnąłem coś nieodpowiedniego i się o tym dowiedziała – wyjawił konspiracyjnie.

- I jest bardzo zła?

- Jak sama widzisz, tak bardzo, że nawet nie chciała tu ze mną wejść – zrobił przygnębioną minę.

- No to poważna sprawa! Jakie kwiaty lubi? – zapytała, wciąż się uśmiechając.

- Białe lilie.

- Zrobię dla niej piękny bukiet z białych lilii i czerwonych róż – zaproponowała.

- Brzmi świetnie – Draco uśmiechnął się uprzejmie.

- Ale nie może stać tak długo na zewnątrz w tym słońcu! Zawołaj ją, by weszła do środka.

- Obawiam się, że mnie nie posłucha. Niestety wciąż jest na mnie wkurzona – westchnął smutno, mając nadzieję, że jego plan wypali.

- To może ja ją zawołam? – zaproponowała z uśmiechem. – Jak ma na imię?

- Hermiona. Dziękuję ci bardzo, może to ją trochę ugłaska! – powiedział z entuzjazmem.

- Hermiona? Naprawdę? – Monika zachichotała. – Tak samo nazywa się nasza kotka!

- Och! Cóż za zabawny zbieg okoliczności – Draco uśmiechnął się serdecznie. – I proszę zawołaj ją po imieniu, nie lubi zbędnych form grzecznościowych.

- Rozumiem!

Monika ruszyła do drzwi, a on mimowolnie zacisnął kciuki, mając nadzieję, że Hermiona nie ucieknie zaraz z płaczem.
Cicho liczył, że dzięki temu faktycznie trochę poprawi jej się humor. Wprost nienawidził oglądać jej smutnej. Oby jego plan zadziałał!