[WOW] Rozdział 46 - "Z każdą chwilą bardziej"

 Dedykacja: Dla Joanny - pierwszej komentującej rozdział 45 😊💓

Za rysunki jak zwykle dziękuję kochanej Gryglene! 💙

◈◈◈

Hermiona z WOW

Draco z WOW

◈◈◈

- Wszystko w porządku? – Draco popatrzył na nią z prawdziwą troską.
- Tak. Wszystko się udało. Wspomnienia wróciły… Jest ich jednak bardzo dużo. Napiję się tylko i wracam… - uśmiechnęła się do niego blado.
Draco od razu wyjął różdżkę i wyczarował dla niej szklankę wody. Przyjęła ją od niego ze wdzięcznym uśmiechem i wypiła w kilku łykach.
- Mogę coś jeszcze zrobić? – zapytał, wyraźnie spięty.
- Nie musisz tu siedzieć i na to patrzeć. Wyślę ci patronusa, jak skończę… - zaproponowała.
- Zostanę – zdecydował od razu.
Hermiona odstawiła szklankę, podeszła i zarzuciła mu ręce na szyję.
- Dziękuję, że to robisz, mimo tego, że nie chcesz… - wyszeptała tuż przy jego ustach.
- Dobrze wiesz, że zrobiłbym dla ciebie wszystko – odpowiedział, obejmując ją mocno.
- Mój dzielny mężczyzna… - zamruczała całując go z uczuciem.
- Moja słodka dziewczynka… - odpowiedział, gdy się od siebie oderwali, sunąc dłońmi po jej plecach.
- Dostaniesz później ładną nagrodę za to, że jesteś taki grzeczny – zaśmiała się, cmokając go lekko i odsuwając się.
Draco również zaśmiał się cicho.
- Nie mogę się doczekać, kochanie – Draco założył ręce na piersi i popatrzył na nią z łobuzerskim uśmieszkiem.
- Nie ma co przeciągać sprawy.
Hermiona na powrót stanęła przy nieprzytomnym Theo i w myślach wypowiedziała zaklęcie.

Biała mgła…
Po chwili zaczęło formować się nowe wspomnienie.


◈◈◈

Nott był oparty o kamienną ścianę i przyglądał się Ginny. Stała nad starą, drewnianą ławką w klasie w lochach i szorowała ją twardą gąbką, raz po raz mocząc ją w drewnianym wiadrze. Miała podwinięte rękawy szaty, lekko poluzowany krawat i  grymas złości wypisany na twarzy.

- Przykładaj się bardziej, Weasley! – zaśmiał się szyderczo Theo, nie spuszczając jej z oka.
- Najpierw sterczy nade mną ten idiota, Zabini, a teraz na dokładkę mam oglądać ciebie, ty blady dupku? To nie są zwykłe szlabany, tylko pieprzone tortury! – warczała Ginny.
- Zważaj na słowa, ty mała zdrajczyni krwi! – zawołał, wyraźnie wkurzony Nott.
Ku zdziwieniu Hermiony, Ginny parsknęła szczerym śmiechem.
- Zazdrościsz mi, prawda?
Nott wyglądał na kompletnie zbitego z tropu.
- Chyba śnisz, idiotko! – syknął.
- Moja krew jest tak samo czysta jak twoja, ale jako zdrajczyni krwi, mam przynajmniej spokój. Ty za to, za swoją szlachetną krew dostałeś mroczny znak i dookoła siebie masz samych brudnych morderców. Cudowne życie Nott… - uśmiechnęła się kpiąco.
- Zamknij się! – Theo, aż poczerwieniał z nerwów.
- Skoro prawda ci przeszkadza… - Ginny nonszalancko wzruszyła ramionami.
- Nie masz pojęcia o czym mówisz! – Nott wyglądał na sfrustrowanego.
- Dobrze wiem o czym mówię! Gdybyś tylko mógł, chętnie byś się ze mną zamienił i nie udawaj, że jest inaczej. Nie masz bezczelności Zabiniego oraz hardości i buty Malfoya. Jesteś za słaby na to, co dla ciebie przygotowano… - Ginny popatrzyła na niego z czymś na kształt współczucia.
- Nie twój zakichany interes, pieprzona gryfonko! –  krzyknął Theodore, po czym nagle wybiegł z klasy, mocno zatrzaskując za sobą drzwi.
Hermiona podążyła za nim, gdy biegł przesz korytarze Hogwartu, aż wpadł do jakiejś pustej, zimnej sali.
Zamknął za sobą drzwi i chowając twarz w dłoniach, powoli usunął się na podłogę, a cichy szloch wyrwał się z jego ust.

Wspomnienie się skończyło.

Hermiona odetchnęła lekko. Biedny Nott… Ginny miała zupełną rację, że on był inny… Nie nadawał się do tego, co zesłał na niego los.


◈◈◈

Nowe wspomnienie.
Hermiona zdziwiła się, widząc, że znajduje się na boisku do Qudditcha. Uczniowie w zielonych szatach właśnie najwyraźniej skończyli swój trening. Draco wyglądał na zadowolonego, a Hermiona uśmiechnęła się sama do siebie. Lubiła ten wyraz jego twarzy…

- Idą popierdoleńcy – burknął David Ress, krzywiąc się z niesmakiem.

Hermiona obejrzała się przez ramię. Za nimi pojawiła się właśnie drużyna Gryffindoru, najwyraźniej szykując się do swojego treningu. Ginny zaplotła swe długie do pasa, rude włosy w piękny warkocz. Hermiona zauważała, jak Zabini wzdycha tęsknie na jej widok.

- Dobra, zwijamy się. Nie potrzeba nam kolejnej afery – zdecydował Malfoy, ruszając w stronę szatni.
- Skoro musimy… -  powiedział Zabini krzywiąc się z wyraźnym zawodem i ruszając za blondynem.
Hermiona mogła się założyć, że chętnie zostałby dłużej, chcąc popatrzeć na Ginny.
Nott został trochę z tyłu.
Gdy Ginny go wymijała, zdobył się na wredny uśmieszek.
- Tylko się nie zmęcz, Weasley. Pamiętaj, że o ósmej masz szlaban! Będziesz szorować balustrady na wieży północnej! – zacmokał szyderczo.
- Nie martw się, Nott, dam radę… Zobaczymy czy ty też dasz, czy może znów uciekniesz? – Ginny posłała mu triumfujący uśmieszek, po czym odwróciła się do niego plecami.
Theo zapłoną ze złości, ale zacisnął mocno usta i nic nie odpowiedział.


- Malfoy puszy się, jak paw, że jest kapitanem – mruknęła Demelza Robins, zwracając się do Ginny.
- Ale widzieliście te jego nową rękawice? Zabiłabym za taką! Spełnienie moich najskrytszych marzeń…! - Ginny zaśmiała się do koleżanek i odeszła w stronę środka boiska, by dosiąść swojej miotły i wzbić się wysoko w powietrze.

Wspomnienie się skończyło.


◈◈◈


                Hermiona domyśliła się, że Theo musiał przekazać Zabiniemu słowa Ginny o rękawicy Malfoya, skoro ten najpierw próbował ją od niego odkupić, a potem po prostu mu ją ukradł. Skoro jednak znalazła ją później w rzeczach Gin, to musiało oznaczać, że Zabini musiał się z nią jakoś skontaktował po jej ucieczce… Ciekawe!

Kolejna scena.

Ginny pochylona układała jakieś mapy, raz po raz odgarniając swe długie włosy, ciągle lecące jej na twarz.

- Weasley, ty więcej czasu tracisz na zajmowanie się swoją fryzurą, niż na pracowanie – zauważył cierpko Nott, siedzący w jednej z ławek z założonymi rękami i nogami na blacie.
- Zapomniałam zabrać spinki – burknęła ponuro.
- To płać teraz za swoje zapominalstwo tym, że będziesz tu siedzieć tak długo, aż tego nie skończysz, niezależnie od tego, jak bardzo przeszkadzając ci te rude kudły! – Nott wykrzywił usta w drobnym uśmieszku.
- Też będziesz tu tyle ze mną siedział – Ginny posłała mu złowrogi grymas i znów poprawiła opadające kosmyki.
Nott westchnął ciężko, ale nic nie odpowiedział.
Nastąpiła dłuższa chwila ciszy, aż nagle w pomieszczeniu rozległ się cichy syk.
- Co znowu? – burknął Nott.
- Nic. Zacięłam się papierem… - Ginny szybko wyjęła z kieszeni chusteczkę i przyłożyła ją do krwawiącej ranki na jej placu wskazujący lewej ręki.
- Weasley… Ty niezdaro! – zaśmiał się.
- Mogę iść do łazienki? Muszę to zatamować, inaczej pokrwawię mapy – wyszeptała cicho.
Theo wstał i podszedł do niej.
- Daj to – wyjął różdżkę i wyciągając do niej swoją dłoń.
Ruda zawahała się chwilę, ale w końcu podała mu rękę.
Hermiona wyraźnie zauważyła, jak obydwoje się spięli, gdy ich skóra się zetknęła.
Nott mocno zacisnął szczękę i przyłożył różdżkę do ranki, uleczając ją szybko.
Na policzki Ginny wykwitły dwa rumieńce…
- Dzięki – wyszeptała.
Ku zdziwieniu Hermiony, Theo wcale nie cofnął ręki… Stał tak i patrzył na Ginny z nieokreślonym wyrazem twarzy, wciąż trzymając jej dłoń.
Nagle jednak otrząsną się z otępienia i drugi raz machnął różdżką, a w palcach Ginny pojawiła się gustowna, czarna spinka.
- Dzięki… Oddam ci ją jutro – Ginny pierwsza wyszarpała rękę z uścisku chłopaka, chyba nie mogąc dłużej znieść jego dotyku.
- Weź ją sobie, to spinka mojej kuzynki, którą kiedyś u mnie zostawiła w czasie wakacji… - odpowiedział, odwracają się i odchodząc z powrotem do ławki.

Hermiona zastanowiła się, czemu Nott jej się wytłumaczył skąd ją ma. Mógł powiedzieć, że to jego dziewczyny, kochanki, cokolwiek… Ciekawe.

Wspomnienie przeminęło, a na jego miejsce pojawiło się nowe.

◈◈◈






- Mam szlaban na wyjście do Hogsmeade – narzekała Ginny, stojąc pod klasą zaklęć.
W drugim końcu korytarza stał siódmy rocznik Slytherinu, czekając na zajęcia z Transmutacji.
Nott znów był niedaleko, oparty o ścianę, najwyraźniej próbując wypełnić umowę z Zabinim i szpiegować Ginny.
- Ja też! Uziemili chyba cały nasz dom… - narzekała Romilda Vane.
- Jak tak dalej pójdzie, to chyba będę pisała palcem po ławce! Pergaminy i pióra mi się kończą, a nie mam nawet, jak napisać do rodziców, bo oni przechwytują całą pocztę – Ginny nerwowo potarła skroń.
- Mogę ci pożyczyć trochę pergaminu, ale nie mam zapasowego pióra…– zaofiarowała się Luna Lovegood.
- Dzięki Luno, naprawdę sama nie wiem już co robić… - westchnęła Ruda.

Krótki pobłysk mgły i kolejne wspomnienie.


◈◈◈


Ginny polerowała jakiś puchar, przeglądając się w nim jednocześnie.

- Na dziś koniec, Weasley – zdecydował Nott.
- Super – burknęła cicho, odkładając szmatkę i płyn i pocierając ręką obolały kark.
Nagle pod jej nosem wylądowała dość spora paczka.
Ginny uniosła głowę i spojrzała na Notta z zaskoczeniem.
- Co to jest? – spytała.
- Pióra i pergaminy – odpowiedział z lekkim uśmiechem.
Ginny skrzywiła w grymasie.
- Szpiegujesz mnie, Nott? – warknęła, ale Hermiona mimowolnie zauważyła dziwny pobłysk w jej oczach.
Jej to chyba trochę imponowało…
- Tak, bez przerwy – zaśmiał się. – Weź to Weasley, bo jeśli cię wyrzucą ze szkoły za brak prac domowych, to będę musiał pilnować na szlabanach Brown, a bardzo bym tego nie chciał – zaśmiał się drugi raz.
Ginny też lekko uniosła kąciki ust.
- Pozwól, że zwrócę ci pieniądze… Jak mi oddasz różdżkę, to przywołam portfel…
- To prezent Weasley – odpowiedział spokojnie.
Ginny spojrzała na niego i wstała.
- Nie przyjmuję prezentów od wrogów! – odpowiedziała z mocą.
- Nie jestem twoim wrogiem. A prezent jest za to, że nie utrudniasz mi życia na tych szlabanach – Theodore popatrzył jej prosto w oczy.
- Cóż… Ja… Dziękuję – odpowiedziała, wyraźnie się rumieniąc.
- Ja też. Za to, że nie zaprzeczyłaś, że nie jesteśmy wrogami – Theo uśmiechnął się do niej uroczo, a rumieniec Ginny się powiększył.

Hermiona była pełna podziwu, że pomimo tego, że było to tylko wspomnienie, pomiędzy tą dwójką tak mocno iskrzyła, że o mały włos, a ją samą by to oparzyło.
Czyli, że to było szczere… Cudowna świadomość.

Wspomnienie się skończyło.

◈◈◈


                Nagle zobaczyła wyraźnie spieszącego się gdzieś Notta. Szedł szybko, spięty i chyba nieco przestraszony. Dopiero po chwili Hermiona zorientowała się, że zmierzał on do skrzydła szpitalnego.
Bardziej wpadł do niego, niż wszedł do środka.

- O co chodzi, panie Nott? – spytała go pani Pomfrey, stojąc nad łóżkiem krzywiącej się z bólu Ginny.
Theo oddychał ciężko, nie odrywając wzroku od rudowłosej.
Ginny też patrzyła na niego, a jej oczy znów błyszczały.
- Dostałem informację, że Weasley miała wypadek na treningu Qudditcha – wysapał.
- Jak widać i co w związku z tym? – Pani Pomfrey zmierzyła go niechętnym spojrzeniem.
- Ona ma dziś szlaban i nie wiem co przekazać profesor Carrow… - Theodore odchrząknął i stanął wreszcie prosto, najwyraźniej uspokajając się, gdy zobaczył, że Ginny nie jest mocno kontuzjowana.
- Do wieczora będzie zdrowa, może iść na szlaban, to tylko zwichnięty bark – wytłumaczyła Pomfrey.
- To świetnie, do zobaczenia Weasley – Theodore odwrócił się na pięcie i szybko wyszedł.


◈◈◈


Hermiona wyraźnie widziała westchnienie ulgi, jakie opuściło jego pierś, gdy tylko zamknęły się za nim drzwi skrzydła szpitalnego.
Następne wspomnienie.

- Jak twoja ręka? – zapytał, gdy weszli do jakiejś starej sali w lochach.
- Dobrze, dzięki – odpowiedziała Ginny, uśmiechając się delikatnie.
- Siadaj – Nott wskazał jej ławkę.
- Co będę dziś robiła? – spytała, rozglądając się dookoła.
- Nic. Nie sądzisz chyba, że każę ci tu sprzątać, jak ledwo co wyleczyłaś kontuzję? – Nott uśmiechnął się do niej wesoło.
- Nie musisz mi odpuszczać. Jeszcze wpadniesz przez to w kłopoty… - wyszeptała.
- Nic się nie stanie – Theo machnął kilka razy różdżką, a pajęczyny wiszące pod sufitem pozmiatały się same.
Ginny podeszła do ławki i usiadła na stojącym przy niej krześle.
- Dlaczego jesteś dla mnie taki miły? – spytała cicho.
Theo przyjrzał jej się uważnie.
- Od dwóch miesięcy masz non stop szlaban, domyślam się, że masz już tego serdecznie dość…
Giny parsknęła krótkim śmiechem.
- Mój brat i przyjaciele nie wrócili do szkoły, niektórych z moich kolegów z domu Carrowowie poddają torturą, a cały Gryffindor codziennie odwala jakieś szlabany, sprzątając bezużyteczne klasy, albo sortując mapy, których już nikt nigdy nie będzie używał… Naprawdę dopiero teraz doszedłeś do wniosków, że mam tego dość? – westchnęła, a w jej oczach błysnęły łzy.
- Przykro mi… - Theo podszedł i usiadł obok niej.
- Od kiedy to oprawcy jest przykro z powodu ofiary? – zakpiła.
- Nie jestem twoim oprawcą… - powiedział z dziwnym napięciem w głosie.
Ginny przyjrzała mu się przenikliwie.
- Nie. Nie jesteś – przyznała.
- Tak sobie pomyślałem… Może chciałabyś napisać do rodziców o wypadku? – spytał.
Ruda skrzywiła się pod nosem.
- Carrowowie sprawdzają wszystkie sowy. Wątpię czy list w ogóle by doszedł… - przyznała.
- Naszych nie sprawdzają – Theo uśmiechnął się do niej.
- No tak, ślizgoni mają specjalne prawa – skrzywiła się Ginny.
- Jeśli chcesz, pożyczę ci moją sowę… List spokojnie dojdzie – zaproponował.
Ginny otworzyła usta, najpewniej chcąc odmówić, ale po chwili zamknęła je i skinęła lekko.
- Byłoby bardzo fajnie, dzięki Nott… - uśmiechnęła się do niego.

Hermiona zaintrygowana patrzyła na to, jak twarz chłopaka rozjaśnia się, gdy patrzył na jej uśmiech. Czyli, że faktycznie się w niej zakochał…


◈◈◈

                Kolejne wspomnienia pojawiały się jedno po drugim, niczym migawka z mugolskiego filmu. Na każdym kolejnym szlabanie, Nott za pomocą czarów robił to, co niby miała na nim robić ręcznie Ginny, a potem siadali razem i rozmawiali. Theo opowiadał jej o wszystkim… O swojej rodzinie, powinności jaką na niego nałożono wraz z mrocznym znakiem, o swoich kolegach ze Slytherinu, o tym, jak wszyscy się boją tego, co przyniesie zakończenie wojny i co będzie jeśli Czarny Pan ją wygra…
Hermiona obserwowała twarz przyjaciółki, wsłuchanej w gadanie Theo i coraz mocniej dochodziła do wniosku, że Ginny też się zakochała. Pamiętała, jak patrzyła kiedyś na Harry’ego. Teraz miała ten sam wyraz twarzy i tak samo błyszczące oczy. Nott zdobył jej zainteresowanie, a później najpewniej również jej serce…

Mgła i dalsze wspomnienie.

◈◈◈

                Theo i Ginny szli razem szkolnym korytarzem. Za oknami panował gęsty mrok. Musiało już być długo po ciszy nocnej. Skręcili w korytarz prowadzący do schodów na wyższe piętro. Nagle tuż przed nimi, niczym z pod ziemi wyrósł Amycus Carrow. Odziany w czarną szatę i ze szpicrutą w dłoni, wyglądał mrocznie i groźnie.

- Proszę, proszę… A któż to nie jest w swoim pokoju, już po ciszy nocnej? – powiedział złowrogim tonem.
- Właśnie odprowadzam ją ze szlabanu, panie profesorze – wyjaśnił pośpiesznie Theo.
- Zamknij się Nott, skoro nikt cię nie pyta! – warknął Carrow, podchodząc bliżej i stając tuż przed Ginny.

Hermiona widziała panikę w oczach przyjaciółki. Dopiero teraz do niej doszło, jak okropnie źle musiało być wszystkim w szkole przez ten rok. Przecież oni musieli żyć w ciągłym strachu.
 
Carrow wyciągnął szpicrutę i delikatnie dotknął jej końcem policzka Ginny.
- Jakby cię tu teraz ukarać, rudzielcu… - zamruczał, w bardzo dwuznaczny sposób.
Theo odważnym ruchem odtrącił batog i stanął tuż przed Ginny.
- Jeśli chce pan profesor kogoś ukarać, to proszę ukarać mnie. To przeze mnie ona jest na korytarzu po ciszy nocnej. Bardzo przepraszam – powiedział twardo, nie spuszczając oka z Amycusa.
Twarz śmierciożercy wykrzywił grymas złości.
- Nierozsądnie ze mną zaczynać, Nott! – ostrzegł.
- Mój ojciec nie omieszkał mi o tym wspomnieć – powiedział hardo Theodore, patrzą nauczycielowi prosto w oczy.
Hermiona obserwowała, jak źrenice Carrowa zwężają się złowrogo. Szybko zrozumiała dlaczego. Nott senior, był wyżej położony w kręgu śmierciożerców od niego i miał o wiele lepsze koneksje, a to oznaczało, że Carrow nie powinien z nim pogrywać…
- Idźcie już i żebym was więcej nie widział po ciszy nocnej na korytarzu! – wycedził przez zęby mężczyzna.
- Dobranoc panie profesorze! – Theodore szybko chwycił Ginny za łokieć i ruszył prawie biegiem w  stronę schodów.

Biegli razem, nie zwalniając tempa, aż znaleźli się na korytarzu w wieży gryffindoru. Nie podeszli jednak pod portret Grubej Damy, tylko stanęli za zakrętem, łapiąc oddech i ścierając pot z czoła.

- Dziękuję ci… To było bardzo odważne… - Ginny uniosła głowę, spojrzała na niego i uśmiechnęła się.

Theo popatrzył na nią, a jego wzrok zapłonął.
I nagle w dwóch krokach znalazł się przy Ginny, biorąc ją w ramiona. Nim ruda zdążyła coś jeszcze powiedzieć, on przyparł ją do ściany i namiętnie pocałował.
Ginny wahała się tylko krótką chwilę… A potem oddała pocałunek, angażując się w to całą sobą.

◈◈◈

Hermiona odwróciła wzrok. Nie mogła na to patrzeć, boleśnie świadoma, że jej przyjaciółka przypłaciła życiem tę miłość, której początek właśnie oglądała w myślach Theo Notta. Wiedziała, że znów musi zrobić małą przerwę, nim pozna najgorszą część tej opowieści... Desperacko zapragnęła zapalić teraz papierosa. Miała nadzieję, że Draco do niej dołączy... Kolejna chwila w jego kojącej obecności, jak nic doda jej siły, do poznania ostatniej części tej niesamowitej historii... 

Mój ukochany szkic autorstwa Gryglene - Hermiona z papierosem. 

◈◈◈

Cześć!

Rozdział w zamyśle miał być dłuższy, ale postanowiłam te ostatnie sceny wspomnień jednak przenieść do rozdziału 47, żeby ładnie mi się to spięło. Trzymajcie kciuki, by wena dla WOW była łaskawsza niż w ostatnich tygodniach - bardzo o to proszę. 😋

Inne opowiadania mają się lepiej - są jakieś małe zapasy do publikacji, tak więc zapraszam - odwiedzajcie mnie, zaglądajcie bo regularnie będę coś tu dodawała 😊

Duże buziaki i pozdrowienia! 💟

Wasza V.