8. Teraz nie mów... wciąż cię znam!

 Dedykacja: Dla nostalgicznych... 😚

💞💞💞

       

               Draco wszedł do holu, wyraźnie rozdrażniony, a idąca tuż za nim Linda, była smutna i milcząca.

- Jak mnie tu w ogóle znalazłaś? – zapytał dość ostro.

- Twoja sekretarka mi powiedziała, gdzie będziesz przez cały weekend – przyznała.

Malfoy zacisnął szczęki.
Głupia Luisa! Serio będzie musiał ją wreszcie wywalić!

- Lindo… Przykro mi z powodu tego co się stało… - zaczął, siląc się na spokój.

- Przykro?! – syknęła – Jakoś nie było ci przykro, gdy to robiliśmy!

- To był błąd. Za dużo wypiliśmy…

- Nie zwalaj całej winy na alkohol! Wiele razy byliśmy bardziej pijani, niż wtedy i zawsze odmawiałeś! – w oczach kobiety błysnęły łzy.

- Miałem zły dzień i pozwoliłem się ponieść urokowi chwili – tłumaczył nieudolnie.

- Zawsze wiedziałam, że jesteś zimnym draniem! Ale nigdy nie sądziłam, że potraktujesz tak mnie! – złościła się, pozwalając łzą wypłynąć na policzki.

Draco poczuł się naprawdę podle.

- Przepraszam. To nie powinno było się wydarzyć… - przyznał cicho.

- A właśnie, że powinno! Dobrze wiesz, że zawsze istniało pomiędzy nami coś więcej!
Liczyłam, że po tej wspólnej nocy, ogarniesz się i jednak nie zaręczysz z tą idiotką Dianą! A potem, gdy szybko zerwałeś te zaręczyny, myślałam, że coś zrozumiałeś…

- Zawsze darzyłem cię tylko sympatią, jako przyjaciółkę – wyjaśnił.

- Nieprawda! Zakochiwałeś się we mnie coraz bardziej! Wiem to!

- Lindo… - Draco naprawdę nie wiedział, jak ma jej to powiedzieć by jej mocniej nie zranić.
On nie umiał się zakochać. Od sześciu lat, nie potrafił nikogo obdarzyć takim uczuciem.

- Czyli nagle znów znalazła się w twoim życiu tamta Hermiona, tak? Ta Hermiona, o której nieraz szeptałeś w pijackim widzie, nieświadomy tego, że to słyszę! Ta Hermiona z twojej przeszłości, o którą zabronił mi pytać Blaise, mówiąc, że to dla ciebie zbyt bolesny temat i mam go nigdy nie poruszać?

- Tak. To jest Hermiona z mojej przeszłości… I przyszłości – dodał, mając nadzieję, że nie usłyszała zawahania w jego głosie.

- Nie wierzę! To pewnie jakaś naciągaczka, która się zorientowała, że zaraz jej odfruniesz ze swoją fortuną, jeśli cię teraz nie usidli! – piekliła się Ferson.

- Licz się ze słowami! – ostrzegł ją Draco, czując jak jego złość rośnie.

- Nie sądzisz chyba, że ona cię kocha? Chce tylko twojej kasy! Nawet na ciebie nie patrzy! Ma cię w dupie!

Draco zacisnął szczęki. Nie… Nie sądził, by Hermiona wciąż go kochała. Nawet nie wiedział, czy wtedy, sześć lat temu, z jej strony to było prawdziwe… Lubił się jednak łudzić, że tak.
Czując jak dziś sztywniała pod jego dotykiem w trakcie sesji, od razu domyślił się, że pożałowała ich pocałunku w jej gabinecie. Była dla niego taka odległa, zdystansowana… To było przykre.

- Mój związek to nie twoja sprawa. A teraz proszę byś sobie już poszła i nie nachodziła mnie więcej ani w domu, ani w pracy! – oznajmił jej chłodno.

- Nie pozbędziesz się mnie! Nie poddam się tak łatwo! – zagroziła.

- Robert odprowadzi cię poza pole antyteleportacyjne – Draco zrobił kilka kroków w stronę korytarza prowadzącego do kuchni i zawołał kamerdynera.

- Nie rób tego! Nie bierz tego ślubu! Zerwij z nią! Draco, proszę! Proszę! - szlochała.

- Przykro mi Lindo, to już postanowione. Trzymaj się…

Malfoy spokojnie patrzył, jak Bob łapie pod ramię zapłakaną kobietę i ciągnie ją w stronę wyjścia. Wiedział, że postąpił z nią naprawdę paskudnie, ale nic już nie mógł na to poradzić. Zrobił to. Wykorzystał ją w chwili słabości, doskonale wiedząc, co do niego czuła. Sumienie gryzło go teraz potwornie, ale będzie musiał sobie z tym jakoś poradzić.



💞💞💞


                      Hermiona nie mogła powstrzymać jęków zachwytu. Biblioteka w jego domu była po prostu obłędna! Gdyby miała zażądać od niego jednej, jedynej rzeczy po ich rozwodzie, to jak nic chciałaby właśnie jej. Wypełnione książkami półki, ciągnęły się od podłogi, aż po sufit, a całe pomieszczenie miało dwie kondygnacje. Był to zbiór naprawdę wybitnych książek, wiele wieków gromadzonych przez różnych członków rodziny Malfoya. Coś niesamowitego!
Siedziała po turecku przed jednym z regałów i trzymała na kolanach otwarty tom. W tej chwili marzyła tylko o tym, by móc tu zostać na zawsze.

- Wiedziałem, że ten pokój najbardziej ci się spodoba – zaśmiał się Draco, stojąc w wejściu do biblioteki.

- Jest cudowny! – przyznała bez ogródek.

- Na wyższych półkach jest trochę czarnomagicznych ksiąg. Lepiej upewniaj się zaklęciami, czy możesz ich dotknąć – poradził.

- Jasne! W księgarni często mamy z nimi problemy, więc znam naprawdę wiele dobrych łamaczy uroków – wyznała, wstając i schylając się, by pozbierać książki z podłogi.
Miała na sobie krótkie, jeansowe szorty i czarną koszulkę na ramiączkach.

- Granger… - głos Dracona zabrzmiał dziwni ochryple.

- Tak? – zapytała z uśmiechem.

- Masz zamiar zawsze się tak ubierać, będąc w domu? – zapytał, przyglądając jej się uważnie.
Hermiona spojrzała po sobie skonsternowana.
O co mu chodziło?

- W zasadzie to tak… Czy coś ci nie pasuje? – zdziwiła się trochę.

- Nie… Albo tak. Zmieniłem zdanie. W domu masz nosić cały czas strój do gotowania eliksirów toksycznych! – Draco posłał jej nieco łobuzerski uśmieszek.

- To ten, co zakrywa wszystko od szyi w dół? – upewniła się, dopiero teraz z rozbawieniem rozumiejąc, o co może mu chodzić.

Naprawdę nawet taki zwykły, domowy strój jakoś na niego działał? Poczuła, jak w jej lędźwiach budzi się dziwne napięcie… To było cholernie niewłaściwe!

- Właśnie tak! – zaśmiał się Malfoy.

- Jasne! Mam zdaje się jeden taki. Cały z błyszczącego lateksu. Na szczęście nie wkłada się pod niego bielizny, żeby nie było za gorąco – nie mogła się oprzeć, by go trochę nie sprowokować.

Draco parsknął śmiechem. Ona zawsze potrafiła wymyślić jakąś ciętą ripostę.
- To go wyrzuć! Sam ci kupię coś odpowiedniego…

- Mam całą garderobę, przygotowaną przez twojego stylistę – Hermiona poodkładała książki na półkę.

- Chyba go zwolnię. Nie wiem, jak mógł pomyśleć, że wyjdziemy dobrze na zdjęcia w tak sztywniackich ciuchach? – narzekał.

Hermiona skończyła porządkować tomy i zaczęła powoli iść w jego stronę.
- To nie była tylko kwestia ciuchów – uśmiechnęła się łagodnie.

- Wiem… - przyznał, patrząc jej w oczy, jako, że stanęła tuż przed nim.

- Naprawdę nie wierzę, że się w to bawimy – wyznała szczerze.

- Ja też… - Draco uniósł lekko kąciki ust.

- Posłuchaj… Powinieneś jej powiedzieć prawdę… - Hermiona czuła się dość głupio, mówiąc mu to, ale uznała, że powinna.

- Komu? – Malfoy spojrzał na nią, wyraźnie zaskoczony.

- Lindzie Ferson.

Draco skrzywił się, wyraźnie niezadowolony.
- Niczego jej nie powiem!

- Musisz zrozumieć… - Hermiona delikatnie położyła mu dłoń na ramieniu. – Ona będzie bardzo cierpieć, jeśli będzie myśleć, że ty i ja naprawdę…

- Tak? A czy to nie ty, robisz to wszystko z zemsty na byłym narzeczonym? Nie interesuje cię jego cierpienie? – Draco położył ręce na jej talii i przyciągnął ją bliżej, wciąż patrząc jej w oczy.

Hermiona poczuła, jak oddech jej przyśpiesza. Nienawidziła tego, jak jej ciało z łatwością reagowało na jego bliskość!

- To co innego…

- To chyba jeszcze gorsze! – syknął przez zęby. – Bo mnie i Lindę, nigdy nie łączyło nic poważnego, a ten dureń, Weasley wciąż cię kocha!

Hermiona poczuła napływające łzy.
- Gdyby mnie kochał, to by mnie nie zdradzał! – warknęła, robiąc krok w tył, tak by wyrwać się z pod dotyku jego rąk.

- Możliwe… Ale podobno od kilku tygodni nie wychodzi z baru, wciąż zalewając się w trupa! - sarknął.

- A jak myślisz, co robi teraz Ferson? Na pewno jest ledwo przytomna z rozpaczy! To ktoś dla ciebie bliski, nie powinieneś na to pozwalać! - upierała się.

- Właśnie, że powinienem! To sprawi, że ona szybciej o mnie zapomni! A zresztą, to nie twój problem! – Draco rzucił jej poirytowane spojrzenie, po czym odwrócił się na pięcie i szybko wyszedł z biblioteki.

Hermiona odetchnęła lekko. Przynajmniej przekonała się teraz, że ta kobieta nic dla niego nie znaczyła. Nie mogła się okłamywać. Naprawdę ją to ucieszyło.


💞💞💞


                  Pierwsza noc w nowym miejscu była dla niej bardzo trudna. Łóżko było za wielkie i za bardzo wygodne, a świadomość, że w pokoju obok spał Draco, wcale nie poprawiała jej nastroju. Przewracała się w pościeli niezliczoną ilość razy, coraz bardziej zniechęcona i zirytowana. Widząc, że za oknem powoli zaczyna się szarzyć, wstała zabrała swój szlafrok i postanowiła wyjść na taras.

Prowadziły na niego szklane drzwi w jednej ze ścian. Wiedziała, że okalał on cały dom i że najprawdopodobniej wszystkie sypialnie miały takie same wyjścia.

Taras był bardzo duży i rozciągał się z niego piękny widok na wspaniale zaaranżowany ogród.
Hermiona odetchnęła rześkim, nieco chłodnym, porannym powietrzem i podeszła do balustrady. Mogłaby codziennie tak witać dzień. Śpiew ptaków, zapach lasu i cudowna woń kwiatów. Wzięła jeszcze jeden głęboki oddech i uśmiechnęła się lekko.

Nagle to poczuła. Duże dłonie na jej talii.
Pisnęła przerażona i podskoczyła.

- Nie denerwuj się, to tylko ja – szepnął jej do ucha.

Szybko odwróciła się w miejscu, stając z nim oko w oko. Jeśli on miał zamiar dotykać jej za każdym razem, gdy znajdą się blisko siebie, to najpewniej szybko zamkną ją w pokoju bez klamek. Jego dotyk parzył ją nawet przez ubranie.

- Wciąż skradasz się jak mała, zwinna tchórzofretka? – zażartowała, chcąc w ten sposób zyskać chwilę, na uspokojenie swoich emocji.

Draco parsknął śmiechem i odsunął się nieco od niej, zakładając ręce na piersi.
- A ty wciąż z rana masz włosy, niczym piorun w rabarbar! - dociął jej w odpowiedzi.

Hermiona odruchowo przeczesała palcami swoje loki.
- Pewne rzeczy nigdy się nie zmieniają – zaśmiała się, mając na myśli to, że od początku uwielbiali sobie docinać, tak uroczo, z dużą dozą dystansu do samych siebie.

- Domyślam się, że dlatego tu jesteś – Draco popatrzył jej w oczy.

Hermiona poczuła dziwny dreszcz.
O co mu chodziło? Czyżby myślał, że ona nadal go…?

- Wschody słońca – wyjaśnił – Wciąż je uwielbiasz, prawda? – zapytał.

                Zakradła się na wieżę astronomiczną wraz z kocem, białym kubkiem i termosem gorącej herbaty. Rzadko ostatnio znajdowała czas na tak miłe zajęcie, jak oglądanie wschodów słońca, ale dziś udało jej się wstać o tyle wcześniej, że zdążyła.
Gdy wyszła na zimny taras, panował już lekki półmrok, wiedziała więc, że do wschodu nie zostało za dużo czasu. Rozłożyła koc i mocniej opatuliła się swoim sweterkiem. Był środek czerwca, ale poranki bywały chłodnawe.
Odetchnęła głęboko rześkim powietrzem i usiadła na kocu.
- Nie zauważyłaś, że jest tu zajęte? – zapytał cierpko.
Hermiona podskoczyła i pisnęła cicho.
Malfoy stał pod ścianą, opierając się o nią plecami. W kąciku jego ust znajdował się papieros, którym zaciągnął się leniwie i popatrzył na nią wyczekująco.
- Malfoy! A co ty robisz w zamku? – syknęła przez zęby. – Przecież mieszkasz w Trzech Miotłach!
- Za późno wczoraj skończyliśmy ustawiać nowe regały w bibliotece, więc przespałem się w swoim starym dormitorium – wyjaśnił, zaciągając się znowu.
- Mniejsza o to! Idź stąd z łaski swojej i mi nie przeszkadzaj! – odprawiła go niecierpliwym ruchem dłoni, jakby był natrętną muchą, która jej zawadzała.
- Byłem tu pierwszy, Granger, tak dla przypomnienia! – uśmiechnął się do niej cwaniacko, po czym wyrzucił niedopałek gdzieś w przestrzeń.
- Ale nie masz tu już nic do roboty! – burczała.
- A co ty masz? – zapytał, podchodząc i bezpardonowo siadając obok niej na kocu.
- Wschód słońca – wyszeptała, lekko zawstydzona.
Zaśmiał się pod nosem.
- Serio? Po tej całej wojnie i tym syfie, w którym teraz wszyscy siedzimy, ty masz czas i ochotę na oglądanie wschodów słońca?
- Owszem, mam. Jeśli ci się coś nie podoba, nie będę cię zatrzymywać – warczała.
- W sumie… Jak wspomniałaś, nie mam nic innego do roboty. Chętnie zobaczę, co takiego ciekawego jest w tym całym mistycznym zjawisku – uśmiechnął się do niej złośliwie.
Hermiona westchnęła i sięgnęła po termos.
- To może chcesz herbaty? – spytała, wyczarowując szybko drugi kubek.
Malfoy popatrzył na nią uważnie, po czym lekko skinął głową.
- Tak, dzięki…
Hermiona napełniła oba naczynia i podała mu jedno z nich, po czym zakleszczyła dłonie na swoim kubku.
W ciszy oglądali, jak słońce powoli wynurza się zza koron drzew Zakazanego Lasu.
To był pierwszy raz…
A później już każdego kolejnego dnia oglądali wspólnie wschody słońca, zawsze siedząc razem ramię w ramię.


- Och tak! Niestety ostatnio nie bardzo mam możliwość… - wymamrotała nerwowo, szybko wyrzucając owo wspomnienie ze swojej wyobraźni.

- No to chodź – Draco wyciągnął do niej swoją dłoń.

Hermiona zawahała się przez chwilę. Naprawdę powinna unikać jego dotyku, tak często, jak to tylko możliwe, ale teraz…
Splotła swoje palce z jego i pozwoliła mu, poprowadzić się na boczną część tarasu.
Nie spodziewała się, że zobaczy tam dość wąskie, metalowe schody, prowadzące najwyraźniej na dach.

- W górę! – zachęcił ją Draco.

- A jak się poślizgnę i spadnę? – zmartwiła się.

- Nie martw się, będę tuż za tobą – zapewnił z dwuznacznym uśmieszkiem.
Hermiona prychnęła głośno, chcąc okazać swoje oburzenie, ale zdecydowała się jednak wejść na górę.


💞💞💞

                       Na dachu zastała kilka rozstawionych, leżaków z kremowymi materacami, pomiędzy którymi znajdowały się niewielkie stoliczki kawowe. Były tam też trzy wielkie, beżowe parasole, jednak teraz poskładane.

- Z tego miejsca, najlepiej widać wschód słońca – poinformował Draco, wyjmując z kieszeni szlafroka różdżkę.

Jednym zaklęciem przywołał imbryk gorącej herbaty i dwie filiżanki oraz dwa puszyste, białe koce. Podał jeden z nich Hermionie i sam rozłożył się wygodnie na leżaku, okrywając się kocem i sięgając po dzbanek.

Hermiona jeszcze przez chwilę stała w miejscu, lekko oszołomiona. Po chwili jednak zajęła drugi leżak i nasunęła koc na siebie.
Draco przesunął w jej stronę filiżankę.

- Dzięki – odpowiedziała z uśmiechem, sięgając po naczynie i kosztując swojej ulubionej, czarnej herbaty z cytryną i bez cukru.
To też pamiętał…

- Nie mogłaś spać? – zapytał niby mimochodem.

Hermiona potrząsnęła przecząco głową.
- Nie potrafię zasnąć w nowych miejscach… - skłamała.

- A to nowość. Zawsze myślałem, że zasypiasz, gdy tylko twoja głowa dotyka poduszki – zaśmiał się.

Hermiona postanowiła tego nie komentować. Powoli zaczynała mieć dość ciągłych nawiązywań do ich wspólnej przeszłości.
Ich związek był krótki, intensywny i dość szalony, ale mimo to, zdołali się dość dobrze poznać, w ciągu tych kilkunastu tygodni, przebywając praktycznie non stop razem. Pamiętała to wszystko bardzo wyraźnie i widać, że i on nie zapomniał. To źle. Nie powinni tego rozpamiętywać, ani… próbować odnawiać. W żadnym wypadku nie.
Stuknięcie jego filiżanki o spodeczek, wyrwało ją z objęć wspomnień.

- Popatrz tam, ponad koroną tego starego dębu – poradził.

Faktycznie po chwili na niebie rozpostarła się delikatna, żółta poświata. Wstawał nowy dzień.
Hermiona spojrzała na niego kątem oka i ledwo stłumiła jęk.
Jego szaro-błękitne oczy wpatrzone w dal, wciąż miały w sobie ten sam blask, w którym kiedyś się zakochała.

Miała ochotę wstać i uciec. Uciec bardzo daleko.
Za nic w świecie nie powinna dopuszczać do takich sytuacji. To było dla niej zbyt wiele.
Odwróciła głowę i skupiła spojrzenie na wschodzącym słońcu. Nie będzie więcej na niego patrzyła. Nie i już.

Postanowienie to nie było jednak łatwe w realizacji. Świadomość, że siedzi tak blisko, praktycznie na wyciągnięcie jej ręki, była wręcz bolesna. Wbiła sobie paznokcie w dłoń i zamknęła oczy. Nie ulegnie. Nie podda się tak łatwo…
Starała się oczyścić umysł i nie myśleć o niczym innym, poza ciepłem promieni słonecznych na swojej skórze.
Nie miała pojęcia kiedy, odpłynęła w objęcia snu.


💞💞💞

                Kiedy spała, mógł na nią patrzeć bez skrępowania. Wciąż była śliczna. Często przebywał wśród prawdziwych piękności pokroju Diany czy Lindy, ale żadna nie była pociągająca w takim stopniu, jak ona. Słodka, naturalna, kobieca…

               Kłamał, mówiąc, że jej loki wciąż wyglądają jak po uderzeniu pioruna. Były długie, sprężyste, miały piękny, kasztanowy kolor i mógł się założyć o cały swój majątek, że nadal były cudownie miękkie. Nie znosił tego, że mimowolnie rejestrował te wszystkie rzeczy. To, że nadal marszczyła nos, gdy się nad czymś wahała. To, że jej usta nadal miały ten cudownie naturalny, malinowy kolor. To, że jej włosy wciąż pachniały limonkowym szamponem i wreszcie to, jak jego ciało się spięło zupełnie tak jak kiedyś, gdy dziś stanął tuż za nią na tarasie, jakby nadal był tym szalonym osiemnastolatkiem, który przeżył z nią swój pierwszy raz w wynajętym pokoju nad Trzema Miotłami… Swój i jej.

Gdy tylko jej dziś dotknął, poczuł przemożną ochotę, by odwrócić ją do siebie, pocałować mocno, a zaraz potem zaciągnąć prosto do najbliższej sypialni.
Nie powinien dopuszczać do siebie takich myśli. Nigdy. One nie przyniosą mu niczego dobrego. Już raz zbierał się kawałek po kawałku, gdy odeszła. Nie chciał tego przeżywać po raz drugi.

Wstał i postanowił wrócić do domu. Niech ona pośpi trochę na leżaku, jeśli faktycznie w nocy miała problemy ze snem.

On też nie spał dziś najlepiej. Świadomość tego, że ona jest w jego domu, ledwo drzwi obok, była jak nieznośna drzazga pod skórą. Mało brakowało, a wstałby i wtargnął do jej sypialni, domagając się głośno, wypełniania przez nią należycie małżeńskich obowiązków i to najlepiej z nawiązką za ostatnie sześć lat.

Uśmiechnął się smutno sam do siebie. Będzie musiał umówić się wkrótce na jakieś dyskretne spotkanie z Anną, jeśli nie była akurat gdzieś za granicą. Zbyt długie przebywanie w towarzystwie Hermiony, najpewniej wywoła w nim silne napięcie. Musiał zawczasu temu zaradzić…

Nagle sparaliżowała go jedna myśl. Spojrzał na nią przez ramię. A co z jej napięciem? Co jeśli też zechce umówić się z innym, by się go pozbyć?
Draco nerwowo przełknął ślinę. Nie wyobrażał sobie tego! Już sama myśl o tym, że ten pierdolony Weasely ją miał, wprawiała go w stan najwyższego wkurzenia.
Pozostawało mu mieć nadzieję, że Granger nada miała swoje wysoce moralne zasady. Tak. To była teraz jego jedyna nadzieja.

           

💞💞💞

         Rozdzialik trochę przejściowy, ale jak zawsze mówię - takie też muszą być 😁 Mam nadzieję, że czujecie tę chemię? Staram się, by była widoczna 😋

SERDECZNIE ZAPRASZAM!

JUTRO O 21:00 ZAPRASZAM WSZYSTKICH CHĘTNYCH NA POST DYSKUSYJNY "Q&A Z VENETIIĄ NOKS - ROZEJM I INNE OPOWIADANIA. PYTANIA - OPINIE - UWAGI - SUGESTIE - WSPOMNIENIA ITP."

Jeśli ktoś nie będzie mógł wziąć udziału, a chciałby mi zadać jakieś pytania, to proszę je przesłać na adres: venetiia.noks@gmail.com - a zapewniam, że odpowiem na nie w poście dyskusyjnym. 

Od razu zaznaczam, że żeby nie robić zamieszania z rozwijaniem komentarzy, będę co jakiś czas tworzyła kolejny nowy post jeśli liczba komentarzy będzie przekraczała 200 😊

 #teammojeczytelniczki - zachęcam do udziału w spotkaniu w towarzystwie 🍷🍷🍷 - będzie nam zapewne weselej 😂