9. Teraz nie mów... to nieuniknione!

 Dedykacja: Dla uczestniczek pierwszego Q&A - było cudownie 💚! Dziękuję Wam! 😍




💞💞💞

Woda pod prysznicem miała idealną temperaturę. Prawdziwa magia! Maleńki prysznic w jej londyńskim mieszkanku, psuł się tak często, że Hermiona przywykła już do tego, że raz woda była za zimna, a innym razem parząco – gorąca. Teraz, w tej łazience, większej od jej salonu, poczuła się jak królowa świata. Malfoy zawsze lubił luksus i otaczał nim innych, zupełnie naturalnie, tak, jakby to nie miało żadnego znaczenia. Ale dla niej miało. Fakt jego ogromnego majątku, już sześć lat temu spędzał jej sen z powiek. Dziś, gdy był jeszcze bogatszy, w ogóle nie chciała o tym myśleć. Nie powinna za bardzo przyzwyczajać się do pięknych strojów, drogich szampanów i urządzonych z przepychem wnętrz. To się szybko skończy i tym razem on zniknie z jej życia na zawsze.

💞💞💞


            Założyła na siebie zwiewną, jasno-różową sukienkę, wykańczaną koronką na dekolcie i rękawkach i pasujące do niej czółenka, na niewielkim obcasie. Była niedziela, a ona nie miała innych planów, jak poczytanie jakiejś książki w ogrodzie. Ciekawiło ją, co też miał zamiar dziś robić Malfoy, ale zgodnie ze swoim postanowienie o zachowaniu dystansu, nie miała zamiaru go o to pytać.

            Postanowiła iść na dół, chcą odnaleźć kuchnię i poprosić o jakieś śniadanie. Kilka godzin snu na leżaku, sprawiło zapewne, że Draco dawno zdążył już zjeść bez niej.
Zeszła po schodach, prowadzących prosto do dużego salonu, połączonego z holem wejściowym.


💞💞💞


Właśnie zastanawiała się, w którą stronę teraz, gdy w salonie pojawił się Robert.

- Dzień dobry pani. Właśnie miałem iść zapytać, czy życzy sobie pani śniadanie do pokoju, czy jednak dołączy pani do pana Malfoya w jadalni? – zapytał uprzejmie.

- Przejdę do jadalni, dziękuję bardzo – uśmiechnęła się do kamerdynera, nie bardzo wiedząc, jak powinna się do niego zwracać.

Nie chciała mówić mu po imieniu, w czasie, gdy on przez cały czas będzie tytułował ją „panią”.

- Proszę za mną – Bob skłonił się nisko i ruszył w stronę jednego z dwóch korytarzy.


💞💞💞


            Po chwili znaleźli się w dużym, przestronnym pokoju, urządzonym w barwach złota i szmaragdowej zieleni. Wysokie okna, tworzyły w całości jedną ze ścian. Na środku pomieszczenia stał wielki, prostokątny stół z mahoniu, a dookoła niego było ustawionych chyba ze trzydzieści krzeseł.

Hermiona rozejrzała się w poszukiwaniu Draco i dostrzegła, że siedzi on pod jednym z wielkich okien, przy o wiele mniejszym, bo tylko czteroosobowym stoliku. Blondyn właśnie popijał coś z filiżanki i czytał najnowsze wydanie „Proroka Niedzielnego”.

- Hej – przywitała go Hermiona, podchodząc bliżej.

Draco uniósł głowę i spojrzał na nią, a jego twarz zastygła na moment, niczym spetryfikowana. Hermiona poczuła się dziwnie niekomfortowo pod wpływem jego spojrzenia. Szybko podeszła bliżej i zajęła, wysunięte dla niej przez Roberta krzesło.

- Gdzie masz swój strój do eliksirów? – zapytał Draco, widocznie odzyskując panowanie nad sobą.

Hermiona zaśmiała się lekko, na wspomnienie ich wczorajszej rozmowy.
- Dziś za ciepło na lateks – odpowiedziała, sięgając po dzbanek kawy.

- Zdecydowanie dziś za ciepło – odburknął, odchylając nieco kołnierzyk swojej białej koszulki polo.

- Dzięki za pokazanie mi tarasu. Chętnie będę tam chodzić oglądać wschody słońca – spróbowała jakoś zagaić rozmowę.

- Widzę, że trochę się jednak wyspałaś – odpowiedział, składając gazetę i sięgając po tost.

- Oj tak. Było bardzo przyjemnie…

Nagle ich uszu dobiegły dwa podniesione głosy i szybkie echo stukających obcasów. Draco i Hermiona popatrzyli w stronę wejścia, akurat w chwili, gdy do jadalni wpadła, praktycznie iskrząca ze złości, Dafne Greengrass… A raczej już teraz Zabini.

- A więc to wszystko prawda?! – wrzasnęła pofarbowana na blond i mocno umalowana kobieta.

- Dzień dobry, Dafne – przywitał ją spokojnie Draco, ale Hermiona kątem oka zauważyła, jak zacisnął dłoń na nożu do masła, którym miał właśnie zamiar posmarować swoją grzankę.
- Bardzo przepraszam, proszę pana, ale pani Zabini nie chciała minie posłuchać… - za pleców Dafne wyłonił się wyraźnie zdyszany Robert.

- To nic, Bob. Dziękuję. Możesz teraz odejść - odpowiedział Draco, wstając.

Kamerdyner skinął szybko głową i już po sekundzie nie było go w pokoju.

- Myślałam, że Linda miała już jakieś omamy, z tej obsesji na twoim punkcie, ale widzę, że nie! Co ona tu robi?! – Dafne z niedowierzaniem pokręciła głową i popatrzyła na Hermionę, jak na coś wysoce degustującego jej poczucie estetyki.

- Mogę się dowiedzieć, dlaczego wpadasz do mojego domu w niedzielny poranek i przerywasz mnie i mojej narzeczonej śniadanie? – zapytał lekkim tonem Malfoy.

- Narzeczonej?! – wyskrzeczała pogardliwe Dafne. – To mugolskie czupiradło, nazywasz swoją narzeczoną?!

Hermiona również wstała, zaciskając gniewnie pięści. Miała ochotę rzucić jakieś naprawdę podłe zaklęcie na te wymalowaną kukłę.
 
- Uważaj Dafne! To, że jesteś żoną mojego najlepszego przyjaciela, nie daje ci żadnych specjalnych prawa. Jeszcze słowo, a zaraz osobiście wyrzucę cię za próg! – ostrzegł ją Draco.

- To jest niemożliwe! To muszą być jakieś czary! Mów zaraz Granger, coś mu zrobiła?

Napoiłaś go armototencjom, albo przeklęłaś imperiesem?! – darła się blondynka.

- Wystarczy! Nie mamy z Hermioną ochoty na dalsze wysłuchiwanie tych bzdur! Radzę ci skierować się w tej chwili w stronę najbliższego kominka! – nakazał szorstko Draco.

- Nie dopuszczę do tego! Już pomysł, żeby poślubić tę skretyniałą Lachlan, był bardzo kiepski, ale ślub z Granger to prawdziwa katastrofa! – Dafne widać nie miała zamiaru odpuścić.

- Na pewno nie taka, jak moje małżeństwo z tobą, ty impertynencka wiedźmo!

Blaise wkroczył do jadali z żądzą mordu w oczach i od razu obcesowo złapał Dafnę za ramię.
 
- Przepraszam was bardzo, ale byłem na porannym meczu i dopiero, gdy wróciłem do domu, służba powiedziała mi, gdzie ona się wybrała… – wytłumaczył Blaise.

Hermiona otworzyła lekko usta ze zdziwienia. Nie przypuszczała, że Zabini, aż tak bardzo nie znosi swojej żony.  Miał nienawiść do niej dosłownie wypisaną na twarzy.

- Ty idioto! Jak możesz mu pozwolić, zrobić podobną głupotę? To go zrujnuje! – wykrzyknęła Dafne, wyrywając ramię z uścisku swojego męża.

- Ostatnim, co powinno cię interesować, jest to, kto jak sobie układa życie! Sama nie umiesz ogarnąć własnego! – warknął Zabini, znów łapiąc Dafne za łokieć.

- On nie może się ożenić z tą brzydką bibliotekarką! To nie jest jego klasa! Od dawna ci mówię, że jedyną godną go kandydatką jest Astoria! – wykłócała się dalej żona Zabiniego.

Hermiona przygryzła wargę i kątem oka spojrzała na Dracona. Widać było, że blondyn jest wyraźnie spięty. Obelgi Dafne, spływały po niej jak po kaczce, ale i tak nie było jej miło, że ktoś tak źle o niej mówił w jego towarzystwie.

- Wcześniej wolałbym go zabić, niż pokarać taką chorą rodziną, jak twoja! – pieklił się Zabb.

- Jak śmiesz?! To tylko dzięki moim koneksją, twoja matka i jej nowy przydupas, jeszcze coś znaczą wśród magicznej arystokracji! – krzyknęła Dafne.

- Dość tego! Wychodzimy! – zarządził Blaise i pociągnął Dafnę w stronę wyjścia.

- Nigdzie nie idę, dopóki Smok nie wywali tej naciągaczki z domu! Nie widzicie, że ona chcę tylko jego kasy?! Jeszcze niedawno próbowała oskubać tego głupiego wieśniaka Weasleya, ale jak widać, teraz trafiła jej się grubsza ryba…

Hermiona już otwierała usta, by wreszcie stanąć we swojej własnej obronie, gdy Draco w trzech krokach znalazł się tuż przed Dafne.

- Zamknij się wreszcie, Greengrass! Od dziś masz zakaz wstępu do wszystkich moich domów! A twoi rodzice, mają do jutra opuścić moją nadmorską rezydencję! A teraz się wynoś, zanim osobiście czymś cię przeklnę! – zagroził Draco, patrząc kobiecie prosto w oczy.

- Nie możesz… - jęknęła Dafne, wyraźnie zdruzgotana jego nagłym wybuchem.

- Zabierz ją stąd Blaise i jeszcze raz dobrze przemyśl ten pomysł z rozwodem. Obiecuję, że we wszystkim ci chętnie pomogę! - Draco spojrzał na przyjaciela i mocno uścisnął jego ramię, jakby chcąc dodać mu otuchy.

- Przepraszam cię, stary… - głos Zabiniego zabrzmiał dziwnie ochryple.
 
- Co?! Rozwód?! Jak śmiesz mu to sugerować, Malfoy?! Ty mały, porąbany śmiercio…

Hermiona nie wytrzymała dłużej. Szybko wyjęła swoją różdżkę i rzuciła na Dafne zaklęcie. Kobieta zamilkła, próbując złapać oddech, gdy język przykleił jej się do podniebienia.
Draco i Blaise parsknęli śmiechem na ten widok.

- Przepraszam, ale od jej wrzasków powoli zaczynała boleć mnie już głowa – wyjaśniła im spokojnie Hermiona.

- Dzięki Granger. A w zasadzie Malfoy. To nazwisko do czegoś zobowiązuje, prawda? – Zabini mrugnął do niej porozumiewawczo i siłą wyciągnął z pokoju, swoją wciąż szarpiącą się i niemą żonę.



💞💞💞

- Wszystko w porządku? – zapytała Dracona, gdy zostali sami.

- Mógłbym cię zapytać o to samo – blondyn przyjrzał jej się uważnie.

Hermiona wzruszyła ramionami, w geście, który miała nadzieję, wyrażał lekceważenie.
- Wiesz, że takie obelgi nigdy nie robiły na mnie wrażenia…

- Niemniej, ta jędza nie miała prawa ich formułować! Nie dorasta ci do pięt! – oznajmił z mocą.

- To nic takiego – stwierdziła cicho Hermiona, wracają na swoje miejsce, miło połechtana jego słowami.

Chciałaby móc uwierzyć, że naprawdę tak myślał, a nie powiedział tego tylko po to, by jakoś ją pocieszyć.

💞💞💞


            Do końca śniadania ich nastrój nie uległ specjalnej poprawie, a i rozmowa o niczym, jakoś się nie kleiła. Hermiona pogrążyła się we własnych rozmyślaniach, na temat tego, jak wiele kobiet pragnęło wyjść za mąż za Dracona. Był doprawdy wymarzoną partią… Nie mogła sobie nawet wyobrazić lepszej. Doszła też do nieco przykrych wniosków, że to wszystko co dzieliło ich w przeszłości, wciąż stało pomiędzy nimi, wyraźnie pokazując jej, że tamta decyzja o rozstaniu była słuszna. Nigdy nie zaznaliby szczęścia, w otoczeniu takich ludzi jak Dafne Greengrass czy Linda Ferson.

Jej rozmyślania przerwało pojawienie się służącej, chcącej posprzątać po śniadaniu oraz Roberta, który przekazał Draco, dziwną wiadomość o tym, że coś o nazwie AurumTel dzwoni w jego gabinecie.

- Przepraszam cię na moment – Draco wstał.

- Nie szkodzi, przejdę do salonu, by tam napić się jeszcze kawy – zdecydowała Hermiona, zabierając ze stołu filiżankę.

- Świetny pomysł – Malfoy skinął jej głową i szybko opuścił jadalnię.

- Służąca zaraz poda pani świeżo zaparzoną kawę prosto do salonu! – Robert z niepokojem popatrzył na filiżankę w jej dłoni.

- Nie ma takiej potrzeby, ta jest jeszcze bardzo dobra – Hermiona uśmiechnęła się do niego uprzejmie.
Nie miała zamiaru nadużywać uprzejmości służby. To nie było w jej stylu.

 💞💞💞

Draco wrócił po około dwudziestu minutach.
- Lubisz gości? – zapytał z nieco zbolałą miną.

- To zależy jakich. Bo jeśli takich, jak Dafne, to podziękuję – odpowiedziała, wyginając kąciki ust w delikatnym uśmiechu.

- Dzieciaki Theodora Notta koniecznie chcą skorzystać dziś z basenu… A nie umiem im odmówić, jak mówią, że jestem ich ulubionym wujkiem – wyjaśnił, śmiejąc się lekko i z westchnieniem opadając obok niej na kanapę.

- Nie wiedziałam, że Theo ma dzieci… - przyznała, odkładając filiżankę.

- Trójkę. Jego żona, Tammy, jest amerykanką.

- Jeśli chcesz, to przeniosę się do swojego mieszkania, na te kilka godzin… - zaproponowała z niepewnym uśmiechem.

Draco odwrócił głowę i spojrzał na nią.
- Nie wygaduj głupot! Nie są tacy źli! Polubisz ich, na pewno…

- Chodziło mi o to, co im powiesz, jak mnie tu zobaczą? – zapytała z wahaniem.

- Theo chyba możemy powiedzieć prawdę. On wiedział, że my… Wiedział o Monako – poprawił się Draco.

            Sunął swymi wychłodzonymi palcami po jej nagim udzie, lekko unosząc jej czarną spódniczkę.
Stała oparta o ścianę i ledwo udawało jej się kontrolować się na tyle, by nie dostać hiperwentylacji.
- Tęskniłem… - wyszeptał jej prosto w usta, powoli unosząc dłoń coraz wyżej.
- To tylko dwa dni – mruknęła, czując jak jego palce delikatnie przesunęły się po jedwabny materiale jej jasno różowych fig.
- Ty nie tęskniłaś? – spytał, a ona jęknęła, gdy dotknął jej tam, gdzie go właśnie najbardziej potrzebowała.
- Cholernie! – przyznała, przyciągając jego głowę do desperackiego pocałunku.
Stali na szycie wieży astronomicznej. Ona przy ścianie, on tuż przy niej, opierając jedną dłoń obok jej twarzy, a drugą zakradając się pod jej bieliznę.
- Muszę ci coś powiedzieć – wyjawił, delikatnie muskając ustami jej ucho.
- Teraz? – spytała, ledwo łapiąc oddech.
- Nott o nas wie.
- Co? – Hermiona rozszerzyła oczy w szoku.
- Widział cię, jak wykradłaś się nad ranem z mojego pokoju… - mówił, jednocześnie pieszcząc ją palcami i chciwie wsłuchując się w jej coraz głośniejsze jęki.
- Cholera! Rzuciłam zaklęcie dopiero na korytarzu… - Hermiona z dezaprobatą pokręciła głową, jednocześnie starając się utrzymać na nogach, drżąc z podniecenia.
- To nic… Obiecał zachować to w sekrecie… - szeptał, całując delikatnie jej szyję.
- Możesz… możesz… mu zaufać? – bardziej jęknęła niż powiedziała.
- Tak.
- To dobrze…
- Zaraz będzie ci naprawdę dobrze – obiecał, wkładając palce głębiej i szybko doprowadzając ją do spektakularnego orgazmu.

- To się z nas uśmieje – westchnęła z rozbawieniem Hermiona, starając się zignorować wspomnienie, jakie podsunęła jej podświadomość.

- Też tak myślę – przyznał, też lekko rozbawiony.

- Pójdę na górę poszukać jakiegoś kostiumu kąpielowego – zdecydowała, wstając.

- Ponownie proponuję ci strój do gotowania eliksirów toksycznych! – zawołał za nią.
Parsknęła śmiechem i weszła po schodach, w duchu obiecując sobie, że specjalnie jemu na złość, założy najbardziej skąpe bikini, jakie znajdzie w swojej szafie.


💞💞💞


            Nott uściskał ją z prawdziwym entuzjazmem. I wiedziała, że pomimo tego, że od prawie sześciu lat nie mieli ze sobą kontaktu, to nadal był skłonny zostać jej przyjacielem, tak jak wtedy, gdy jako jedyny wspierał ich w ukrywaniu ich romansu. Był zawsze po ich stronie.

- Nawet nie masz pojęcia, jak czekałem na ten dzień! – wyznał, szepcząc jej do ucha.

- Serio? – zdziwiła się, gdy się od siebie oderwali.

Nott uśmiechnął się przekornie i kątem oka popatrzył na Dracona, który właśnie próbował oderwać od swojej nogi jego trzyletniego syna Theo Juniora, w czasie, gdy jego czteroletnia siostra Tilly, wspinała mu się na plecy.

- Tak. Bo wiedziałem, że na pewno kiedyś wreszcie nadejdzie! – Nott mrugnął do niej łobuzersko i odwrócił się w stronę Tammy, która trzymała na rękach ich najmłodszą pociechę - czteromiesięcznego synka Tobiasa.

Hermiona odetchnęła lekko.

Nie do końca wiedziała, co przyjaciel Dracona miał na myśli, ale obawiała się, że próbował jej zasugerować to samo, co Ginny i Blaise. Jak ona miała im wszystkim wytłumaczyć, że jej związek z Malfoyem, to coś kompletnie niemożliwego?

- Zamęczycie mnie, potwory! – narzekał Draco, próbując utrzymać równowagę, z obydwojgiem dzieci uwieszonych na jego barkach.  

- Uwielbiam, jak to robią! Przynajmniej ja mam wtedy spokój! – zaśmiał się Nott, po czym zdjął Tilly z ramion przyjaciela i razem ruszyli w stronę, która, jak Hermiona przypuszczała, prowadziła do basenu.

- Pomóc ci? – zaofiarowała się, widząc, że Tammy próbuje podnieść wielką torbę wypełnioną akcesoriami dla dziecka.

- Mogłabyś? Wspaniale! Theo, nigdy nie pamięta o tym, że u Malfoya nie ma skrzatów domowych, a służący nie stoją przecież ciągle pod ręką – zaśmiała się amerykanka, po czym ku zdziwieniu Hermiony, podała jej swojego synka, a sama zręcznie zgarnęła jeszcze pod pachę, wielkiego, dmuchanego hipogryfa.

- Cześć przystojniaku! – Hermiona rozpłynęła się w czekoladowych oczach malucha i zagruchała do niego wesoło.

Jako partnerka Georga, miała stały kontakt z jego liczną rodziną, więc często pomagała w opiece nad dziećmi Billa czy Percy’ego, dlatego nie miała problemu z prawidłowym trzymaniem niemowlaka na rękach.


💞💞💞

            Basen znajdował się w podziemiach rezydencji i był naprawdę wielki. Hermiona była pod wrażeniem jego rozmiarów i w ogóle całej aranżacji tego pomieszczenia. Starała się jednak nie okazywać tego przy Tammy, bo Theo prosił, by jednak przedstawić  ją jej i dzieciakom, jako nową narzeczoną Dracona.  

Dzieciaki wesoło pluskały się w brodziku, umieszczony nieopodal głównego basenu, a Nott i Draco byli już w wodzie i tylko czekali na to, aż panie przypilnują maluchów, by móc się ścigać, kto szybciej pływa.

- Theo, zobacz jaki Tobias jest grzeczny u cioci Hermionki! Nawet nie jęknie! – zawołała radośnie Tammy, gdy tylko obie ulokowały się na krytych miękkimi materacami leżakach.

- Ależ ci to pasuje, Granger! – roześmiał się Nott, ukradkiem zerkając na przyjaciela.

- Jest przeuroczy! – westchnęła Hermiona, opierając podbródek na główce maluszka i zamykając oczy, by móc się nacieszyć jego słodkim zapachem.

- Za chwilę woda ci wpłynie do ust, jak nie podniesiesz szczęki, Smoku – szepnął Nott, klepiąc Dracona w ramię.

- Odwal się! – warknął, odwracając się plecami do tego słodkiego obrazka.

Widok Hermiony z dzieckiem na rękach, wywołał w nim takie emocje, których absolutnie nie powinien do siebie dopuszczać. To go rozdrażniło. To go zabolało.

- Nie mogę uwierzyć, że znów jesteście razem! – wyznał cicho Nott.

- Wcale nie jesteśmy! – podkreślił Draco, po czym zanurkował i odpłynął kilka metrów.
Gdy się wynurzył, okazało się, że Theodore przypłynął tuż za nim.

- Nie wygaduj głupot! To nadal jest twoja żona. Mieszkacie razem. Nosi na palcu twój rodowy pierścień. Możesz się dalej bronić, ale wiedź, że ja chcę ci tylko powiedzieć, że bardzo się z tego wszystkiego cieszę! – Nott znów klepnął go w łopatkę.

- Nie masz z czego! To tylko chwilowe… - kłócił się Draco.

Nott roześmiał się i pokręcił głową.
- Blaise coś mi wspominał ostatnio, że teraz jest dobry czas, by zarobić na tobie w jakimś zakładzie, bo nie dopuszczasz jeszcze do siebie myśli, o tym co nieuchronne...

- Zabini to palant! – rzucił kwaśno Draco.

- Wiem, że to wszystko się stało przypadkiem, ale i tak… Lepiej być nie mogło! – Nott wyszczerzył się do niego przyjaźnie, a Malfoy posłał mu śmiercionośne spojrzenie.

- Skończcie mnie z Diabłem, obgadywać za plecami, bo wam obu dokopie! – zagroził.

- Oj stary! Powiedz mi, jak ty chcesz to wytrzymać, co? – Nott sugestywnie poruszył brwiami, patrząc na coś ponad ramieniem blondyna.

            Draco odwrócił się i ledwo zdusił przekleństwo, które miało zamiar opuścić jego usta.
Granger właśnie zdjęła szlafroczek, który miała przedtem ubrany i okazało się, że ma na sobie dość mocno wykrojone, krwistoczerwone bikini, które ładnie współgrało z jej delikatną opalenizną.

Nott zaśmiał się złośliwie i odpłynął na drugi brzeg, a Draco odwrócił się i ochlapał twarz wodą.

- Sam kurwa nie wiem jak… - mruknął do siebie, po czym zanurkował głęboko, by nie katować się dłużej tym niesamowitym widokiem.


💞💞💞

Kocham Was dziewczyny! 💖👄
Dzięki - to był naprawdę super wieczór! 😍

Wasza V.