36. Teraz nie mów... gorzko pożałujesz!

 Dedykacja: Dla Emilii Rakiety - bo też codziennie zaklinasz moją wenę, za co dziękuję! 😋💚

💞💞💞

                Rozlali szampana, a Ginny wzniosła tost.

- Za zdrowie państwa Malfoy! – powiedziała głośno.

- I za ich przyszłość, pomyślność i liczne potomstwo! – dodał Zabb.

- I żeby Zabini nie był takim zjebem! – dodał Draco, nim się napił.

- Dobra, dobra Smokowaty! Obaj wiemy, że w tym gangu, to ja tu jestem tym mądrym przywódcą klanu i mózgiem wszelkich operacji, a ty robisz tylko za głupiutką, ładniutką blondynkę!

Draco zmierzył kumpla niechętnym wzrokiem.

- Ale w sumie powiedział ci komplement, uznając że jesteś ładniutki – zachichotała Hermiona.

- To nie komplement, tylko fakt – Draco wyszczerzył się do niej.

- Skromność nie jest twoją mocną stroną, Malfoy – wytknęła mu Ginny.

- Mam za to kilka innych, o których już niestety nie będę mógł ci opowiedzieć – Draco uniósł dłoń, tak by było widać obrączkę.

Zaśmiali się wszyscy.

- Malfoy, Zabini… - Mark Stebbin podszedł do nich, dziwnie spięty.

- Coś nie tak, Mark? Dziennikarze szaleją? – spytał Zabini.

- Nie… To znów Potter. Przyjechał tu z ekipą od przeszukiwań. Mają nakaz sprawdzenia domu pod kątem ukrywania w nim przedmiotów czarnomagicznych.

- Co?! – Draco odstawił kieliszek z szampanem i ruszył w stronę bramy.

- Stój Smoku… - Zabini złapał go za ramię.

- Zabije go! Zajebie, uderzając jego bliznowatym łbem o chodnik!

Ginny opatuliła się ramionami, a po jej twarzy od razu spłynęły łzy.

- Herm przepraszam… - wyszeptała, wyraźnie przejęta.

- Przestań! – Hermiona odłożyła swojego szampana i podeszła objąć przyjaciółkę.

- On na to liczy. Liczy na to, że któryś z nas mu przyłoży. To dlatego nie przyszedł z tym tutaj wczoraj. Specjalnie chciał wejść na ślub, sądząc, że w złości zrobimy coś nieodpowiedniego, co nas pogrąży – wyjaśniał pośpiesznie Zabb.

- Do dziesięciu minut musimy ich wpuścić. Nakaz jest legalny. Sprawdziłem – Stebbins uśmiechnął się ponuro.

- Co nam radzisz, Mark? – spytał cicho Draco.

- Wpuścić ich i nie robić problemów, ale wcześniej ty wyślij sowę do Jaunceya. On chyba o tym nie wie, a dobrze się znacie. Wątpię by temu przyklasnął.

- Co jeszcze? – zapytał Zabini.

- Zabierzcie stąd jego żonę. W ogólnym zamieszaniu może to jakoś tak zorganizować, że nie zauważymy, a ktoś ją wyprowadzi.

- Nie… Ja wyjdę do niego. Pójdę i poproszę, by nie przeszukiwał domu i… - Ginny drżała.

- Wykluczone! – Blaise podszedł do niej i bez zawahania wziął ją w ramiona. – Nic tu nie znajdą, bo Smok niczego takiego nie trzyma w tym domu, a ty na te kilka godzin przeniesiesz się do mnie, dobrze? - zapytał, gładząc ją po policzku.

Ginny uniosła głowę i popatrzyła mu przez chwilę w oczy. Widać było, że się wahała. Jednak w końcu kiwnęła powoli na znak zgody.

- Twoja żona musi zostać, Malfoy. Jest teraz oficjalnie mieszkańcem dworku i musi być obecna przy przeszukaniu – wyjaśnił Stebbins. 

- Wprowadź ich do domu dokładnie w wyznaczonym czasie, ani sekundy wcześniej – nakazał Draco, Stebbinsowi.

- Gwarantuje ci, że wejdą z opóźnieniem, bo mamy prawo ich przeszukać, czy sami nie wnoszą niczego czarnomagicznego do podrzucenia.

- To dobrze! A teraz chodźcie. Odprawimy fotografa, potem wyślę sowę, a ty Zabb przenieś Ginny do apartamentu i wróć. Chcesz się przebrać, skarbie? – Draco objął Hermionę w talii i zaczął prowadzić w stronę domu.

- Nie. Zostanę w sukni. Niech mnie tak zobaczy – zdecydowała.


💞💞💞


Ginny dalej drżała i szlochała, gdy Blaise wprowadził ją do salonu.

- Przyjdę do ciebie, jak tylko będę mogła! – obiecała Hermiona, przytulając ją do siebie.

W tym czasie w drodze do gabinetu, Draco szepnął coś do Roberta, a ten pognał szybko do kuchni i po krótkiej chwili wrócił z jakąś fiolką, którą dał Zabiniemu. Hermiona domyśliła się, że to eliksir nasenny lub uspokajający dla Ginny.

- Przepraszam Hermiona, tak mi przykro…

- Przestań! Zrobiliśmy zdjęcia, tak jak chcieliśmy. Wszystko jest w porządku! – zapewniła.

- Chodźmy! – Zabini złapał Rudą delikatnie pod ramie i poprowadził w stronę kominka i po krótkiej chwili zniknęli.

Hermiona podeszła i nalała sobie hojną porcję whisky. Potter się doigrał. Gorzko pożałuje, że zechciał zepsuć jej udawany ślub.


💞💞💞


Draco, Hermiona i Blaise siedzieli w salonie, gdy Harry z grupą aurorów wkroczył do środka.

- Witaj Malfoy! W imieniu Ministerstwa Magii i Biura Aurorów przedstawiam Ci nakaz przeszukania twojej posiadłości pod kątem ukrywania w niej przedmiotów czarnomagicznych, objętych klauzulą nielegalności na podstawie dekretu o legalności przedmiotów uważanych za niebezpieczne w świetle prawa magicznego – wyrecytował Harry.

- Proszę o okazanie dokumentów i pozwoleń. Legalności różdżek twoich ludzi oraz potwierdzeń, że nie byli skazani za fałszowanie dowodów – nakazał Blaise oficjalnym tonem.

Harry skinął na jednego z młodszych aurorów, który podszedł do Zabiniego z całą teczką dokumentów.

Hermiona wstała i powoli ruszyła w stronę Pottera, a Draco podążył tuż za nią.

- Cześć Herm… Pięknie wyglądasz… - zaczął niepewnie Harry. – Już po ceremonii? W takim razie wszystkiego najlepsz…

Nim zdążył skończyć Hermiona w dwóch krokach znalazła się przy nim i wymierzyła mu siarczysty policzek.

- Ty podła imitacjo czarodzieja! – warknęła. – Jak śmiesz robić mi coś podobnego w dniu ślubu?! I to po tym co mnie wczoraj spotkało! Ty skończony gnojku!
Zamachnęła się drugi raz i też trafiła, a Potter wyglądał na kompletnie oszołomionego jej atakiem.

- A to było za Ginny, ty wstrętna, brudna świnio! – krzyczała.
Miała właśnie zamiar wziąć trzeci zamach, gdy Draco złapał ją w pół i odciągnął.

- Wystarczy, wściekły kociaku, bo zatłuczesz go na śmierć – powiedział, przytrzymując jej ramiona i przytulając jej plecy do swojego torsu.

Harry poprawił okulary i potarł policzek.

- Rozumiem twoje oburzenie. Przykro mi, że tak wyszło i przez wzgląd na dawne czasy nie wniosę oficjalnego oskarżenia. Atak na aurora na służbie…

- Dawne czasy? – Hermiona szarpnęła się w ramiona Dracona, ale on trzymał ją mocno. – Opowiedzieć ci coś o dawnych czasach? Beze mnie nie przeżyłbyś pierwszego roku w Hogwarcie, ty tępa bliznowata pokrako! – krzyczała.

- Gdzie jest Ginny? Czemu jej tu nie ma? Miała przecież być twoją druhną… – pytał Harry, rozglądając się po salonie, jakby licząc, że ukryli Ginny pod kanapą.  

- Wcześniej cię zabije, niż pozwolę się do niej ponownie zbliżyć! Żałuję! Obłędnie żałuje, że cię wtedy nie wydałam! Może nic, by ci nie zrobili, ale przynajmniej ona by cię już nie chciała! – wydzierała się.

- Papiery w porządku, ale mamy prawo żądać, by ludzie Stebbinsa patrzyli twoim na ręce – oznajmił Zabini podchodząc do nich.

- Proszę bardzo – warknął Harry.

- I jeszcze jedno. Ten dom to wytworna rezydencja, pełna bardzo drogich przedmiotów. Zniszczcie choć jeden, a biuro aurorów pójdzie z torbami – zapewnił go Zabini.

- Róbcie swoje – powiedział Harry do swoich ludzi, a ci rozeszli się po domu.
Krok w krok za nimi podążyli ochroniarze z firmy Marka Stebbinsa, uważnie obserwując poczynania aurorów.

- Ginny zasłużyła na o wiele więcej niż ty! Jak tylko się rozwiedziecie ona na pewno szybko znajdzie swoje szczęście! – syczała jadowicie Hermiona.

Harry spiął się i groźnie zmarszczył brwi.

- Nie odejdzie ode mnie! Nie pozwolę!

- Drugi raz jej przy sobie nie zatrzymasz! – wyrzuciła Hermiona.

- Nagle robisz się święta? Wiedziałaś! Nie protestowałaś!

- I żałuję! Ale zeznam wszystko, co jej zrobiłeś przed Wziengamotem, jeśli to pozwoli jej uzyskać od ciebie szybciej rozwód!

- Nie odważysz się, bo wtedy ciebie też pociągną do odpowiedzialności – powiedział sucho.

- Blaise, ile dostanę za ukrywanie faktu, że mój były przyjaciel wyczyścił swojej dziewczynie pamięć?

- Ze mną jako prawnikiem? Przeprosiny, że zawracali ci głowę przesłuchaniem w tej sprawie – oznajmił cierpko Zabini.

- A Potter? – zapytała.

- Może nie pójdzie siedzieć, ale z biura aurorów wyleci szybciej, niż zdąży powiedzieć: „Jestem bliznowatym gumochłonem bez jaj!”

- Oddajcie mi żonę! Chcę natychmiast wiedzieć gdzie ona jest! – wrzasnął Potter.

- Ty już nie masz żony! Zacznij to akceptować! – powiedział Hermiona, patrząc na niego z pogardą.

- Herm… Co cię opętało?!  Naprawdę wierzysz w te bzdury o miłości Malfoya i przyjaźni Zabiniego do ciebie? – pytał z goryczą. – Serio myślisz, że ten przebiegły były śmierciożerca zakochał się w tobie w trochę ponad miesiąc? Na Merlina, Hermiona! Gdzie twój rozsądek?

Roześmiała się szyderczo.

- Taki z ciebie auror, co? I taki przyjaciel… Że nie domyśliłeś się, że spotykaliśmy się ze sobą już sześć lat temu!

- Co? – Harry wyglądał na kompletnie zaskoczonego.

- To co słyszysz Potter. Zaczęliśmy się widywać już w czasie odbudowy Hogwartu – warknął Draco.

- Serio? Zadałaś się z nim zaraz po wojnie? – niedowierzał.

- Zadałam? Pamiętasz mój staż we Francji? To tak naprawdę był apartament Malfoya w centrum Londynu!

- Prasa o tym wie, Potter, jakbyś zapragnął sprzedać te rewelacje, jak masz w zwyczaju. Zapłaciliśmy im za utajenie tego – wtrącił Zabb.

- Jak mogłaś…? – Harry z niedowierzaniem pokręcił głową.

- Ja? A jak ty mogłeś tak skrzywdzić Ginny, a potem zamiast do końca życia wielbić ziemię, po której stąpa, jeszcze ją zdradzać? – w oczach Hermiony błyszczały łzy.

- Kocham ją najbardziej na świecie! To z Cho, to był błąd, ale Ginny mi wybaczy…

- Ginny cię już nie chce! I nie chciała cię już wtedy, ale ty zmusiłeś ją, by została… Nie wiem, jak mogłam ci na to pozwolić – Hermiona z bólem pokręciła głową.

- Ja musiałem ją ratować! Chciała odejść! Zniszczyć wszystko co mieliśmy… Jakiś bydlak ją omamił i najpewniej chciał skrzywdzić.

- Zabini nie! – Draco złapał kumpla za ramię i odciągnął, gdy ten ruszył na Pottera.

- Uspokój się Zabb, on nie jest tego wart – Hermiona objęła przyjaciela za drugie ramię.

- To byłem ja, Potter. To dla mnie chciała cię wtedy zostawić! – powiedział z goryczą.

- Co? – Harry był kompletnie oszołomiony.

- Właśnie to! I gdyby wtedy odeszła, to byłaby teraz szczęśliwa! – warczała na niego Hermiona.

- Zajebie cię Zabini... – wyszeptał wyraźnie zszokowany Harry, po czym gwałtownie ruszył do przodu.

Blaise błyskawicznie przygotował się na odparcie ataku, wyrywając ramiona z uścisków Draco i Hermiony, ale nim Potter zdążył do niego doskoczyć, nagle zwolnił.
Ktoś najwyraźniej rzucił na niego klątwę spowalniającą.

Draco, Hermiona i Blaise spojrzeli na siebie zaskoczeni.

- Co tu się do cholery jasne wyprawia, Potter?! – wrzasnął Edgar Jauncey, wchodząc do salonu i machnięciem różdżki zdejmując zaklęcie ze swojego zastępcy.

Harry poleciał kilka kroków do przodu i upadł na kolano. Podniósł się powoli i spojrzał niepewnie na swojego przełożonego, szefa biura aurorów.

- Witaj Edgarze, mógłbyś mi wyjaśnić dlaczego twoi ludzie postanowili przeszukać mi dom, akurat w dniu mojego ślubu? – zapytał cierpko Malfoy.

- Dzień dobry Draconie, obiecuję, że zaraz to wyjaśnię. Natychmiast przerwać przeszukanie! – krzyknął, a aurorzy od razu go posłuchali.

- Szefie…

- Zamknij się Potter! Naprawdę Draconie, nic nie wiedziałem o tej sprawie i niezmiernie mi przykro, że do niej doszło… - Jauncey wyglądał na skruszonego.

- Czekam na wyjaśnienia, bo przyznam szczerze, że mnie i moją żonę ta sytuacja kompletnie wyprowadziła z równowag. Zapewniam, że będę żądał oficjalnych przeprosin i pociągnięcia winnych do odpowiedzialności, za zepsucie nam tego cudownego dnia. I koniec z moimi dotacjami dla ministerstwa! Możesz osobiście  to przekazać ministrowi Shackleboltowi – głos Dracona był zimny i złowieszczy.

- Potter! – wrzasnął Jauncey. – Możesz mi to wyjaśnić, kto ci pozwolił wydać nakaz przeszukania rezydencji pana Malfoya?! – wściekał się.

- Otrzymaliśmy dziś anonimowy list mówiący o tym, że w dworze są przechowywane niebezpieczne czarnomagiczne przedmioty, które mogą służyć do kontrolowania woli. A jako, że dziś miał się odbyć ślub, chcieliśmy się upewnić, czy panna Granger nie jest pod działaniem jakieś niepożądanej magii…

- Sugerujesz, Potter, że Hermiona wyszła za mnie pod wpływem czarnomagicznej klątwy? – syknął Draco.

- Musieliśmy to sprawdzić… To poważne oskarżenie! – Harry uśmiechnął się cierpko.

- Anonimowy liścik, to ma być to poważne oskarżenie? – warknął Blaise.

- Wszyscy w magicznym świecie zdziwili się szybkością zawarcia tego małżeństwa. Musieliśmy mieć pewność, że Hermionie nic nie grozi… – ględził bez sensu Potter.

- Aurorzy są objęci klauzulą poufności? – spytała Hermiona.

- Tak. Mamy wgląd w poufne dokumenty, ale wszelkie zawarte w nich informacje nie mogą zostać nigdzie przekazana, pod groźbą więzienia – wyjaśnił Jauncey.

Hermiona spojrzała na Malfoya.

- Jeśli chcesz… - powiedział spokojnie.

- Wyszła za mąż za Dracona siódmego września, tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego ósmego roku, na dwanaście dni przed swoimi dziewiętnastymi urodzinami. Jesteśmy prawnie małżeństwem od prawie sześciu lat – powiedziała głośno.

- Co?! – Harry, aż zbladł.

- Dokładnie to, co słyszałeś Potter. Hermiona i Draco są małżeństwem już od kilku lat. Te dokumenty są tajne. Wysyp się z tym gdzieś, a skończysz w Azkabanie! – groził Zabini.

- Ale jak…? To niemożliwe! – Potter wyglądał, jakby właśnie oberwał tłuczkiem w głowę.

- Dziś tylko zrobiliśmy sobie ceremonię odnowienia ślubów, tak dla przyjemności – wyjaśniła Hermiona uśmiechając się złośliwie.

- I przez sześć lat, żyli państwo osobno? – zdziwił się Jauncey.

- Małżeństwo miało zostać anulowane, ale przez problemy natury prawnej w kancelarii we Francji, w której złożyliśmy dokumentacje, ostatecznie tego nie dopatrzono. Dowiedzieliśmy się o wszystkim dopiero przy próbie uzyskania zgody na zawarcie kolejnego małżeństwa – wytłumaczył spokojnie Malfoy.

- Skoro chcieliście anulować ślub, to co teraz robicie razem, do cholery?! – dopytywał wyraźnie zdenerwowany Harry.

Hermiona szybko zrozumiała dlaczego. Potter myślał, że tylko weszła z Malfoyem w jakiś biznesowy układ…  I stąd ten ślub. A układ łatwo jest przerwać, złamać lub zmienić jego zasady. Jeśli jednak wyszła za Dracona z prawdziwej miłości, to była mała szansa, by znalazł teraz sposób na to, by z powrotem przeciągnąć ją na swoją stronę…

- Nie słyszałeś? Zmieniliśmy zdanie i postanowiliśmy odnowić śluby. Jesteśmy małżeństwem, a ja teraz oficjalnie noszę również nazwisko Malfoy. Nikt mnie nie przeklął, nie zmusił, nie zaczarował, ani nie zaszantażował. Wyszłam za Dracona sześć lat temu, a dziś zrobiłam to ponownie. Z własnej woli! – wykrzyczała.

- Ginny o tym wiedziała? – zapytał cicho Harry.

- Oczywiście, że wiedziała! To moja prawdziwa przyjaciółka! Nie taka fałszywa szuja, jak ty, by przyjaźnić się ze mną, tylko wtedy gdy jestem ci do czegoś potrzebna!

- Hermiona… naprawdę uciekłaś i wzięłaś ślub z Malfoyem, w cztery miesiące po wojnie? – Harry chyba wciąż niedowierzał.

- Mamy ci to wyryć na skórze sztyletem, by do ciebie dotarło, Potter? Tak, naprawdę wzięliśmy ślub prawie sześć lat temu w Monako, gdy mieliśmy po osiemnaście lat! – tłumaczył ze wściekłością Draco.

- Jakim cudem…? Przecież nienawidziliście się wtedy do szpiku kości! – Harry wplótł palce we włosy i potrząsnął głową.

- Ale potem się w sobie zakochali i pobrali, debilu! Dociera wreszcie do ciebie? Nikt nie zmusił do niczego Hermiony i nikt jej tu siłą nie uwięził!

- Zdradziłaś naszą przyjaźń wychodzą za niego i nic mi nie mówiąc… – powiedział gorzko Potter.

- To ty zdradziłeś naszą przyjaźń tym, co zrobiłeś Ginny. Opowiem jej o tym wszystkim jeszcze dziś i poproszę Zabba, by pokazał jej wspomnienia – w oczach Hermiony błysnęły łzy.

Harry spojrzał na swojego szefa i nerwowo przełknął ślinę. Hermiona wiedziała, że mocno się nad czymś zastanawiał. W końcu odezwał się jednak ponownie.

- Ja… rozumiem, że to przeszukanie było błędem i bardzo przepraszam. Jeśli nie wniesiecie oskarżenia, to… rozwiążemy polubownie naszą sprawę… tą z Ginny też, tylko jej nic nie mówcie  – wydukał Harry, patrząc na Dracona i Hermionę.

- Nie wniesiemy oskarżenia, jeśli jeszcze dziś podpiszesz zgodę – wtrącił od razu Zabini.

- Dobrze… - Harry wyglądał, jak gdyby go nagle przygniótł wielki głaz.

Hermiona dobrze wiedziała, że wciąż to analizował. Utrata żony, albo pracy i prestiżu… Chyba jednak wygodna posadka wygrała.

- Bardzo mi przykro Draconie, naprawdę. Współczuje tobie i twojej żonie przejść w tak wyjątkowym dniu – kajał się Jauncey.

- Jakoś to sobie wynagrodzimy, prawda skarbie? – Draco objął ją i cmoknął w skroń.

- Pewnie, że tak kochanie – oparła się o jego bark, położyła mu rękę na klacie i zamknęła oczy, wtulając się w niego.

Wiedziała, że Harry wciąż się na nich gapi i chyba nadal nie wie, co o naprawdę o tym myśleć.

- Zabieram stąd naszych ludzi Potter i za dziesięć minut widzę cię w moim gabinecie! – warknął Jauncey, odwołując aurorów.

- Przepraszam raz jeszcze Draconie… - Jauncey skłonił się lekko.

- Jeszcze o tym pogadamy, Edgar – obiecał mu Malfoy.

Jauncey i pozostali aurorzy wyszli, ale Potter się nie ruszył.

- A za dwadzieścia minut, ja będę w twoim gabinecie Potter, z dokumentami rozwodowymi – poinformował go cierpko Blaise.

- Świetnie! – warknął nienawistnie Harry.

- Nigdy ci tego nie wybaczę – powiedziała Hermiona patrząc na niego z goryczą.

- A ja tobie tak. Możesz do mnie przyjść, jak on drugi raz z tobą skończy i znów nie będziesz wiedziała, jak masz dalej żyć – wygarnął jej Harry.

- Wynoś się z naszego domu Potter, bo tylko fakt, że trzymam w ramionach roztrzęsioną żonę, powstrzymuje mnie przed rozszarpaniem cię gołymi rękami na strzępy! – ostrzegł go Draco.

- Dobry z ciebie aktor Malfoy, skoro nawet ją udało ci się omamić.

- Nie żartuję, pieprzona gnido! – Draco chciał zrobić krok w przód, ale Hermiona oparła się o niego mocnej.

- Powodzenia – Harry uśmiechnął się kpiąco, po czym odwrócił się i wyszedł.


💞💞💞


- Już dobrze… - Draco objął ją mocniej i pogładził uspakajająco po plecach.

- Ginny zasnęła, zanim tu przyszedłem. Po eliksirze powinna spać jakieś pięć – sześć godzin, więc lepiej jej nie budzić – mówił Zabini. – Skoczę tylko po dokumenty i zaraz idę do ministerstwa, a potem…

- Nie możesz iść tam sam Blaise, absolutnie! – wtrąciła Hermiona.

- Pójdę z nim – zdecydował Draco.

- Weźcie ze sobą kogo możecie! Theo, Adriana, Goyla... Zwołajcie wszystkich! I Stebbinsa też zabierzcie – mówiła chaotycznie Hermiona.

- Herm, nie przesadzaj…

- Znam go! Na pewno będzie tam pełno aurorów, a kto wie czy nie ściągnie też braci Ginny. Będzie chciał was jakoś sprowokować, żebyście zrobili coś nieodpowiedzialnego. Nie podda się łatwo, nawet jeśli jakiś cudem podpisze te dokumenty – mówiła szybko.

Draco spojrzał pytająco na Zabiniego.

- Nie zaszkodzi posłuchać tej rady – stwierdził Blaise.

- Ja pójdę do Ginny, nie ważne, że śpi. Zostanę przy niej – zdecydowała.

- Dobrze. Odbiorę cię potem z apartamentu – Draco znów ją przytulił. – Tylko proszę cię… zostań w tej sukience… – wyszeptał jej namiętnie do ucha.

Roześmiała się cicho. Doskonale wiedziała dlaczego tego chciał. Jej niepoprawny, nieco szalony i wciąż niewyżyty mąż.

💞💞💞

Noo cze! 😁

Rozdzialik znów monotematyczny - ale taki to styl tego opowiadania, że wszystko jest wolne i rozwleczone 😜

Dzięki za dyskusje w komentarzach - uwielbiam je! 

Pozdrawiam Wszystkich komentujących! 

Buziaki! 

V. 


Pandzia 🐼 - ### - nadal są, więc pamiętaj... mam Cię na 👀😋
Kinia - wytrwałości w dietce! 💪😘