35. Teraz nie mów... to na zawsze!

 Dedykacja: Dla Elanny za przepis na ciasteczka! Dzięki kochana! 😘😁


💞💞💞

                Przebudziło go ciche pukanie do drzwi. Zdezorientowany rozejrzał się dookoła. Hermiona spała wtulona w jego ramie, z nogą przerzuconą przez niego. Całe łóżko pachniało seksem. Nie był nawet do końca pewien ile razy się kochali, nim padli z wyczerpania. Uniósł zegarek do oczu i stwierdził, że był dopiero kwadrans po ósmej.
Pukanie się powtórzyło.
Draco ostrożnie zsunął ją ze swojego ramienia i za pomocą różdżki przywołał satynowy szlafrok. Podejrzewał, że to Bob mógł czegoś od niego chcieć. Przeszedł szybko przez sypialnie, nie chcąc, by kolejne pukanie przypadkiem obudziło Hermionę.

Otworzył drzwi i zdziwił się, widząc przed nimi Ginny, w różowym puchowym szlafroku.

- Hej, przepraszam, że cię budzę, ale Hermiona zniknęła… Gdy wstałam, to już jej nie było. Sprawdziłam w łazience i na dole w kuchni… - mówiła z przejęciem.

Draco uśmiechnął się do niej.

- Wróciła w nocy do naszej sypialni, bo podobno strasznie się wierciłaś – wyjaśnił.

Ginny szeroko otworzyła oczy.

- To znaczy…? Ona nie uciekła, tylko poszła spać do ciebie? – upewniła się, jakby niedowierzając.

- Mam ci ją pokazać, na dowód na to, że nie uciekła tylko śpi w naszym łóżku? – zażartował.

- Nie! Cholera… - Ginny złapała się za czoło i roześmiała. – Czyli, że nie zrezygnowała? Nie zaplanowała ucieczki?

- Chyba chciała… Ale później doszła do wniosków, że nie możemy dać satysfakcji osobie, która to jej zrobiła…

- Dokładnie tak! Takim argumentem chciałam ją przekonywać, by się przypadkiem nie poddała – Ginny znów się roześmiała.
Naprawdę wyglądała tak, jakby jej bardzo ulżyło.

- Trochę późno się położyliśmy. Pośpimy dziś dłużej. Zabb miał przenieść sesję na trzecią.

- Pewnie! Śpijcie ile wlezie! – Ginny wyszczerzyła się do niego i poklepała go po ramieniu.

- Zejdź na dół, służba poda ci śniadanie. Na drugim piętrze jest sala do MagicTv, są też inne atrakcje, Robert zapewne ci wszystko wyjaśni i pokaże – poinformował ją Draco.

- Spoko, chętnie wreszcie pójdę na basen – uśmiechnęła się.

- Jasne, jest w podziemiach – Draco ledwo zamaskował ziewnięcie.

- Biegnij spać, tak co na sesji nas nie pożresz, jak Smok – zaśmiała się Ginny.

- Dzięki, to na razie – Malfoy posłał jej słaby uśmiech, po czym odwrócił się i wrócił do sypialni.
- Hermiona… Cholera jasna!  Dziewczyno dzięki ci, że nie spanikowałaś i nie spieprzyłaś sprawy! – ucieszyła się Ginny, wracając do swojej sypialni, by się przebrać.
Mimo tragedii z księgarnią, jej humor na dziś zapowiadał się całkiem przyjemnie.


💞💞💞

                Zjadła pyszne śniadanie i właśnie schodziła po schodach w stroju kąpielowym, gdy z kominka w salonie wyszedł Zabini.
Ubrany w biały t-shirt i jeansy, wyglądał strasznie seksownie. Przez ramie przewieszony trzymał najpewniej swój smoking w eleganckim pokrowcu.

- Draco mówił, że sesja jest przesunięta… - powiedziała na jego widok.

Blaise przejechał po niej wzrokiem od stóp do głów, a Ginny zorientowała się, że nie zawiązała swojego szlafroczka, więc mógł ją w całej okazałości podziwiać w białym bikini.

- Na rany Salazara, wiewiórko! Czy ty mnie chcesz wykończyć? – spytał z dwuznacznym uśmieszkiem.

Ginny zawiązała szlafroczek i rzuciła mu pogardliwe spojrzenie.

- To Parvati nie zdążyła tego wczoraj zrobić? Ach… pewnie pożar wam przeszkodził! No nic, jeszcze sobie odbijesz – uśmiechnęła się do niego wrednie.

- No jasne! Zrób mi jeszcze teraz scenę zazdrości, a będę musiał się wrócić do domu pod prysznic… - mrugnął do niej.

- Zimny, bo najwyraźniej od wczoraj nie wytrzeźwiałeś i bredzisz! – warknęła, zła że wziął jej słowa za objaw zazdrości.

- Nie kłóćmy się kochanie, bo zdaje się mamy poważniejeszy problem. Jak sytuacja? – spytał patrząc na  nią uważnie.

- Nie mów do mnie kochanie! Wszystko jest dobrze.

- Dobrze?

- Tak długo … ekhm… w nocy rozmawiali, że jeszcze do teraz śpią – Ginny uśmiechnęła się przekornie, a Zabini zachichotał.

- Serio? A ten pieprzony blondas, już mi kazał wczoraj papiery rozwodowe szykować! Głupek!

- To chyba Hermiona postanowiła jednak nie odpuszczać i nie odchodzić.

- No brawo Miona, za trochę rozsądku!

- Niemniej utrata księgarni najpewniej złamała jej serce… Ona kochała to miejsce, niczym rodzone dziecko – Ginny westchnęła smutno i podeszła usiąść na kanapie.

- Dlatego wpadłem na pewien pomysł… Byłem tam dziś z rana na miejscu ocenić straty i zasadniczo poza dachem, ściany i fundamenty są całe. Dobra magiczna ekipa odnowi to miejsce w trzy dni…

- Poważnie? – Ginny zaświeciły się oczy.

- Draco pewnie chętnie za to zapłaci, ale nie wiem co ona na to…? - Zabini skrzywił się i podszedł do barku.

- No to jej nie mówmy! Jak już to zrobimy, to nie będzie miała wyboru, jak tylko to zaakceptować.

- Oni w poniedziałek wyjeżdżają akurat na trzy dni w podróż poślubną. Byłoby idealnie to wtedy załatwić, jeśli miałabyś czas i chciała pomóc.

- Pewnie, że chcę!

- Napijesz się? – spytał, wskazując na barek.

- Nalej whisky – zdecydowała.

Blaise nalał alkoholu do dwóch szklanek, po czym podał jej jedną, a sam usiadł z drugą w fotelu.

- Pogadam ze Smokwatym i bierzemy się do roboty, jak tylko wyjadą.

- A gdzie oni tak właściwie jadą? – zdziwiła się Ginny.

Blaise uśmiechnął się lekko pod nosem.

- Do Australii…

- Poważnie? Hermiona ciągle oszczędza, by móc tam pojechać, ale świstokliki międzynarodowe kosztują krocie, a mugolskie środki transportu są za wolne i szkoda czasu. Była tam dwa razy, w tym raz George opłacił jej ten wyjazd na pierwszą rocznicę ich związku. Sam nie znalazł wtedy czasu, by jej towarzyszyć, ale i tak przyjechała i szczęśliwa i załamana. Ciągle nie wiedziałam czy płacze z radości, czy ze smutku…

- Draco chce jej pokazać nową filię firmy, a jej rodziców zobaczą, jeśli ona będzie tego chciała. Mają się dobrze, są zdrowi. Prowadzą kwiaciarnię w Newcastle.

- Skąd o tym wiesz? – zapytała konspiracyjnie Ginny.

- Są pod naszą ciągłą obserwacją. Jeśli znajdziemy skuteczny sposób na to zaklęcie, to musimy mieć do nich szybki dostęp.

- To o tym ona wczoraj napisała na tablicy. O marzeniu, którego nie mogła zdradzić…

- On też. Dobrze wie o czym marzy.

- Wspominałam już, że mnie skręca z zazdrości o tę ich miłość? – zaśmiała się i umoczyła usta w alkoholu.

- Mnie też, ale życzę im wszystkiego naj. Niech nawet mają te całą siódemkę Smoków. Jakoś przeżyję taką inwazję Malfoyów na mój świat – roześmiał się.

- Lavender nie mogła przeboleć, tego, że jej pomysł na quiz, pokazał raczej siłę ich uczucia, niż fakt, że biorą szybki, bezsensowny ślub.

- Faktycznie miała głupią minę. Nie mów tego Hermionie, ale gdy umawiałem się z Parvati, to wiele razy pytała, czy nie moglibyśmy wyjść gdzieś z Lav i Draco. Blondyna strasznie się na niego napaliła…

- To dlaczego nie skorzystał? – zdziwiła się Ginny.

- Bo Smok ma zasadę. Nigdy nie posuwa mężatek, ani w ogóle kobiet w jakichkolwiek związkach.

- Dobra zasada, przydałaby się co poniektórym – Ruda uśmiechnęła się do niego wrednie.

- Ja mam odwrotną. Seks z mężatką jest najbezpieczniejszy. Wtedy żadna ze stron nie szuka zobowiązań i zostaje tylko dobra zabawa.

- Powiedziałabym ci Zabb, że jesteś męską dziwką, ale wtedy obraziłabym dziwki – Ginny dopiła drinka i wstała.

Blaise też wstał.

- To Parvati chciała tego romansu. Przyszła do mojego biura i dosłownie rozłożyła przede mną nogi – sarknął.

- O widzisz! I w takim wypadku nazywanie jej dziwką, wcale nie mija się z prawdą. Zdradzała męża bo się nudziła i potrzebowała adrenaliny. Ale ty… Skorzystałeś z okazji, bez zastanowienia, co może czuć Seamus, wiedząc, że stukasz mu żonę? A Dafne? Myślałeś o niej…?

- Dafne ma dwóch kochanków, chyba jeszcze z przed ślubu. Nie wiem, nie wnikam. Możesz mi nie uwierzyć, ale naprawdę próbowałem jakoś z nią żyć. Ułożyć to wszystko – mówił z napięciem.

- Wierzę, ale to nie zmienia faktu, że kawał z ciebie drania – Ginny uśmiechnęła się ponuro, po czym wyminęła go i odeszła w stronę korytarza prowadzącego na basen.

- Kurwa… - westchnął Blaise, po czym potarł twarz, opadł na fotel i dokończył swojego drinka.



💞💞💞

Wyobrażenie sukni ślubnej i fryzury Hermiony.

- Przysięgam, że zaraz zwymiotuję – jęknęła Hermiona, przeglądając się w lustrze.

- Typowa panna młoda – zaśmiała się Eveline, zakładając jej drugi kolczyk.

- Spokojnie Hermiona, oddychaj. Wyglądasz cudownie! – zapewniała ją Ginny.

- Co ja wyprawiam Ginny? Weź mi to wytłumacz! – wyszeptała pobladłymi wargami.

- Wychodzisz za mąż za mężczyznę, którego kochasz – wyszczerzyła się do niej Gin.

- Evelinne, pójdziesz sprawdzić czy oni są gotowi? – poprosiła Hermiona, chcąc zostać z Ginny sam na sam.

- Oczywiście! – stylistka szybko się zmyła.

- Dobra Gin, ścigają to ze mnie i wiejemy! – Hermiona sięgnęła do zapięcia sukienki.

Ruda roześmiała się na głos.

- Uspokój się, Hermiona! Przecież to tylko kilka zdjęć! Kilka wymuszonych uśmiechów…

- Nie dam rady! Rozryczę się jak ranny jednorożec, jeśli go zobaczę w smokingu… - wyszeptała.

- Wzruszone panny młode są urocze – zapewniła ją Ruda.

- Nie dalej, jak dwanaście godzin temu chciałam od niego uciec, a on znów chciał mi na to pozwolić… Chyba jednak nie powinniśmy – westchnęła spazmatycznie.

- Hej! Przestań! – Ginny podeszła i złapała ją za dłoń.

Hermiona zamrugała szybko, próbując się nie rozpłakać.

- To się nie uda…

- Uda! Pogadaliście, tak? Ustaliliście, że to zrobicie, prawda?

- Tak mniej-więcej pogadaliśmy – przyznała Hermiona.

Ginny wywróciła oczami.

- Domyśliłam się, że to nie rozmowa was tak wyczerpała, że spaliście do dwunastej w południe…

- Naprawdę chciałam odejść… Ale… Słyszałam jak rzuca wszystkim w łazience i zrozumiałam, że znów go zranię, a nie chcę… - mówiła, ciągle walcząc ze łzami.

- I bardzo dobrze. Nie tylko nie chcesz, ale też i nie możesz go zostawić! A teraz przyklejaj do buźki wymuszony uśmiech numer trzy, ten który serwowałaś Georgowi, gdy opowiadał ci po raz dwunasty ten sam dowcip i ruszamy!

- Mam nadzieję, że Zabb załatwił dużo szampana i zabrał dziś ze sobą swoje poczucie humoru – westchnęła.

- Szampana jest kilka skrzynek, sama sprawdziłam – Ginny uśmiechnęła się do niej.

- Mówiłam ci już, że super wyglądasz? Ta kiecka jest boska – Hermiona popatrzyła z aprobatą na przyjaciółkę, ubraną w długą do ziemi, satynową suknię, w kolorze głębokiej zieleni, wiązaną na szyi. Jej piękne rude włosy zostały ładnie podpięte, tak, że zostawiono tylko kilka prostych luźnych kosmyków okalających jej twarz. W uszach miała szmaragdowe kolczyki, a całości dopełniały niebotycznie wysokie, srebrne szpilki.

- Ta suknia kosztowała więcej, niż moja półroczna pensja. Ciągle się boję, że ją przydepnę czy coś i nie będzie można jej zwrócić – Ginny przejrzała się w lustrze.

- Przecież to twoja sukienka, nigdzie nie będziesz jej zwracała! – zaśmiała się Hermiona, poprawiając elegancką bransoletkę z białego złota.

- Nie? To super! Sprzedam ją, jak zacznie brakować mi kiedyś kasy na wino – Ginny mrugnęła do niej, a Hermiona zaśmiała się szczerze.

- Chyba jest w porządku – oceniła Hermiona, patrząc na siebie w lustrze.

- Malfoy padnie z wrażenia! – zapewniła ją Ginny.

- Jeśli nie ucieknie, to będzie połowa sukcesu – Hermiona uśmiechnęła się do swojego odbicia.

- Dobra, to teraz najważniejsze! – Ginny odwróciła się i podeszła do swojej torebki.

- Co? – zdziwiła się Hermiona.

- To coś starego i niebieskiego – Ginny pokazała jej cienką, niebieską wsuwkę, po czym od razu dyskretnie wpięła ją do jej fryzury, pilnując by jej nie zepsuć.

- Ginny… ja wcale nie wychodzę za mąż!

- A to coś nowego i pożyczonego! – Ginny wyjęła z torebki czerwoną, koronkową podwiązkę.

- Mam złe wspomnienia z podwiązkami… - Hermiona mimowolnie zachichotała.

- Raczej bardzo dobre, skoro chwile później zniknęliście w limuzynie – Ginny zanurkowała pod jej suknie i założyła podwiązkę.

- Rozumiem, że mam ci ją oddać, jak już weźmie udział w sesji zdjęciowej, na której nie będzie jej widać?

- Nie. Dopiero jutro i dopilnuj proszę, by Malfoy nie rozszarpał jej zębami, jak ją będzie z ciebie zrywał niczym dziki zwierz – Ginny mrugnęła do niej.

- Jasne, poproszę go by był delikatny, bo wciąż jestem dziewicą – zaśmiała się.

- Nigdy nie opowiadałaś… Jaki wtedy był?

Hermiona spojrzała na nią krótko.

- Był cudowny – odpowiedziała, czując łzy wzruszenia.

- Domyślam się, skoro tak chętnie teraz to powtarzacie.

Hermiona chciała jej coś odpowiedzieć, ale rozległo się pukanie.

- Proszę! – zawołała Ginny.

Do środka wszedł Blaise, wystrojony w elegancki szary smoking i zielony krawat pod kolor sukni Ginny.

- O Merlinie! Hermiona! Wyglądasz przepięknie! – zawołał, łapiąc się teatralnie za serce.

- Dzięki Zabb – uśmiechnęła się do niego.

- Mogłem zamówić jakiegoś uzdrowiciela, bo jak nic Smok padnie z zachwytu – zażartował, podchodząc do niej.

- Nie sądzę. To twardy zawodnik – parsknęła śmiechem Hermiona.

- Wszystko gotowe. Idź po Dracona, wiewiórko i zejdźcie na dół, a ja zaraz przyprowadzę pannę młodą – obiecał Zabini.

- Serio poprowadzisz mnie do ołtarza, tatku? Jestem wzruszona! – zakpiła Hermiona.

- Jeszcze się zastanowię, czy cię po drodze gdzieś nie porwę, słonko! – Diabeł mrugnął do niej.

- A kwiaty? – spytała Ginny.

- Służąca zaraz przyniesie bukiet Hermiony, a twoje są u Smoka w sypialni – wyjaśnił Blaise.

- Powodzenia Mionko! – Ginny podeszła i cmoknęła ją w policzek, po czym wyszła.

- Denerwujesz się? – zapytał z uśmiechem Blaise.

- Skłamałabym mówiąc, że nie – przyznała.

- Nie martw się. Draco założył lewy but na prawą nogę.

Hermiona parsknęła śmiechem.

- Poinformowałeś go o tej pomyłce, czy chodzi i się potyka?

- A nie wiem, bo uciekłem, gdy rzucił we mnie drugim, za to, że go wyśmiewałem – Zabini wyszczerzył ząbki w szerokim uśmiechu.

- Błagam cię, opowiadaj jak najwięcej dowcipów, żebym się naturalnie śmiała na tych zdjęciach – poprosiła.

- Wyjdą super. Jestem tego pewien.

- Oby…

- Herm, wiem, że po tym co się wczoraj stało, jest ci trudno… Ale dzięki, że zostałaś. On był pewien, że odejdziesz.

- Nie pozwolę, by wygrała ze mną Linda Ferson, albo Diana Lachlan! – powiedziała twardo Hermiona.

- I bardzo słusznie! Jesteś wojowniczką! Takiej kobiety potrzebuje Smokowaty! – Blaise podszedł i uściskał ją.
Oderwali się od siebie i jeszcze chwilę gawędzili o wszystkim i o niczym, aż nagle rozległo się pukanie.

- Proszę! – zawołał Blaise.

- Przyniosłam kwiaty. Pan Malfoy czeka już w ogrodzie – wyburczała wyraźnie ponura Martha.

- Świetnie! – Zabini uśmiechnął się na widok długich białych lilii.

- Dziękuję – Hermiona odebrała od służącej bukiet, świadoma tego, że ta dziewczyna też jej nienawidzi, za to, że wychodziła za mąż za obiekt jej westchnień.
Cóż poradzić…

- Czas na nas, pani Malfoy – Diabeł nastawił ramię, a Hermiona je ujęła.

Zauważyła, jak Martha patrzy na tren jej sukni i kalkuluje coś w swojej głowie. Czyżby planowała, go przydepnąć?

- Martho złap proszę za tren. Pomożesz mi zejść ze schodów i przejść do ogrodu – nakazała z uśmiechem.

- O… Oczywiście – wydukała pokojówka i szybko wykonała polecenie.

- Gotowa? – Blaise uśmiechnął się do niej ciepło.

- Mniej więcej podobnie, jak wtedy – uśmiechnęła się.

- Tyle wystarczy – zapewnił, po czym wyprowadził ją z sypialni.


💞💞💞


- A ten to kto? – spytała Ginny, poprawiając mu lilię w butonierce jego czarnego smokingu.

- To jakiś aktor, podobno charłak. Zabini go wynajął – wyjaśnił jej Draco, patrząc na łysiejącego jegomościa w szacie urzędnika, który ostentacyjnie ziewał.

- Mam nadzieję, że Hermiona nie zwieje, jak zobaczy ołtarz i mistrza ceremonii – zażartowała Ginny.

- Ja też – Draco podzielił jej rozbawienie.

- Idą – Ruda uśmiechnęła się, patrząc ponad jego ramieniem w stronę Zabiniego i Hermiony.

Draco również się obrócił.

- Jebaniutki Salazarze… - wyszeptał z zachwytem.

- Prawidłowa reakcja – zaśmiała się Ginny.

- Weasley, ja chyba muszę na chwilę usiąść…

- Stój, gdzie stoisz! Nie jesteś babą w ciąży żeby mi tu mdleć! – Ginny złapała go pod ramię.

Zabini podprowadził Hermionę bliżej, a ona uśmiechnęła się do niego, choć oczy nieco jej błyszczały.

- A ten to kto? – spytała, wskazując na faceta stojącego za wielkim stołem, nakrytym białym obrusem, który robił za ołtarz.

- To jakiś Zabini, podobno aktor, charłak go wynajął  – wyjaśnił szybko Draco.

- Co? – spytała zdezorientowana Hermiona, a Ginny i Zabini ryknęli śmiechem.

- Dobra stary, daruj sobie, bo się spocisz!  – poprosił Zabb.

- To wynajęty aktor Herm, musicie mieć zdjęcia przed ołtarzem – wyjaśniła Ginny.

- Cudownie… – westchnęła ciężko Hermiona.

- Zaczynajmy! – Draco uśmiechnął się do niej i wyciągnął swoją dłoń.

- Nie tak szybko! – Zabini odtrącił jego rękę.

Hermiona i Draco spojrzeli na niego zaskoczeni.

- Chyba nie myślałeś, że oddam ci taką piękną pannę za nic? – Blaise wyszczerzył się do niego.

- Na Merlina, Diable proszę cię… - Hermiona wywróciła oczami i zachichotała.

- Mów ile chcesz Zabini, cena nie gra roli! – Draco zaśmiał się pod nosem.  

- Dobrze zaczynasz Malfoy… Ale moja Hermiona, to skarb bezcenny! Nie znajdziesz ni piękniejszej panny na wydanie, do tego takiej, co dziewictwo się jej ostanie!

- Tatku, proszę… Robisz mi obciach! – Hermiona klepnęła go w ramie, rozbawiona.

- Twoja, to ona będzie, jak środa wypadnie w niedziele i to do tego taką zaraz przed piątkiem, Zabini! – Draco złapał Hermionę, za rękę i przyciągnął władczo do siebie.

- Znów jesteś zachłanny? – zaśmiała się, opierając się o jego klatę.

- Zdobywania takich skarbów, nigdy sobie nie odmawiam – odpowiedział i pocałował ją delikatnie w policzek, wciąż patrząc na nią z zachwytem.

- Czy państwo młodzi gotowi? – zapytał fotograf podchodząc do nich.

- Tak – odpowiedzieli zgodnie.

- To zaczniemy od zdjęć przy ołtarzu. Druhna, drużba na miejsca.

- Wyglądasz przecudownie – wyszeptał jej Draco do ucha, gdy podchodzili razem do wciąż ziewającego, wynajętego aktora.

- Dzięki, ty też – odpowiedziała z uśmiechem.

- Druhna zabiera bukiet. Państwo młodzi łapią się za ręce i patrzą sobie w oczy. Mistrz ceremonii gotów?

- Rodzino, przyjaciele zebraliśmy się tutaj…– zawołał głośno aktor, wyraźnie wczuwając się w rolę.

- O Godryku… - Hermiona zachichotała.

- I tak jest lepszy od tego gościa w szatach Merlina – wyszeptał Draco, a ona parsknęła śmiechem.

- Panna młoda, trochę mniej entuzjazmu! – skarcił ją fotograf.

Pozowali jeszcze chwilę, uśmiechając się do siebie i patrząc sobie w oczy, rozbawieni i zadowoleni.

- Dobrze, czas na obrączki! – zdecydował po chwili fotograf.

- Proszę Mionuś! – Ginny podała Hermione obrączkę, a ona od razu wsunęła ją na swój palec. Okazała się za duża o przynajmniej kilka rozmiarów.

- To nie moja – stwierdziła, odwracając się do Ginny.

- No raczej, że nie twoja – zaśmiał się Blaise. – Macie się chyba nimi wymienić, no nie?

Hermiona poczuła, jak oddech więźnie jej w gardle. Tego nie przewidziała… O nie!

- Pan młody pierwszy – zdecydował fotograf.

Draco przyjął obrączkę od Zabiniego i sięgnął po jej dłoń.

- A teraz powtarzaj za mną! Ja Smokwaty, wsadzam obrączkę na twą rączkę, a wieczorem w świetle gwiazd coś ci wsadzę jeszcze…

- Zabini! – zawołali obydwoje z oburzeniem.

- Sztywniacy! – prychnął Blaise.

Draco wsunął jej obrączkę na palec, a Hermiona miała szczera nadzieję, że nie zauważył, jak drżała jej dłoń.

- Teraz ty Herm! Powtarzaj ładnie: ja Hermionka, obrączkę ci daję i liczę na to, że wkrótce ci sta…

- Ginny! – znów zawołali oboje.

- Stanowczo przyniesie szczęście! Tak to leciało! A co wy myśleliście, zboczuszki? – Ginny mrugnęła do nich.

Hermiona roześmiała się. Była im wdzięczna. Ułatwili jej to. Wsunęła obrączkę na palec Dracona, uniosła głowę i popatrzyła mu w oczy. On też patrzył na nią. Uśmiechnęli się do siebie. Zupełnie tak jak wtedy…

- Ta na pewno będzie na pierwszą stronę – mamrotał pod nosem fotograf, dosłownie skacząc dookoła nich z ekscytacji.

- Brawo państwo młodzi! – Ginny i Blaise zaklaskali.

- Pora na pierwszy pocałunek – zarządził fotograf.

- Ktoś chce miętówkę? – zapytał Zabini.

- Sam się nią zatkaj! – poradził mu Draco, łapiąc Hermionę w talii.

Oparła ręce na jego ramionach i starała się nie spinać. Przecież wiele razy się całowali w czasie ostatnich dni…

- Doskonale! Lekki przechył! Super! Całujemy! – zarządzał fotograf.

Wykonali jego polecenie, naprawdę obydwoje ciesząc się tym, jak ich usta się połączyły w słodkim, pełnym uczucia pocałunku.

- To nie ci sami ludzie, co na sesji zaręczynowej – zaśmiał się pod nosem fotograf.

- Bo teraz się parzą jak dzikie króliki, a wtedy tylko o tym namiętnie rozmyślali – wtrącił Zabb i znów usłyszał podwójne, oburzone: Zabbini!


💞💞💞


Sesja przebiegała bez przeszkód. Uśmiechali się, przytulali, całowali, patrzyli sobie w oczy i głaskali po policzkach. 
Zrobili śmieszne zdjęcia, na których Diabeł ciągnął Dracona w jedną stronę, a Ginny, Hermionę w drugą, w czasie gdy oni próbują się pocałować.

- Teraz kilka ujęć samych drużbów – zarządził fotograf.

Hermiona i Draco roześmiali się, patrząc jak Blaise i Ginny podchodzą niepewnie do siebie.

- Co się tak ociągacie! Żwawo! Z życiem, z życiem! – dopingował ich Draco.

- Co to za miny? Kłody drewna mają więcej uśmiechu! – zawołała Hermiona.

- Od kiedy ty nie wiesz, jak objąć laskę Zabb? Dawaj stary, pokażę ci! – szydził Malfoy.

- Czekaj no Draco, zaraz opowiemy im bajkę! – szydziła Hermiona.

- O Zlaise Blazinnim, wiejskim głupku i Winny Geasley, wdowie po mleczarzu! – wymyślał Malfoy, a Hermiona prawie płakała ze śmiechu.

- Nie możemy im na to pozwolić, wiewiórko! Chodź pokażemy im, że my nie jesteśmy takimi sztywniakami! – powiedział z mocą Blaise, po czym objął Ginny w talii i mocno przysunął do siebie.

Ruda roześmiała się i zaczęli razem z Zabini pozować, niczym para wytrawnych modeli.

Nagle od strony bramy rozległo się jakieś zamieszanie. Ku zdziwieniu Hermiony z przez boczny płot przeskoczył właśnie jakiś mężczyzna i zaczął szybko biec w ich stronę.

Draco od razu złapał ją za rękę i przyciągnął tak, by stanęła za jego plecami, po czym natychmiast wyciągnął różdżkę.

Dopiero, gdy mężczyzna znalazł się bliżej, okazało się, że ściskał w dłoni aparat i pstrykał nim na oślep fotki.

- To tylko jakiś reporter – Draco odetchnął z ulgą.

- Ochrona zaraz się nim zajmie – uspokoił ich Zabini i faktycznie, po chwili Mark Stebbins i jego ludzie obezwładnili mężczyznę, celną klątwą powalającą.

- Zrobimy chwile przerwy, a później zdjęcia przy torcie – zdecydował fotograf.

- Wspaniale! – Zabini puścił Ginny i uśmiechnął się do nich. – Pora na szampana! Powinien czekać na stole w ogrodzie.

Przeszli tam razem, a Hermionie ani trochę nie przeszkadzało to, że Draco wciąż trzymał ją za rękę. Co prawda dziwnie się czuła z obrączka na palcu, ale liczyła, że szybko się przyzwyczai.
To w sumie nie było wcale takie straszne.
Kątem oka spojrzała na Dracona.
Nie. Bycie jego żoną nie mogło być złe.

💞💞💞

Mam nadzieję, że kilka z Was się uśmiechnęło w ten ponury dzień 😊
Rozdział krótki i bez dram - więc dla odmiany w następnym musi jakaś być 😜

Do następnego i wielkie buziaczki! 😘

V.