34. Teraz nie mów... to się nie udało!

Dedykacja: Dla szalonych komentatorek - rozwaliłyście system 😋

Pierwsza, która skomentuje niech napisze na : venetiia.noks@gmail.com po kolejny rozdział w nagrodę 😘


💞💞💞

                Hermiona ocknęła się dopiero w domu, ale była tak bardzo przybita i złamana, że chyba nawet nie zarejestrowała gdzie dokładnie jest. Ginny pomogła jej się przebrać, a Draco poprosił, by obie zostały dziś w poprzedniej sypialni Hermiony, którą właśnie teraz zajmowała Ruda. Za namową Zabiniego, podali jej łagodny eliksir nasenny i gdy Malfoy wychodził z pokoju, jego żona już spała.

Zszedł do salonu, gdzie na fotelu przy kominku siedział Zabini. On też miał nieciekawą minę…

- Nie nalałeś sobie niczego? – spytał Draco, patrząc na puste ręce przyjaciela.

- Łyknąłem eliksir otrzeźwiający, nim do was przyjechałem pod księgarnie. Wypiłem dziś tak dużo, że zacząłem już nawet popełniać kolejne, bezsensowne głupoty… - Blaise zmęczonym gestem potarł twarz.

- Głupoty powiadasz…? - parsknął Draco, podchodząc do barku i sięgając po whisky.

Nalał sobie jej obficie to szklanki i podszedł do kominka, w którym wesoło płonął ogień.

- Smoku…

Draco oparł dłoń o gzyms i napił się.

- Na poniedziałek przyniesiesz papiery rozwodowe.

Zabini wstał i podszedł do niego.

- Draco… Wiem, że jest kiepsko, ale nie podejmuj…

- Oczywiście musisz też odwołać jutrzejszą sesję – odpowiedział, nadal patrząc w ogień.

- Posłuchaj…

- Zrobisz to.

- Malfoy, do cholery! Nie możesz się poddać, wycofać…

- Ona mi prawie umarła dziś z rozpaczy na rękach! – krzyknął, rozbijając kryształową szklankę o palenisko i patrząc ze złością na przyjaciela.

- Tym bardziej nie możesz jej teraz zostawić! – powiedział twardo Blaise.

- Tym bardziej muszę! Wiesz co będzie czuła, za każdym razem, gdy mnie zobaczy? Niewyobrażalny ból, bo to przeze mnie odebrano jej jedyne, zrealizowane marzenie…

- Zrealizuje je na nowo. Przecież jeśli zechce, to za trzy dni otworzycie odnowioną księgarnie, przecież wiesz…

Draco z dezaprobatą pokręcił głową.

- Nie rozumiesz tego. Dla niej to był cały świat. Jedyna rzecz, jaka dawała jej radość…

- Ale to było zanim na nowo pojawiłeś się w jej życiu!

- To był błąd. Cholerny błąd. Odebrałem jej wszystko. Znowu – Draco ukrył twarz w dłoniach, zdruzgotany tym, że jego słowa były prawdą.

- Jeśli pozwolisz jej odejść, tobie też nic nie zostanie! – powiedział twardo Blaise.

- Ja się nie liczę. A ona ma prawo wieść spokojne życie, z daleka od tego bagna, jakie mi towarzyszy praktycznie od urodzenia. Byłem idiotą, łudząc się, że może nam się tym razem udać… - Malfoy z dezaprobatą pokręcił głową.

- Pozwól chociaż to jej podjąć tę decyzję! Może nie będzie chciała odchodzić?

- Jestem pewien, że będzie chciała.

- Nie poddawaj się, błagam cię Smoku!  Nie rób tego sobie, wam, nam… Tym wszystkim, którym daliście dziś nadzieję na miłość jak z bajki! - Diabeł mówił dziwnie ściśniętym głosem.

- Jesteśmy za dorośli, na to żeby wierzyć w bajki. Przynieś w poniedziałek dokumenty. Nie wiem czy zostanie tu tak długo, ale jak coś to do niej pojedziesz…

- Nie zrobię tego! Nie przyłożę ręki do tego, żebyś spierdolił sobie życie, Draco! Mowy nie ma! – powiedział hardo Blaise.

- W takim razie wynajmę innego prawnika – odparł cicho Malfoy.

- Zrób tak. Ale nie licz na to, że nie stawie się osobiście w Wizengamocie na pierwszej rozprawie, by powiedzieć głośno, że ten rozwód nie powinien dojść do skutku!

- To do tego małżeństwa nie powinno było w ogóle dojść! I do tego układu, w który wpakowaliśmy się teraz. Do niczego nie powinno było między nami nigdy dojść. Od pierwszej chwili, gdy na jej widok poczułem coś więcej, niż niechęć, powinienem natychmiast przestać na nią patrzeć… - mówił z goryczą.

- Idiota z ciebie! Ona jest najlepszym, co cię w życiu spotkało! – warczał Blaise.

- A ja najgorszym, co ją spotkało w jej życiu! – odpowiedział sucho blondyn. 

- Zamknij się! Nie waż się…

- Dość Zabb. Koniec dyskusji. Jeśli nie chcesz mi pomóc, to przynajmniej nie zawadzaj. A teraz nie obraź się, ale jestem zmęczony. Rano czeka mnie rozmowa o rozwodzie i chciałbym się wyspać przed tym…

- Powtórzę się. Jesteś idiotą, Malfoy! Przełożę sesję z dwunastej na trzecią i widzimy się jutro w twoim ogródku w smokingach! – powiedział z mocą Blaise, po czym podszedł do kominka i wskoczył w płomienie.

- Skoro chcesz sobie zrobić samotne fotki, to proszę bardzo – burknął Draco, po czym podszedł do barku i po krótkim zawahaniu zabrał z niego całą butelkę.

Wiedział, że jutro będzie drugi najgorszy dzień jego życia i fakt, czy będzie miał podczas niego kaca, nie miał żadnego, cholernego znaczenia.


💞💞💞


                Leżał i wpatrywał się w baldachim. Zegarek na jego przegubie pokazywał czwartą rano, a on nie poszedł nawet wziąć prysznica, tylko wciąż miał na sobie białą koszulę i spodnie z garnituru. Te same, w których był na ich wspólnej imprezie. Te same, w których ją pieprzył w limuzynie…
Potarł skroń i pociągnął ze szklaneczki. Mimo jego planów, wciąż nie udało mu się upić. Za dużo myślał. Kalkulował. Wielokrotnie wyobrażał sobie, jak przebiegnie ta rozmowa… Starał się wymyślić sposób na to, by nie paść przed nią na kolana, błagając by została… Nie mógł im tego utrudniać.

Wzdrygnął się, gdy drzwi się otworzyły. Uniósł się na łokciach i zamarł. Był przekonany, że Hermiona po eliksirze prześpi spokojnie całą noc. Jednak to naprawdę była ona, w swojej długiej koszulce z czerwonym sercem.

- Ginny strasznie się wierci – mruknęła, podchodząc do łóżka i wsuwając się pod kołdrę, obrócona do niego plecami.

Draco odstawił szklankę i westchnął cicho.

- Hermiono… - zaczął mówić.

- Nie chcę rozmawiać. Chcę tylko spać… - wyszeptała zbolałym głosem.

- Dobrze - zsunął się niżej, by móc choć patrzeć na zarys jej sylwetki i jej śliczne loki rozrzucone na jego poduszce.

- Jakbyś się nie domyślał, to przyszłam tu po to, by ktoś mnie przytulił… - wyszeptała.

Natychmiast przysunął się do niej i wciągnął ją w swoje ramiona, odwracając ją tak, by oparła głowę o jego bark.

Zaszlochała i znów się rozpłakała.

- Skarbie… - pogładził ją po włosach, czując jak niewidzialna siła miażdży mu serce.

To przez niego, przez niego.

- Co ja sobie w ogóle myślałam? – zapytała gorzko.

- Przepraszam… Tak bardzo mi przykro… - mówił cicho.

- Nie obwiniaj się o to. To się stało przez moje decyzje…

- Hermiona, przestań! Oboje wiemy, że to się stało przeze mnie. Nigdy sobie tego nie wybaczę – wyszeptał w jej włosy.

- Nie chcę żebyś tak myślał. Chcę żebyś szybko o tym zapomniał… I ułożył sobie życie – powiedziała, kładąc mu delikatnie dłoń na policzku.

- Chcę tego samego dla ciebie – odpowiedział, bojąc się, że zbyt płytki oddech rozerwie mu za chwilę płuca.
Odchodziła. Tracił ją. Znowu.

- Chyba znów nam na chwilę odbiło, co? – zaśmiała się przez łzy.

- Gdybym wiedział, że tak to się skończy…

- Ciii… Nie mów, że żałujesz. Nie rób tego… - poprosiła, delikatnie dotykając kciukiem jego dolnej wargi.

- Przepraszam, że cię zmusiłem – powiedział z bólem.

- Nie zmusiłeś. Już mówiłam. To była moja decyzja – Hermiona westchnęła cicho i uśmiechnęła się do niego przez łzy.

- Co mogę dla ciebie zrobić? – spytał, gładząc jej ramię.

- Kilka rzeczy… Po pierwsze poproś Zabba, by nie rezygnował z prowadzenia sprawy Ginny.

- Nie zrezygnuje – zapewnił.

- Po drugie… Czy ktoś może przenieść stąd moje rzeczy. Nie chcę… sama… - westchnęła znowu, heroicznie walcząc ze szlochem.

- Ktoś to załatwi – mówił, zastanawiając się czy chce brać kolejny oddech, czy jednak wolałby już na zawsze przestać oddychać.
Pewnie mniej by bolało.

- Myślę, że może chciałabym na trochę wyjechać… Ale jeśli to by miało coś pokomplikować w sprawie, to…

- Jedź na ile zechcesz. Załatwimy wszystko, jak wrócisz – sam nie wiedział skąd miał na to siłę.

- Nie myśl o mnie źle… - poprosiła cicho, a dwie łzy spłynęły jej po policzkach.

- Nigdy! – wyszeptał, pochylając się nad nią.

Wciąż trzymając dłoń na jego policzku, uniosła się i pocałowała go. Delikatnie i subtelnie. Oddał jej pocałunek, marząc o tym, by się obudzić. Obudzić z koszmaru, w którym ona znów od niego odchodziła.
Pocałował ją jeszcze raz… I jeszcze…
Objęła go za szyję i oddawała jego pocałunki z desperacją. Jakby chcąc mu przekazać, że to ten ostatni raz. A później już nigdy więcej…

Oderwał się od niej, by ułożyć się wygodniej, ale ona w tym czasie odwróciła twarz i rozszlochała się na dobre.

- Hermiona…

- Przepraszam. Jestem tylko już tym wszystkim bardzo zmęczona. Jeszcze chwila… Zaraz sobie stąd pójdę…

Zerwał się z łóżka i na oślep podążył do łazienki. Nie mógł na nią patrzeć, ani sekundy dłużej.


💞💞💞


           Zatrzasnął za sobą drzwi i zerwał z siebie koszulę, a zaraz później spodnie i bieliznę. Wszedł pod prysznic i włączył lodowata wodę. Syknął, gdy spłynęła mu po głowie i karku.

Zacisnął dłonie w pieści i oddychał chrapliwie. Rozbity. Złamany. Nie otwierając oczu i sięgnął po szampon. Jego dłoń natrafiła na buteleczkę w zielonym kolorze… Z obrazkiem limonki.

- Kurwaaa! – wrzasnął wyrzucając ją z całej siły poza kabinę.

Szybkim ruchem zmiótł wszystkie pozostałe  kosmetyki z marmurowej półki, a później w niekontrolowanym odruchu uderzył w nią pięścią.

Ból rozszedł się paraliżującym strumieniem od jego knykci, po przedramieniu, łokciu, ramieniu, a później reszcie ciała.
Ból fizyczny był dobry.
Na chwile gasił ten psychiczny. Na jedną, cudowną sekundę…

Oparł się dłońmi o kafelki i patrzył, jak po jego rozbitej dłoni powoli spływa krew. Starał się myśleć tylko o tym. O tej intensywnej czerwieni.
Nie o tym, że ona właśnie zamyka za sobą drzwi jego sypialni, wychodząc po raz drugi z jego życia.
Tylko nie o tym.
Stał tam tak, sam nie wiedział ile. Woda leciała. Krew płynęła. Czas mijał. A on tylko stał. Wiedział, że nie może stać tak wiecznie, ale nie bardzo potrafił zrobić choć krok w jakaś stronę. Choćby nawet niewielki ruch.

Był tak pogrążony w tym wszystkim, że nie zorientował się, że drzwi kabiny się rozsunęły. Dlatego wzdrygnął się, gdy poczuł jej ręce na swoich łopatkach.


💞💞💞

(Akapit z kilkoma wątkami 18+)

- Draco…

- Nie rób tego – poprosił ochryple. – Nie zmuszaj mnie, bym jeszcze raz na ciebie spojrzał, nim odejdziesz.

- Krwawisz… - zauważyła jego dłoń.

- Hermiona, proszę. Jestem tylko człowiekiem… Nawet ja mam swoje granice.

- Smoku…

Zezłościła go. Dlaczego chciała mu jeszcze bardziej dokopać? Za mało jej było tego, ze drugi raz strącała go właśnie w otchłań bez dna, w której ciemności się najpewniej pogrąży na następne lata?

Odwrócił się i spojrzał na nią chłodno. A ona z czułością popatrzyła na niego tymi pięknymi oczami o barwie płynnego bursztynu.

- Pierdolę to – warknął, po czym chwycił ją i przyciągnął do siebie gwałtownie, miażdżąc jej wargi pocałunkiem.
Nie opierała się, tylko odpowiedziała żarliwie, całując go namiętnie i wsuwając mu swój gorący język do ust.

Złapał ją obcesowo za pierś, po czym odwrócił i przycisnął do zimnej ściany, nadal całując bez opamiętania.
Hermiona uniosła nogę i oplotła ją jego biodro, a on warknął w jej usta, jakby chciał zapytać, czy jest świadoma tego co właśnie wyprawia.
Była… Bowiem sięgnęła dłonią do jego penisa i zacisnęła na nim palce.
Zajęczał jej w usta.
Miał ochotę oprzeć ją o ścianę i pieprzyć tak długo, aż ledwie żywa, przysięgłaby mu, że go nigdy nie zostawi.
Wiedział jednak, że nie powinien.
Nie chciał seksu na pożegnanie. To by go do reszty zniszczyło.

- Weź mnie… - wyszeptała mu do ucha, wplatając palce w jego włosy.

- Nie mogę – zatrzymał się.

Hermiona spojrzała na niego nie rozumiejąc.

- Nie wezmę niczego, co nie jest moje – pochylił się i zetknął ich czoła razem, a jego oddech owionął jej usta.

- Nawet jeśli sama ci się oddaje? – zapytała, głaszcząc jego mokre kosmyki.

- Nie chcę cię mieć tylko na chwile… To dla mnie za mało. Przepraszam – odsunął ją i wyszedł z pod prysznica.

Wziął ręcznik, owinął nim biodra i wszedł do sypialni. Nie bardzo wiedział co z sobą zrobić, ale ciepło na dłoni przypomniało mu o rozbitej i wciąż mocno krwawiącej ręce.

Rozejrzał się za poszukiwaniem różdżki, w duchu przyznając sobie miano idioty roku. Skaleczył się w prawą dłoń. Jak miał ją teraz sam sobie uleczyć?

Drzwi się otworzyły i z łazienki wyszła Hermiona. Ubrana tylko w jego rozpiętą białą koszulę, którą porzucił wcześniej na podłodze.

- Poczekaj, ja to zrobię – powiedziała podchodząc.

- Nie trzeba…

- Daj mi różdżkę, bo nie mam pojęcia, gdzie jest moja – powiedziała, po czym pchnęła go na łóżko, tak by usiadł i zabrała mu różdżkę z dłoni.

Rzuciła zaklęcie i zmarszczyła brwi.

- Masz rozbitą kość – wymruczała niezadowolona.

Draco nie odpowiedział, tylko wzruszył lekko ramionami. Nawet nie był świadom tego, jak mocno musiał przypierdolić w tę półkę, że jego ręka doznała takich obrażeń.

Hermiona machnęła kilka razy różdżką, a jego dłoń wróciła do normalności. Ona zawsze była świetna w zaklęciach leczniczych.

- Dzięki – mruknął, nie potrafiąc na nawet na nią spojrzeć.

- Nie ma za co – ku jego zdziwieniu Hermiona odłożyła jego różdżkę na łóżko i wsunęła mu się na kolana.

- Hermiona… Proszę… - sam nie wiedział o co chcę ja prosić.
Żeby mu bardziej nie utrudniał? Mocniej go nie raniła? Została…

- Draco posłuchaj… - złapała go za podbródek i zmusiła, by spojrzał jej w oczy.

- Słucham…

- Chwilę leżałam tu i tak o tym wszystkim myślałam i… Sądzę, że osoba, która spaliła moją księgarnie – po tych słowach w jej oczach błysnęły łzy. – Chciała tego.

- Czego?

- Tego byśmy się rozstali i nigdy więcej nie zobaczyli.

- Pewnie tak.

- Nie możemy pozwolić na to, by ktoś taki zły i podły nami rządził – wyszeptała, delikatnie muskając palcami jego policzek.

Serce zabiło mu mocniej. Czyżby jednak zmieniła zdanie i chciała zostać? O Salazarze… Błagam!

- Nie chcę, by stała ci się krzywda. Już i tak przeze mnie cierpisz – wyszeptał, obejmując ją i przyciągając bliżej.

- Przestań! Przecież to nie ty podłożyłeś ogień.

- Ale ktoś zrobił to przeze mnie – powiedział z bólem.

- Nie przez ciebie, tylko przez nas. Gdyby mnie nie było w twoim życiu, to by się nie wydarzyło…

- Na odwrót, skarbie. To twoje życie ktoś usiłuje zrujnować, przeze mnie – powiedział, opierając podbródek o jej bark i napawając się jej cudownie znajomym zapachem.
Może ten ostatni raz.

- Najwyraźniej nasze – pochyliła się i musnęła lekko jego usta.

- Chcę żebyś została, ale nie chcę cię zmuszać. Nie wiem, jak to się dalej potoczy, nie wiem co nas czeka i nie czy nie będzie gorzej, dlatego nie zatrzymam cię przy sobie… Nie siłą – wyszeptał tuż przy jej wargach, po czym sam ją pocałował. Powoli i delikatnie.

- Dobrze, że nie wysuwasz argumentu seksu – zaśmiała się.

Draco też się uśmiechnął.

- Chcę tylko byś była bezpieczna i szczęśliwa. Niczego więcej. Uwierz mi, proszę…

- Wierzę – Hermiona znów go pocałowała.

Odwzajemnił jej pocałunek, obejmując ją mocno. Wsunął dłoń pod koszulę, pieszcząc jej plecy, a ona głaskała jego włosy i kark.

- Zostaniesz tylko jeśli sama będziesz tego chciała  – wychrypiał, czując jak ciężar w piersi na chwile znów się powiększa.

- Chcę. Jutro zapozujemy do zdjęć z wielkimi uśmiechami, a ten kto próbował wyrządzić nam krzywdę, gorzko się rozczaruje, że mu się to nie udało, widząc nasze zdjęcia i obrączki – oznajmiła, po czym znów go pocałowała.

- Hermiona… - jęknął, gdy przerzuciła nad nim nogę, siadając na nim okrakiem.
Dopiero w tej chwili zorientował się, że nie miała na sobie majtek.

- Jestem twoja. Nie tylko na chwilę. Na jak długo zechcesz… - zapewniła, obejmując go i całując.

Draco uśmiechnął się przy jej ustach, po czym wbił palce w jej pośladki i wstał, podnosząc ją ze sobą.

- Na dłużej, niż na zawsze – wyszeptał w jej szyję, po czym odwrócił się i ułożył ją wygodnie na łóżku, od razu wsuwając się pomiędzy jej uda.

Ręcznik praktycznie sam zsunął mu się z bioder. Pochylił się i pocałował ją jeszcze raz.
Rozkoszował się każdym jej jednym jękiem, każdym cięższym oddechem, każdym cichym szeptem, jaki opuszczał jej usta.

Całował ją powoli. Nieśpiesznie. Najpierw jej cudne wargi, później szyję i dalej w dół, dając sobie tyle czasu na pieszczoty, ile tylko potrzebował.
Ssał jej sutki, trącał je językiem, przygryzał i koił ugryzienia lekkimi podmuchami, a ona jęczała i wiła się pod nim, coraz głośniej i coraz żarliwiej.

Ustami wytyczył sobie ścieżkę w dół jej ciała, pilnując by nie pominąć żadnego wrażliwego punktu. Tej nocy, a w zasadzie tego wczesnego poranka miał ją we swoim całkowitym władaniu. To nacisk jego warg i palców dyktował kiedy oddech ma jej przyśpieszyć, serce zabić mocniej, a z gardła wyrwać się jęk.

            Chciał kochać się z nią długo, powoli i tak namiętnie, by nigdy nie zapomniała tej chwili. Jednak ona miała inne plany. Złapała go za ramiona, mocno ciągnąć do góry, a gdy natrafiła z powrotem na jego usta, od razu wtargnęła swoimi gorącym językiem do ich wnętrza, całując go zachłannie.
Nim zdążył się obejrzeć, to on leżał pod nią, a ona pieściła jego męskość długimi, posuwistymi ruchami, zmuszając go, by z każdą chwilą głośniej pojękiwał.

Przymknął oczy, pochłonięty tym, jak mu wspaniale, ale nagle otworzył je w szoku, gdy się na niego nasunęła.
Gorąca, wilgotna i tak cholernie niesamowicie ciasna.
Zajęczała głośno, czując ich połącznie, po czym zrzuciła z ramion jego koszulę.  Zaraz później pochyliła się i znów go pocałowała, jednocześnie poruszając się w górę i w dół, sprawiając tym przyjemność im obojgu.

Nie wiedział, kiedy przyspieszyła. Nie wiedział, kiedy to  on złapał ją i odwrócił na plecy, by móc wejść w nią ponownie, mocno i szaleńczo. Kochali się z pasją, w krótkim czasie sprowadzając na ich ciała wspólny i bardzo upajający orgazm.

Zsunął się z niej, przytulił ją i pocałował jej mokre czoło, a ona wyszeptała mu do ucha:

- Za chwilę chcę jeszcze raz…

- Ile zechcesz i kiedy zechcesz, promyczku... – odszepnął, całując jej słodkie usta.

- Wiele i zawsze, Smoku – odpowiedziała, sięgając ręką do jego wilgotnego penisa, pieszcząc go po raz kolejny.

- W takim razie musisz zostać – odparł, patrząc jej w oczy i wkładając dłoń pomiędzy jej gorące uda, by móc oddać pieszczoty.

- Zostanę – obiecała, po czym znów wspięła się na niego i kolejny raz wzięła go w posiadanie, kompletnie całego i bez żadnej reszty.


💞💞💞

Mówiłam, że dramy będą krótkie 😋

Tak to już ze mną jest. 
Mam nadzieję, że pójdziecie spać usatysfakcjonowane! 

Ponawiam moje pytanie o osobę, która mogłaby wykonać szablon na bloga - będę zobowiązania, jeśli kogoś polecicie, albo podeślecie na mojego maila. 

Wielkie buźki! 

Venetiia odjeżdża na: 🐉😁