29. Teraz nie mów... to wszystko prawda!

 Dedykacja: Dla Pandy - ostatnio zapomniałam, sorry 😋


💞💞💞

                To się stało, gdy właśnie schodziły na basen, przebrane i rozbawione. Hermiona znów założyła czerwone bikini, a Ginny wybrała dla siebie z jej szafy białe. Miały naprawdę ochotę miło spędzić ten poranek, na wspólnym pływaniu, a później zjeść lunch w ogrodzie.
W salonie spotkały wyraźnie zdenerwowanego Roberta. To on powiedział im o aurorach i Potterze, którzy stali pod główną bramą z nakazem. Jeśli Ginny miała nie pojawić się przed domem do dziesięciu minut, oni mieli wtedy prawo wejść do środka i zabrać ją siłą…

Hermiona szybko zadzwoniła do Dracona, a później przywołała z góry dwie lekkie sukienki, które szybko założyły. Ginny siedziała w fotelu drżąc na całym ciele, z lampką koniaku na uspokojenie w dłoni.

- Wiedziałam, że coś odwali. Cały on – westchnęła rozdrażniona.

- Spokojnie! Blaise i Draco zaraz tu będą – Hermiona z niepokojem zerkała w stronę kominka.

Po chwili buchnęły zielone płomienie i mężczyźni pojawili się w salonie.

- Zabini! – Ginny poderwała się na równe nogi na jego widok.

- Spokojnie Ruda. Załatwię to! – obiecał, podchodząc i kładąc jej dłoń na ramieniu.

- Boje się… - wyszeptała zbolałym głosem.

- Nie masz czego. Wcześniej zastrzelę go mugolską strzelbą Smoka, niż pozwolę mu tu po ciebie wejść – Blaise uśmiechnął się do niej pocieszająco.

- Bądźcie ostrożni – poprosiła Hermiona, patrząc na Dracona niepewnie.

- Nic się nie bój, skarbie. Zaraz ich tu nie będzie – Malfoy pierwszy skierował się do drzwi, a Blaise od razu ruszył jego śladem.


💞💞💞


           Razem z Potterem pod wielką, żelazną bramą stało pięciu aurorów oraz… George Weasley. Na jego widok Malfoy zacisnął szczęki, starając się nie okazywać skrajnej wściekłości. Jak ten śmieć śmiał łamać zakaz i zbliżać się do jego domu? Zapłaci mu za to!

- Wypad z mojej posesji! – przywitał ich wrogo.

- Stoimy pod bramą, czyli nie na twojej posesji – odezwał się Harry.

- Teren rezydencji sięga do drugiej strony ulicy, czyli owszem na mojej. Czego tu Potter? Nie powiedziałem ci wczoraj wyraźnie, że masz wypierdalać i nie pokazywać mi się więcej na oczy? – warczał Draco.

- Przyszedłem po moją żonę!

- Ale ona nie chce z tobą nigdzie pójść! – oznajmił mu chłodno blondyn.

- Chce czy nie, to jednak pójdzie! – Potter uśmiechnął się cwaniacko.  

- Zapewne masz ze sobą nakaz małżeński? – wtrącił cierpko Blaise.

- Mam! – Harry wyjął białą, złożoną na pół kartkę ze swojej marynarki.

- Jako prawnik i pełnomocnik pani Weasley, muszę go zobaczyć – Zabini wyciągnął dłoń w oczekującym geście.
 
Potter skrzywił się, ale podał mu papier z niechętną minął.

Blaise nawet go nie rozłożył, tylko od razu przedarł na pół, jeszcze raz na pół i jeszcze raz… Po czym z pogardą rzucił skrawki pod nogi Pottera.

- Co ty kurwa wyprawiasz?! – wydarł się na niego Harry.

- Ten nakaz był nielegalny. Po pierwsze nikt nie może go prawnie wystawić w ciągu jednego dnia, ani sam minister magii, ani żaden inny jebany, samozwańczy wybraniec. Po drugie Ginevra Weasley, złożyła dziś rano w ministerstwie odpowiednie dokumenty, które zamykają ci możliwość nakazana jej czegokolwiek, jako, że składa oficjalny pozew o rozwód i podanie o zakaz zbliżania się i kontaktu. A po trzecie przebywa obecnie w domu przyjaciół z własnej, nieprzymuszonej woli w okresie swojego urlopu, bez oficjalnego przeniesienia i przynależności własnościowej, co więcej, nada jest zameldowana w twoim domu, a wtedy nakazy małżeńskie nie ma żadnej mocy prawnej.

- Ale zabraliście od nas jej rzeczy! – ryknął Potter.

- Bo miała ochotę zmienić wystrój w domu i te rzeczy, które w jej imieniu zabrano, po prostu wyrzuciła. Dopóki nie udowodnisz, że jest inaczej, żaden nakaz małżeński nie jest tu zasadny – Zabini starał się zachować spokój.

- Słuchaj no cwaniaczku! – wtrącił się George. – Oddawajcie moją siostrę i to natychmiast, bo zaraz zrobię wam tu trzecią bitwę o Hogwart, jebani śmierciożercy! – wypluł, patrząc z pogardą na Malfoya.

Draco zacisnął pięści i zrobił krok w przód, ale Blaise złapał go za ramię.

- Spokojnie Smoku. Wścieka się, bo wie, że za dwa dni jego była narzeczona zostanie panią Malfoy. Liczy, że ta sprawa z Ginny, jakoś wam zaszkodzi jeszcze przed ślubem.

- Właśnie! Mamy podejrzenia, że Hermiona też nie przebywa tu z własnej woli! Ona dobrowolnie w życiu by za ciebie nie wyszła, Malfoy! – wtrącił Potter.

- Mów, coś jej zrobił bydlaku! – Teraz to George zrobił krok w przód, ale Potter go powstrzymał.

- Obaj jesteście siebie warci – Draco spojrzał na nich z czystą pogardą. – Najpierw zdradzacie świetne kobiety, których nie umiecie docenić, a potem macie pretensje do całego świata, tylko nie do siebie, że spierdoliliście sprawę!

- Nie dam Ginny rozwodu! Nigdy! – ryknął Harry.

- Nie ty jej go dasz, tylko sąd. To koniec Potter. Nie szarp się, jak śnięta ryba, a może ocalisz resztki godności i majątku. Jeśli jednak będziesz się stawiał, dopilnuje, by Weasley odebrała ci wszystko, nawet tą kiepską marynarkę, którą masz teraz na sobie! – ostrzegł go Blaise.

- Ona mi wybaczy… Jeśli tylko ze mną porozmawia… - wyjąkał boleśnie Potter.

- A co, świrze?! Kupiłeś już kolejny różowy flakonik? Myślisz, że ten numer drugi raz ci przejdzie? Wcześnie Voldemort powstanie z piekła i zrobi ci drugą bliznę! – Zabini zmierzył go morderczym spojrzeniem.

- Co? – Harry niedowierzał.

- To! Dobrze wiem co jej wtedy zrobiłeś, śmieciu! Nie dopuszczę cię do niej, choćbym miał cię własnoręcznie zabić! Przysięgam! – warczał Blaise.

- O czym on mówi, Harry? – zapytał George.

- Nie mam pojęcia! To jakiś wariat! – zawołał Potter.

- No nareszcie - Draco uśmiechnął się, widząc, że pod dom podjeżdża czarna furgonetka.
Koledzy Pottera wyraźnie się zaniepokoili na ten widok.

- Co to ma być? – odważył się zapytać George.

- Znacie Marka Stebbinsa, prawda? – Zabini uśmiechnął się do nich złośliwie.

Stebbins był dawnym szefem biura aurorów, który odszedł i założył własną agencję magicznych ochroniarzy, na specjalnie zamówienie dla bogatych klientów.

- Potter. Kopę lat. Widzę, że opłaciło ci się włażenie w tyłek temu głąbowi Jaunceyowi, skoro zrobił cię swoim zastępcą? – wyśmiał go na powitanie Mark.

- Stebbins… Pracujesz dla Malfoya? Tak nisko upadłeś, by służyć za kasę byłym śmierciożercom? – odgryzł się Harry.

Mark roześmiał się szczerze i w głos.

- Widzę, że nic się nie zmieniłeś Potter, żałosny chłopaczku. Dalej mocny w gębie i trzęsący portkami przed silniejszymi od siebie. Dobra panowie aurorzy. Proszę uprzejmie opuścić teren posiadłości pana Malfoya. Możecie stanąć sobie tam, po drugiej stronie ulicy, do czasu, aż, któryś z okolicznych właścicieli nie wezwie mugolskiej policji, biorąc was najpewniej za bandę jakiś bezdomnych włóczęgów – poinformował ich wesoło Stebbins.

- Zapłacisz mi za to, Malfoy! - odgrażał się George.

- To ty zapłacisz, za złamanie zakazu zbliżania się do naszego domu. A teraz wypad stąd, bo nie mam ochoty tracić na was czasu! Idę uspokoić narzeczoną. Dobrze, że znam na to niezawodny sposób… – Draco pomachał do Weasleya ze złośliwym uśmieszkiem, po czym wrócił z powrotem za bramę.

- Zajebie cię ty cholerny Śmierciożerco! – wydarł się za nim George, opluwając się przy tym.

Draco jednak w odpowiedzi roześmiał się szczerze i odwrócił, ruszając w stronę domu.

- To nie koniec! – ostrzegł Harry.

- No pewnie, że nie bliznowaty! Ja się dopiero rozkręcam! Jednak jakbyś w trakcie zapragnął się poddać, to wywieś białą flagę. Nikt ci nie będzie potem wypominał tchórzostwa… chyba – Zabini obdarował wybrańca ostatnim, pogardliwym uśmiechem, po czym również wszedł za bramę i zamknął ją za sobą.

- No już, już aurorzyny! Rozchodzić się! – nakazał Stebbins, a jego ludzie wysiedli z furgonetki, uzbrojeni w różdżki.

Potter i Weasley wiedząc, że nie mają wyboru, musieli się teleportować spod bramy, obaj wściekli, jak jasna cholera.


💞💞💞


- Jadę do ministerstwa dowiedzieć się kto mu sfałszował ten nakaz małżeński. No i do redakcji Proroka, bo już podrzucił im podobno kilka świństw na nas. Na przykład takie, że zmusiłeś Hermionę do ślubu, porywając i więżąc jej rodziców… - opowiadał Blaise, gdy podchodzili już pod wejście do domu.

- Zabije go, słowo daje – Draco westchnął ciężko.

- Nie martw się. Sam też mam kilka gorących i kompromitujących rzeczy na niego, a za odpowiednią opłatą nasze opublikują, a jego wrzucą w kosz.

- Spoko. Zdaje się na ciebie. Wrócisz tu popołudniu? Mamy ten wywiad z Hermioną, a Weasley będzie wtedy siedziała sama…

- Bawisz się w swata? – zaśmiał się Blaise.

- W dobrego gospodarza – Draco wyszczerzył się do kumpla.

- Spoko. Możemy pojeździć po parku na quadach? – zapytał z błyszczącymi oczami.

- Nie ma problemu! 

- Super, to do zobaczenia!

Diabeł przeszedł do części ogrodu, z której mógł się bezpiecznie teleportować, a Draco wrócił do domu. Mimo wszystko nie był zły. W pewien sposób śmieszyła go desperacja Georga Weasleya. Miał tylko nadzieję, że uda mu się dopilnować, by Hermiona nigdy więcej nie natrafiła na tego debila w swoim życiu.

 
💞💞💞

- Nie wiem, czy to dobry pomysł – Ginny nerwowo przygryzła wargę.

- Dlaczego? – zdziwiła się Hermiona, przeglądając swoją szafę.

- Nigdy na tym nie jeździłam…

- To łatwiejsze niż jazda na motorze. Zobaczysz, będzie fajnie – Hermiona uśmiechnęła się do niej zachęcająco.

- Nie chcę zajmować Zabiniemu popołudnia. I tak ma masę roboty z mojego powodu…

- Sam się zaofiarował, by dotrzymać ci towarzystwa – skłamała Hermiona, dobrze wiedząc, że to Draco go o to poprosił.

- Naprawdę? – w oczach Ginny zabłysnęło zainteresowanie.

- Jemu też się to przyda… Draco mi dziś rano powiedział, że razem z twoim pozwem rozwodowym, Zabini zdecydował się wreszcie złożyć swój. Będzie podwójny skandal rozwodowy w świecie magii – Hermiona zachichotała pod nosem.

- Wspominał mi, że o tym myśli – Ginny wstała i podeszła do jednej z półek w garderobie, by przejrzeć kreacje.  

- Kiedy? – zdziwiła się.

- Jak byliśmy razem na kawie – przyznała Ginny.

- No proszę… Czemu dowiaduje się ostatnia? – Hermona posłała jej karcące spojrzenie.

- Może dlatego, że to było w ten dzień, gdy rozważałaś ucieczkę od Malfoya i nie chciałam ci zawracać głowy – wyjaśniła jej.

- Codziennie mam taką chwilę – przyznała Hermiona. – Taki moment, gdzie ogarnia mnie tak paraliżujący strach, że na chwilę tracę oddech.

- Dlaczego? – zmartwiła się Ginny.

- Na myśl o tym, co się stanie, gdy znów będę musiała odejść. Boje się, że to mnie po prostu zniszczy…

- Nie będziesz musiała! Nawet o tym nie myśl, Herm! – przyjaciółka położyła jej dłoń na ramieniu.

- Zobaczymy. Dobra, biorę tę kremową sukienkę na wywiad. A ty wybrałaś coś?

- Przywieźli już moje rzeczy. Nie muszę szabrować ci garderoby…

- Tu jest ciuchów dla pięciu kobiet, a wszystkie warte setki galeonów. Ma się zmarnować? – Hermiona wyszczerzyła się do niej. – Wybieraj co chcesz!

- Naprawdę nauczysz się żyć z tym, że jesteś teraz bogata i stać cię na wszystko? – spytała cicho Ginny.

- Jeśli… chciałabym zostać, to chyba nie będę miała wyboru – westchnęła ciężko.

- Dobra droga myślenia, idź nią dalej! – Gin wyszczerzyła się do niej. – Myślisz, że skórzane spodnie to przesada? – Ruda sięgnęła po piękne w kroju spodnie z najlepszej jakości skóry jednorożca.

- Nie, o ile chcesz dziś uprawiać seks pod jakimś drzewem – Hermiona wyszczerzyła się do niej.

- Zwariowałaś?! – Ginny odrzuciła spodnie, jakby te sparzyły ją w palce.

- Jeśli je założysz, to choć Zabb zapewne jest dżentelmenem, to nawet on się nie opanuje… - Hermiona zachichotała.

- W takim razie jeansy – zdecydowała Ginny.

- Tak, jeansy będą odpowiedniejsze na dziś… Powiedź mi Gin, czy Zabini ci się podoba?

- Zwariowałaś?! – zawołała, czerwona niczym jej włosy Ruda.

- Pytasz mnie o to drugi raz w ciągu minuty… - Hermiona spojrzała na nią przekornie. – Rozwodzisz się, masz prawo powoli badać inne opcje.

- Za szybko, Herm. Muszę to przetrawić, zwłaszcza, że to dopiero początek.

- Nadal czekam na odpowiedź…

- Jeszcze od szkoły. Był zawsze taki męski… Cholerny hebanowy książę – westchnęła Gin i znów przygryzła wargę.

- No to cieszę się, że teraz będziecie mieli okazje się lepiej poznać.

- Nie wiem, czy powinniśmy…

- Wszystko samo się ułoży – Hermiona poklepała przyjaciółkę po ramieniu, po czym zdjęła z wieszaka wybraną sukienkę i poszła się przebrać.

- Obyś miała rację – szepnęła cicho Ruda, jeszcze raz biorąc do ręki skórzane spodnie. Uśmiechnęła się lekko pod nosem. – Innym razem – obiecała.

💞💞💞


                David Ress był wysokim, szczupłym blondynem o ciemnozielonych oczach i delikatnym zaroście. Pracował w „Proroku codziennym”, jako jeden z redaktorów już od samego zakończenia szkoły. Draco jakoś nigdy się z nim nie zaprzyjaźnił, ale witali się i wymieniali kilka zdawkowych uwag, jeśli spotkali się na jakimś przyjęciu, albo w klubie sportowym.

- Witaj Malfoy! – David wyciągnął do niego dłoń na powitanie.

- Cześć. Dziękuję, że znalazłeś czas… Za namową Ginny Weasley, uznaliśmy, że będzie najodpowiedniejszą osobą do tego wywiadu – powiedział uprzejmie Draco.

- Jak mógłbym nie mieć czasu na wywiad, który będzie hitem tego roku? Jestem bardzo wdzięczny, że zdecydowaliście się na mnie. Obiecuję nie podłożyć wam żadnej świni… - David uśmiechnął się pogodnie.

- Dobrze wiesz, że to by ci się nie opłaciło – Draco spojrzał na niego uważnie, podchodząc do barku. - Czy służba zaproponowała ci już coś do picia? – zapytał.

- Tak, poprosiłem o kawę.

- Coś mocniejszego do kawy? – Draco wskazał na butelki.

- Takiej jakości whisky na pewno nie odmówię – uśmiechnął się Ress, siadając w fotelu i wyjmując samonotujące pióro i plik pergaminów.

- Twoja narzeczona do nas dołączy? – zapytał, przyjmując wdzięcznym skinieniem szklaneczkę najlepszej ognistej.

- Tak, kończyła się jeszcze szykować… - ledwo to powiedział, na górze rozległ się stukot obcasów.

Draco uniósł głowę i uśmiechnął się pod nosem. Hermiona była ubrana w elegancką, kremową sukienkę, miała rozpuszczone, wyprostowane włosy, a w uszach i na szyi lśniły jej perły. Wyglądała dokładnie tak, jak na narzeczoną bogatego arystokraty przystało.

- Faktycznie jest piękna… - szepnął Ress.

Malfoy obrzucił go niechętnym spojrzeniem, widząc, jak dziennikarz pożerał ją wzrokiem. Kurwa! Kolejny napalony dupek do kolekcji… Niedługo będą mogli sobie założyć jakieś stowarzyszenie!

- Przeprasza za to drobne spóźnienie, ale Gin miała problem z doborem stroju na przejażdżkę – Hermiona uśmiechnęła się do Dracona, który podszedł do schodów i wyciągnął do niej dłoń.

- Nie szkodzi skarbie, Davidowi chyba się, aż tak nie śpieszy? – Draco splótł ich palce razem i poprowadził ją w stronę kanapy.

- Ależ nie. Dzień dobry, panno Granger! – Ress, wstał z fotela, wyszczerzył się i wyciągnął do niej dłoń.

- Mówmy sobie po imieniu, tak będzie wygodniej – zaproponowała, ściskając jego rękę.

Usiedli wraz z Draconem na kapie, blisko siebie, a blondyn prawie od razu znów złączył ich dłonie i oparł je na swoim udzie.

- Kawa dla pana Ressa – Robert wprowadził do salonu Marinę, która niosła tacę z kawą, filiżanką i talerzem ciasteczek.

- Dziękuję.
David patrzył, jak służąca napełnia białą, elegancką porcelanę.

- A co dla państwa? – zapytał Bob.

- Ja mam whisky, a ty czego się napijesz, kochanie? – zwrócił się do Hermiony, doskonale wiedząc, że Ress ich obserwuje.

- Czerwonego wina, wiesz którego – Hermiona spojrzała na niego z uśmiechem.

- Robercie…

- Oczywiście, już się robi pani Malfoy – służący ukłonił się i ruszył do barku.

- Pani Malfoy? – powtórzył Ress.

Draco uśmiechnął się pod nosem.

- Uznaliśmy, że nie ma co wprowadzać zamętu, dlatego służba od początku zwraca się w ten sposób do Hermiony, tak dla przyzwyczajenia.

- Nie przeszkadza ci to? – David spojrzał na nią z zainteresowaniem.

- Ani trochę – skłamała płynnie. – To przecież naturalne, że będę używała tego nazwiska. -
Podziękowała i przyjęła kieliszek od Boba.

- No właśnie, będziesz? Bo na wszystkich waszych dokumentach w ministerstwie ciążą klauzule poufności i nie mogłem się tego dowiedzieć…

- Cenimy sobie swoją prywatność. A co do odpowiedzi na twoje pytanie, to owszem przyjmę nazwisko Malfoy, jako drugie – wyjaśniła spokojnie i z uśmiechem.

- Nie przesadzę, jeśli powiem, że cały magiczny świat był w prawdziwym szoku, po ogłoszeniu waszych nagłych zaręczyn. Możecie nam to jakoś wytłumaczyć?

- Niby dlaczego mielibyśmy się komukolwiek tłumaczyć? – spytał cierpko Draco.

- Daj spokój, skarbie. Pewnie chcą wiedzieć, co nam nagle odbiło – zaśmiała się Hermiona. – No cóż, nie wiem czy uwierzą, ale odpowiedzią jest miłość – powiedziała, patrząc na Dracona i mając nadzieje, że się teraz gwałtownie nie zaczerwieni.

- Naprawdę? – Ress popatrzył ciekawsko na Malfoya.

- Tak. Piękna, głęboka, szczera i spontaniczna miłość – Draco uniósł dłoń Hermiony do swoich ust i ucałował ją krótko.

- Historia niczym z bajki – ton Ressa był nieco cierpki.

- To fakt. Trochę nas to nawet bawi, prawda? – zaśmiała się Hermiona.

- Pewnie. Zwłaszcza to, że wszyscy tak bardzo niedowierzają. Całe szczęście, że nie musimy nikomu udowadniać swoich uczuć – Draco znów się do niej uśmiechnął.

- Skąd ten pośpiesz ze ślubem? Przecież miłość może też istnieć poza małżeństwem… - David uśmiechnął się dwuznacznie do Hermiony.

- Od razu poczuliśmy, że jesteśmy na to gotowi. Zamieszkaliśmy razem i chcemy sformalizować związek, by dalej iść przez życie już jako państwo Malfoy – odparł Draco, patrząc na reportera z niechęcią.  

- Zaspokójcie proszę ciekawość moją i naszych czytelników. Gdzie spotkaliście się po raz pierwszy po tych wszystkich latach?

Hermiona mimowolnie się spięła. Co oni mieli teraz na szybko wymyślić?

- W moim gabinecie. Miałem dla Hermiony pewną propozycję biznesową, więc zaprosiłem ją do siebie na rozmowę – odparł nonszalancko.

- I od razu zaiskrzyło? – dociekał Ress.

- Od pierwszego kroku, jaki postawiła w moim biurze – odpowiedział Draco.

- I od pierwszego spojrzenia w oczy – dopowiedziała z uśmiechem Hermiona.

- Obydwoje byliście jeszcze całkiem niedawno w formalnych związkach z innymi osobami, czy to przez wasze spotkanie, tamte historie zakończyły się rozstaniami?

- Nie w przypadku Hermiony. Ona zerwała z narzeczonym kilka dni wcześniej, gdyż na jaw wyszła jego zdrada. Ja zerwałem swoje zaręczyny w godzinę po tym, jak Hermiona wyszła z mojego gabinetu – wyjaśnił Draco.

- Czyli to Hermiona była tego powodem? – dopytywał chciwie dziennikarz.

- Tak. Uznałem, że skoro jest znowu wolna, to mogę spróbować swoich sił i o nią zawalczyć – Draco uśmiechnął się pod nosem.

- Jak widać, udało ci się! – wypowiedź Ressa, zabrzmiała trochę kwaśno.

- I jestem z tego powodu najszczęśliwszym człowiekiem na świecie – oznajmił pewnie Draco.

Hermiona zaśmiała się cicho. Godryku! Jakim on był cudownym kłamcą… Szczęśliwy, bo przez niedopatrzenie urzędniczej sprawy,  świat skazał go na powrót do jego byłej i udawanie teraz jej męża.
- No naprawdę Malfoy, jeszcze chwilą i uwierzę, że wcale nie łączy nas obecnie tylko ochota na świetny seks… - myślała z goryczą.  

- Dlaczego zrezygnowaliście z oficjalnego ślubu, a wybraliście prywatną ceremonię?

- Bo, jak Hermiona już wspomniała, wysoce cenimy sobie naszą prywatność. To będzie bardzo intymna chwila, którą chcemy przeżyć tylko we dwoje, nie licząc oczywiście naszych najlepszych przyjaciół w roli świadków. Dopiero po powrocie z podróży poślubnej, będziemy świętować w większym gronie, dzieląc się naszą radością – opowiadał Malfoy.

- O tym przyjęciu mówi już cały magiczny świat, podobno będzie cudowne?

- Mamy taką nadzieję – odpowiedziała grzecznie Hermiona.

- Wracając do podróży poślubnej. Dokąd się wybieracie?

Hermiona niepewnie spojrzała na Malfoya, nie wiedząc co odpowiedzieć.

- To niespodzianka. Moja narzeczona jeszcze nic nie wie i nie mogę tu tego teraz zdradzić – Draco uśmiechnął się cwanie pod nosem.

- A propos niespodzianek. Jedną z nich jest fakt, że podobno nie spisujecie formalnej intercyzy?

- Ani formalnej, ani żadnej. Ufamy sobie nawzajem i takie papierki są nam niepotrzebne – powiedział Malfoy.

Hermiona znów się uśmiechnęła. Nie mogli spisać teraz intercyzy, skoro nie pomyśleli o niej sześć lat temu… A w zasadzie, to też on jej wtedy nie chciał, choć ona nawet mu ją zaproponowała. Ciekawe czy teraz zmieniłby zdanie?

- Odważna decyzja…

- Normalna, jeśli dwoje dorosłych ludzi się kocha i sobie ufa – warknął Draco, patrząc krytycznie na Ressa, który natychmiast speszony odwrócił wzrok.

- No to teraz trochę bardziej osobiste pytania. Hermiono, wszyscy pamiętamy, jak mocno nienawidziliście się z Draconem w szkole. Opowiedz nam, co cię tak mocno w nim ujęło, gdy spotkaliście się po latach, że teraz zgodziłaś się zostać jego żoną?

Hermiona nerwowo przełknęła ślinę. Cholera… Chyba nie pozostało jej nic innego, niż powiedzenie prawdy, o tym co poczuła wtedy, sześć lat temu…

- Naprawdę musiałabym powiedzieć, że wszystko… Ale na pewno muszę wymienić jego męstwo, odwagę i zaangażowanie. To jaki jest troskliwy, opiekuńczy i oddany. Świetny z niego przyjaciel, z którym można pogadać na wiele tematów. Jest inteligentny, zabawny, bardzo czuły i codziennie sprawia, że świat jest po prostu lepszym miejscem… Przy nim od razu zapominam o wszystkich problemach - mówiła, czując jak mimowolnie wzruszenie łapie ją za gardło.

- Och, promyczku! Bo się zaraz zaczerwienię! – zaśmiał się Draco, puszczając jej dłoń, obejmując ją ramieniem i mocno przyciągając do siebie.

- Draco, to samo pytanie…

- Chcesz wiedzieć, co mnie mocno ujęło we mnie samym? – spytał z wrednym uśmieszkiem.

- Nie no skąd! Chodziło mi oczywiście o to, co cię ujęło w Hermionie, że zdecydowałeś się jej oświadczyć tak szybko… O! Przepraszam! W piórze skończył się atrament… - Ress szybko sięgnął do swojej torby.

- Tylko nie waż się teraz powiedzieć czegoś głupiego… - mruknęła mu do ucha.

- Chciałem powiedzieć, że cycki… Ale tyłek w sumie też robi dobrą robotę… - Draco wyszczerzył się do niej.

- Doigrasz się, Malfoy – ostrzegła go z uśmiechem.

- Już w porządku – zwrócił się do nich Ress.
Hermiona zmusiła się do uśmiechu, naprawdę trochę obawiając się co Malfoy teraz powie.

- Powtórzę pytanie. Co ujęło cię tak bardzo w Hermionie, że zdecydowałeś się ją pojąć za żonę? – zapytał Ress.

- Najbardziej ujęło mnie to, że podjęła ten trud i zechciała mnie naprawdę odkryć . To, że pokazała mi słońce. I dostrzegła, że w tym mroku jaki we mnie jest, znajduje się też coś wartego uwagi. Jako jedyna kobieta na świecie nie oceniała mnie przez pryzmat moich pieniędzy i pochodzenia, ale tego jakim naprawdę jestem – odpowiedział płynnie.

Hermiona musiała wbić sobie paznokcie w dłoń, by się nie rozpłakać. Tak bardzo chciała wierzyć, że powiedział teraz to, co faktycznie o niej myślał…

- Kolejne pytanie – Ress spojrzał na swoją listę. – Skomentujecie jakoś fakt, złożenia wniosku o zakaz zbliżania się do was byłego narzeczonego Hermiony, Georga Weaselya?

- Nie – odparła Hermiona. – Chcemy tylko, by George wiedział, że życzymy mu wszystkiego dobrego i liczymy, że uda mu się, jak najszybciej ogarnąć swoje życie.

- Doszły do mnie słuchy, że Diana Lachlan też bardzo przeżyła zerwanie waszych krótkich zaręczyn?

- Bardzo mi przykro i również szczerze życzę jej w życiu powodzenia – odparł spokojnie Draco.

- Czy to prawda, że ani Harry Potter, ani Ronald Weasley nie będą świadkami na twoim ślubie, Hermionio? To zadziwiające, zważywszy na historię słynnego Złotego Trio…

- Zdecydowaliśmy się tylko na jednego drużbę i jedną druhnę, w tym wypadku przy mnie w tym najważniejszym dniu w życiu będzie moja najlepsza przyjaciółka Ginevra Weaseley, a przy Draconie jego przyjaciel Blaise Zabini.

- Jakie macie dalsze plany po ślubie? Praca? Dzieci? – Ress przyjrzał im się uważnie.

- Obydwoje lubimy swoją pracę, więc nie zamierzamy z niej rezygnować. W kwestii dzieci, to wiadomym jest, że spoczywa na mnie obowiązek przedłużenia linii rodowej, więc w odpowiednim dla nas czasie, będziemy się starać o powiększenie rodziny – odpowiedział bez skrępowania Draco.

- No właśnie… Jak zareagowała na wasz planowany ślub, twoja rodzina, Draco? Wiadomo, że różnice pochodzenia…

- Tego pytania nie będzie w wywiadzie – przerwał mu cierpko Draco.

- Malfoy, ja…

- Wyraziłem się chyba jasno, Ress! – Malfoy spojrzał na Davida w taki sposób, że mężczyzna nerwowo przełknął ślinę.

- Masz rację. Przepraszam. Wykreśl to – nakazał swemu pióru.

- Ostatnie pytanie. Czego redakcja i nasi czytelnicy powinni życzyć państwu Malfoy na nowej drodze życia?

Hermiona i Draco spojrzeli na siebie krótko.

- Wytrwałości… - powiedziała.

- I siły do pokonywania wszelkich przeszkód, jakie staną na naszej drodze – dodał Draco, patrząc jej w oczy.

- I żebyśmy zawsze byli tak szczęśliwy, jak w dniu gdy powiedzieliśmy sobie „tak” – zakończyła Hermiona, ukradkiem przełykając łzy.

-  Wspaniale. No to chyba już wszystko… Umówiony fotograf czeka w redakcji na znak. Możemy wam cyknąć jakieś fotki do artykułu? – zapytał uprzejmie.

- Co ty na to? – Draco zwrócił się do niej.

- Dobrze, ale nie za dużo – Hermiona westchnęła nieco zniechęcona.

- Świetnie! Mogę skorzystać z kominka? – Ress wstał.

- Proszę bardzo – zgodził się Draco.

- Chyba nie było tak źle? – Hermiona wzięła głębszy oddech, gdy dziennikarz zniknął.

- Pocałuj mnie, skarbie… – powiedział, ale zamiast to zrobić wskazał jej, że Ress z rozmysłem zostawił na górze torby, tak by nie było od razu widoczne, samonotujące pióro, najpewniej nadal gotowe, by wyłapać i zapisać wszystkie ich słowa.

- Z największą przyjemnością… Wiesz, że to uwielbiam! – powiedziała, uśmiechając się do niego.

- Moja ślicznotka… Ten idiota Ress na twój widok prawie się oślinił. O mało mu nie przyłożyłem, gdy widziałem, jak się na ciebie gapił…- Draco uśmiechnął się wrednie.

- Naprawdę? W ogóle tego nie zauważyłam. Wiesz, że gdy ty jesteś w pobliżu, widzę tylko ciebie i myślę tylko o tobie. Na żadnego innego mężczyznę nie zwracam kompletnie żadnej uwagi, gdy ty jesteś obok, najdroższy - mówiła milutkim głosem.

- Jesteś taka słodka, mój promyczku… Po wszystkim pójdziemy się odprężyć do jacuzzi, dobrze? Napijemy się szampana, by uczcić to, że mamy już z głowy wizytę tego pożal się Merlinie dziennikarzyny i teraz już nic nie zakłóci naszego szczęścia.

- Czytasz mi w myślach, mój Smoku… - zaśmiała się, do końca nie wiedząc, czy Draco mówi poważnie, czy wciąż tylko robił sobie żarty, licząc, że Ress w nie uwierzy, jak to potem przeczyta.

- Moja piękna pani Malfoy.

- Twoja na zawsze, kochanie…

Gdy to powiedziała, Draco od razu pochylił się i ją pocałował. Czule, z rozmysłem, bardzo namiętnie.
Z przyjemnością oddała ten słodki pocałunek. Całowali się do momentu, gdy w kominku buchnęły zielone płomienie, a do pokoju nie wrócił Ress, w towarzystwie… Lindy Ferson, która trzymała w dłoniach aparat.

💞💞💞

Rozdział już na weekend, bo praktycznie jest piątek 💚😘

Nawet nie wiem, co Wam już tu pisać, więc napiszę tylko - dzięki, że jesteście!

Venetiia.