28. Teraz nie mów... tak bardzo żałuję!

 Dedykacja: Dla WeronikiG - "Czy to ptak..." mnie rozbawił 😋


💞💞💞

                Leżał w łóżku i czytał książkę, gdy Hermiona weszła do sypialni. Ucieszył się, bo był prawie pewien, że będzie wolała zostać dziś na całą noc przy Weasley.

-  I jak tam? – zapytał.

- Kiepsko, ale w końcu zasnęła – westchnęła, zdejmując bluzkę i wchodząc do garderoby.

- Przykra sprawa… - powiedział.

- Zwięzłe podsumowanie fatalnego wieczoru – zaśmiała się, wychodząc po chwili z powrotem do pokoju w długiej, białej koszulce z wielkim sercem na środku.

Bez oporów położyła się obok niego, przyglądając mu się uważnie.

- Co czytasz? – zainteresowała się.

- Nową publikację o transmutacji przedmiotów mugolskich – odpowiedział, odkładając książkę na nocny stolik i przysuwając się do niej.

- Wiem co to. Dobrze się ostatnio sprzedaje – uśmiechnęła się, układając się na jego ramieniu i wbijając mu nos w szyję.

- Wszystko w porządku? – zapytał, głaszcząc ją po plecach.

- Nie – westchnęła cicho.

- Mogę cię jakoś pocieszyć? – zapytał, obejmując ją mocniej.

- Już to robisz – przyznała, wsuwając mu dłoń pod koszulkę i delikatnie gładząc jego umięśniony brzuch.

- Wszystko się poukłada. Zabb to świetny prawnik… Załatwi to.

- To on powinien być wtedy w tym kościele, by ją powstrzymać – wyszeptała z bólem.

- Co? – Draco uniósł się i spojrzał na nią, najwyraźniej nie rozumiejąc.

- Nie powiedział ci, prawda? – westchnęła i usiadła na łóżku pocierając twarz.

- O czym? – Draco był skonsternowany.

- O tym, że zniszczyłam Ginny życie – nie opanowała dłużej łez.

- Co?

- Powinnam była ją powstrzymać… - wyszeptała, szlochając.

- Hermiona… Co się stało? Opowiedz mi – poprosił przyciągając ją do siebie i opierając jej głowę o swój bark.

- Blaise leżał po wojnie w świętym Mungu? – westchnęła w szyję.

- Prawie cztery miesiące – potwierdził Draco.

- Ginny była tam wtedy wolontariuszką. Znali się.

- Nie wspominał mi o tym – zdziwił się Draco.

- Bo to zapewne dla niego bolesne.

- Co? – Malfoy naprawdę niczego nie rozumiał.

- Nie wiem co między nimi było. Ale gdy wróciłam… z Monako, to Harry szalał, bo czuł, że Ginny chce od niego odejść. Podejrzewał, że kogoś poznała.

- Myślisz, że chodziło o Diabła? – Draconowi coś nie pasowało w tej historii.

- Tak – przyznała.

- Ale oni traktują się koleżeńsko, nie sądzę by było miedzy nimi kiedyś coś romantycznego…

- Bo Ginny o tym nie pamięta – wyznała smutno.

- Jak to nie pamięta? – zdziwił się.

- Harry rzucił na nią obliviate… Krótkie. Wymazał jej dwa miesiące z życia.

- Co?! – Draconem, aż szarpnęło.

- Nie wiedzieliśmy z kim się wtedy zadała, ale teraz domyślam się, że to właśnie był Blaise…

- O kurwa! Więc to ona jest Czerwoną Damą?

- Kim? – Hermiona niezrozumiała.

- Blaise ma tatuaż… Na piersi. Czerwoną damę. Demona bez twarzy… O czerwonych włosach.

- Naprawdę? – Hermiona była w szoku.

- Zrobił go po pijaku… Zawsze sądziliśmy, że to dlatego, że miał jakąś bliską, rudowłosą kochankę…

- Świetnie! Spieprzyłam życie im obojgu – zaszlochała spazmatycznie.

- To nieprawda! – Draco objął ją mocno. – To Potter to zrobił. Przeklęty gnojek… Powinienem był mu rozjebać łeb o naszą bramę! – złościł się.

- O jaką bramę? – zdziwiła się, ocierając łzy.

- On tu dziś był. Chciał gadać z Ginny, albo z tobą – przyznał.

- Powinnam go była wtedy przekląć, a jej powiedzieć prawdę… - wyszeptała, znów zalewając się łzami.

- Ona nie zorientowała się, że straciła pamięć? – zdziwił się.

- Zorientowała. Powiedzieliśmy jej, że to od oparów eliksiru, których nawdychała się w Mungu…

- Ty i Potter?

- Wszyscy. Jej rodzice, bracia. Wszyscy wiedzieli, że to nie od eliksiru, ale nie dopytywali. Myślę, że być może nawet podejrzewali Harryego, ale za bardzo chcieli mieć w rodzinie wybrańca, by zrobić o to aferę – przyznała z goryczą.

- A ty, dlaczego jej nie powiedziałaś?

- Z lojalności wobec niego – wzdrygnęła się. – Dopiero później tak naprawdę zaprzyjaźniłam się z Ginny. Trochę trwało, nim opowiedziałam jej o Monako…


- Hermiona, proszę cię powiedz mi co ci jest! – Ginny patrzyła na nią z prawdziwą troską.
- To nic – wyszeptała, ocierając łzy.
- Nic? To ty od rana nic nie robisz, tylko płaczesz. Powiesz mi co się dzieje? Umieram ze zmartwienia! – Ginny była naprawdę przejęta.
- Nie mogę, Gin. To… Tajemnica, której nie chcesz znać.
- Hej! – Ginny usiadła obok niej na kanapie i złapała ją za ręce. – Jestem twoją przyjaciółką i chce znać wszystkie twoje tajemnice, brudne sekrety i zawstydzające fakty – uśmiechnęła się do niej.
- Dziś jest siódmy września – wyszeptała.
- I płaczesz, bo zbliża się jesień, a nie lubisz opadających liści? – zaśmiała się cicho.
- Dziś… byłaby pierwsza rocznica.
Ginny popatrzyła na nią uważnie.
- Pierwsza rocznica czego, Herm… ?
- Mojego ślubu – wreszcie wypowiedziała to na głos.
- Możesz powtórzyć? Bo chyba usłyszałam „ślubu”.
- Tak właśnie powiedziałam – Hermiona uśmiechnęła się do niej słabo.
- Hermi… Żartujesz, prawda? Ty i ślub w tajemnicy? Niemożliwe!
- A jednak – zaśmiała się gorzko.
- O mój Godryku!  Naprawdę zrobiłaś coś tak szalonego? – Ginny popatrzyła na nią z niedowierzaniem.
- Naprawdę – przyznała.
- Czuję się teraz podle, bo nawet nie umiem zgadnąć… z kim. Kiepska ze mnie przyjaciółka – zmartwiła się.
- Tego nie zgadłby nikt – przyznała Hermiona, wstając i podchodząc do swojej szafy.
- Znam go? – spytała cicho Ruda.
- Tak.
- To był jakiś przegrany zakład? Szalona, pijana noc? Porwanie i szantaż? – próbowała odgadnąć.
- Nie. Chyba… odbiło mi z miłości. 
- Tobie? I znów mam ochotę powiedzieć: „niemożliwe”!
-  Niestety możliwe… - Hermiona usiadła obok niej i podała jej szkatułkę.
- Jesteś pewna, że chcesz bym to wiedziała? – Ginny rzuciła jej pytające spojrzenie.
- Od dawna chciałam ci powiedzieć, ale bałam się jak zareagujesz – westchnęła ciężko.
- Kurczę… Herm, brzmisz jakbyś wyszła co najmniej za jakiegoś śmierciożercę! – zaśmiała się.
Hermiona również się uśmiechnęła.
- Otwórz i sama zobacz.
Ginny popatrzyła na nią niepewnie, po czym otworzyła szkatułkę. Na samej górze leżało zdjęcie. Ruda zatrzasnęła ją szybko. Zamrugała, odetchnęła krótko i otworzyła jeszcze raz.
- Czy wino, które dziś pijemy na pewno jest dobre? Bo chyba mam omamy – Ruda spojrzała na nią uważnie.
- Nie masz. To naprawdę był Malfoy.
- Ale Malfoy - Malfoy? Czy tylko jego bardzo podobny sobowtór…?
- W zeszłym roku wcale nie byłam na stażu we Francji. Tak naprawdę byłam wtedy u niego… W jego mieszkaniu.
- Muszę się napić! – Ginny sięgnęła po kieliszek i opróżniła cały w dwóch łykach.
- Anulowaliśmy ten ślub po jednym dniu – wyszeptała zbolałym głosem.
- Hermiona… - Ginny znów złapała ją za rękę. – To dlatego od roku chodzisz taka załamana? Myślałam, że to z powodu twoich rodziców…
- Oddałam mu wszystko, Ginny… A potem odeszłam. A on mnie nie zatrzymał – kolejne łzy popłynęły po jej twarzy.
- Poczekaj! Potrzebujemy dużo wina! Musisz mi wszystko opowiedzieć. Od samego początku!

- I nigdy nie korciło cię, by jej powiedzieć prawdę?
Pytanie Draco wytrąciło ją ze wspomnień.

- Codziennie mnie korciło… Ale… Bałam się. Wciąż się tego boję – Hermiona nerwowo potarła twarz.

- Że ją stracisz?

Spojrzała na niego i uśmiechnęła się blado.

- Dokładnie tego. Ty zawsze wiesz… - westchnęła przysuwając się i przytulając do niego.

- Ona by zrozumiała… Byłaby wściekła na ciebie. Ale wybaczyłaby ci – szeptał, tuląc ją mocno.

- Nie wiem co mam zrobić… Czuje się taka wina…

- Chciałaś dla niej dobrze. Nie sądziłem, że Potter będzie dolny do czegoś takiego.

- Ja też nie. Zresztą to nie wszystko – przyznała.

- Co masz na myśli?

- Wyczyścił jej pamięć i zaraz potem napoił ją… amortencją.

- Co?! Przecież takie połączenie dwóch silnych magii mogło ją zabić!

- I prawie zabiło… Ledwo udało nam się ją odratować – szeptała z bólem.

- I to się działo sześć lat temu? – zapytał.

- Dwa tygodnie po Monako – sprecyzowała.

- Kiepski czas…

- Najgorszy w moim życiu.

- W moim też – pomyślał, ale nie powiedział tego na głos.

- Wybrałaś sukienkę? – zmienił temat, by wyrwać ją ze szponów złych wspomnień.
Poniekąd cieszył się, że się przed nim otworzyła i mu to opowiedziała. Obdarzyła go zaufaniem…

- Uhm. Jest piękna… I cholernie droga, jak na to, że ma być tylko na kilku zdjęciach – westchnęła cicho.

- To nie ma znaczenia, jeśli jesteś zadowolona.

- A ty wybrałeś garnitur? – spytała sennie.

- Tak.

- Super… - wymruczała, najwyraźniej zasypiając.

Głaskał ją, mimo, że już spała. Nie miał pojęcia co tak naprawdę myśleć o tym co mu powiedziała. Od dawna podejrzewam, że w życiu Zabiniego była kiedyś jakaś kobieta, która zrobiła na nim wrażenie silniejsze od reszty.
Nie wiedział tylko, czemu przyjaciel nigdy mu o tym nie powiedział. Musiał z nim o tym jutro porozmawiać.


💞💞💞


- I jeszcze ostatni podpis – Blaise wskazał Ginny gdzie ma go złożyć.

- Jestem z ciebie dumna, ani chwili się nie zawahałaś! – siedząca obok niej Hermiona, uściskała z uczuciem przyjaciółkę.

- Nie ma nad czym. Niech spierdala do Chang. Latał za nią od trzeciej klasy. Bliznowaty dupek! – syczała Ginny.

- Ona podobno jest oficjalnie zaręczona z Michaelem Cornerem… - wtrącił Blaise.

- No to jak widać wytrawna z niej dziwka – parsknęła Ginny.

- Nie przejmuj się nią… Co masz ochotę dziś zrobić? Zakupy? Nowe życie, nowe ciuchy? – zaproponowała.

- Może lepiej dziś nie wychodźcie. Nie wiadomo, co strzeli Potterowi do łba – wtrącił, siedzący po drugiej stronie Hermiony, Draco jednocześnie popijając swoją kawę.

- A możemy skorzystać z basenu? Chętnie się wyładuje, pływając! – Ginny zaświeciły się oczy.

Hermiona spojrzała pytająco na Malfoya.

- Mam nadzieję, że nie miałaś właśnie zamiaru mnie zapytać o zgodę – ostrzegł ją.

- W takim razie, jak najbardziej możemy – roześmiała się Hermiona.

- Super! Pożyczysz mi jakiś kostium kąpielowy?

- Jasne, wybierz, który chcesz – Hermiona również dopiła swoją kawę.

- Jeszcze dwa pytania, Weasley – odezwał się Zabini.

- Jakie? – Ginny uśmiechnęła się do niego.

- Też nie mieliście intercyzy. O co wnioskujesz po rozwodzie? – zapytał.

- Sama nie wiem… Nienawidzę domu przy Grimmauld place, a ten w Dolinie Godryka wciąż jest w odbudowie. Mogę wziąć połowę ze wspólnej skrytki. Muszę przecież kupić jakieś własne mieszkanie. Nie mogę wam wiecznie siedzieć na głowie… - Gin uśmiechnęła się do Draco i Hermiony.

- Możesz tu zostać, na ile zechcesz – oświadczył jej pewnie Draco.

- I jeśli potrzebujesz prywatności lub przestrzeni, to możesz się przenieść do mojego mieszkania. Masz do niego klucze, a kominek jest wciąż połączony z księgarnią.

- Proponuję żebyś została u Malfoyów przynajmniej do czasu oficjalnego wyznaczenia daty rozwodu – zaproponował Blaise.

- Ile to może potrwać? – zainteresowała się Ginny.

- Około dwóch tygodni.

- Dobrze. A to drugie pytanie?

- Chcesz wrócić do panieńskiego nazwiska? Jeśli tak, to muszę złożyć odpowiednie dokumenty.

- Oczywiście, że tak! Dobrze wiesz, że nienawidzę być Potterem! Chciałam nosić podwójne nazwisko, ale uparł się wtedy, że nie i mam przyjąć jego… - Ginny z rezygnacją pokręciła głową.

- A właśnie! Byłbym zapomniał! Przy okazji odebrałem dziś rano  w ministerstwie twoje nowe dokumenty, Hermiono – Blaise wyjął z teczki magiczny dowód i międzynarodowy paszport.

- Nowe dokumenty? – spytała Ginny.

- Na podwójne nazwisko – wyjaśniła jej Hermiona, wpatrując się w złoty napis Hermiona Granger -Malfoy.

- Ty nie upierałeś się, by nosiła tylko twoje nazwisko? – Ginny zwróciła się do Dracona.

Hermiona otworzyła usta, ale zamknęła je szybko, patrząc niepewnie na blondyna.

- Upierałem. Mieliśmy umowę na ten temat – wyznał bez oporów Draco.

- Jaką? – wtrącił ciekawsko Blaise.

- Żadną! Nie ma o czym mówić! – Hermiona zaczerwieniła się gwałtownie.  

- Mogła nosić dwa nazwiska, tylko do czasu urodzenia pierwszego dziecka – odparł nonszalancko blondyn, kończąc swoją kawę.

- Pierwszego? – Ginny zachichotała.

- Kiedyś chciałem mieć dwójkę – Draco uśmiechnął się sam do siebie. – Ale potem zmieniłem zdanie!

- O Godryku…! Tylko mi nie mów, że myślisz o… - Hermiona mimowolnie parsknęła śmiechem.

Zachichotał, patrząc jak złoty znicz lata mu nad głową.
- Malfoy, upiłeś się! – wytknęła mu, śmiejąc się i patrząc, jak próbuje złapać złotą piłeczkę.
- Bo to był miły dzień i należało go uczcić – Draco czknął i znów się zaśmiał.
- No doprawdy… przebieranie się i maskowanie, żeby iść popatrzeć na mecz Qudditcha – krytykowała.
- Ale było tak zabawnie, jak Weasley prawie spadł z miotły! Kto mu w ogóle pozwolił grać w profesjonalnej drużynie? – Draco znów się śmiał.
- Dziwnie było tam być, kiedy oni byli tak blisko i nie wiedzieli, że tam jestem – przyznała, nieco skwaszona.
- Ale za to pośmiejemy się, jak ryży przyśle ci przekolorowaną wersje swoich wyczynów w pierwszym profesjonalnym meczu w jego karierze, w czasie gdy tak naprawdę widzieliśmy ten cyrk z samej loży VIP.
- Nigdy nie myślałeś o tym, by też grać zawodowo? – zapytała, wlewając sobie resztę wina do ust.
- Jasne, że tak… Byłbym w tym zajebisty! – wyszczerzył się sam do siebie.
- Jak we wszystkim, prawda? – mrugnęła do niego i sięgnęła po dolewkę.
Draco wstał i chwiejąc się, przeniósł się na kanapę tuż obok niej.
- Siedem to fajna liczba, magiczna… - popatrzył na nią zamglonym wzrokiem.
- To fakt i co w związku z tym?
- Chcę mieć własną drużynę Qudditcha! – Blondynowi zaświeciły się oczy, a zaraz potem wsunął jej dłoń pod bluzkę.
- To ją sobie kup…
- Własną, to znaczy naszą! Siódemkę rodowitych Malfoyów! Ja będę trenerem, a ty menadżerem! – planował z entuzjazmem.
- Mówiłam już… upiłeś się! – wyśmiała go.
- I wiem, już jak się będziemy nazywali! Smoki z Wiltshire!
- Pijany wariat! – zachichotała, nim pozwoliła się mu pocałować.
- Bierzemy się do dzieła kochanie, natychmiast – zaordynował, po czym przygniótł ją swoim ciałem do kanapy i ponownie pocałował.

- Malfoy…! Tylko nie wspominaj teraz tych bzdur o rodzinnej drużynie Qudditcha! – zastrzegła, już czerwona z zażenowania.

- Serio Smokwaty? Aż tak ambitny wtedy byłeś? Siódemka dzieci? – zaśmiewał się do łez Zabini.

- Czemu mówisz, że byłem? To wciąż świetny plan na życie! Nawet dopilnowałem, by nazwa Smoki z Wiltshire była dla nas zarezerwowana – Draco błysnął zębami w uśmiechu.

- O Merlinie…! Zupełnie zapomniałam o Smokach z Wiltshire! - Hermiona przyłożyła dłoń do czoła i roześmiała się ze własnych wspomnień.  

- No to ci przypomniałem! – powiedział Draco, mrugając do niej i sięgając po swoją marynarkę.

- Moja matka, by cię dobrze zrozumiała, bidulko…  - Ginny pogłaskała ją po ramieniu, równie rozbawiona, co Zabini.

- Nie spóźnisz się przypadkiem do pracy? – Hermiona zgromiła Malfoya wzrokiem.

- Niestety racja. Czas na nas – westchnął Malfoy, podnosząc swoją teczkę.

- Jeśli będę miał jakieś pytania, to zadzwonię jeszcze dziś do ciebie, Weasley – Blaise również wstał.

- Nie ma sprawy! Bardzo ci dziękuję! – Ginny posłała mu promienny uśmiech

- A co z piątkiem? – Zabini niepewnie spojrzał na Rudą.

- Aktualny! – zawołała z entuzjazmem.

- Jesteś pewna? Bo może…

- Jestem! Nic się nie zmieniło – zapewniła.

- Ale wychodzenie na randki jeszcze przed rozwodem, chyba nie jest za bardzo rozsądne? – wtrącił cicho Draco.

Obydwoje natychmiast poczęstowali go spojrzeniem bazyliszka.

- To nie randka! A nawet gdyby była, to nie twój zasmarkany interes, Malfoy! – warknął na niego Diabeł.

- Nie musisz od razu odgryzać mi głowy! Tylko zapytałem! – bronił się blondyn.

- Dobra, chodź już, bo mam masę roboty – burknął Blaise.  – Miłego dnia drogie panie! – pomachał do Ginny i Hermiony, ruszając w stronę wyjścia.

Hermiona również podniosła się ze swojego krzesła.

- Miłego dnia… - uśmiechnęła się do Dracona.

Malfoy od razu pochylił się i czule ją pocałował.

- Miłego, promyczku. W razie czego, zaraz dzwoń. Na razie, Gin! – uśmiechnął się, po czym wyszedł z jadali.

- Promyczku? Buziak na pożegnanie? Smoki z Wiltshire? – wymieniała Ginny z coraz większym uśmiechem.

- O co ci chodzi? – skrzywiła się Hermiona.

- Może o to, że jak jeszcze raz powiesz słowo „układ” albo „rozwód” w kontekście waszego związku, to przełożę cię przez kolano i wleję ci w tyłek, tak mocno, jak mama sprała bliźniaków za przetransmutowanie jej ulubionego kurczaka w dziurawy garnek – zagroziła.

- Wiesz co… Pasowałabyś do Zabiniego. Macie podobny temperament i poczucie humoru – Hermiona wyszczerzyła się do przyjaciółki.

- Nie wygaduj bzdur! – warknęła Ruda, wstając od stołu.

- Uuuu ktoś tu się zaczerwienił – zauważyła Hermiona.

- A ktoś tu przejmuje ślizgońskie cechy męża!

- Spadaj, Weasley – Hermiona pokazała jej język i ruszyła do wyjścia.

- Sama spadaj, Malfoy! – roześmiała się Ginny, nim poszła za przyjaciółką.



💞💞💞


- Załatwię kilka spraw i jadę drugi raz do ministerstwa. Dokumenty odrzucające nakaz małżeński zostały zatwierdzone. Gadałem też dziś rano z Goldsteinem i obiecał poprowadzić mój rozwód. Nie byłoby dobrze, gdybym sam siebie reprezentował – tłumaczył mu Blaise, gdy wyszli z kominka w gabinecie blondyna w firmie.

- Nie chciałeś poprosić Theo? – zdziwił się Draco.

- Nie. Dlatego też nie poprosiłem ciebie, bo choć nie praktykujesz, to przecież też skończyłeś magiczne prawo… Ale wolę, by to był ktoś niepowiązany. Tak będzie bezpieczniej.

- Jak najbardziej. Powiedź księgowości, że ma wciągnąć Goldiego na listę płac. Pokryję jego honorarium.

- Dzięki, Smokwaty… Dafne zapewne będzie chciała mnie porządnie oskubać… - Blaise uśmiechnął się blado.

- Może nawet powinieneś jej na to pozwolić, jeśli dzięki temu szybciej się odczepi? – westchnął Malfoy.

- Może tak zrobię. Zobaczymy… No nic uciekam.

- Jeszcze jedno, Blaise.

Ku zdziwieniu Zabiniego, Draco odłożył teczkę, po czym podszedł do niego i złapał go za krawat.

- A ty, co wyprawiasz? Preferencje ci się zmieniły? – Zabini skonsternowany patrzył na kumpla, który właśnie rozpiął mu górną część koszuli.

Draco obcesowym ruchem odsłonił pierś Zabba, tę z tatuażem demona bez twarz.

- A teraz powtórz ładnie za mną: Ginny Weasley – nakazał Draco, trzymając go mocno za ramię.

- Pojebało cię stary, natychmiast mnie puść! – oburzył się Blaise, wyrywając się i odchodząc kilka kroków.

- Czyli, że Hermiona miała rację! – Draco z dezaprobatą pokręcił głową.

Zabini spiął się i odetchnął głęboko.

- Nie sądziłem, że ci powie…

- A ja, że ty możesz coś takiego ukrywać! – warknął na niego Malfoy.

- To nie było nic znaczącego… - wyszeptał Zabini.

- Nic? To wypowiedź jej imię i przekonaj mnie, że się mylę!

Diabeł zacisnął mocno szczękę. Po chwili jednak szepnął:

- Ginny.

Na jego piersi natychmiast rozbłysnęło światło.
Tatuaż na chwilę ożył, a demon zyskał twarz… Twarz Ginevry obecnie jeszcze Potter.

- Wiedziałem! – Draco spojrzał na niego triumfująco.

- Koniec – mruknął Blaise, a tatuaż znów wrócił do pierwotnej formy. – Jeśli musisz wiedzieć, to raz się upiłem i przypadkiem…

- Jasne. I przez sześć lat nie wpadłeś na to by go usunąć, albo zmienić. Komu próbujesz wcisnąć kit, że to nic nie znaczyło? – Draco zmierzył go niechętnym spojrzeniem.

- Potter prawie ją wtedy zabił! A to było tylko kilka wspólnych partii szachów, trochę żartów, jednak kolacja i jeden pocałunek…

- Którego ona nie pamięta – wtrącił Draco.

- I nie chce jej przypominać. Nie chce mieć poczucia, że zmarnowałeś jej i sobie sześć lat… - przyznał Blaise.

- Słusznie. Bo to naprawdę bardzo chujowe uczucie – Draco uśmiechnął się ponuro.

- Nie mówiłem ci o niej, bo mówienie o tym, zawsze w jakiś sposób wiązałoby się z przypominaniem ci o Hermionie. A wolałem tego unikać…

- I cierpieć w ciszy, nikomu nie mówiąc, że też masz złamane serce? – Draco z niedowierzaniem pokręcił głową.

- To za dużo powiedziane… Po prostu czasem się zastanawiałem, czy… Gdybym wtedy coś zrobił, zgłosił gdzieś, co zrobił jej Potter… Ale wiedziałem, że Hermiona go kryje, a Ginny wydawała się go znowu kochać, więc nie ujawniłem się…

- Kochać? Ten fagas napoił ją amortencją! – warknął Draco.

- Domyśliłem się tego dopiero później – Zabini uśmiechnął się smutno.

- Poślubiłeś Dafne, choć w twoich myślach była inna? – Malfoy przyjrzał mu się uważnie.

- Chyba nawet trochę liczyłem na to, że mi to pomoże…

- Hermiona miała rację. To ty powinieneś być tym, który miał wejść do tego kościoła i ją powstrzymać!

- Byłem wtedy pod tym kościołem – przyznał cicho.

- Kurwa, Zabb… - Draco podszedł i złapał go za ramię. – Przepraszam, że byłem tak chujowym przyjacielem, że niczego nie zauważyłem!

- Byłeś tak dobrym przyjacielem, że nie zabiłeś mnie, gdy w ten dzień zarzygałem ci sofę i musiałeś kupić sobie nową – Blasie zaśmiał się cicho.

- Co zamierzasz teraz?

- Nic. Po prostu będę w pobliżu i jej pomogę. A jeśli uda nam się obojgu rozwieźć, wtedy zobaczymy…

- Dobry plan! - Draco uśmiechnął się do niego.

Blaise miał zamiar coś odpowiedzieć, ale właśnie zadzwonił AurumTel Malfoya.

- Żoneczka już się stęskniła? – zaśmiał się Blaise, widząc, że do przyjaciela dzwoni @Moja żonka

- Hej… - Draco odebrał i zaczął mówić.

- Draco, pod bramą rezydencji są aurorzy – Hermionie drżał głos. – Mówią, że mają ekspresowy nakaz małżeński na doprowadzenie Ginny do domu…

- Zaraz tam będziemy! – zapewnił ją Draco, od razu ruszając do kominka.

- Zaczęło się – burknął Blaise, szybko poprawiając krawat i wskakując w płomienie za kumplem.

Blaise dobrze wiedział, że Potter po raz drugi był zdolny do wszystkiego, by nie pozwolić Ginny od niego odejść. Nie miał jednak tym razem zamiaru na to pozwolić. Tym razem ją obroni… A Pottera nawet zabije, jeśli zajdzie taka potrzeba.

💞💞💞

Macie wyjaśnienie historii Ginny i Zabba 😉 Jak się wam podoba?
Dajcie koniecznie znać w komentarzach!

Wielkie buziaki - miłego dnia i widzimy się na pewno znów niedługo! 😘