27. Teraz nie mów... wiedziałam, że tak będzie!

 Dedykacja: Dla buntowników - z wyboru i bez wyboru 😂



💞💞💞

- Ta będzie świetna! – oczy Ginny zabłysnęły na widok ślicznej sukienki w kolorze głębokiego granatu.

- To prawda, w sam raz dla ciebie. Wciśniesz się w moje szpilki? – zapytała Hermiona wskazując jej na całe rzędy gustownych butów.

- W takie? Choćbym nawet miała odgryźć sobie palce! – zaśmiała się Ruda.

- Harry nie będzie miał nic przeciwko temu, że dziś z nami wyjdziesz? – spytała ostrożnie Hermiona.

- Nie. W środy pracuje do północy – westchnęła, zastanawiając się, które buty wybrać.

- Posłuchaj Gin… Wiem, że ostatnio zalewam cię falą swoich problemów, ale wiedź, że tu jestem jeśli coś by się działo… - Hermiona uśmiechnęła się do niej i czule położyła jej dłoń na ramieniu.

Ginny spojrzała na nią uważnie.

- Rozważam rozwód – przyznała cicho.

- O Godryku! - Hermiona przytknęła sobie dłoń do ust. – Ginny! Dlaczego nic wcześniej nie mówiłaś? – od razu przytuliła mocno do siebie przyjaciółkę.

- Sama nie wiem, Herm… Rozwód, to prawdziwa katastrofa, ale dobrze wiesz, że nam się nie układa. Nawet gadałam już z Zabinim i jak coś, obiecał poprowadzić sprawę…

- Widzę, że to naprawdę poważne – wyszeptała Hermiona, głaszcząc ją po włosach.

- Od samego ślubu fatalnie się dogadujemy. Harry ma tylko pretensje, oskarżenia no i bardzo lubi się rządzić, prawie w każdym aspekcie. A wiesz przecież, że zawsze ceniłam sobie swoją niezależność… - westchnęła smutno.

- Szczerze przyznam, że zauważyłam, że on bardzo się zmienił…

- Zmienił? Prosił mnie bym była miła dla Dracona, bo on ma dużo znajomości i pieniędzy! I bym cię spytała, ile ty na tym zarobisz, bo dobrze to wiedzieć, tak na przyszłość… - syknęła z pogardą.

- Nie znałam go z tej strony… - przyznała cicho Hermiona.

- Ja chyba też nie… Do czasu. No nic. Dziś cieszmy się wyjściem w wielki świat! Mogę pożyczyć ten żakiet do sukienki? – spytała, ściągając z wieszaka ładny, czarny żakiet.

- Jasne! Będzie świetnie pasował! I Gin, proszę… zapamiętaj! Cokolwiek postanowisz zawsze jestem z tobą! Całą sobą! – Hermiona posłała jej pokrzepiający uśmiech.

- Wiem o tym, Herm… Naprawdę liczę na to, że będziesz po mojej stronie – w  oczach rudowłosej błysnęły łzy. – A teraz powiedz mi gdzie mogę się przebrać, skoro twój mąż okupuje łazienkę? – zapytała najwyraźniej chcąc zmienić temat.

- W mojej sypialni… Tej poprzedniej – zachichotała Hermiona.

- Spoko! Widzimy się za dwadzieścia minut – Ginny mrugnęła do niej, po czym wyszła.

Hermiona rozejrzała się po garderobie i szybko wybrała ładną, prostą sukienkę w kolorze fuksji, buty i pasujący do niej żakiet oraz fioletową, koronkową bieliznę.
W jej głowie wciąż huczało po rewelacji Ginny. Czy jej przyjaciółka naprawdę poważnie rozważała, by zakończyć swoje małżeństwo, choć nie minął nawet rok, od jej ślubu?
To było takie trudne…


💞💞💞

(18+)

Wyszła z garderoby, akurat w tym samym momencie, gdy Draco wyszedł z łazienki ubrany tylko w ręcznik przewieszony na biodrach.

- Już wolne? – zaśmiała się, zdejmując z siebie bluzkę i rozpinając jeansy, w drodze do drzwi.

- Co ty wyprawiasz? – spojrzał na nią wyraźnie zdziwiony.

- O co ci chodzi? – Hermiona obejrzała się na niego z wyrazem zdumienia na twarzy.

- Masz świadomość tego, że przez ten koronkowy stanik widać ci sutki, a jeśli zdejmiesz przy mnie te jeansy, to jak nic wezmę cię na dywanie na którym właśnie teraz stoisz? – spyta ochryple.

Roześmiała się na głos.

- No naprawdę Malfoy! W niektórych sprawach nic, a nic się nie zmieniłeś! Opanuj się trochę! Nie jesteś dzikim zwierzęciem, tylko podobno mężczyzną z klasą i na dodatek dżentelmenem! – wytknęła mu.

I jakby chcąc mu udowodnić, że wie o czym mówi, zsunęła spodnie i płynnym ruchem zrzuciła je ze swoich kostek.  

Odwróciła się, ale nim zdążyła chwycić za klamkę z drzwi do łazienki, on znalazł się zaraz za nią i przycisnął ją do nich swoimi biodrami.
Poczuła gorący oddech na swoim karku i jego ciepły tors, wtulony w jej plecy.

- Jak mężczyzna ma zachować klasę, gdy przechadza się przed nim półnaga, bardzo seksowna psotnica? - wyszeptał jej do ucha, po czym sięgnął dłońmi do jej piersi.

- Zwariowałeś? Za dwadzieścia minut mamy być gotowi do kolacji! – mimowolnie westchnęła, gdy przejechał palcami po koronce, ocierając się o jej sutki.

- To potrwa góra trzy minuty – zapewnił, rozpinając jej stanik.

- Draco, przestań… - poprosiła, gdy zsunął go z jej ramion i od razu zamknął jej piersi w swoich dłoniach.

- O wiele lepiej będzie nam po tym smakowało jedzenie… Zobaczysz… - wyszeptał, zaczepiając kciukami o skraj jej czarnych, koronkowych fig.

- Cholera… Czy ty… - chciała coś powiedzieć, ale właśnie opuścił jej majtki na uda i sięgnął palcami do jej łechtaczki.

- No co ja, skarbie? – pytał, pieszcząc ją zapamiętale.

- Oszalałeś…? - jęknęła, drżąc.

- Całkiem możliwe… – przyznał, odwracając ją gwałtownym ruchem do siebie, zsuwając jej majtki tak, by szybko opadły na podłogę.

Zerwał ręcznik z swoim bioder, po czym złapał ją za pośladki i uniósł, zmuszając, by oplotła go swoimi długimi nogami w biodrach.
Bez chwili zawahania wszedł w nią jednym mocnym pchnięciem.

- Byłaś na to gotowa… - zaśmiał się w jej usta, delikatnie przygryzając jej dolną wargę.

- Już od tego momentu w księgarni – przyznała bez skrępowania.

- Moja gorąca i wilgotna wiedźma… - zamruczał, zaczynając się mocno w niej poruszać.

Wbijała palce w jego barki i pojękiwała mu prosto w usta.

- Smoku… Łóżko… - wyszeptała, obawiając się, że coś go rozboli od jej ciężaru.

- Skończymy nim tam dojdziemy… - wydyszał w jej szyję, przygryzając ją lekko i intensyfikując swoje ruchy.

- Godryku… Jesteś w tym taki… - mruczała, czując, jak jej ciało przygotowuje się na kolejny fantastyczny finał.

- Jaki, promyczku? Powiedź… - spał w jej skórę, wchodząc w nią mocno, aż do samego końca

- Wybitny… - mruknęła, czując pierwsze symptomy zbliżającego się spełnienia.

- Powtórz! – poprosił, zaciskając prawie boleśnie palce na jej pośladach i pieprząc ja bez opamiętania.

- Wybitny… – westchnęła, odginając się w jego ramionach, jednocześnie wciskając się w drzwi i wiedząc, że to prawie już.

- Kurwa, Hermiona, jeszcze raz! – zawołał, obejmując ją jak najmocniej  i oddychając chrapliwie.

- Wybitny! – krzyknęła, gdy jej ciało zalała fala pochłaniającego żaru, który objawił się w mocnych skurczach jej wnętrz na jego penisie.

- Pewnie, że jestem… - zajęczał jej do ucha, w tym samym czasie, gdy tryskał w nią, gorącym strumieniem swojego orgazmu.

(Koniec 18+)

💞💞💞


                Hermiona opierała głowę o białe drzwi, wciąż przygwożdżona do nich jego umięśnionym ciałem. Czuła ciepły oddech na swojej szyi, a jego włosy łaskotały jej policzek. Jej wnętrze wciąż przyjemnie mrowiło i miała świadomość, że za krótką chwilę, po jej nagiej skórze spłynął połączone objawy ich wspólnego spełnienia. Znowu… Od soboty kochali się już… Nawet nie wiedziała, który to już był razy.

Było dokładnie tak, jak wtedy… Pożądanie i dążenie do satysfakcji były podstawą ich… związku? Sama nie wiedziała, jak to określić. Chyba, że… Układ z dodatkami?

- No i teraz mamy mały problem… - zaśmiał się, powoli opuszczając jej nogi na ziemie, jednocześnie łapiąc ją w talii i czekając, by pewnie na nich stanęła.

- Jaki? – zdziwiła się.

- Mamy jeden prysznic, a obydwoje potrzebujemy szybkiej kąpieli – wyjaśnił, delikatnie odsuwając splątany kosmyk włosów z jej czoła.

Hermiona spojrzała na niego poważnie, powoli kładąc mu ręce na barkach.
Nagle odepchnęła go gwałtownie od siebie, odwracając się i łapiąc za klamkę.

- Spadaj Malfoy, zamawiam! – krzyknęła, wbiegając do łazienki.

Szybko ją jednak dogonił i w asyście śmiechu i wspólnych docinek, wpadli w końcu oboje pod strumień gorącej wody, myjąc się,  żartując i co jakiś czas całując się słodko i z rozbawieniem.



💞💞💞


                 Gdy zszedł do salonu, Blaise już tam był. Odświeżony i ubrany w jedną z jego szarych marynarek i czarne jeansy, które musiał sobie przedłużyć  zaklęciem. Biała koszula, ładnie współgrała z tym zestawem. Diabeł wyglądał na odprężonego i jak zwykle w nastroju do żartów.

- Jak tam Smokwaty? Zabrałeś złotą kartę kredytową? Zabb głodny! Zabb spragniony! – zaśmiał się.

- Dziś mogę ci kupić i destylarnie whisky, jeśli tylko obiecasz, że nic nie spieprzy tego wieczoru – Draco uśmiechnął się do niego.

- Uuuu… Powiedź! – wyszeptał konspiracyjnie Diabeł, pochylając się w jego stronę. – Czyżby szybki i udany numerek z żoneczką?

- Spierdalaj, ciekawski dupku! - Blondyn mimowolnie się wyszczerzył. – Ale skoro musisz wiedzieć… To tak! – dodał po chwili, bardzo zadowolony.

- Wiesz, że od… nie, chyba nigdy cię takiego jeszcze nie widziałem? – Zabini spojrzał na niego z serdecznym uśmiechem.

- Jakiego? – zdziwił się Draco, poprawiając mankiet swojej ciemnogranatowej marynarki, do której dobrał ciemnoniebieskie jeansy i szara koszulę.

- Szczęśliwego – wyjaśnił mu Blaise.

- Odwal się i zajmij się sobą. Zabawa na konto wiewiórki udana? – dogryzł mu.

Blaise opuścił głowę, mimo wszystko śmiejąc się pod nosem.

- Nie mogłem się powstrzymać… Jest zajebista. Chyba to zrobię, Draco. Rozwiodę ją, a potem…

Blaise nagle zamilkł słysząc z góry głośny stukot obcasów. Ginny właśnie pojawiła się u szczytu schodów.
Ubrana w ciuchy Hermiony, umalowana i z ładnie spiętymi włosami, wyglądała naprawdę bardzo atrakcyjnie…

- Jebany Salazarze… - mruknął bardzo cicho Blaise.

- Kup sobie eliksir na nadwyrężenia nadgarstków – poradził mu przyjaciel, uśmiechając się złośliwie.

- Stul pysk, blond łajzo! – warknął na niego Diabeł.

- Hej! Herm jeszcze nie ma? – Ginny uśmiechnęła się do nich pogodnie.

- Zaraz zejdzie, chyba kończyła się jeszcze malować – odparł Draco.

- Zabini, co się tak gapisz? – zaśmiała się, mimo wszystko najwyraźniej zadowolona z tego, jak Blaise pożerał ją wzrokiem.

- Diable… zaraz oślinisz podłogę – dogadał mu z satysfakcją Malfoy.

- Weasley, jesteś pewna, że chcesz iść tak ubrana? Twój mąż będzie musiał przybyć tam z całym zastępem aurorów, żeby cię wybronić przed nachalnymi adoratorami – Blaise uśmiechnął się do niej łobuzersko.

- Spokojnie,  sama umiem się obronić przed niechcianym towarzystwem! – roześmiała się.

- W takim wypadku, będę ci asystował w razie czego – zaofiarował się Blaise.

- Och! Jaki ty jesteś rycerski, no doprawdy wspaniały! – kpiła Ginny.

- Do usług! – Zabini wyszczerzył się do niej.

- Chyba idzie Hermiona – zauważyła Ginny, gdy ich uszu dobiegł stukot obcasów.

Malfoy uniósł głowę i uśmiechnął się zadowolony na jej widok.

- I kto tu coś zaraz oślini? – wytknął mu Diabeł.

- Przynajmniej ślinię się na swoje! – warknął Draco, wciąż zajęty skanowaniem wzrokiem swojej pięknej żony.

- Masz namyśli, że na swoją podłogę, czy że na swoją żonę? – szepnął ewidentnie rozbawiony Blaise.

- Spadaj na drzewo, Zabb! 

- No już, już! Nie unoś się Smokowaty, tylko idź po to swoje, bo wygląda bardzo apetycznie!

- Wszyscy gotowi? – zapytała Hermiona z uśmiechem.

- Wybitnie gotowi! – Draco wyszczerzył się i wyciągając do niej dłoń.

- Malfoy… bo oberwiesz! – ostrzegła, mimo wszystko rozbawiona, gdy splatała ich palce razem.

- To co, teleportacja czy kominek? – spytała Ginny

- Kominkiem do „Dziurawego Kotła”, a potem może pójdziemy do „Nice Corner”? – zaproponował Zabini.

- Dobry pomysł, mają tam niezłe jedzenie – zgodził się Draco.

- No to ruszajmy – zawołała wesoło Hermiona.

Chętnie jej posłuchali i już kilka chwil później szli ulicami mugolskiego Londynu, weseli, piękni, wciąż młodzi, bogaci i zakochani.

 💞💞💞

- Świetne miejsce – powiedziała Ginny, rozglądając się po urządzonej w barwa czerni i zieleni knajpce.

- Zgadzam się – Hermiona uśmiechnęła się do przyjaciółki, również obejmując spojrzeniem wnętrze restauracji.

- Tam, jest wolny stolik – Zabini wskazał im na okrągły stół w jednym z kątów.

Zgodnie ruszyli w jego stronę, gdy Ginny nagle przystanęła, niczym wbita w podłogę.

- Gin? – Hermiona spojrzała na nią pytająco, po czym powoli powiodła wzrokiem za spojrzeniem przyjaciółki.

W eleganckiej loży w głębi sali siedział nie kto inny, jak… Harry Potter. Zajęty zaśmiewaniem się właśnie z żartu… Cho Chang, ubranej w kusą, czarną i bardzo krótką sukienkę z dużym dekoltem.

Nikt, patrzący na tę parę z boku, nie mógł mieć wątpliwości, że byli tu na randce. Siedzieli bardzo blisko siebie, a Harry obejmował ją swoim ramieniem…

- Herm? – Draco odwrócił się, widzą, że obie kobiety nagle przystanęły.

- Ginny, chodźmy stąd… - Hermiona chciała złapać przyjaciółkę za rękę i wyprowadzić, ale Ruda właśnie ruszyła, do stolika przy którym siedział jej mąż, a była przy tym wściekła niczym rozjuszony hipogryf.

- O kurwa… - jęknął Blaise, podchodząc do Draco i Hermiony.

- Że też musiał być dzisiaj akurat tutaj – burknął z niechęcią Draco.

- Pewnie zna to miejsce, bo chłopaki z klubu, po treningu przychodzą tu czasem na lunch – przypomniał mu Zabini.

- Ona go zabije – wyszeptała Hermiona, zauważając, że jej przyjaciółka właśnie dotarła do stolika Harryego.

- Dobry wieczór państwu! – krzyknęła Ruda. – Czy przypadkiem nie przeszkadzam?

- Ginny?! – Harry zerwał się ze swojego miejsca, wyraźnie przerażony.

- Och! Jak miło, że pamiętasz jak mam na imię, ty podły sukinsynu! – zamachnęła się i z całej siły trzasnęła Pottera w twarz.

- Weasley… - Cho też się podniosła, mocno wystraszona.

- A ty co, dziwko? Jadasz kolacyjki z żonatymi facetami? – Ginny podniosła kieliszek z białym winem i chlusnęła nim w twarz kobiety.

- Gin, uspokój się, zaraz ci to wyjaśnię… - Harry próbował złapać ją za rękę.

- Widzisz kto tam stoi? – Ginny wskazała w stronę Zabiniego.

- Co…

- To mój prawnik od rozwodu! Jutro z samego rana składam pozew, ty skretyniały, bliznowaty, zakochany w sobie impotencie! – krzyknęła, po czym rzuciła kieliszkiem o podłogę, rozbijając go w drobny mak, odwróciła się na pięcie i ruszyła do wyjścia.

- Idziemy! – zdecydowała Hermiona, widząc, że jak jej przyjaciółka wybiega z restauracji.


💞💞💞


- Ginny! – Hermiona dogoniła ją po kilkudziesięciu metrach i złapała za rękę.

- Wiedziałam… Czułam, że kłamie, że jest taki zapracowany… - wyszeptała, wtulając się w ramię Hermiony.

- Wszystko będzie dobrze… Jestem przy tobie. Pomogę ci. Obiecuję! - szeptała, gładząc ją po rudych włosach.

- Mogę się zatrzymać w twoim dawnym mieszkaniu? Jutro zabiorę rzeczy z jego domu, a nie chcę iść z powrotem do Nory… - Ginny wciąż heroicznie walczyła ze łzami.

- Zostaniesz u nas Weasley, mamy duży dom. Służba przygotuje ci pokój, a moi ludzie odbiorą twoje rzeczy od niego, tak byś nie musiała go więcej oglądać – wtrącił Draco, stając tuż obok nich.

- Dzięki Smoku, jesteś naprawdę spoko… - Ginny uśmiechnęła się do niego przez łzy.

- Jeśli chcesz, to jeszcze dziś napisze pozew, a jutro rano przywiozę ci dokumenty do wypełnienia… – Zabini patrzył na nią ze współczuciem.

Ginny wyciągnęła do niego rękę, a Diabeł ujął ją bez sekundy zawahania.

- Dzięki Blaise. Nie stać mnie na ciebie, ale może jak szefowa da mi pożyczkę, a ty zniżkę, to jakoś to ogarnę… - zaśmiała się słabo.

- Przestań! Zrobię to za darmo. A w zasadzie za wielką satysfakcję, że dokopiemy twojemu ex mężowi. Za dwa miesiące będzie już po wszystkim – Zabini, szybkim gestem przyciągnął Ginny do siebie i zamknął ją w swoich ramionach.
Ruda od razu go objęła i rozpłakała się, mocząc łzami jego marynarkę.

- Dziękuję, że zaproponowałeś jej, by została u ciebie – Hermiona odruchowo wtuliła się w ramię Malfoya.

- U nas – poprawił ją. – To twoja najlepsza przyjaciółka. Powinienem tam teraz wrócić i obić mu twarz. Nie zasłużyła na to, co ten śmieć jej zrobił…

- Naprawdę jesteś wybitny – Hermiona uśmiechnęła się do niego i cmoknęła go czule w policzek.

- Będzie dobrze, skarbie – Draco przytulił ją mocno do siebie, widząc, że w głębi siebie jest bardzo przejęta tą sytuacją.

- Chodź, Gin. Zabieramy cię do domu – zdecydowała Hermiona i podeszła, by objąć przyjaciółkę ramieniem.

- Wróćcie przez Dziurawy Kocioł, a ja skoczę po jakieś jedzenie na wynos, bo dałem Adelajdzie wychodne dzisiejszego wieczoru… – zwrócił się do Zabba, Draco.

- Dobrze. Weź też dużo ognistej! - Zabini uśmiechnął się smutno.

- Nie martw się! Tego u mnie w domu nigdy nie brakuje – Draco klepnął go w ramię, po czym odwrócił się i odszedł w stronę pizzeri, po drugiej stronie ulicy.


💞💞💞


                Hermiona pożyczyła Ginny dres ze swojej garderoby, posadziła ją w fotelu w salonie, nakryła ją kocem i wręczyła szklaneczkę wódki z sokiem żurawinowym.
Sama też się przebrała i usiadła obok męża na kanapie ze swoim drinkiem i kawałkiem pizzy, którą Draco przyniósł im na kolację.
Blaise zajmował drugi fotel.
Jedli i popijali w milczeniu, nie chcąc niepotrzebnie męczyć zamyślonej Ginny rozmową.

- Wiedzieliście? – Ginny spojrzała na Draco i Blaise’a.

- Ja nie – odparł od razu Blaise.

- Ja… słyszałem kiedyś plotkę, ale nie wnikałem… - przyznał Draco.

- I nic mi nie powiedziałeś? – Hermiona zgromiła go wzrokiem.

- A co miałem powiedzieć? „Hej Hermiona, ktoś ostatnio plotkował na treningu magicsquasha, że Potter ma kochankę?”

- Tak, dokładnie to miałeś nam kurwa powiedzieć! – Blaise też patrzył na niego wrogo.

- Ostatnio? – Ginny spojrzała na niego pytająco.

- Tak naprawdę… To było jakieś pół roku temu – przyznał Draco. – Nie powiedziałem wam tego, bo po prostu o tym zapomniałem…

- Cudownie! Zdowie mężów, co zdradzają żony trzy miesiące po ślubie! – Ginny uniosła szklaneczkę w geście toastu.

- Gin… - Hermiona popatrzyła na nią ze współczuciem.

- Jego zdrada mimo wszystko wiele ci ułatwi… Jeśli chodzi o rozwód. Podobnie, jak fakt, że byliście małżeństwem poniżej roku – wtrącił cicho Blaise.

Ginny zaśmiała się gorzko.

- Uwierzycie, jak wam powiem, że liczyłam na to, że ktoś wpadnie do kościoła w dzień ślubu i powie, że nie powinnam za niego wychodzić?

- Nie mówiłaś… - Hermiona przełknęła łzy.

- Nie wiem kto to miałby być, ale czułam, że gdzieś jest ktoś, kto powinien… - wyszeptała.

- Ja już pójdę! – Blaise zerwał się nagle z fotela.

- Nic nie zjadłeś – zauważyła Hermiona.

- Dzięki, ale nie jestem głodny. Przyjadę tu rano z dokumentami…

- Zrobimy sobie jutro z Ginny wolne – zdecydowała Hermiona.

- A ja wpadnę do biura na krótko, bo później i tak mamy ten cały wywiad z Ressem – dodał Draco.

- Dzięki Blaise. Będę jutro czekać… - Ginny uśmiechnęła się do niego blado.

- Nie ma sprawy, Ruda – Zabini również odpowiedział uśmiechem.

- Obiecaj mi, że nie będę musiała do niego wracać… - wyszeptała z bólem.

- Spokojnie. Od razu z rana złożę podanie o odrzucenie nakazu małżeńskiego, jeśli planowałby go wystosować – wyjaśnił Zabb.

- Wspaniale… - westchnęła Ginny, popijając ze swojej szklanki.

- Lepiej skorzystaj z kominka w gabinecie. Odprowadzę cię – zdecydował Draco wstając.

- Dobra, dzięki. Dobrej nocy miłym paniom – Blaise pomachał do nich.

- Dobranoc Zabb i dzięki za wszystko – Hermiona uśmiechnęła się do niego.

- Trzymajcie się i do jutra.


💞💞💞



- Potter łatwo nie odpuści – odezwał się Draco, gdy drzwi gabinetu się za nimi zamknęły.

- Wiem. To świr. Jest zdolny do wszystkiego… - westchnął ciężko Blaise, pocierając kark.

- Masz jakiś pomysł? – Draco spojrzał na niego uważnie.

- Muszę przewidzieć wszystkie jego ruchy. Trzeba dopilnować, by nie ściągnął jej do domu siłą oraz by nie puścił do prasy żadnych rewelacji…

- Nie licz się z kosztami. Cokolwiek musisz zrobić, to to zrób. Zapłacę za wszystko – obiecał Draco.

- Dobrze. To sporo ułatwi. Bez kasy byłby trudniej – Blaise uśmiechnął się ponuro.

- Mamy dość na głowie, by Hermiona musiała przechodzić jeszcze teraz przez to. Załatw to jak najdelikatniej, dobrze? – poprosił.

- Zrobię wszystko, co się da – zapewnił Diabeł.

- Super. Dzięki, stary – Draco klepnął go w ramię.

- Mogę znów przenieść się do twojego apartamentu? Chyba też wreszcie złożę pozew… A jak ta kretynka znów spróbuje się zabić, to dokończę za nią dzieła… – szepnął Blaise.

- Oczywiście, że możesz! I też pamiętaj o tym, by nie martwić się o kasę. Przekupię cały Wizengamot, jeśli to pomoże tobie i Weasley w szybkim rozwodzie – Draco uśmiechnął się do niego.

- Dzięki, Smokowaty. Zawsze można na ciebie liczyć – Blaise odpowiedział uśmiechem.

- Mam nadzieję, że wszystko się ułoży – westchnął Draco.

- Ja też, stary… Ja też – Zabini podszedł do kominka.

- Jak coś dzwoń o każdej porze – poprosił Malfoy.

- Spoko. Jesteśmy w kontakcie. Do jutra! – Blaise pomachał do niego, po czym zniknął.

Draco zamknął oczy i wziął głęboki oddech. Tego mu jeszcze było teraz trzeba… Kolejnych problemów na głowie.


💞💞💞


Właśnie wychodził z gabinetu, gdy tuż pod drzwiami natknął się na Roberta.

- Przepraszam pana bardzo, ale jacyś mężczyźni stoją przy bramie… Mówią, że są aurorami i chcą, by pani Potter do nich wyszła…

- Zaczyna się – burknął zniechęcony. – Powiedziałeś już o tym mojej żonie? – spytał.

- Nie. Przyszedłem z tym najpierw do pana…

- Dobrze. Idź do salonu i przekaż jej, że mam pilną sowę do wysłania i jestem w gabinecie. Pokój dla pani Weasley gotowy?

- Oczywiście!

- To też im to przekaż i zachęć, by poszły już na górę – polecił, po czym ruszył do tylnego wyjścia, tak by Hermiona i Ginny nie zauważyły, że wychodzi z domu.


💞💞💞


Pod bramą poza Potterem stało jeszcze dwóch mężczyzn, wyglądających na młodych aurorów krótko po szkoleniu. Draco otworzył wielką bramę, po czym wyszedł do nich.

- Czego tu Potter? – spytał, siląc się na spokój.

- Jest u was moja żona? – Harry, aż cały dygotał.

- Nie twój interes – odparł spokojnie Draco.

- Malfoy! Proszę cię! Ja muszę z nią porozmawiać! Wyjaśnić jej! – krzyczał.

- Nic z tego. Ona nie ma na to ochoty, a poza tym jej prawnik jej odradził kontakt z tobą – Draco nie mógł sobie odmówić złośliwego uśmieszku.

- Posłuchaj mnie, Malfoy! Znamy się nie od dziś! Robisz szerokie interesy i zatargi z biurem aurorów są ci niepotrzebne! Poproś do mnie Ginny i zapomnimy…

- W ubiegły poniedziałek jadłem lunch z  twoim szefem, Jaunceyem. Naprawdę chcesz bym jeszcze dziś do niego napisał z zapytaniem o te zatargi, którymi mi grozisz? – przerwał mu Draco, patrząc na niego z góry.

Potter nerwowo przełknął ślinę.

- To w takim razie pozwól mi pogadać z Hermioną… Ona na pewno zrozumie….

- Po moim trupie! I nie próbuj się do niej zbliżać, jeśli nie chcesz tego gorzko pożałować! – ostrzegł go surowo Malfoy.

- Kocham swoją żonę! To była tylko niewinna kolacja… Nie może mnie przez to zostawić! – wołał Harry.

- To jest jej decyzja. Spierdoliłeś… Przykra sprawa. Pogódź się z tym jednak i najlepiej daj jej szybko ten rozwód, jeśli nie chcesz skandalu – poradził mu blondyn.

- Nigdy! Ona ode mnie nie odejdzie! – Potter, aż opluł się ze zdenerwowania.

- Jak tam chcesz. Skoro wolisz publiczne pranie brudów, to proszę bardzo. Uprzedzam jednak, że Zabini cię rozgniecie przed Wizengamotem jak robaka.

- Naprawdę go zatrudniła? Przecież jej nie stać… - Harry wyglądał na zdruzgotanego tą wiadomością.

- To nie twój problem. Coś jeszcze? Chciałbym wrócić do zdenerwowanej narzeczonej… Naprawdę uroczo, że zafundowano jej coś takiego na trzy dni przed ślubem!

- Bo ci jeszcze ci uwierzę, że naprawdę się martwisz o Hermionę! – warknął na niego Potter.

- A ja, że zależy ci na żonie, która zdradzałeś! – zripostował od razu.

- To była tylko kolacja… - jękną płaczliwie Harry.

- Zostaw ten kit dla sędziów. Obaj dobrze wiemy, że posuwałeś Chang – Draco posłał mu pogardliwy uśmieszek.

- Pomóż mi… Proszę cię! Ginny nie może ode mnie odejść! - Potter wyglądał, jakby się miał zaraz popłakać.

- Nic z tego. Weasley sama o sobie decyduje. A ty pogódź się z tym i najlepiej nie utrudniaj…

- Malfoy! Nawet ty nie jesteś kryształowy! Po co ci problemy, skoro to nie twoja sprawa? – Harry popatrzył na niego z wyraźnie narastającym gniewem.  

- Naprawdę powinieneś wiedzieć Potter, że dawno zadbałem o to, by nikt, nigdy niczego na mnie nie znalazł. Możesz nawet przekopać całe ministerstwo jeśli masz na to ochotę… – zaśmiał się cierpko Draco.

- W takim razie pomówmy o Hermionie! Skandal z twoją narzeczoną, też może ci zaszkodzić. A co jeśli przypadkiem wspomnę jakiemuś dziennikarzowi na przykład o tym, że siedem lat temu rzuciła nielegalne…

Malfoy w dwóch krokach znalazł się przy nim i złapał go za marynarkę, zaciskając jej materiał w pięści.

- Jeszcze słowo, a twoi koledzy będą mogli zabrać stąd twoje zwłoki… - Draco rzucił szybkie spojrzenie na dwóch młodych aurorów stojących z tyłu i nie wiedzących za bardzo co mają ze sobą zrobić.

- Spokojnie Malfoy… Nie chcę niczyjej krzywdy… Ja tylko… - Potter chyba lekko spanikował, widząc jego furię.  

- To wypierdalaj stąd w tej chwili, bo nie ręczę za siebie. Dobrze ci radzę! Daj swojej żonie szybki rozwód, jeśli nie chcesz bym cię wdeptał w ziemię, wybrańcze! – Draco odepchnął go mocno od siebie.  
- Nie mogę jej pozwolić odejść… Jest dla mnie wszystkim! - wyszeptał z bólem Harry.

- To trzeba było trzymać fiuta w spodniach i nie próbować nią rządzić. Sam sobie to załatwiłeś! – Draco spojrzał na niego z pogardą.

- Pozwól mi pogadać z Hermioną. Ona mnie zrozumie… Pomoże mi... - błagał.

- Przed sekundą próbowałeś jej grozić, a teraz chcesz jej pomocy? – Draco wręcz niedowierzał.

- Nie jej tylko tobie. Jej bym nie skrzywdził…

- Zbliż się tylko do niej, a dopilnuje, by cały magiczny świat dowiedział się o twoich ciemnych sprawkach, Potter. Bo akurat to ty tu nie jesteś kryształowy…

- Malfoy, dogadajmy się jakoś… Na pewno jest coś co mogę zrobić, żebyśmy znów nie musieli wchodzić na wojenną ścieżkę…

- Musiałbyś być dla mnie godnym przeciwnikiem, bym obawiał się z wojny z tobą, a zapewniam cię, że nim nie jesteś. A teraz wypierdalaj z mojej posesji, inaczej zawołam tu prawdziwych aurorów, żeby cię sprzątnęli – Draco odwrócił się, wszedł za bramę i zatrzasnął ją za sobą.

- Przekonam Hermionę, by za ciebie nie wychodziła! – krzyknął za nim Potter.

- Powodzenia ze szukaniem działającego zmieniacza czasu – powiedział cicho pod nosem Draco, idąc w stronę domu.

Wiedział, że musi zadzwonić szybko do Zabba, by zdać mu relację z tej wizyty. Będą naprawdę musieli dobrze się uzbroić na batalię z Potterem… Ale cóż. Był na to gotowy.


💞💞💞


Ach te moje buntowniczki. 
Joanna podżegaczka, Panda przywódczyni rewolucji 😋
Cóż zrobić? Ja jestem takim strachliwym tyranem, który szybko łagodzi napięcia w kraju 😁
Mam nadzieję, że jesteście zadowolone! 

Wasza Despotyczna Samozwańcza Tyranka V.