24. Teraz nie mów... znów ucieknę!

 Dedykacja: Dla wiedźm! Bo widzę tu takich sporo 😋

Ale tak Was kocham! 💙


💞💞💞

                Cieszyła się, że ten dzień powoli dobiegał końca. Potrzebowała jeszcze tylko skatalogować dziesięć ostatnich pozycji z listy nowości i będzie mogła się zbierać do domu. Była ciekawa, czy Draco już będzie… I czy naprawdę spędzą dzisiejszą noc razem, w jego sypialni…

Przeszła przez główną część księgarni i pomachała do obsługującej klientów Susan. Kilka osób odwróciło głowy za nią, z wyraźnym zainteresowaniem, ale starała się to zignorować.

Właśnie zapisywała jedną z książkowych pozycji na swojej liście, gdy tuż obok niej pojawiła się wysoka, szczupła blondynka, w eleganckiej, czarnej garsonce. Wyglądał na góra trzydzieści kilka lat i od razu widać było, że jest dość majętna.

- Przepraszam, czy panna Granger? – zapytała z wyraźnie szkockim akcentem.

- Tak, to ja. Czy mogę pani w czymś pomóc? – Hermiona spięła się nieco, nie mając pojęcia czego ta elegancka dama mogłaby od niej chcieć.

- Nazywam się Caroline Lachlan i jestem matką Diany… - przedstawiła się.

- Ach tak… - Hermiona starała się zamaskować grymas niechęci.
Nie musiała zgadywać, by wiedzieć, że rozmowa z tą kobietą, zapewne nie będzie należała do przyjemnych.

- Czy mogłybyśmy gdzieś porozmawiać? Mam do pani jedną sprawę – poinformowała oschle.

- Niestety, jak pani widzi, jestem zajęta, a poza tym mój narzeczony nie życzył sobie, bym miała kontakt z państwa rodziną – odpowiedziała płynnie.

- Myślę, że propozycja, jaką pani przedstawię, będzie dla pani wysoce interesująca… A o interesach lepiej rozmawiać na osobności – Caroline posłała jej wyzywające spojrzenie.

- Nie interesują mnie żadne pani propozycje, ani tym bardziej interesy z panią – odparła od razu Hermiona.

- Nawet takie, które przedstawię w ten sposób? – Caroline Lachlan otwarła swoją torebkę i wyjęła z niej książeczkę czekową.

- O Godryku… - Hermiona westchnęła z dezaprobatą. – Naprawdę chce mi pani zapłacić, licząc na to, że wtedy odejdę, a Draco wróci do Diany? – spytała niedowierzając.

- Moja córka uparła się na tego całego Malfoya, a ja nie mam serca patrzeć, jak cierpi. Podwoję kwotę, którą gwarantuje pani intercyza, którą zaproponował. Co pani na to? – Caroline uśmiechnęła się zachęcająco.

- Nie spisujemy intercyzy – odparła słodko Hermiona.

- Nie? Czyli nie dostanie pani nic po rozwodzie? To tym bardziej, lepiej wziąć to, co ja daję… – zachęciła Lachlan.

- Czyli w przypadku rozwodu dostanę minimum połowę jego majątku. Wie pani może, na ile wyceniają mojego narzeczonego? Na miliard? Dwa? – szydziła Hermiona.

Caroline dosłownie opadła szczęka, gdy patrzyła na nią z kompletnym niedowierzaniem.

- Czym tyś go omotała dziewucho, że tak ślepo za tobą podąża? – spytała głucho.

- Chyba nie liczy pani na to, że jej to zdradzę? – Hermiona spojrzała na nią z pogardą.

- Zdajesz sobie sprawę z tego, że małżeństwo z kimś twojego pokroju zniszczy mu życie? – syknęła kobieta.

- A pani, że pani zdanie w tej kwestii mam w głębokim poważaniu? – Hermiona zachichotała złośliwie, z całej siły wbijając sobie paznokcie w dłoń.

- To arystokrata szlacheckiego rodu, a ty jesteś tylko małą, brudną, pospolitą…

- Dość! – przerwała jej ostro Hermiona. – Jest pani teraz w mojej księgarni i niech sobie nie wyobraża, że pozwolę się tu komukolwiek obrażać. Proszę się stąd natychmiast wynosić!

Caroline otworzyła usta, po czym zamknęła je i zacisnęła w wąską kreskę.

- Mam nadzieję, że Malfoy się na tobie pozna i opamięta, zanim popełni największy błąd w swoim życiu! – warczała, chowając książeczkę czekową.

- A ja mam nadzieję, że na przyszły poniedziałek kupiła już pani dużo chusteczek. Przydają się córeczce, gdy będzie sobie wypłakiwała oczy nad naszymi zdjęciami ślubnymi! – Hermiona uśmiechnęła się do niej złośliwie.

- Jeszcze tego pożałujesz, bezczelna szlamo! – ostrzegła ją Lachlan, po czym odwróciła się na pięcie i wyszła, głośno postukując obcasami.

- Żegnam! – zawołała za nią Hermiona, po czym równie szybkim krokiem przeszła do swojego gabinetu.



💞💞💞


                Gdy wychodziła z kominka w domu, wciąż drżały jej dłonie i kolana. Miała nadzieję, że szybko będzie mogła zaszyć się w swojej sypialni, wziąć prysznic i pójść spać.
Mimo wszystko rozmowa z matką Diany, naprawdę zepsuła jej humor. Wyraźnie przypomniała jej, co ona sama myślała o ich małżeństwie te sześć lat temu. Nie była go godna… Zniszczy mu życie… Jego środowisko nigdy nie zaakceptuje jej pochodzenia… Zasługiwał na więcej…

Przeszła przez salon, kierując się w stronę schodów, gdy tuż za sobą usłyszała:

- Nie powiesz nawet „cześć” stęsknionemu mężowi? – zaśmiał się.

Hermiona odwróciła się i dopiero teraz zauważyła, że Draco siedział w fotelu, przebrany w wygodny dres i ze szklaneczką whisky w dłoni.

- Przepraszam, nie zauważyłam cię – zmusiła się do delikatnego uśmiechu.

- Wszystko w porządku? – zapytał, nie dając się nabrać.

Westchnęła cicho. On zawsze wiedział, gdy nie miała humoru, była smutna czy zła. Doskonale zawsze rozpracowywał jej emocje…

- Jasne, jestem tylko trochę zmęczona…

Draco wstał, odstawił whisky i podszedł do niej.

- Dlaczego próbujesz mnie okłamać? – spytał poważnie.

- Bo nie chce teraz przed tobą płakać – przyznała cicho.

- Hermiona… - wyciągnął dłoń, chcąc ją chyba położyć na jej ramieniu.

- Nie… - odsunęła się, unosząc rękę, by go powstrzymać.

- Przestań! – syknął zły, łapiąc ją mocno i wciągając w swoje ramiona.
Zagryzła zęby i zacisnęła powieki, obejmując go mocno i wdychając całą sobą, ten znajomy, kojący zapach.

- Powiesz mi co się stało? – poprosił.

- Nie chcę.

- Herm…

- Nie zmuszaj mnie Draco, proszę cię – wyszeptała w jego szyję.

- Dobrze… - opiekuńczym gestem pogładził jej plecy. – Chcesz coś zjeść?

- Nie. Chcę jedynie pójść spać – westchnęła ciężko, odrywając się od niego.

- To chodź… - odsunął ją delikatnie od siebie i złapał za rękę.


💞💞💞



Weszli powoli po schodach.

- Dziś… wolałabym u siebie… - wyszeptała.

- Będziesz u siebie – odpowiedział i zaprowadził ją do swojej sypialni.

Nie kłóciła się z nim. Była zbyt zmęczona i rozbita swoimi myślami, by się z nim dziś spierać.

Draco zdjął z niej żakiet i odpiął jej spódnice, a ona zrzuciła z nóg szpilki.

- Prysznic… - mruknęła, zsuwając z siebie samonośne pończochy.

- Prześpij się z godzinkę, a później przygotuję ci kąpiel. Mamy w tej łazience fajną wannę – zaproponował.

- Dobra myśl, dzięki… – mruknęła i w samej bieliźnie wsunęła się pod jedwabną, zieloną kołdrę w jego wielkim łożu z baldachimem.

Draco od razu ułożył się tuż za nią i objął ją ramieniem.

- Potrzebujesz czegoś jeszcze? – wyszeptał w jej włosy.

- Nie. I nie musisz zostawać… Na pewno masz coś do zrobienia – wymruczała sennie.

- Śpij. Jestem tu…  - zapewnił, wzmacniając swój uścisk.

Hermiona westchnęła cichutko, a zaraz później usłyszał, jak zaczyna regularnie oddychać. Naprawdę musiała być zmęczona.

- Nie wiem kto cię dziś skrzywdził kochanie, ale przysięgam, że gorzko tego pożałuje – rozmyślał, czując, jak coś mocno zaciska mu się w klatce piersiowej.

Ten jej dzisiejszy wzrok, to jak nie chciała pozwolić, by się zbliżył… To było tak boleśnie podobne do tego, co wydarzyło się wtedy w Monako, że na chwilę odebrało mu oddech.
Bał się, że zaraz znów się odwróci i od niego ucieknie…
Chyba nie zniósłby tego.

Powietrze było rześkie po deszczu, a asfalt na autostradzie jeszcze do końca nie wysechł.
Pędził przed siebie, żałując trochę, że przez kask nie czuje teraz wiatru we włosach.
Tydzień.
Siedem dni piekła.
Dziś dopiero pierwszy raz wyszedł z hotelowego apartamentu, gnany tą potrzebą zrobienia czegoś. Nie zważał na to, że do południa wykończył litrową butelkę whisky. Nic go to nie obchodziło.
Teraz potrzebował tylko czuć.
Cokolwiek.
Potrzebował adrenaliny. Potrzebował przygody. Potrzebował odkryć, że wciąż jeszcze żyje. Że wcale nie umarł, w momencie, gdy włożyła w jego dłoń złotą obrączkę, którą chwilę wcześniej zdjęła z palca, żegnając się i odchodząc. Że wcale nie zabrała ze sobą sensu, oddechu, planów, marzeń, wszystkiego.
Po co się oszukiwał?
Odebrała mu wszystko, gdy odebrała mu siebie.
Nic nie miało już znaczenia. Jedzenie nie miało smaku. Alkohol nie miał zapachu. On nie miał niczego.
Dodał gazu, chcąc, by jego motor pędził na granicy swoich możliwości. Tylko dalej. Gdzieś i dokądś…
Jej wzrok.
Dystans.
Zimno.
Jej podpis pod dokumentem.
Koniec.
Nie miał już nic. Nic.
Nie chciała go. Był niepotrzebny. Zbędny. Był niczym.
Sam nie wiedział, kiedy kierownica skręciła. Wiedział tylko, że to było jedyne czego jeszcze chciał.
Nie przyhamował. Nie zawahał się.
Szczęk metalu. Dźwięk łamanych kości.
Ostatni przebłysk świadomości.
- Kocham cię, Draco… Tak bardzo cię kocham… - szeptała mu do ucha w chwilę po tym, gdy powiedziała mu „tak”.
- Ja ciebie też. Bardzo.
Zobaczył jej śliczną twarz. Jej cudne oczy, usta…
A później nie było już niczego. Niczego poza ciemnością.

Wzdrygnął się i potarł twarz. Nie lubił tego wspominać…
Miał pewność, że Hermiona już mocno śpi, więc ostrożnie, tak by jej nie obudzić wstał z łóżka i cicho wyszedł z sypialni.


💞💞💞


Zszedł na dół do swojego gabinetu, gdzie po pracy zostawił swój AurumTel.

- Zadzwoń do Zabba – nakazał.

Po chwili przed jego oczami pojawiła się twarz przyjaciela.

- Co tam Smokowaty? – zapytał Blaise z uśmiechem.

- Robisz teraz coś ważnego? – spytał Draco.

- Piję pokątnie whisky w gabinecie, więc sam widzisz, że sprawa jest priorytetowa, zwłaszcza, że w salonie siedzi mi całe stado jebanych Greengrassów – westchnął cierpko.

- Mógłbyś do mnie wpaść?

- Wybawicielu! – zaśmiał się Diabeł. – Z największą przyjemnością!

- Czekam w bibliotece – odpowiedział Draco, po czym się rozłączył i podszedł do swojego barku po whisky.
Nie chciał jej zostawiać samej w sypialni, ale jeszcze bardziej nie chciał nie wiedzieć, kto doprowadził ją do takiego stanu. Musiał to szybko załatwić.

- Jestem! – Blaise wparadował do jego biblioteki z szerokim uśmiechem, wyraźnie zadowolony.

- Dzięki, że zrezygnowałeś z uroczego towarzystwa swoich teściów, by tu przyjść – Draco uśmiechnął się lekko, znów sięgając po butelkę whisky, by napełnić szkło dla kumpla.

- Wolałbym dać sępom wydziobać sobie wątrobę, niż zostać tam pół godziny dłużej. Aurora cały czas powtarzała, jak skończonym gnojkiem jestem, że przeze mnie jej córcia próbowała się zabić…

- Pieprz to. Dobrze wiesz, że matka Dafne ma w głowie jeszcze mniej niż ona sama…

- Wiem. Niemniej mam teraz nastrój tak cudny, jak Snape po kolejnym rozdupconym kociołku Longbottoma.

- Nie tylko ty…

- A tobie co, stary? Jakaś małżeńska sprzeczka?

- Nie. Hermiona wróciła dziś z pracy prawie popłakana i nie chciała mi powiedzieć kto ją doprowadził do takiego stanu – wyjaśnił.

- Gdzie teraz jest? – Blaise opadł na kanapę i napił się whisky.

- Śpij na górze. Ktoś znów jej przeze mnie dokopał, Blaise. Czuje się przez to naprawdę parszywie… - powiedział z goryczą.

- Nie masz wpływu na to co robią i mówią inni…

- Nie chciała nawet bym ją dotknął. Ktoś ją zranił. Zrobił jej jakąś przykrość. Chcę wiedzieć kto, to był. Nie. Poprawka! Ja muszę to wiedzieć!  – oznajmił cierpko.

- Masz chęć mordu wypisaną w oczach – zauważył z lekkim rozbawieniem Blaise.

- Gdybym dorwał tego, kto jej to zrobił, to przysięgam, ze rozerwałbym go na strzępy. Nienawidzę oglądać jej takiej smutnej – przyznał, przytykając szklankę z whisky do ust.

- Dowiedzmy się więc, kto zasłużył na solidny wpierdol od ciebie.

Zabini sięgnął do kieszeni jeansów i wyjął swój AurumTel.

- Zadzwoń do Rudej Weasley – nakazał.

Po chwili w niebieskiej, holograficznej poświacie ukazała się twarz Ginny.

- Żyję Zabini! To wino wcale nie było takie mocne! – zaśmiała się.

- Zauważyłem, że pić to ty akurat umiesz – dogadał jej Blaise. – Dzwonię spytać, czy wiesz może, co się stało Hermionie? Podobno wróciła dziś do domu bardzo smutna.

- Serio? Nie widziałam się z nią przed jej wyjściem, bo byłam odebrać nowe zamówienie… Ale czekaj, jestem jeszcze w księgarni, bo rozpakowujemy je właśnie z Susan. Su! Możesz tu na chwilę przyjść? – zawołała.

- Tak? – odezwał się jakiś głos w oddali.

- Wiesz może, czy coś zepsuło dziś Hermionie humor? Podobno jest smutna…

- Jedyne co mi przychodzi do głowy, to rozmowa z tą elegancką damulką. Widziałam, że rozmawiały, a Hermiona miała nieciekawą minę i chyba nawet ją stąd wyrzuciła.

- Jak ona wyglądała? – zapytał szybko Blaise.

- Wysoka, ładna blondynka, bardzo elegancka. Na pewno po trzydziestce… Ale może też i starsza, tylko bardzo zadbana – odpowiadała Susan.

- Coś jeszcze? Jakieś szczegóły? – prosił Zabini.

- Gdy pytała mnie, czy zastała Hermionę, zauważyła, że ma dziwny akcent… Jakby szkocki? – zastanowiła się na głos Susan.

- Dzięki wielkie Bones, to nam wystarczy.

- Wiecie, co to babsko zrobiło Hermionie, że ją to zasmuciło? – spytała Ginny.

- Nie, ale szybko się tego dowiemy. Dzięki za pomoc, Ruda! – Blaise do niej pomachał.

- Nie ma za co, Zabb! I pamiętaj… Na pewno skopię ci tyłek, jak kiedyś razem zagramy w Qudditcha! – Ginny wyszczerzyła się do niego.

- Zapomnij mała! – zaśmiał się, po czym zakończył połączenie.

- Caroline… - powiedzieli obaj jednocześnie.

- Jutro masz zmienić firmę ochroniarską pod księgarnią. Najpierw wpuścili tam Ferson, a teraz jeszcze starą Lachlan. Wylatują! – warczał Draco.

- Spoko, dopilnuje tego – zapewnił Zabini.

- Najpierw napada na nią twoja pojebana żona i obraża ją na moich oczach, potem moja ex narzeczona robi jej żenującą scenę pod księgarnią, ta idiotka Ferson przynosi jej fałszywy test ciążowy, a dziś matka Diany na pewno powiedziała jej sporo przykrych słów….

- I to wszystko w mniej niż dwa tygodnie – Blaise skrzywił się lekko pod nosem, popijając ze swojej szklaneczki.

- Zastanawiam się, czemu jeszcze nie uciekła… - mruknął Draco, podchodząc do kanapy i opadając ciężko obok kumpla.

- Martwisz się, że to zrobi? – Blaise popatrzył na niego.

- Nie zdziwię się. Wtedy… Powiedziała mi, że odchodzi, bo nikt by nas nie zaakceptował. A co mamy teraz? Zobacz ilu ludzi wciąż myśli, że ma prawo się wtrącać do mojego życia… - Draco westchnął ciężko.

- Chyba im nie pozwolisz tego zniszczyć?! – Zabini spojrzał na niego ostro.

- A co, mam ich wszystkich pozabijać? – Draco nerwowo przeczesał włosy palcami.

- W jej obronie tak! Nie możesz dopuścić do tego, by rozdzieliło was ludzkie gadanie! – powiedział twardo Blaise.

Draco spojrzał na niego, jakby się zastanawiał czy jego przyjaciel mówił poważnie.

- Masz rację. Caroline ma gorzko pożałować tej wizyty, Zabb – powiedział mściwie.

- Spoko. Załatwione! Jutro srogo zapłacze, masz na to moje słowo – Blaise klepnął go przyjacielsko w ramię.

- Puść też do prasy jakąś brudną plotkę o Amandzie. Założę się, że to ona nasłała Lachlan na Hermionę, skoro sama się boi do niej zbliżyć.

- Nie ma problemu. Pomówienie o defraudacje załatwi sprawę.  

- Dzięki. Wiem, że masz swoje problemy, ale…

- Zamknij się, Smoku. Dobrze wiesz, że zrobię dla ciebie… dla was wszystko. Jesteście moją rodziną! – zapewnił go z serdecznym uśmiechem Zabnini.

- Dzięki, stary. Tylko… Jeszcze jedno… - Draco odchrząknął. – Ginny Weasley to najlepsza przyjaciółka Hermiony, a jak wnioskuję, to właśnie z nią byłeś dziś na lunchu…?

- I zapewne mi teraz powiesz, że mam jej nie próbować posuwać, prawda? – Blaise skrzywił się pod nosem.

- To by mogło stworzyć masę problemów… - Draco popatrzył na niego z ukosa.

- Znasz ją trochę, Draco i wiesz równie dobrze jak ja, że to nie jest kobieta, którą się bierze do łóżka na jedną noc. Ani ona by na to nie poszła, ani ja bym tego nie chciał  – wyjaśnił spokojnie.

- Więc skąd to wspólne wyjście? – Malfoy spojrzał na niego podejrzliwie.

- Ona myśli o rozwodzie. Pytała mnie o prawnika.

- Poważnie? Chce odejść od Pottera?

- Rozmyśla o tym. Nie wiem jednak, czy powiedziała już Hermionie, więc nie wygadaj się z tym – poprosił.

- Spoko! No nieźle… W sumie po tym co ostatnio odwalił w księgarni, to się nie dziwię. Praktycznie chciał ją zmusić, by rzuciła prace u Hermiony, choć widać było, że kocha tę robotę.

- Tak, gadała mi o tym tego samego dnia, więc dlatego wspomniałem wtedy o tej drugiej księgarni…

- To było dobre zagranie. Hermiona strasznie się zaniepokoiła, że Głupotter powiedział, że Ginny musi odejść.

- Potter to śmieć i fatalny mąż. Mam nadzieję, że jednak zdecyduje się go zostawić…– westchnął ciężko Blaise.

- Ona ci się podoba? – spytał blondyn.

Zabini rzucił mu krótkie spojrzenie.

- Nie będę cię oszukiwał…

- Cholera – Draco nerwowo potarł skroń. – Tylko nie wpakuj się w żaden szajs, dobra?

- Postaram się – Zabini uśmiechnął się do niego przekornie.

- Dobre chociaż i to – Draco dokończył swojego drinka.

- No nic, spadam, bo jutro od rana będę miał trochę załatwiania. Co powiesz Hermionie? – spytał Zabini, wstając.

- Chyba po prostu znów ją przeproszę… - Draco zaśmiał się cicho.

- Jak tak dalej pójdziesz, to nic innego nie będziesz robił – Blaise wyszczerzył się do niego.

- Trudno, jakoś się poświęcę – zażartował Malfoy.

- Przekonaj ją, że cokolwiek jej powiedziała ta szkocka Sucz, to nie jest to prawdą – poradził Diabeł.

- Mam nadzieję, że mi się to uda.

- Życzę powodzenia.

- Wzajemnie Diable i jeszcze raz dzięki.

- Do usług, Smokowaty!


💞💞💞


                Przebudziła się dopiero nad ranem. W pierwszej chwili w półmroku nie zorientowała się, gdzie w ogóle jest, ale dotarło to do niej, gdy poczuła przerzucone przez jej talię ramię i jego oddech na swoim karku.
Odetchnęła lekko.
Przyjemnie było obudzić się tak blisko niego, w jego sypialni, w pościeli pełnej jego zapachu. Szybko jednak dotarło do niej to, co się wczoraj wydarzyło.

Skąd jej w ogóle mogło przejść przez myśl, że po sześciu latach coś się zmieniło w kwestii możliwości ich bycia razem? Co prawda Lucjusz Malfoy, z powodu choroby, zapewne nie miał siły, by wyrazić swój stanowczy sprzeciwić, ale Hermiona była pewna, że jego nowa żona, czyli macocha Dracona, była bardzo przeciwna ich małżeństwu.
Dafne, Diana, Linda Ferson… Możliwe, że też inni jego znajomi, przyjaciele… Jak mogła sądzić, że dawne uprzedzenia przeminęły i ludzie dają im teraz spokój, akceptując to, że są na tyle dorośli, żeby móc o sobie decydować…?
To było bez sensu. Nie miała prawa się łudzić.
Westchnęła cicho i powoli wyplątała się z jego uścisku, idąc do łazienki. Desperacko potrzebowała teraz prysznica, pod strumieniami którego, mogłaby ukryć zbierające się w niej łzy.


💞💞💞


                Jego łazienka była naprawdę wielka i elegancka. Przypominała nawet trochę tę, która była w ich apartamencie w Monako. Duża marmurowa wanna, ogromny prysznic, toaleta, bidet, umywalka i druga wanna, mniejsza, ale za to z hydromasażem. Hermiona spojrzała tęsknie w jej stronę, wiedziała jednak, że zapewne urządzenie mogłoby hałasować i obudzić śpiącego Dracona.
Zrzuciła z siebie bieliznę i weszła pod prysznic.
Wzdrygnęła się lekko, gdy woda ciepłym strumieniem spłynęła jej po włosach i karku.
Nie wiedziała co dalej…
A przecież jeszcze dziś miała wybierać suknie ślubną.
Tak naprawdę, racjonalna część jej, czuła że powinna to przerwać, uciec z powrotem do swojego małego mieszkanka, poprosić go o szybki rozwód i zapomnieć… Postarać się zapomnieć.

Oparła się dłonią o kafelki i westchnęła ciężko. Jak miała się na to zdobyć…? Jak drugi raz odejść od miłości życia?
Pozwoliła, by łzy popłynęły razem z wodą.
Chyba dlatego nawet się nie zorientowała, że znów wpakował jej się pod prysznic. Dopiero, gdy poczuła, że kładzie jej dłonie na talii, wzdrygnęła się, pisnęła i podskoczyła zaskoczona.

- Chcesz żebym dostała zawału? – skarciła go, odruchowo uderzając go dłonią w pierś.

- Chcę żebyś ze mną porozmawiała, a nie uciekała płakać pod prysznic – powiedział poważnie, delikatnie ujmując jej podbródek i patrząc jej w oczy.

- Nie ma o czym rozmawiać. Przyszłam się tylko wykąpać… - odwróciła się do niego plecami i sięgnęła po swój żel do mycia.

- Nic z tego – Draco zakręcił wodę i wyjął jej buteleczkę z ręki, po czym otworzył kabinę i wyciągnął ją z niej szybkim ruchem.

- Malfoy! Co ty wyprawiasz? – syknęła na niego.

Nie odpowiedział tylko podszedł do dużej wanny i odkręcił wodę, a z drugiego kurka od razu poleciała pachnąca morską bryzą piana.

Hermiona znów pisnęła, gdy złapał ją w talii i wsadził do środka wanny, po czym sam wszedł tam zaraz za nią i pociągnął ją tak, by usiadła pomiędzy jego nogami.
Wanna szybko się napełniła, a Hermiona musiała szczerze przyznać, że temperatura wody i zapach płynu do kąpieli, były naprawdę odprężające.

- Nigdy mi nie mów, że nie mamy o czym rozmawiać, w czasie gdy masz oczy czerwone od łez – powiedział cicho, przyciągając ją tak, by się oparła o jego tors.

Jego dłonie przesuwały się delikatnie po jej brzuchu, a nos zatopił się w jej wilgotnym włosach.

- To od wody…

- Granger… Nie kłam! Wiem, że Caroline Lachlan była wczoraj w twojej księgarni – powiedział twardo.

Hermiona westchnęła i pokręciła głową. No jasne, że wiedział. Malfoy zawsze wiedział. Cały on.

- To nie przez nią… A przynajmniej nie tylko przez nią – przyznała.

- To wszystko się skończy, jak pojawią się zdjęcia z sesji, a my zaczniemy oficjalnie nosić obrączki – powiedział.

- Chyba sam w to nie wierzysz…? Nie dają nam spokoju, aż do samego rozwodu – wyszeptała.

Wyraźnie poczuła, jak Draco się spiął po jej słowach.

- Chcesz się teraz wycofać? – spytał cicho.

- A ty?

- Nie odwracaj pytania, tylko odpowiedź! – warknął.

- Sama nie wiem. Nie wiem, co byłoby dla nas lepsze – przyznała.

- Przykro mi, że cię to przeze mnie spotyka… - szepnął z bólem w głosie.

- To nie przez ciebie, tylko przeze mnie. Przez to, że sześć lat temu jedyny raz w swoim życiu nie dopilnowałam jakiejś sprawy urzędowej – zaśmiała się gorzko.

- Żałujesz tego, prawda? – sarknął, chyba tym rozgoryczony.

- Żałuję, bo utrudniłam ci tym życie i sprowadziłam na ciebie masę problemów, których wcale nie powinno być.

- Czasem się zastanawiam, kto i kiedy powiedział ci, że jesteś mądra…

- Co? – Hermiona odwróciła się i spojrzała na niego zaskoczona.

- Wygadujesz takie bzdury, że więdną mi od tego uszy. Jak ktoś mądry, może pleść takie głupoty? – zapytał ze złośliwym uśmieszkiem.

- Malfoy… - zaczęła ostrzegawczo.

- Wiesz jaki mam teraz największy problem? – zapytał, łapiąc jej twarz w swoje mokre dłonie.

- Jaki? – wyszeptała, czując, że od jego spojrzenia zasycha jej w ustach.

- Taki, że siedzę nago w wannie, z niesamowicie seksowną kobietą i słucham jak gada głupoty, zamiast właśnie się z nią namiętnie kochać… - wyszeptał, muskając lekko jej usta swoimi wargami.

- Pamiętasz, że seks nie jest rozwiązaniem na wszystkie problemy? – zapytała, mimo wszystko odwracając się tak, by było im wygodniej się całować.

- Załatwię wszystkie nasze problemy. A teraz oddaj mi się, skarbie. Będzie dobrze… Obiecuję… - wymruczał, całując ją znowu.

- Masz na myśli seks, czy naszą sytuację?

- I to, i to – zapewnił, wciągając ją na swoje uda i znów całując zachłannie.

Nie mógł pozwolić jej odejść, ale nie miał też żadnych rozsądnych argumentów na to, by móc ją przy sobie zatrzymać. Dlatego postanowił zmącić jej umysł świetnym orgazmem i zdobyć trochę czasu, by coś wymyślić i przekonać ją, że ponowna ucieczka wcale nie jest dobry wyjściem. A tak w zasadzie, że jest dla nich wyjściem najgorszym z możliwych.

💞💞💞

A mówiłam, że nie za wesoły ten rozdział? Choć był też niezawodny Zabb 😛

Powiem Wam, że przeraża mnie, jak ślimacze tempo ma to opowiadanie... Jak nic dobijemy tu chyba do 70 rozdziałów 😁

Ale nadal bardzo miło mi się je pisze, więc jeśli chcecie czytać - zapraszam! Postaram się publikować dalej tak regularnie, choć zobaczymy co się wydarzy w czasie 😌

Duże buziaki moje wiedziemki 😘

V. 

tobą