23. Teraz nie mów... przekonam cię!

 Dedykacja: Dla niedzielnych łasuchów! 😜

💞💞💞

                Obudziła się i spojrzała na śpiącego obok niej męża. Był taki obłędny! Przystojny, opiekuńczy i wciąż tak samo jej oddany, jak te sześć lat temu. Była tak szczęśliwa! Nie mogłaby drugi raz z niego zrezygnować. Nigdy i za nic.
Pochyliła się i pocałowała go delikatnie w lekko rozchylone w oddechu usta. Znów należał do niej!
Nagle drzwi jej sypialni otworzyły się bez pukania i do środka wszedł Robert.

- Coś się stało? – zdziwiła się, mocniej naciągając kołdrę na nagie piersi.

- Ktoś do pani – oznajmił cierpko.

Hermiona zdziwiła się, gdy zza jego ramienia wyszedł nie kto inny, tylko sam…

- Co robisz w łóżku z moim synem, ty przeklęta szlamo? – syknął w jej stronę Lucjusz Malfoy, patrząc na nią z prawdziwą nienawiścią.

- Ja… ja… - zająkała się, kompletnie oszołomiona.

- Zabierzcie go stąd i usuńcie mu pamięć! Ma już nigdy nie pamiętać tej brudnej zdziry! – rozkazał, a dwóch tych samych bandziorów, którzy pojechali wtedy za nimi do Monako, weszło do sypialni i skierowało się prosto do Dracona, po chwili brutalnie wyszarpując go nagiego z jej łóżka

- Nie! – krzyknęła.

- Chyba nie sądziłaś, że dopuszczę do tego, byś pozostała jego żoną, ty brudnokrwista dziewucho? Nie jesteś go godna! To koniec! – ryknął Lucjusz, wyjmując swoją różdżkę i wycelował nią w nią.

- Proszę nie… - zaszlochała.

Błysnęło zielone światło, a później rozległ się głośny dźwięk jakiejś melodii.

Zerwała się do siadu, czując jak jej piersi falują w ciężkim oddechu.

Merlinie! Znów ten sam koszmar…? A już myślała, że po tylu latach ta wizja, przestała ją na dobre nawiedzać.

Potarła twarz rękami i spojrzała na nocą szafkę, na której wciąż dzwonił jej AurumTel.
Zapaliła nocną lampkę i sięgnęła po urządzenie. Widząc, że to Ginny się do niej dobija,
naciągnęła mocniej kołdrę na nagie piersi i odebrała.

- Hej Gin, co tam? – zapytała, próbując uspokoić oddech.

- Hej Herm… Nie przeszkadzam? – przyjaciółka wyszczerzyła się do niej.

- Ależ nie…

- Mów za siebie, Granger. Mnie akurat przeszkadza w spaniu – mruknął leżący obok niej Malfoy.

Hermiona zdrętwiała. Zupełnie zapomniała, że po upajającym i bardzo satysfakcjonującym seksie zasnęli obok siebie w jej łóżku.

Ginny wybuchła niepohamowanym śmiechem, a Hermiona była pewna, że jest teraz czerwona niczym dorodny muchomor.

- Cześć Malfoy! Och sorry! Nie chciałam cię obudzić! – zawołała radośnie.

- Spoko, Ruda – Draco uniósł rękę i pomachał nią tak, by znalazła się w zasięgu obrazu AurumTela.

- Miałaś mi coś do przekazania? – spytała Hermiona, odtrącając dłoń blondyna, sprzed swojej twarzy.

- Tylko tyle, że Ress ma czas w czwartek, jeśli wam to pasuje – powiedziała Ginny, wciąż się szczerząc w szerokim uśmiechu.

- Co myślisz? – spytała, patrząc na leżącego obok niej na brzuchu Malfoya.

- Może być, skoro musi – burknął.

- Umówisz nas? – zwróciła się do przyjaciółki.

- Jasne! A gdzie? – Ginny cały czas wyglądała, jak gdyby ktoś właśnie wręczył jej wielki prezent.

- U nas w domu będzie najwygodniej – ziewnął Draco.

- Spoko! Załatwione! To wam dłużej nie przeszkadzam… Dobrej nocy! – Ginny mrugnęła do Hermiony, zachichotała, po czym się rozłączyła.

Hermiona odłożyła AurumTel i opadła na poduszki. Od razu poczuła jego rękę na swojej talii. Władczym gestem przyciągnął ją bliżej siebie.

Sama chętnie wsunęła  się w jego ramiona, ukojona jego ciepłem i zapachem.

- Jesteś zła, że mnie tu zobaczyła? – spytał cicho.

- Nie, choć zapewne mnie za to przewałkuje tak, że będę się czuła, jak po pocałunku dementora – zaśmiała się.

- Przeniesiesz się jutro do mojej sypialni? – spytał, całując ją w łopatkę.

- A co, chcesz mnie jeszcze za coś przeprosić? – zażartowała.

- Po prostu wolę swoje łóżko… - wymruczał, przesuwając dłonią po jej nagim biodrze.

- I chcesz, żeby ktoś ci w nim koniecznie przeszkadzał? – droczyła się.

- Nie opieraj się, bo to na nic… Wiesz, że oboje uwielbiamy uprawiać seks. Po co to utrudniać, skoro to takie proste? – sięgnął dłonią, do jej piersi.

- Chcesz mi powiedzieć, że jestem łatwa? – odwróciła się do niego.

- Chcę ci powiedzieć, że chcę to robić z tobą każdej nocy – przyznał, patrząc jej w oczy.

- Zachłanny… - zaśmiała się i jęknęła cicho, gdy ścisnął jej sutek w dwóch palcach.

- Przenieś się do mnie – poprosił.

- Sama nie wiem… - wymruczała, gdy przyciągnął ją do swoich bioder i otarł się o jej podbrzusze swoją nabrzmiałą męskością.

- Zgódź się – nalegał, pochylając się nad nią.

-To najbardziej szalony pomysł, o jakim słyszałam – wydyszała, starając się uspokoić oddech, po naprawdę spektakularnym orgazmie, jaki jej przed chwilą zafundował.
- Dlaczego? Wszyscy łatwo w to uwierzą – zamruczał, wtulając głowę w jej brzuch i pieszcząc palcami jej biodra.
- No ale… Po co?
- Bo obydwoje tego potrzebujemy. Chwili tylko dla nas, z dala od tego syfu po drugiej stronie okien – mówił.
- I miesiąc nam wystarczy? – spytała, poniekąd bojąc się jego odpowiedzi.
- Z pewnością nie, ale przynajmniej nacieszymy się sobą i będziemy mieli czas, by wymyślić coś na przyszłość… - wyznał, całując ją tuż powyżej pępka.
- Mamy okłamać wszystkich? Przyjaciół, rodzinę… - przy drugim słowie głos jej nieco zadrżał. Wiedziała, że chodziło tu tylko o jego rodziców. Ona już przecież nie miała swojej rodziny…
- Wszyscy mają teraz inne problemy na głowie. Nikt się nie zorientuje, a już na pewno nie połączy tego, że znikniemy im z oczu w tym samym czasie. Powiemy, że twój staż jest we Francji, a mój w Hiszpani. Nikt się nie połapie, a my będzie mogli miło i efektywnie spędzić tu z sobą czas… - Draco uniósł się na łokciach i polizał namiętnie jej sutek.
Jęknęła cicho.
- Naprawdę chcesz bym się do ciebie wprowadziła na cały miesiąc? – upewniła się.
- To tak na początek – wyszeptał, znów przesuwając językiem po jej brodawce. – Zgódź się skarbie, będzie nam tu razem cudownie. Nie będę musiał godzić się z tym, że co rano wymykasz mi się z ramion…
- Draco… - jęknęła i wygięła się, gdy zamknął usta na jej lewym sutku i zaczął go intensywnie ssać.
- Zgódź się – poprosił.
- Ja…
- Zgódź! – nalegał, znów zajmując się jej piersią.
- Dobrze.

- Dobrze  - powtórzyła to teraz, pod wpływem wspomnień i chyba również tego, że dokładnie tak samo, jak wtedy pieścił teraz swoimi ustami jej pierś.  
Zresztą widziała, że nie mogła odpowiedzieć inaczej. Nigdy nie umiała mu odmawiać. Niczego.


💞💞💞

                We wtorek rano ziewała tak szeroko, ze obawiała się czy nie zwichnie od tego szczęki. Draco niewiele pozwolił jej pospać ostatniej nocy, kochając się z nią kilka razy i zawsze pilnując, by doszła przed nim. Całe jej ciało było ospałe, dziwnie ciężkie, ale też niesamowicie zrelaksowane. Cudownie było po tylu latach znów obudzić się w jego ramionach. Nic się nie zmieniło… Nadal czuła się w nich tak bardzo właściwie. Bezpiecznie.

- Dzień dobry, pani Malfoy! – przywitała ją śpiewnie Ginny, wchodząc do jej gabinetu z szerokim uśmiechem.

- Zaczyna się… - burknęła Hermiona.

- No, no… Czy mnie oczy myliły? Czy to była jawa, czy sen? Czy jednak, gdy wczoraj wieczorem do ciebie dzwoniłam, to leżeliście nago w jednym łóżku? – Ginny wyszczerzyła się szeroko, opadając na krzesło przed jej biurkiem.

- Ginny… Mów czego chcesz i nie dręcz mnie. Słabo się wyspałam – przyznała, tłumiąc ziewniecie.

- Czyżby mąż nie dał ci odpowiednio wypocząć? – kpiła.

Hermiona wywróciła oczami i westchnęła.

- Jeśli musisz wiedzieć to tak. Jest tak samo nie wyżyty, jak sześć lat temu…

- Farciara! – zaśmiała się Ruda.

- Możesz już zmienić temat? – poprosiła.

- Powiedź jeszcze tylko ile miałaś wczoraj orgazmów i zamilknę, jak zaklęta! – Ginny puściła jej oczko.

- Sprecyzuj przedział czasowy – Hermiona uśmiechnęła się delikatnie pod nosem.  

- Od wczoraj od powrotu z pracy do dziś rana.

- Cztery – przyznała, wstając zza biurka i idąc dolać sobie kawy.

- O jasna cholera! Niesamowita z ciebie farciara! To więcej niż ja w całym ostatnim miesiącu! – poskarżyła się ponuro Ruda.

- Harry nadal zapracowany? – spytała Hermiona z pewnym niepokojem.

- I totalnie nie w humorze – Ginny skrzywiła się pod nosem.

- No to pewnie tobie troszkę poprawi nastrój fakt, że jutro przyjeżdża stylistka z sukniami dla nas. Zaraz po lunchu przenosimy się na przymiarki – Hermiona uśmiechnęła się do niej pocieszająco.

- Ale bosko! Nie mogę się doczekać! – Ginny wyszczerzyła się do niej.

- Firma organizująca przyjęcie ślubne skontaktowała się z tobą?

- Tak! Już pogadałam z nimi o menu i kolorach… Będzie cudownie, obiecuję ci!

- Przykro mi, że nie mogę zaprosić na nie twoich rodziców… – przyznała.

- To byłoby dla nich zbyt trudne… Ale mama i tak chce ci przysłać prezent. Nahaftowała się dla ciebie różnych rzeczy i mimo wszystko chce ci je przekazać, jako nowej pani domu – poinformowała z ciepłym uśmiechem Ginny.

- Ron przyjdzie? – spytała cicho.

- Tak. Rozmawiał z Georgem i on sam mu kazał iść. Wie, że nawalił i nie może kazać płacić za to Ronowi utratą waszej przyjaźni…

- A jak Harry przyjął to wszystko? Pogratulował nam i wydawał się zadowolony, ale co mówił w domu…?

- Myślę, że cieszy się bardziej, niż gdybyś jednak wyszła za Georga – Ruda skrzywiła się pod nosem.

- Serio? – niedowierzała Hermiona.

- Tak. Ciągle gada, że Malfoy to super sobie w życiu poradził. Że jest sprytny obrotny i bardzo bogaty, no i że nie jest głupi, skoro postanowił poślubić akurat ciebie, bo to też może mu wyjść tylko na dobre…

- Harry też myśli, że wychodzę za niego tylko dla kasy, prawda? – spytała cicho.

- Hermiona… Ty i Malfoy oficjalnie nienawidziliście się przez lata. Wielka miłość jest trochę niewiarygodna w waszym przypadku… Niemniej kilka wtajemniczonych osób dobrze wie, że naprawdę się wydarzyła – Ginny uśmiechnęła się do niej z czułością.

- Draco poprosił mnie, bym przeniosła się do jego sypialni – powiedziała, bowiem ta myśl dręczyła ją od samego rana.

- Już? – Ginny zachichotała.

- To za szybko, prawda? – Hermiona spojrzała na nią z niepokojem.

- O sześć lat za późno! - Ruda wstała i podeszła do niej.

- Sama nie wiem, co i jak się dzieje teraz w moim życiu – przyznała Hermiona, pocierając nerwowym gestem skroń.

- Masz męża, mieszkasz z nim i będziesz sypiać z nim w jednym łóżku. To się dzieje… - Gin wyszczerzyła się do niej.

- Wciąż tego nie ogarniam…

- Hermiona… - Ginny złapała ją za ramiona i zmusiła, by spojrzała jej w oczy. – Wciąż go kochasz, prawda?

- Niestety… - wyszeptała, tłumiąc łzy.

- Dlaczego niestety? On też cię kocha! Dajcie sobie wreszcie szansę na prawdziwe szczęście! – poprosiła.

- Ginny… On może mieć każda kobietę świata! Prawdopodobnie miło wspomina nasze chwile w czasie odbudowy Hogwartu i krótko po tym, ale nie jest już tamtym zagubionym chłopakiem. Teraz to ten typ człowieka, który nie chce się wiązać na stałe i zakładać rodziny… Sądzę, że póki ten układ będzie musiał trwać, to być może chętnie skorzysta z… okazji. Ale jak tylko wszystko się unormuje, to wtedy… - Hermiona przełknęła łzy.

- Głupstwa gadasz! On szaleje za tobą! Cokolwiek łączyło go z innymi kobietami, zerwał to, jak tylko pojawiłaś się ponownie w jego życiu. Jest przy tobie, gdy go potrzebujesz. Angażuje się. Chce spełnić twoje marzenie o drugiej księgarni…

- Naprawdę tak myślisz? Że zrezygnował z innych… - spytała szeptem.

- A nie udowodnił ci tego, przychodząc tu w środę?

- Martwię się… że drugie rozstanie będzie dla mnie jeszcze gorsze – przyznała sama przed sobą.

- Nie będzie, bo się nie rozstaniecie! – powiedziała twardo Ginny.

- Boje się w to uwierzyć.

- Przyjdzie taki dzień, że uwierzysz. A na razie ciesz się tym, co jest. Przenieś się do jego sypialni i uprawiaj z nim tyle seksu na ile masz ochotę. Po dobrym bzykanku na pewno żadne plany rozstania nie pojawią wam się więcej w głowach!  – Gin uśmiechnęła się do niej, delikatnie ściskając jej ramię.

- Dzięki. Ty zawsze wiesz, co powiedzieć, żeby mnie i rozbawić i zażenować jednocześnie – zaśmiała się.

- Do usług kochanieńka! – Ginny posłała jej przekorny uśmieszek i wreszcie podeszła do dużej papierowej torby, by sprawdzić co też Adelajda spakowała im dziś dobrego na pierwsze, drugie i szóste śniadanie.


💞💞💞


- Jeszcze tu, tu i tu – Blaise wskazał Draconowi miejsca do podpisu.

- Wszystko pozałatwiane? Klauzule poufności na nasze papiery w ministerstwie? Nowe dokumenty Hermiony? – upewnił się Draco.

- Tak. Formalności załatwione. W firmie i filiach wszystko w porządku. Żonka wciąż ładna i miła. A pan prezes wreszcie wyżyty seksualnie. Oto nadszedł idealny dzień… - Zabini posłał mu szeroki uśmiech.

- I tylko Blaise Zabini, nadal jest idiotą. Tu się niestety nic nie zmieniło… – Draco popatrzył na niego ze złośliwym uśmieszkiem.

- Nie zaprzeczyłeś… Było kolejne bzykanko? Znaczy wiem, że na pewno było, bo to ewidentnie po tobie widać! Chce tylko wiedzieć gdzie i ile razy – Diabeł potarł ręce i popatrzył na niego wyczekująco.

- Zabini zejdź ze mnie, bo się uduszę…

- Dobra, dobra, bez kombinowania! Gadaj ogierze, bo rzucę na ciebie zaklęcie napuszonych kudłów i będzie płacz!

- W jej łóżku. Trzy razy… – mruknął, składając kolejne podpisy.

- No brawo Smokowaty, ty niewyżyty seksoholiku! – zaśmiał się Zabb. - Czyli jednak wpakowałeś się jej do łóżka? Wiedziałem, że długo się nie powstrzymasz!

- Powiedź mi, że nie popełniam drugi raz tego samego błędu – poprosił cicho Draco.

- Wolałbyś całe życie zastanawiać się, co by było gdyby, niż teraz tego doświadczać? – spytał poważnie Blaise.

- Wolałbym drugi raz nie przechodzić przez piekło – odparł, patrząc na kumpla.

- A gdzie byłeś przez te sześć lat bez niej, Smoku?

- Nie wiem…

- To ja ci powiem. Wszędzie i nigdzie. Ale teraz jesteś tam gdzie powinieneś. Z nią. Nie bój się tego, tylko ciesz się tym. To jest to, na co zasłużyłeś, po tych latach nicości.

- To już nie jest ta sama Hermiona… Jest o wiele bardziej bezpośrednia, pewna siebie, wyzwolona… - mówił.

- No i świetnie. Tamta się bała i ze strachu uciekła. Ta zawalczy… Jeśli pokażesz jej, że jest o co – zapewniał go Blaise.

- A jest? – mruknął z rozdrażnieniem Draco.

- A nie ma? – odbił pytanie Blaise. – Przecież ją kochasz! A ona ciebie. Pora byście zawalczyli o wasze szczęście, Smokowaty…

- Nie sądzę, żeby wciąż mnie kochała…

- Bo nie chcesz tego zauważyć, ze strachu, że się pomylisz. Przyjdzie jednak czas, że to do ciebie dotrze. A na razie ciesz się tym, co ona ci daje. Tym, że się do ciebie uśmiecha. Tym, że cię pragnie. Tym, że chce cię zaprosić do swojego życia…

- Myślisz, że już zapomniała o Weasleyu? – spytał cicho.

- Myślę, że zapomniała o nim, w momencie gdy weszła pierwszy raz do twojego gabinetu po tych wszystkich latach – Zabini uśmiechnął się dwuznacznie.

- Poprosiłem ją, by się przeniosła do mojej sypialni – przyznał się przed przyjacielem.

Blaise posłał mu szeroki uśmiech.

- Szybki i niewyżyty… Znaczy, mam nadzieję, że nie we wszystkim jesteś taki szybki, bo wtedy biedna Hermiona…

- Znów pajacujesz? – westchnął z dezaprobatą Draco.

- Zgodziła się? – dociekał Zabb.

- Jakoś ją do tego przekonałem… - Malfoy uśmiechnął się delikatnie pod nosem.

- No i znów… Brawo Smokwaty! Rozbolą mnie dziś ręce od tych ciągłych braw na chwałę twego męstwa! – zaśmiał się szczerze Diabeł.

- A mnie usta od karcenia cię non stop za to samo – skrzywił się Draco.

- Usta cię zabolą… zapewne od czegoś innego. Ale cóż począć! Żonka chyba zasłuży na małe co nieco, prawda? – Blaise mrugnął do niego dwuznacznie.

- Wyjdź, zanim sam cię stąd wyrzucę! – Draco wskazał mu drzwi.

- Spoko, stary. Pamiętaj, że jutro pracujemy krócej, bo Eveline chce nas widzieć na przymiarkach – przypomniał mu Zabb, wstając z miejsca.

- Skoro musimy… - westchnął Draco. – A dziś zamiast lunchu może skoczymy polatać? – zaproponował.

- Jestem już umówiony – przyznał Blaise.

- Z kim? – spytał ciekawsko Draco.

- Z kimś! Nie interesuj się, bo szyszmorczej mordy dostaniesz! – Zabini pokazał mu język, po czym sięgnął do klamki.

- Znów posuwasz jakąś mężatkę? – Malfoy spojrzał na niego podejrzliwie.

- Nie, ten przywilej zostawiam tobie.

-  I nic mi nie powiesz? – Draco był zawiedziony.

- Nie powiem, bo nie ma o czym. To tylko lunch z dawną znajomą…

- Acha! Czyli jednak z kobietą! Znam ją?

- No i proszę! Już masz mordę ciekawską jak szyszmora! Spadam stary, zanim zaczniesz skrzeczeć! – Blaise szybko wyszedł z jego gabinetu, mocno zatrzaskując za sobą drzwi.

- Co ty kombinujesz Zabb…? - mruknął Draco sam do siebie.

Nie miał jednak teraz głowy na to, by się nad tym dłużej zastanowić. Miał ważniejsze sprawy… Jak na przykład taką, czy służba zdążyła już przenieść wszystkie rzeczy Hermiony do jego sypialni.


💞💞💞


                Dziś o zgrozo, miała na sobie sukienkę. Idealnie pasującą do tej pięknej aury na zewnątrz. Lekką, zwiewną, krótką, jasnoniebieską sukienkę. Swe rude włosy, zaplotła w śliczny warkocz, a białe sandały na wysokiej koturnie, sprawiały, że jej zgrabne nogi zdawały się nie mieć końca.
Od razu pożałował, że nie zdjął w biurze swojego krawata. Dziwnie go teraz uwierał.
Ginny wyglądała bosko.

- Cześć – przywitała się, podchodząc do jego stolika.

- Witaj – odpowiedział, wstając i podając jej dłoń.
Uśmiechnęła się do niego, gdy z kurtuazją odsunął jej krzesło.

- To ma być ten tani fastfood? – zaśmiała się, rozglądając się uważnie, po eleganckim wnętrzu restauracji urządzonej w nowoczesnym, industrialnym stylu.

- Frytki też tu serwują, więc poniekąd tak – Blaise uśmiechnął się do niej.

- Chyba się jednak nie skuszę. Może za to jakiś stek z najdroższej krowy, jaka chadzała po najpiękniejszych łąkach w Szkocji? – zażartowała, sięgając po kartę.

- Jasne! Uwielbiam patrzeć, jak filigranowe kobietki pochłaniają ogromne kawały mięsa – posłał jej łobuzerski uśmieszek.

- A ja, jak wielcy faceci, raczą się sałatką z karczochów. Skusisz się? – posłała mu prowokujące spojrzenie.

- Może innym razem. Dziś też stawiam na wielką porcję mięsa. Muszę mieć siłę, by przetrwać wieczorną kolację z teściami…

- Współczuję. Wiem, że to wredne, ale czasem nie żałuję, że moi nie żyją. Wystarczy mi własna matka… – Ginny posłała mu rozbawione spojrzenie.

- Zawsze mnie interesowało, jak to jest wychowywać się w tak licznej rodzinie – przyznał.

- Ciasno – odparła od razu. – Ale też wesoło – dodała z lekkim uśmieszkiem.

- Jak twój brat radzi sobie ze ślubem Hermiony?

- Który? Bo każdy ma co do tego inne zdanie – zachichotała.

- No to opowiedz po kolei o wszystkich – zachęcił.

- Bill stwierdził, że przeczuwał, że George i Hermiona się jednak rozstaną, a jego żona nie odzywa się do Georga, bo uważa, że zdrada to największa zbrodnia. No i Fleur strasznie żałuje, że nie będzie ich na przyjęciu Malfoyów, bo już cały magiczny świat plotkuje o tym, jakie będzie eleganckie i wystawne.

- Dobrze, że je wydają. Im też się to przyda – wtrącił Blaise, uświadamiając sobie, że z przyjemnością wpatrywał się w usta Ginny, gdy coś opowiadała.

- Też tak sądzę. Co do reszty moich braci, to Charlie był zaskoczony, ale jak to on, głośno tego nie skomentował. Percy stwierdził, że George sam jest sobie winien, a Hermiona zawsze była mądra, stąd nie dziwi się jej decyzji, bo trudno o lepszą partię niż Dracon Malfoy…

- I pomyśleć, że Draco naprawdę chciał jej zapłacić, a ona aż zadrżała z oburzenia na tę propozycję. A i tak teraz wszyscy myślą, że robi to tylko dla kasy… Biedna Hermiona – Blaise z dezaprobatą pokręcił głową.

- Tak, ona naprawdę bardzo to przeżywa. Nie jest materialistką…

- Wiem o tym – zapewnił ją Zabini.

- Ron był bardzo zaskoczony. On najlepiej pamiętał, jak Draco i Hermiona nienawidzili się w szkole… Uważa, że Malfoy chce ją jakoś wykorzystać i trochę się tym martwi. Niemniej rozgadał wszystkim, że Draco mu powiedział, że to z miłości… - opowiadała.

Blaise uśmiechnął się pod nosem.

- Czyli przynajmniej on zna prawdę – zaśmiał się. – Choć pewnie w nią nie wierzy.

- No, a George chyba z powodu załamania znów zadaje się z tą całą Edgecombe… Fleur mi wspomniała, że chyba nawet dał jej pierścionek zaręczynowy Hermiony. Boje się, że wpakuje się w coś głupiego…

- Na pewno dobrze zrozumiał co stracił. Hermiona byłaby świetną żoną…

- Sama nie wiem czemu oni w ogóle się zeszli. To się stało w sylwestra, dwa i pół roku temu. Hermiona się upiła i wyszła przed dom. Znów miała ten smutny wyraz twarzy… - wspominała Ginny. – George wyszedł za nią, najpewniej chcąc ją jakoś rozbawić. No i nagle wszyscy zobaczyliśmy, że się całują.

Ginny chciała coś dodać, ale właśnie podszedł do nich kelner z pytaniem czy są gotowi złożyć zamówienie. Szybko wybrali swoje dania.

- A co do picia dla państwa?

- Dla mnie Guinness – zdecydował Blaise.

- A dla pana żony? – spytał kelner, uśmiechając się do Ginny.

Blaise od razu zrozumiał, że najpewniej widząc na ich palcach obrączki, wziął ich za małżeństwo…

- My nie… - chciał wytłumaczyć.

- Sama nie wiem. Kochanie, co mi polecasz? – Ginny zachichotała, patrząc na niego ewidentnie rozbawiona.

- Wodę, skarbie… Po alkoholu robisz się zbyt… frywolna – szybko podjął jej grę.

- Och nie! Jesteś doprawdy bardzo niegrzeczny! Poproszę czerwone wino. Najdroższe jakie tu macie – Ginny posłała Zabiniemu złośliwy uśmieszek.

- Całą butelkę – dodał Blaise, patrząc z uśmiechem na kelnera.

- Jak sobie państwo życzą – kelner ukłonił się i szybko odszedł.

- Przepraszam – Ginny znów zachichotała. – Ale to było zabawne, że wziął nas za parę. Pójdę anulować to zamówienie…

- Nie wygłupiaj się, Weasley! Stać mnie jeszcze na butelkę wina. Nie zapominaj dla kogo pracuję – zażartował.


                Dla niego ta sytuacja była również zabawna, ale też dziwnie… kłująca. Dlaczego z własną żoną nie mógł tak siedzieć, swobodnie rozmawiać, żartować i być dumnym z jej urody i inteligencji? Dlaczego nie mógł mieć w swoim życiu takiej intrygującej kobiety, jak Ginevera Weasley? Dlaczego nie mógł mieć jej samej…?

- Spoko, w takim razie dzięki! – Ginny uśmiechnęła się do niego szczerze. – I tak, jak mówiłam, związek Georga i Hermiony, był dla nas wszystkich sporym zaskoczeniem. Niemniej, sądziliśmy, że będą szczęśliwi…

- Wspominała przez te lata o Draconie? – spytał z zainteresowanie.

- Rzadko… Ale widziałam, że zawsze miała kiepski dzień, gdy natknęła się na jakąś plotkę w prasie o nim i jakiejś kobiecie. Nigdy nie przyjmowała zaproszeń na przyjęcia, gdzie mogłaby go spotkać i… bardzo płakała, gdy umarła jego matka. Chyba żałowała, że nie może go sama pocieszyć, domyślając się, że strasznie cierpiał.

- Wielka szkoda, że zmarnowali tyle lat osobno. Ale przynajmniej nie zmarnowali sobie życia do końca – pocieszył się Blaise.

- A on? Myślał o niej? – zaciekawiła się.

- Przypuszczam, że każdego dnia. Nigdy jednak nic nie powiedział. Ale też… W żadnym z jego domów, nie pracował nigdy skrzat domowy. W dniu ogłoszenia jej zaręczyn z twoim bratem upił się tak, że we trzech nieśliśmy go do jego apartamentu, a w dniu gdy ogłosiła datę swojego ślubu, pijany przespał się z Lindą Ferson i stąd ta cała mecyja z jej udawaną ciążą.

- Czyli też to przeżywał…

- Jest jeszcze kilka spraw, ale nie jestem pewien, czy on chciałby, by Hermiona o nich wiedziała, więc…

- Niczego jej nie powiem, póki on tego nie zrobi. Daję ci moje słowo! – przysięgła, z ręką na sercu.

Blaise zawahał się przez chwilę, ale w końcu stwierdził, że może się z nią tym podzielić.

- To on kupił dom jej rodziców…

- Co?! – Ginny była szczerze zaskoczona.

- Wiedział, że najpewniej w głębi serca, wcale nie chciała go sprzedać, więc gdy pojawiło się ogłoszenie, kazał mi się podszyć pod mugolską agencję nieruchomości i zaproponować za niego o wiele więcej, niż był wart.

- Ale po co mu ich dom?

- Dla nich… Nasza firma poza magicznymi wynalazkami dla świata czarodziejów, zajmuje się również poszukiwaniem sposobów na przywrócenie pamięci po ciężkim zaklęciu obliviate…

- Żartujesz?! – Ginny, aż podskoczył na swoim krześle.

- Nie. Draco co roku wydaje na to dziesiątki tysięcy galeonów. Zawsze przypuszczałem, że planował, że jeśli kiedyś znajdzie sposób, to przywróci pamięć jej rodzicom, odda im ich dom, a ona się nawet nie dowie, że to wszystko jego sprawka… - wyjaśnia Blaise.

- Godryku! Ale on ją musi mocno kochać! Chyba sczeznę z zazdrości o taką miłość! – zaśmiała się i otarła łzy, które błysnęły jej w oczach.

- Twoja i Pottera taka nie jest? – spytał, czując dziwną suchość w gardle.

Ginny uśmiechnęła się cierpko pod nosem.

- Wielu znasz prawników, Zabini? – spytała cicho.

- Znam pawie wyłącznie prawników – odpowiedział, czując jak dziwne napięcie w nim wzrasta.

- A dobrego prawnika rozwodowego?

- Planujesz od niego odejść? – niedowierzał.

- Sama jeszcze nie wiem… Ale to małżeństwo od początki nie jest udane, a ja i on… To już nie to, co kiedyś… - Ginny niepewnie wzruszyła ramionami.

- Idą nasze napoje – zauważył Blaise, nadal lekko oszołomiony tym, co mu powiedziała.

Kelner postawił przed Zabinim piwo, a Ginny nalał lampę winą.

- Wygląda wspaniale – stwierdziła z uśmiechem, patrząc na kolor trunku.

- Proponuję toast – Blaise uniósł kufel. – Za nieudane małżeństwa…

- I za to jedno udane, oby trwało wiecznie – zaśmiała się, stukając się z nim kieliszkiem.

- A jeśli chodzi o rozwód… To jeśli zdecydujesz się kiedyś odejść od Pottera, to obiecuję, że sam poprowadzę twoją sprawę. I wygram ją, a on skończy w samych skarpetkach, na środku Pokątnej – Blaise uśmiechnął się do niej.

- Oby w dziurawych! – zaśmiała się unosząc kieliszek w kolejnym toaście.

                Zabini wziął głębszy oddech. Jeśli ona naprawdę się rozwiedzie z Potterem… Wtedy on będzie musiał zrobić wszystko, by zdążyć się równie szybko rozwieść z Dafne, nim ktoś po raz kolejny, sprzątnie mu to cudo prosto sprzed nosa.


💞💞💞

Na niedzielne przedpołudnie - Jak mam to się dzielę 😋

Zapasy są, wiec póki nie będzie oficjalnego buntu, że wciąż TNMŻ to będę Was tym uraczać, bo wena lubi chyba tylko TNMŻ 😎

Miłej niedzieli kochane! 

V. 

PS. Akcja wymiany #hottetskty przeszła moja oczekiwania! Brawo dziewczyny! 😜

szymszorczej